လွေရႊ ● အရက္ခ်က္တဲ့ ရြာကေလး
က်ဳပ္ ရြာကထြက္လာတာ ၂၇ ခုႏွစ္ေတာင္ ရွိေတာ့မယ္။ (အကိုရင္းတည္ ဝ အလယ္ ပ ကိုရရစ္ င သတ္လိုက္ (အဝျပင္)။ ကေလးဘဝကာရံ စပ္စပ္ရြာအမည္ကိုေျပာခဲ့တာ သတိရေနဆဲ။ အဝျပင္ ရြာအေၾကာင္းေျပာရရင္ ရြာရဲ့ အေနာက္ဖက္မွာ ကင္းေခ်ာင္း၊ ရြာကိုပတ္လည္စီးဆင္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ ရြာရဲ့အေရွ႕ဖက္မွာရွိေနတဲ့ ကလန္ၾကမ္းေတာင္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ ရြာရဲ့ အသက္ေသြးေၾကာ။ အိမ္ေျခ ၁၀၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ရြာမွာ က်ဳပ္ကို ေမြးခဲ့တာ။
က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ တလုံးတည္းေသာ အိမ္သာရွိတယ္။ ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ။ ၿမိဳ႕ေပၚက ဧည့္သည္ေတြလာရင္ အိမ္သာ တက္ခ်င္ရင္ ျခံဳပုတ္ရွိရာ ေျပးၾကရတယ္။ ျခံဳပုတ္နဲ႔ ေဝးတဲ့ေနရာေရာက္ေနရင္ေတာ့ ေအာင့္ေပေတာ့။
က်ဳပ္တို႔ေခတ္တုန္းက ရြာက ေငြေကာက္ၿပီးေဆာက္ခဲ့တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းရယ္၊ တိုက္နယ္က ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထေဆာက္ ထားတဲ့ တြဲဘက္အလယ္တန္းေက်ာင္းရွိတယ္။ ဆရာေတြအတြက္ ေဆာက္ထားတဲ့ မလုံ႔တလုံအိမ္သာ ရွိတယ္။ ေက်ာင္း သားေတြအတြက္ေတာ့ အိမ္သာတက္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းေနာက္ဖက္ သခ်ဳႋင္းကုန္းနားက ျခံဳပုတ္ေတြရွိရာကို ေျပးၾကရတယ္။ တုတ္ေခ်ာင္းမရွိတဲ့ေနရာမွာဆို လယ္ကသင္းေဘာင္က ျမက္ပုတ္ေလးေပၚမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကရတယ္။
အရင္တလေလာက္ ဖြဘုတ္ေပၚမွာ က်ဳပ္ရြာက ကေလးေတြ ဓာတ္ပုံတက္လာတယ္။ အေသအခ်ာၾကည့့္မိေတာ့ တူတာ တခုရွိတယ္။ ကေလးေတြ အားလုံးမွာ ဖိနပ္မပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ေခတ္တုန္းက ရွစ္တန္းထိ ဖိနပ္စီးတဲ့သူမရွိဘူး။ ဖိနပ္စီးတာဆိုလုိ႔ ရြာကို ေရာက္လာတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြေလာက္ပဲ။
ေဆာင္းရာသီေရာက္ၿပီဆို ျခံဳစရာ ေစာင္မရွိေတာ့ ေကာက္ရိုးပုံမွာ က်င္းတူးၿပီး ကေလးေတြ စုၿပီးအိပ္ခဲ့ရတာ ျမင္ေယာင္ ေနေသးတယ္။
က်ဳပ္တုိ႔ရြာမွာ ေဆးခန္းမရွိဘူး။ ေဆးမွဴးမရွိဘူး။ ေဒါက္တာ ယမ္းကုေတြနဲ႔ စခန္းသြားၾကရတယ္။ ဖ်ားနာရင္ ေဆးမကု။ နတ္ဝင္ပူး၊ နတ္ကၿပီး ေရာဂါကို ကုၾကတဲ့ရြာ။ ဖ်ားလို႔ေသတဲ့ လူေတြ၊ ဝမ္းသြားလို႔ ေသတဲ့လူေတြ မ်ားမွမ်ား။
က်ဳပ္ရဲ႕ေဆြမ်ိဳး ဖြားအိုတေယာက္ေနမေကာင္းလို႔ သူ႔ေျမး ေဒါက္တာယမ္းကုဆီမွာ ေဆးေတာင္းေသာက္ပါသတဲ့။ သူ႔ေျမးက ယမကာယစ္ေနတာ့ ပါရာ (၁၂) လုံးေပးခဲ့လို႔ တခါတည္း အသက္ပါေပ်ာက္တာလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
က်ဳပ္တို႔ရြာဆိုတာ အင္မတန္ေခါင္တဲ့အရပ္၊ ေက်ာက္ျဖဴကေန ၂၇ မိုင္ေလာက္သာ ေဝးေပမယ့္ ေစ်းဆိုင္ေတြ မရွိတဲ့အရပ္။ မိုးလင္းရင္ ကေလးေတြက ထမင္းက်န္ေလးကို မီးဖိုထဲပစ္ထည့္ၿပီး မီးဖုတ္စားခဲ့ရတာ ခုထိသတိရေနဆဲ။
က်ဳပ္တို႔ ရြာမွာ ေပါတာတခုရွိတယ္။ အဲဒါ ဓနိရည္ကေနခ်က္လုပ္တဲ့အရက္။ အိမ္တိုင္းလိုလို အရက္ခ်က္ၾကတယ္။ လယ္ လုပ္ငန္းနဲ႔ အရက္ခ်က္အလုပ္ကို လုပ္ၾကတယ္။ အရက္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ နာမည္ႀကီးတဲ့ရြာ။
တနယ္တေက်းက ဧည့္သည္လာရင္ အရက္နဲ႔ဧည့္ခံတတ္ၾကတယ္။ တရြာလုံးမွာ အရက္မေသာက္တတ္တဲ့သူ လက္ငါး ေခ်ာင္းေလာက္မွာ က်ဳပ္အေဖပါတာေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္လည္း ကိုးတန္းတက္ကတည္းက ယမကာကို မွီဝဲ တတ္ေနၿပီ။ အရက္ေၾကာင့္ ေသတဲ့လူေတြထဲမွာ က်ဳပ္မိသားစုဝင္ေတြ အမ်ားႀကီး၊ အကို၊ ေယာက္ဖ၊ ဝမ္းကြဲေတြ ေတာ္ ေတာ္မ်ားတယ္။
က်ဳပ္တို႔ရြာကို ၿမိဳ႕ေပၚက ဆရာ၊ ဆရာမေတြ သိပ္မလာခ်င္ၾကဘူး။ ဒါလည္း သဘာဝက်ပါတယ္။ အရက္ေပါတာရယ္၊ အရက္ေၾကာင့္ျဖစ္တတ္တဲ့ ျပႆနာေၾကာင့္လို႔ ထင္မွတ္ရတယ္။
က်ဳပ္အမ်ဳိးသမီးကို သူ႔ေဆြမ်ဳိးအရာရွိႀကီးတဦးေမးပါသတဲ့။ နင္ရတဲ့ေယာက်္ားက ဘယ္ရြာကတုန္း။ က်ဳပ္ရဲ႕ရြာအမည္ကို ေျပာလိုက္တာ အရာရွိႀကီး မ်က္လုံးမ်က္ဆန္ ျပဴးသြားပါတဲ့။ အဲေလာက္ကို နာမည္ႀကီးတဲ့ရြာ။
ေတာေခါင္လွတဲ့အရပ္၊ အိမ္သာမရွိတဲ့အရပ္၊ ေဆးခန္းမရွိတဲ့အရပ္၊ ေစ်းမရွိတဲ့အရပ္၊ ဆင္းရဲတာ ေရသည္ေတာင္ မ်က္ရည္ က်ေလာက္တဲ့အရပ္မွာ ကလန္ၾကမ္းရြာက ဦးငႂကြင္းေအာင္ရယ္၊ က်ဳပ္အေဖအပါအဝင္ အနီးတဝိုက္က လူႀကီးေတြ ေခြၽး နည္းစာေလးေတြစုေဆာင္းၿပီး တြဲဘက္အလယ္တန္းေက်ာင္းကိုေဆာက္၊ ဆရာေတြကို အငွားေခၚသင္။ က်ဳပ္ ငါးတန္း တုန္းကဆို အလယ္တန္းဆရာ ငါးေယာက္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္တာ တဦးပဲပါတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းျဖစ္လာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ရြာအနီးတဝိုက္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ေတြ ရွိလာတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေတြ ရွိလာၾက တယ္။ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ရွိလာၾကတယ္။ ခုဆိုတကၠသိုလ္မွာ ဆရာထိ ျဖစ္လာၾကၿပီ။
အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းက ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး၊ ျပည္နယ္ပညာေရးမွဴးေတြလာရင္ လန္႔ေနၾကရတယ္။ အဆင္ မေျပရင္ မင္းတို႔အလယ္တန္းေက်ာင္းကိုမဖြင့္နဲ႔ ပိတ္လိုက္လို႔ေျပာမွာေၾကာက္လို႔ က်ဳပ္အေဖတို႔ ရွိတာေလးေတြစုၿပီး လာဘ္ ထိုးခဲ့ၾကတာ ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနေသးတယ္။
အရက္ခ်က္တဲ့ရြာ၊ က်ဳပ္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ရြာကေလးဟာ ဒီမိုေခတ္မွာလည္း မိုးေခါင္ေနဆဲ။ မိုးဆိုတာ မိုးရွိတဲ့အရပ္မွာသာ ရြာ တဲ့အေလ့အထရွိသမို႔ က်ဳပ္အတြက္ သိပ္မဆန္းဘူး။ အရက္ခ်က္တဲ့ရြာေလးရဲ႕အေနာက္ဖက္ ကြင္းျပင္ေပၚက ယိုင္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းဟာ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မင္းညီမင္းသားေတြသာ သင္ယူခြင့္ရွိခဲ့တဲ့ ဗဏရာသီက တကၠသီလာ ျဖစ္ သလို၊ အေမရိကားက ဟားဗတ္နဲ႔ ေယးလ္တကၠသိုလ္တို႔လို တုႏႈိင္းမမွီတဲ့ေက်ာင္း၊ ပမာျပစရာမရွိေက်ာင္း။ အဲဒီ ေက်ာင္ းေလးကို အရက္ခ်က္တဲ့ရြာသားေတြ တည္ခဲ့တာ။
လွေရႊ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
