(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၅၊ ၂၀၁၆
ေဝးသြားတဲ့အခါ………. .ႏွလုံးသားမွာ ……အျမဲတမ္းသတိရေနာ္…
သြားေလသူ ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို သတိရစြာျဖင့္ ကာရာအိုေကေရာက္တဲ့အခါ ဆိုျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ပါ။
xxxx
ထူးအိမ္သင္ ေခၚ ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္နဲ႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းအၿပီး ဒုကၡႁပြမ္းတဲ့လမ္းခရီးမွာ သိကြၽမ္းဖူးတဲ့အေၾကာင္း အ ရင္ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါ။
သူ႔ကို ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္လို႔ေခၚရတာက သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တႏွစ္နီးပါး အသက္ႀကီးတဲ့အေၾကာင္း သူ႔နဲ႔ အဲဒီခရီးကို အ တူသြားခဲ့ၾကစဥ္က ေျပာဖူးလို႔ သိရတာပါ။
ထူလြန္းတဲ့ မ်က္မွန္၊ ေကာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး သူ႔ကို ပထမဆုံးဆုံေတြ႕ရတဲ့ေနရာက မြန္ျပည္နယ္ သံျဖဴဇရပ္ၿမိဳ႕အနီးက ပငေက်းရြာမွာပါ။ ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာဆုံသလဲလို႔ေမးရင္ ၁၉၈၈ အေရးအခင္း အရွိန္ျမင့္လာၿပီးေနာက္ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ေမာ္လၿမိဳင္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြ နယ္စပ္ ကို ေတာခိုၾကတုန္းက လမ္းခုလတ္မွာ ဆုံေတြ႕ၾကတာပါ။ သူ႔ရဲ႕မိခင္က ေမာ္လၿမိဳင္သူျဖစ္ၿပီး ၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္တဲ့ကာ လမွာ သူေမာ္လၿမိဳင္မွာရွိေနေပမယ့္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မသိၾကေသးပါ။
တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးတပတ္အၾကာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ နယ္စပ္ကိုထြက္ၾကဖို႔ (အရပ္စကားနဲ႔ေျပာရင္ ေတာခိုဖို႔) တိုင္ပင္ၿပီး စက္တင္ဘာ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန သံျဖဴဇရပ္ကို အရင္ဆုံးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သြားဖို႔ရည္ရြယ္ ထားတဲ့ေနရာက ေကာ့ေသာင္းတဖက္ကမ္း ထိုင္းနယ္စပ္ၿမိဳ႕ ရေနာင္းပါ။ အဲဒီမွာ နယ္စပ္ေရာက္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ယူၿပီး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပါ။
အဲဒီေန႔က ေန႔လည္ေလာက္ သံျဖဴဇရပ္ကိုေရာက္ၿပီး ေကာ့ေသာင္းဘက္သြားဖို႔ ေလွစုံစမ္းၾကပါတယ္။ အရင္ သီတင္းပတ္ ေတြက တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြ က်ဳိကၡမီဘက္ကတဆင့္ ေကာ့ေသာင္းကို ထြက္ခြာသြားၾကတယ္လို႔ ၾကားထားတာေၾကာင့္ သံျဖဴဇရပ္ကိုလာၿပီး စုံစမ္းတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာ့ေသာင္းေလွ အဆက္အသြယ္မရေတာ့ ပငကို ဆင္းၾကၿပီး ပငကတဆင့္ ကမ္း႐ိုးတန္းသြားေလွနဲ႔ သြားၾကဖို႔ စိတ္ကူးၿပီး အဲဒီေရာက္သြားၾကတာပါ။
ပငေရာက္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ ေစာေရာက္ေနတဲ့ ထူးအိမ္သင္အပါအဝင္ ေတာခိုဖို႔ ထြက္လာသူ တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဆုံၾကပါတယ္။ ပငဆားလုပ္ငန္းဝင္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တည္းခိုၾကတာဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးရင္ အဲဒီဆားလုပ္ငန္း က ဝန္ထမ္းတေယာက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႕ထဲက တေယာက္နဲ႔ ရင္းႏွီးတာရယ္ အဲဒီကူညီသူကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ခံ စားခ်က္၊ ဦးတည္ခ်က္ကို နားလည္အားေပးသူတေယာက္ျဖစ္လို႔ တည္းခိုတာျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြဘာေၾကာင့္ ေတာခိုလာၾကတာလဲဆိုတာပါ။ အဲဒီေမးခြန္းနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး စကား ဆုံမိတဲ့ညေနကို မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ေရာက္တဲ့ညေန ဆားစက္က ခ်က္ေႂကြးတဲ့ ဘဲသားဟင္းနဲ႔ ထမင္းစားၾကရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျပာၾကတဲ့အခါ တျပည္လုံး တနိုင္ငံလုံး လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ပြဲ၊ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဆိုတဲ့ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ေတာင္းဆိုေနခ်ိန္မွာ လူအမ်ားရဲ့ဆႏၵနဲ႔ဆန္႔က်င္ၿပီး တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္တာကို ဒီအတိုင္း ရပ္ၾကည့္မေနနိုင္လို႔ဆိုတာပါ။ တေန႔က်ရင္ ကိုယ့္သားသမီးေတြက ေမးလာမယ္၊ “အဲဒီ အာဏာသိမ္းလိုက္ေတာ့ … အေဖ ဘာလုပ္ေနသလဲ” ဆိုရင္ “ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး” ဆိုတဲ့ အေျဖနဲ႔ေတာ့ မေျဖနိုင္ဘူး၊ တနည္းနည္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္ခဲ့တယ္၊ တခုခု လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ေျပာနိုင္ဖို႔ ဒီလမ္းကိုထြက္လာတာ၊ လက္နက္ကိုင္ဆန္႔က်င္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာ ဆိုတဲ့အခ်က္မွာ ကြၽန္ ေတာ္နဲ႔ ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္ရဲ့အျမင္ တထပ္ထည္းက်ခဲ့ၾကတယ္။
အာဏာသိမ္းၿပီးခါစ ကြၽန္ေတာ္တို႔က မအိပ္နိုင္ မစားနိုင္ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ နိုင္ငံေရးအေျခအေနကို စိတ္ထဲမွာ မခံခ်င္စိတ္ျပင္း ထန္စြာ ခံစားေနခ်ိန္မွာ တည အိမ္မွာအိပ္ရမွာ မလုံျခဳံတာေၾကာင့္ ေယာက္ဖရဲ့ မိဘေတြအိမ္မွာ တိမ္းေရွာင္ရင္းသြားအိပ္ျဖစ္ ပါတယ္။ အဲဒီညက ေယာက္ဖျဖစ္သူရဲ့ ညီက ေတးဂီတသမား၊ သူညဘက္ ဂီတာတီးေန သီခ်င္းဆိုေနတာကို ၾကားမိတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အျမင္မွာေတာ့ ေလာကတခုလုံး ကိုယ့္လိုပဲ ခံစားေနၾကတယ္လို႔ ထင္မိေပမယ့္ တခ်ဳိ႕သူေတြက ဒီအျဖစ္အပ်က္ႀကီးရဲ့ေဘးကေန ထိုင္ၾကည့္သူအေနအထား ေတးသီခ်င္း သီဆိုနိုင္တဲ့အေျခအေနကို ဘယ္ လိုမွ နားမလည္နိုင္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႕မွာ ထူးအိမ္သင္အပါအဝင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္ တခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ဆက္ႏြယ္ၿပီး ေတာခို လာတဲ့သူေတြ စုစုေပါင္းလိုက္ေတာ့ ၁၃ ေယာက္ရွိပါတယ္။ လက္ရွိ ေက်ာင္းတက္ေနသူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ပါတယ္။ တကၠ သိုလ္က ဘြဲ႕ရခါစနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ထားသူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပငမွာ တညေလာက္ အိပ္ၿပီးေနာက္ရက္မွာပဲ ပငရြာကေန တနသၤာရီကမ္း႐ိုးတန္းဘက္ကိုထြက္မယ့္ စက္ေလွရွိတယ္ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီစက္ေလွနဲ႔လိုက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဘာ ေၾကာင့္ဆို ေတာခိုမယ့္သူေတြအေနနဲ႔ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ နယ္ေျမထဲက တေနရာမွာ ရက္ၾကာၾကာ မေနသင့္ဘူးဆိုတဲ့ အ ေတြးေၾကာင့္ပါဘဲ။
အဲဒီကေန႔ စၿပီး ဘုရားသုံးဆူေရာက္တဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၁၃ ေယာက္အဖြဲ႕ဟာ သီတင္းပတ္ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာၾကာ အတူတူ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတာပါ။ လမ္းခရီးမွာ တသက္မေမ့နိုင္စရာ အေတြ႕အၾကဳံေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၾကဳံခဲ့ၾကရပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြပဲလား ဆိုရင္ အျဖစ္အပ်က္ေတြတင္မကပဲ ေျပာဆိုေဆြးေႏြး အျမင္ခ်င္းဖလွယ္ခဲ့ၾကတာေတြက ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။
ပငက စက္ေလွနဲ႔ ထြက္ၾကရာမွာ ပငေခ်ာင္း႐ိုးအတိုင္းထြက္ၿပီး ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္လို႔ ေခၚမလား ဒါမွမဟုတ္ အက္ဒမန္ ပင္လယ္ရဲ့ကမ္းရိုးတန္းလို႔ ေခၚမလားမသိ၊ ပင္လယ္ဆီ နာရီအနည္းငယ္အတြင္းေရာက္သြားၿပီး ကမ္း႐ိုးတန္းအတိုင္း ခုတ္ ေမာင္းသြားပါတယ္။ စက္ေလွဆိုေပမယ့္ လူ ၂၀ ေလာက္နဲ႔ကုန္ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ တင္နိုင္တဲ့ စက္ေလွပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က နယ္စပ္ ဖက္ထြက္ေျပးလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အရပ္သားေတြကို စက္ေလွေတြက ကူညီရမယ္လို႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ညႊန္ၾကား ထားပုံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီစက္ေလွက ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ကို ေလွခ တျပားတခ်ပ္မွ မယူပါဘူး၊ အဲဒီညေနမွာပဲ လမိုင္း ၿမိဳ႕နဲ႔ တတန္းထည္းေလာက္ရွိတဲ့ ကုလားဂုတ္ကြၽန္းအနီးေရာက္ၿပီး ကြၽန္းရဲ့ ေရွ႕ပင္လယ္ထဲမွာ ေက်ာက္ဆူးခ်ၿပီး ညအိပ္ၾက ပါတယ္။
အဲဒီညက ေလွေပၚမွာ အိပ္ၾကတဲ့အခါ မိုးမရြာပဲ လကသာသာနဲ႔ ေလွရဲ့ေနာက္ဖက္ ဆင့္ေပၚမွာ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရင္း စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတာ ညနက္တဲ့အထိတိုင္ပါ။ ေလွကခပ္ေသးေသးကို လႈိင္းပုတ္ေနေတာ့ ေလွက ပုခက္လႊဲေနသလိုပဲ လို႔ဆိုမယ္ဆို ဆိုလို႔ရပါတယ္။ လႈိင္းမူးတတ္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္မူးမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သူ ည လေရာင္ေအာက္မွာ အိပ္ လ်က္နဲ႔ မာမာေအး၊ ေမာင္ေမာင္ႀကီးတို႔ရဲ့သီခ်င္းေတြဆိုရင္း ပိေတာက္လမ္း၊ တေရးခ်စ္ခြင့္ ၾကင္ရနိုး သီခ်င္းေတြရဲ့ အဖြဲ႕ အႏြဲ႕စာသား၊ သီဆိုဟန္ကို ဘယ္ေလာက္သေဘာက်ေၾကာင္း ညသန္းေခါင္ထိ ထိုင္ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ တေရးခ်စ္ခြင့္ ၾကင္ ရနိုးသီခ်င္းရဲ့ စာသားက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ႏွစ္ေယာက္ ေျပာခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ နီးပါးရွိေပမယ့္ ခုတိုင္မေမ့နိုင္ေသးပါ။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာ ကုလားဂုတ္ကြၽန္းကေန ဆက္ထြက္ခြာၾကၿပီး ညေနပိုင္းမွာ တနသၤာရီကမ္း႐ိုးတန္းေပၚက ေက်ာက္ ထရံရြာကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီရြာမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲ့ တပ္သားအခ်ိဳ႕ စခန္းခ်ေနသလို ပါတီက စည္း႐ုံးေရးမႉးလို႔ စိတ္ထဲမွတ္မိတဲ့ သူတေယာက္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြရဲ့စားေရးနဲ႔ တည္းခိုေရးကို စီစဥ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီရြာက ပင္လယ္ငါး၊ ပုစြန္ဖမ္းတဲ့ လုပ္ငန္းလုပ္ၾကၿပီး အဲဒီကေန လမ္းအနည္းငယ္ေလၽွာက္တဲ့အကြာအေဝး ကမ္းေျခအနီးမွာပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းလည္း ရွိတာ မွတ္မိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာက္ထရံမွာ တပတ္ေလာက္ ေနၾကရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို တာဝန္ယူေခၚသြားမယ့္ မြန္ျပည္သစ္ပါ တီက စည္း႐ုံးေရးမႉးက အဆက္အသြယ္လုပ္ၿပီး တဖက္က ခ်ိတ္ဆက္လာမယ့္ဟာကို ေစာင့္ေနပုံေပၚပါတယ္။ အဲဒီတပတ္ တာအတြင္း ညေနခင္းဆို ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ေရကူးၾက ေသာင္ျပင္ေပၚ ေဘာလုံးကန္ၾကနဲ႔ ဒုကၡဆိုတဲ့အရသာကို မျမည္း စမ္းရေသးတဲ့ကာလလို႔ ဆိုရမွာပါ။ တေန႔ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ေရခ်ိဳးရင္း လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ဒါလားလို႔ ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္က ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆိုခဲ့တာ မွတ္မိပါေသးတယ္။
ေက်ာက္ထရံရြာက ထြက္ခြာၿပီးေနာက္ ခရီးတေထာက္ကေတာ့ ေခါဇာရြာပါ။ ညေနဘက္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို ျဖတ္စီးဆင္းေနတဲ့ ေခါဇာေခ်ာင္းထဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ ေရသြားခ်ိဳးခဲ့ၾကတာလည္းအမွတ္ရဆဲပါ။
ေနာက္ရက္အနည္းငယ္အၾကာ ညေနဘက္ ထြက္ခြာၿပီး ဟံဂံဆိုတဲ့ ရြာႀကီးကို ညသန္းေခါင္ ေတာခိုသူ ၂၀ဝ ေက်ာ္ ၃၀ဝ နီးပါးနဲ႔ ေျခက်င္ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီညကစလို႔ ေနာက္ ၆ ရက္ခရီးကေတာ့ တနသၤာရီ႐ိုးမကို ေျခက်င္ ေက်ာ္ျဖတ္ ၾကရတဲ့ ဒုကၡေတြေန႔တိုင္းၾကဳံၾကရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလမ္းခရီးမွာ တနသၤာရီ႐ိုးမေတာင္တန္းေပၚမွာ မိုးေတြကသဲသဲမဲမဲရြာတဲ့ညကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီ ညဟာ ႐ိုးမေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္တဲ့ ၃/၄ ရက္ေျမာက္ညျဖစ္ပါတယ္။ လူလည္း အေတာ္ၿပိဳင္းေန တေန႔လုံး မိုးေရထဲ ေလွ်ာက္ ထားတာေၾကာင့္ ပင္ပန္းလြန္းေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းနေဘးက ဝါးစိမ္းေတြ အလုံးလိုက္ခင္းထားတဲ့ ေက်ာတခ်စာ ယာယီဖက္တဲ မွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သူေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ အိပ္ၾကပါတယ္။
ပင္ပန္းလြန္းလို႔ မိုးရြာေနတာ ေျခေထာက္ပိုင္းတပိုင္းလုံး မိုးေရထဲမွာရွိတာကို ဂ႐ုမထားပဲ ေပေတအိပ္ေနစဥ္ ေက်ာေအာက္မွာ မိုးေရေတြစီးဆင္းသြားတာ မ်က္ႏွာေပၚ ငွက္ေပ်ာရြက္ေတြၾကားက စီးက်လာတဲ့မိုးေရေတြေၾကာင့္ အိပ္ေနရာက လန္႔နိုးလာ တဲ့ ခံစားမႈကို မေမ့ပါ။ ေခါင္းအုံးမရွိေတာ့ ေဆာင္းလာတဲ့ ဝါးဖက္ဦးထုပ္ကို လက္နဲ႔ ထုျပားၿပီး ေခါင္းအုံးအျဖစ္ လုပ္ကာ အိပ္ခဲ့ၾကတဲ့ညပါ။
အခုလို ျပန္ေရးျပရရင္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ျဖစ္ရပ္ေတြရဲ့အမည္နာမနဲ႔ ေန႔စြဲေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေတာင္မွ အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ့ခံစားမႈေတြကိုေတာ့ မွတ္ဉာဏ္ထဲ သံပူနဲ႔ ကပ္ထားသလို ေပ်ာက္ပ်က္မသြားပဲ ထင္ထင္ရွားရွားရွိေနဆဲပါ။
နယ္စပ္ကိုသြားၾကတဲ့ခရီးက ကြၽန္ေတာ္က ၁ လခြဲေက်ာ္ၾကာၿပီးေနာက္ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ ေနာက္ ထပ္ တစ္လ ႏွစ္လေလာက္ မဲေဆာက္ဘက္၊ သစ္ေဘာဘိုးဘက္ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး စစ္အစိုးရက ထိုင္းစစ္တပ္နဲ႔ ညႇိႏႈိင္းကာ တပ္ခရိုင္ ေလတပ္စခန္းကတဆင့္ ျပန္လာခ်င္တဲ့ ေတာခိုေက်ာင္းသားေတြကို ထိုင္းတပ္ေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္ေခၚေနတဲ့ကာလ တစ္ရက္မွာ သတင္းထဲ ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေခၚ ထူးအိမ္သင္ျပန္လာတယ္ဆိုတဲ့သတင္း ေရဒီယိုမွာ ၾကားမိလိုက္ပါတယ္။
တနသၤာရီ႐ိုးမကို ေက်ာ္ျဖတ္တဲ့ လမ္းခရီးမွာတုန္းက သူေျပာတဲ့စကားတခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္အျမဲအမွတ္ရ ေနဆဲပါ။ တေန႔က် ရင္ သီခ်င္းဆိုတာထက္ သတင္းစာဆရာပဲ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတာပါ။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီတုန္းက သတင္းစာဆရာလုပ္မယ္လို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့သူ ကြၽန္ေတာ္က သတင္းစာ ဆရာျဖစ္ေနၿပီး သူ ကေတာ့ နာမည္တခုကိုခ်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ျပန္မလာတဲ့ခရီးကို ထြက္သြားသူျဖစ္ပါတယ္။
http://hintharmedia.com မွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
