“ကေလးေတြ ငယ္ေသးတယ္၊ ဘာမွလက္တည့္မစမ္းနဲ႔ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္၊ လူႀကီးေတြေျပာတာနားေထာင္၊ ခိုင္းတဲ့အတိုင္းလုပ္” ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို ကၽြန္မတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႔စဥ္လိုလိုၾကားေနရတတ္ပါတယ္။
ကေလးအရြယ္ တကယ္ငယ္ေသးတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ လူႀကီးေတြေျပာတာနားေထာင္၊ ခိုင္းတဲ့အတိုင္းလုပ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ၊ လွ်ာမရွည္နဲ႔ လက္တည့္မစမ္းနဲ႔ ဆိုတာေတြကေတာ့ ကေလး တေယာက္ရဲ႕ လြပ္လပ္စြာ ေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းေတြ၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးခ်င္စိတ္ေတြ၊ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းေတြကို အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ဆိုတဲ႔ တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ငယ္စဥ္ကတည္းက အေၾကာက္တရားနဲ႔ ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္တာမ်ိဳးသာျဖစ္ပါတယ္။
ကေလးအရြယ္မို႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းနည္းလို႔ အႏၱရာယ္မ်ားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ လူႀကီးေတြဘက္က စိုးရိမ္ပူပန္တတ္ၾကတာကေတာ့ သဘာ၀တရားတခုပါ။ အဲ့ဒီစိုးရိမ္စိတ္ဟာ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ျခင္းဆိုတာထက္ ပိုသြားတဲ့အခါမွာ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းေတြ၊ ေတြးေခၚလႈပ္ရွားႏိုင္စြမ္းေတြ၊ ဘ၀တိုးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းေတြကို ပိတ္ပင္ဟန္႔တားသလိုျဖစ္တာမ်ိဳး ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ လူႀကီးတေယာက္ရဲ႕လြန္ကဲတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ဟာ ထိုလူႀကီးရဲ႕ အတၱသက္သက္သာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ အက်ိဳးမျပဳႏိုင္ပါဘူး။ ကေလးေတြကို နစ္ေအာင္ ႏွစ္ေနတာပါ။ မွားႏိုင္တာကို ေထာက္ျပ၊ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္တာကို သတိေပးၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚလုပ္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြကို ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္အားကိုးကာရပ္တည္ခ်င္စိတ္ေတြ၊ အခက္အခဲေတြကို ထိုးေဖာက္ထြက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ခြန္အားေပးျခင္းကသာ ကိုယ့္ရင္ေသြးေတြကို ခ်စ္ရာေရာက္တာပါ။
ကေလးအရြယ္ ငယ္ေသးတယ္ဆိုေသာ္လည္း ငယ္ေသးတဲ့ကေလးေတြက ကမၻာႀကီးတခုလံုးကို တုန္လႈပ္သြားေအာင္ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းရွိတယ္ ဆိုတာကို လူႀကီးေတြ သတိျပဳမိေစဖို႔ ကၽြန္မရဲ႕ “ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့ေသာ ကေလးမ်ား” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
■ မာလာလာယူစြပ္ဇိုင္း Malala Yousafzai (၁၉၉၇ ဖြား)
မာလာလာ ဆိုတဲ့နာမည္ကိုၾကားလိုက္တာနဲ႔ ပါကစၥတန္အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတေယာက္ဆိုတာကို သိၾကမွာပါ။ ေက်ာင္းသြားတဲ့လမ္းမွာ သူမရဲ႕ဦးေခါင္းကို တာလီဘန္ေတြရဲ႕ပစ္ခတ္မႈခံရၿပီးေနာက္ပိုင္း ပါကစၥတန္အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ လႈပ္ရွားသူေက်ာင္းသူေလးတေယာက္အျဖစ္ ကမၻာကအသိအမွတ္ျပဳခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဘီဘီစီသတင္းဌာနရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ပါကစၥတန္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျဖၾကားခဲ့တဲ့အတြက္ သူမကို တာလီဘန္ေတြက လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
သူမရဲ႕အသက္ကို မငဲ့ဘဲ ပါကစၥတန္အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ႏိုဗယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ ကမၻာမွာ အသက္အငယ္ဆံုး ႏိုဗယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရတဲ့ ေက်ာင္းသူအမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးျဖစ္ပါတယ္။
■ အစ္ဗယ္လ္မာစီ Iqbal Masih (၁၉၈၃-၁၉၉၅)
အစ္ဗယ္လ္မာစီဟာ ၁၉၈၃ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ပါကစၥတန္ႏြယ္ဖြား ကေလးတေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ ေလးႏွစ္အရြယ္မွာေတာ့ သူ႔မိသားစုမွာတင္ေနတဲ့ ေၾကြးၿမီ ရူပီး၆၀၀ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆ ေဒၚလာ) ေၾကာင့္ သူေနထိုင္တဲ့ ေဒသမွာရွိတဲ့ ေကာေဇာေတြရက္လုပ္တဲ့အလုပ္ရွင္ဆီမွာ ေၾကြးသိမ္းခံ စာခ်ဳပ္လုပ္သားအေနနဲ႔ အေၾကြးမေက်မခ်င္း အလုပ္သမားအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔လိုပဲ ေၾကြးသိမ္းခံအလုပ္သမား ကေလးငယ္ေတြဟာ ထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ သံႀကိဳးနဲ႔တုပ္ၿပီး အလုပ္ခိုင္းတာကို ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ တေန႔ကို ၁၂နာရီၾကာေအာင္ အလုပ္ လုပ္ရၿပီး နားရက္မရွိပါဘူး။ တေန႔မွာ နားခ်ိန္ နာရီ၀က္ေလာက္သာရေပမယ့္ လုပ္အားခရေငြထဲက ေန႔စဥ္ ပိုက္ဆံ၃ဆင့္ကို အေၾကြးအျဖစ္ အသိမ္းခံရပါတယ္။ အစ္ဗယ္ဟာ အလုပ္လုပ္ရင္း အသက္သာႀကီးလာေပမယ့္ အလုပ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးျခင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ၄ေပေတာင္မျပည့္တဲ့ အရပ္မွာ ၂၀ကီလိုသာ အေလးခ်ိန္ရွိပါေတာ့တယ္။
၆ႏွစ္ၾကာေအာင္ ေၾကြးသိမ္းခံလုပ္သားအျဖစ္ လုပ္ခဲ့ရၿပီးလို႔ သူ႔ရဲ႕အသက္ ၁၀ႏွစ္ျပည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေၾကြးသိမ္းခံလုပ္သားေတြဟာ တရားမ၀င္ပါဘူးလို႔ ပါကစၥတန္လႊတ္ေတာ္က ေၾကညာခဲ့တဲ့အတြက္ သူဟာ ေၾကြးသိမ္းခံလုပ္သားဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေၾကြးသိမ္းခံ လုပ္သားေတြအတြက္ ဖြင့္ေပးထားတဲ့ေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး ေၾကြးသိမ္းခံလုပ္သားေတြကို ကာကြယ္ေပးတဲ့ ေရွ႕ေနတေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ တဖက္မွာလည္း ေၾကြးသိမ္းခံလုပ္သား ၃၀၀၀ေက်ာ္ကိုလည္း လြတ္ေျမာက္ေအာင္ အကူအညီေတြေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံႏွင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေတြကို သြားေရာက္ၿပီး သူခံစားခဲ့ရတဲ့ ေၾကြးသိမ္းခံလုပ္သားဘ၀ အေၾကာင္းေတြကိုမွ်ေ၀ေပးၿပီး၊ သူ႔လို ဘ၀တူေတြအတြက္ အကူအညီေတြေတာင္းခံခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၄ခုႏွစ္မွာ Reebok လူ႔အခြင့္အေရးဆုကို ေဘာ့စတြန္မွာ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အသက္ ၁၂ႏွစ္အရြယ္ ၁၉၉၅ခုႏွစ္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေၾကြးသိမ္းခံလုပ္သားေတြအတြက္ တက္ၾကြလႈပ္ရွားမႈေတြကို မေက်နပ္တဲ့ လူေတြက သူ႔ကို လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ “ေၾကြးသိမ္းခံလုပ္သားေတြအတြက္ သူရဲေကာင္းေလး” လို႔ ကမၻာကတင္စားဂုဏ္ျပဳတာကို ခံခဲ့ရၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ စ်ာပနကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူေပါင္း ၈၀၀နီးပါးရွိခဲ့ပါတယ္။
ကေလးတေယာက္ရဲ႕ တက္ၾကြလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြက ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံရဲ႔ ေၾကြးသိမ္းခံ ကေလးလုပ္သားေတြအေၾကာင္းကို သိရွွိၿပီး အကူအညီေတြေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
■ အန္နာဖရန္႔ခ္ Annelies Marie Frank (၁၉၂၉-၁၉၄၅)
ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း နာဇီေတြရဲ႕ မီးေလာင္တိုက္သြင္း သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္မွာ ကေလးငယ္ေပါင္း ၁ဒသမ ၅သန္း အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ရၿပီး အဲဒီထဲမွာ ၁ ဒသမ၂ သန္း ကေတာ့ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးကေလးငယ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို လူမ်ိဳးတုံးသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးကေလးငယ္ေတြထဲမွာမွ လြတ္ေျမာက္လာသူ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးငယ္ တေယာက္ကေတာ့ အန္နာဖရန္႔ခ္ပါ။ အန္နာဟာ သူမရဲ႕ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေၾကာင့္ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒ ီဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကေတာ့ သူမရဲ႕ အသက္ ၁၃ႏွစ္အရြယ္မွာ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ႀကံဳျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဆိုး၀ါးျပင္ထန္လွေသာ အရွင္လတ္လတ္မီးေလာင္တိုက္သြင္းခံရတဲ့ လူသားေတြအေၾကာင္းကို ၂ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပုန္းေအာင္းေနထိုင္ေနရင္း ေရးသားခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။
စစ္ပြဲဒဏ္သင့္အက်ဥ္းသားေတြေနထိုင္တဲ့ စခန္းမွာ ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ကာလ တေလွ်ာက္လံုးမွာ အန္နာဟာ သူမရဲ႕ဒိုင္ယာရီကို ေရးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ မီးေလာင္တိုက္သြင္းၿပီး သတ္တာကို မခံခဲ့ရေပမယ့္ စစ္ေရွာင္စခန္းမွာ ခံစားရတဲ့ ေဘးဒုကၡေတြေၾကာင့္ အန္နာဟာ တိုက္ဖိုက္ေရာဂါေ၀ဒနာကို ခံစားခဲ့ရၿပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ သူမကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ၂ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွသာ သူမမွတ္တမ္းတင္ထားခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကို သူမရဲ႕ဖခင္က ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ သူမရဲ႕စာအုပ္ဟာ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ကမၻာလူသားေတြၾကားထဲမွာ မီးေလာင္တိုက္သြင္းသတ္ျဖတ္ခံရမႈ အေၾကာင္းေတြကိုပ်ံ႔ႏွံ႔ထိတ္လန္႔ေစခဲ့သလို၊ ငယ္ရြယ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေလးေတြကိုလည္း ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနေတြၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုမ်ိဳးရဲရဲရင့္ရင့္ ေနထိုင္သင့္သလဲဆိုတာကို ဦးေဆာင္လမ္းျပေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
■ ကာဆန္ျဒာလင္း Cassandra Lin (၁၉၉၈-)
၂၀၀၈ခုႏွစ္ မွာ ကမၻာႀကီးကိုေျပာင္းလဲမႈေတြယူေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့ အသက္ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသူေလးတဦး ရုဒ္အိုင္လန္ Rhode Island မွာေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ ကာဆန္ျဒာလင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာမႈရဲ႕အဓိကျဖစ္စဥ္ဟာ ကမၻာ့လူသားေတြက သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔၊ ေရနံစတဲ့ သဘာ၀ေလာင္စာေတြကို အလြန္အကၽြံသံုးစြဲျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ကာဆန္ျဒာက ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီလို ကေလးတေယာက္ရဲ႕အေတြးကေန ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့မႈဟာ ကမၻာႀကီးအတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ေျပာင္းလဲျခင္းကို ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
ဒီေျပာင္းလဲျခင္းကေတာ့ ကာဆန္ျဒာရဲ႕တီထြင္မႈျဖစ္တဲ့ အသီးအရြက္ေတြ၊ သားငါးေတြကရတဲ့ေခ်ာဆီကို ဇီ၀ေလာင္စာဆီအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးလိုက္ျခင္းပါပဲ။ သူမရဲ႕တီထြင္မႈေၾကာင့္ ကမၻာ့လူသားေတြဟာ ဇီ၀ေလာင္စာဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို သိခြင့္ရခဲ့သလို၊ ထိုေလာင္စာဆီက လူသားေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးျပဳတယ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အသံုးမျပဳေတာ့တဲ့ ေခ်ာဆီေတြဟာ ဇီ၀ေလာင္စာအျဖစ္ေျပာင္းလဲၿပီး ေဆာင္းရာသီမွာ လူသားေတြကိုေႏြးေထြးေအာင္ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ မီးလင္းဖိုေတြမွာ ဘယ္လိုျပန္ၿပီး အသံုးျပဳလို႔ရတယ္ ဆိုတာေတြကို သိလာခဲ့ၾကပါတယ္။
ကာဆန္ျဒာဟာ သူမရဲ႕ပေရာဂ်က္ကို TGIF (Turn Grease Into Fuel) လို႔ေခၚတဲ့ ဟင္းခ်က္ဆီေတြကို ျပန္လည္အသံုးျပဳၿပီး ဇီ၀ေလာင္စာအျဖစ္ေျပာင္းလဲေပးတဲ့ အစီအစဥ္နဲ႔အတူပူးေပါင္းၿပီး ဇီ၀ေလာင္စာ ဂါလံေပါင္း ၂၁၀၀၀ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၈၁၀၀၀နီးပါး) တန္ဖိုးရွိေသာ ဇီ၀ေလာင္စာမ်ားကို အိမ္ေထာင္စုေပါင္း ၂၁၀ကို ေဆာင္းရာသီမွာျဖန္႔ေ၀ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
■ လူး၀စ္ဘေရလ္ Louis Braille (၁၈၀၉-၁၈၅၂)
သူကေတာ့ မ်က္မျမင္ေတြ စာဖတ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ စာအုပ္ေတြတီထြင္ေပးခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္တေယာက္ပါ။ လူး၀စ္ဟာ အသက္ ၃ႏွစ္အရြယ္မွာ မေတာ္တဆအျဖစ္အပ်က္တခုေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႔မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္လံုး ထိခိုက္ခဲ့ရၿပီး အသက္၅ႏွစ္အရြယ္မွာေတာ့ အျမင္အာရံုလံုး၀ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းေနရတဲ့အရြယ္ေရာက္လို႔ အမ်ားနည္းတူ စာသင္ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္လည္း သင္ခန္းစာေတြကို နားေထာင္ခြင့္သာရခဲ့ပါတယ္။ ပဲရစ္မွာရွိတဲ့ လူငယ္မ်က္မျမင္ ေတာ္၀င္အဖြဲ႔ေက်ာင္းသို႔ ပညာေတာ္သင္ဆုရခဲ့ေသာ္လည္း ဆရာအမ်ားစုဟာ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းသားေတြကို စာဖတ္ျပတာေလာက္သာလုပ္နိုင္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္မွာရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြကလည္း ၁၄အုပ္သာရွိၿပီး ႀကီးမားေလးလံလြန္းကာ ဖတ္ရႈႏိုင္ဖို႔ခက္ခဲလွပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြကို အသက္ ၁၀ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ လူး၀စ္က သည္းမခံႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ မ်က္မျမင္ေတြ ဖတ္ႏိုင္တဲ့ စာေတြ၊ စာလံုးေတြ၊ စာအုပ္အုပ္ေတြကို ဘယ္လို ဖန္တီးႏိုင္မလဲဆိုတာကိုသာ ေတြးေတာေနပါေတာ့တယ္။
သူအသက္၁၂ႏွစ္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းကို စစ္သားေဟာင္းႀကီးတေယာက္က လာေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီစစ္သားေဟာင္းႀကီးက ညအခ်ိန္မွာဖတ္ႏိုင္တဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္စာပို႕စနစ္နဲ႔ အစက္ေလး ၁၂ခုပါတဲ့ စာလံုးကုဒ္ေတြအေၾကာင္းကိုေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီကုဒ္ေတြဟာ စစ္သားေတြအတြက္ေတာ့ခက္ခဲေပမယ့္ လူး၀စ္အတြက္ကေတာ့ လြယ္ကူေနခဲ့ပါတယ္။
အသက္ ၁၅ ႏွစ္မွာေတာ့ လူး၀စ္ဟာ ထိုအစက္ေတြကိုအေျခခံတဲ့ စာလံုးစနစ္ကိုတီထြင္ၿပီး မ်က္မျမင္ေတြ စာဖတ္ႏိုင္ဖို႔ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈဟာ မ်က္စိမျမင္တဲ့လူေတြကို စာအုပ္ေတြနဲ႔ထိေတြဖတ္ရႈခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးတခုလံုးကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကေလးေတြကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေတြရဲ႕ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲမႈေတြရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါေစ သူတို႔ရဲ႕လြတ္လပ္စြာဖန္တီးခြင့္၊ ေတြးေခၚယူဆခြင့္၊ လႈပ္ရွားလုပ္ေဆာင္ခြင့္ေတြအတိုင္ ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့တာေတြေၾကာင့္လည္း ႏုနယ္ေသးတဲ့အရြယ္ေတြျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ကမၻာႀကီးကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းေဆာင္မႈေတြ တီထြင္မႈေတြကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ကမၻာႀကီးရဲ႕ အနာဂတ္ေငြၾကယ္ပြင့္ေလးေတြကို လိုအပ္တဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔သာ ထိမ္းေၾကာင္းမႈေတြေပးၿပီး၊ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚေနထိုင္လႈပ္ရွားေစသင့္ေၾကာင္း တိုက္တြန္းေရးသားလိုက္ရပါတယ္။
ခင္ေလး
8-7-2016(11:31AM)(Education Digest (ပညာပေဒသာ) အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၅)၊ အမွတ္ (၃၀) တြင္ မူလ ပံုႏွိပ္ခဲ့ပါသည္။)
Education Digest Journal Facebook စာမ်က္ႏွာတြင္လည္း ဝင္ေရာက္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
