အဲလုိထူး ● ကြၽန္ေတာ္တို႔စာၾကည့္တိုက္ကေလး အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့ဘူး

အဲလုိထူး ● ကြၽန္ေတာ္တို႔စာၾကည့္တိုက္ကေလး အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့ဘူး
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၇

ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာၾကည့္တိုက္ကေလး… အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့ဘူး။ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ စာအုတ္ေတြအမ်ားႀကီးပိုင္ဆိုင္သြား ၿပီ။ အပတ္စဥ္ထုတ္ဂ်ာနယ္ေတြဆို ေတာင္ပံုရာပံု၊ စာလာဖတ္တဲ့သူေတြကလည္း မနက္တေက်ာနဲ႔ ညေနတေက်ာမွာ ကု လားထိုင္အျပည့္နီးပါးအျပင္ မိုးတိုးမတ္တပ္ေတြပါထပ္ကုန္တယ္။ တေန႔ တေန႔ စာအုပ္အငွားစာရင္းကိုၾကည့္လိုက္ရင္ လူဦးေရ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္နီးပါး။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ စာဖတ္ၾကၿပီေပါ့။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာၾကည့္တိုက္ကေလး… အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ထည့္ ေဟာဘူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက စာဖတ္ရပံုကေလး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေစ်းေထာင့္မွာ ပစၥည္းအစံုေရာင္းတဲ့ အခုေခတ္အေခၚ စတိုးဆိုင္လိုဟာမ်ဳိး တဆိုင္ရွိတယ္။ မိန္ကေလးေခါင္းမွာညႇပ္တဲ့ကလစ္ကစၿပီး ႏွစ္က်ပ္တန္ထီလက္ မွတ္ အဆံုးထိ ေရာင္းတယ္။ ပိုင္ရွင္က တ႐ုတ္လူမ်ဳိး၊ သမီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာ အပတ္စဥ္ထုတ္ ေရႊေသြး စာေစာင္ခ်ိတ္ထားတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေရႊေသြးတေစာင္ကို တက်ပ္လားမသိပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ဝယ္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ ေစ်းကို တိတိက်က်မသိ။ သူေ႒းသားသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အျမဲတမ္းဝယ္ဖတ္တယ္။ ကေလးဘဝဆိုေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္း ဝယ္တဲ့ေနာက္ လိုက္ငမ္းတာေပါ့။ အရြယ္အားျဖင့္ ဘာရွိဦးမွာလဲ။ ႏွစ္တန္းသံုးတန္းေပါ့။ ၾကာေတာ့ ဆိုင္ရွင္တ႐ုတ္ႀကီးက ေမးပါေလေရာ။ “မင္း…ဘယ္ႏွတန္းလဲ” တဲ့။ “ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္တန္းပါ၊ သံုးတန္းပါေပါ့”။ “ဒါဆို..စာဖတ္တတ္ေနျပီပဲ။ ေရႊေသြး ေတြကို မဝယ္ပဲ မကိုင္နဲ႔..”တဲ့။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ မင္းစာဖတ္တတ္ေနၿပီ။ ေရႊေသြးစာေစာင္ကို ပိုက္ဆံမေပးပဲ အလ ကားမဖတ္နဲ႔လို႔ ေျပာတာပါပဲ။ ဟုတ္ပါျပီ။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာၾကည့္တိုက္ကေလး အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့ပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ္တို႔စာၾကည့္တိုက္ကေလး…အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာၾကည့္တိုက္ကေလးရဲ့နာမည္က “ႀကီး ပြားေရး စာၾကည့္တိုက္” ျဖစ္ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္နာမည္က ေရွးေရွးတုန္းကနာမည္အတိုင္း ယူထားတာမို႔ သိပ္ေတာ့ မလန္းပါဘူး။ ဟိုးေရွးေရွးေခတ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ”ႀကီးပြားေရးစာဘတ္အသင္း” ဆိုတာ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာရွိခဲ့ဘူးတယ္လို႔ ၾကားမိတယ္။ အဲဒီအဆက္အႏြယ္ေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔စာၾကည့္တိုက္ကေလးစတင္တည္ေထာင္တဲ့ ခု ႏွစ္က ၁၉၃၁ ခုႏွစ္လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မေမြးခင္ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေလာက္ကဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေဖ ေတာင္ မေမြးေလာက္ေသးဘူးထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကစာၾကည့္တိုက္ကေလး ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ့ ဘယ္ေနရာမွာရွိတယ္ ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သိတတ္တဲ့အရြယ္မွာ စာၾကည့္တိုက္ေနရာက ေစ်းသြားရာလမ္းေဘးေစ်းနားကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနရာမွာေရညႇိေတြတက္ေနတဲ့ အုတ္ေဖာင္ေဒးရွင္းအေဟာင္းႀကီးပဲရွိပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ က မီးေလာင္တဲ့အထဲပါသြားလို႔ ေျပာတာပဲ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာၾကည့္တိုက္ကေလး အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့ပါဘူး။ မီးေလာင္ဒဏ္ရာရထားတဲ့စာၾကည့္တိုက္ေျမေနရာ အုတ္ ေဖာင္ေဒးရွင္းအေဟာင္းႀကီးကို ဘယ္သူမွလည္း စိတ္မဝင္စားၾကပါဘူး။ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ အပိုသက္သက္အခြင့္အေရးတစ္ခုဖန္တီးထားတာလို႔ အမ်ားစုက ယူဆထားပံုရပါတယ္။ အဲဒီမွာ စာၾကည့္တိုက္ကို ျပန္လည္အသက္သြင္းဖို႔ စာေပဝါ သနာရွင္သံုးေလးဦးက လႈပ္ရွားမႈတခုလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါက ဗီဒီယိုျပၿပီး ရန္ပံုေငြရွာျခင္းပါပဲ။ စာၾကည့္တိုက္ေနရာ အုတ္ေဖာင္ေဒးရွင္းေပၚမွာ အင္ဖက္မိုး ထရံကာ ဗီဒီယို႐ံုေဆာက္ၿပီး ဗီဒီယို႐ုပ္ရွင္ကားေတြကို ေန႔လည္ တကား၊ ည တကား အခေၾကးေငြယူၿပီး ျပတယ္။ အဲဒီေခတ္က ႏိုင္ငံျခားကားေတြပဲရွိပါတယ္။ တ႐ုတ္ကားေတြ၊ အဂၤလိပ္ကားေတြေပါ့။ တကား ကို တက်ပ္ ႏွစ္က်ပ္ စသည္ျဖင့္၊ မီးစက္ဖိုး ျပစက္ဖိုး ႏုတ္ၿပီး က်န္တဲ့ေငြက စာၾကည့္တိုက္ျဖစ္ေျမာက္ေရးရန္ပံုေငြေပါ့။ ဒါ လည္း အတိုက္အခိုက္ေပါင္းမ်ားစြာေၾကာင့္ ၾကာၾကာမခံလိုက္ပါဘူး။ ခြင့္ျပဳလက္မွတ္ (လိုင္စင္) မရွိပဲ ဗီဒီယိုျပခြင့္ မရွိဆိုတာ နဲ႔ တခန္းရပ္နားသြားရပါတယ္။ အုတ္ေဖာင္ေဒးရွင္းအေဟာင္းႀကီးေပၚမွာ အင္ဖက္မိုး ထရံကာတဲႀကီးကေတာ့ ဒီအတိုင္း ေပါက္ျပဲေဆြးေျမ့လို႔..။

ကြၽန္ေတာ္တို႔စာၾကည့္တိုက္ကေလး… အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့ပါဘူး။ လူေတြရဲ့အသိစိ္တ္ ပြင့္လင္းျမင္သာျဖစ္လာဖို႔၊ အသိ ဉာဏ္ေတြ ရွင္သန္ထက္ျမက္လာဖို႔၊ အေတြးအျမင္ေတြ ေတာက္ပထြန္းလင္းလာဖို႔ စာအုပ္စာေပက အေထာက္အပံ့ေတြ အမ်ားႀကီးေပးတယ္လို႔ ဆရာ့ဆရာႀကီးေပါင္းမ်ားစြာက ေျပာဆို ခ်ျပခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သား အမ်ား စုကေတာ့ ႐ုပ္လံုးမေပၚတဲ့စာၾကည့္တိုက္အေပၚမွာ ဘာအာရံုမွ အေထြအထူးရွိၾကဟန္မတူပါဘူး။ တေန႔စာ တေန႔ အလ်ဥ္မီီ စားရၿပီး ဘဝကို တင့္ေကာင္းတင့္တယ္ ျဖတ္သန္းခြင့္ရရင္ပဲ ၿပီးျပည့္စံုျပီလို႔ ဆုေတာင္းေနၾကသလိုလို။ ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္မွပဲ ႏိုင္ငံျခားမွာ အေျခခ်ေနထိုင္တဲ့ေဒသခံတစ္ဦးက လူမေနေတာ့တဲ့သူ႔အိမ္ႀကီးကို စာၾကည့္တိုက္ေဆာက္ဖို႔လွဴပါတယ္ ဆို ေတာ့မွ…။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာၾကည့္တိုက္ကေလး အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့ပါဘူး။ အေျခခံအေဆာက္အဦးရသြားျပီဆိုရင္ပဲ စာအုပ္စာ တမ္း အလွဴရွင္ေပါင္းမ်ားစြာ တဖြဲဖြဲေပၚေပါက္လာပါေတာ့တယ္။ သုတ၊ ရသစာေပေတြ၊ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ စာေပေတြ၊ ပညာရပ္ဆိုင္ ရာစာေပေတြ၊ သတင္းနဲ႔ေဖ်ာ္ေျဖေရးဆိုင္ရာစာေပေတြ၊ ကေလးစာေပေတြ၊ ဘီဒိုေတြ..ဘီဒိုေတြတန္းစီလို႔၊ စာအုပ္စင္ေတြ ကလည္း အမ်ားႀကီး၊ အဲဒီစာအုပ္စင္ေတြေပၚမွာ စာအုပ္က က်ိဳးတို႔က်ဲတဲမဟုတ္။ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္၊ မနက္ပိုင္း ေစ်းလာ ခ်ိန္နဲ႔ ေက်ာင္းမတကခင္ဆို စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ လူေတြရႈပ္ေထြးေနတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ဝန္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးကေလးမွာလက္မလည္ရဘူး။ ထိုင္ဖတ္ၾကတဲ့လူေတြ အျပည့္မကငွားသြားၾကတဲ့လူေတြလည္း မနည္းဘူး။ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔နီးစပ္ရာေက်းရြာေတြကလည္း ဆိုင္ကယ္နဲ႔ စက္ဘီးနဲ႔ တလစာ လာသယ္ၾကတယ္။ ညေနေစာင္းျပန္ရင္လည္း လူကအံုၿပီး က်လာျပန္ ေရာ။ ကိုစန္းဦးတို႔ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳစာအုပ္တိုက္က စာၾကည့္တိုက္ေတြကိုကူညီျခင္းအစီအစဥ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အကူ အညီရဖို႔ ႀကိဳးစားေပးခဲ့တယ္။ စာၾကည့္တိုက္ရဲ့ဦးေဆာင္သူက စာၾကည့္တိုက္ရဲ့အေနအထားအေျခအေနကို စာတမ္းတ ေစာင္လို တိတိက်က်စာရင္းျပဳစုၿပီး ကိုစန္းဦးတို႔ဘုတ္အဖြဲ႔လက္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့”ခင္ဗ်ားတို႔စာၾကည့္တိုက္က ကြၽန္ေတာ္ တို႔ေတာင္ ျပန္ကူညီရဦးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာေတာင္မရွိတဲ့စာအုပ္မ်ဳိးေတြ ခင္ဗ်ားတို႔စာၾကည့္တိုက္မွာရွိေနတာပဲ..” ဆိုၿပီး စာအုပ္ႏွစ္သိန္းဖိုး ကူညီလိုက္ပါတယ္။ ဒါဆိုေတာ့…ကြၽန္ေတာ္တို႔စာၾကည့္တိုက္ကေလး အရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့ဘူးေပါ့..။

အဲလိုထူး