(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၇
အနႏ ၱတန္ခိုးေတာ္ရွင္
လက္တစံုကို ခင္ဗ်ားတီထြင္ခဲ့
လူတိုင္းပဲ ဦးေခါင္းရွိေအာင္
လုပ္ေပးခဲ့တယ္၊
ဘာျပဳလို႔ ခင္ဗ်ား မတီထြင္တာလဲ
ဒုကၡမခံစားရပဲနဲ႔
နမ္းျပီးရင္းနမ္းျပီးရင္း
နမ္းေနနိုင္ေအာင္ေတာ့။‘မာယာေကာ့ဖ္စကီး’
×××××××××××××××××
သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာကလည္း အလြမ္းအေဆြးေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတတ္ပါလားကြယ္။ ညေနခင္း မိုးရြာျပီးစမွာ စာဖတ္ရင္းေညာင္းလာတာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္မွာရပ္ျပီး ဟိုး… အေရွ႕ဘက္က ေတာင္ခိုးေတြေဝေနတဲ့ ရွမ္းရိုးမႀကီးကို ေငးေမာ ရင္း ေကာင္းကင္ထက္ကိုေမာ့ၾကည့္မိခိုက္မွာ အိပ္တန္းဝင္ဖို႔ပ်ံသန္းသြားတဲ့ ေက်းငွက္ေမာင္ႏွံကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕စိတ္အစဥ္ဟာ စည္းခ်က္မဲ့ လြင့္ပါးေနတဲ့တိမ္ထုေတြၾကားမွာ ေမ်ာပါသြားရၿပီေလ။
ေမာင္ေရ ေက်ာင္းဆရာမဆိုတဲ့အလုပ္ဟာ ကြၽန္မနဲ႔ မသက္ဆိုင္ဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အလုပ္ပါ။ ‘စီးပြားေရးသမား ‘ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ဟာလည္း ေမာင္နဲ႔မပတ္သက္တဲ့ ေဝါဟာရတခုပါပဲေနာ္။ ေမာင္နဲ႔ေမာင့္ အသိုင္းအဝိုင္းဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္ခရီးကို သြားေနၾကသူေတြ။ ေမာင့္အသိုင္းအဝိုင္းက ေမာင့္ကို ‘စုန္းျပဴး’ တဲ့။ ေမာင္ကလည္းသူတို႔ကို ‘အိပ္ရာထက အိပ္ရာဝင္သည္ အထိ ေငြအေၾကာင္းပဲ ေျပာၾကလုပ္ၾကနဲ႔ လူတေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကိုနားမလည္ရွာတဲ့ သိပ္သနားစရာေကာင္းတဲ့လူေတြ’ တဲ့။ ဒီလိုအျမင္မတူသူေတြရဲ႕ၾကားမွာနွစ္ဖက္လံုးကို နားလည္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ေမာင့္ကိုခ်စ္ခဲ့ရတာပါ။
ေမာင္ဘြဲ႔ရေတာ့ေမာင္ယံုၾကည္ရာဝါသနာပါရာတြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္မ မကန္႔ကြက္ခဲ့တာဟာ ေမာင္ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လို႔ပါ။ ကြၽန္မလည္း ကြၽန္မရထားတဲ့ဘြဲဲ႔နဲ႔ဆီေလ်ာ္တဲ့ စာရင္းစစ္လုပ္ဖို႔ စာေမးပြဲေျဖထားတာ ေမာင္ အသိပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင့္ေက်ာင္းအတြက္ အီကိုသင္ဖို႔ ဆရာလိုလို႔ ကြၽန္မကို ေမာင္နဲ႔အတူလိုက္လုပ္ပါလားလို႔ ေျပာ ေတာ့ ကြၽန္မလည္း ေျဖထားတဲ့အလုပ္ကိုမေစာင့္ေတာ့ဘဲ အတည္တက်မဟုတ္တဲ့ တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို လုပ္ ျဖစ္ခဲ့တာဟာ အစကေတာ့ ေမာင့္ဆႏၵေတြကိုျဖည့္ဆည္းေပးေနခ်င္လို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ေမာင္ရယ္ အခုေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ ေက်းလက္ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ဘဝကို စာနာနားလည္ၿပီး ဆက္လုပ္ေနတာပါေမာင္။ ဘဝေပးအသိေၾကာင့္ လုပ္ေန တာပါ။
ေမာင္ေရ ေမာင္ရွိစဥ္တုန္းကလည္း ရြာကလူႀကီးေတြေရာ ကေလးေတြကပါ ေမာင့္ေစတနာကို နားလည္ေလးစားၿပီး တန္ ဖိုးထားခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ ေမာင္မရွိတဲ့ခုခ်ိန္ခါမွာေတာ့ သူတို႔ခမ်ာ ေမာင့္ကို ပိုျပီးေမွ်ာ္လင့္တမ္းတၾကရွာတယ္။ ‘ဆရာသာ ရွိရင္..’ ဆိုတဲ့အေျပာမ်ဳိးေတြကို ခဏခဏၾကားေနရတယ္။ ဟိုး..တေလာက ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မကို ထမင္းေကြၽးတဲ့အိမ္က ေဒၚျမသိန္း ကြၽန္မအိမ္ကိုေရာက္လာျပီး ေက်ာင္းစဖြင့္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္က ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ (ကြၽန္မ မေရာက္သးဘူးေလ) အေၾကာင္း ေတြ လာေျပာေနေသးတယ္ေမာင္ရဲ႕။ သူ႔သားေလးမင္းဦး ရွစ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္က်မွ စပါးကမေအာင္၊ ရတဲ့ စပါး ကလည္း ဒိုင္သြင္းရေႂကြးေပးရနဲ႔ ဝမ္းစာေတာင္အႏိုင္ႏိုင္က်န္တဲ့အေၾကာင္း၊ မင္းဦးကို ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းဆက္ထားဖို႔ကလည္း ေငြေရး ေၾကးေရးက အဆင္မေျပဆိုေတာ့ စိတ္ညစ္လိုက္ရတာတဲ့။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ တြဲဖက္ေက်ာင္းဖြင့္ျဖစ္ေတာ့ သူ႔မွာဝမ္းသာလိုက္ရတာတဲ့။
ေနာက္ၿပီးဆက္ေျပာေသးတယ္ေမာင္ရဲ႕။ ေမာင္ ရြာကိုစေရာက္လာေတာ့ေမာင္နဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ ရြာခံဆရာ ကိုေက်ာ္နိုင္က ေမာင့္ကို ‘အိမ္စီးပြားေရးေတာ့ ဝင္မလုပ္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ေတာလာၿပီး ဆရာလုပ္ရတာလည္းကြာ’ ဆိုေတာ့ေမာင္က’ၿမိဳ႕ျပက ပူေလာင္ပါတယ္ကြာ၊ ငါအဲဒီဒဏ္ေတြကို မခံနိုင္ဘူး၊ ၿငီးေငြ႔စိတ္ပ်က္လာလို႔ေက်းလက္ကိုထြက္လာတာ’လို႕ေျပာေတာ့ ေဒၚျမသိန္းက ေမာင့္ကို ရီ (ရယ္) ခ်င္လိုက္တာတဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့လည္း ‘ဆရာေလးက ၿမိဳ႕မွာ ပူေလာင္တာပဲသိတယ္၊ က်ဳပ္ တို႔ ေတာမွာ ပူတာကိုမွမသိဘဲ၊ ေကာင္စိုက္ခ်ိန္ဆို အေပၚကေန ေအာက္ကေရ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ဆိုလဲ အေပၚကေန ေအာက္ ကေႁမြနဲ႔ေနေနရ လုပ္ေနၾကရတာ၊ ဘယ္ဟာက ပိုဆိုးလဲ’ လို႔ ေမးခ်င္လိုက္တာတဲ့။ အခုေတာ့ ေမာင္ေျပာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ပူ ေလာင္မႈဆိုတာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြရဲ႕ပူေလာင္ျခင္း၊ ဟန္ေဆာင္ လိမ္ညာေကာက္က်စ္မႈတို႔ရဲ႕ ပူေလာင္မႈလို႔ ေျပာတာကို သူနားလည္ၿပီလို႔လည္း ေျပာတယ္။
ေမာင့္ကို တခုေျပာရဦးမယ္။ ကြၽန္မေလ အခု ေမာင္ေနခဲ့တဲ့အိမ္ေလးကိုေျပာင္းေနေနတယ္။ ဆရာမႀကီးတို႔နဲ႔မေနေတာ့ဘူး။ ေမာင့္ဂစ္တာ၊ စာအုပ္ေသတၱာ၊ စာအုပ္စင္ေတြအားလံုး နဂိုအတိုင္းပဲ။ ေမာင္မရွိေတာ့ အဲဒီအိမ္ေလးမွာဘယ္သူမွမေနဘူး။ ေသာ့ခတ္ထားတယ္။ ကြၽန္မအိမ္ကေန ေမာင့္အိမ္ေလးကို ေငးၾကည့္မိတိုင္း၊ ေရခ်ဳိးသြားဖို႔ ေမာင့္အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္မိတိုင္း ဝမ္းနည္းလာ မိတယ္။ ငိုခ်င္လာတယ္။ ကြၽန္မလည္း ေနာက္ဆံုးေမာင္နဲ႔ေဝးေနရတဲ့အတူတူ ေမာင္ေနခဲ့တဲ့ ေနရာေလး မွာ ေမာင့္ေျခရာ၊ ေမာင့္အရိပ္ေလးေတြ စုေဝးထင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေမာင့္အိမ္ေလးမွာေနရတာကမွ အလြမ္းသက္သာရာ ရဦး မယ္လို႔ထင္ၿပီး အဲဒီအိမ္မွာေနမယ္ဆို ဆံုးျဖတ္မိတယ္။ စိတ္ေျဖရာေပါ့ေမာင္ရယ္။ ဦးေမႊးနဲ႔ ေဒၚျမသိန္းကလည္း နားလည္ ရွာၾကတယ္။ ကြၽန္မေနခ်င္တယ္လို႔ေျပာေေတာ့ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ သူတို႔လုပ္ေပးၾကတယ္။ အခုေတာ့ ေမာင့္ စာအုပ္ေသတၱာေမႊလိုက္၊ ဂစ္တာတီးလိုက္နဲ႔ ေမာင့္ကိုေမွ်ာ္လင့္တမ္းတရင္း လြမ္းေနရတယ္ေပါ့ ေမာင္ရယ္။
×××××××××××××××××××
ေမာင္ေရ ဟိုးတခ်ိန္တုန္းက ေမာင္ဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း စကားဝိုင္းေလးဟာ အခုေတာ့ အပတ္တိုင္း မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီတုန္းက ရြာေရာက္ၿပီး တစ္လခြဲ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ရြာထဲကလူငယ္ေတြ ေက်ာင္းက လူငယ္ ဆရာတခ်ဳိ႕ေတြကို စာအုပ္ေတြဖတ္ခိုင္းၿပီး အပတ္စဥ္ေဆြးေႏြးပြဲေလးေတြလုပ္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ အစပိုင္းေတာ့ ေမာင့္စာ အုပ္ေတြကို သူတို႔မႀကိဳက္ၾကဘူးေလ။ ေမာင္နဲ႔ ကြၽန္မပဲ သူတို႔စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ နားလည္လာေအာင္ရွင္းျပၾက၊ ေျပာျပၾကနဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္ပိုင္းက် သူတို႔လည္း စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ အျပန္အလွန္ေဝဖန္ ေဆြးေႏြး လာၾကတယ္ေနာ္။ ေမာင့္စာအုပ္ေသတၱာကိုဖြင့္ၿပီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းတဲ့၊ ဒဂုန္တာရာတဲ့၊ သခင္ျမသန္း၊ ဘဝင္း၊ ျမသန္း တင့္တဲ့၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ရန္ကုန္ဘေဆြ၊ ေအာင္လင္းတဲ့၊ လင္းယုန္နီ၊ နိုင္ဝင္းေဆြတဲ့၊ ေမၿမိဳ႕မိုးၾကည္၊ ေနေသြးနီ၊ ေမာင္စြမ္းရည္တဲ့ ဘယ္လိုနာမည္ေတြမွန္းမသိဘူးဆို စိတ္ညစ္သြားၾကတဲ့သူတို႔ကို စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ ဦးေဆာင္လမ္း ညႊန္ေပးႏိုင္လို႔ ေမာင့္ကိုေက်းဇူးတင္ေနၾကတယ္၊’ဆရာေလးေရာက္လာတာက်ဳပ္တို႔ အသိအျမင္ေတြတိုးရတယ္’ တဲ့။
ေမာင္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အလုပ္တခုကို ေမာင္မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္လိုက္ၾကတာ ေအာင္ျမင္သြားၿပီေမာင္ရဲ႕။ ေမာင္ဖြင့္ျဖစ္ေအာင္ဖြင့္မယ္ဆိုတဲ့ စာၾကည့္သင္းေလးကို ရြာကလူငယ္ေတြစုၿပီး ဖြင့္ထားၾကၿပီေလ။ စာၾကည့္သင္းရဲ႕နာမည္ကိုေတာ့ ေမာင္ ေျပာခဲ့တဲ့ ‘ပင္စည္ပင္မ’ လို႔ေပးထားတယ္။ စာၾကည့္သင္းျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ဦးေဆာင္သူက ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ကိုေက်ာ္ႏိုင္နဲ႔ ကြၽန္မေပါ့၊ ေမာင္ရွိရင္ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲ ေမာင္ရယ္။ ေမာင့္စာအုပ္ေတြထဲက တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ စာရင္းလုပ္ၿပီး စာ ၾကည့္သင္းအတြက္ ေပးထားတယ္။ ေမာင့္စာမူပါတဲ့မဂၢဇင္းေတြကိုေတာ့ ကြၽန္မအလြမ္းေျပဖတ္ဖို႔သိမ္းထားတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြကိုေတာ့မေပးေတာ့ဘူးေနာ္။
ခ်စ္သူေတြေဝးကြာခ်ိန္မွာ အရာရာဟာအလြမ္းအေဆြးကို ဖန္တီးေပးေနသလားမသိပါဘူး ေမာင္ရယ္။ ဆရာမဆိုတာ တ ပည့္ေတြၾကားမွာ လႈပ္ရွားေနရတာသဘာဝပါေနာ္။ ဒါေပမဲ့ကြယ္ တပည့္ေလးေတြကိုျမင္ရင္ ေမာင့္ကိုပိုသတိရလာတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့စာသင္ႏွစ္တုန္းက ေမာင္တေယာက္ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ႀကိဳးစားတာေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ရြာထဲကဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြက ေမာင့္အိမ္မွာစုၿပီး စာၾကည့္ၾကတယ္ေနာ္။ အဲဒီကေလးေတြကိုမနက္ေရာ ညပါစာက်က္ဖို႔ ဦးေဆာင္ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့တဲ့ေမာင့္ကို စာသင္ခ်ိန္အၿပီးမွာ က်န္တဲ့ေမာင့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္မ်ားစြာကို ကေလးေတြအတြက္ သက္သက္ႏွစ္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေမာင့္ေစတနာေတြကို ကြၽန္မတို႔မေလးစား မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနနိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ေမာင့္အတြက္နားခ်ိန္ရယ္လို႔ ကေလးေတြ ထမင္းစားျပန္တဲ့အခ်ိန္ပဲရွိတယ္။ ေမာင့္နားခ်ိန္ေလးေတြကလည္း ခုေတာ့ ကြၽန္မအတြက္လြမ္းေမာတမ္းတစရာ အခ်ိန္ေတြပါေလ။ ကေလးေတြျပန္သြားမွ ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မလည္း ေဒၚျမသိန္းအိမ္ကို အတူထမင္းသြားစားၾက၊ ၿပီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ရင္ထြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေရွ႕မွာထိုင္ၿပီး ဂစ္တာတီးသီခ်င္းဆိုခ်င္ဆိုနဲ႔၊ သိပ္ၿပီးၾကည္ႏူူး သာယာခဲ့ရတဲ့၊ ခ်ဳိၿမိန္ရသ ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကာလမ်ားပါေမာင္။ ေမွာင္ရိပ္သန္းမွ ကြၽန္မလည္း ကြၽန္မအိမ္ကို ျပန္ျဖစ္ခဲ့တာေနာ္။ ေသာၾကာ၊ စေနေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ဆရာမအဖြဲ႔၊ ေမာင္တို႔ဆရာအဖြဲ႔ရယ္၊ ရြာထဲကလူငယ္ အဖြဲ႔ရယ္ ေဒၚျမသိန္းတို႔အိမ္မွာစုၿပီး တပတ္လံုးဖတ္ထားတဲ့စာေၾကာင္းေပေၾကာင္း ေတြကို ေျပာၾကဆိုၾက ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ ကာလမ်ားလည္း ေမာင္ရယ္ျပန္လိုခ်င္စမ္းပါဘိေမာင္ရယ္။ အဲဒီေနွာင္းကာလေတြကို အခုလို တမ္းတလြမ္းေမာေနတာဟာ ကြၽန္မကိုယ္၌က အလြမ္းဓာတ္ခံရွိလို႔လြမ္းတတ္လြန္းလို႕မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ အဲဒီကာလ ေတြကိုက လြမ္းေလာက္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့လြမ္းသင့္လြမ္းထိုက္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြမို႔ပါေနာ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လားဟင္။
သီတင္းကြၽတ္ပိတ္ရက္ဆိုလည္း ေမာင္ကအိမ္မျပန္ဘူး။ ေႏြရာသီပိတ္ရက္က်ေတာ့လည္း မျပန္ျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္အိမ္ကိုယ္ ေတာင္ ေမာင္ကေတာ့ သိပ္သေဘာမထားေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မလည္း ေမာင္နဲ႔အတူ ရြာမွာေနၿပီး ကေလးေတြကို ေက်ာင္း ပိတ္ရက္မွာ စာဆက္သင္ေပးခ်င္ေပမယ့္၊ မသင့္ေတာ္ပါဘူးဆိုျပန္ခဲ့ရတာပါေနာ္။ ကြၽန္မတို႔ အေျခအေနက အဲဒီေလာက္အထိခြင့္မျပဳဘူးေလ။တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္လုပ္တဲ့အတိုင္း ေမာင့္နည္း တူလိုက္လုပ္ႏိုင္မွာပါလို႔ စိတ္ဆႏၵကိုေျဖသိမ့္လို႔ေနခဲ့ရတယ္ေမာင္။ ေမာင္ရြာေနရစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သၾကၤန္ၿပီးမွျပန္လာျဖစ္္ရင္ လာခဲ့မွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေမာင့္အိမ္ကို သြားေျပာေတာ့ ‘သမီးေကာင္ေတာေပ်ာ္ႀကီးကိုလည္း ၾကည့္ထိန္းဦး ဒီေကာင္က စီးပြားေရးလည္း လုပ္ခိုင္းလို႔မရဘူး အစိုးရ အလုပ္က်ေတာ့လည္း ဝင္မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ လခေျခာက္ျပားတစ္ပဲနဲ႔ ဘာမဟုတ္တဲ့ ေတာေက်ာင္းဆရာမွလုပ္ခ်င္ရသတဲ့၊ ေနာက္ၿပီး ဒီအတိုင္းလည္းေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သမီးတို႔အိမ္ေထာင္ျပဳၾကဦးမွာ အရည္မရအဖတ္မရနဲ႔ အသက္ေတြႀကီး ကုန္လိမ့္မယ္၊ အတည္တက်အလုပ္တခုခုေတာ့ လုပ္ၾကဖို႔စဥ္းစားသင့္ၿပီ၊ သမီးကလည္း ေျပာဦး၊ သိပ္ၿပီးအလိုလိုက္မေနနဲ႔’ တဲ့။
ေမာင့္ေမေမ အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ‘ဗမိုးဘာသာျပန္တဲ့ ဆရာခ်စ္ကိုဖတ္ဖူးတယ္မဟုတ္လား ေမာင္ေတာ့ ဆရာခ်စ္ဘ၀ကို သိပ္သေဘာက်တာပဲ၊ သိပ္အားက်တာပဲ၊ ေမာင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ဆရာခ်စ္လိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေအာင္ေနာ္’ လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ေမာင့္စကားေတြကို ဖ်တ္ခနဲသတိရလိုက္ပါေသးသည္ေမာင္။ ေနာက္တႏွစ္ေက်ာင္းအဖြင့္မွာ ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္း ေလးဟာ မႏွစ္ကထက္ပိုၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိလာၿပီေနာ္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္တဲ့သူ ေတြေတာင္ ပါလာတယ္။ ေအာင္ခ်က္ကလည္း ကြၽန္မတို႔ၿမိဳ႕နယ္မွာအေကာင္းဆံုးဆိုေတာ့ သတင္းေမႊး ေနေတာ့တာေပါ့။ ေက်ာင္းသားဦးေရကလည္း မႏွစ္ကထက္ ႏွစ္ဆတိုးလာတယ္ေနာ္။ ေမာင္လည္း ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္လာက တည္းက ပါးစပ္ကို မပိတ္ေတာ့ဘူး။ အျမဲျပံဳးရႊင္ေနေတာ့တာပဲ။ ရြာလူႀကီးေတြကလည္း က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းက ‘အျမင္စုတ္ ေပမယ့္ ေရႊထုတ္တဲ့ျမပဝါ’ ပါဗ်ဆို ေခါင္းတေမာ့ေမာ့နဲ႔။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ေစတနာ၊ ေမတၱာအက်ဳိးဆက္ကို ျမင္ေတြ႔ရေတာ့ဝမ္း ေျမာက္ၾကည္ႏူး ခဲ့ရပါတယ္ေမာင္။
‘ေက်ာင္းမွာလိုအပ္ေနတဲ့အေဆာက္အဦးေတြကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လံုးပန္းၿပီးေဆာက္ၾကဖို႔ ရြာလူႀကီးေတြကိုေျပာရဦးမယ္၊ ဒီအတိုင္းေတာ့မျဖစ္ေသးဘူး မိုးရြာရင္ ဘယ္လိုသင္ရမွန္းကိုမသိဘူး၊ ထီးေဆာင္းၿပီး စာသင္ရမလိုျဖစ္ေနတယ္၊ စာသင္ ခန္းကိုေတာ့ စာသင္ခန္းနဲ႔တူေအာင္လုပ္ခိုင္းရမွာပဲ၊ ေမာင္တို႔ကလည္း ေအာင္ခ်က္ကို ဒီ့ထက္ေကာင္းလာေအာင္ ေက်ာင္း သားဦးေရလည္း တိုးေအာင္ စည္းရံုးရ၊ ႀကိဳးစားၾကရမယ္၊ ဒီလိုႏွစ္ဖက္ညီညီႀကိဳးစားသြားရင္ ေနာက္သံုးေလးႏွစ္ဆိုရင္ အထက္တန္း ေက်ာင္းျဖစ္လာႏိုင္တယ္၊ အဲဒီအခါက်မွ ေမာင္တို႔လည္း လက္ထပ္ၾကတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ေနာက္ ထပ္တရြာ ေျပာင္းၿပီး ဆက္လုပ္ၾကရေအာင္ေနာ္၊ ေမာင္တို႔တသက္ တြဲဖက္ေက်ာင္းေတြ မကုန္ႏိုင္ပါဘူးကြာ”။ ကြၽန္မမေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး ေမ့လို႔မရေသးပါဘူးေမာင္။ ေမာင့္ဆႏၵ၊ ေမာင့္စကား ေတြဟာ ကြၽန္မရင္ထဲမွာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတေနရပါတယ္ေလ။
ကြၽန္မတို႔ သင္ၾကားေရးကို တက္ကုန္ဖြင့္၊ ရြက္ကုန္လႊင့္လို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲမွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကိုၾကံဳရျပန္တယ္။ ကြၽန္မမွာေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ရင္တြင္းဆႏၵေတြကို လြန္ဆန္ရင္း မရႊင္တဲ့ႏွလံုးကို ေပြ႔ဖက္လို႔ေလးကန္ဖင့္ႏြဲ႔တဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ရၿပီေပါ့။ ေမာင္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကေလးေတြၾကားမွာ ညိႇဳးငယ္တ့ဲမ်က္ႏွာနဲ႔ေနက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔လို႔မထင္မွတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ဟာ ေနာက္ဆံုးေန႔ (လက္ရွိအေျခအေနအထိ) ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ေနာ္။ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီးတစ္လခြဲေလာက္ေနေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ ‘ေမာင္အလုပ္ကိစၥ ေတြရွိလာလို႔ ေမာင့္မိတ္ေဆြေတြဆီသြားရဦးမယ္၊ အလုပ္ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္’ ဆိုတဲ့ႏွစ္ေၾကာင္းထဲသာပါတဲ့ စာတိုတို ေလးေလ။ ကိုေမႊးနဲ႔ေဒၚျမသိန္းကေတာ့ ‘စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ၊ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး၊ အိမ္ျပန္မယ္’ လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြား တာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ေမာင္ေရ ကြၽန္မေမာင့္ကို အျပစ္မျမင္ပါဘူး၊ ကြၽန္မေမာင့္ကို သိပ္နားလည္ပါတယ္ေမာင္။ ၿပီးေတာ့ေလ ေမာင့္ကို ပါရမီျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ ကြၽန္မတတ္စြမ္းတဲ့ေနရာကေန ေမာင့္ယံုၾကည္ခ်က္ျဖည့္ဆည္းေပးေနမယ္။ ေမာင့္ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးေနမယ္။ အဲဒါ ကြၽန္မရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါေမာင္။
×××××××××××××××××××××××
ေမာင္ေရ ဒီနွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ရြာမွာေရေတြ ႀကီးေနၿပီေလ။ ေမာင္ရွိတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုကေလးေတြနဲ႔ ေလွစီးရတာ သိပ္ေပ်ာ္မိတယ္။ အခုေတာ့ေလ ေမာင့္ကိုလြမ္းေမာ တမ္းတရင္းေနတတ္ေအာင္ကြၽန္မႀကိဳးစားေနေနရတယ္။ ကြၽန္မမွာလည္း အခ်ိန္တိုင္း ေမာင့္ကိုခ်ည္း လြမ္းေနသတိရေနလို႔မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ ကေလးေတြအတြက္ အခ်ိန္ကရွိေသး တယ္မဟုတ္လား။
‘ေက်းလက္ကိုေရာက္လာတဲ့ ဆရာဟာ ကေလးေတြရဲ႕ပညာေရးသာမကဘဲ စီးပြားေရး အေျခအေနကိုပါသိသင့္တယ္၊ ဒါမွခ်ဳိ႕တဲ့ႏြမ္းပါးတဲ့ကေလးေတြကို အေျခအေနလိုက္ၿပီး ကူညီပံ့ပိုးေပးႏိုင္မွာ’လို႔ ေမာင္ေျပာေတာ့ ကြၽန္မတို႔ဆရာေတြ ေက်ာင္း ပိတ္ရက္မွာ ကြၽန္မတို႔ရြာနဲ႔ ႏွစ္တိုင္၊ သံုးတိုင္ ေဝးတဲ့ရြာေလးေတြအထိ သြားခဲ့ၾကတာကိုလည္း သတိရေနမိတယ္။ ကြၽန္မလည္း အဲဒီလိုသြားျဖစ္ ေတာ့မွေက်းလက္ေနျပည္သူေတြရဲ႕ခ်စ္ခင္ႏွစ္မက္စရာေကာင္းတဲ့ပြင့္လင္းရိုးသားျဖဴစင္မႈကို ပိုသိလာရတယ္။ ေက်းလက္ျပည္သူအမ်ားစုရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေန၊ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းကိုပါ ကိုယ္တိုင္ထိေတြ႔ လိုက္ရေတာ့ ရင္နဲ႔ခံစားၿပီး စာနာနားလည္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုကြာဟခ်က္ေတြကို ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားရ ဦးမယ္ေနာ္။
ေက်ာင္းေတြဖြင့္ေတာ့ ေမာင္ျပန္လာေလဦးမွာလားလို႔ ကြၽန္မေမွ်ာ္မိေသးတယ္။ ဒီတခါေက်ာင္းအဖြင့္မွာ ဝမ္းနည္းစရာေတြ ၾကံဳေတြ႔ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ဟာ စီးပြားေရးအဆိပ္သင့္ၿပီး သူတို႔ အလင္းတံခါးကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပိတ္ၿပီး ေက်ာခိုင္းထြက္သြားၾက ရရွာတယ္ေမာင္။ ရင္နာစရာပါေမာင္ရယ္။ ေက်ာင္းေလးဆက္ဖြင့္ႏိုင္တာကိုပဲ ကံေကာင္းလွၿပီလို႔ တြက္ရတာပဲ ေမာင္ရယ္။
ကြၽန္မကေတာ့ေလ ေမာင္ဆႏၵရွိခဲ့တဲ့အတိုင္း ဒီတြဲဖက္ေက်ာင္းေလးကို အထက္တန္းေက်ာင္း ျဖစ္တဲ့အထိ ဒီရြာမွာပဲလုပ္ ေနမွာပါ။ ဒီရြာေလးကပဲ ေမာင္ျပန္လာမယ့္ေန႔ကို ေမွ်ာ္ေနခ်င္တယ္။ ေမာင္ျပန္လာရင္ ဒီရြာေလးကိုအရင္ဆံုးျပန္လာမယ္လုိ႔ ကြၽန္မယံုၾကည္ေနတယ္ေလ။ အခ်ိန္ကာလဆိုတာ အတူတူေနေနရတဲ့ခ်စ္သူေတြကို ေဝးကြာေစဖို႔ဖန္တီးေပးတတ္သလို ေဝးကြာေနတဲ့ ခ်စ္သူေတြကိုလည္း ႏွစ္ကုိယ္တူနီးေစဖို႔ဖန္တီးေပးတတ္ပါသတဲ့ေမာင္။ ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ဘယ္ ေသာအခါကာလမ်ားမွာမွ ဖန္တီးေပးပါ့မလဲမသိပါဘူး။ ေမာင္ရယ္ ရင္နွင့္မမွ်ေအာင္ လြမ္းရပါ သည္ေမာင္။
×××××××××××××××××
ကြၽန္မရင္ထဲမွာခံစားရသမွ်၊ လြမ္းရသမွ်တို႔ရဲ႕အပိုင္းအစေတြကို သက္သာလိမ့္ႏိုးနဲ႔ ဖြင့္အံေရးခ်လို႔ၿပီးသြားပါၿပီ။ ရင္ထဲမွာအနည္းငယ္မွ်ေတာ့သက္သာရာရပါရဲ႕။ ေမာင္ရွိရာအရပ္ကို ကြၽန္မသိေနေပမယ့္ဒီစာေလးကို ေမာင့္ဆီေရာက္ေအာင္ ဘယ္လို လမ္းညႊန္ရမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကြၽန္မ မစြမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲေမာင္ရယ္။ ကြၽန္မရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္ ေၾကကြဲစြာခံစားရၿပီေမာင္ရယ္။ ကြၽန္မဘဝကို ကြၽန္မမွန္ကန္စြာသိျမင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္း မ်က္ဝန္းအစံုမွာ၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔အားတင္းေပမယ့္မေအာင္ျမင္လိုက္ပါဘူး။ ပူေဆြးေသာကေတြကို ၿငိမ္းေအးေစႏိုင္စြမ္းတဲ့ ဂီတသံစဥ္ေတြကို သတိရမိေတာ့ မတီးျဖစ္တာၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ဂစ္တာကိုလွမ္းယူမိတယ္။ အမွတ္မထင္ဆိုလိုက္မိတဲ့သီခ်င္းဟာ ေမာင္တရႈိက္မက္မက္္ဆိုခဲ့တဲ့ ‘ခင္ဝမ္း’ ရဲ႕သီခ်င္းတပုဒ္ပဲျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ကြၽန္မရဲ႕အသိစိတ္ကိုေရာ မသိစိတ္ကိုပါစိုးမိုးလြန္းလွေခ်လား ေမာင္ရယ္။ ‘ေလေျပေလညင္းေတြကိုယ့္ကိုျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္သြားၾကတယ္ ေရာင္စံုျခယ္ညေတြ ကိုယ့္ကိုခ်န္လွပ္ထားခဲ့ၾကျပန္တယ္…၊ အေရွ႕ဘက္ကသူျပန္လာမယ့္လမ္းဆီမွန္းဆရည္ရြယ္ျပန္ ဆံုခ်ိန္ကိုေမွ်ာ္ေနမိတယ္..’
ေလထုရဲ႕ေရြ႕လ်ားမႈၾကားမွာ အဲဒီသီခ်င္းေလးရဲ႕အသံစြမ္းအင္ေတြ လြင့္ေမ်ာလိုက္ပါသြား ကြၽန္မရဲ႕ ႏြမ္းလ်လြမ္းေမာေတးသံမ်ားေမာင္ၾကားရပါေစသားကြယ္….။
ခိုင္ေအး
(ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ ရသစံုမဂၢဇင္း- ၁၉၉၀ ေအာက္တိုဘာလ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
