(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၃၊ ၂ဝ၁၇
(၁)
ေဆာင္းဝင္လာၿပီမို႔ အေအးဓာတ္က ကဲသထက္ကဲလာၿပီ။ ေနညိဳလာသည္ႏွင့္ အျပင္မွာေအးစိမ့္လာေတာ့သည္။ ႏွင္းမႈန္ ေလးေတြဟာ ေဆာင္းညရင္ခြင္မွာ ေႂကြသည့္ပန္းကေလးမ်ားသာ။ ေအးလြန္သည့္ေဆာင္းညေတြဟာ ေခ်ာက္နက္ထဲကို က်ေနသူလိုခံစားရသည္။ ေျမာက္ျပန္ေလႏွင့္ ခရီးႏွင္လာေသာေဆာင္းဟာ အလြမ္းကိုရင့္မွည့္ေစသည္။ သူမေရာ ေဆာင္း ညအလွကို ခံစားမိေလမလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေရာ လြမ္းဆြတ္ေနေလမလား။ ဘယ္အရာမွ မေရရာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖမ္းဆုပ္မရ သည့္စိတ္ဟာ သတိရတိုင္းယိမ္းႏြဲ႔ေနသည့္သစ္ကိုင္းဖ်ားေတြလို။ လြင့္လို႔ ယိမ္းလို႔။ ဘယ္ေလာက္ထိ ၫႊတ္ေကာ့သြားမယ္ ဆိုတာ ဒီဂရီတိတိက်က်မ႐ွိ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ဘယ္အခ်ိန္ထိ လြမ္းဆြတ္ေနမည္မသိ။ ဘယ္ေလာက္ထိ လြမ္းေန ေၾကာင္း ေျပာျပ၍မလံုေလာက္။
ပုလဲသြယ္ႏွင္းမႈန္ႏွင္းရည္တို႔ႏွင့္ေရာကာ သက္ျပင္းေတြကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ခ်ေနမိသည္။ ေအးလြန္းသည့္ေဆာင္းညထဲ အလြမ္းေၾကာင့္ အေနခက္ရလြန္းပါသည္။ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ ေဆာင္းညရင္ျပင္ထဲ ေကာင္းကင္ကိုေငးေမာ့ကာ တဦးတ ေယာက္ကို သတိတရလြမ္းေနဖူးပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ ခ်စ္သူကို ေစာင့္စားဖူးပါသလား။ တျဖည္းျဖည္း အသက္ကင္းမဲ့သြားသည့္ နာရီထိုးသံေတြၾကား မူးေဝေနဖူးပါသလား။ ေဆာင္းအေငြ႔ႏွင့္ ေရာ္ရင့္ဝါေနသည့္သစ္ရြက္တခ်ဴိ့ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေႂကြသံေတြၾကား ခ်စ္သူေျခသံကို နားစြင့္ဖူးပါသလား။ ေငြေရာင္ဆမ္းထားသည့္ ႏွင္းမႈန္တို႔က်ရာၾကားမွ ခ်စ္သူအလာကို ေငးရီေနဖူးပါသလား။ ေမ်ွာ္လင့္ရင္း ေမ်ွာ္လင့္ရင္းႏွင့္ ကမ္းပါးေတြ ဟပ္ခနဲ ဟပ္ခနဲ ၿပိဳက်သလို ရင္ထဲခံစား ဖူးပါသလား။ တုန္႔ျပန္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေသာ လႈိင္း႐ိုက္ခံရသည့္ သဲေသာင္ျပင္ႏွင့္ ေက်ာက္ေဆာင္တို႔ကို ျမင္ဖူးပါသလား။ ဘယ္သူမွမသိလိုက္ဘဲ၊ ဘယ္သူမွသတိမထားခံရဘဲ ပဲ့ေႂကြသြားသည့္ သဲမႈန္ေတြ၊ ေက်ာက္မႈန္ေတြလို ကြၽန္ေတာ့္နာ က်င္မႈေတြဟာ ပဲ့ေႂကြေနခဲ့သည္။ ဘယ္သူျမင္လိုက္ပါသလဲ။ ေရလိႈင္းေတြအားယူၿပီး ေျခအဆုတ္မွာ ဟိုက္စားေနသည့္ သဲေသာင္လႈိင္းအတြန္႔ေတြ၊ လႈိက္စားခံေနရသည့္ ေက်ာက္ေဆာင္အရစ္အရစ္ေတြကိုေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ သူမ ေျခသံ မၾကားရသည့္ အေရြ႔ေတြၾကား၊ သူမအရိပ္အေရာင္မျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေတြၾကား လိႈင္းပုတ္ခံရေသာ သဲေသာင္ျပင္ႏွင့္ေက်ာက္ေဆာင္လိုပါပဲ။ လႈိက္ခနဲ၊ ဟိုက္ခနဲေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အတိတ္ကေဆာင္းညတည၏အျဖစ္ကို သတိရမိရင္း ေခြး႐ူး လိုက္ခံရသူလို ေမာပန္းစြာ။
ခပ္မွိန္မွိန္လေရာင္ျဖာေသာညတြင္ ၾကယ္ကေလးမ်ား မင္းမူေလၿပီ။ ဟိုတပြင့္ ဒီတပြင့္ တလက္လက္ေတာက္ပေနသည့္ ၾကယ္ကေလးမ်ားက ေဆာင္းည၏အဆင္တန္ဆာတမ်ဴိးပင္။ အမ်ွင္တန္းေနေသာ တိမ္မွ်င္တိမ္စေတြက ပန္းခ်ီဆရာတဦး စုတ္တံက်ဲက်ဲ ျဖင့္ စိတ္လိုလက္ရ ခတ္ျခစ္ထားသည့္ႏွယ္။ လေရာင္တို႔တြင္ ႏွင္းရည္ကေလးမ်ား စီးခိုက်ေနသည္။ အနား႐ွိသစ္ပင္မွသစ္ရြက္ကေလးမ်ားမွာ ႏွင္းရည္တို႔စိုစြတ္ေနေလၿပီ။ ေလအေဝ့မွာ ယိမ္းႏြဲ႕သြားလွ်င္ လေရာင္ေအာက္တြင္ ႏွင္းရည္တို႔စိုေနေသာေၾကာင့္ လက္ခနဲ လက္ခနဲ။ အလင္းအားေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာ႐ွိသည့္ လျခမ္းေကြးေကြးကေလးက လျပည့္ ဝန္းႀကီးထက္ အသြားေႏွးသလိုလို။ ကြၽန္ေတာ့္အၾကည့္ေတြကို ေကာင္းကင္ဆီ ေရႊ႕မိသည္။ လက္သည္းျခမ္း သဏၭာန္ လျခမ္းေလးဟာလည္း အလင္းမွိန္မွိန္ အေရြ႕နဲနဲမို႔ စိတ္ေတြညႇဳိးေရာ္ေနသလားပါပဲ။ ႏံုးခ်ိေနေသာကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ေတြဟာ လိုရာကိုဆြဲယူေတြးေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ စိတ္ထိခိုက္ႏြမ္းလွ်ေနသလားေပါ့။ အေတြးေတြဟာ က်ေနသည့္ႏွင္းမႈန္ ကေလးမ်ားလို က်ဲျပန္႔လို႔။ ေကာင္းကင္ထက္က ၾကယ္ကေလးမ်ားလို ေနလ္ုိရာေနလို႔၊ ေႂကြလိုရာေႂကြလို႔ေပါ့။
တခ်ိန္တုန္းက ေဆာင္းညရင္ျပင္ထဲ သူမအလာကိုသာ ေမ်ွာ္ေငးလ်ွက္။ သူမေျခသံကိုသာ ငံ့လင့္ေနလွ်က္။ ေရာက္လာႏိုးႏိုးမို႔ ႏွင္းေတြစိုသည့္ ေဆာင္းရင္ျပင္ထဲက ေျခတလွမ္းမ်ွ မေရႊ႕မိပဲ ေနခဲ့ဖူးသည္။ ႏွင္းရည္တို႔ဟာ ႏွလံုးသားကို စိုရႊဲဖို႔မစြမ္းသာ။ ေအးလြန္းသည့္ ေဆာင္းေလသရမ္းေတြက ေတာင္ပံေတြခတ္သလို။ ကြၽန္ေတာ့္အေသြးအသားတို႔သည့္ ေအးစိမ့္၍ေနေလၿပီ။
ေကာင္းကင္ထက္က ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနသည့္အျဖစ္။ သစ္ရြက္ေတြေပၚကတဆင့္ တြဲခိုၿပီး မ်က္ခင္းအိအိေတြေပၚ က်သြားသည့္အျဖစ္။ ေဆာင္းညထဲ ဝိုးတဝါးက်ေနသည့္ႏွင္းေတြေၾကာင့္ ညဟာစိုထိုင္းေနေတာ့သည္။ ညဟာမႈံရီေနေတာ့ သည္။ ေအးလို႔။ တခ်ိန္တုန္းက ခံုတန္းေလးေပၚမွာ သူမအလာကိုေစာင့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပန္းပု႐ုပ္သဖြယ္ ထုဆစ္ေနမိသူ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဥတုအေရြ႕ၾကား အသက္သြင္းခံလိုက္ရသည့္ ေရေအးေအးမ်ားလို။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မတ္ေစာက္ေန သည့္ ေရခဲေတာင္အစြယ္တခုလိုေပါ့။
ေအးခဲလို႔။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေရလႊာခ်ပ္ကေလးေတြလို ခိုက္ခိုက္တံုလို႔။ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားဟာ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္လို႔။ ခ်စ္ စိတ္ဟာ သူရဲေဘာမေၾကာင္ဘူး။ သူမအလာ အခုထိေမ်ွာ္မိဆဲ။
(၂)
ညည့္နက္လာ၍လား။ လျခမ္းေကြးေကြးေလးဆီက အလင္းေတြထက္႐ွလာသည္။ ၾကယ္ကေလးေတြ အၾကည့္ဟာ ပိုၿပီးစူး ႐ွေတာက္ပေနၿပီ။ ငယ္ဘဝကိုပင္ သတိရလြမ္းဆြတ္မိေပါ့။ ငယ္ဘဝ ေဆာင္းညေတြထဲမွာ အခုလိုခံစားမႈတို႔ ေထြျပားျခင္း မ႐ွိခဲ့။ ႐ိုး႐ွင္းသည္။ လမင္းႀကီးကိုေငးခဲ့ဖူးေပမယ့္ ထိုအခ်ိန္က နာက်င္ေၾကကြဲမႈတို႔မ႐ွိ။ လသာညဆို ဆန္ဖြတ္သည့္ အဘိုးအိုႏွင့္ ယုန္ကေလးအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားဖူးသည္။ သူတို႔ပံုရိပ္ေတြကို ႐ွာၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။
ေအးလြန္းသည့္ေဆာင္းည၏ ညရင္ျပင္ထက္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၿပီး ၾကည့္ဖူးသူမ်ားလည္း႐ွိလိမ့္မည္။ ထိုအထဲတြင္ ကြၽန္ ေတာ္သည္ စာရင္းဝင္တဦးပင္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ေဆာင္းညေအးေအးမ်ားတြင္ အေဖႏွင့္အေမတို႔ စကားဝိုင္းဖြဲ႔ေသာ ေဆာင္းမီးဖိုေဘးတြင္ မီးလႈံရင္းျဖင့္ ေဆာင္းညမ်ားကိုကုန္ဆံုးဖူးသည္။ ေဆာင္းရာသီစာေတြ စားၾကသည္။ ေဆာင္းဝင္ၿပီ ဆ္ုိသည္ႏွင့္ စပါးခင္းေတြမွည့္ဝင္းၾကၿပီ။ စပါးေပၚေတာ့မည့္အခ်ိန္ဆို မုန္႔ေပါင္းေတြစားၾကရၿပီ။ ေဆာင္းတြင္း စပါးေပၚသည့္ ရာသီမွာပဲ မုန္႔ေပါင္းကိုစားၾကရျမဲ။ ၿပီးေတာ့ တင္းဝါးေတြစားရသည့္ရာသီ။ ရြာေစ်းတပါတ္တခါျဖစ္သည္။ ထိုေစ်းေန႔ဆိုလ်ွင္ တင္းဝါးသည္မ်ား ေရာက္လာစျမဲ။ တခါတေလေတာ့လည္း ေစ်းၾကားရက္ေတြမွာ ေခါင္းရြက္သည္အျဖစ္ တင္းဝါးသည္ေတြ ေပါက္ေရာက္လာသည္မို႔ စားရေလ့ပင္။ ထိုတင္းဝါးမ်ားကို ေကာက္ညႇင္းဆန္ႏွင့္ေရစပ္စပ္ေရာထည့္ကာ မီးဖုတ္ၾကသည္။ ေဒသစာ၊ ေပၚပင္ရာသီစာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တက္မက္ၾကသည္။ ႐ိုးအီသြားျခင္းမ႐ွိၾက။ ထို႔ေနာက္ ေဆာင္းရာသီစာတခု က်န္ေသးသည္။ ထိုရာသီစာကေတာ့ ထန္းျမစ္ပင္။ ကြၽန္ေတာ္ေဒသ၊ ကြၽန္ေတာ္ရြာေလးသည္ ထန္းပင္ေပါမ်ားေသာ ေဒသျဖစ္သည့္အတြက္ ထန္းျမစ္ဆိုသည္မွာ ေပါမ်ားသည့္ရာသီစာပင္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆို ယာကန္သင္းေပၚေပါက္ေနသည့္ထန္းပင္မွ ေႂကြက်သည့္ ထန္းသီးမ်ားကို လိုက္ေကာက္ၿပီး ယာခင္းတေနရာမွာပင္ စုပံု၍ ထန္းျမစ္က်င္းအျဖစ္ ေျမျဖင့္ဖြဲ႔အံုထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထန္းျမစ္ဟူသည္ ရာသီေရာက္သည္ႏွင့္ အားမနားတမ္း စားၾကရေတာ့သည္။ ေဆာင္းညမီးဖိုတြင္ ထန္းျမစ္ဖုတ္၊ထန္းျမစ္ျပဳတ္တို႔ မပါမၿပီး။ စည္းကားလွသည္။
မိုးရာသီအခ်ိန္က အိမ္အျပင္လမ္းမွထက္သို႔ အံု႔ဆုိင္းက်ေနေသာ မန္က်ည္းကိုင္းမ်ားကို အရိပ္ေၾကာင့္ရြာလမ္းေတြမပ်က္ရန္ ျဖတ္ခုတ္ထားေသာ မန္က်ည္းကိုင္းသားမ်ားသည္ ေဆာင္း၏ ရာသီစာတမ်ဴိးပင္။ တရိပ္ရိပ္ အႏွိမ့္အျမင့္၊အစုန္အဆန္ `က´ ေနေသာ မီးေတာက္မ်ားထက္တြင္ လက္ေတြကို ျဖန္က်က္ကာ သူရဲေကာင္းလုပ္ျပၾကသည္။ ကေလးအရြယ္မို႔ ဂုဏ္ ၿပိဳင္ အားက်မခံ မီးေတာက္မီးၫႊန္႔ေလးေတြထက္ လက္ကေလးေတြႏွင့္ ျဖတ္တိုးၾကသည္မွာ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ရယ္ရႊင္ဖြယ္ျဖစ္ ရသည္။ အခုခ်ိန္မ်ား အရင္လိုမိသားစုေတြျပန္ဆံုျဖစ္ခဲ့ရင္ အဲသလိုပင္ လုပ္ခ်င္ပါေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြ ျငင္းခံုခ်င္ေသးသည္။ အခုေတာ့ ရင္ထဲကအလြမ္းမီးၫႊန္႔မီးေတာက္ေတြကိုသာ သက္ျပင္းေတြႏွင့္ျဖတ္ရိတ္ေနမိသည္။
ရြာကေလးမွာ ၿငီးေငြ႔ခ်ိန္ဆိုသည္မွာ မ႐ွိ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ရြာကေလးမွာ လသာသည္ျဖစ္ေစ၊ မသာသည္ျဖစ္ေစ။ ခ်စ္ခင္စံုမက္စရာအတိ။ မဖယ္ခြာႏိုင္စရာအျပည့္။ လမသာသည့္ ညေတြဆို ေဆာင္းမီးဖိုတြင္မီးလႈံရင္း ၾကယ္ေတြၿပိဳင္ေရ တြက္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ၾကယ္ေတြေရတြက္ရင္း ျငင္းခုန္ၾကသည့္အခါ အေဖႏွင့္အေမက `ျကယ္ေတြမေရတြက္ေကာင္းဘူး´ ဟုေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ထိုေန႔ကစ၍ အခုခ်ိန္ေရာက္သည္ထိ ကြၽန္ေတာ္ ၾကယ္ေတြမေရတြက္ ဖူးေတာ့ပါ။ လမသာသည့္ညဆို အဘိုးႏွင့္ယုန္ကေလးအေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၾကယ္ေတြကိုသာ ေငးျဖစ္ ေတာ့သည္။ ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြၾကည့္ရင္း ၾကယ္ေတြအမည္ကို ေမးခဲ့ဖူးသည္။ ၾကယ္ေတြအလာကို ေငးေမ်ွာ္ေစာင့္စား ခဲ့ဖူးသည္။ ခုႏွစ္စင္ၾကယ္မလာမျခင္း လည္တဆန္႔ဆန္႔ႏွင့္ေငးေမာ့ဖူးသည္။ ညနက္မွလာသည့္ ေမာင္ရင္ဆိုင္းထမ္းၾကယ္ကိုေမ်ွာ္ရင္း ေဆာင္းမီးဖိုေဘး အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ ေရာင္စံုမီးေတြပြင့္ၿပီး အခ်ိန္မွန္ပ်ံသန္းေလ့႐ွိသည့္ ေလယ်ာဥ္ပ်ံကို `ဝုန္းဝုန္းေကာင္´ ဟုေခၚခဲ့သည္။ ငယ္ဘဝေဆာင္းညေတြဟာ ဂ႐ုဏာသက္စရာေကာင္းလွသည္။
(၃)
႐ုတ္တရက္ ေဝ့တိုက္သြားသည့္ေလညႇင္းေအးေအးေၾကာင့္ ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထသြားသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အၾကည့္ေတြကို ေကာင္းကင္ကေန ေျမေပၚသို႔ ေရႊ႕လိုက္သည္။ ညဟာဝိုးတဝါး။ အလြမ္းဟာ ဝိုးတဝါး။ `ေဆာင္းညအိပ္မက္ ကေယာက္ ကယက္´ဆိုၾကသည္။ ေဆာင္းညအေတြးဟာလည္း ဟိုေျပးဒီေျပးပါပဲ။ သူမကို ဒီညရင္ျပင္ထဲ လြမ္းေနမိသလို၊ ေမွာင္ျပျပ အလင္းေအာက္က ရြာကေလးကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ လြမ္းရပါသည္။ ငယ္ဘဝ ေဆာင္းညေတြထဲ လြမ္းစရာအတိႏွင့္ ျပန္မရ ႏႈိင္ေတာ့သည့္ ပံုရိပ္ေတြၾကား ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ႀကီးတခုလံုး အင့္ေနေအာင္ခံစားရပါသည္။ ျပန္တမ္းတလို႔ မရေတာ့သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြထဲ ေယာင္ေယာင္ယမ္းယမ္း `ေဆာင္း´ရယ္လို႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ `တ´လိုက္မိေတာ့သည္။
ခင္ေဇာ္မိုး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
