ဖိုုးထက္ ရသေဆာင္းပါးစုံ

ဖုိးထက္ ● ခါးေတာင္းဘဲ က်ိဳက္ခ်င္သူေတြ

ဖုိးထက္ ● ခါးေတာင္းဘဲ က်ိဳက္ခ်င္သူေတြ

(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၆၊ ၂၀၁၇

အတိတ္ဟာ အတိတ္ဘဲ။ ထားခဲ့ရမွာဘဲ။ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာဘဲ။ အတိတ္ဟာ အနာဂတ္အတြက္ သင္ခန္းစာဘဲ။ အတိတ္ကို ျပန္ျပန္ဆြၿပီး တုတ္နဲ႔ ထိုးေနရင္ အနာရင္းတာဘဲ ရိွမယ္။ အနာေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ကိစၥေတြ ေျပာေနတယ္ မထင္ပါနဲ႔။ လူေဇာ္၊ လူတတ္၊ လူ႔ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ ေျပာေနတယ္လုိ႔လဲ မထင္ နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ႏိုင္ငံေရး။ ဟုတ္ပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံအေရး။ ကြၽန္ေတာ့္ႏိုင္ငံအေရး။

စစ္အစိုးရ၊ ပုဆိုးေျပာင္းဝတ္အစိုးရေခတ္မွာ ျပည္သူလူထု ဘက္ေတာ္သား ထင္ေပၚေၾကာ္ၾကားတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ၊ လူမ သိ သူမသိ ေႂကြလြင့္သြားရတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ၊ အညတရ သူရဲေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ။ ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ေနာက္လိုက္မပါရင္ အလကားဘဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က တုႏႈိင္းမရတဲ့၊ ဘုရားေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ဘဲ။ သူ့ကို ဘယ္သူမွမမွီဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူလူထုထက္ပိုၿပီး အေမစုကပိုသာတယ္ မထင္နဲ႔။ ႏိုင္ငံအနာဂတ္ထက္ ဘယ္သူ ကမွ ေရွ႕မွာရိွမေနဘူး။ ဒါကို အေမစုကိုယ္တိုင္လည္း သိတယ္။ ခက္တာက တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ စစ္အစိုးရေခတ္က မတရားမႈကို ခံခ်လာခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းတခ်ဳိ႕ဘဲ။ ေခတ္အေျပာင္းမွာ တရြတ္တိုက္စြဲခ်င္ေနၾကဆဲ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ က်န္ေန ရစ္ၾကဆဲ။

စစ္အစိုးရေခတ္မွာ မလုပ္ရဆိုတဲ့ ကိစၥကို ေသးေသးေလးဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႀကီးႀကီး ႀကီးဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ပိစိေညႇာင့္ေတာင့္ေလးဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘဲ့တုိက္လုပ္ျပလိုက္ရင္ အေကာင္ဘဲ။ ဆရာဘဲ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို ႏိွမ္ခ်ခ်င္တဲ့ စိတ္သေဘာအခံနဲ႔ ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ သူရဲေကာင္းလုိ႔ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ခံယူတယ္။ မထင္ မထင္သလို ဘဝေတြကို စုတ္ျပတ္သတ္သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ စစ္အစုိးရေခတ္မွာ အာခံရဲခဲ့တဲ့ ဒီလိုသူရဲေကာင္းေတြကို အားက်ရတယ္။ ဂုဏ္ယူရတယ္။

ဒီမုိကေရစီ ပန္းတိုင္ကို ဒင္ျပည့္ က်ပ္ျပည့္ မေရာက္ေသးဘူးဆုိတဲ့ အသိက ႏိုင္ငံေရးကို ကြၽန္ေတာ္လို အနည္းငယ္သိတယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ သူေတာင္ သိတယ္။ အေျခခံဥပေဒႀကီး ရိွေနေသးတယ္။ ၂၅ က်ပ္သားကိစၥ။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္က ေျပာင္းလာ တာေတာ့ အမွန္ဘဲ။ စစ္တပ္ဟာ အရင္လို စည္းမရိွ၊ ကမ္းမရိွ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ တိုင္းျပည္သံယံဇာတကို သူတို႔ စိတ္ၾကိဳက္ခ်ယ္လွယ္ခြင့္ မရိွေတာ့ဘူး။ ျပည္သူလူထု ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ဆိုရွယ္မီဒီယာေခတ္ႀကီးမွာ ဘယ္လို စီးေမ်ာ ေပ်ာ္ဝင္ရမယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိလာၾကသလို မ်က္စိႀကီး၊ နားႀကီးရိွလာၾကတယ္။ ကမာၻႀကီးနဲ႔ အတူတူ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာသလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ဟာလည္း ျမင့္တက္လုိ႔လာခဲ့တာ ၿပီးခဲ့တဲ့ေရြးေကာက္ပြဲက သက္ေသ ဘဲ။

ခက္ေနတာက အထက္က ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းတခ်ဳိ႕ဘဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ အလုပ္။ အလုပ္။ အလုပ္ဘဲ။ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။ ဒီေန႔အလုပ္ မနက္ျဖန္ပို႔။ မနက္ျဖန္အလုပ္ သဘက္ခါပို႔။ သဘက္ခါက်ေတာ့ ေခ်ာင္ထိုးတဲ့အက်င့္ဆိုးေတြကို လူထုကမုန္းတာမွ အသည္းမွာ ဆူးေပါက္ေနေအာင္ မုန္း တယ္။ အရင္လူေတြလို မခိုးဘူး။ အရင္လူေတြလို အာဏာမရစ္ဘူး (မရစ္ဘူးဘဲ ထားပါေတာ့)။ အရင္လူေတြကို ကိုယ့္အ သိုင္းအဝိုင္းေလးဘဲ ကြက္မၾကည့္ဘူး။ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုေတြ မလုပ္ရံုနဲ႔ တာဝန္ ေက်ၿပီလုိ႔ ထင္ေနၾကတဲ့လူေတြ ေတြ႕ေနရတာ သိပ္စိတ္ညစ္ဖို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။

ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး ျပဲေနေအာင္ ျဖဲၾကရမယ့္အခ်ိန္မွာ မွန္တာလုပ္တယ္ဆိုတ့ဲအဆင့္နဲ႔ရပ္ေနရင္ လက္သန္းမွာ မွင္စြန္းခဲ့တာ မတန္ဘူးလုိ႔ အားနာနာနဲ႔ ေျပာရမွာဘဲ။

ေနာက္တခု ရိွေသးတယ္။ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာဆိုတာက ခါးေတာင္းက်ိဳက္ေအာ္ခ်င္ၾကတဲ့ လူတခ်ဳိ႕။ ဒီစကားက သြားေလ သူ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းစကား။ လူကျဖင့္ ဖင္တျခမ္းေပၚေနၿပီ။ သခင္မ်ိဳးလုပ္ခ်င္ၾကတဲ့လူေတြ ေတြ႕ရင္ အလာဂ်ီ ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံဟာ ကမာၻႀကီးနဲ႔ ဟိုးအေဝးႀကီးမွာ ျပတ္က်န္ခဲ့ၿပီ။ အပ္တိုတေခ်ာင္းေတာင္ နည္းမွန္၊ လမ္းမွန္ မထုတ္တတ္ဘူး။ မယံုရင္ ျမန္မာျပည္သားေတြခ်ည္းဘဲလုပ္တဲ့ ကမာၻ့အဆင့္အတန္းမီွ အပ္တေခ်ာင္းေလာက္ လိုက္ဝယ္ ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ႏိွမ္ခ်ေျပာတယ္လုိ႔ထင္ရင္ မွားျပန္မယ္။ အရိွတရားကို ေျပာခ်င္တာ။ ကုန္သြားမယ့္ သယံဇာတေတြကို ၾကည့္ၿပီး မာန္တက္မေနနဲ႔။ ပထဝီအေနအထားေကာင္းတယ္၊ သမိုင္းအေနအထားေကာင္းတယ္ေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ အသံ ထက္ျမန္တဲ့ ေလယာဥ္ေပၚကေန တစင္တီမီတာမလြဲ ဗံုးၾကဲႏိုင္တဲ့ တိုက္ေလယာဥ္ေတြေပၚလာတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ပထဝီ ေကာင္းတယ္၊ သမိုင္းေကာင္းတယ္ေတြဟာ အပိုဘဲ။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လုိေနတာ နည္းပညာ။ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း။ ပညာ။ ဒါေတြကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ လက္ရိွ ေခတ္ ႀကီးကို အမီွလိုက္ဖုိ႔ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ ဗထက္ခ်ိဳင့္ေသနတ္နဲ႔ စက္ေသနတ္ႀကီးေတြကို ခံခ်ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ တတိယ စစ္ပြဲက ျမန္မာစစ္သားေတြကို သနားမိသလို သနားခ်င္တယ္။ လိုေနတဲ့အရာေတြကို ျဖည့္စြမ္းေပးမယ္၊ အခ်ိန္တိုအတြင္း အဆင့္တခုကို ျမန္ျမန္ေရာက္ေစမယ့္နည္းလမ္းက ႏိုင္ငံျခားရင္းႏီွးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြလုိ႔ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ျမင္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ ႏွံမႈေတြကို ၾကိဳဆိုရမယ္လုိ႔ ထင္တယ္။

ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏီွးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြကိုႀကိဳဆိုတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ဘာလာလုပ္ေနေန ခံ၊ ခံ၊ ခံ လုိ႔ မဆိုလိုဘူး။ ရိွတဲ့ ဥပ ေဒနဲ႔ ထိန္း။ ဥပေဒမရိွေသးရင္ ရိွေအာင္လုပ္။ လွ်ပ္စစ္မီးလဲ ေကာင္းေကာင္းမေပးႏိုင္။ ေျမေစ်းက ေခါင္ခိုက္။ ႏိုင္ငံျခားသား ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ကူညီခ်င္စိတ္မရိွ။ မလုပ္ မ႐ႈပ္ မျပဳတ္လုပ္ေနရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခ်စ္လြန္းလုိ႔၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သည္းခံၿပီး ဒီႏိုင္ငံမွာ ရင္းႏီွးျမႇဳပ္ႏွံရမွာေပါ့ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴလဲ မရိွဘူး။ မ်က္ႏွာဝါလဲ မရွိဘူး။ မ်က္ႏွာနီ။ မ်က္ႏွာမည္းလဲ မရိွဘူး။ အျမတ္ အစြန္းရခ်င္လုိ႔ လာတာ။ အလုပ္သမားစရိတ္စက ေစ်းေပါလုိ႔ လာတာ။ သူတုိ႔မလုပ္လဲ လာလုပ္မယ့္သူေတြ အမ်ားႀကီးရိွ တယ္ဆိုတဲ့ တိုင္းေဒသႀကီး အစိုးရတခုက အရာရိွႀကီးတေယာက္ရဲ႕စကားကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကားခဲ့ဘူးတယ္။ ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕ စကားကို ငွားေျပာရရင္ “ဘယ္ေလာက္မ်ား ရူးသြပ္မိုက္မဲလိုက္ပါသလဲကြယ္” လုိ႔ ေျပာရမွာဘဲ။

ႏိုင္ငံျခားသားမွာ ပါးစပ္မပါဘူးလုိ႔ ထင္ၾကတဲ့ကိစၥကလည္း အေတာ္ဆိုးတယ္။ အရာရာ အခက္အခဲႀကီးပါဘဲကြာဆိုတဲ့ စကားကို သူတုိ႔လုပ္ငန္းရွင္အခ်င္းခ်င္း လက္မတုိ႔ဘူးလုိ႔ ထင္ေနၾကသလား မသိပါဘူး။ အတင္းအဖ်င္းဆိုတာ ပုခံုးႏွစ္ ဖက္ၾကားမွာေခါင္းေပါက္တဲ့ လူတိုင္းေျပာတယ္ဆိုတာ မသိေလေရာ့သလားကြယ္။

ေနာက္ရိွေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လူမ်ိဳးက အလွဴအတန္းမွာ နံပါတ္တစ္ဆိုလား။ ႏွစ္ဆိုလား။ ကမာၻအဆင့္အတန္းမီွေပါ့။ လွဴတာ ေကာင္းတာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ တသက္လံုးလွဴတန္းသြားတဲ့ နဂါးေဒၚဦးတုိ႔ေတာင္ အလုပ္ လုပ္တယ္။ ဟိုက ဒီက လွဴတဲ့ တန္းတဲ့ ေငြေၾကး၊ ဥစၥာ၊ ပစၥည္းေတြကို ဟိုမွာ၊ ဒီမွာ လိုက္ပို႔၊ လိုက္လွဴေနရံုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္၊ ကြၽန္မတုိ႔သည္ ႏိုင္ငံႀကီးကို ကယ္တင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္လုိ႔ ထင္ၾကတဲ့ကိစၥလဲ အေတာ္ဆိုးတယ္လုိ႔ ေဒဝဒတ္မ်ိဳး႐ိုး ကြၽန္ေတာ္က မဲ့ပါရေစ။ ဘီဂိတ္တုိ႔ လွဴတာဘဲ။ သူ့ေလာက္ လွဴသူ ဘယ္သူမွ မရိွဘူး။ ႏိုးတူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူႀကီးေတြလွဴရင္၊ တန္းရင္ေရာ့၊ အင့္ ဒီပိုက္ဆံလွဴ တယ္။ နင့္ဘာသာ ဘာလုပ္လုပ္လုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မလွဴဘူးဆိုတာ ေလ့လာရင္သိမယ္။ ပရိုပိုဆယ္ေတြ တင္ရတယ္။ ဘတ္ ဂ်က္ေတြ ဆြဲရတယ္။ စာရင္းစစ္က ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ဖြဲ႕။ သေဗသတၱာကာမသကၠာ (စာလံုးေပါင္းမွားမယ္) လွဴတာ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ဘဲ ရိွမယ္။ အလွဴမတတ္တဲ့လူေတြ မ်ားတယ္။

အဲဒီလို အလွဴၾကားပြဲစား ေမာင္မ်ိဳးခ်စ္၊ မမ်ိဳးခ်စ္ (သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ အဲဒီလို ထင္ၾကတဲ့ သူေတြလဲ အမ်ားသား) တုိ႔က လမ္း ေလွ်ာက္ရင္ ေခါင္းငုံ႔ေလွ်ာက္တယ္။ မာန္၊ မာနခ်လုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ အရွည္အေဝးမၾကည့္ကို မၾကည့္တတ္ေတာ့တာလုိ႔ ေျပာ ခ်င္တယ္။ လုပ္ေနတဲ့ကိစၥက ေကာင္းတဲ့ကိစၥ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တဲ့ကိစၥမွာ ဝင္ပါၿပီး ဓားခုတ္ရာ လက္ဝင္လွ်ိဳတဲ့ အ ဆင္မသင့္တဲ့ကိစၥေတြ သိပ္လုပ္ခ်င္တယ္။ ကိုယ္မကြၽမ္းက်င္တဲ့ကိစၥမွာ ငါသည္ မ်ိဳးခ်စ္၊ ႏိုင္ငံကို ငါေလာက္ ဘယ္သူမွ မခ်စ္ႏိုင္ဆိုတဲ့အေပါက္နဲ႔ ဝင္ပါခ်င္တယ္။

ေျပာခ်င္တာက ႏိုင္ငံျခားသားကို xင္ခံဖုိ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ (စိတ္ေပါက္လာရင္ ကြၽန္ေတာ္က ႐ိုင္းတယ္။) အရွည္ႀကီး ၾကည့္ရမယ့္ ကိစၥမွာအတိုေလး သြားသြားၾကည့္ၾကတဲ့ အလွဴပြဲစားေတြေတြ႕တာရယ္။ မလုပ္ မ႐ႈပ္ မျပဳတ္ ရိုးသားရင္ တာဝန္ ကုန္ၿပီလုိ႔ထင္ေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုက တင္ထားတဲ့အစိုးရလူႀကီးမင္းမ်ားကို ေတြ႕တာရယ္။ ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖုိ႔ အလုပ္က လြဲၿပီး ဘာမွအားကိုးစရာမရိွဆိုတာ မသိၾကဘူးလုိ႔ လူမုန္းခံၿပီး၊ ရန္မ်ားၿပီး ဒီစာကို ေရးတယ္။

သခင္မ်ိဳးေဟ့ တုိ႔ဗမာလုိ႔ ေအာ္ေအာ္ေနတဲ့ ဖင္တျခမ္းေျပာင္ေနတဲ့လူေတြကို ေစာင္းေျမာင္းမေရးဘဲ ဒဲ့ဘဲ ေရးလိုက္တယ္။ ေတာေရာက္ ေတာင္ေရာက္ အားမရ၊ ဆရာႀကီး လုပ္တယ္လုိ႔ဘဲ ဆိုၾကပါေတာ့။

 

ဖိုးထက္

သ႐ုပ္ေဖာ္ – ေမာင္ရစ္


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts