(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၆
မသန္စြမ္းသူေတြကို ခဲြျခားဆက္ဆံျခင္းမျပဳဖို႔ မသန္စြမ္းသူမ်ားေရွ႕ေဆာင္အဖြဲ႔ တည္ေထာင္သူက တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္
ရန္ကုန္ (Myanmar Now) – ျမန္မာျပည္မွာ မသန္စြမ္းသူ ၂၃ သိန္း ရိွတယ္၊ ဒါဟာ ႏိုင္ငံလူဦးေရရဲ႕ ၄.၆ % ျဖစ္တယ္လို႔ မသန္စြမ္းသူမ်ားေရွ႕ေဆာင္အဖြဲ႔ကို တည္ေထာင္သူ ကိုေနလင္းစိုးက ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္ သန္းေခါင္စာရင္းကို ကိုးကားၿပီး ေျပာပါတယ္။
မသန္စြမ္းတဲ့သူေတြရဲ႕ဘ၀အေျခအေနတုိးတက္လာေရးကို ေနာင္မွစီစဥ္မယ္၊ ဘတ္ဂ်က္ အဆင္ေျပမွ လုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိး မေမြးၾကဖို႔လည္း သူက တိုက္တြန္းပါတယ္။
အသင္းဝင္ သံုးေထာင္ဝန္းက်င္ရိွတဲ့ ဒီအဖဲြ႔ဟာ ၿမဳိ႕ႀကီးေတြမွာ ရံုးခဲြမ်ား ဖြင့္ၿပီး မသန္စြမ္းသူမ်ားအေရး ေဆာင္ရြက္ေနတာပါ။ Myanmar Now နဲ႔ ေတြ႔ဆံုစဥ္မွာ ကိုေနလင္းစိုးက မသန္စြမ္းသူမ်ားအေရးမွာ အာဏာပိုင္မ်ားနဲ႔ ဥပေဒျပဳအမတ္မ်ားရဲ႕ ပူး ေပါင္းပါဝင္မႈ၊ ဥပေဒမ်ားကုိ ေခတ္နဲ႔အညီ ျပဳျပင္ရာမွာ မသန္စြမ္းသူမ်ားအေရးကုိ ထည့္သြင္းစဥ္းစားမႈ စတဲ့ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ေမး – အဖဲြ႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းစဥ္တခ်ဳိ႕အေၾကာင္း နည္းနည္းမိတ္ဆက္ေပးပါ။
ေျဖ – မသန္စြမ္းသူမ်ား ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္၊ ပုံမွန္သင္တန္းေတြ လုပ္တယ္၊ မိမိအရပ္ ျပန္ သြားၿပီးေတာ့ အျခားေသာ မသန္စြမ္းသူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီးမွ နယ္ရုံးခြဲေတြ ဖြင့္လွစ္လာႏို္င္ေအာင္ ေနာက္ဆက္တြဲ သင္တန္း နဲ႔ ေငြေၾကးအေသးစား ပံ့ပိုးမႈေတြလုပ္ပါတယ္။ ဝန္ႀကီးဌာန၊ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္း၊ ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္း၊ သ တင္းသမား၊ ပညာရွင္အဖြဲ႔အစည္း၊ လုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႔ မသန္စြမ္းသူမ်ားအခြင့္အေရးကို မိတ္ဆက္တဲ့ အလုပ္ရုံေဆြးေႏြး ပြဲေတြ ပုံမွန္လုပ္ေနတယ္။
လူမႈစီးပြား အစီအစဥ္၊ မသန္စြမ္းသူမ်ား စီးပြားေရး ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ ဌာနတစ္ခု ရွိတယ္။ ကားအငွားလုပ္ငန္း၊ ပုံႏွိပ္တဲ့လုပ္ငန္းေတြ ရွိတယ္။ ကိုယ္တုိင္ ပါဝင္တီးခတ္တဲ့တီးဝိုင္းနဲ႔ ဝင္ေငြရွာတယ္။ အစြမ္းအစေတြျပသႏိုင္ဖိုိ႔ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ မသန္စြမ္းသူ မ်ား အႏုပညာပြဲေတာ္ကို ႏွစ္စဥ္ က်င္းပတယ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္က်င္းပသြားပါၿပီ။ အာဆီယံနဲ႔ဂ်ပန္က မသန္စြမ္းသူအႏုပညာရွင္ေတြကို ဖိတ္ေခၚၿပီး အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ တစ္ႀကိမ္ က်င္းပခဲ့ပါၿပီ။ အႏုပညာအားျဖင့္ ျပည္သူကို သင္တန္းေပး၊ စြမ္းေဆာင္မႈေတြ ေဖာ္ထုတ္ျပသေပးတာေပါ့။ အက အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရုံးမွာ ရွိတယ္။ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ ခ်ိတ္ ၿပီးေတာ့မွ မသန္စြမ္းသူေတြ အလုပ္အကိုင္ရေအာင္ လုပ္ေနတယ္။
ေမး – လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေပးပါ။
ေျဖ – ၂ဝ၁၂ ကေန ဒီေန႔အထိ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ အနည္းဆုံး ၅ဝ ကေန ၈ဝ ၾကားေလာက္ေတြ႔တဲ့ အစည္း အေဝးႀကီးက အႀကိမ္ ၄ဝ ေတြ႔ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ မသန္စြမ္းဥပေဒမွာ အခ်က္အလက္ေတြ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ သိရွိ ေအာင္ ပညာေပးတဲ့ကိစၥေတြ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏုိ္င္ငံေတာ္ ဒုသမၼတဦးေဆာင္တဲ့ မသန္စြမ္းသူမ်ားဆုိင္ရာ အမ်ိဳးသားေကာ္မတီတစ္ရပ္ကို မသန္စြမ္း ဥပေဒအရ ဖြဲ႔ရမယ္၊ ဖြဲ႔ႏုိင္ဖို႔ နည္းဥပေဒ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေလးျဖစ္ေအာင္ အသိပညာေပး ေဆြးေႏြးတဲ့အပိုင္းေတြ လုပ္တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးမွ ခြဲျခားျငင္းပယ္ခံရတဲ့ကိစၥ အဓိကေဆြးေႏြးတယ္။ မသန္စြမ္းသူေတြရဲ႕ အေထာက္ အကူပစၥည္းေတြ မထုတ္လုပ္ႏိုင္ေသးတဲ့၊ လြယ္လင့္တကူမရွိတဲ့၊ အခြန္အခေတြေပးရတဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔ေတြ သိသင့္တယ္။ မသန္စြမ္းမွတ္ပုံတင္ မရွိေသးတဲ့အတြက္ မသန္စြမ္းသူအျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳတာေတြ၊ လူ႔ဂုဏ္ သိကၡာက်ဆင္းေအာင္ လုပ္ေနတာေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးပါတယ္။
ေမး – ပညာေရးမွာ ခြဲျခားခံရတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျဖစ္ရပ္ ႏွစ္ခုသုံးခုေလာက္ ေျပာျပေပးပါ။
ေျဖ – ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ဒီအေတြ႔အၾကဳံ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းက လက္မခံဘူး၊ မသန္မစြမ္းျဖစ္လုိ႔၊ ပညာတတ္ရင္ လည္း ဘာမွအလုပ္အကိုင္လုပ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္မွာပဲ ေသစာရွင္စာ ဖတ္တတ္ရင္ရၿပီဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးနဲ႔ ျငင္း ပယ္ခံရတယ္။ ၇ ႏွစ္သားေလာက္မွာ အခြင့္အလမ္းေပၚလာမွ တက္ခြင့္ရတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရုံးမွာရွိတဲ့ မသန္စြမ္းသူေတြ မွာလည္း အဲဒီ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ ေဇယ်ာသီရိျမိဳ႕နယ္မွာ မသန္စြမ္းတစ္ေယာက္ကို ကနဦး လက္မခံဘူး။ အေၾကာင္းျပခ်က္က သူငယ္တန္းမွာ အားလုံးစုေပါင္းၿပီး ကရ၊ ခုန္ရတယ္၊ မခုန္ႏုိင္မေပါက္ႏိုင္တဲ့ သူေတြက သူတို႔အတြက္အဆင္မေျပဘူး၊ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္အတြက္ ေက်ာင္းမွာအဆင္မေျပဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြၾကား ထဲ အဆင္မေျပျဖစ္မွာစိုးလို႔ စတဲ့ အေၾကာင္းေတြျပၿပီး ျငင္းပယ္တယ္။ ဒုုပညာေရးမွဴးက သူကိုယ္တုိင္လည္း မသန္စြမ္း သူမ်ားဆိုင္ ပညာေပးသင္တန္းတက္ဖူးထားတယ္ဆိုေတာ့ ဝိုင္းၿပီးညႇိလိုက္ေတာ့ လက္ခံလာတယ္။
ေမး – ဥပေဒပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာ ရိွပါသလား။
ေျဖ – ဥပေဒတစ္ခု လုပ္လိုက္ရင္ ၿပီးသြားၿပီလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထင္ေနတယ္။ မသန္စြမ္းတဲ့သူေတြကို မခြဲျခားေသာ ဥပေဒေတြ၊ မူဝါဒေတြျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဥပမာ အစိုးရအလုပ္ေခၚစာေတြမွာ ၾကည့္ၾကည့္ပါလား၊ ကိုယ္အဂၤါက်န္းမာ သန္စြမ္း ရမည္ဆုိတဲ့အခ်က္။ ကန္႔သန္႔ခံေနရတယ္၊ အလုပ္သြားေလွ်ာက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ မဲေပးခြင့္မွာဆုိရင္လည္း စိတ္ေပါ့သြပ္ သူမ်ား မဲေပးခြင့္မရွိ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔နယ္ပယ္မွာ ဥာဏ္ရည္မသန္စြမ္းတဲ့သူနဲ႔ စိတ္ေပါ့သြပ္သူ နည္းနည္း ေရာေထြးေနတာ ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာေနရာေတြမွာ ဥပေဒအရ အကန္႔အသန္႔ေလးေတြ ရွိတယ္။ ဥပေဒ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္ေလ့လာ မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအေျခအေနေတြက္ို ေတြ႔ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဥပေဒနဲ႔မူဝါဒတုိင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အခြင့္အေရးေတြကို ကန္႔ သန္႔၊ ပိုင္းစိပ္ေနတာ မျဖစ္ေပၚေရးအတြက္ ျပန္ျပင္ေပးဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။
ေမး – မသန္စြမ္းသူေတြ ႏုိုင္ငံေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ ပါဝင္ခြင့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လို ယူဆပါသလဲ။
ေျဖ – ေခတ္အဆက္ဆက္က ႏုိင္ငံေရးကို ေၾကာက္စရာပုံျပင္ႀကီးတစ္ခုလုိ ျမင္ရေအာင္ လုပ္ထားခဲ့တာကိုး။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ႏုိင္ငံသားတုိင္း ပါဝင္ရမယ္ျဖစ္တဲ့တြက္ေၾကာင့္ မသန္စြမ္းတဲ့လူေတြလည္းႏုိင္ငံေရးမွာ ပါဝင္ပတ္သက္ခြင့္ ရွိရမယ္။ ကိုယ္က သန္သန္စြမ္းစြမ္းျဖစ္တာမဟုတ္၊ ႏုိင္ငံေရးမွာ ဝင္ပါခ်င္ေသးသလား … ဆိုၿပီး အားမေပးတဲ့ အသုိ္င္းအဝိုင္းေတြလည္း ရွိ တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္ေတြ ၿပီးရင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရၿပီးသြားရင္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး၊ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးေတြ လုပ္ၾကေတာ့မယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္တုိင္းမွာ မသန္စြမ္းသူေတြအေရးကိစၥလည္း ပါေနမွာ။ အခုစစ္ပြဲေတြျဖစ္တယ္၊ ေျမျမွဳပ္မိုင္းေတြနင္းတယ္၊ မသန္စြမ္းေတြျဖစ္တယ္၊ ဒဏ္ရာေတြ ရတယ္၊ စစ္မႈဝန္ထမ္းျဖစ္တယ္၊ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တယ္၊ (အရပ္သားေတြ) ထင္းေခြသြား၊ ေတာသြားရင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးရင္းနဲ႔ တစ္ပါတည္း ပါရမယ္၊ မသန္စြမ္းတဲ့သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့၊ ျပန္လည္ထူေထာင္ေပးတဲ့ အပိုင္းေတြမွာ အၾကံျပဳခ်က္ေတြရယူဖို႔ လိုတယ္။ အရင္လုိပဲ ငါတို႔လုပ္မယ္၊ ငါတုိ႔သိတယ္၊ တတ္တယ္ဆိုၿပီး လုပ္တာ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ပါဝင္ခြင့္ေတြ ဖန္တီးေပးဖုိ႔၊ ဖိတ္ေခၚဖို႔လုိပါတယ္။
ေမး – ေျမျမႇဳပ္မုိင္း အသံုးျပဳေနၾကတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ။
ေျဖ – ေျမျမဳပ္မိုင္းဆိုတာ ဘယ္သူမွအားမေပး၊ သေဘာမတူ၊ မလိုလားတဲ့ကိစၥ။ သူ႔ေၾကာင့္ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆုိးက်ိဳး ေတြျဖစ္တာကုိး။ ဒဏ္ရာေတြရၿပီးမွ မသန္စြမ္း၊ တစ္ဘက္က လူမႈစီးပြားအေျခအေနေတြလည္း နိမ့္က်သြားေစတယ္။ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးတဲ့အေျခအေနကေန ေျပလည္သြားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္၊ လုိလားတယ္။ အေပၚမွာေျပလည္မွ ေအာက္ေျခမွာ ရွိတဲ့ အေျခအေနေတြကို ရပ္တန္႔ႏုိင္မွာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဘယ္သူေတြက ဘယ္ေနရာေတြမွာ ေထာင္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ေျမပုံမရွိ၊ အေသးစိတ္ မေျပာႏုိင္ဘူး။ အေဟာင္းေတြရွင္းလင္းေရးကလည္း ႀကီးမားတဲ့ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္သလုိ အသစ္ေတြ ထပ္ေထာင္မယ္ဆုိ ျပႆနာရွိတာေပါ့။ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရကိုယ္တုိင္ကလည္း ကေမၻာဒီးယား လုပ္ခဲ့သလို အင္အားနဲ႔ဝို္င္းၿပီး လုပ္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခု ဖန္တီးဖို႔လိုပါတယ္။
ေမး – အားရေက်နပ္စရာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေပးပါဦး။
ေျဖ – မသန္စြမ္းသူေတြကိုယ္တုိင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ ပါဝင္ပတ္သက္ေဆာင္ရြက္ေနႏုိ္င္ၾကတာကို အားရတယ္၊ ဂုဏ္ ယူတယ္။ အခြင့္အလမ္းေတြေပၚလာတယ္၊ အဖြဲ႔အစည္းအေနနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းမ်ားမ်ားဖြင့္ၿပီး ဆက္သြယ္၊ ဆက္စပ္၊ ေဆာင္ရြက္ႏုိ္င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အားရေက်နပ္မိပါတယ္။ ဥပေဒနဲ႔ မူဝါဒပို္င္းတခ်ိဳ႕မွာ အခုေနာက္ ပိုင္း မသန္စြမ္းသူေတြရဲ႕အသံ အနည္းငယ္ပါလာတယ္။ လူထုၾကားထဲ နည္းနည္းေလး အသိေပးတဲ့ အေျခအေနေတြျဖစ္ လာၿပီ။ ဒါလည္း ရန္ကုန္ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ေပၚေနေသးတယ္။
ေမး – အေဆာက္အဦးေတြ တည္ေဆာက္ရာမွာ မသန္စြမ္းသူေတြအတြက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႔ လိုတဲ့အေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာျပေပးပါ။
ေျဖ – အမ်ားျပည္သူလုိ႔ေျပာရင္ မသန္စြမ္းသူေတြပါၿပီးသား၊ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ သူတို႔က မပါဘူး၊ အေဆာက္အအုံတစ္ခု ေဆာက္ရင္ အဆင္ေျပေအာင္၊ မ်က္စိမျမင္တဲ့လူေတြ သြားလုိ႔ လာလို႔ရေအာင္ ဒါေတြ လုံးဝထည့္မစဥ္းစားဘူး။ မသန္စြမ္းတဲ့ သူေတြကို ပထုတ္တဲ့၊ မလာႏုိင္ေအာင္ဟန္႔တားတဲ့ အေျခအေနေတြျဖစ္ေနတယ္။ အားလုံး သြားလာႏို္င္ေအာင္ ဝင္ဆံ့ႏုိ္င္တဲ့ ျမိဳ႕ျပ ပတ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးဖို႔ လုိတယ္။
ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဥပေဒေတြေပၚလစီေတြနဲ႔ ထိန္းေက်ာင္း ေပးတယ္။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြကို မသန္စြမ္းတဲ့သူေတြ ထည့္လုပ္ပါလို႔ေျပာရင္ ဆႏၵရွိရင္လုပ္မယ္၊ မရွိရင္မလုပ္ဘူး။ အဲဒီလို မျဖစ္ေပၚေအာင္ ဥပေဒေတြခ်ၿပီး ေပၚလစီေတြ ထိန္းေပးရမယ္။ အမ်ားျပည္သူသုံး ရုပ္ရွင္ရံု၊ ကုန္တိုက္၊ စာသင္ေက်ာင္းတို႔မွာ မသန္စြမ္းသူေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အုိ၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြ အသုံးျပဳႏုိင္တဲ့ အစီအမံေတြ မပါရင္ ေဆာက္လုပ္ခြင့္မေပးဘူး ဆိုတာမ်ိဳး ေပၚလစီ ေတြနဲ႔ ထိန္းထားရမယ္။ မလုပ္ဘူးဆုိရင္ ေနာက္ဆက္တြဲအေရးယူဖိုိ႔ လိုအပ္တယ္။ အဲဒါမွသာလွ်င္ ေပၚလာသမွ် အမ်ား ျပည္သူသုံး အေဆာက္အအုံေတြဟာ အားလုံးအတြက္ အဆင္ေျပမွာျဖစ္ပါတယ္။ မသန္စြမ္းသူေတြ သက္ႀကီးရြယ္ အုိေတြ အားလုံးအဆင္ေျပတဲ့ အမ်ားျပည္သူသံုး သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးစနစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ေပၚလစီအားျဖင့္ ထိန္းေက်ာင္း ေဆာင္ရြက္ေပးေစခ်င္တယ္။
ေမး – မသန္စြမ္းဥပေဒထဲမွာ ျဖည့္စြက္ေစခ်င္တာ ရိွေသးလား။
ေျဖ – ဒီဥပေဒ မူၾကမ္းအဆင့္မွာလည္း အၾကံျပဳခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးတယ္။ ေပးသေလာက္မပါလာဘူး။ ဝန္ႀကီးဌာန အဆင့္မွာလည္း ခ်န္ခံရတယ္၊ လႊတ္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့အခါလည္း လႊတ္ေတာ္ကကုိယ္စားလွယ္ေတြက သူတို႔သိတဲ့ ဗဟုသုတနဲ႔ ေဆြေႏြးတဲ့အခါက်ေတာ့ တခ်ိဳ႕ဟာေတြ ျဖဳတ္တာ ရွိတယ္။ ဥပမာ … အမ်ားျပည္သူသုံး အေဆာက္အအုံေတြကိစၥ ထပ္တင္းၾကပ္တဲ့အဆင့္ေတြ ပါလာဖို႔ လုိတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊ မသန္စြမ္းတဲ့သူေတြ လူမႈဖူလုံေရးပံ့ပိုးတဲ့ အစီအ စဥ္မ်ိဳးေတြ မပါေသးဘူး။ ႏုိ္င္ငံက မခ်မ္းသာေသးဘူး အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ဒါေတြ က်န္ခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဥပေဒတုိ္င္းက တစ္ခါ တစ္ႀကိမ္ ျပ႒ာန္းၿပီးရံုနဲ႔ မလုံေလာက္ဘူး၊ ေခတ္နဲ႔ညီေအာင္ အျမဲတမ္းျပင္ဆင္ေနရပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ မသန္စြမ္းအဖဲြ႔အစည္းေတြက အေသးစားစီးပြားေရးလုပ္ငန္း လုပ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ႏုိ္င္ငံျခားသား အလုဴရွင္ ေတြဆီမွာ လက္ျဖန္႔စရာမလုိဘူး။ အစိုးရရုံးေတြမွာပဲ လုပ္ခ်င္တဲ့လုပ္ငန္းေတြ တင္ျပၿပီးေတာ့မွ grant (ေငြေၾကးအ ေထာက္အပံ့) ေတာင္းလုိ႔ရတယ္။ ဒီမွာလည္းလုိအပ္တယ္။ ေလာေလာဆယ္ ဥပေဒမွာ အစုိးရရဲ႕ ဘ႑ာေရးအေထာက္အပံ့ ေပးတဲ့အပိုင္း မေတြ႔ရဘူး။
ေမး – မသန္စြန္းသူေတြအေပၚ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ေစတနာလြန္ကဲမႈေရာ ႀကဳံရသလား။
ေျဖ – အရင္တုန္းက အိမ္ျပင္ထြက္ဖို႔ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ယုံၾကည္မႈေတြရွိျပီးမွ အတင္းကို ရုန္းကန္ထြက္မွ အျပင္ေရာက္ တဲ့ အေျခအေနပါ။ မိသားစုနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း အျပင္ထြက္ဖုိ႔ အားမေပးၾကဘူး။ ေစတနာနဲ႔တားတာေပါ့။ ေကာ္မတီ ေတြ ဖြဲ႔ၾက၊ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြ ေရြးၾကတဲ့အခါ မသန္စြမ္းတဲ့လူေတြ ပါလာရင္ ျငင္းပယ္တာေတြ ရိွတယ္။ မတင့္တယ္ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ လုပ္ႏုိင္ပါ့မလားဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ မသိမသာ ဖယ္ခ်င္တာ။ အထူးသျဖင့္ မိန္းမေလးမသန္စြမ္း သူေတြ စိတ္အားငယ္သြား ေစတယ္၊ အျပင္မထြက္ရဲေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါမ်ိဳးေတြျဖစ္တယ္။ ေစတနာလြန္ကဲတာေပါ့။ အထူး သပ္သပ္ စဥ္းစားတာေပါ့၊ (ေက်ာင္းမွာလည္း) ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထုိင္ခုံထဲမွာပဲ ထိုင္ေန၊ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔၊ ၀ါစိမ္းနီျပာအသင္းေတြ မပါနဲ႔၊ ေက်ာင္းသားေတြ ခရီးထြက္ရင္လည္း ေခၚမသြားဘူး၊ အခန္းထဲမွာပဲ သက္ေတာင့္သက္သာေနေပါ့၊ အဲဒီလုိ လုပ္ တာ ေၾကာင့္ ကာယကံရွင္မသန္စြမ္းေတြက ရပ္ရြာေတြထဲမွာ၊ ေက်ာင္းလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ၊ မိသားစုေတြရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြမွာ ပါ ၀င္ခြင့္ မရဘူး။ အတို္င္းအတာတစ္ခုအထိ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ဒဏ္ရာရသြားၾကတာ ရွိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကုိ ေတြ႔ရင္ မ်က္စိ မျမင္၊ နားမၾကားဘူး၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ဘူး စတဲ့ မသန္စြမ္းေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကိုသာမက အားသာခ်က္ေတြကိုလည္း ျမင္ေပးပါလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
