စိုးလြင္(၂၁၁) (ဝမ္ခ) ● အေတြးအေခၚ မတူၾကေလေသာအခါ

 စိုးလြင္(၂၁၁) (ဝမ္ခ) ● အေတြးအေခၚ မတူၾကေလေသာအခါ
( ၾက မ္ း ၾက မ္ း တ မ္ း တ မ္ း ဘ ဝ လ မ္ း မ် ာ း )
(မုိးမခ/ သစ္ခက္သံလြင္) စက္တင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၆
====
၁၉၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾက တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က် ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ားကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္အြန္လိုင္းမွတဆင့္ ေရးသားတင္ဆက္လိုက္ပါသည္။

စိုးလြင္ (ဝမ္ခ) (၂၁၁)
====

က်ေနာ္ တပ္မဟာ ၄ ကျပန္လာေတာ့ ABSDF ဗဟို႐ုံးမွာ ေက်ာ္ႏိုင္ဆိုတဲ့ မင္းသမီးစခန္းက ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္။ ေျခတဖက္ျပတ္ေနတာေတြ႔လို႔ မိုင္းထိတာလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ က်ည္ဆံထိတာတဲ့။ ဒါနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို ေမးၾကည့္ ေတာ့ သူတို႔စစ္ေၾကာင္း ေရွ႕တန္းဆင္းသြာတာ ရြာတရြာ ေရာက္ေတာ့ သူ ငွက္ဖ်ားအႀကီးအက်ယ္ တက္ပါေလးေရာတဲ့။ ဒါနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းလည္း သူ႔ကို ရြာမွာထားခဲ့ၿပီး ေရွ႕တန္းဆက္႐ွင္းသြားၾကတယ္။ ၃ ရက္ေလာက္ေနလို႔ အဖ်ားသက္သာေတာ့ ေနာက္တန္းျပန္မယ္ဆိုၿပီး K.N.U ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ရြာထိပ္ကေတာတန္းမွာ ပုခက္ဆြဲၿပီး ညအိပ္ၾကတယ္။

မိုးလင္းခါနီး ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္မွာ သူတို႔အဖြဲ႔ကို ၀ိုင္းပစ္ခံထိၿပီ။ သူလည္း ေပါင္ကို ေသနတ္မွန္ၿပီး ပုခက္ေပၚက ေအာက္ ကိုျပဳတ္က်သြားတယ္။ ေသနတ္လည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကို လြင့္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အစိုးရစစ္သားေတြ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ ကို၀ိုင္းကန္ၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ေရာက္လာၿပီး ကန္ေနၾကတာကို ရပ္ခိုင္းၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ေမးတယ္။

ဘယ္အဖြဲ႔ကလဲ ဘာရာထူးလဲေမးေတာ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က ႐ိုး႐ိုးရဲေဘာ္ပါပဲလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ဗိုလ္ႀကီးလည္း ေက်ာ္ႏုိင္ရဲ႕ လက္ေမာင္းတံဆိပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း လက္ခံသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြဘက္လွည့္ၿပီး” ဒီ ေကာင္ကို ငါသတ္ၿပီး လိုက္လာခဲ့မယ္ မင္းတို႔သြားၾကေတာ့” လို႔ အမိန္႔ေပးၿပီး ပစၥတိုသနတ္ကို ေမာင္းတင္လိုက္တယ္။ ဒီအ ခိ်န္မွာပဲ သူ႔ကိုသတ္မယ္ဆိုတာသိသြားတဲ့ေက်ာ္ႏိုင္ကလည္း ေသမယ့္အတူတူ မထူးဘူး ျပန္ပစ္မယ္ဆိုၿပီး ခပ္လွမ္း လွမ္းမွာ က်ေနတဲ့ ေသနတ္ကိုေကာက္ဖို႔ လက္ကို တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လိုက္တယ္။ ေသနတ္ဆီကို လက္အေရာက္မွာပဲ ဗိုလ္ႀကီးက ေသနတ္ကို ကန္ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ …

“မင္းက ငါ့ကို သတ္ဖို႔လုပ္ေသးတာေပါ့ေလ။ မင္းကို ငါမသတ္ပါဘူး။ မင္းရဲေဘာ္ေတြ မင္းကို မၾကာခင္ လာေခၚမွာပါ..မင္း လည္း မမိုက္ေတာ့နဲ႔” ဆိုၿပီး ေက်ာ္ႏိုင္ ေဘးနားေျမႀကီးထဲကို ေသနတ္နဲ႔သုံးခ်က္ပစ္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ေက်ာ္ႏိုင္ဆီကို မၾကာခင္ပဲ ရဲေဘာ္ေတြေရာက္လာၿပီး ေဆး႐ုံကိုပို႔ေပးၾကေပမဲ့ ေျခေထာက္ေတာ့ ျဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဒါက ရန္သူတပ္မႉး ေကာင္းတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔လို႔ေတာ္လွန္းေရးရဲေဘာ္တေယာက္ အသက္ရွင္သြားတာ။ မင္းသမီးစခန္းက ေနာက္ရဲေဘာ္ တေယာက္ (နာမည္မမွတ္မိ) နဲ႔ေတြ႔ရလို႔ ၾကားရတဲ့သတင္းကေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာ။

သူတို႔ရဲ႕တပ္ခြဲမႉးတေယာက္က ေရွ႕တန္းရြာတရြာက ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္နဲ႔ သမီးရည္းစားျဖစ္ေနတယ္။ တေန႔က် ေတာ့ စစ္တပ္က ရြာကိုဝင္လာၿပီး ေက်ာင္းဆရာမရဲ႕အိမ္ကိုဝိုင္း၊ ေက်ာင္းဆရာမကို ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ရည္းစားတပ္ခြဲမႉးနဲ႔ခ်ိန္း ေတြ႔ဖို႔ခိုင္းသတဲ့။ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေတာ့ ဆရာမလည္း ရည္းစားကိုခ်ိန္းလိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ခြဲမႉးလည္း အေဖာ္မပါ တေယာက္ထဲ ညဘက္ေရာက္ခ်လာတယ္။ ဒီမွာတင္ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ စစ္တပ္က ရဲေဘာ္ေတြလည္း ေက်ာင္းသားတပ္ခြဲမႉး ကိုဖမ္းၿပီး ေက်ာင္းဆရာမအိမ္ေရွ႕မွာရွိတဲ့ ေကာက္႐ိုးပုံေပၚမွာ ႀကိဳးခ်ီၿပီး အရွင္လတ္လတ္ မီး႐ႈိ႕သတ္လိုက္သတဲ့။

ေတာ္လွန္းေရးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ကာလအတြင္း က်ေနာ္သိသမွ် ၾကားသမွ် ရန္သူတပ္မႉးေတြရဲ႕ သတင္းမွာ ေကာင္း သတင္းထက္ ဆိုးသတင္းက ပိုမ်ားပါတယ္။

၁၉၈၈ အေရးအခင္းအၿပီးေတာခိုကာစ..လက္နက္မရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားစခန္းတခုကို စစ္တပ္ကဝင္ပစ္တာ ေက်ာင္းသားတ ေယာက္ကို ဒဏ္ရာနဲ႔ ဖမ္းမိသြားတယ္။ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဂြးျဖတ္ သတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၀မ္ခစခန္းကိုေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ (ကရင္လူမ်ဳိး) တေယာက္ကေတာ့ … K.N.U ေတြနဲ႔အတူ စခန္းတခု မွာေနတုန္း စစ္တပ္က ဝင္ပစ္ေတာ့ ဒဏ္ရာနဲ႔ ဖမ္းမိသြားတာ ေခါင္းျဖတ္သတ္လိုက္ၾကတယ္။

က်ေနာ္တာ၀န္ထမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ တပ္မဟာ ၃ မွာတုန္းကေတာ့ ရြာတရြာကိုေရာက္လာတဲ့ စစ္တပ္က ဗိုလ္ႀကီးတဦးက ၁၆ ႏွစ္ အရြယ္ရွိတဲ့ရြာသူတေယာက္ကို စစ္ေမးစရာရွိလို႔ဆိုၿပီး ေခၚကာ မုဒိမ္းက်င့္လိုက္တယ္။ တပ္မဟာ ၃ ထဲကို ဝင္လာတဲ့ စစ္ ေၾကာင္းတေၾကာင္းဟာလည္း ဆြဲလာတဲ့ ေဇယ်ဝတီသား ေပၚတာတေယာက္ကို မထမ္းႏိုင္လို႔ဆိုၿပီး ေခ်ာက္ထဲကို ကန္ခ် ထားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ကေတြ႔ၿပီး ေဆးကုေပးကာ ေဇယ်ဝတီက မိဘေတြနဲ႔ဆက္သြယ္ၿပီး ျပန္ပို႔ေပး ခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ ဝမ္ခမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္အတြင္း ရန္သူကြန္မန္ဒိုတပ္ခြဲတခြဲ က်ေနာ္တို႔စခန္းကို လာတိုက္ဖူးတယ္။ သတ္ ကြင္းထဲကို၀င္လာတဲ့ ကြန္မန္ဒိုတပ္ခြဲဲတခြဲလုံးကို ဗိုလ္မႉးေရာဘတ္စံဦးစီးတဲ့ KNU အဖြဲ႔က ေခ်မႈန္းလိုက္တာ တပ္ခြဲတခုလုံးနီးပါ က်ဆုံးသြားၾကတယ္။ ဒီအထဲကမွ ဒဏ္ရာနဲ႔လြတ္ထြက္သြားတဲ့ လွေမာင္ (နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕) ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီး တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ KNU ကဖမ္းမိတယ္။ သူကို KNU ေဆး႐ုံမွာတင္ၿပီး ေဆးကုေပးေနတုန္း သူ႔ရဲ႕အျဖစ္ အပ်က္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ …

ဝမ္ခစခန္းကိုမတိုက္ခင္ သူတို႔ကို ေကာ့ကရိတ္မွာ ကြန္မန္ဒိုသင္တန္း ၃ လ ေပးသတဲ့။ သင္တန္းၿပီးတာနဲ႔ စခန္းကိုလာ တိုက္ခိုင္းတာ။ သူဒဏ္ရာရေတာ့ အေနာက္ကို ဆုတ္ခ်လာၿပီး သူတို႔တူးထားတဲ့ဘန္ကာတခုမွာ နားေနသတဲ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အရာခံဗိုလ္တေယာက္ ျဖတ္ေျပးလာတာေတြ႔လို႔ “ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ကို ကူညီပါအုံး” ဆိုေတာ့ “မင္းေသနတ္ ငါ့ေပးလိုက္..မင္း ေနာက္မွလိုက္လာခဲ့” ဆိုၿပီး ေသနတ္ယူကာ ထြက္သြားသတဲ့။ သူလည္း ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာကို သြားတိုက္ေဆးထည့္၊ မိုးေရခံေသာက္ၿပီးေနေနတာ တပတ္ေနေတာ့ တက္ရွင္းတဲ့ KNU ရဲ႕အဖမ္းကို ခံလိုက္ရတာ။

တရက္…က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ သူ႔ေဆး႐ုံကိုသြားၿပီး အားေပးစကားေျပာေနတုန္း ျမန္မာ့အသံကလႊင့္တဲ့ စစ္သည္မ်ားရဲ႕က႑တခုမွာ “ကိုယ္ပိုင္အမွတ္ (~~~~~) တပ္သား လွေမာင္သည္ ေရွ႕တန္းတေနရာတြင္ က်န္းမာခ်မ္း သာစြာျဖစ္ တိုင္းျပည္တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနေၾကာင္း နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ေနမိဘမ်ားအား အေၾကာင္းၾကားသိေစအပ္ပါ သည္” ဆိုတဲ့ ေၾကညာသံကို အံ့ၾသစြာၾကားလိုက္ရတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြလည္း အားတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကို အားေပးစကားသြားေျပာၾက တပ္ရင္းထဲမွာရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အလႉလုပ္ရင္လည္း သူ႔ကိုသြားေခၚၿပီး ေကြၽးၾက…။ ဒီလို႔နဲ႔ေနရင္ တရက္က်ေတာ့ သူ႔ဆီကိုသြားတာ သူ႔ကို ေဆး႐ုံမွာမေတြ႔ ေတာ့ဘူး။ ဒဏ္ရာေပ်ာက္သြားလို႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာပဲထည့္ထားသလာလို႔ အခ်ဳပ္ကိုလိုက္သြားေတာ့လည္း အခ်ဳပ္မွာမေတြ႔ရ ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ မသကၤာလို႔ ရင္းႏွီးတဲ့ KNU တေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ KNU ထဲက ဆရာတေယာက္ (စစ္တပ္က ထြက္ေျပးလာၿပီး KNU ထဲမွာ တာ၀န္ထမ္းေနသူ) က လွေမာင္ကို စကားလာေျပာတာ၊ မင္းက ကိုယ့္အဖြဲ႔ကိုသစၥာေဖာက္တဲ့ သစၥာေဖာက္ဆိုၿပီး လွေမာင္က မေျခမငံဆက္ဆံသတဲ့။ က်ေနာ္တို႔လည္း သေဘာေပါက္လိုက္ပါၿပီ။

အေနမတတ္တာလား၊ အေျပာမတတ္တာလား၊ စစ္ေသြးစစ္မာန္ေတြပဲ တက္ေနသလား။ ဒါကိုေတာ့ သြားေလသူ လွေမာင္ တေယာက္ပဲ သိပါလိမ့္မယ္။

 

စိုးလြင္ (၂၁၁) (ဝမ္ခ)