ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ● ျပည္သူ႔စစ္သား
သမီးေရ ဒီေန႔ ေဖေဖေျပာမွာက ျပည္သူ႔စစ္သားဆိုတဲ့ စက္ေသနတ္ပစ္ရတဲ့တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ စစ္သားႀကီး တေယာက္အေၾကာင္းေပါ့ သမီးရယ္။
အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ စစ္သားႀကီးက ေဖေဖ့လို ႏုိင္ငံျခားသားတေယာက္ကိုေတြ႔ေတာ့ ငါက စစ္သားေဟာင္းၾကီးတဲ့၊ စက္ေသ နတ္ကိုထမ္းရေတာ့ အခုေတာ့ ပုခုံးေတြ လက္ေတြ နာေနတယ္။ ေဆးလိမ္းေပးပါ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေပးပါဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုေတာ့ ေဖေဖကလည္း ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ေက်ေအာင္ လုပ္ေပးရတာေပါ့ကြယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီစစ္သားၾကီးနဲ႔ ေဖေဖ စကားေျပာခြင့္ ရခဲ့တယ္။
သူက စစ္သားအစစ္ဆိုတာထက္ တိုင္းျပည္မွာ က်ဴးေက်ာ္စစ္လို႔ေခၚတဲ့ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္မွာ ကမၻာေက်ာ္ ဖင္လန္-ရုရွား ေဆာင္း တြင္းစစ္ပြဲႀကီးျဖစ္ေတာ့ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္လို႔ဝင္ခဲ့တဲ့ လူငယ္ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ေပါ့ သမီးရယ္။ စစ္ပြဲျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ေရခဲ အမွတ္ေအာက္ ၄၀ ဒီဂရီေလာက္ ေအာက္မွာ တုိက္ခိုက္ၾကရတဲ့ စစ္ပြဲေပါ့။
စစ္သားအစစ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ဘူးသမီး၊ ငါတို႔က ရုရွားကို လက္နက္နဲ႔တိုက္လို႔ မႏိုင္ဘူး။ ခဏတျဖဳတ္ပဲ ထိန္းႏိုင္ ခဲ့တာ။ စစ္ပြဲေရရွည္မျဖစ္ေအာင္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္း အေျဖရွာေတာ့မွ စစ္ပြဲဟာ ၿပီး သြားတာတဲ့။ ငါတုိ႔က လြတ္လပ္ေရးကို တုိက္ယူခဲ့တာမဟုတ္ဘူး၊ ျပည္သူေတြ အသက္ေဘးက ေျပးခြင့္၊ လြတ္ခြင့္ရေအာင္ တုိက္ခဲ့တဲ့ စစ္သားေတြပါပဲတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ေဘးက ေျပးခြင့္ရခဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြက ငါတို႔ကိုခ်စ္ခဲ့တယ္၊ ျပည္သူေရြး ခ်ယ္ထားတဲ့ အစိုးရအဆက္ဆက္က ငါတုိ႔ကို ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္ ၾကည့္႐ႈတန္ဖိုးထားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခုလို လူႀကီးသူမေတြကို ၂၄ နာရီ မျပတ္ေစာင့္ေရွာက္တဲ့လူႀကီးေတြေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေနခြင့္ရတာတဲ့။
ေက်းဇူးဆိုတဲ့စကားကိုမေျပာနဲ႔။ မင္းငါ့ကို ေဆးလာတုိက္တာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲ။ အနည္းဆုံး နာရီဝက္စာ ငါေပး ရမွာမလားတဲ့။ ငါတို႔ေတြေၾကာင့္ ေနာက္လာေနာက္သားေတြ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ငါ့ သားသမီးေတြေတာင္ ငါ့ေၾကာင့္ဆုိၿပီး အလုပ္မပ်က္ေစခ်င္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းေမးရင္ ေမတၱာေတြ၊ ေစတနာေတြ၊ အ ခ်စ္ေတြဟာ တုိင္းျပည္ေကာင္းစားဖို႔ဆိုတာထက္၊ အလုပ္အကိုင္ေတြပ်က္၊ တုိင္းျပည္ရဲ့တုိးတက္မႈကို ေႏွာင့္ေႏွးေစတာကြ။
အလုပ္တခုကို လုပ္ၿပီဆိုရင္ ေစတနာေတြ၊ အနစ္နာေတြ၊ ေထြလီကာလီေတြ ေျပာေနလို႔ မရဘူး။ အလုပ္ကို လုပ္တတ္ရဲ့လား၊ အမွားကို တာဝန္ခံရဲလား၊ အလုပ္အေပၚမွာ သစၥာရိွရဲ့လားဆိုတာပဲ။
ႏိုင္ငံေရးသမားတုိင္းက ေျပာတတ္တယ္၊ ေျပာတတ္တဲ့ ပါးစပ္ေတြလည္း ပါလာတယ္။ ႏုိင္ငံကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္/က်မ အနစ္နာခံပါတယ္။ အဲဒီလိုေျပာတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားဟာ လူယုတ္မာပဲ၊ တုိင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးဖို႔ စကားဦး သမ္းတာပဲ။ ငါ့အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ကာလမွာ အဲဒီလို ေျပာတဲ့ေခါင္းေဆာင္၊ အဲဒီလို ေျပာတဲ့ေခါင္းေဆာင္ေနာက္ကို လိုက္တဲ့သူေတြမ်ားတဲ့ တုိင္းျပည္မွန္သမွ်ဟာ ဒုကၡေရာက္တာပဲ။
ငါဟာ စစ္သား၊ ျပည္သူ႔စစ္သား တုိင္းျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေတာ့ ငါတုိ႔ စစ္တပ္ထဲကထြက္လိုက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ထြက္လည္းေမးရင္ စစ္သားဆိုတာ ကိုယ့္ျပည္သူအခ်င္းခ်င္းသတ္ဖို႔ ဖြဲ႔ထားတဲ့တပ္မေတာ္မွာ တာဝန္ထမ္းဖို႔ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အသိတရားရိွလို႔ပဲ။ အထက္အမိန္႔ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ျပည္သူေတြ၊ ညီအစ္ကိုေတြအခ်င္းခ်င္းကို သတ္လို႔ မရဘူး၊ ေခါင္းေရွာင္လုိ႔ မရဘူး။ အမိန္႔တခုေပးၿပီဆုိရင္ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ စဥ္းစားရမွာ လူေတြရဲ႕ဝတၱရားပဲ၊ လူျဖစ္ၿပီးမွ စစ္သားဘဝကို ေရာက္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒါဟာ ပညာပဲ။
ဒီလို ဦးေႏွာက္အေတြးအေခၚရိွတဲ့ စစ္သားႀကီးေတြကို ျပည္သူေတြက ခ်စ္တာ၊ ေမတၱာထားတာ၊ တန္ဖိုးထားတာ ဆန္းသ လား သမီးရယ္။ ကိုယ့္ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း၊ ကိုယ့္တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း မသတ္မွ၊ မသတ္ရဘူးဆိုတဲ့ အသိရွိတဲ့ စစ္သား ႀကီးေတြေလ။
သမီးရယ္ စစ္သားတေယာက္ျဖစ္ခ်င္ရင္ အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုယ့္နာမည္ေလာက္ ကိုယ္ေရးတတ္မွ ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိးကို ကာကြယ္မယ္ဆိုရင္ သစၥာဆိုရတဲ့ အဓိဌာန္ေတြေလာက္ေတာ့ ဖတ္တတ္မွ၊ ကိုယ္တုိင္နားလည္မွ ျဖစ္မွာေလ။ ေနာက္မို႔ဆို ၾကက္တူေရြး၊ သာလိကာေတြလိုပဲ သခင္သင္ေပးတဲ့အတုိင္း ႏိုင္ငံေတာ္ကို ခ်စ္ပါသည္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို ကာကြယ္သည္ပဲ ေျပာေနတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးေတြ ျဖစ္မွာေပါ့။
သမီးေရ ပညာကိုႀကဳိးစားသင္ပါကြယ္၊ အမိန္႔နာခံတယ္ဆိုေပမဲ့ တသက္လုံးမွာ ငါတို႔တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း၊ ငါတို႔ျပည္သူ အခ်င္းခ်င္းကိုသတ္မိတဲ့ စစ္သားဘဝမ်ဳိးနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ့ တံေတြးခြက္မွာ ဂုဏ္သိကၡာမဲ့စြာနဲ႔ ရွင္သန္ရမဲ့ စစ္သားဘဝမ်ဳိး မေရာက္ဖို႔က အသိဉာဏ္ရွိမွ ျဖစ္မွာေလ သမီးရဲ့။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
