ေမာင္စုိးခ်ိန္ ● ၾကည္ေအး… သို႔မဟုတ္
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၈၊ ၂ဝ၁၇
(က)
“ဆရာေရ ဆရာမႀကီးေဒၚၾကည္ေအးဆံုးရွာၿပီ။ အခုပဲ facebook မွာ သူကြယ္လြန္သြားတဲ့သတင္းကို ဥကၠာနဲ႔အတူဖတ္ေန ၾကတာ”
ကိုဥကၠာက အိမ္တခါးကိုဆြဲဖြင့္၊ အိမ္ခန္းထဲက်ေနာဝင္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ၾကားလိုက္ရသည့္ သတင္းစကား။ ကို ဝင္းထြန္းညြန္႔ (လဘသ-မန္း) က ထိုသတင္းကိုေျပာျပစဥ္ လွ်ပ္စစ္ၾကင္စက္ အတုိ႔ခံရသလို ႏွလံုးခုန္သံ တခဏ ရပ္ဆိုင္းသြား သည္ဟု ခံစားရသည္။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဲမႈ၊ ႏွေမ်ာတသမႈ။ အမသဖြယ္ ခ်စ္ခင္ေလးစာခဲ့သမွ် တသေၾကကြဲမဆံုး ခံစား လိုက္ရသည္။ လမင္းတစင္း ေႂကြဆင္းခဲ့ေလၿပီေကာ။ ၂ဝ၁၆ ဒီဇင္ဘာ ၂၈၊ အသက္ ၈၇ ႏွစ္ မမနဲ႔ စာေပအရ ကြၽမ္းဝင္ ေနခဲ့ၾကသည့္ ကိုဥကၠာ (ပန္ခ်ီဦးခင္ေမာင္ရင္၏တူသားတပည့္)၊ ကိုဝင္းထြန္းညြန္႔ႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔သံုးေယာက္မွာ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲျခင္း အထိမ္းအမွတ္တခုသဖြယ္ စကားမေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္။ ဇာတ္တိုက္ထားသလိုပါပဲ။
“မမ႐ုပ္ပံုလႊာကို ေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႔ က်ေနာ္မေရးျဖစ္ခဲ့ဖူးဗ်ာ အခုေတာ့ ေရးရေတာ့မယ္။ မမလည္း က်ေနာ္ေရးတဲ့ သူ႕႐ုပ္ပံု လႊာကို မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့”
“ဆရာေရးမယ့္ ဆရာမႀကီး႐ုပ္ပံုလႊာကို က်ေနာ္စာ႐ိုက္ေပးမယ္ အဆင္ေျပရင္လည္း Facebook မွာ တင္ေပးမယ္ဗ်ာ” ဟု ကိုဝင္းထြန္းညြန္႔က ေျပာသည္။
တိုက္ဆိုင္လြန္းသည္ဟုဆိုရေပမည္ ျပည္တြင္းမွာ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ထုတ္ေဝဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၿပီးသား က်ေနာ့္ကိုယ္ေရးသမိုင္းအက်ဥ္းႏွင့္အတူ က်ေနာ့္ဓာတ္ပံုကိုထည့္ခ်င္သည္။ ဓာတ္ပံုပို႔ေပးပါဆိုၿပီး ေတာရိုင္းႏွင္းဆီစာေပတိုက္မွ ကိုသက္ဦးက ေတာင္းဆိုခဲ့သည္မွာ ၂လနီးပါးၾကာခဲ့ၿပီ ယေန႔မွ ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကို ပို႕မည္ဟုရည္ရြယ္ၿပီး သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္။
“တိုက္ဆိုင္လိုက္တာဗ်ာ မမၾကည္နဲ႔တြဲ႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုေတြပါလာတယ္ စာအုပ္တိုက္ကိုပို႔မယ္ဆိုၿပီး ယူလာခဲ့တာ အခုေတာ့ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္ facebook ေပၚတင္ဖို႔ပါျဖစ္သြားၿပီ”
၂ဝဝ၃ ဧၿပီလ ၂ဝ ရက္ေန႔။ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ လီဘႏြန္ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ေနထိုင္လ်က္ရိွသည့္ မမၾကည္ထံသို႔ က်ေနာ္ သြား လည္ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၃ ႏွစ္က။ ဖုန္းထဲမွာစကားေျပာရသည္မွာ အားမလို အားမရ။ ခ်ိန္းဆိုခဲ့ၿပီးေနာက္ မမထံ သြားလည္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးေမာင္စြမ္းရည္၊ ေဒါက္တာေမာင္ေက်ာ္ (ပုသိမ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေဟာင္း) ႏွင့္ ေမာင္သစ္ဆင္း (RFA) တုိ႔လည္း တပါတည္း ပါလာၾကသည္။ ထိုစဥ္က မမၾကည္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု အမွတ္တရ ႐ိုက္ ကူးခဲ့ၾကသည့္ဓာတ္ပံုေတြေပါ့။
(ခ)
ဆရာမႀကီးၾကည္ေအး၏ စာေရးသည့္ကေလာင္သက္မွာ ၆၉ ႏွစ္။ ေမြးသကၠရာဇ္က ၁၉၂၉။ တာရာမွာ ၁၉၄၇ အတြဲ ၁ အမွတ္္ ၅ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ “ျမစ္လည္မွာ ခ်စ္လည္တုန္းက” ကဗ်ာႏွင့္ ပထမဆံုးပံုႏွိပ္ဝတၱဳျဖစ္သည့္ “ထိုည” ဝတၱဳတို ေဖာ္ျပခဲ့ရာ တာရာ ၁၉၄၇ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၄ မွစ၍ ေရတြက္ၾကည့္သည့္အခါ ၆၉ ႏွစ္။ က်ေနာ့္အသက္ထက္ပင္ ၂ ႏွစ္ႀကီး သည္။
အသက္ ၁၈ ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ ကဗ်ာေတြ ဝတၱဳေတြေရးသားေနခဲ့ၿပီ။ သက္ငယ္ႏု ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာပဲ ေအာင္ ျမင္ထင္ရွားခဲ့သည့္ ကမၻာေပၚမွ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာမ်ားထဲတြင္ ၾကည္ေအးႏွင့္ ဒဂုန္တာရာတုိ႔သည္ အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းထဲ ျဖတ္ခနဲစဥ္းစားမိခဲ့သည့္ အခ်က္အလက္တခု အခ်င္းအရာတခု။ မမၾကည္သည္ ထူးျခားမႈရိွသည့္ အံ့ဖြယ္ေကာင္း ေသာ အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာမ ကေလာင္ရွင္၊ ဂႏၱဝင္စာေပထဲမွ လမ္းခြဲထြက္လာခဲ့ၿပီး အေရးအသားပံုစံသစ္ အေတြးသစ္ စကားလံုးသစ္၊ ဟန္သစ္ျဖင့္ သူ႔ကေလာင္ကို ထူေထာင္ေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္းက သူမ၏ထူးျခားခ်က္။ အံ့ဖြယ္ရာအခ်က္ ျဖစ္လာ ခဲ့သည္ပဲေလ။
၁၉၄၇ ဆရာဒဂုန္တာရာက တာရာကို ထြန္းညိႇခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းကာလ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာပဲ ဆရာမၾကည္ေအး၏ ဟန္သစ္ အေတြးသစ္တုိ႔ကို အတုယူကာ ကဗ်ာ ဝတၱဳဖြဲဲ႕စည္းမႈလမ္းသစ္ထဲသို႔ တိုးဝင္လာခဲ့ၾကသည့္ ကေလာင္သစ္တခ်ိဳ႕ ရိွခဲ့ဖူးသည္။ တကယ္လည္း ေခတ္ကိုလႊမ္းမိုး စာေရးဆရာ လူငယ္တုိ႔ကိုလႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ့သည့္ ၾကည္ေအး။ နည္းတဲ့ပါရမီေတာ့ မဟုတ္။ ပါရမီဆိုသည္မွာ တဘက္ကမ္းခတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ကူးခတ္ျခင္းကို ေခၚဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ သူမက ထိုပါ ရမီရိွသူ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သူ။
အိပ္လို႔မရ
ညႀကီးမင္းႀကီး၊ ထၿပီးထိုင္ေန
ေမြ႕ရာေတြလည္း၊ ေၾကမြတြန္႔လိပ္
သိပ္စိတ္ညစ္တယ္၊ သတိျပယ္လြင့္
ခိုတြယ္စရာ၊ အတည္မက်။
တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းဆရာျဖစ္လာခဲ့စဥ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္၊ ျမန္မာစာအဓိကဘာသာယူေသာ စာသင္ခန္း ထဲတြင္ ကဗ်ာဝါသနာထံုသည့္ လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မမေရးဖြဲ႕ခဲ့သည့္ “တေစၦ” ကဗ်ာကို ဆရာႏွင့္ေက်ာင္းသား ၿပိဳင္ တူရြတ္ဆို ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ထိုကဗ်ာကိုမွ မဖတ္ဆိုဖူးသူသည္ ေခတ္ေနာက္တြင္ ဆယ္ဘူတာေနာက္ၾကက်န္ရစ္ ခဲ့ေတာ့မည္။ ထိုႏွစ္ကာလကို သမင္လည္ျပန္ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လ်င္ ၁၉၇၇- ၁၉၇၈ ႏွစ္ကာလမ်ား ထိုစဥ္က ေကာလိပ္ ေက်ာင္းဆရာ၊ တဘက္မွာ မဟာတန္းတက္ေနေသာ ေက်ာင္းသား၊ စာေရးဆရာေပါက္စ၊ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ စတင္ပါဝင္ကာစ။ ဒုတိယဘဝကို စတင္ေမာင္းႏွင္စလို႔ ဆိုရမယ္။ မမၾကည္ကား အေမရိကန္သို႔ေရာက္ေနသည့္ႏွစ္ကာလ ၁၉၇၂။ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလန္တြင္ ဆရာဝန္အျဖစ္ အသက္ေမြး။ ေနာက္ဆံုးအေမရိကန္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရိွလာခဲ့။ ျပည္ပ သို႔ေရာက္ေနသည့္ မမၾကည္သည္ ေခတ္လူငယ္တုိ႔၏ သူ႔ကဗ်ာမ်ားအေပၚ ႐ိုက္ခတ္သည့္ ပဲ့တင္သံမ်ားကို သိမွ သိပါေလစ။
ယခု တခဏမွာပင္ ျပည္တြင္းကလူငယ္ေတြ ဘယ္သူ႔ကဗ်ာေတြကို စြဲလမ္းေနခဲ့ၾကသနည္း။ မည္သည့္ကဗ်ာကို ပဲ့တင္႐ိုက္ ခတ္မည္နည္း။ သိခ်င္လိုက္တာ မမၾကည္ရယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာတုိ႔ မမၾကည္တုိ႔ဆိုတာက က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ရဲ႕ ကဗ်ာဘုရား ေတြ မဟုတ္လား။
မမ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ရဲ႕ သံလိုက္ဓာတ္ ဆြဲငင္စကဝိုင္းထဲမွာ က်ေနာ္ ငိုက္ၾကခဲ့ဖူးတယ္။ အေတြးအေခၚေကာင္းသေလာက္ ကဗ်ာ က လွတယ္။
ပလူပ်ံမ်ား
ေတာင္ပံပက္လက္၊ စက္ရဟတ္သို႕
ဖ်တ္ဖ်တ္လွည့္ကူး၊ ျမဴးတူးရြရြ
ဖူးျမနီယြန္၊ ျဖဳျခည္သြန္ေသာ
မီးႁပြန္ပူေငြ႕၊ တိုးညႇပ္ေဝွ႔ၾက။
မ်က္ရည္လည္မိတယ္ မမေရ။ လြမ္းလည္းလြမ္း၊ ေၾကလည္း ေၾကကြဲ၊ ဝမ္းနည္းပက္လက္ပိုျဖစ္ရတယ္။ မမ ကဗ်ာေတြကို က်ေနာ့္ဝတၱဳတိုေတြထဲမွာ ထည့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ မမရဲ႕နာမည္၊ ကဗ်အမည္ကိုလည္း ႐ိုးသားစြာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္မမ။ ခ်စ္သူ ၾကင္သူတုိ႔ဘဝမွာ ေသာကဒူကၡေတြဟာ မီးေငြ႕လို ပူေလာင္ကြၽမ္းေျမ႕ပါေစ။ ပိုးဖလံေကာင္ေတြလိုပဲ ဘဝအပူေတာမွာ ခ်စ္ သူနဲ႔ ခြဲမထြက္ တြဲလ်က္ေပ်ာ္မယ္၊ လွလိုက္တဲ့ သစၥာ။ မမက “သစၥာသစ္” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကဗ်ာဖြဲ႕ခဲ့တယ္မဟုတ္လား
ေရွးကဆို႐ိုး
ပိုးဖလံမ်ိဳး၊ မီးကိုတိုးသတဲ့
ေမာက္ၿဖိဳးေရႊေတာင္၊ ၿမိဳက္ေလာင္ပူေႏြး
မီးေငြ႕ေပးမွ၊ အသက္ရရိွ
က်မခ်စ္ၿမဲ၊ သံသာဝဲမွ
ခြဲထြက္ခ်င္ဖူး၊ တက္မက္ဦးမည္။
…………
ေမႊ႕ေပ်ာ္ၿငိတြယ္၊ ေသမ်ိဳးႏြယ္လည္း
ရယ္ရႊင္ဝံ့စား၊ ငါလူသားဟု
တရားထြန္းသစ္၊ သတၱိျဖစ္၏။
က်ေနာ့္ဝတၱဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကို မမၾကည္၏ သစၥာသစ္ကဗ်ာထဲမွ စာပိုဒ္တခ်ဳိ႕ကို ေကာက္ႏုတ္ၿပီးရြတ္ဆိုေစခဲ့ သည္။ သူတုိ႔ခ်စ္သူမ်ား၏ ႏွလံုးေသြးေၾကာေတြထဲက လည္ပတ္ေသြးမ်ားသည္ စိုးရြံ႕ေအးစက္ရာမွ ႏိုးထပူေႏြးလာေပလိမ့္မည္။ ခြန္အားသတၱိမ်ားသည္ ဘဝအတြက္ တြန္းအားျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။
က်ေနာ္စြဲလန္းခဲ့သည့္ မမကဗ်ာေတြထဲက “ၿမိဳ႕လည္လမ္း” ကဗ်ာက မမၾကည္ အေမရိကန္သို႔ ထြက္လာမည့္ႏွစ္မွာ ေရးခဲ့ သည့္ ကဗ်ာ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ ႐ုပ္ရွင္ရံုေရွ႕က ႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္ တိုးေရာင္းေနၾကသည့္ ေအာက္ေျခပ်ံက် အလုပ္သမားမ်ား ဘဝ၊ ငပိသိပ္ ငခ်ဥ္သိပ္ ဘတ္စ္ကားတြင္ အသက္စြန္႔ တြဲေလာင္းခိုစီးရသည့္ ခရီးသည္ဘဝ၊ ထို႔ေနာက္ သူေတာင္းစား၊ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ လမ္းေဘးေရာက္ လူ႔ဘဝ၊ တိုက္ႀကိဳ တိုက္ၾကားမွာ ေသဆံုးသြား၊ ေဆးေက်ာင္းသားတုိ႔အတြက္ ခြဲစိတ္ဖို႔ အဖိုး တန္ လူေသေကာင္အေလာင္းျဖစ္လာခဲ့ပံု၊ ေသြးသားေရာင္းစားေနရသည့္ ညဥ့္ငွက္မ်ား၊ လူတန္းစားေပါင္းစံု အေျချခရာ ၿမိဳ႕လယ္လမ္းကို ထိုကဗ်ာ၏ နိဂုန္းစာေၾကာင္းအတိုင္းပင္ “ေခတ္ရဲ႕ပန္ခ်ီေရးခဲ့သည္”
ၿမိဳ႕လည္လမ္းဘဝကို အရိွတိုင္းအသက္ဝင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ႏိုင္စြမ္းရိွသူ ကဗ်ာဆရာမႀကီး။ ကဗ်ာကေဝရွင္၊ ကဗ်ာကေဝမ။ ကဗ်ာဖတ္သူ၏ ရင္ကို ညိႇဳ႕ငင္ဖမ္းစားႏိုင္သူ။
(ဂ)
မမၾကည္၏ ဝတၱဳအတို အရွည္ေတြထဲက က်ေနာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာေတြရိွသကဲ့သို႔ မႀကိဳက္တာေတြလည္း ရိွသည္။ အတၱ ဘဝမွ နဝါဒ (Existentialism) တရပ္တြင္ရိွေနသည့္ လူ၏ ဘဝလြတ္ေျမာက္ရာသည္ ေသျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဆိုေသာ အ ေတြးအေခၚကို မမက အသက္သြင္းသည္ဟု ဆြဲခ်က္တင္ထားသည့္ “ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္” ဝတၱဳကို က်ေနာ္မႀကိဳက္၊ ဝတၱဳဖြဲ႕စည္း တင္ျပပံု အႏုပညာေျမာက္သေလာက္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ အႏၱရာယ္ရိွသည္ဟု က်ေနာ္က ယူဆသည္။ ပ်ားရည္ဆမ္း အဆိတ္၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္အႏုပညာ။ ထိုသို႔စြဲလမ္းခဲ့သည့္ ဝတၱဳ။ ႐ိုမီယိုႏွင့္ ဂ်ဴးလိယက္ ႐ုပ္ရွင္ကိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ သူေတြ အတူတကြ အသက္စြန္ခဲ့သည့္ကာလမတိုင္မွီတည္းက ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ထဲက ဇာတ္လိုက္မိန္းကေလးလို သတ္ေသခဲ့ ဖူးသူေတြ ရိွသည္။ မမႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ကို ေဆြးေႏြးရင္ေကာင္းမလား၊ အဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစားရဲ႕ ဘဝလြတ္ေျမာက္ ေရးပန္းတိုင္က ေသျခင္းတရားမွ မဟုတ္တာ။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ ေသတြင္းေထာင္ေျခာက္ အေတြးအေခၚ။ မဟာတန္းတက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ ထိုဝါဒကို ဆန္႔က်င္ခဲ့သူ၊ ပါေမာကၡ ဦးခင္ေမာင္ဒင္က ေထာက္ခံေဝဖန္သမွ် က်ေနာ္က မက္စဝါဒကို သိသမွ်နည္းနည္းကေလးနဲပဲ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ခဲ့သူ။ ပိုလန္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေထြေထြအတြင္းေရး မွဴး၏ အတၱဘဝမွ နဝါဒအေပၚ သံုးသပ္ခ်က္ကို ႀကိဳးစားၿပီးနားလည္ေအာင္ က်ေနာ္ေလ့လာခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္းမဲ့ အလုပ္သမားလူတန္းစားအေတြးအေခၚကို ကိုင္စြဲကာ ထိုဝါဒကို ဆန္႔က်င္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရျခင္းျဖစ္သည္။
မမၾကည္ထံသြားလည္မည့္ အစီအစဥ္ ေရးဆြဲၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ထိုအေတြးမွ်င္က က်ေနာ့္ ဦးေႏွာက္ကို ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ ထားႏွင့္ခဲ့ေပသည္။ မမႏွင့္ ျပန္ဆံုေတြ႕လွ်င္ “ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္” ကို ေဆြးေႏြးရင္ေကာင္းမလား။ “က်မပညာသည္” ဝတၱဳကို ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ထက္ ဘာေၾကာင့္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း မမကိုေျပာျပရန္ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
“မမေရ က်ေနာ္တုိ႔ ရွင္ေလာင္းလွည့္ေနၿပီ၊ မမအိမ္ကို ရွာမေတြ႕ဖူး၊ ရပ္ကြက္ထဲကို က်ေနာ္တုိ႔ဝင္လာေနၿပီလို႔ ထင္တာပဲ၊ ထပ္ၿပီးလမ္းညႊန္ပါဦး”
မမက လမ္းျပျပန္သည္။ အိမ္ေရွ႕လမ္းမအစပ္မွာ မမရပ္ေစာင့္ေနမယ္ဟု ဆိုသည္။ ဝကၤဘာတခုထဲ ဝင္သြားခဲ့ရာမွ ျပန္လည္ ထြက္ခြာလာခဲ့ၿပီး မမထံေရာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းမေဘးတြင္ရပ္လ်က္သား သူမကို ေတြ႕ရသည္။
“ေဟာဗ်ာ မမကေတာ့ လမင္းထက္တေလးသာ ေအးျမလိုက္တာေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ၊ မမအလွက ေအးျမတုန္းပဲဆိုတာကို ေျပာ တာပါ။”
“ကဲ .. လာၾက လာၾက ေျမႇာက္မေနနဲ႔ အုန္႔ႏို႔ေခါက္ဆြဲေကြၽးမယ္ … ခ်က္ထားတယ္”
ဟုတ္ၿပီ ဒါမွ ငါ့အမကြ၊ က်ေနာ္ကမၾကားတၾကားဟစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလး၊ ပူတူတူေလး လုပ္ပစ္ လိုက္သည္။ မမကၿပံဳးလ်က္။ တမင္လွပေသသပ္ေအာင္ ဆင္ယာဥ္ဝတ္စားထားျခင္းမရိွ အိမ္မွာဝတ္သည့္ ဖလန္တည္ ေဘာင္းဘီက ခပ္ပြပြ။ ထို႔အတူ အက်ႌကလည္း ပြပြေဖာင္းေဖာင္း၊ ဆံပင္က ေခတ္ေပၚဂုတ္ဝဲ၊ အိမ္ရွင္မႀကီးတေယာက္၏ ႐ိုးရွင္းေသာ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈ။ ပန္းမပန္၊ ေရေမႊးမဆြတ္။ စိန္ေရာင္ေရႊေရာင္ေတာက္ပမႈမရိွ ေခတ္ကိုလႊမ္းေသာ စာေရး ဆရာမကို ေခတ္ေပၚဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈက လႊမ္းမိုးမထားခဲ့ပါလား။
ကားေပၚကဆင္းလာလာျခင္း ဆရာႀကီးေမာင္စြမ္းရည္၊ ဆရာႀကီးေဒါက္တာေမာင္ေက်ာ္၊ ေမာင္သစ္ဆင္းတို႔ႏွင့္ မိတ္ဆက္ ေပးလိုက္သည္။ မမအၿပံဳးက ေစာေစာကထက္ပင္ ပြင့္လန္းလာသည့္ ပန္းတပြင့္ျဖစ္ေနသည္။
မမၾကည္က ဆရာႀကီးေတြကို ေနရာထိုင္ခင္းေပးၿပီးသည္ႏွင့္ မီးဖိုခန္းသို႔ဝင္သည္။ မမေနာက္ေက်ာဖက္တြင္ က်ေနာ္က ကပ္ပါလိုက္လာခဲ့သည္။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲစားဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ မမက ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ျခင္းမရိွ။ ဗမာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ ပြင့္လင္း႐ိုးသားေသာ ယဥ္ေက်းမႈကို က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ မမၾကားတြင္ အထင္းသားေတြ႕ရသည္။ ႏွစ္မ်ားစြာ ကပ္တြယ္ေနသည့္ ယဥ္ေက်းမႈပစၥည္း အသက္ ၃ဝ ဝန္းက်င္ အိမ္ရွင္မတယာက္ႏွယ္ မမဟန္ပန္လႈပ္ရွားမႈက သြက္လက္ခ်က္ျခာေနသည္။ ဝတ္ေၾက တန္းေၾက ဧည့္ဝတ္ေၾကဖို႔ထက္ အရိုးသားဆံုး ေစတနာအထက္သန္ဆံုး ဧည့္ခံေကြၽးေမြးျပဳစုျခင္းဘက္သို႔ ေရာက္ ေနခဲ့သျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ၾကည္ႏူး၍ မဆံုးေတာ့။ သူမ၏ ေမတၱာမီးအိမ္ အလင္းတန္းက ျဖာၾကလ်က္သား။ ဟန္ေဆာင္ ပန္ ေဆာင္ မလုပ္တတ္သည့္ ဗမာစာေရးဆရာမပါတကား။
“အင္း … မမကေတာ့ ကုသိုလ္ေတြအမ်ားႀကီးရမွာပဲ သိလား”
“ဘာျဖစ္လို႔လည္း ေျပာပါဦး”
“ဒီေလာက္ငတ္ႀကီးၾကေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို မမေကြၽးေမြးရလို႔ပဲ”
မမက အသံတိတ္ရယ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း အားပါးတရစားၾကသည္။ “အသက္ရွည္ အဆင္းလွပါေစ၊ က်န္းမာၿငိမ္း ေအးပါေစ၊ ပိုလို႔ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားဖို႔ ကဗ်ာေတြ ဝတၱဳေတြ ေရးသားႏိုင္ပါေစ၊ ဖန္တီးႏိုင္ပါေစဗ်ာ။ အိမ္း သာဓု အႏုေမာတနာ ေဝၾကပါကုန္ေသာ္ ….”
ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီး ေလသံေပါက္ေနပံုရသည္။ ဆရာ သုံးပါးက ရယ္ေမာၾကလွ်က္။ ေလးေယာက္စာ ဆုေပး ရ တာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ရိွမွာေပါ့ေနာ္ မမရယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ တကယ္က ထိန္းထားလို႔ အားနာလို႔သာ ဒီမွ် မက မမကို စခ်င္ ေနာက္ခ်င္ေနတာေလ။
ပုဂံေတြေဆးေၾကာၿပီး မီးဖိုခန္းထဲက က်ေနာ္ထြက္လာေတာ့ မမက စကားဝိုင္းထဲ ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့ၿပီ။ စကားဝိုင္းက ဟိုအ ေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေထြရာေလးပါး ေဆြးေႏြးေနၾက။ ေနေရးထိုင္ေရး ဘဝအေၾကာင္း။
“ဝတၱဳေတြ ကဗ်ာေတြ မမ ဆက္ေရးျဖစ္ရဲ႕လား”
က်ေနာ္ေမးခ်င္ေနသည့္ေမးခြန္းကို မသြယ္ဝိုက္ပဲ တံုးတိတိေမးခ်လိုက္သည္။ မမက တခဏ ေတြေငးေနသည္။
“ေရးမွာပါ၊ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေရးဖို႔တာစူေနတုန္းပဲ ဆိုပါေတာ့၊ ယေန႔ အေမရိကန္ေခတ္ေပၚဝတၱဳေတြကို ေလ့ လာေနတယ္။ ေလ့လာေရး တိုးျမႇင့္တာေပါ့ကြယ္။ ဒီေန႔ကာလမွာ စာေရးဆရာေတြဟာ လူေတြရဲ႕ အတြင္းစိတ္၊ အတြင္းစိတ္ ဓာတ္ႏွင့္ အင္မတန္ဆန္းက်ယ္တဲ့ စိတ္တြင္းခံစားမႈေတြကို အထင္းသားေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားလာၾကတယ္ကြဲ႕ စိတ္မ ေနာမွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္အေတြး၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္း၊ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြက လူေတြရဲ႕စိတ္ပိုင္းဘဝကို တိုက္႐ိုက္ထင္ဟပ္ ေနတတ္တယ္၊ ဝတၱဳေရးဆရာက အသက္ဝင္လာေအာင္ ဇာတ္ေကာင္ကတဆင့္ျပသတာပဲ၊ စာေရးဆရာဖန္တီးတဲ့ ဇာတ္ ေကာင္ေတြက အဲဒီလူ႔အတြင္းစိတ္ကို တိုက႐ရိုက္ေဖာ္ျပျခင္းပါပဲ၊ တခါတရံ သြယ္ဝိုက္ေပါ့”
အေမရိကန္ ေခတ္ေပၚဝတၱဳစာေရးဆရာေတြရဲ႕ လူ႔အတြင္းစိတ္ကို ေရးခ်ယ္ျခင္းကို မမကရွင္းျပသည္။ အေနာက္တိုင္းပန္ခ်ီ ေတြထဲက ဆန္းသစ္ စိတၱဇပန္းခ်ီဝါဒမ်ားႏွင့္ မမေျပာေနသည့္ သေဘာတရားကို ထင္ဟပ္ၾကည့္မိသည္။ ပန္ခ်ီကားတခ်ပ္ သီကံုးျခယ္သရာတြင္ ျမင္တဲ့အတိုင္းမေရး ခံစားရသည့္အတိုင္း ေရးၾကသည္။ ပန္းခ်ီဟာ တိတ္ဆိတ္တဲ့ကဗ်ာ။ ကဗ်ာဆိုတာ စကားေျပာတဲ့ ႐ုပ္ပံု။ ပန္းခ်ီဆြဲေနတဲ့အခါမွာ ပန္းခ်ီဆရာသည္ မကၠင္းနစ္ျဖစ္သည္ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးတဲ့အခါ၊ စဥ္းစား ခံစားတဲ့အခါမွာေတာ့ သူဟာ ကဗ်ာဆရာပဲ။ “ဒါဟာလည္း ေခတ္ကိုထင္ဟပ္ခ်က္ပါပဲ ဒီေန႔ေခတ္မွာ စီးပြားေရး လူမႈေရး ႏိုင္ငံေရး၊ ၿပီးေတာ့ လူမႈေရးဘဝေတြက သိပ္ရႈပ္ေထြး ေပြလီလာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေလးငါးဆယ္ကထက္ လူ႕ဘဝဟာ ရႈပ္ေထြးနက္ရိႈင္းလာတယ္ေလ၊ အဲ့ဘဝက လူ႔စိတ္ကို ႐ိုက္ခတ္လာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခံစားမႈေတြ စိတ္ကူးေတြ ဘဝရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္ခ်က္ေတြဟာ စိတ္တြင္းမွာ ေပၚေပါက္လာတယ္။ လူ႕ဘဝ႐ုပ္ပိုင္းထက္ စိတ္ပိုင္းကို အေလးထားၿပီး ေရး သားျခင္းပါပဲ”
လြန္ခဲ့သည့္ရက္က ေလ့လာခဲ့သည့္ ဆန္းသစ္စိတၱဆပန္းခ်ီဝါဒမ်ားကို ေျပးျမင္ေနမိျပန္သည္။
“မမေရးမယ့္ ဝတၱဳေတြကို အေမရိကန္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားနဲ႔ပဲ ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္”
မမအၾကည့္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚက်ေရာက္ေနဆဲ။ ေနျခည္မွ်င္တန္းက သစ္ရြက္ၾကားကေန ျမက္ခင္းျပင္ေပၚသို႔ စီးဆင္း ထိုးၾကေနသည့္ႏွယ္ပင္။ က်ေနာ္ေမးခဲ့သည္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ အာရံုျပဳ၍ ရွင္းျပေျဖဆိုျခင္း ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္က မွတ္ သားနာယူေနသည့္ သင္တန္းသားတပည့္အျဖစ္ႏွင့္။
ျပည္တြင္းက စိတ္ခံစားမႈကို အေလးထားဝတၱဳဖြဲ႕ႏြဲ႕သူတဦးထံသို႔ အေတြးကေရာက္သြားခဲ့သည္။ မမ ေဆြးေႏြးေနသည့္ အေၾကာင္းအရာႏွင့္လည္း ဆက္စပ္သြားသည္။ မမၾကည္ဟု တသသေခၚၿပီး ခင္မင္ကြၽမ္းဝင္ေသာ စာေရးဆရာႏိုင္ဝင္းေဆြ ကို သတိရသည္။ ဆရာမၾကည္ေအးက ဆရာႏိုင္ဝင္းေဆြ၏ ဝတၱဳတခ်ဳိ႕ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးသည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္က လူ႕စိတ္ခံစားမႈကို ပီျပင္ေအာင္ လွပေအာင္ ခ်ယ္မႊန္းႏိုင္စြမ္းရိွလို႔ပဲဟု ေဝဖန္ခဲ့ဖူးသည္။
“စကားမစပ္ မမႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘဝအသေခ်ၤ၊ ေႏြတည၊ ျမစပယ္႐ုံ၊ မဟူရာေမတၱာတို႔ကိုေရးတဲ့ ဆရာႏိုင္ဝင္းေဆြနဲ႔ ေတာထဲမွာ အတူေန အတူတိုက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ သူကြယ္လြန္က်ဆံုးခဲ့ရွာၿပီ။ မမစာေတြ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း၊ လူ ျခင္း မမနဲ႔ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔ဝတၱဳေတြအေပၚထားတဲ့ မမသေဘာထားေတြကို ေတာ္လွန္ေရးေဒသက သူ႔တဲအိမ္ ကေလးအေပၚမွာ က်ေနာ္ေနထိုင္ခဲ့စဥ္ မၾကာခဏဆိုသလို ၾကားခဲ့ရတာ”
သူမမ်က္ႏွာက ဝင္းလက္သြားသည္။ မ်က္ဝန္းက ႐ုတ္တရက္ ဝိုင္းစက္သြား။
“ ေအာ္ .. ေတာထဲမွာ အတူေနခဲ့ၾကတာကိုး။ အခု သူက ဆံုးရွာခဲ့ၿပီေပါ့။ ေအးကြယ္.. ဆံုး႐ံႈးမႈႀကီးတခုပဲ”
မမက သူ႔ဉာဥ္အတိုင္း သူတပါးကိစၥကို ေစ့ငုစပ္စုခ်င္ပံုမရ၊ ေျပာျပလွ်င္ နားေထာင္မည္၊ ေမးလွ်င္ ေျဖမည္၊ စပ္စုတတ္သည့္ သဘာဝ သူ႔မွာမရိွ၊ ယခင္ကတည္းက မမႏွင့္ေဆြးေႏြးတိုင္း မစပ္စု အတင္းမေျပာသည့္ ခ်စ္ဖြယ္ေလးစားဖြယ္ လွပသည့္ သူမစ႐ိုက္သဘာဝကိုပဲ ေတြ႕ရသည္။
အခ်ိန္မရသည္ကတေၾကာင္း၊ မမၾကည္ႏွင့္ တေယာက္ခ်င္းေဆြးေႏြးမွ ေကာင္းမြန္မွာျဖစ္သည့္အတြက္ က်ေနာ့္ ဝတၱဳတို စုစည္းမႈ စာအုပ္အေပၚ မမ ဘယ္လိုေကာက္ခ်က္ေပးခ်င္သလဲဆိုသည္ကို မေမးေတာ့၊ အခ်ိန္လည္းမရေတာ့။ ထို႔အျပင္ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ကိုလည္း မေဆြးေႏြးလုိေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတြဖုန္းဆက္မွပဲ ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့ဟု ေတးမွတ္လိုက္ရသည္။
(ဃ)
ထိုစဥ္က မမေနထိုင္သည့္အိမ္ႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုထိေတြ႕ရသည္။ မမအတြက္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြရရိွဖို႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ သက္မႈႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈသည္ လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။ မမတေယာက္ထဲကိုပဲ ေတြ႕ရသည္။ က်န္တဲ့ ဘယ္မိသားစုဝင္ကိုမွ မေတြ႕ ရ။ တယာက္တည္း အလြတ္လပ္ဆံုးေလ့လာ၊ အႏုပညာဖန္တီးခြင့္ ရထားေနၿပီဟု ထင္ျမင္သျဖင့္ မမအတြက္ စိတ္ခ်မ္း ေျမ႕ရပါသည္။ ဗမာျပည္မွာဆိုလွ်င္ ယခုကဲ့သို႔ေသာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ ရႏိုင္ပါ့မလား။
မမၾကည္ထံမွမထြက္ခြာမွီ ကားဂိုေဒါင္ေရွွွ႕တြင္ မတ္တတဝိုင္းဖြဲ႕ စကားေျပာၾကရင္း မမႏွင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို က်ေနာ္တုိ႔ အကဲ ခတ္ၾကသည္။ တိတ္ဆိတ္ရပ္ကြက္ထဲမွ မမေနထိုင္အိမ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္၊ ေသသပ္လွပသည့္ ေခတ္ေပၚအိမ္ယာအေဆာက္ အဦး၊ မမစိတ္ခ်မ္းေျမ႕မွာပါ။
“ကဲ…သြားၿပီမမေရ၊ မမက်န္းမာပါေစ”
ကားေမာင္းထြက္လာခဲ့စဥ္ လမ္းေဘးတြင္ မမ အငိုင္သားက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ မမထံ ဖုန္းဆက္သည္။ တပတ္ ကို ၃ ရက္ထက္ေတာ့ နည္းမည္မထင္။ မမေျပာသမွ်ကို က်ေနာ္က နားေထာင္မွတ္သားသည္။ အထူးသျဖင့္ မမငယ္ဘဝ၊ ေက်ာင္းသူဘဝ၊ စာေပနယ္ထဲဝင္ကာစ ေခတ္ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနႏွင့္ ထိုပတဝန္းက်င္ႏွင့္ ဆက္ဆံေရး။ သမိုင္းအခ်က္ အလက္မ်ား ပါလာသည္။ စစ္ၿပီးစေခတ္ သ႐ုပ္ပါလာသည္။ ယဥ္ေက်းမႈထံုးတမ္း စ႐ိုက္ေကာင္းမ်ားကို ပန္းသဖြယ္ ဦးထိပ္ ပန္ဆင္ခဲ့ပံုေတြ ပါလာသည္။ ေခတ္သမိုင္းထဲတြင္ ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ သူမ၏႐ုပ္ပံုလႊာ အပိုင္းအစမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အရွက္ႀကီးေသာ၊ အိေႁႏၵသိကၡာျဖင့္ ထည္ဝါေသာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕သည့္ ဗမာအမ်ိဳးသမီးေလာကကိုပါ ဖတ္ရႈခြင့္ရလိုက္ သည္။
က်ေနာ့္ ဝတၱဳတိုစုစည္းမႈအေပၚ မမရဲ႕ေကာက္ခ်က္ကို ၾကားပါရေစမမဟု ေျပာေတာ့၊ မမက ေလ်ာေလ်ာ႐ွဴ႐ွဴပဲ ေျပာသည္။ သူမ စိတ္ထဲတြင္ သူ႔ေကာက္ခ်က္က ကိန္းေအာင္းထားခဲ့ပံုရသည္။
“အင္း..ေျပာပါ့မယ္ ကိုစိုးခ်ိန္၊ က်မေဆာက္ခဲ့တဲ့အိမ္က အျပင္ကၾကည့္လွ်င္ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့ အရိပ္အေရာင္ေတြ ေတြ႕ ရမွာပါ။ တကယ္က အိမ္ႀကီးထဲမွာ ပစၥည္းပစၥယ ရိွလွတာမဟုတ္ပါဖူး။ အိမ္ႀကီးက ေဟာင္းေလာက္ေပါက္ ကိုစိုးခ်ိန္ တည္ ေဆာက္ထားခဲ့တဲ့အိမ္က ေသးငယ္ပါေသးတယ္။ ေနာင္ေတာ့လည္း ကိုစိုးခ်ိန္တည္ေဆာက္တဲ့အေပၚမွာတည္ၿပီး အိမ္ႀကီး တေဆာင္ျဖစ္လာမွာပါပဲ။ အခုရိွတဲ့ ကိုစိုးခ်ိန္ရဲ႕အိမ္ကေလးထဲမွာေတာ့ ေက်ာက္မ်က္ေတြအျပည့္၊ တန္ဖိုးရိွတဲ့ အိမ္က ေလးပဲ”
မွတ္ကေရာ၊ ထင္ထားခဲ့သည္ႏွင့္ တလြဲစီ၊ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ ႏႈတ္ဆြံ႕သြားသည္။ မမက သူ႔စာေပ အေဆာက္အဦးႏွင့္ က်ေနာ့္အိမ္ကေလးကို ထင္ရွားသိသာေစရန္ ႏႈိင္းယွဥ္ေျပာသည့္တိုင္ထိမွ်အထိ မမက မိမိကိုယ္ကို မႏွိမ့္ခ်သင့္ဖူးဟု ခံစားရ သည္။ ေသးသိမ္မွန္ကုတ္သြားေအာင္ မလုပ္သင့္ဟု တုန္႔ျပန္ခဲ့မိသည္။
“အင္း… မမက လုပ္လိုက္ၿပီ။ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့အိမ္ႀကီးဟာ အတြင္းပိုင္းမွာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြမျပည့္ဝပဲ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ ႏိုင္ဖူး။ က်ေနာ့္တဲအိမ္ကေလးကလည္း မမေျပာသေလာက္မဟုတ္ေသးပါဖူးေလ။
ကမူး႐ွဴးတိုး က်ေနာ္က တုန္႔ျပန္သည္။ ဖုန္းထဲတြင္ မမရယ္သံျမျမကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ပကတိ အရိွတရားေတြအေပၚမွာ အထင္ေတြ အျမင္ေတြဆိုတာက ကြဲလြဲတပ္ပါတယ္။ တထပ္တည္း ဘယ္က်ပါ့မလည္းဟု မမက ထက္ေျပာသည္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ယခုတိုင္ မခံခ်ည့္မခံသာ ျဖစ္ေနတုန္း။ မမက သူ႔အႏုပညာေပၚတြင္ အေလးထားသည္မွာ မွန္သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိကိုယ္ကို က်မအိမ္က အတြင္းဖက္မွာ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ ဆိုတဲ့အထိေတာ့ ပစ္ပစ္ခါခါ မႏွိမ့္ခ်သင့္ဖူးဟု ယခုထက္တိုင္ ခံစားေနရသည္။
အႏုပညာ မာန၊ မာန္စြယ္ ကင္းမဲ့ခဲ့ေလသလား။ မာနႀကီးသည့္ အႏုပညာရွင္တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ သူတို႔လိုပဲ မာနမိုးႀကိဳး ပစ္သံ တခြၽင္ခြၽင္က သူမရင္ထဲမွာ ညံေနမလားလို႔ပါ။ အႏုပညာမာန မရိွခဲ့ပါလား။
မမၾကည္ သို႕မဟုတ္ စာေရးဆရာမ ကဗ်ာဆရာမ ၾကည္ေအးကြယ္လြန္ခဲ့သည့္ေနမွာပဲ ၾကည္ေအး၏႐ုပ္ပံုလႊာကို ခ်ယ္မြမ္း ေနခဲ့မိသည္။ ယခု သည္႐ုပ္ပံုလႊာ တဖြဲ႕တႏြဲ႕၏ နိဂုံကို ဒီစာေၾကာင္း သေဘာထားေတြနဲ႔ပဲ ေရးလိုက္ပါရေစ မမရယ္။
ျမန္မာစာေပ၊ ဗမာစာေပ အႏုပညာေလာကထဲမွာ အေတြးသစ္၊ အေရးသားသစ္၊ ဟန္သစ္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ကေလာင္ရွင္ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္းမြန္လွပေသာ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြဟာ ေနလၾကယ္ပြင့္ ေကာင္းကင္ ေျမလႊာ ရိွေနသမွ် တည္တန္႔ရွင္သန္ ေနမွာပါလို႔။ မ်ိဳးဆက္သစ္ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းေတြအတြက္ ေျပာစရာရိွလာတဲ့ နမူနာေကာင္းေတြ အႏုပညာစာေပထဲမွာ ထား ရစ္ခဲ့တဲ့ ၾကည္ေအးအျဖစ္ စာေပသမိုင္းထဲမွာ မမရိွေနမွာပါလို႔…..။
ေမာင္စိုးခ်ိန္
ဒီဇင္ဘာ ၂၉၊ ၂ဝ၁၆
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
