(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၇
ငါက ႐ိုးမေသြးနဲ႔ ဒီေရအလင္းထဲ ဧရာဝတီပင္လယ္အစပ္နားက ရိုးေခ်ာင္းေလးအေပၚ အုပ္မိုးေနတဲ့ မီးတိမ္တအုပ္။ ၾကမ္း တမ္းလြန္းတဲ့ေတြးဆခ်က္ေတြထဲ အေဝးဆံုးညက အိပ္တန္းျပန္ရင္း အလင္းကိုေဖ်ာက္ပစ္ခံခဲ့ရ။ ရန္ကုန္ျမစ္ျပင္ေပၚ စနစ္ ေတြရဲ႕သားေကာင္တေကာင္လို လက္နက္မခ်ေသးတဲ့ တဘဝစာအ႐ံႈးေတြနဲ႔ တရားသျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့တယ္။ အစီအစဥ္တက် ခ်ဳိးေဖာက္ခံထားရတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ေတြထဲ ရဲရဲရင့္ရင့္မိုက္မဲေတေပသူၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ခပ္ေရးေရးအမွတ္အသားေဟာင္းတခုရွိတယ္။
တကယ္ဆို ကိုယ့္ဆက္ထံုးအသီးသီးထဲ ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလးနဲ႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ေက်ာက္ဒိုးသမားေလး။ ဇယ္ခံုနဲ႔ အံစာ ဝိုင္းေတြထဲ အလစ္ေခ်ာင္းေနတဲ့က်ားရဲ။ ခြဲတမ္းစနစ္မွာ စာအုပ္ထပ္ရင္း ပိုင္စိုးမႈဧကရီကို မၾကာခဏ ညည္းတတ္တဲ့ေကာင္။ ငါ့အစ္ကိုသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္လိုက္ျပန္ခ်စ္လိုက္ လမ္းေဘးအုတ္ခံုဝိုင္းမွာ လူငယ္စိတ္နဲ႔ လြင့္စင္ဖူးတဲ့သူ။ လက္ႀကီးနဲ႔ လန္ဒန္နဲ႔ သန္႔စင္ခန္းေဘးမွာ ရြာလြန္ရြက္တိုက္ ခိုးရႈိက္ဖူးတဲ့ေကာင္။ ပုခံုးမွီေန႔စြဲထဲက သထံုလမ္းနဲ႔ စိတ္တိုင္းက်ကေဖးမွာ ေလထဲတိုက္ေဆာက္ မိုးဦးေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္က်ဖူးသူ။ ေတေပေလလြင့္ အဆိပ္ကစားပြဲထဲ ဖြတ္ထားဖူးေသာ အိမ္ေျပးေန႔ေတြ ခပ္မ်ားမ်ား။ အလိုမတူပါပဲ အမွတ္ခ်ိတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ကိုက္ခဲေနေသာ အာ႐ံုေၾကာေန႔စြဲမ်ား။
သိုးေဆာင္းဂစ္တာတလက္ရယ္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရယ္ ပစၥလကၡတ္ကဗ်ာရယ္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးတဲ့ အကယ့္ဒမီကဗ်ာဇာတ္ညႊန္းဆရာသမီးလတ္ရယ္ လက္ဝဲရယ္ ေဆးရယ္ ေတာ္လွန္သူရယ္ တပင္တည္းရင္ထဲကႏြယ္ရယ္ ၉၆ ကစားပြဲရယ္ ေပ်ာက္ဆံုး ေနေသာငတ္မြတ္မႈရယ္ မတိတ္တဲ့ေသြးထဲကအနာရယ္ မသူေတာ္ရယ္ အေၾကာက္အလန္႔မဲ့မႈရယ္ အန္ခ်လိုက္တဲ့ေဝဒနာရယ္ သရဝဏ္ထဲကစတေကာ္လာရယ္ ေမွာ္ဘီဂ်ီတီစီညေနခင္းရယ္ သြားစြယ္ေလးထံမွဒုတိယေျမာက္ ဘယ္ဖက္ရင္ခုန္သံရယ္ တီထြင္ထားတဲ့မနက္ခင္းထဲ ေျမနီလမ္းကေလးမွာ အေမႊးဆံုးပန္းတို႔ တည္ၿငိမ္စြာသင္းပ်ံ႕ေစခဲ့မႈရယ္။
အခ်စ္ဦးနဲ႔အခ်စ္ဆံုးမွာ သံေခ်းတက္ခံသင္ရိုးေဟာင္းက ကဗ်ာသြားကိုပီလာေစတယ္။ မိုးဦးက ေႏြတံခါးကိုပိတ္ၿပီး ေစာေစာ စီးစီး က်ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ခုန္ဝင္လာေသာ တိမ္ေရာင္ေျပးတို႔ကဇာတ္မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ဟင္းလင္းျပင္ထဲလြင့္စင္ေသဆံုးခဲ့တယ္။ ရူးခဲ့မိတယ္။ ငယ္ငယ္ကနဲ႔မတူတဲ့ခ်ဳပ္ရိုးက ရႈ႕ေမွ်ာ္ခင္းအသစ္ထဲ ရက္ထပ္ေနေသာစိတၱဇကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသီခ်င္း ေတြဆိုေစတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရထားက ဆတ္သြားဘူတာမွာရပ္လို႔ သတၱဳမိုးကို စိုရႊဲေစတယ္။
ဧရာဝတီၿမိဳ႕ေလးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ၾကီးထဲမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ပံုရိပ္ေယာင္မ်ားက ခ်စ္ျခင္းတရားရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ငတ္မြတ္ခဲ့တယ္။
ရွိ…ေစ။
ဒီဘဝထဲ အၿပီးသတ္ညႇိဝင္ေစ။
တခြ်င္ခြ်င္ေတာက္ခဲ့ဖူးေသာအသံထြက္က မိုင္ခ်ီစကၠန္႔လက္တံထိပ္ဖ်ားမွာ မလိုအပ္တာေတြကို ျဖတ္ေတာက္ခ်လိုက္တယ္။ တဆစ္ဆစ္နာေနတဲ့အာရံုထဲ လူျဖစ္ျခင္းရဲ႕သံသယဆူးကို သံသရာမွာဆူးဝင္လိုက္တယ္။ ေကာင္းကင္တျခမ္းရဲ႕ေအးစက္ ေနတဲ့ အိပ္မက္အေသကို ဘယ္ရာသီဆီေရႊ႕ပစ္ရမလဲ။ မလင္းဖူးတဲ့လေရာင္အကိုင္းအခက္မွာေတာင္ ေမွာင္ေနတဲ့ ဧရာ ဝတီညေတြ အမ်ားသား။
ကိုယ္ဟာ အသံုးမဝင္ႏိုင္တဲ့ ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကေလးပါ။ မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ တိမ္ညိဳရာသီေတြက ဝမ္းနည္းစရာေတြကို ကြက္ၿပီးရြာခ်လိုက္တယ္။ ကစဥ္႔ကလ်ားေခတ္ေတြထဲ ဘယ္ရုပ္ကမွ ကိုယ့္အသက္ဓာတ္ကို ၾကည္လင္စြာ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ့္ ပ်က္ယြင္းေနတဲ့အာရံုထဲမွာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာေတြ လႊမ္းမိုးခံထားရတယ္ အေမ။ လူက်င့္ဝတ္နဲ႔ သိကၡာၾကား က အလႊာပါးပါးေလးထဲ အစြန္းအထင္း အရွအနာေတြနဲ႔ နာက်င္စိတ္ေတြနစ္ၿပီး က်ေနာ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး အေမ။ လူ သား ဆန္သူေတြက လူ႔ေဘာင္မွာ သစၥာေဖာက္ခံရျခင္းသာ တည့္တည့္စူးဝင္ခံခဲ့ရ။
ဘာကိုမွ မတုန္႔ျပန္ေတာ့ပါ။
ကဗ်ာသားနဲ႔ ညကိုစားသံုးရင္း ျပကၡဒိန္ေတြကို က်ဳံ႕က်ဳံ႕ခ်လိုက္တယ္။ တဘဝစံသူေတြနဲ႔ လြန္ဆြဲပြဲမွာ က်ေနာ္ သံသရာကုိ အႏိုင္ရလိုင္ပါတယ္။ ျမစ္တခုစီးဆင္းဖို႔ က်ေနာ္ပိုင္တဲ့ မိုးဥတုကိုငွားပါဆို အၿပီးအပိုင္စြန္႔လႊတ္ထားခဲ့ေၾကာင္း ႐ိုးမေသြးနဲ႔ ဧရာဝတီလႈိင္းစိမ္းက ခရီးမထြက္ခြာမွီ ေျပာၾကားသြားခဲ့ပါတယ္။ ။
ေကေဇာ္မိုး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
