မင္းခိုင္ – The Hulk, The Flash နဲ႔ ရူပယုတိၱ
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၅၊ ၂၀၁၆
က်ဳပ္ဆိုတဲ့ ကပိၸယေမာင္ေဌးက ေတာဖတ္ေတာင္ဖတ္ ဖတ္ၿပီး ေတာ္ေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာတတ္လို႔ထင္ရဲ႕ … တခ်ဳိ႕ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးေတြက က်ဳပ္ကို ေတာေမးေတာင္ေမး လာေမးတတ္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္ကလည္း သိသမွ် ဖတ္မွတ္သမွ် အဲေလ သိသိ မသိသိ ျပန္ရီႊးတာခ်ည္းပဲ … ဟဲဟဲ ။
ခုလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား တာတီးႏွင့္ ေပစူးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျငင္းရင္းခုန္ရင္းနဲ႔ က်ဳပ္အနား ေရာက္လာၾကေလရဲ႕။ (ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြထဲမွာေတာ့ ဒီႏွစ္ေကာင္က ကတ္သီးကတ္သတ္ အေျပာတတ္ဆံုးႏွင့္ အျငင္းသန္ဆံုးဗ်)
ငါကေတာ့ ဖလက္ကြ ဖလက္ကြ မင္းဟုတ္က အီးေဘာေသာႀကီး .. ။
ဟား ဟား ငါ့ “ဟုတ္” က တကယ့္လူစြမ္းေကာင္း ဘာနဲ႔ သတ္သတ္ မေသဘူး … မင္းလို”ဖလက္” ေတာ့ ဇိဆို လက္နဲ႔ဖမ္းညွစ္လိုက္လို႔ ရံႊ႕ျပားျဖစ္သြားမယ္
ဟား ဟား ဟား … မင္းေကာင္ အီေဘာေသာႀကီး လက္မလႈပ္ခင္ ဟိုက မင့္ေကာင္ပါးကို အခ်က္တရာေလာက္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခ်ၿပီးသြားၿပီကြ … ။
ျငင္းရင္းခုန္ရင္း အနားေရာက္လာတဲ့ သေကာင့္သားႏွစ္ေကာင္က က်ဳပ္ကို ဆဲြထည့္တယ္။
ဗ်ဳိ႕ ကပိၸယႀကီး … က်ဳပ္ေကာင္ ဟုက ပိုမိုက္တာေပါ့ဗ် ဟုတ္တယ္မွတ္လား … ။
တာတီးက ေပစူးစကားကို ျဖတ္ေျပာတယ္။
ေတာ္စမ္းပါ ေပစူးရာ … ငါ့ေကာင္ဖလက္ကမွ တကယ့္လူစြမ္းေကာင္း … ။ တၿမိဳ႕လံုးကို ပတ္ကယ္ႏိုင္တာ .. သူလို ျမန္မွကြ … ။
လက္စသတ္ေတာ့ ဒင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ရုပ္ရွင္ထဲက စူပါလူစြမ္းေကာင္းေတြအေၾကာင္း ျငင္းေနတာကိုး။
အင္း ေပစူးရဲ႕ … မင့္ေကာင္က လူစြမ္းေကာင္း ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္ႀကီးကြ။
ေပစူးက က်ဳပ္ကို ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ေမးတယ္။
ဘာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ ကပိၸယႀကီးရဲ႕ …. ဓာတ္ေရာင္ျခည္သင့္တာ … အဲ့မွာ ဗီဇေတြေျပာင္းၿပီး အဲလိုျဖစ္သြားတာ … ။ ဆရာေလးလည္း ဓာတ္ေရာင္ျခည္သင့္ရင္ မ်ဳိးရိုးဗီဇေတြ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္ကုန္တယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္ေလ။
ဒါေပမဲ့ကြာ … အဲလိုႀကီးေတာ့ ႀကီးလို႔ မရဘူးကြ … ။
ဘာလို႔မရရမွာလဲ ကပိၸယႀကီးရဲ႕ … ရာမနဲ႔ လကၡဏာေတာင္ ေရကန္ထဲ ဆင္းလိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းႀကီးသြားတာ မဟုတ္လား။
အင္ …. အဲဒါက ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္ကြ .. မင္းေကာင္က မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဟ … ။
ဟာ ကပိၸယႀကီးကလည္း တယ္မ်က္ႏွာလိုက္တာပဲ … ရာမတို႔ၾက ရတယ္။
ဟ ဟိုက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ ႀကီးသြားတာ .. မင့္ေကာင္လို လူဘီလူးႀကီးျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူးဟ။
ေပစူးက ညစ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ၿပံဳးတယ္။
ဟင္း ဟင္း ဘာလို႔လဲ အလင္းျပပါဦး ကပိၸယႀကီးရဲ႕။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အရြယ္အစား ႀကီးတာထက္ ထုထည္က ပိုတိုးလာလို႔ပဲ။
ဒီတခါေတာ့ ေပစူးေရာ တာတီးေရာ က်ဳပ္ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ၾကည့္ေလရဲ႕။
နားလည္ဘူး
ဒီလိုကြ … အရြယ္အစားက ႏွစ္ဆတိုးတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ထုထည္က ႏွစ္ဆမကဘူး။ ရွစ္ဆတိတိ တိုးလာတယ္ကြ။
ဘာလို႔လဲ ကပိၸယႀကီးရဲ႕။
ဥပမာ အလ်ား ၂ ဆ အနံ ၂ ဆ အျမင့္ ၂ ဆ တိုးလာတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒါ အရြယ္အစားအားျဖင့္ ၂ ဆ ပိုႀကီးသြားတာေပါ့ ဟုတ္လား။ အဲ ထုထည္ကေတာ့ ၂ x ၂ x ၂ = ၈ ဆ တိတိ တိုးလာတယ္ကြ။ အဓိပၸာယ္က အေလးခ်ိန္က ၈ ဆတိုးလာတယ္ကြ။ မင္းေကာင္ “ဟုတ္”က ဘယ္ႏွစ္ဆ တိုးလာတုန္း။
အဲ .. ငါးဆ ဆယ္ဆေတာ့ ရိွမယ္ဗ်။
ဟုတ္ၿပီ တြက္ရလြယ္ေအာင္ ငါးဆလို႔ ထားလိုက္။ အရြယ္အစားကို ငါးဆ ခ်ဲ႕လိုက္မယ္ဆိုရင္ ထုထည္ အေလးခ်ိန္က ၅ x ၅ x ၅ = ၁၂၅ ဆ တိုးလာမယ္ကြ။ အဲလို ၁၂၅ ဆ တိုးလာတဲ့ အေလးခ်ိန္ကို သူ႕အရိုးေတြက ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အရိုးရဲ႕ခံႏိုင္စြမ္းအားက သူရဲ႕ကန္႔လတ္ျဖတ္ ဧရိယာေပၚမွာ တည္တယ္ … ဒီေတာ့ မင္းေကာင့္ရဲ႕အင္အားက အလြန္ဆံုးတိုးလာ ၂၅ ဆေပါ့။ အေလးခ်ိန္တိုးလာတာက ၁၂၅ ဆ …. ဒါေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕အရိုးရဲ႕ ခံႏိုင္စြမ္းအားက ၂၅ ဆပဲ တိုးလာတယ္ဆိုေတာ့ …. ဟားးး မင္းေကာင္ႀကီးဟာ ေျမေပၚကကို ထႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးကြ။
ေပစူးက မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ …
ဟုတ္ရဲ႕လား ကပိၸယႀကီးရယ္ ….
ေအာ္ ဟုတ္ပါတယ္ကြ … ဒါေၾကာင့္ အေလးခ်ိန္မ်ားတဲ့ေကာင္ေတြရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြဟာ တျခားေကာင္ေတြထက္ ပိုတုတ္တယ္ကြ။ ဥပမာ ၀က္တို႔ … ေနာက္ ဆင္တို႔ .. ဟုတ္လား ..ဆင္ေျခေထာက္ဆို အတုတ္ႀကီးေတြ … ။ ၿပီးေတာ့ အခုမင့္ေကာင္က အေပၚပိုင္းက ပိုႀကီးလာေတာ့ ပိုေတာင္ မျဖစ္ႏုိင္ေသး … ။
တာတီးက ညစ္က်ယ္က်ယ္ၿပံဳးလို႔ …
ဟင္း ဟင္း ငါအစကတည္းက ေျပာပါတယ္ … မင့္ေကာင္က အီေပါေလာႀကီးပါလို႔။ အခု မင့္ေကာင္က ထေတာင္ မထႏိုင္ဘူး .. ဟီးဟီး … ။
အဲ တာတီးရဲ႕ မင့္ေကာင္ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္ႀကီးပဲကြ
အမ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကပိၸယႀကီးရဲ႕။ ေျပးတာ ဘာလို႔ မရရမွာလဲ အားရိွရင္ ေျပးႏိုင္တာေပါ့။
မဟုတ္ေသးဘူးကြ … အရာ၀တၳဳတခုဟာ အျမန္ႏႈန္းတိုးလာတာနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ျဒပ္ထုကလည္း တိုးလာတယ္ဟ …
ဟာ ကပိၸယႀကီးကလည္း မဟုတ္တာႀကီး ဘယ္နဲ႔လုပ္ ျဒပ္ထုက တိုးလာရမတုန္း။
ေရာ္ .. ဒါ ငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ အိုင္စတိုင္းဆိုတဲ့ ပညာရွင္ႀကီး ေျပာခဲ့တာ။ အရာ၀တၳဳတခုဟာ အျမန္ႏႈန္းတိုးလာရင္ သူ႕ရဲ႕ျဒပ္ထုကလည္း တိုးတိုးလာတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အရာမွ အလင္းထက္ ျမန္ျမန္မသြားႏုိင္ဘူးတဲ့။ အလင္းအလ်င္နီးပါး ေရာက္လာတာနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ျဒပ္ထုကလည္း အဆမတန္ႀကီးလာမို႔ပဲ။
တာတီးက မ်က္ေမွာင္ေလးၾကဳတ္လို႔ စဥ္းစားတယ္။
အင္း .. ကပိၸယႀကီးေျပာသလိုဆို တပိႆာသံတံုးက အျမန္ႏႈန္းေတြ တိုးလာရင္ ႏွစ္ပိႆာသံတံုးႀကီး ျဖစ္သြားမယ္။ အဲ ဒါဆို အဲ့ဒီတိုးလာတဲ့သံေတြက ဘယ္က ေရာက္လာတာလဲ .. ဟာ ကပိၸယႀကီးဟာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ .. ယုတိၱမရိွဘူး။
အမ္ …
က်ဳပ္လည္း သိသမွ်ေလးေတြကို အသည္းအသန္ျပန္စဥ္းစားရတယ္။
အဲလိုႀကီးေတာ့ ဟုတ္ဘူးေလကြာ … ျဒပ္ထုတိုးတယ္ဆို စကားအျဖစ္ေျပာတာ။ တကယ္တိုးတာ မဟုတ္ဘူး။
ဟင္ .. အာ့ဆို တကယ္တိုးတာ ဘာႀကီးတုန္း .. ကပိၸယႀကီးရဲ႕။
(အင္း ရွင္းခါမွ ရႈပ္ေတာ့မယ္ထင္တယ္။ တတ္ႏိုင္ဘူးေလ နားလည္သလို ရီႊးဦးမွ 🙂 )
ဒီလိုကြ … ျဒပ္ထုဆိုတာ အင္နားရွားသေဘာရိွတယ္။ အင္နားရွားသေဘာက အျမန္ႏႈန္းတိုးလာတာကို ဆန္႔က်င္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ျဒပ္ထုႀကီးရင္ အင္နာရွားမ်ားတယ္။ အင္နာရွားမ်ားရင္ ဒီေကာင္ကို ေရြ႕ဖို႔ အားပိုလိုတယ္။ အခု ဒီမွာ တိုးတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာက အင္နာရွားသေဘာကို ေျပာတာ။
တနည္းအားျဖင့္ အျမန္ႏႈန္းမ်ားလာရင္ အင္နာရွားႀကီးလာတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ျဒပ္ထုတိုးတယ္ဆိုတာ ဒီသေဘာကို ေျပာတာကြ။
ဒီလိုကြာ … တနာရီ မိုင္ ၁၀၀ သြားေနရာကေန ၁၁၀ ကို တင္ဖို႔ အားသိပ္မလိုဘူး။ အဲ ဒါေပမဲ့ တနာရီ မိုင္တစ္သိန္းကေန တစ္သိန္းနဲ႔ တစ္ဆယ္ျဖစ္လာဖို႔က အားအမ်ားႀကီးပိုလိုတယ္။ ဒါဆို တစကၠန္႔ ကီလိုတစ္သိန္းနဲ႔ သြားေနတဲ့ေကာင္က တစ္သိန္းတစ္ေသာင္းေလာက္တင္ဖို႔ဆို အား အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီးပိုလိုလာတယ္ေပါ့။ တနည္းအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕အင္နာရွား တိုးလာတဲ့သေဘာေပါ့။ (ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ႀကီး အျမန္ႏႈန္းတိုးဖို႔ အားပိုလိုလာတာေပါ့)
တကယ္လို႔ အျမန္ႏႈန္းက အလင္းအလ်င္ႏႈန္းေလာက္ ေရာက္ဖို႔ဆို လိုအပ္တဲ့အားက အနႏၱေလာက္ထိ ျဖစ္လာမယ္။ တနည္းအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕အင္နာရွားသေဘာဟာ အနႏၱေလာက္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကီးလာတယ္ေပါ့ကြာ။ ဒီေသဘာကို ေျပာတာ … ။
တာတီးခမ်ာလည္း ရံႈ႕ရံႈ႕မဲ့မဲ့ ျဖစ္သြားေလရဲ႕။
အင္ အာ့ဆို ဖလက္လို ျမန္ျမန္ႀကီး မေျပးႏိုင္ဘူးေပါ့။
ေအးဟ .. ရူပေဗဒသေဘာအရေတာ့ ငါ့ေကာင္တို႔ေကာင္ေတြက ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္ေတြပဲ … ။
ဟင္း … ကပိၸယႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ရတာ မမိုက္ပါဘူးဗ်ာ .. က်ဳပ္တို႔အေကာင္ေတြေတာ့ သြာပါၿပီ .. ။
ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါနဲ ထြက္သြားေလရဲ႕။
က်ဳပ္လည္း သူတို႔ျပန္သြားမွ သက္ျပင္းႀကိးမႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ဟူး .. ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ငတိေတြ စာေလးဘာေလး ပိုဖတ္လာလို႔ အခ်ိန္ေနာက္ျပန္သြားတာတို႔ တြင္းနက္တို႔ တီတြင္းတို႔ကိုမ်ား ဆက္ေမးရင္ … ခက္ရေခ်ရဲ႕။
ေအးေလး အဲဒီေတာ့လည္း ရြာထဲက ကေလးေတြ သိပံၸကို စိတ္မ၀င္စားလို႔ဆိုၿပီး တဗ်စ္ဗ်စ္တေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေလး ဆရာစိုးဆီ လႊတ္ရမွာပ … 🙂 🙂 ။