ႏိုင္ဝင္းသီ – ရုံးခန္းတခန္းနွင့္ စကားစျမည္
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၆
အစည္းအေဝးတဲ့။ ဘာအစည္းအေဝးမွန္းလည္းမသိ။ ေန႔လည္ တစ္နာရီတိိတိ အခ်ိန္မွာ မပ်က္မကြက္လာရမယ္တဲ့။ ဒီၾကားထဲ ပ်က္ကြက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ပ်က္ကြက္တဲ့သူရဲ႕ တာဝန္တဲ့။ အစည္းအေဝးဖိတ္တာေတာင္မွေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဖိတ္ၾကားျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္။ ၿခိမ္းေခ်ာက္သည့္ ေလသံက ပါေနလိုက္ေသးသည္။ ဖိတ္တာကလည္း စာနဲ႔ေပနဲ႔ဖိတ္ၾကားတာမ်ဳိးမဟုတ္ေလေတာ့ ဘယ္လိုအစည္းအေဝး မ်ဳိးမွန္းလည္း ေမာင္ဥကၠာ မသိပါ။
အနီးဆုံးမွာေနတဲ့ ဆယ္အိမ္မွဴးကိုလည္း “ဘာအစည္းအေဝးလဲဗ်”ဟု သြားၿပီး မေမးခ်င္ပါ။ အဲဒီဆယ္အိမ္မွဴးဆိုတဲ့ စုတ္ခြၽန္းခြၽန္းနဲ႔အေကာင္ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ မဟာဝန္ရွင္ ေတာ္မင္းႀကီးေလာက္ အေရးပါအရာေရာက္သူဟု ထင္ေနရွာသူျဖစ္သည္။ ရာအိမ္မွဴးဆိုတဲ့ ေကာင္က ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေနေသးသည္။ ဂိုအားက တိုက္ရိုက္ခန္႔ထားတဲ့ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ဟုမ်ား အထင္ေရာက္ေန ေလသလားမသိ။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ သံစူးထားတဲ့ လူလို ႂကြေစာင္းႂကြေစာင္းႏွင့္။ စကားေျပာလိုက္လွ်င္လည္း မိုးတလုံး ေလတလုံးႏွင့္။ တစက္ကေလးမွ အဆင္မေျပလွပါ။
သို႔ကလို အခ်ဳိးအစား မညီၫြတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္လိမ့္မည္။ တရာပမာဏရိွေသာ အိမ္မ်ား၏ အႀကီးအကဲ အေခါင္အခ်ဳပ္ျဖစ္ေတာ္မူထေသာ ရာအိမ္မွဴးႀကီး ရပ္ကြက္ထဲ၌ တိုင္းခန္း လွည့္လည္ေတာ္မူေနစဥ္ ကာလအတြင္း လမ္းထိပ္၌ ကန္႔လန္႔ျဖတ္အေနအထား ျဖင့္ေခြအိပ္ေနေသာ ဗန္ဒိန္းသည္ ရာအိမ္မွဴး၏ ပေလြရိုးသာသာ ေျခသလုံးကို အပီအျပင္ ဖမ္းခဲလိုက္ပါသည္။
” ဗန္ဒိန္းလို အေကာင္ေတာင္ ကိုက္ဖဲ့လိုက္တယ္ဆိုမွေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾက ေပါ့ေအ။ နင္တို႔အေကာင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်က္စိေနာက္စရာ ေကာင္းေနသလဲ ဆိုတာ”
“ေဟ့….ငါကေတာ့ အဲဒီေခြးကို လုံးဝ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူးေအ့။ ဘယ့္ႏွယ့္ေအ… တခ်က္တည္းပဲ ကိုက္လိုက္ရတယ္လို႔။ အမွန္က ေလးငါးေျခာက္ခ်က္ေလာက္ ပတ္လည္ သမလိုက္ရမွာေအ့”
ဆိုက္ေတြဂိုက္ေတြ အေပးၾကမ္းရွာေသာ ရာအိမ္မွဴးကို ေခြးကိုက္သြားသည့္ ျဖစ္စဥ္နွင့္ ပတ္သက္၍ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လြင့္ေမ်ာေနေသာ အသံလိႈင္းမွ်င္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ရာအိမ္မွဴးလိုပဲ ရပ္ကြက္ထဲမွလူေတြ အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလို ေမတၱာပို႔ေနၾကေသာ လူအုပ္စုတစ္စု ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိေနပါေသးသည္။ “ေလာ္”ေလးလုံးကို အပိုင္စားရေတာ္မူ ေသာ ဓမၼာရုံလူႀကီးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ထိုဓမၼာရုံလူဂ်ီးမင္းေတြကလည္း တကယ့္ကုိ တေမွာင့္။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ မဂ္ဖိုလ္ကို ရက္တိုတိုနွင့္ ရဖု႔ိအေရးမွာ ေလာ္စပီကာႀကီးမ်ားဟာ မပါ မျဖစ္ မရိွမျဖစ္ မသုံးမျဖစ္ ခန္းဝင္ပစၥည္းမ်ားဟု ထင္ေနၾကေလသလားမသိ။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို ခ်ိန္႐ြယ္တပ္ဆင္ထားေသာ ေလာ္ေလးလုံးကို အသံကုန္ ျမႇင့္တင္ၿပီး အသားကုန္ဖြင့္ေတာ့သည္။
ေမာင္ဥကၠာကေတာ့ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးမ်ားကို အၿမဲတေစ အာရုံေနာက္ေအာင္ လုပ္ေလ့ရိွေသာ ထိုလူစုႏွင့္ ထိပ္တိုက္မတိုးမိေအာင္ ေရွာင္ေလ့ရိွပါသည္။ ေျပာလို႔ေတာ့ မရ။ ဒီေန႔အစည္းအေဝးမွာေတာင္ ထိုလူေတြႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္ေတြ႔သြားႏိုင္သည္။ ရပ္ထဲ႐ြာထဲ က ပြဲမွန္သမွ်မွာ ထိုလူေတြမပါေသာပြဲမ်ိဳးဆိုတာ ခပ္ရွားရွားမို႔လား။
သည္လိုႏွင့္ပဲအစည္းအေဝးက်င္းပမည့္ရုံးကို ေမာင္ဥကၠာေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ ရုံးေရာက္ေတာ့ ၁၂ နာရီခြဲလုေနၿပီ။ လူမေျပာႏွင့္ ၊ ခါတိုင္းျမင္ေတြ႔ေနက် ေခြးေလေခြးလြင့္ ေတြကိုပင္ တေကာင္တၿမီးမွ မေတြ႔ရပါ။ သည္လိုေငါင္တိေငါင္ေတာင္နွင့္ ေၾကာင္စီစီ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပင္ ရုံးခန္းႀကီးက ေမာင္ဥကၠာကို စကားေျပာလာျခင္းျဖစ္သည္။
“ဘာလာလုပ္တာလဲကြ ေကာင္ကေလးရ… တေယာက္တည္းဟိုၾကည့္ဒီ ၾကည့္နဲ႔”
” အစည္းအေဝးရွိတယ္ေလဗ်ာ။ ဒီေန႔ေန႔လည္ ၁ နာရီမွာ”
” ဟ…. ၁ နာရီမွာအစည္းအေဝးရိွတယ္ဆိုရင္ ၁နာရီခြဲေလာက္မွ လုပ္ေနက်ေလကြာ။ ေမာင္ရင့္ဟာက သူမ်ားေတြလို ၁ နာရီခြဲေလာက္မလာဘဲ ၁၂ နာရီခြဲကတည္းက ေရာက္လာေတာ့ ငုပ္တုတ္ေမ့ၿပီေပါ့ကိုယ့္လူရာ”
“ေအးဗ်ာ…ခင္ဗ်ားေျပာမယ္ဆိုလည္းေျပာစရာပါပဲ။ အဲဒီကိစၥေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အစဥ္အလာ လိုေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ”
“အလကားမွတ္လို႔ကြာ။ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ကြ။ ဒီေလာက္ေတာ့ရိွမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ေန စမ္းပါဦးကြ။ ဒီေန႔ အစည္းအေဝးက ဘာအစည္းအေဝးလဲကြ”
” မေျပာတတ္ဘူးဗ် ရုံးခန္းႀကီးရ။ ဘာအစည္းအေဝးမွန္းလဲမသိဘူး”
” အင္း….. ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ကြာ”
“ဘာလည္းဗ် ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ဆိုတာ”
“ဒီလိုေလကြာ…ေခါင္းစဥ္သိေတာ့လည္း ဘာမွ အေၾကာင္းထူးမလာဘူးေလကြာ။ မင္းတို႔ဆီက အစည္းအေဝးဆိုတာမ်ဳိးက သူတို႔ေျပာသြားတာ ဖတ္ျပသြားတာေတြကိုပဲ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ လိုက္ရတာမ်ဳိး မဟုတ္လား”
“မဆိုးပါလားဗ် ရုံးခန္းႀကီးရ။ ခင္ဗ်ားေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ို႔ဆီကအစည္းအေဝးေတြရဲ႕ အခင္းအက်င္းကို သေဘာေပါက္ေနၿပီပဲ”
“သေဘာေပါက္တာမဟုတ္ဘူးကြ ငါ့ေကာင္ရ။ အလြတ္ကို ရေနတာကြ။ အလြတ္ ကို ရေနတာ”
“ဘယ္လိုမ်ားအလြတ္ရတာလဲ ရုံးခန္းႀကီးရာ….အလင္းျပေတာ္မူပါဦးဗ်ာ”
“ဒီလိုေလကြာ ငါ့ေကာင္ရာ..မင္းတို႔ဆီကပြဲေတြက ဘယ္လိုပြဲမ်ဳိးကိုပဲလုပ္လုပ္ သဘာပတိႀကီးဆိုတာ ရိွတယ္ကြ။ သဘာပတိႀကီးေနရာယူေပးပါရန္ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္တို႔၊ သဘာပတိႀကီးမွ အဖြင့္အမွာစကားေျပာေပးပါရန္ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္တို႔၊ သဘာပတိႀကီး ျပန္လည္ထြက္ခြာပါေတာ့မယ္တို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ ကနဦးအစပိုင္းတုန္းကေတာ့ သိပ္မဆိုးလွဘူးကြ။ ဒါေပမယ့္ ၾကာလာတဲ့အခါက်ေတာ့ မ်က္စိေနာက္လာတာေပါ့ကြာ။ ငါသတိျပဳမိသေလာက္ေတာ့ အဲဒီသဘာပတိႀကီးဆိုတဲ့ လူႀကီးေတြခမ်ာလည္း ေတာ္ေတာ္သနားစရာ ေကာင္းတဲ့ လူေတြကြ။ သူတို႔ခမ်ာေနရာယူေပးပါရန္ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္ဆိုလဲ ထိုင္ေနရာက ထလာရတာပဲ။ သဘာပတိႀကီးမွ ျပန္လည္ ထြက္ခြာပါေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္သြားရတာကြ။ မင္း စဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ.. ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သနားစရာေကာင္းတဲ့ သဘာပတိလဲလို႔။ တခ်ဳိ႕မ်ား ေခ်ာင္းဆိုးခ်င္တာေတာင္ မဆိုးရဲရွာတဲ့ သဘာပတိေတြကို ငါ အမ်ားႀကီးေတြ႔ဖူးတာေပါ့ကြာ”
“ေအးဗ်..ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့လဲ ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲဗ်”
” ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ ဘယ္က လိမ့္မလဲ ငါ့ေကာင္ရာ။ အဲဒီ အစည္းအေဝးတု႔ိ၊ ေတြ႕ဆုံပြဲတို႔၊ ၾသဝါဒခံယူပြဲတို႔ဘာတု႔ိမွာ ေရွ႕ကေန တေယာက္ေယာက္က ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာၿပီး ေထာက္ခံပါသလားခင္ဗ်ာလို႔ ေမးခဲ့ရင္လဲ
ေထာက္ခံပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖရေသးတယ္ကြ”
“ဒါကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္းႀကံဳဖူးတယ္ဗ်။ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ ႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ မႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ သူတို႔က ေထာက္ခံပါသလားခင္ဗ်ာလို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္ရင္ ကိုယ္ေတြကလည္း ေထာက္ခံပါတယ္လို႔ ျပန္ေအာ္ရတာပဲဗ်”
“တခါတခါေတာ့လည္းစဥ္းစားမိတယ္ကြ။ တခ်ဳိ႕မ်ား ဘာကိုေထာက္ခံခဲ့သလဲ ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကို္ယ္ေတာင္သိၾကရဲ႕လားမသိဘူး”
” ဒါေတာ့ဟုတ္တယ္ရုံးခန္းႀကီးေရ…ကြၽန္ေတာ္ဆို အစည္းအေဝးမ်ဳိးစုံမွာ ဘာလာလာ ေထာက္ခံခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ မေထာက္ခံရင္လည္း အေဘခံရမယ့္ အတူတူ ျမန္ျမန္ေထာက္ခံ လိုက္ေတာ့ အစည္းအေဝးျမန္ျမန္ၿပီးသြားတာေပါ့ ရုံးခန္းႀကီးရာ”
“ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္ပါတယ္ငါ့ေကာင္ရာ။ ဒါေပမဲ့ ေပရွည္တဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ေထာက္ခံရုံနဲ႔ မၿပီးေသးဘူးကြ။ ကန္႔ကြက္ရန္ရွိပါေသးလားခင္ဗ်ာဆိုၿပီး အရစ္က ရွည္ေနျပန္ေရာကြ”
“ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕…ရုံးခန္းႀကီးေျပာတာကို ကြၽန္ေတာ္လုံးဝေထာက္ခံတယ္ဗ်ဳိ႕။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငါးဆယ္တန္းေျခာက္ဆယ္တန္းေတြဟာ ေထာက္ခံပါတယ္ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကန္႔ကြက္ရန္ မရိွပါဘူး ခင္ဗ်ား ဆိုတဲ့ စကားႀကီးႏွစ္ခြန္းၾကားမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ လူေတြဗ် ရုံးခန္းႀကီးရ”
“ခုထိပဲ ဆိုပါေတာ့ကြာ”
“ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕။ရုံးခန္းႀကီးေျပာတာ ဒီတစ္ခါမွာလည္း မွန္ျပန္ၿပီဗ်ဳိ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ အခုခ်ိန္ထိ ဝဋ္ေႂကြးမကုန္ေသးဘူးဗ်။ ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေထာက္ခံေနရတုန္းပဲဗ် ရုံးခန္းႀကီးရ”
“မွန္တာလည္းမေျပာနဲ႔ေလကြာ။ အစည္းအေဝးရွိတိုင္း ၾကားေနရတဲ့ စကားကြ။ အစည္းအေဝးဆိုလို႔ ေျပာလိုက္ရဦးမယ္။ ငါ့ရုံးခန္းတစ္သက္မွာေတာ့ အဲဒီပြဲက အထူးျခား
ဆုံးပဲေဟ့”
“ရုံးခန္းႀကီးက ထူးျခားတယ္ေျပာေနမွေတာ့ အေတာ့္ကို ထူးျခားေနလို႔ေနမွာပဲ။ ၾကားစမ္းပါရေစ ရုံးခန္းႀကီးရာ”
“ဒီလိုကြ ဟိုတေလာေလးက အစည္းအေဝးရိွလို႔ဆိုၿပီး အခမ္းအနားေရာ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးေရး ကိစၥေတြေရာ မနက္ေစာေစာမွာ လာျပင္ဆင္ေနတာ ဘယ္သူေတြ ေအာက္ေမ့လို႔လဲ”
“ဘယ္သူေတြလဲဗ်”
” ခ်ဲေရာင္းတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ အရက္ပုန္းေရာင္းတဲ့ေကာင္ေတြကြ။ တို႔ၿမိဳ႕က ခ်ဲ
ေရာင္းတဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ေမာင္ရင္သိတဲ့အတိုင္း စတိတ္ရိွဴး ဖ်ာလက္မွတ္ေရာင္းသလို ေရာင္းေနတဲ့ေကာင္ေတြေလကြာ”
“ေနစမ္းပါဦးဗ်… ဒီခ်ဲေရာင္းတဲ့ ငနဲေတြနဲ႔ အရက္ပုန္းေရာင္းတဲ့ေကာင္ေတြက အစည္းအေဝးနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲဗ်”
“ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ ငါလည္းမသိဘူး ေမာင္ေရ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ကလုပ္တဲ့အစည္းအေဝးကို ဘာအစည္းအေဝးမ်ား ေအာက္ေမ့လို႔လဲ”
“ေျပာပါဦးဗ်ာ ရုံးခန္းႀကီးရာ”
“မႈခင္းက်ဆင္းေရး အစည္းအေဝးတဲ့ကြ ငါ့ေကာင္ရ”
“ေအာင္ျမတ္ေလးဗ်ာ”
“ငါ့ျဖင့္ အဲဒီေန႔က ရယ္လိုက္ရတာကြာ…အူေတြကိုနာလို႔”
“တကယ့္လူေတြဗ်ာ … .ေနာ္.. သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲဆိုတာေတာင္ သိၾကရဲ႕လား မသိဘူး”
“ေအးေပါ့ကြာ…. ရုံးခန္းဆိုေတာ့လည္း မျမင္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ျမင္ေနရတာပဲ။ မၾကားခ်င္ေပမယ့္လည္း ၾကားေနရတာပဲေပါ့ကြာ….တနည္းေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒီလူေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ဆက္ဆံေနရတာကိုက ဝဋ္ဆင္းရဲ တမ်ိဳးေပါ့ ငါ့ေကာင္ရာ”
“ေအာင္မယ္….တယ္ဟုတ္ပါလားဗ် ရုံးခန္းႀကီးရ။ ဝဋ္ဆင္းရဲ ဆိုတဲ့ စကားလုံး
အသုံးအနႈန္းကိုေတာင္ သုံးေနၿပီဆိုမွေတာ့ မဟုတ္မွလြဲေရာ… ရုံးခန္းႀကီးဟာ ဓာတ္ႀကီး ေလးပါး ဟန္ခ်က္ပ်က္ ေနပုံရတယ္”
” ေဟ့ေကာင္ရာ ရုံးခန္းႀကီး ခန္႔ညားထည္ဝါလွခ်ည္လားဆိုၿပီး လႊတ္အထင္မႀကီးပါနဲ႔ကြာ။ ခြင္မ်ဳိးစုံ ရိုက္ေနတဲ့ ေနရာကြ။ မေကာင္းသူကို ကယ္ၿပီး ေကာင္းသူကို တြယ္ေနတဲ့ေနရာကြ။ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ေနေနရတဲ့ငါ့မွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဓာတ္ႀကီးေလးပါးေကာင္းႏိုင္ပါဦး မလဲ၊ ငါ့ေကာင္ရာ.. … စဥ္းစားမ်ားၾကည့္ပါဦး”
“ေအးဗ်ာ….ရုံးခန္းႀကီး ေျပာေတာ့ လည္း ဟုတ္ေနတာပဲဗ်”
“ဒါနဲ႔ေနစမ္းပါဦးကြ ေကာင္ကေလးရ…မင္းက အစည္းအေဝးေပါင္းစုံ တက္ၿပီး ေထာက္ခံပါတယ္ခင္ဗ်ားလို႔ ညာသံေပးေအာ္လာတဲ့ ေကာင္ဆိုေတာ့ ေမးစမ္းပါရေစကြာ”
“ဘာမ်ားလည္းဗ်….ရုံးခန္းႀကီးရ”
” ဒီလိုကြ…မင္း လက္နဲ႔ဝီစီ မမႈတ္တတ္ဘူးလား။ ႐ႊီခနဲျမည္ေအာင္”
“ဘာလို႔ မမႈတ္တတ္ရမွာလည္း ရုံးခန္းႀကီးရာ၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေ႐ႊဘကားေတြ ၾကည့္တုန္းက ရုံကြဲလုမတတ္မႈတ္ခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေပါ့ဗ်”
“ဒါျဖင့္ရင္ ဒီလိုလုပ္ကြာ”
” ဘာလုပ္ရမွာလဲဗ်”
“အစည္းအေဝးတို႔ဘာတို႔ ၿပီးသြားရင္ မင္းတို႔ေတြ လက္ခုတ္တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ တီးၾကတယ္ မို႔လား”
“သူတို႔ကို အားေပးခ်င္လို႔တီးတာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေထာက္ခံေနရတဲ့ အစည္းအေဝး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၿပီးသြားလို႔ ဝိုင္းတီးၾကတာပါဗ်”
” ေအးပါကြာ…မင္းတို႔ဟာ မင္းတို႔ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ တီးတီးပါ။ တီးခ်င္သလိုသာတီးၾကပါ။ ငါေျပာခ်င္တာက ဒီလိုကြ။ ဒီေန႔လုပ္မယ့္ အစည္းအေဝးၿပီးသြားရင္ လက္ခုတ္တီးမယ့္ အစား ဝီစီေျပာင္းမႈတ္ၾကည့္ပါလား… အေျပာင္းအလဲေလး ျဖစ္သြားတာေပါ့ကြာ”
” ဟာဗ်ာ…ရုံးခန္းႀကီးကလည္း…ေကာင္းပါ့မလားဗ်ာ”
“ဘယ့္နွယ့္ေျပာလိုက္တာလဲ ငါ့ေကာင္ရာ…မေကာင္းဘဲ ေနပါ့မလားကြာ… ေကာင္းလိုက္တာမွ ဟိုဘက္ကမ္းေတာင္ လြန္သြားေသးတယ္”
” တစ္ခါမွေတာ့ ဝီစီမႈတ္တာမႀကံဳဖူးေသးဘူးဗ်”
“လက္ခုတ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းၾကားမွာ ဝီစီသံ ႐ႊိခနဲဝင္လာေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ၿမိဳင္သြား တာေပါ့ကြာ”
သည္လိုႏွင့္ပဲ……..
သည္လိုႏွင့္ပဲ ထိုေန႔က က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဘုမသိဘမသိႏွင့္ တခဲနက္ေထာက္ခံခဲ့ရေသာ အစည္းအေဝး အၿပီး၌ ပူးတြဲေဖာ္ျပပါ အသံဗလံမ်ားကို အဆိုပါအစည္းအေဝးသို႔ တက္ေရာက္လာၾကေသာ လူမ်ားအားလုံးက ၿပံးစိစိနွင့္ ၾကားနာခဲ့ရသည္မွာ မွန္ေသာစကားျဖစ္ပါေၾကာင္း……။
“ဘယ္သူလဲဗ်…အစည္းအေဝးခန္းမထဲမွာ ႐ႊိခနဲ မႈတ္လိုက္တာ”
‘ဒီလူဟာ အစည္းအေဝးကို ေဘာလုံးပြဲမ်ား ေအာက္ေမ့ေနသလား မသိဘူး”
“လူႀကီးေတြက ေဒါေတြခီးၿပီး ထျပန္သြားၿပီဗ်။ ဘယ္သူကမ်ား တ႐ႊီ႐ႊီနဲ႔ ထမႈတ္ လိုက္တယ္ မသိဘူး”
“စာေရးဆရာလို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲဗ်။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ…မႀကီးမငယ္ႀကီးနဲ႔ ခုလိုထ မႈတ္တာေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ”
နိုင္ ဝင္း သီ
နံနက္ ၀၈း၁၀နာရီ
၁၈ ၊ ၁၀ ၊ ၂၀၁၆
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
