(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၆
ကြၽန္မေဆးေက်ာင္းသူဘဝ၊ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (က) က စလို႔ ေမြးေပးခဲ့ရတဲ့ ေမြးလူနာေတြမ်ားပါတယ္။ ေဆးေက်ာင္းသူ ဘဝ၊ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (က) နဲ႔ အပိုင္း (ခ)၊ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ဘဝ၊ အေရွ႕ပိုင္းေဆး႐ံုႀကီး လက္ေထာက္ဆရာဝန္ဘဝ … စတဲ့စတဲ့ ဘဝအေထြေထြျဖတ္သန္းမႈအတြင္းတုန္းကေရာ၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ္လွန္ေရးတြင္း၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ျပည္သူတပ္မေတာ္သား၊ ေဆးလုပ္သား ေကဒါတဦးအေနျဖင့္ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ လြတ္ေျမာက္ေဒသအတြင္းမွာ ေရာ၊ မီးဖြားေပးခဲ့ရတဲ့ လူနာ မနည္းမေနာ ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကို ဝမ္းဆြဲေပးရၿပီး တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ကေလးေကာက္ေပးရတာပါ။ အဲဒီေမြးလူနာအမ်ားအျပားထဲမွာ ကြၽန္မဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ေမြးလူနာတဦးရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးေပၚေပါက္လာေတာ့ အဲဒီလူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကို ေထာက္ကူေပါင္းစပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ကြၽန္မတို႔ပါတီ ဗဟိုနဲ႔ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသတို႔ ပူးေပါင္းၿပီး မိုင္းယန္း ေဒသ စစ္ဆင္ေရးကိုလုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမိုင္းယန္းတိုက္ပြဲႀကီး အတြင္းက ၾကံဳခဲ့ဆံုခဲ့ရတဲ့ ေမြးလူနာတဦးပါ။
စစ္ဆင္ေရးႀကီးအတြင္း တာဝန္အမ်ဳိးမ်ဳိး ထမ္းေဆာင္ၾကမယ့္ ရဲေဘာ္ေတြ ပန္ဆန္းက ၾသဂုတ္လအကုန္မွာ၊ ယခုအထူးေဒသ (၄) က်ိဳင္းတံု ေျမာက္ပိုင္းခ႐ိုင္ မိုင္းယန္းေဒသသို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ ကြၽန္မဖြင့္ထားတဲ့ ဗဟိုေဆး ေက်ာင္းက ေဆးေက်ာင္းသားတအုပ္ကို ဦးစီးၿပီးေရွ႕တန္းေဆးတပ္ဖြဲ႕အျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ ႏိုင္ငံ ေရးမွဴး ရဲေဘာ္စိုးသိမ္း (ဗဟိုေကာ္မတီ၊ ကြယ္လြန္) ဦးစီးတဲ့ ေရွ႕တန္းစစ္ၫႊန္ၾကားေရးအဖြဲ႕အပါ ကြၽန္မတို႔ အဖြဲ႕ေတြအားလံုး စလဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာစုစည္းၾကရပါတယ္။ စစ္ဆင္ေရးမွာပါဝင္ၾကမယ့္ ေဒသခံတပ္ဖြဲ႕အသီးသီး (ဥပမာ ၈၁၅ စစ္ေဒသ၊ ၇၆၈ တပ္မဟာ) ကတာဝန္ခံ ေခါင္းေဆာင္ရဲေဘာ္မ်ားလည္း ေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။
တျပည္လံုး ျပည္သူလူထုရဲ႕ ရွစ္ေလးလံုးႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးရဲ႕ဂယက္က မိုင္းယန္း-မိုင္းေလြေဒသက ျပည္သူလူထုႀကီး (ရွမ္းလူမ်ဳိးအမ်ားစု) ကိုလည္း ႐ိုက္ခတ္လာၿပီးျဖစ္လို႔ ကြၽန္မတို႔တေတြေရာက္သြားတဲ့အခါ ေဒသခံလူထုရဲ႕ လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲႀကိဳဆိုမႈကို (ဘယ္တုန္းကနဲ႔မွ မတူေအာင္) ရရွိခဲ့ပါတယ္။ လူထုက ကြၽန္မတို႔ထက္ေတာင္ တက္ႂကြေနပါေသးတယ္။ စစ္ဆင္ေရးႀကီးတခုလံုးအတြက္ျပင္ဆင္ရတာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ ဒါကို္ပဲ ေဒသခံျပည္သူေတြက အားမလိုအားမရျဖစ္ ေနပါတယ္။ ရန္သူကင္းစခန္း အေျခအေနေတြကိုလည္း လာေျပာေျပာျပေနပါတယ္။ ေဒသခံလူထုကို ဘယ္ေလာက္အႏိုင္ က်င့္တယ္၊ ႏွိပ္စက္တယ္ဆိုတာေတြလည္း ေျပာျပၾကပါတယ္။ (ဒါ့ေၾကာင့္ တိုက္ပြဲေတြအၿပီး သံု႔ပန္းေတြမိတဲ့အခါ သူတို႔ လက္ အတင္းအပ္ခိုင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ စစ္ေျမျပင္ကဖမ္းဆီးရမိလာတဲ့ သံု႔ပန္းမ်ားကို သတ္ျဖတ္ဖို႔ေဝးစြ၊ မညႇဥ္းဆဲရဆိုတဲ့ ပါတီရဲ႕ သံု႔ပန္းေပၚလစီကို ရွင္းျပရပါတယ္။ လူထုက ေတာက္ေလွ်ာက္ မဆလစစ္တပ္ရဲ႕ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈခံခဲ့ရတာမို႔ အ ေတာ္ ေျပာယူရပါတယ္။) ေဒသခံ လူထုနာမယ္ဆိုရင္လည္း နာစရာပါ။ တိုက္ပြဲၿပီးလို႔ ကြၽန္မတို႔လည္းျပန္ဆုတ္လာေရာ မဆလတပ္ေတြဝင္လာၿပီး ဗကပကိုကူညီမႈနဲ႔ ေတြ႕သမွ်လူေတြသတ္ရာမွာ မေျပးႏိုင္ မပုန္းႏိုင္တဲ့ ကြၽန္မတို႔ ၇၆၈ တပ္ရဲ႕ႏိုင္ငံ ေရးမွဴး စိုင္းေနာင္ပန္းရဲ႕ အသက္ (၈ဝ) ေက်ာ္အရြယ္ ဖခင္ႀကီးလည္း ပါသြားပါတယ္။
မိုင္းယန္းဘက္က လာၾကတဲ့ကုန္သည္မ်ားက မိုင္းယန္းၿမိဳ႕ေပၚမွာဘာတပ္မွမရွိေတာ့ဘဲ ေဘးပတ္လည္က စခန္းေတြထဲမွာ သာ ရန္သူတပ္ေတြရွိေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔ဗကပရဲ႕ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္က မိုင္းယန္းၿမိဳ႕ကိုသိမ္းႏိုင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။ တကယ္လည္း ကြၽန္မတို႔ ဆီကတခ်ဳိ႕တပ္ဖြဲ႕ေတြၿမိဳ႕ထဲထိဝင္ၾကည့္ရာမွာ ဘာအခုအခံမွ မေတြ႕ရပါဘူး။ ၿမိဳ႕ပတ္လည္က စခန္းကုန္းေတြထဲမွာပဲ ကုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကြၽန္မတို႔တပ္ေတြက အဲဒီပတ္လည္က စခန္းေတြကိုပဲ တခုၿပီးတခု တိုက္သိမ္းရပါေတာ့တယ္။
တိုက္ပြဲစေတာ့မယ္ဆိုကတည္းက ကြၽန္မတို႔ ေရွ႕တန္းေဆးအဖြဲ႕ကလည္း စစ္ေျမျပင္နဲ႔နီးေအာင္ စလဲ့နဲ႔ မိုင္းယန္းၾကား (အ လယ္နီးပါးေလာက္) မွာရွိတဲ့ မန္ဝိုင္းဆိုတဲ့ ပေလာင္ရြာေလးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စတည္းခ်ၿပီး ေရွ႕တန္းေဆး႐ံု ဖြင့္လိုက္ ပါတယ္။ အဲဒီရြာေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ ရြာေတြနဲ႔ေတာင္ မလိုက္ဘူး။ ဟီးေနတာပဲ။ ေအာက္ထပ္ကို သမံတလင္း ကိုင္ထားၿပီး သစ္ေကာင္းဝါးေကာင္းေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတာ။ ေဒသခံေကဒါေတြနဲ႔ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းဘုရားရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔အဲဒီေက်ာင္းေအာက္ထပ္မွာကြၽန္မတို႔က ေဆး႐ံုဖြင့္လိုက္တာပါ။ အဲဒီမွာပဲ ေဒသခံလူေတြကိုေဆးကုေပးတာတို႔ ညပိုင္း ေတြမွာ လူေတြစုခိုင္းၿပီး က်န္းမာေရး ပညာေပးေတြ ေဟာေျပာတာတို႔ စသျဖင့္ လူထုလုပ္ငန္းေတြလည္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သေရြ႔ လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကြၽန္မက အဲသလိုရြာေတြမ်ဳိးေရာက္ရင္ လုပ္ေနၾကကိစၥတခု ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါ ကေတာ့ ရြာေတြမွာ ေယဘုယ်ရွိတတ္တဲ့ ဝမ္းဆြဲသည္ႀကီး (တရြာမွာ အနည္းဆံုး၂-၃ ေယာက္ ရွိတတ္တယ္။) ေတြကို စုၿပီး သင္တန္း တိုေလးေတြ ေပးပါတယ္။
အဓိက သန္႔ရွင္းေရးပါ။ လက္ေသေသခ်ာခ်ာေဆးဖို႔၊ မီးေနသည္သံုးတဲ့အဝတ္စ (သူတို႔သံုးတတ္တာက အဝတ္စုတ္ေတြ ညစ္တီး ညစ္ပတ္အဝတ္ေတြေပါ့။ လႊင့္ပစ္ရမွာမို႔တဲ့။) ကေလးအႏွီးစေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီး ေနေရာင္မွာလွမ္းဖို႔ ကေလးခ်က္ကို ေဆးမထည့္ဖို႔ (သူတို႔ဆီမွာ ကေလးခ်က္မက်က္တာ အနာရင္းတာ သိပ္မရွိဘူး။ ကေလးခ်က္ကိုျဖတ္ရာမွာ သူတို႔က ဝါးလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ခုတ္ၿပီး အဲဒီဝါးကို ႏွီးျဖာၿပီးႏွီးနဲ႔ ျဖတ္တာ)။ မီးေနသည္ရဲ႕တကိုယ္ရည္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ ေပးဖို႔ စတာေတြကို ဘာသာျပန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ နားလည္သေဘာေပါက္လာေအာင္ ေျပာျပရပါတယ္။ တိုက္ပြဲေတြမရွိတဲ့ ေအးေဆးတဲ့ကာလမ်ားမွာေပါ့။ တိုက္ပြဲစၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒါေတြ ေဘးဖယ္ထားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
တိုက္ပြဲေတြက စက္တင္ဘာလ လယ္မွာစပါေတာ့တယ္။ ေဘးပတ္လည္က စခန္း (၃-၄) ခုေလာက္သိမ္းၿပီးတဲ့အခါ ၾကား ျဖတ္နိဂံုးခ်ဳပ္ အစည္းအေဝးတရပ္ လုပ္ပါတယ္။ လူအေတာ္စံုပါတယ္။ ေရွ႕တန္းတပ္ေတြက တာဝန္ခံရဲေဘာ္ေတြပါ တက္ လာၾကၿပီး သူတို႔ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြကို တင္ျပၾက ေတာင္းဆိုၾကပါတယ္။ အစည္းအေဝးၿပီးခါနီးေတာ့ အဲဒီအစည္းအေဝးကို ဦးစီးက်င္းပေပးတဲ့ ရဲေဘာ္စိုးသိန္းက ကြၽန္မကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး “ကဲ-ခင္ဗ်ားက ေရွ႕တန္းကရဲေဘာ္ေတြကို ဘာမွာစရာရွိလဲ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ကြၽန္မကလည္း ဒီအခြင့္အေရးေစာင့္ေနတာ။ အခု ကြၽန္မတို႔ေရာက္ေနတဲ့ေနရာဟာ ေနာက္တန္းပါတီဗဟိုဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ အ ေရွ႕ ေျမာက္စစ္ေဒဌာနခ်ဳပ္႐ံုးစိုက္ရာ ပန္ဆန္းနဲ႔ အေတာ္အလွမ္းေဝးပါတယ္။ (၂) ရက္ခရီးပါ။ အရင္ေရွ႕တန္းေဆးအဖြဲ႕ေတြ ထြက္ရစဥ္က ဝေတာင္ခ႐ိုင္အတြင္း ပန္ဆန္းကိုဦးတည္ထိုးစစ္ဆင္ေနတဲ့ စစ္ေရးတိုက္ပြဲမ်ားျဖစ္လို႔ ပန္ဆန္းနဲ႔ လြန္ေရာ ကြၽံေရာ ၈ နာရီ ၁ဝ နာရီခရီးပါ။ ေဆးဝါးေတြလိုအပ္လာရင္ ပန္ဆန္းျပန္ယူရတာ လြယ္ပါတယ္။ လူၾကံဳလည္းမ်ားပါတယ္။ အခုေနရာက မလြယ္ဘူး။ ေဆးေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း ကုန္လိုက္လာေနၿပီ။ ဒါ့အျပင္ အရင္တပတ္ ေရွ႕တန္းကျပန္လာ တဲ့ တပ္မွဴးေလးတေယာက္က ကြၽန္မကို ေျပာျပထားတဲ့အေၾကာင္းတခုလည္း ရွိပါတယ္။ သူေျပာတာက“ရန္သူ႔စခန္းတခု သိမ္းၿပီးေတာ့ အဲဒီစခန္းထဲမွာ ေဆးသြင္းတဲ့ပုလင္းေတြေရာ ပိုက္ေတြေရာ ေတြ႕ရတယ္တဲ့။ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး တဲ့။ ဆ ရာမတို႔ အသံုးက်မလားမသိဘူး။ အသံုးက်မယ္ဆိုရင္ ေနာက္တခါရရင္ ေနာက္တန္းပို႔ေပးလိုက္မယ္” လို႔ ေျပာထားပါတယ္။ ဒီေျပာျပခ်က္ကေလးက ကြၽန္မအာ႐ံုထဲ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက အစည္းအေဝးမွာလူစံုတုန္း (အ ထူးသျဖင့္ စစ္ဆင္ေရးကိုတိုက္႐ိုက္ ရန္သူနဲ႔တိုက္ေနတဲ့ ေရွ႕တန္းကရဲေဘာ္မ်ားရွိလို႔) ရန္သူစခန္းေတြသိမ္းၿပီးလို႔ ေဆးဝါး ပစၥည္းေတြရရင္ ေနာက္တန္းပို႔ေပးဖို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။
အစည္းအေဝးၿပီး ေနာက္တပတ္ စခန္းသိမ္းတိုက္ပြဲတပြဲအၿပီး ေရွ႕တန္းရန္သူ႔စခန္းက ရလာတဲ့ေဆးပုလင္းေတြဆိုၿပီး ကြၽန္ မတို႔ ေရွ႕တန္းေဆး႐ံုတြင္းကို ျပည္သူ႔စစ္ေတြ အရပ္သားေတြ ပလိုင္းေတြလြယ္ၿပီး ေရာက္လာၾကပါတယ္။ သူတို႔သယ္လာတဲ့ ေဆးပုလင္းေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေရးေပၚေသြးသြင္းဖို႔ လိုအပ္ရင္ သံုးႏိုင္တဲ့ေသြးထုတ္ယူႏိုင္တဲ့ပုလင္းေတြပဲ။ ေသြးမခဲ ေအာင္ ထည့္ရမဲ့ စစ္ထရိတ္အရည္ (၅ဝ-စီစီ) ေလာက္ထည့္ထားပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေဆးသြင္းတဲ့ပုလင္းလို႔ ထင္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေတာ္ကြၽမ္းက်င္တဲ့ ဆရာဝန္ေတြရွိမွ အသံုးတည့္တာပါ။ ေရွ႕တန္းစခန္းေတြဆီ ဘာေၾကာင့္ ပို႔ထားရသလဲ မသိပါဘူး။ ကြၽန္မလည္းစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ဒီၾကားထဲေရွ႕တန္းကျပန္လာတဲ့ တပ္ခြဲမွဴးေလးတဦးက ကြၽန္မတို႔ေဆး႐ံုထဲဝင္လာၿပီး ေဆးပုလင္းေတြ ရ မရ လာေမးေနပါေသးတယ္။ အားလံုးရပါၿပီ။ ေက်း ဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရပါေသးတယ္။
ဒီကိစၥ ဒီမွာတင္မၿပီးပါဘူး။ ညက်ေတာ့ ရြာကတာဝန္ခံေတြ ကြၽန္မဆီေရာက္ခ်လာပါတယ္။ သူတို႔ေျပာျပတာက ေန႔လည္ က မိုင္းယန္းကေဆးပုလင္းသယ္လာရတဲ့လူေတြထဲမွာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးတဦးပါလာသတဲ့။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက အ ခု ဗိုက္နာလာၿပီး သားဖြားေတာ့မယ္ျဖစ္ေတာ့ သူတို႔ေဒသထံုးစံအရ ရြာတြင္းမွာ မီးဖြားခြင့္မေပးႏိုင္တာေၾကာင့္ ရြာျပင္က လယ္ေစာင့္တဲထဲမွာ ေနရာခ်ထားေပးေၾကာင္း၊ အဲဒါ ကြၽန္မတို႔ေဆးအဖြဲ႕ကိုလာအပ္တာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ေပးဖို႔ ေျပာလာပါတယ္။ ကြၽန္မလည္းေဆးအိတ္ဆြဲၿပီး ေဆးေက်ာင္းသား ၃-၄ ေယာက္နဲ႔ လိုက္သြားပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေဆးအဖြဲ႕မွာ ရလလဖအဖြဲ႕က ေဆးသင္တန္းလာတက္ေနသူေတြ ရွိပါတယ္။ ေဆးေက်ာင္ းတပတ္-တပတ္ကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား (၇ ေယာက္မွ ၁ဝ ေယာက္) ေလာက္အထိ ပါတတ္ပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔အတြက္က အေတာ္ဟန္က်ပါတယ္။ ရွမ္းစကား-ဗမာ စကား ေရေရလည္လည္တတ္ၾကသူမ်ား ပါပါတယ္။ စာပါ တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာသာျပန္က ကြၽန္မတို႔အတြက္ အ ဆင္သင့္ပါပဲ။ အဲဒီေဒသခံ လူမ်ဳိးေတြထဲမွာက ရွမ္းလူမ်ဳိးအမ်ားစုျဖစ္ေနေတာ့ ေဒသရဲ႕လူမ်ဳိးႀကီးစကား (ဘံုစကား) က ရွမ္း စကား ျဖစ္ေနတာပါ။ အခုကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ေဆးအဖြဲ႕မွာ သူတို႔တေတြပါလာၾကပါတယ္။
ရြာျပင္က လယ္ေစာင့္တဲေရာက္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက ဗိုက္စနာေနပါၿပီ။ သူ႕ခင္ပြန္းသည္ကေတာ့ တဲေရွ႕ေလးမွာ မီးဖိုေလး ဖိုၿပီး ေရေႏြးတည္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ လူနာကိုစစ္ေဆးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မၾကာမီေမြးေတာ့ မယ္လကၡဏာေတြေတြ႕ရပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ကြၽန္မလည္း ပါလာတဲ့အားေဆးေလး ဘာေလးတိုက္ၿပီး စိတ္ေအးေအးထားဖို႔ ကြၽန္မတို႔ေစာင့္ၿပီး ေမြးဖြားေပးမယ့္ အေၾကာင္းစစ္ေဆးေတြ႕ရွိသမွ် အရလည္း ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေမြးႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပရပါတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ အတူပါတာက လည္း ရလလဖကေက်ာင္းသူေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကတဆင့္လူနာ စိတ္ေအးေစဖို႔ ေျပာရဆိုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ ေလာင္း (သူကလည္း ရလလဖက လာေက်ာင္းတက္ေနသူပါ။ ေျပာက္က်ားေဒသကလာသူပီပီ သူက ဘာသာျပန္တင္မကက်န္လုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္တဲ့ ေဒသခံလူထုလုပ္ငန္းမ်ားဆက္ဆံေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွာလည္း အေတာ္အားကိုးရပါတယ္။ အခုေတာ့ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ပါတယ္။) အကူအညီနဲ႔ လူနာရဲ႕ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ စကားေျပာရပါတယ္။ ကြၽန္မက ေရွ႕တန္းကရဲေဘာ္မ်ားက အေရးႀကီးတဲ့အခါ ပါတီရဲ႕စည္းကမ္းေတြကိုလိုက္နာရာမွာ ေလ်ာ့ရဲတတ္ေၾကာင္း ပါတီအေနနဲ႔ ေရွ႕တန္းကူညီေရးအဖြဲ႕ေတြ ထဲမွာ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူေတြ မက်န္းမမာျဖစ္ေနသူေတြ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြကို မထည့္ရဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထား ေၾကာင္း အခုလိုျဖစ္ရတဲ့အတြက္ သိပ္အားနာပါေၾကာင္း ကြၽန္မက ေတာင္းပန္စကားေျပာရပါတယ္။ အဲဒီေရွ႕တန္းက တာဝန္ရွိတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ေနာင္နိဂံုးခ်ဳပ္အစည္းအေဝးမွာ ေထာက္ျပေဝဖန္အကူအညီေပးသြားပါ့မယ္လို႔လည္း ေျပာမိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီမိုင္းယန္းသားရွမ္းကေလးက ဒီလိုေျပာျပပါတယ္။ သူတို႔ရပ္ရြာက လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေပးရမယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ လူမျပည့္တာေၾကာင့္ သူ႕ဇနီးကိုထည့္ေခၚလာရေၾကာင္း။ ခါတိုင္းလည္း သူ႔ဇနီးက ယာထဲဆင္းထင္းထမ္းစတဲ့အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ေနၾကျဖစ္ေၾကာင္း။ သူတို႔အတြက္ အပန္းမႀကီးေၾကာင္း ျပန္ေျဖရွင္းေနပါတယ္။
အဲသလိုစကားေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ လူနာဗိုက္နာတာ စိပ္လာၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာပဲ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး တုတ္တုတ္ခဲခဲ သားေယာက်ာ္းေလးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေမြးဖြားေပးလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ အခ်င္းလည္း မၾကာခင္က် လာၿပီး ေသြးဆင္းတာေတြလည္း ပံုမွန္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကြၽန္မလည္း သက္ျပင္းႀကိတ္ခ်ရပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္မမွာ မီးေနသည္ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြ (ဥပမာ-ေသြးသြန္တာ) မ်ား ေတြ႕ရမလဲလို႔ ပူပန္ေနရတာ။ ကြၽန္မတို႔လည္း နာရီဝက္-တနာရီေလာက္အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မေဆးေက်ာင္းသူ ရဲေဘာ္မေလးမ်ား ကလည္း လူနာကို တကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးအေၾကာင္းတို႔ ကေလးက်န္းမာေရးအေၾကာင္းတို႔ စတာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္အေစာႀကီးမွာေတာ့ ကြၽန္မတို႔တေတြအိပ္ရာကေတာင္ မထရေသးပါဘူး။ ဝင္းေရွ႕က ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားရလို႔ ထြက္ၾကည့္ၾကေတာ့ ကြၽန္မတို႔မေန႔က လယ္တဲမွာ ကေလးေမြးေပးခဲ့ရတဲ့ လူနာရွင္-အမ်ဳိး သားကိုထမ္းပိုးႀကီးထမ္းလ်က္ ေတြ႕ရပါတယ္။ ထမ္းပိုးတဖက္ျခင္းထဲမွာ ၾကက္အရွင္ ၄-၅ ေကာင္ ေျခေထာက္ေတြ ပူးတြဲ ခ်ည္ေႏွာင္ထားၿပီး ေနာက္တဖက္ျခင္းထဲမွာေတာ့ ၾကက္ဥေတြထည့္ထားတာ ေတြ႕ရပါ တယ္။ သူက ေျခဟန္လက္ဟန္ေတြနဲ႔ (သူနဲ႔လည္း မေန႔ကေျပာဆိုခဲ့တာဆိုေတာ့ ရင္းႏွီးေနတဲ့) ေမာင္ေလာင္းကို စကားေတြေရပက္မဝင္ေအာင္ ေျပာေနပါတယ္။ တခ်က္တခ်က္မွာလည္း သူလက္ထဲက ျခင္းေတြကိုေမာင္ေလာင္းလက္ထဲ အတင္းထိုးထည့္ေနပါတယ္။ “မို႔ရာလံု” (မ်တ္ခ်က္။ ရွမ္းစကား၊ မို႔ရာ ေဆးဆရာ။ လံု အႀကီးအကဲ။ ေဆးဆရာႀကီးလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။) ခ်င္းထပ္ေနေအာင္ ေျပာေန တဲ့သူ႕စကားေတြကို ေမာင္ေလာင္းက ကြၽန္မတို႔ကို ဘာသာျပန္ေပးပါတယ္။
“ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးက လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က သမီးဦးေလးေမြးတယ္။ အလြန္ခက္တယ္။ (၂) ရက္ေလာက္ဗိုက္နာၿပီးမွ ေမြးရတာ။ အခုတေခါက္မွာေတာ့ ဆရာမတို႔နဲ႔ေတြ႕ရလို႔ ဒီေလာက္လြယ္လြယ္ကူကူ ေမြးႏိုင္တာ။ ဆရာမတို႔ေကြၽးတဲ့ ေဆးေတြက သိပ္စြမ္းတာ”။ (တကယ္ေတာ့ ပါသြားတဲ့ အားေဆးေလးေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မတို႔ျပည္သူလူထုက အေနာက္တိုင္းေဆး အသံုးျပဳႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမရွိတာေၾကာင့္ ဘာေဆးနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ နည္းနည္းေလးေပမယ့္ အက်ိဳးအာနိသင္ ေကာင္းတာလည္း အမွန္ပါပဲ။) “ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ဆရာမတို႔ ျပန္လည္းသြားေရာကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးက အိမ္ျပန္ခိုင္းၿပီး ၾကက္နဲ႔ ၾကက္ဥေတြယူခိုင္းၿပီး လာေပးခိုင္းလို႔ပါ” တဲ့။ “ဒါျဖင့္ ရွင္တညလံုးညလံုးေပါက္မအိပ္ဘဲ မိုင္းယန္းျပန္ေျပးၿပီး ဒါေတြ ယူၿပီး ျပန္ေျပးလာတာဟုတ္လား” လို႔ ကြၽန္မက ဘာသာျပန္ကတဆင့္ေမးေတာ့ “ဟုတ္တယ္” တဲ့။ “ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးက သူ႔ အတြက္မပူနဲ႔။ အဲဒါပဲ သြားျပန္ယူ။ ဆရာမတို႔ကို သြားေပး။ ၿပီးမွျပန္လာခဲ့လို႔ မွာလိုက္တယ္” တဲ့။
ကြၽန္မျဖင့္ ရင္ထဲဆို႔တက္သြားၿပီး ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္မသိေအာင္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီးနဲ႔ ေရွ႕တန္းကူညီ ေရးအဖြဲ႕နဲ႔ပါလာရလို႔ တနယ္တေက်းမွာ မ်က္ႏွာျမင္ရတဲ့ကိစၥအေပၚ အားနာမဆံုးျဖစ္ေနရတဲ့ ကြၽန္မ၊ မီးဖြားရာမွာေရွာ ေရွာ႐ႈ႐ႈမျဖစ္ဘဲ ႐ႈတ္ေထြးမႈမ်ားဝင္ရင္ဆိုၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္မ။ အခုေတာ့ ကြၽန္မတို႔လူနာက ေက်းဇူးတင္မ ဆံုးျဖစ္ေနပံုကိုျမင္ရတဲ့အခါ ကြၽန္မကေမာင္ေလာင္းကတဆင့္ပဲ လူနာရွင္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပရပါတယ္။ “ပထမသားဦးဆို ခက္တတ္ေၾကာင္း၊ အခုက ဒုတိယကေလးျဖစ္လို႔ေရာ၊ က်န္းမာေရးေကာင္းလို႔ေရာ လြယ္ကူသြားတာ ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ဒီၾကက္ေတြေရာ၊ ၾကက္ဥေရာ ကြၽန္မတို႔ထက္ လူနာက ပိုလိုအပ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ျပန္ယူသြားၿပီး လူနာပဲ ေကြၽး ပါ” လို႔ကြၽန္မကေျပာေတာ့ သူက ေခါင္းတယမ္းယမ္းနဲ႔ “ကြၽန္ေတာ္ျပန္ယူသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဒီတင္ ေမာင္ေလာင္းက ကြၽန္မကိုကပ္ၿပီး ဒီလိုေျပာလာပါတယ္။ “သူက သူ႕ဇနီးကေပးခိုင္းလိုက္တာ။ သူတို႔လူမ်ဳိးဓေလ့အရ ကလည္း မီးဖြားေပးသူေတြကို ကန္ေတာ့ရတယ္။ အကုန္ျပန္ယူခိုင္းလို႔ေတာ့ ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ ျပန္ယူသြားမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း ဒဏ္ရာေတြေပ်ာက္ေပမယ့္ အာဟာရမလိုက္ႏိုင္လို႔ အားေပ်ာ့ၿပီး ေရွ႕တန္းမျပန္ႏိုင္ ေသးတဲ့လူနာ ၄-၅ ေယာက္ ရွိေသးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၾကက္ ၁ ေကာင္ေလာက္နဲ႔ ၾကက္ဥေလး-၄-၅-၁ဝ လံုးေလာက္ယူထား လိုက္ရေအာင္ပါ” လို႔ ေျပာလာတာကို ကြၽန္မ သေဘာတူလိုက္ရပါတယ္။ ေမာင္ေလာင္းက အဲဒီလူကို ရႊန္းရႊန္းေဝ စကား ေတြေျပာၿပီး သူ႕ျခင္းထဲက ၾကက္ ၁ ေကာင္နဲ႔ ၾကက္ဥတခ်ဳိ႕ ယူထားလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူလည္း ရႊင္ျပသြားၿပီး ေမာင္ ေလာင္းကို သူ႕နဲ႔လိုက္ၿပီး သူ႕ဇနီးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေပးဖို႔ ေခၚသြားပါတယ္။ ေမာင္ေလာင္းလည္း သူနဲ႔အတူ လိုက္သြားၿပီး သူတို႔မိသားစုနဲ႔အတူ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို မိုင္းယန္းအျပန္ လမ္းခရီး အေတာ္ေဝးေဝးအထိ ဝန္စည္စလယ္ အထုပ္အပိုးပလိုင္းကိုပိုးၿပီး လိုက္ပို႔ေပးၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။
ေၾသာ္ ကြၽန္မတို႔မွာ အဲသလို ျပည္သူလူထုေတြရွိေနလို႔ အဲဒီလူထုႀကီးအတြက္ ဘာမဆိုစႊန္႔လႊတ္ စြန္႔စားၾကတဲ့ ျပည္သူ႕သူရဲ ေကာင္း မ်ား စဥ္ဆက္မျပတ္ေပၚေပါက္ေနတာျဖစ္မွာပါလို႔ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္က ျဖစ္ရပ္ကိုျပန္လည္ေတြးေတာမိရင္း အတိတ္က ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ကြၽန္မအာ႐ံုမွာျပန္လည္ထင္ဟပ္လာေနၿပီး တကိုယ္လံုးလည္း ေႏြးေထြးသြားေတာ့ တယ္။
၈ ေလးလံုး တိုက္ပြဲဝင္ ျပည္သူလူထုႀကီးနဲ႔ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းမ်ားရဲ႕ တိုက္ပြဲဝင္စိတ္ဓာတ္ အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။ ျပည္သူ႔ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးအဆက္ဆက္ တိုက္ပြဲဝင္ျပည္သူလူထုဧႀကီးနဲ႔ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းတို႔ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ အဓြန္႔ရွည္ ပါေစ။
လွေက်ာ္ေဇာ
၁၅-၈-၂ဝ၁၆(၇၇ ႏွစ္ျပည့္ ပါတီေမြးေန႔အမွတ္တရအျဖစ္ ေရးဖြဲ႕ပါတယ္)
မွတ္ခ်က္၊ အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္၊ အတြဲ (၂)၊ အမွတ္ (၆) မွ။
ပုံစာ။ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ။ မန္၀ိုင္းရြာ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ၾကားျဖတ္နိဂံုးခ်ဳပ္အစည္းအေ၀း
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
