(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈၊ ၂၀၁၇
ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၂) ရက္ကဲ့သို႔ေသာ တိတိက်က် ဝိေသသရွိသည့္ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးတခု၌ ယင္းႏွင့္ကိုက္ညီသည့္ ဂုဏ္ျပဳလက္ ေဆာင္တခုခုေတာ့ မုခ်ရၾကလိမ့္မည္ဟူ၍ အမ်ားနည္းတူ သူလည္းေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ သူတို႔ငံ့လင့္ေနသည့္အရာမွာ အခ်စ္ ျဖစ္သည္၊ စစ္မဟုတ္။ သူတို႔မြတ္သိပ္ေနသည့္အရာမွာ အၾကမ္းဖက္မႈမဟုတ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္သလိုျဖစ္မလာခဲ့သျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရယ္ ေဝးရခ်ည္ေသးရဲ႕ဟူ၍ စိတ္ထိခိုုက္ရသည္။ ထိုု႔အတူ ေနာက္ ဆက္တြဲအျဖစ္ ၾကားရသည္မ်ားက ေစာေစာက ထိခိုက္ေနသည့္စိတ္ကို ေဒါသတႀကီး ေပါက္ကြဲရန္ လံႈ႔ေဆာ္သည္။ ေပါက္ကြဲစိတ္ျဖင့္ ေဒါသအေလ်ာက္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာမိေရးမိလွ်င္ အဆိုးသက္ေရာက္မႈကမ်ားႏိုင္သျဖင့္ “တခုခုမေရးမိ ေအာင္လို႔ က်ေနာ့္ကီးဘုတ္ကိုတိပ္နဲ႔ ပိတ္ထားတယ္“ ဟူ၍ ခပ္သုတ္သုတ္ ေရးတင္ထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႐ုပ္ျမင္ သံၾကားေရွ႕ သြားထိုင္ေနလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ တီဗြီ၌ အာ႐ံုုစူးစိုက္၍ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္း၍မရ။ ဂစ္တာရွိလွ်င္ေတာ့ ဂစ္တာႀကိဳးမ်ားေပၚ ဖြာရရာ ခတ္မိ မည္ထင္သည္။ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ႀကိဳးမ်ားေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာမည့္ အက္ကြဲကြဲအသံေၾကာင္မ်ားအား မေက်မခ်မ္း ညိႇေကာင္းညိႇေနႏိုင္သည္။ သိုု႔ေသာ္ ဂစ္တာက မရွိ။ ဂစ္တာမတီးျဖစ္သည္မွာပင္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ မကေတာ့။ “မေက်နပ္ ဘူး”၊ “တိုု႔လာတယ္” စသျဖင့္ ဟုိတုန္းကႏွယ္ စိတ္လိုလက္ရ ဟစ္ပစ္ခ်င္မိသည္။
သို႔ႏွင့္ စာဖတ္လွ်င္ေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားသည္။ ကဗ်ာဖတ္ရလွ်င္ ေျဖသာမည္ဟုထင္မိသည္။ လူက နည္းနည္းလည္း တင္းေနသျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္း ကဗ်ာမ်ား ဖတ္ခ်င္မိသည္။ ခပ္ျပင္းျပင္းကဗ်ာမ်ားဆိုသျဖင့္ က်ေနာ္ႏွစ္သက္သည့္ ကဗ်ာဆရာမ မ်ား ေရးထားၾကသည့္ “ေလသံျပင္းျပင္း”ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို သြားသတိရသည္။ သို႔ေသာ္ မွာထားသည့္ စာအုုပ္က ခုုထိ ေရာက္မလာေသး။ သို႔ႏွင့္ သိမ္းထားသည့္ ပိုစ့္မ်ားထဲမွ ေခမာရွင္းေရး၍ ေရႊပိုုးအိမ္ (ပဲခူး) ရြတ္သည့္ “စက္႐ုပ္မိန္းမ” ဗြီဒီယို ကလစ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္ နားေထာင္ေနရင္း စိတ္ထဲနည္းနည္းေတာ့ ၿငိမ္လာသလိုရွိ သည္။
အမွန္တကယ္က က်ေနာ့္အျပစ္ဟုေျပာလွ်င္ ပိုမွန္မည္ထင္သည္။ ေစာေစာက ပိတ္ထားသည့္ facebook ကို ေယာင္၍ သြားဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသျဖင့္ ၿငိမ္းလုုလုုမီးက ဝုန္းခနဲ ထေတာက္သည္။ အမွတ္မရွိသျဖင့္ ႏွစ္ထပ္ထိခဲ့ရသည့္ စိတ္အနာတရ၊ စိတ္ဒဏ္ရာက ေငါက္ခနဲ ျပန္ထသည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္စရာက မယ္မယ္ရရ မရွိ။ အျဖဴထည္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ “ဒါေလာက္ ေတာင္ ျဖစ္လွတာ၊ ကြဲၿပီး ဟဲမယ္ကြာ“ဟု ဆံုးျဖတ္၍ သီခ်င္းဖြင့္လိုက္သည္။
ရွရွတတ ရွိလွသည့္ ကိုညီထြဋ္အသံၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ေက်နပ္သလိုရွိသြားသည္။ က်ေနာ့္အတြက္လိုအပ္ေနသည္မွာလည္း အက္ကြဲေနသည့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလို အက္ကြဲေနသည့္ အျပင္းစား ရသ။ က်ေနာ္တို႔ေျပာေနက်စကားႏွင့္ဆိုလွ်င္ “ကုိယ္တို႔က ဒိုင္းေညာင့္“။ တဘက္မွာက်ျပန္ေတာ့လည္း ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အားနာရသည္။ ႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ႏြဲ႔ေန၍မရ။
က်ေနာ္ဖြင့္လိုက္မိသည့္ သီခ်င္းေလးက ေဆာင္းဦးလိႈ္င္ေရး၍ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုထားသည့္ “ဒဏ္ရာရထား”။ သူ႔သီခ်င္းတို႔၏ ထံုးစံအတုုိင္း စာသားမ်ားက ကဗ်ာဆန္ဆန္လွပသည္။ ေဆာင္းဦးလိႈင္၏ ဒဏ္ရာရထားေလးက ေျပေျပေလး ခုတ္ေမာင္း၍ ေျဖးေျဖးခ်င္း ခ်ဥ္းနင္း ဝင္ေရာက္လာသည္။ ဥၾသသံရွည္ ဆြဲသံၾကားကတည္းက ဟန္ေရးတျပျပျဖစ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕က ေလးသည္ Chorus အပိုဒ္အေရာက္၌ ေတာင့္မခံႏုိင္ေတာ့။
“ယံုၾကည္ေနတာေတြ xxx ဒီကမၻာမွာ ၿပိဳက်ေတာ့ xxx ရင္ထဲ ထိခ်က္က ျပင္းလြန္း“
ေရခဲပင္ ေရာမေနေတာ့။ ခြက္ၾကမ္းပက္ခ်လိုက္သည္။ ရင္ေခါင္းတေလွ်ာက္ ပူခနဲဆင္းသြားသည္။ သီခ်င္းသံက ဆက္လြင့္ ေနသည္။ သူကလည္း ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေမာ့ေနသည္။
“မွန္မယ္ထင္တာေတြ xxx ဒီအခ်ိန္မွာ အကုန္မွားေတာ့ xxx“
ခြက္ထဲပင္ ငွဲ႔ မေနေတာ့။ ပုလင္းလိုက္ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။
ခ်စ္ၾကည္စြာျဖင့္
ေအာင္ေမာ္ဦး
၁၆၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၇။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
