သီရိဘုုန္းစံ – အေမရိကန္အႏွံ႕ ခရီးဆန္႕ခဲ့ ခရီးသြားေဆာင္းပါး (အပိုင္း ၅)

သီရိဘုုန္းစံ – အေမရိကန္အႏွံ႕ ခရီးဆန္႕ခဲ့ ခရီးသြားေဆာင္းပါး (အပိုင္း ၅)

မနက္ (၆) နာရီမွာ ဘရိတ္ဖတ္စားၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံပိုင္နက္ ေတာင္ဘက္အစြန္းဆုံး ကြၽန္းျဖစ္တဲ့ (Key West) ကီးဝက္စ္ကို ခရီးထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

သီတဂူသံဃဝိဟာရကေန ကီးဝက္စ္ကို (၂၂၉) မိုင္ေဝးၿပီး ကားေမာင္းခ်ိန္ (၄ နာရီ ၁၅ မိနစ္) ရွိပါတယ္။ ဒါက လမ္းညႊန္ေျမပုံကျပတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ ပင္လယ္ေရျပင္ေပၚမွာ လမ္းက က်ဥ္း၊ ျမန္ႏႈန္းနည္းၿပီး ကားအသြားအလာမ်ားတဲ့အတြက္ အနည္းဆုံး (၅) နာရီေတာ့ ေမာင္းရ ပါတယ္။

အတၱလႏၲိတ္သမုဒၵရာထဲမွာ ငုပ္လိုက္ေပၚလိုက္နဲ႕ တန္းၿပီးစြယ္ထြက္ေနၾကတဲ့ ကြၽန္းငယ္ေလး ေတြကို တံတားေတြအဆင့္ဆင့္ထိုးၿပီး ဆက္သြယ္ေပးထားတယ္။

ေဒသအေခၚအေဝၚအရ Key ဆိုတာ ကၽြန္းလို႕အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ Key Largo, Key Marathon, Adman Key, Scout Key, Key West စသျဖင့္ ကၽြန္းေတြကို အသီးသီး နာမည္ေပးထားပါတယ္။ ကီးဝက္စ္ကိုေရာက္ဖို႕ ကၽြန္းေပါင္း (၄၀) ေက်ာ္နဲ႕ တံတား ေပါင္း (၄၂) စင္းကို ျဖတ္သန္းသြားရပါတယ္။ အဲဒီတံတားေတြထဲမွာ တံတားတစ္စင္းက (၇) မိုင္ထိ အရွည္ရွိတယ္။

တံတားေတြကို ေရျပင္ေပၚရွပ္ေျပးထိုးထားတဲ့အတြက္ ကားေမာင္းသြားရင္ ပင္လယ္ေရျပင္ေပၚ ေမာင္းေနရသလိုခံစားရမွာျဖစ္ၿပီး သေဘၤာျဖတ္လမ္း ကုန္းတံတားႀကီးေတြေပၚကို တက္သြား တဲ့အခါမွာလည္း ေကာင္းကင္ေပၚကတိမ္ေတြနားထိ ေရာက္လုနီးနီး ဖီးလ္တစ္မ်ဳိးကို ခံစားရ တာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႕သီးသန္႕ ဗေကးရွင္းထြက္ၾကသူမ်ားကေတာ့ ကီးဝက္စ္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္မေမာင္း ဘဲ ၾကားမွာရွိတဲ့ကၽြန္းေတြမွာ ေလွစီးထြက္ရင္း ငါးမွ်ားရင္း ဟိုတယ္ေတြမွာ ညအိပ္ရပ္နားၿပီး သြားၾကပါတယ္။ ၾကားကကၽြန္းေတြမွာလည္း ၾကည့္ရႈေလ့လာစရာ ငါးျပတိုက္ေတြ ရႈိးပြဲေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ကခုန္သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြ၊ ႏိုက္ကလပ္ေတြ ဘုတ္စေတရွင္ေတြ စုံေအာင္ရွိၾက တယ္ေလ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း ေရသူမေလးေတြ အရွင္လတ္လတ္ ေရကူးေနတာကို ၾကည့္ရင္း ဘီယာေလးနဲ႕ တစိမ့္စိမ့္ဇိမ္ယူတတ္ၾကတယ္။

ငါးမွ်ားဝါသနာပါတဲ့သူေတြကေတာ့ ပင္လယ္ထဲကိုဘုတ္ငွားသြားၿပီး ဘီယာစုပ္လိုက္ ဘာဘီ က်ဳဖုတ္လိုက္ ငါးမွ်ားလိုက္ေပါ့။ ဒီမွာ ငါးမွ်ားတာက ဝါသနာအရ အေပ်ာ္မွ်ားၾကတာမ်ားတယ္၊ မိတဲ့ငါးေတြကို ဘာအမ်ဳိးအစားျဖစ္တယ္ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ရွိတယ္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ ဆိုတာေတြ တိုင္းတာတြက္ခ်က္ၿပီး ေရထဲျပန္လႊတ္ၾကတာမ်ားတယ္။ ရရင္ဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ငါးကို ဘယ္လိုရေအာင္မွ်ားႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ ၾကားမွာ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကတယ္။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း ျပန္မလႊတ္ၾကဘဲ ဘုတ္ေပၚမွာတင္ မီးကင္းစားတယ္၊ အိမ္ယူသြားတယ္ ေပါ့။ အိမ္ယူသြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ငါးတိုင္းကိုယူခြင့္မရွိပါဘူး၊ အေကာင္ရဲ႕အတိုင္းအတာနဲ႕ အမ်ဳိးအစား သတ္မွတ္ထားတာရွိတယ္၊ သိပ္ငယ္လြန္း သိပ္ႀကီးလြန္းတဲ့ငါးေတြကို ဖမ္းဆီးခြင့္ မရွိဘူး၊ ပင္လယ္ထဲလွည့္ပတ္ေနတဲ့ ရဲနဲ႕ေတြ႕ရင္ ဒဏ္ရင္လည္းရိုက္ခံရမယ္၊ လိုင္စင္ရင္ လည္းအသိမ္းခံရႏိုင္တယ္။ ဒီမွာေတာ့ ဒီလိုစည္းကမ္းေတြနဲ႕ ရွားပါးငါးမ်ဳိးစိတ္ေတြကို ေစာင့္ ေရွာက္ထားတယ္။

ပင္လယ္ထဲထိ ဘုတ္နဲ႕မထြက္ႏိုင္တဲ့သူေတြက တံတားေဟာင္းေတြေပၚကေန မွ်ားၾကတယ္။ အသုံးမျပဳေတာ့တဲ့ တခ်ဳိ႕ေရွးေဟာင္းတံတားေတြကို မဖ်က္ဆီးပစ္ဘဲ ေလ့လာၾကည့္ရႉရ ေအာင္ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားတယ္။ ဒီလိုႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေသး ေကာင္းေသး၊ ခံႏိုင္ရည္ဘယ္ေလာက္ရွိေသးရွိေသး သတ္မွတ္ႏွစ္သက္တမ္းျပည့္ၿပီဆိုတာနဲ႕ လုံးဝအသုံးမျပဳေတာ့ပါဘူး။ သက္တမ္းလြန္ေတြကို အေၾကာက္အလန္႕မရွိ သုံးေနၾကေသး တာေတာ့ ေရႊျမန္မာသတၱိခဲတို႕ပါပဲ။ ၾကည့္ေလ အဂၤလိပ္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အင္းဝတံတားႀကီး သက္တမ္းျပည့္ၿပီးတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ၊ ခုထိ ကားေတြတဝီဝီေျပးေနတုန္း။ အင္း… ေျပးေနတယ္ဆိုတာကလည္း မေန႕တေန႕ကမွ အသစ္ထပ္ေဆာက္တဲ့ စစ္ကိုင္းတံတားႀကီး ထက္ ပိုစိတ္ခ်ရေသးလို႕ေနမွာပါေလ။

ကီးဝက္စ္ သြားတဲ့ကားလမ္းဟာ အသြားတစ္လမ္း အျပန္တစ္လမ္းပဲရွိေတာ့ ေရွ႕ကကားကို ေက်ာ္တက္ဖို႕ အဆင္မေျပလွဘူး၊ အေတာ္ေဝးေဝးမွတစ္ခါ Passing Zone ေက်ာ္တက္လမ္း ေလးေတြေတြ႕တုန္း ရေအာင္ေက်ာ္တက္ရတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ မေက်ာ္တက္ႏိုင္ရင္ ကုန္တင္ကားႀကီးေနာက္က အိပဲ့အိပဲ့နဲ႕ လိုက္ေပဦး။ ကီးဝက္စ္က မိုင္သိပ္မေဝးေပမယ့္ အဲလို လမ္းက်ဥ္းၿပီး စပိလစ္မစ္ေပးတာနည္းလို႕ ၾကာတာ။

ဒါေတာင္ ဒီလမ္းဟာ အခုေနာက္ပိုင္းမွ တျဖည္းျဖည္းဒီေလာက္ ေကာင္းလာတာ။ ဟိုအရင္ကထက္ ပိုက်ယ္လာတယ္၊ စက္ဘီးလမ္းေတြ သီးသန္႕လုပ္ေပးထားတယ္၊ စက္ဘီး စီးဝါသနာအိုးမ်ားက စက္ဘီးနဲ႕အသြားအျပန္လုပ္ၾကတယ္။ က်န္းမာၾကံ႕ခိုင္ေရးေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ဒီကီးဝက္စ္လမ္းကို က်ဴးဘားရန္ကကာကြယ္ဖို႕အတြက္ ေထာက္ပံ့ေရး စစ္လက္နက္ရိကၡာေတြ အျမန္ဆုံးပို႕ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ေထာက္/ပို႕လမ္းအျဖစ္ ရန္ရည္ရြယ္ၿပီး ေဖါက္လုပ္ထားတာလို႕ဆိုတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ႀကီး ကိုက်ဴးဘားက သိပ္မေဝးတဲ့ လက္တစ္ကမ္း မွာေလ မိုင္ (၉၀) ပဲကြာတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေန႕လား ညလား အၿမဲလိုၿခိမ္း ေျခာက္ေနတာ ဆိုေတာ့ စစ္တပ္ခ်ၿပီးေစာင့္ေနရတယ္။ စစ္တပ္ရွိတယ္၊ ေလဆိပ္ရွိတယ္၊ ဟိုး… တုန္းက အသုံးျပဳခဲ့တဲ့ သံလုံးပစ္ အေျမာက္ဆံ ခံတပ္ႀကီးလည္းခုထိရွိေသးတယ္။ ခုေတာ့ ကီးဝက္စ္ ဟာ ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာေတြအျပည့္နဲ႕ ႏိုင္ငံတကာ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္တစား လည္ပတ္စရာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ပင္လယ္ထဲကျပန္လာရင္ ကုန္းေပၚမွာ Street Show ေတြစုံေအာင္ၾကည့္မယ္၊ စားစရာေတြ ေသာက္စရာေတြမ်ဳိးစုံေအာင္ဝယ္စားမယ္။ ဆိုၾကမယ္ ကၾကမယ္။ ညေနေစာင္းရင္ ေက်ာက္ ေဆာင္ေတြေပၚထိုင္ၿပီး ပင္လယ္ထဲတျဖည္းျဖည္း ငုပ္ဝင္သြားတဲ့ ေနလုံးရဲရဲႀကီးကို ေစာင့္ၾကည့္ ၾကရင္း ဘီယာစုပ္ၾကမယ္ေပါ့။

ကီးဝက္စ္ကို ခရီးထြက္ရင္ ဒါေတြရွိတယ္လို႕ ေျပာျပတာ၊ ဘုန္းႀကီးေတြအတြက္ကေတာ့ ႏွာရွဴဗူးႀကီးဆီသြား ဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီး ျပန္ရုံပါပဲ။ ဒီထက္မပိုဘူး။ ႏွာရႈဗူးႀကီးဆိုတာက ႏွာရႈဗူးႀကီး နဲ႕တူတဲ့ နယ္ဆုံးမွတ္တိုင္ႀကီးကိုေျပာတာ။ ၿပီးေတာ့ျပည္နယ္ေတြကို ဆက္သြယ္ေဖါက္လုပ္ ထားတဲ့ US-1 အေဝးေျပးလမ္းႀကီးရဲ႕ (စ-ဆုံး) ဇီးရိုးမိုင္တိုင္ေတြမွာ ဓာတ္ပုံရိုက္ႏိုင္တယ္။ ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး ဟဲမင္းေဝးရဲ႕ ေနအိမ္ကိုဝင္ေရာက္ေလ့လာႏိုင္တယ္။ ဒါပါပဲ။

ကီးဝက္စ္ေရာက္တဲ့အခါ အဓိကမျဖစ္မေနလုပ္ရမွာကေတာ့ အေမရိကန္ပိုင္နက္ ေတာင္ဘက္ အစြန္ဆုံးနယ္ေျမလို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ Southern Most Point ႏွာရွဴဗူးမွတ္တိုင္ႀကီးမွာ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရိုက္ျခင္းပါပဲ။ ေရာက္လာၾကတဲ့ဧည့္သည္ေတြဟာ မွတ္တိုင္ႀကီးနဲ႕ဓာတ္ပုံ တြဲရိုက္ဖို႕ ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြပီပီ တန္းစီေစာင့္ၿပီး အလွည့္က်ရိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုတန္းစီရ မယ္လို႕ ဥပေဒဆြဲထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ လက္မွတ္ရုံေတြ၊ ေငြရွင္းေကာင္တာေတြ၊ ဘတ္စ္ ကား ယာဥ္ရထားဂိတ္ေတြ စသျဖင့္ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတၱကိုေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ၾကားျဖတ္ဝင္ ဇြတ္တိုးတယ္လို႕ မရွိၾကဘူး။ ေနာက္ဆုံးကပဲဝင္တန္းစီၾကတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္သမတႀကီး အိုဘားမားကိုယ္တိုင္ေတာင္ တစ္ခါတေလ ျပည္သူၾကားထဲ ေစ်းဝယ္ ထြက္တဲ့အခါ ေငြရွင္းေကာင္တာလိုင္းမွာ ေနာက္ဆုံးကပဲအမ်ားနည္းတူ ဝင္တန္းစီေလ့ရွိ တယ္။ ဒါဟာ စတန္႕ထြင္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါဟာႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲပဲဆိုၿပီး ေရွ႕ကျဖတ္ ဝင္ အခြင့္ထူးခံလုပ္ၾကည့္ပါလား ဘာျဖစ္သြားမလဲလို႕။ မလုပ္ပါဘူး ကေလးေတြေတာင္လုပ္ ေလ့မရွိတဲ့အမူအက်င့္။ ဒါဟာယဥ္ေက်းမႈရွိၾကတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးသားမ်ားရဲ႕ ေခါက္ရိုးက်ဳိးေနတဲ့ ေလးစားစရာ အမူအက်င့္ပါပဲ။

အဲ… ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေပါင္ပဲကိုယ္လွန္ေထာင္းရဦးေတာ့မွာပဲ၊ သိပ္မၾကာေသးတဲ့ တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာျပည္က ေရႊဧည့္သည္ေတြကို လိုက္ပို႕ခဲ့ဘူးတယ္။ ဒီ ကီးဝက္စ္ Southern Most မွတ္ တိုင္ႀကီးမွာပါပဲ။ နာမည္ေက်ာ္ ထိပ္တန္းအႏုပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အားလုံးကခ်စ္ခင္ေလးစား အားက်အတုယူရေလာက္ေအာင္ စမတ္က်တဲ့သူတစ္ေယာက္ေပါ့၊ ျမန္မာပီပီ လွ်င္ျမန္သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာပုံကိုျပတဲ့အေနနဲ႕ လူတန္းႀကီးကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး မွတ္ တိုင္ေရွ႕မွာဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႕ ခပ္တည္တည္ဝင္ရပ္လိုက္တယ္။ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေနပူထဲမွာ တန္းစီ ေနတဲ့လူေတြအားလုံး “ဟယ္… ဟာ… ဟင္…” အာေမဋိတ္မ်ဳိးစုံထြက္ၿပီး ဝိုင္းၾကည့္ၾကတဲ့ အထင္ေသးမ်က္လုံးေတြကို ဒီကေန႕ထိျမင္ေယာင္ေနေသးတယ္။ ျမန္ဆန္လြန္းလို႕ တားခ်ိန္ ေတာင္မရလိုက္ဘူး သူကဓာတ္ပုံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္းရိုက္ၿပီးသြားၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေစတနာ ေကာင္းစြာနဲ႕ပဲ ေနာက္မွာတန္းစီေနတဲ့ကိုယ့္လူေတြကို “လာၾကေလ” တဲ့ လွန္းေခၚေနေသး တယ္၊ အမေလး။

သူ႕ကိုအျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ သူကတကယ့္စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္း တဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ၊ ျပႆနာက ဒီလိုလုပ္တာဟာ ရိုင္းစိုင္းရာမက်တဲ့ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အလုပ္ တစ္ခုလို႕ ငယ္ကတည္းကစြဲေနတဲ့အသိတစ္ခုပါပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာက “ဒီလိုမလုပ္နဲ႕ ဒီလိုလုပ္” ဆိုတဲ့ (ေက်ာင္းမွာမျပ႒ာန္းတဲ့) ယဥ္ေက်းမႈသင္ခန္းစာေလးေတြကို အျပင္ေလာကမွာ ကေလးေတြနားလည္ေအာင္ လူႀကီးေတြကမွ ေလ့က်င့္မျပခဲ့ဘဲကိုး။

ေမတၱာျဖင့္-

သီရိဘုန္းစံ

အပိုင္း (၆) ဆက္ရန္

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ