မင္းကုိႏုိင္ ● ေနျခည္ယကၠန္း၊ နတ္ပန္းလက္ရာ

(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၅၊ ၂၀၁၇

ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။

ဥရုေခ်ာင္းဖ်ားသည္ က်ေနာ္တို႕ပထဝီ ေအာ္က်က္ခဲ့စဥ္က ဘာေတြထူးလို႔၊ ဘာေတြထြက္သည္ မမွတ္မိ။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ အေၾကာင္းသင္ရစဥ္က ဟုမၼလင္းျမိဳ႕အထိေလွ၊ သေဘာၤမ်ား ဆန္တက္သြားလာႏိုင္သည္ဟု အလြတ္က်က္ခဲ့သည္။ ျမိဳ႕ကေလးကို ယခုဆိုက္ေရာက္သည္။ သြားရမည့္ေနရာက ေရပိုက္နဲ႔ ထိုးရံု၊ ေရႊမႈန္ေတြ ၾကဲပက္ေပးေသာေျမ။

ယခင္ကဆို ဟုမၼလင္းႏွင့္ ‘ေနာင္ပိုေအာင္’၊ ‘နမ့္ေတာ’ သြားခရီးမွာႏွစ္ည၊ သံုးညအိပ္ေျခလ်င္ခရီးတစ္ေညာင္း သြားခဲ့ ရသည္။ထိုစဥ္က ပင္ပန္းေပမယ့္ လမ္းခရီးအတြက္ တစ္ကိုယ္တည္းသမားလည္း အႏၱရယ္မရွိ၊ လူျပတ္သည့္လမ္းကို အခြင့္အေရးယူမည့္သူမရွိ၊ပကတိ ရိုးသားၾကသူမ်ားခ်ည္းသာတဲ့။

ခုေတာ့ အနယ္နယ္၊ အရပ္ရပ္က ေရႊမုဆိုးေတြေရာက္လာေတာ့ထိုနယ္သည္ကား လမ္းေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ္လည္း အရင္လို လံုျခံဳစိတ္ခ်ရသည္ဟု မခံစားရ၊ လူတိုင္းကို အာမ မခံႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ေဒသခံတစ္ဦးက ႏွစ္ေမ်ာတသရင္ဖြင့္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ရြာေတြမွာေတာ့ ရြာဓေလ့ကအျပည့္က်န္ေနဆဲ။ ျခံေရွ႕ေတြမွာ မေရြးထုတ္ၾကီးေတြ ေတာင္ပံုယာပံု၊ စားပြဲမ်ားအေပၚ ဒီအတိုင္း အေစာင့္အေရွာက္မဲ့ တင္ထားသည္။ ဝယ္လိုသူက ျခံထဲ၊ အိမ္ထဲကို ကုန္းေအာ္ေခၚမွ ေအးေဆးထြက္လာျပီး ေရာင္း၏။ အလကားယူသြားသူဘယ္အခါမွ မရွိဟု သူတို႔ေဒသခံအခ်င္းခ်င္း အာမခံေနျမဲ။

‘အရင္ကဆို ဒီခရီးေတြက ေရဆန္လမ္းဆို သိပ္ပင္ပန္းတာ၊ အင္ဂ်င္စက္ေတြကလည္း ပါဝါမေကာင္းေတာ့ မဆန္တက္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ဒါနဲ႔ ကမ္းကခိုင္မယ္ထင္တဲ့ငုတ္မွာ ၾကိဳးခ်ည္ျပီး ရစ္လံုးနဲ႔ လက္လွည့္ဆြဲခ်ရတာ’။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အား လာၾကိဳသူတစ္ဦးက အတိတ္အေမာေတြကို ထိုသို႔ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္သည္။ စြန္ၾကိဳးရစ္သလို ေလွ၊ သေဘာၤကို ရစ္ဆြဲသည့္ကိစၥ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြးရံုေမာလွသည္။ ေနာက္တစ္ဦးကေခတ္ေတြေျပာင္းလာသည့္ အေၾကာင္း ဆက္ေျပာျပသည္။‘မနက္ျဖန္သြားၾကရမဲ့ ေစတီဆိပ္လိုေနရာဆိုလွ်င္ အရင္က ေရတစ္လမ္းပဲရွိခဲ့တာ၊ ေနာက္ဆိုင္ကယ္ေတြ ေပၚလာေတာ့မွ ကုန္းလမ္းပြင့္လာတာ’။

‘အဲ့ဒီေတာ့ သက္သာသြားတယ္မဟုတ္လား’။ ‘ကၽြန္ေတာ္တို႕ျဖင့္အဲ့ဒီလမ္းကို အားရွိမွသြားတယ္ဗ်’။

‘ဘာလို႕လဲ’

‘လမ္းက ဗြက္နစ္တယ္ေလ။ တစ္ေန႔လံုးတစ္ညလံုး ရုန္းေနရတာလူကဆိုင္ကယ္ကိုစီးလိုက္၊ ဆိုင္ကယ္က လူကိုစီးလိုက္ သြားခဲ့ရတာ။အားရွိမွျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေတာင္ႏွစ္ရက္ေလာက္မအိပ္ႏိုင္ေအာင္ ကိုက္ခဲေနတာ’။
.
ထိုေဒသသည္ ဖြံ႕ျဖိဳးလာသည္တိုင္ ေဒသခံေတြက ရိုးျမဲ၊ ဧည့္သည္ကိုေမွ်ာ္ျမဲ၊ ဘယ္လိုဧည့္ဝတ္ေက်ရမလဲ စဥ္းစားေနျမဲ၊ ေစတီဆိပ္ရြာမွာတည္းရသည့္ အိမ္ရွင္ကို ၾကည့္ပါ။ သူတို႔ရြာမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာ တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးလို႔ ခုပထမ ဆံုးအၾကိမ္ျဖစ္တာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ဆိုကာ ဝိုင္ကူသူအားလံုးကို မိုးျပဲဒယ္ၾကီးမ်ားျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေတာ့သည္။ ရြာထဲက လူေတြပါေရာက္လာျပီး အားလံုးနီးပါး ဝင္ကူေတာ့မထူးပါဘူး ဆိုကာ လာသမွ်အားလံုး ေကၽြးရေအာင္ ဝက္တစ္ေကာင္ပါ ေပၚလုိက္ေတာ့သည္။

.ျမိဳ႕မွ ဧည့္သည္ေတြအေပၚ ရြာသားေတြ ဆက္ဆံပံုကလည္း ျပန္ေျပာတိုင္း ျပံဳးရယ္စရာေတြ က်န္ခဲ့ျမဲ။ ယဥ္ေက်းသည့္ စကားသာေရြးသံုးျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနရသည္။ ထမင္း၊ ဟင္းေကၽြးရာမွာစားပါ၊ ေသာက္ပါ ေျပာမည့္အစားသံုးေဆာင္ ပါဟု ေျပာရင္းကအိမ္သာတက္မည့္ ဧည့္သည္အား လိုက္ပို႔ရင္း ႏွစ္ခန္းတြဲအိမ္သာကိုညႊန္ျပကာ” ႏွစ္သက္ရာသံုးေဆာင္ ပါ”တဲ့။
.
ဧည့္သည္လာလွ်င္ ေပ်ာ္သည့္အေလွ်ာက္ လိုသမွ်ေျပာျပတိုင္းလုပ္ေပးမယ္ လုပ္ေပးမယ္ ေျပာရင္း ေရခ်ိဳးခ်င္သည့္ ဧည့္သည္အားခ်ိဳးေပးမယ္ ခ်ိဳးေပးမယ္ဟု တုန္႕ျပန္ခဲ့သည့္ ထိုေစတီဆိပ္အမည္ရရြာကေလးမွာ ကေလးေတြ ပညာေရး ဦးစားေပးပါဟု ေက်ာင္းဆရာ၊ဆရာမ မ်ားကိုယ္တိုင္က ေတာင္းဆိုပါသည္။ ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္ကလည္း ဒီနယ္ ဖြံ႕ျဖိဳးေရးအတြက္ သူတို႔ၾကိဳးစားေနသည့္ စာၾကည့္တိုက္ကိုျပကာ ဘာေတြဆက္လုပ္ရပါ့ဟုတိုင္ပင္၊ စာအုပ္ေတြ အလွဴခံလိုက္ေသးသည္။
.
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္အျပင္ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း၊ ျပီးေတာ့အားကစားေလ့က်င့္ရံု တြဲထားရန္ အၾကံျပဳသည္။သည္နယ္တစ္ဝိုင္သည္ ေရႊေၾကာင့္ဝင္ေငြေကာင္းသည္ႏွင့္အမွ်မူးယစ္ေဆးဝါးႏွင့္ အေပ်ာ္အပါးကိစၥမ်ား စိတ္ပူဖြယ္ လိုက္လာသည္ျဖစ္၍ ေသြးအလွဴရွင္အသင္းမ်ားဖြဲ႔ရန္ တိုက္တြန္းခဲ့ေသးသည္။ သူတစ္ပါးအသက္ကိုကယ္ရမည့္ သူမ်ားမွာ မိမိကိုယ္တိုင္ ေသြးသန္႔ဖို႔လိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္မူးယစ္ႏွင့္ အေပ်ာ္အပါးေၾကာင့္ ျဖစ္မယ့္ HIVအပါအဝင္ေရာဂါ တို႔ကို ၾကိဳေရွာင္ႏိုုင္မယ္ဟု က်ေနာ္ယံုသည္။ဆရာေတာ္ကား ငါးႏွစ္အတြင္း ထိုငါးမ်ိဳးျပည့္ေအာင္ မတည္မည္ဟုဆႏၵ ျပင္းျပေနပါသည္။
.
နမ့္ေတာရြာမွ ရြာလည္ေက်ာင္းဆရာေတာ္က ဝိနည္းနာမည္ စည္းကမ္းၾကီးသူ၊ ေက်ာင္းဝင္းထဲ မည္သည့္ တီးမႈတ္၊ ကခုန္ ပြဲမွ ခြင့္မျပဳခဲ့ေသာ္လည္း စာေပေဟာေျပာပြဲကိုကား လိုလားစြာ ခြင့္ျပဳသည္။ လူေတြအေႏြးထည္ႏွစ္ထပ္၊ သံုးထပ္၊ ေခါင္းစြပ္ေတြႏွင့္ ရႈပ္ေနခ်ိန္ ဆရာေတာ္အေႏြးထည္မဝတ္ဘူးလားေမးသူကို သကၤန္းတစ္ထပ္ လႊမ္းထားသည့္ခႏၶာအား လက္ျဖင့္ကာျပရင္း ဒါပဲ အေႏြးထည္ေပါ့၊ သကၤန္းပဲေပါ့ဟု
ျပန္မိန္႔ပါသည္။
.
ယခင္က ေတာေတာင္ေတြထူစဥ္က ပိုိခ်မ္းသည္။ ယခုေတာေတြျပဳန္းကုန္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ အေအးသက္သာ သြားတာေပါ့ေလဟုျပံဳးစစသာ မိန္႔ေတာ့သည္။ ရြာေလးရြာေရာက္ခဲ့သည့္ အနက္ နမ့္ေတာရြာသာ ဒုတိယအၾကိမ္စာေပေဟာေျပာပြဲျဖစ္ျပီး၊ က်န္ေစတီဆိပ္၊ဘိုကုန္း၊ ဘုရားကုန္း စသည္တို႔မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္က်င္းပျခင္းျဖစ္၍အလြဲအေခ်ာ္မ်ားရွိသည္။ ျပႆနာမဟုတ္ ရယ္စရာ၊ ေပ်ာ္စရာမွ်သာ၊ရိုးသားမႈ၏ အလြဲေတြသာ။
.
ကုလားထိုင္ေတြ ထားသည့္တိုင္ အျပည့္ခင္းသည္မဟုတ္ ေရွ႔ဆံုးႏွင့္အလယ္ကိုဖ်ာ၊ ေကာ္ေဇာေတြသာ ခင္းထားသည္။ ကေလးေတြက ပြဲၾကည့္သလို၊ ဂၽြမ္းထိုးေမွ်ာ္ႏွင့္ျပီ၊ ကုလားထိုင္ေတြအေပၚ လူၾကီးေတြကေဘးႏွင့္ ေနာက္နားက်က်မွာသာ ေဟာေျပာရင္း ကေလးထိန္းရသည့္အလုပ္ေတာ့အပိုယူခဲ့ရသည္ေပါ့။
.
ဘုရားကုန္းမွာေတာ့ ထိုေဒသရိုးရာ တခ်ိဳ႕ကို သိခြင့္ရခဲ့ေသးသည္။တစ္ခါက ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုတြင္ စာေရးဆရာအား လက္ေဆာင္ပ႑ာမ်ားအပ္ႏွင္းပါေတာ့မည္ ဆို၍ လက္ေဆာင္ကေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ။ ပ႑ာကဘာလဲဟုေမးရာအေျဖမရခဲ့။ယခုရြာမွာေတာ့ ပ႑ာဆိုသည္ကို သူတို႔ကုိယ္တိုင္သံုးေနဆဲ။ ျဖစ္ပံုက ဧည့္သည္တစ္ဦးမွ ထမင္းစားျပီး ကိုယ့္ပန္းကန္ ကိုယ္ေဆးရန္ ၾကိဳးစားရာမွာ ရြာကလူေတြက အေဆးမခံ ျပန္လုေနၾကရင္း ဧည့္သည္က ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူခ်င္လို႕ပါဟု
ေတာင္းပန္သည္ကို ရြာက လက္မခံ။

.အိမ္ရွင္စကားနားေထာင္ေနာ္၊ အိမ္ရွင္မၾကိဳက္ဘူး၊ အိမ္ရွင္မၾကိဳက္တာဧည့္သည္လုပ္ရင္ပ႑ာဆက္ရမယ္ဟုရိုးရာတစ္မ်ိဳး ျဖင့္ ခ်စ္ၾကည္စြာတားပါသည္။ပ႑ာဆိုတာ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ဧည့္သည္က အိမ္ရွင္ေတြ ရြာခံေတြ လက္မခံႏိုင္တာ လုပ္မိတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ အုန္းပြဲ၊ ငွက္ေပ်ာပြဲႏွင့္ ေတာင္းပန္ရတာမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ေငြသားတစ္မတ္ေစ့ ၄ ေစ့ထည့္ကန္ေတာ့ရသည့္ ေခတ္ကစ၍ ‘ေလး’ ဂဏန္းအျဖစ္ ေလးက်ပ္၊ ေလးရာ၊ေလးေထာင္၊ ေလးေသာင္းစသျဖင့္ တင္ရသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဘာေၾကာင့္‘ေလး’ ဂဏန္းျဖစ္ေနရသလဲ ဆိုေသာ္ အိမ္မွာ ေထာင့္ေလးေထာင့္ရွိတယ္မဟုတ္လား။ အိမ္ကိုထိခိုက္မိရင္ ေထာင့္ေလးေထာင့္ အတြက္ေလးဂဏန္းေပးရတာက စ,တာပဲဟု ရွင္းျပသည္။
.

ယခုေတာ့ သူတို႔ရိုးရာကို သူတို႔အသံုးျပဳပံုက ခ်စ္စရာ၊ ခင္စရာေကာင္းေနသည္။ ထမင္းစားျပီး ကိုယ့္ပန္းကန္ကိုယ္ ေဆးမည့္ ဧည့္သည္အားတားမရသည့္အဆံုး ရိုးရားႏွင့္တားလိုက္ပံုက ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါဘိ။ထိုရြာကေလးတြင္ ဓေလ့ေတြ၊ ရိုးရာေတြက ျပန္ေျပာခ်င္စရာ၊ ခ်စ္စဖြယ္ေတြမ်ားလွသည္။ မဂၤလာေဆာင္လွ်င္ လက္ဖက္ ကမ္းရသည့္ဓေလ့ကုိလည္း ခုမွရွင္းျပတာ ၾကားဖူးသည္။ ယခုေခတ္ ဖိတ္စာကမ္းသလုိသူတို႔က လက္ဖက္ကမ္းသည္။ ဆန္ၾကဲပက္သည္။ အဓိပၸာယ္ကား သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို အသိအမွတ္ျပဳပါရန္ မီးဖိုေခ်ာင္ခ်င္းလိုသမွ်ယူစား၊ေပးစားရင္းႏွီး ခြင့္ျပဳပါရန္ ဟူသည့္ အဓိပၸာယ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။
.
လက္ဖက္ကမ္း၊ ဆန္ၾကဲပက္သည့္အိမ္ကို တံခါးမရွိ၊ ဓားမရွိ ဝင္ထြက္ခြင့္၊အစာလဲလွယ္ခြင့္ရျပီ။ ထိုသို႔မျပဳမလုပ္ထားခဲ့လွ်င္ကား သူစိမ္းဆန္ လွသမို႔ျခံထဲေတာင္မဝင္ရဟု၏။

ဥရုေခ်ာင္း(အခ်ိဳ႕ကျမစ္ဟုေခၚ) နံေဘးေမးကေလးတင္ေထာက္ထားသည့္ရြာကေလး၏အလွကို က်ေနာ္ပန္းခ်ီျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္မိသည္။ ေရတက္ခ်ိန္အတြက္ ေျခတံရွည္အိမ္ေတြ စီတန္းေဆာက္ထားပံုက အရပ္ျမင့္ျမင့္ေမာ္ဒယ္ေတြ ေျခသလံုးေပၚ ဝတ္စံုမ်ိဳးျဖင့္ ရပ္ျပေနၾကသလို။
.
ေရက်ခ်ိန္ေပၚ လတာျပင္ၾကီးက ရႊံ႕ေျခာက္ျပင္ၾကီးျဖစ္ကာ ကေလးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးကစားကြင္းျဖစ္ေလသည္။ ျမိဳ႕မွာလို ကားတိုက္၊ဆိုင္ကယ္တိုက္မွာ မပူရ။ ေျပးစမ္း မေညာင္းမျခင္း၊ ေခြးေတြကလည္းကေလးေတြေနာက္ တရုန္းရုန္း လိုက္ေနတာၾကည့္ရင္း ေခြးေတြအားလံုးပိန္တာ မေတြ႔ရဘူးေနာ္၊ အားလံုးကဝေနတယ္ဟုေမးရာ သူတို႔လည္းအိမ္သား ေတြပဲေလ ကုိယ့္သားသမီးပဲေပါ့၊ ကိုယ္ေမြးထားတယ္ဆိုေတာ့ကိုယ့္ကေလးေတြလိုဘဲ ဝဝေကၽြးတာေပါ့ဟူသည့္ အေျဖကို ရြာသားတစ္ဦးက ဘာမွမဆန္းသလို ေျဖရင္း က်ေနာ္ပန္းခ်ီအေရာင္တခ်ိဳ႕ကိုလွတယ္ဟုဆိုသည္။

က်ေနာ္က သူတို႔ရင္ထဲက အေရာင္ေတြ ပိုလွတယ္ဟု ေျပာလိုက္ခ်င္သား။ အတူပါလာသည့္ ေတးေရး အရိုးကေတာ့ ခုလို ဆိုသည္။

“နျခည္ယကၠန္း၊ နတ္ပန္းလက္ရာ ပန္းခ်ီရြာက ျပန္ရျပီ”တဲ့။

မင္းကိုႏိုင္

ျမစ္ဆုံေဗဒါဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts