ရသေဆာင္းပါးစုံ

မင္းကုိႏုိင္ ● ဘယ္မွာ ဘယ္လို စာသင္လဲ

မင္းကုိႏုိင္ ● ဘယ္မွာ ဘယ္လို စာသင္လဲ
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၆

ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ကူးယူပါသည္။

“ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတဲ့၊ ေျပာေနၾကတယ္၊ သားတို႔ ကေလးေတြနဲ႔ေရာ ဆုိင္သလား ဦးဦး”

“ဆုိင္မဆုိင္ဆုိတာ ၿပီးေတာ့မွ စဥ္းစားေလ၊ အခုက စစ္မတုိက္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ စကားေျပာၾကည့္ၾကမွာေလ၊ စစ္ျဖစ္ ေတာ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ အိမ္ေတြကလည္း ထြက္ေျပးရတယ္၊ လမ္းမွာေတာထဲမွာလည္း ငတ္ျပတ္ ၿပီး လမ္းေပ်ာက္တယ္။ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြေရာက္ေတာ့လည္း သူမ်ားေကြၽးမွစားရမယ့္ဘဝေလ စဥ္းစားၾကည့္ ေပါ့”

“ေၾသာ္၊ အဲလုိႀကီးလား၊ စာလည္း ဆက္မသင္ရဖူးလား၊ သူတုိ႔ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြမွာ”

“ဆက္သင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပးၾကတာေပါ့ကြာ၊ ဟိုရွမ္းေျမာက္ပုိင္းကဟုိက္ပါ၊ ဝမ္ဟုိင္းေဒသေတြမွာ ၾကည့္၊ ဒီေလာက္ စစ္တုိက္ေန ၾကတာ၊ ေသနတ္ေတြ ဗုံးေတြၾကား ဘာျဖစ္မလဲ မသိ၊ ေက်ာင္းလည္းပ်က္စီး လူေတြလည္း စြန္႔ေျပးၾကရတာေတာင္၊ ဆရာမ ေလးေတြက သူတုိ႔ တပည့္ေလးေတြကို ထားခဲ့ၿပီးထြက္ေျပးတာမ်ဳိး မလုပ္ဘူး၊ ကေလးေတြနဲ႔ အတူေနၿပီး၊ စာကိုရတဲ့ နည္းနဲ႔ ဆက္သင္တာပဲ”

“ဆရာေလးေတြက ဘယ္ကလဲ၊ အဲဒီ ရွမ္းေျမာက္ပုိင္းကပဲလား”

“ေျမျပန္႔ကကြ၊ မိတၳီလာဘက္ကေရာ၊ အညာေဒသဘက္ကပါစုံလုိ႔၊ ေက်ာင္းေတြပ်က္စီးသြားတာေတာင္၊ မိဘေတြ ရွိတဲ့ ဇာတိကို မျပန္ၾကဘူး”

“ကေလးေတြက ခ်စ္မွာပဲေနာ္ဆရာမကုိ”

“ခ်စ္တာေပါ့၊ တစ္ခ်ိန္လုံး ဆရာမေလးကို ဖက္ထားၾကတာ၊ ေဟာဒီမွာဓာတ္ပုံေတြၾကည့္”

“ဟာ၊ သမီးတုိ႔ အ႐ုပ္ကေလးေတြပုိ႔လုိက္တာ ရသြားလုိ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးေတြပဲ၊ မွတ္မိတာေပါ့၊ သူတုိ႔ ဆရာမေလးေတြလား”

“ဟုတ္ပဗ်ား၊ ဦးဦး တစ္ခါေျပာဖူးတယ္ေလ။ အဲဒီအထဲကဆရာမတစ္ေယာက္က အေဝးသင္ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ခြင့္တင္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အမတ္ေတြအတြက္ အက်ဳိးခံစားခြင့္တစ္ေယာက္ သိန္း ၅၀ ေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ခ်ိန္ေလ၊ ခု န ဆရာမေလးကေတာ့ အေဝးသင္စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ခြင့္တစ္လယူတာ၊ အဲဒီလအတြက္ လစာမရေတာ့ဘူးတဲ့”

“အုိး၊ ဟုတ္လား”
——

“ေတာ့ဆန္ရြာဆုိတာ ေက်ာက္မဲဘက္မွာ ရွိတယ္၊ အဲဒီက ဆရာမေတြလည္း ဒီလိုပါပဲကြာ၊ စစ္ေၾကာင့္ အားလုံး ေရႊ႕ေျပးခဲ့ရ ေပမယ့္ ကေလးေတြကို စြန္႔မသြားဘူး၊ ေက်ာက္မဲကို ေျပးလာၿပီး၊ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွာ စာေတြ ဆက္သင္ေပးေနခဲ့တာပဲ”

“စာေမးပြဲက ဘယ္လုိစစ္မလဲ၊ ဆယ္တန္းေတြ ဘယ္လုိေျဖမလဲ”

“ေက်ာက္မဲမွာပဲေပါ့၊ ကေလးေတြကေျပးလာရတာ ဖိနပ္ေတာင္မပါဘူး၊ စာေမးပြဲရာသီႀကီး”
“အုိ၊ဟုတ္လား”

“စစ္ေဘးမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ မီးပြိဳင့္မွာ စံပယ္ပန္းေရာင္း ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ကေလ ေတြလည္း အႏၲရာယ္မ်ားတာပါပဲ”

“သူတုိ႔ကေက်ာင္းတက္ရေသးတယ္ေလ”

“တခ်ဳိ႕ မတက္ႏုိင္ဘူးကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ညဘက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ စာသင္ၾကတာ မေတြ႕ဘူးလား”

“ေတြ႕ဖူးတယ္၊ အဲဒီဆရာမေတြကို ဘယ္သူခန္႔တာလဲ”

“စာနာစိတ္က ခန္႔တာေပါ့ကြာ”

“ဘယ္လုိလဲ၊ မရွင္းဘူးဦးဦးရဲ႕”

“အဲဒါ အမ်ားစုက တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြေလ၊ အခမဲ့ ဝင္သင္ေပးတာ၊ တခ်ဳိ႕က ကေလးေတြ
အစား စံပယ္ပန္း၀င္ေရာင္းေပးေနတာေတြ႕ဖူးမွာေပါ့”

“ဒါဆုိအၿမဲဘယ္သင္ႏုိင္မွာလဲေနာ္”
*-*

“အေဝးေျပးလမ္းေတြမွာ သတိထားမိလား၊ ေက်ာင္းဆရာမေတြ၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးေတြက ကားႀကံဳစီးဖို႔ တားေန တာ”

“ဟုတ္တယ္၊ ကားေတြက အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းေနတာကို တုိက္မိမွ ဒုကၡေရာက္ဦးမွာ စိတ္ပူစရာႀကီး”

“ကီလိုမီတာ ၁၀၀ ေလာက္ေမာင္းေနတာအႏၱရာယ္ႀကီးတာေပါ့သားရယ္”

“သမီးကေတာ့ရပ္ခုိင္းၿပီးေခၚတင္ဖို႔ပူဆာတာပဲ”

“ဒါလည္းအၿမဲတတ္ႏုိင္တာမွမဟုတ္တာ”
*-*

ဟုိတစ္ရက္တုန္းက ဧရာ၀တီတုိင္း ေရေဘး ကူညီေရးအတြက္ ဟသၤတဘက္က ဥသွ်စ္ကုန္း အေနာက္ရြာဆုိတဲ့ ေက်ာင္းက ေလး ျပန္ေဆာက္ၿပီး လွဴတဲ့ပြဲ သြားခဲ့တယ္၊ အဲဒီဘက္ ေတြမွာလည္းေလွေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ ရတာ၊ ေလွေမွာက္တာေတြၾကား ဖူးမွာေပါ့”

“ၾကားဖူးတယ္၊ ကိုယ့္ရြာကုိယ့္ေက်ာင္း ျဖစ္သြားေတာ့ အဆင္ေျပသြားၾကမွာေပါ့ေနာ္ ဦးဦး”

“ေျပေတာ့ေျပတယ္၊ ဒါေပမဲ့”

“ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ၊ ဦးဦးကလည္း စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တစ္ခါမွမေျပာဘူး”

“ေျပာခ်င္တာေပါ့၊ ဒီလိုေလ သမီးတုိ႔က ၿမိဳ႕ေက်ာင္းဆုိေတာ့၊ ေက်ာင္းမွ စာျပရင္ ဘာနဲ႔ သင္လဲ၊ သင္ပုန္းႀကီး ေျမျဖဴခဲနဲ႔လား”

“ဟာ၊ အဲဒါက ၾကာရင္ တီဘီေရာဂါ ရတတ္တယ္ေလ၊ ေခတ္မရွိေတာ့ဘူး၊ ၀ႈိက္ဘုတ္နဲ႔ ေဆာ့ဖ္ပင္နဲ႔ ေရးျပတာေလ”

“ေအး၊ အဲဒီေက်ာင္းမွာ၊ ေျမျဖဴ သင္ပုန္းႀကီးနဲ႔ သင္ေနတာ ေျမျဖဴမႈန္႔ေတြ တေထာင္းေထာင္း လြင့္လို႔”

“အုိ ၀ႈိက္ဘုတ္မရွိဘူးလား၊ သမီးတုိ႔မုန္႔ဖုိးနဲ႔ စုလွဴမယ္ေလ”

“ရွိပါ့ဗ်ား၊ လွဴထားတာလည္း ရွိပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ေဆာ့ဖ္ပင္က ခဏ ခဏမင္ကုန္တာ ၾကာေတာ့ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့ကြာ”

“အုိ၊ ျဖစ္ရေလ”
..

#မင္းကိုႏုိင္
[ျပည္သူ႕အေရးဂ်ာနယ္၊ အတဲြ ၂၊ အမွတ္ ၉၉ ေဆာင္းပါး ]


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts