စက္ရပ္သတင္း
မင္းညႊန္႔လႈိင္
ေအာက္တုုိဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၃
စက္တပ္ေလွကေလးေပၚလိုက္ပါခြင့္မရ
ကမ္းစပ္မွာအပိုင္းပိုင္းအျပတ္ျပတ္က်န္ရစ္တဲ႔
လက္မွတ္ျဖတ္ပိုင္းတစ္ရြက္ဟာငါလား။
အိမ္လြမ္းစိတၱဇနဲ႔
ၿမိဳ႕ရိုးအျပင္မွာတဝဲလည္လည္လွည့္ေနတဲ႔
အခိုးအေငြ႕အစုအေဝးဟာငါလား။
သားစိမ္းငါးစိမ္းတန္းအလယ္
ကိုယ့္ရနံ႔ေလးကိုယ္မေသေအာင္ေမြးျမဴေနရတဲ႔
ေတာပန္းေတာင္ပန္းတစ္ပြင့္ဟာငါလား။
ပြဲလမ္းသဘင္လူစုလူေဝးရဲ႕အေဝး
အက္ေၾကာင္းရာထင္မႈန္ဝါးဝါးမွန္ေျပာင္းတစ္လက္ဟာငါလား။
ကမၻာႀကီးကိုမမီမကမ္းဆြဲငင္စုပ္ယူေနရသူ
အားေလ်ာ့ဘကၳရီနဲ႔ေရဒီယိုေဟာင္းတစ္လုံးဟာငါလား။
ငါ့အခန္းထဲမိသားစုေလးဆုံစည္းခြင့္ကလည္း
ေလမၿငိမ္တဲ႔ေကာင္းကင္မိုးတိမ္ေတြလိုအစိုးမရ။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာမိုးေလဝသပဲ
ဒီေရလို လလို မုန္တိုင္းနဲ႔ငလ်င္လို ခန္႔မွန္းရခက္ခက္။
အဲသလို
ေမွာက္ခ်ည္လွန္ခ်ည္ ေျခာက္ခ်ည္စိုခ်ည္ ရာသီဥတုအေပၚ
ငွက္ေကာင္းတခ်ိဳ႕ဆိုက္ေရာက္လာခ်ိန္ဟာ
ဘဝရဲ႕တိုေရရွားေရပြဲေတာ္ေတြေပါ့။
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မုန္တိုင္းမ်ားၾကားက
ေျခရာေဖ်ာက္ျမႀကိဳးၾကာႀကီးဝဲျပန္လာေတာ့
လူေခ်ာလူလွကိုးတန္းေက်ာင္းသား
ပန္းရိုင္းပြင့္သစ္ေလးငါျဖစ္သြားတယ္။
စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းေပၚက
ပန္းပဲဆရာႀကီးရဲ႕သား ဝင္နားလာေတာ့
ေခ်ြးနံ႔ သံနံ႔ ျပာပူနံ႔ ငွက္ခါးေတာင္ရနံ႔နဲ႔
မိႈင္းခန္းမထဲကထပ်ံလိုက္တဲ႔
ဝန္တင္လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ငါျဖစ္သြားတယ္။
ပြဲေတာ္ရဲ႕ေခၚသံ
ပြဲေတာ္ရဲ႕ကိုယ္သင္းနံ႔
ပြဲေတာ္ရဲ႕အေသြးအသားနဲ႔
ရုပ္ေတြျဒပ္ေတြအစိုင္အခဲေတြစုဖြဲ႕
တစ္စစီတစ္စစီတပ္ဆင္ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးတဲ႔ေနာက္
ျပန္လည္အသက္ဝင္လာတဲ႔အေကာင္အထည္ႀကီးဟာ
အခုညာဘက္လက္ဖ်ံရိုးကို စတင္လႈပ္ရွားေနၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
