(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၇၊ ၂၀၁၆
ၾကာေတာ့ၾကာပါၿပီ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကထင္ပါရဲ႕။ မၾကာခင္က ေသဆံုးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေခြးမေလးရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါးေဟာင္သံၾကားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿခံေထာင့္ တေနရာမွာ ကင္းလိပ္ေခ်ာ (Grass Lizard) တေကာင္နဲ႔ ေခြးမေလးနဲ႔ ဖိုက္တင္ခ်ေတာ့မယ့္ အေနအထားကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကင္းလိပ္ေခ်ာကလည္း ပါးစပ္ႀကီး ဟ ဟ ၿပီး ရန္မူတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး။ ေခြးမေလးကလည္း ေဟာင္လည္းေဟာင္၊ ကိုက္လည္း ကိုက္ထင္ပါရဲ႕။ ပါးစပ္မွာ ေသြးစေလးေတြ ေတြ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပါဘူး။ ကင္းလိပ္ေခ်ာကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္လန္႔လန္႔ပါ။ ဒီသတၱ၀ါမ်ဳိးက အဆိပ္ရွိလား၊ မရွိလားလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ သူ႔ပါးစပ္က ျပာႏွမ္းႏွမ္းနဲ႔ လွ်ာကလည္း လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ရွည္ပံုရပါ တယ္။
တုတ္ရွည္ရွည္တေခ်ာင္းဆြဲၿပီး ေျခာက္လႊတ္ေတာ့လည္းမေျပး။ ေခြးမေလးကို ဆြဲထားေတာ့လည္း သူက ေဒါသေတာ္ေတာ္ႀကီးေနပံုရေသာ လူ တေယာက္ ေခြးတေကာင္နဲ႔ ကင္းလိပ္ေခ်ာႀကီးရွည္တေကာင္ ဘယ္လို ဇာတ္သိမ္းရမွန္းမသိတဲ့ပြဲ။ ေတာ္ၾကာအိမ္ေတြ ဘာေတြထဲ ဒီကင္းလိပ္ေခ်ာ၀င္ေနမွျဖင့္။ ကိုင္း…ဒီေလာက္မွရွိလွတာ၊ မလွမ္းမကန္း ၀င္းထရံမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ေပါက္ျပားယူၿပီး ကင္းလိပ္ေခ်ာကို သမလိုက္တာ ၂ ပိုင္းျပတ္ၿပီး ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္ေန ပါေတာ့တယ္။ သတၱ၀ါခ်ဳပ္ၿငိမ္းလို႔ ၿငိမ္သြားေတာ့မွ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္တလံုးထဲ ထည့္ၿပီး အမိႈက္ပံုးထဲ ပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ညေနပိုင္းေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ သမီးကို ဒီအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သမီးက ဟာ…. ဒက္ဒီ-အဲလို လုပ္လို႔မရဘူး၊ တေယာက္ေယာက္ကျမင္လို႔ ဖုန္းနဲ႔ဆက္တိုင္ရင္ ဒက္ဒီဒုကၡေရာက္မွာ။ ဒီ LIZARD အိမ္ေမြးသတၱ၀ါတမ်ဳိးပဲ၊ မသတ္ရဘူး။ KSPCA (တိရစၦာန္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေဆးကုေပးရာဌာန) ကို ဖုန္းဆက္ရမွာ။ ငါလည္းမသိဘူးကြ။ ခုေတာ့ လက္လြန္သြားၿပီ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အဲသလိုနဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနရာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါက္က အဲသည္အျဖစ္မ်ဳိး ထပ္ၾကံဳရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီးကလည္း အိမ္မွာရွိ ေတာ့ RSPCA ကို သမီးဖုန္းဆက္ပါတယ္။ သူတို႔က ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ စကၠဴပံုးလြတ္တခုခုထဲ သူ႔ကို ေမာင္းထည့္လိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ အလံုပိတ္ၿပီး နီးရာ တိရစၦာန္ေဆးကုခန္းတစ္ခုကို သြားပို႔လိုက္ပါ။ သူတို႔လက္ခံယူထားပါလိမ့္မယ္တဲ့။ အဲ့သလုိနဲ႔ ေခြးကို တေနရာဆြဲၿပီး ႀကိဳးခ်ည္ထား။ စကၠဴပံုးလြတ္ထဲ၀င္ ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ လုပ္ယူရပါတယ္။ ၿပီးမွ တိပ္နဲ႔ အေသအခ်ာပိတ္ၿပီး အထဲမွာ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကင္းလိပ္ေခ်ာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာရွိတဲ့ Vet တိရစၦာန္ေဆးကုဆရာ၀န္ဆီ သြားပို႔လိုက္ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကလည္း အျဖစ္တခုနဲ႔ ႀကံဳပါေသးတယ္။ မနက္ ၇ နာရီခြဲေလာက္။ ဖေအကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အလုပ္သြားမယ့္ သမီးက ငါးမိ္နစ္ေလာက္ရွိေတာ့ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး ဒက္ဒီကို ျပစရာတခုရွိတယ္ဆို တာနဲ႔ သူ႔ေနာက္ကလိုက္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သမီးကားရဲ႕ေနာက္နား အိမ္ေထာင့္မွာ ေၾကာင္ေသႀကီးတေကာင္ စန္႔စန္႔ႀကီးလဲေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ေၾကာင္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးပါတယ္။ ဒဏ္ရာေတြဘာေတြလည္း မေတြ႕ ေတာ့ လမ္းျဖတ္ကူးရင္ ကားတိုက္လို႔ ေသတဲ့ေၾကာင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ လူ႔က်င့္၀တ္လူ႔စည္းကမ္းနားမလည္တဲ့ ေအာက္တန္းခပ္က်က် အိမ္တအိမ္က ပစ္ထားတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ တရက္ႏွစ္ရက္ရွိရင္ ေၾကာင္မသာက နံေတာ့မွာ။ ကိုယ့္အိမ္ကေၾကာင္လည္း မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္ၿခံကိုယ့္၀န္းထဲလည္း မျမွပ္ႏွံႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ဒီေၾကာင္ေသနဲ႔ အနီးဆံုးအိမ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွ မလႈပ္ရင္ ဘယ္သူမွ လႈပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္နဲ႔ တလမ္းေက်ာ္မွာရွိတဲ့ ရဲစခန္းကို ၀င္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက ရဲစခန္းဆိုတာ ဘယ္သူ၀င္၀င္ ၀င္လို႔ရေပမယ့္ ခုတေလာ အေမရိကားမွာ ရဲေတြ ခဏခဏ ပစ္သတ္ခံရလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အထဲ၀င္လို႔မရပါဘူး။ ရဲစခန္းတံခါး၀မွာ ေၾကာင္ေသကိစၥအက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ေကာင္ဆယ္ Council ကို ဖုန္း ဆက္ပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေကာင္ဆယ္ကို အက်ဳိးအေၾကာင္းဖုန္းဆက္ ေျပာျပေတာ့ လမ္းနာမည္မွတ္ထားၿပီး မၾကာခင္ သူတို႔လာသိမ္းမယ့္အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ညပိုင္းကၽြန္ေတာ္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေၾကာင္ေသႀကီး မရွိေတာ့ပါ ဘူး။ သူတို႔သိမ္းၿပီးသြားပါၿပီ။
ဘာမွ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္မဟုတ္တဲ့ ကင္းလိပ္ေခ်ာတေကာင္အေၾကာင္း၊ ေၾကာင္ေသႀကီးတေကာင္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ဘာလို႔ စာတေစာင္ ေပတဖြဲ႕ ေရးေနရသလဲလို႔ စာဖတ္သူက ေမးေကာင္းေမးႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္တာက ကင္းလိပ္ေခ်ာအေၾကာင္း၊ ေၾကာင္ေသ အေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ အေသးအဖြဲကအစ တိက်တဲ့ စနစ္ တခုရွိဖို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာခ်င္တာပါ။ ႏိုင္ငံသက္တမ္း၊ လူမ်ဳိးသက္ တမ္း၊ ယဥ္ေက်းမႈသက္တမ္း ရွည္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ဘာျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္ရတယ္။ တရားမွ်တစြာ၊ ယဥ္ေက်းစြာ၊ လူသားဆန္စြာ၊ ဘယ္လိုျပဳမူက်င့္ႀကံရ တယ္ဆိုတာ ဥပေဒေတြ၊ က်င့္ထံုးေတြ ရွိရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လိုက္နာရပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ေခြးခ်စ္တဲ့ပုဂိၢဳလ္မ်ား ေခြးနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာ ထံုးစံပါ။ လမ္းမွာ ကိုယ့္ေခြးက မစင္စြန္႔ခဲ့ရင္ အဲဒီမစင္ကို ထည့္ဖို႔ ပလတ္စတစ္အိတ္တလံုး ေဆာင္ရပါတယ္။ ကိုယ့္ ေခြးက ထုတ္လုပ္တဲ့ အညစ္အေၾကးကို ကိုယ္တာ၀န္ယူရပါတယ္။ လူယဥ္ေက်းလို႔ အေခၚခံခ်င္ရင္ လူပီသစြာ ျပဳမူက်င့္ၾကံေနထိုင္ရပါတယ္။
ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈျမင့္မားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ စနစ္က အပီအျပင္ရွိၿပီး သားပါ။ ဘာျဖစ္ရင္ ဘယ္သြား၊ ဘာလုပ္ခ်င္ရင္ ဘယ္ကိုဆက္သြယ္ဆိုတာ အဆင္သင့္ ရွိၿပီးသား။ ၿခံထဲမွာ ကင္းလိပ္ေခ်ာေတြ႕သလား၊ ေျမြေတြ႕သလား၊ အိမ္ေဘးမွာ ေခြးေသ ေကာင္၊ ေၾကာက္ေသေကာင္ ေတြ႕သလား၊ ဆက္သြယ္ရမယ့္ ဌာနေတြရွိၿပီးသား။ ထို႔အတူ ရာဇ၀တ္မႈေတြနဲ႔ ႀကံဳရဆံုရသလား၊ ရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရလို႔ အေရးေပၚလိုရင္ Ambulance ကို ဖုန္းဆက္၊ အိမ္၀ယ္ခ်င္လို႔ ပိုက္ဆံေခ်းခ်င္ရင္ ဘဏ္ ကိုသြား၊ အိမ္ျပင္ခ်င္တယ္၊ အိမ္ေဆာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေကာင္ဆယ္နဲ႔ ဆက္သြယ္။ ဆိုလိုတာက သူ႔က႑နဲ႔သူစနစ္အတိုင္း သြားၾကရပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေခတ္မီတဲ့ ၿမိဳ႕ျပေတြမွာ ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုတာ မရွိပါဘူး။ သူလည္းလူ၊ ကိုယ္လည္းလူ။ တရပ္ကြက္တည္း အတူေနၿပီး ဘာကိစၥသူက တစ္လံုးပို ရွဴခ်င္ၾကတာတုန္း၊ မလိုပါဘူး။ ၁၀အိမ္ေခါင္းတို႔၊ ရာအိမ္ေခါင္းတို႔ဆိုတာ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ေခတ္သစ္ၿမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈမထြန္းကားေသးတဲ့ ပေဒသရာဇ္၊ ကိုလိုနီစနစ္အေမြေတြပါ။ ၂၁ ရာစုမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကို ေၾကာက္ေနရဦးမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ့္ကို ေခတ္ ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္လို႔ ကမၻာက သတ္မွတ္ပါလိမ့္မယ္။
အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္မွာ ျပတ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့ သန္ေခါင္းစာရင္းကိစၥကို ပညာရွိ အမတ္တဦးက လံုၿခံဳေရးအေၾကာင္းျပၿပီး ရွိသင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ ျပည္သူ႔လႊေတာ္မွာ က်ားေသကို အသက္သြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားျပန္ပါတယ္။ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက ဒီလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္က ၾကံ႕ဖြတ္ကိုယ္စားလွယ္မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ သြားလာေနထိုင္ခြင့္ကို ဒီသန္းေခါင္စာရင္းဆိုတာႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အထိန္းခ်ဳပ္ခံထားရလို႔ လူေတြဘယ္ေလာက္ ေအာ့ႏွလံုးနာေနတယ္ဆိုတာ ဒီခ်ဳပ္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စား လွယ္ႀကီး သိဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ သန္းေခါင္စာရင္းဟာ လံုၿခံဳေရးအတြက္ဆိုရင္ လူဦးေရ သန္းေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ မွီတင္းေနထိုင္တဲ့ ရွန္ဟိုင္းလို ၿမိဳ႕မ်ဳိး သန္းေခါင္စာရင္းတိုင္စရာ မလိုပါဘူး။ လံုၿခံဳေရးက်ဳိးပ်က္တယ္လို႔ ခုထိေတာ့ မၾကားမိေသးပါဘူး။
တေလာက ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ Google မွာ အိမ္နံပါတ္၊ လမ္းနံပါတ္ ရိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ဘြားကနဲ ေပၚလာပါတယ္။ အိမ္တင္မက ၿခံထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပံုေတာင္ ပါေသး။ ဒါေတာင္ ပင္တဂြမ္တုိ႔ နာဆာတို႔လို ေနရာမ်ဳိးက ေနာက္ဆံုးေပၚ နည္းပညာမဟုတ္ေသးဘူးေနာ္။ အံ့ဘနန္း တိုးတက္ေနတဲ့ နည္းပညာေခတ္မွာ စာရြက္ေလးကိုင္ၿပီး ရပ္ကြက္ေကာင္စီရံုး ဆယ္အိမ္ေခါင္း၊ ရာအိမ္ မွဴးဆီသြား သန္းေခါင္စာရင္းတိုင္မွ တိုင္းျပည္လံုၿခံဳမယ္လို႔ထင္ရင္ေတာ့ အဲဒီလူေလာက္ ထူတဲ့ ပိန္းတဲ့လူ ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒီသန္းေခါင္စာရင္းဆိုတာႀကီးက အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ က ကၽြန္သက္ရွည္ေအာင္၊ ျမန္မာ-ျမန္မာခ်င္း ပုလိပ္သတင္းေပးရေအာင္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ နယ္ခ်ဲ႕အေမြပါ။ ဒါကို သိပ္အသံုးတည့္မွန္းသိေတာ့ စစ္အာဏာရွင္လက္ထက္မွာ ျခင္ေထာင္လွန္၊ အိပ္ရာလွန္ရွာတဲ့အဆင့္အထိ အတင့္ရဲလာပါေတာ့တယ္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာ့အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသမိုင္းမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္း၊ ရာအိမ္မွဴး၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုတာေတြက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြေမြးထားတဲ့ အရိုးအရင္းကိုက္ေတြပါ။ ဟိုလူတက္ ဟိုလူဘက္ပါ၊ ဒီလူတက္ ဒီလူ႔ဘက္ပါဆိုတာ ေဒၚစုရဲ႕ ဆြမ္းေကၽြး (အာဇာနည္ေန႔) မွာ ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္မ်ားကိုၾကည့္ၿပီး တရားက်မိ ပါတယ္။ တခ်ိန္တုန္းက မယ္မယ္ႀကီးေဘးနား ၀ိုင္းရံပုဆစ္တုပ္ထိုင္ခဲ့တဲ့သူေတြေပါ့။
တရားစီရင္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံေရးဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ တကယ့္အေရး ပါတဲ့ ဌာနေတြမွာ တကယ္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ပညာရွင္ေတြမပါဘဲ နီးစပ္ရာ လက္သင့္ရာ ေတြနဲ႔ စခန္းသြားေနရင္ေတာ့ ခုလိုပဲ အိုးနင္းခြက္နင္းေတြ ႀကံဳၾကရမွာပါပဲ။ အဂၤလိပ္က ျမန္မာျပည္ကို နယ္ခ်ဲ႕ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔လႊတ္လိုက္တဲ့ ၿဗိတိသွ်အရာရွိႀကီးေတြထဲမွာ အိုင္စီအက္စ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါတာကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ တိုင္းျပည္စီမံအုပ္ခ်ဳပ္တယ္ ဆိုတာ စနစ္တက် သင္ၾကားေလ့က်င့္တတ္ေျမာက္သူမ်ားသာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကုလားထိုင္ဆိုတာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ကုလားထိုင္လုိ ဘယ္သူထိုင္ထိုင္ရတဲ့ ကုလားထိုင္မ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ ေထာင္ ၁၀ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္ က်ဖူးတာနဲ႔ ဒီကုလားထိုင္ မင္းနဲ႔ေတာ္တယ္ဆိုၿပီး ေရာ့-အင့္ ေပးလို႔ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ ေထာင္ထြက္လက္မွတ္ဆိုတာ ရာထူးႀကီးႀကီးနဲ႔ သင့္ေတာ္ေၾကာင္းေပးတဲ့ Certificate မဟုတ္ပါဘူး။ ဂုဏ္ျပဳခ်င္ရင္ က်န္တဲ့နည္းနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳလို႔လည္း ရပါတယ္။
ခုရက္ပိုင္းေလး လူေျပာသူေျပာမ်ားတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိး အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားခံယူ ထားသူတေယာက္ကို ေလဆိပ္က ျပန္လႊတ္လိုက္တဲ့ ကိစၥဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊျပည္ ႀကီးရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ ဘယ္ေလာက္ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနသလဲဆိုတာ ေဖာ္ျပေနတာပါပဲ။ နယူးေယာက္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာေကာင္စစ္၀န္ရံုးက တရား၀င္ဗီဇာနဲ႔ လာသူတေယာက္ကို ရန္ကုန္လ၀က၀င္ခြင့္မျပဳဘူးဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္ခံ ေကာင္ စစ္၀န္ရံုးနဲ႔ ျပည္ထဲေရးလက္ေအာက္ခံ လ၀ကဌာနတို႔ဟာ အစိုးရတခုတည္းအေပၚ သစၥာခံေနတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေမးစရာပါ။
မေနႏိုင္လို႔ ပတ္သက္ရာပတ္သက္ ေၾကာင္းေတြက ဟိုေမးသည္ေမး၊ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ ပြ တယ္လား၊ ေနျပည္ေတာ္အထိေရာက္ေတာ့ ခြင့္ျပုတယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ၊ ျပန္ေခၚမယ္လုပ္ေတာ့ ပုဂိၢဳလ္က ျပည္ေတာ္ျပန္ေနၿပီ။ ကာယကံရွင္ကုန္ခဲ့တဲ့ လမ္းစရိတ္၊ အခ်ိန္၊ လူပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရတာေတြကို တစံုတရာနဲ႔ အစားထိုးေတာင္းပန္လို႔ ရေကာင္းရႏိုင္ေပမယ့္ “မင္းတို႔လူမ်ဳိး၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ္ အေပါက္အလမ္းတည့္ေအာင္ မအုပ္ခ်ဳပ္တတ္ေသးဘူး၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စီမံခန္႔ခြဲမႈ မကၽြမ္းက်င္ေသးဘူးလို႔” ႏိုင္ငံျခားသား တေယာက္ေယာက္ကမ်ားေျပာခဲ့ရင္ သူ႔ကို ႏႈတ္လွန္ထိုးဖို႔ စကားလံုး ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ရွာလို႔ရမယ္မထင္ဘူး။
ဒီထက္ ဆိုးတာက စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဆူမွာ၊ ဆႏၵျပမွာ စိုးၿပီး ေကာလိပ္ ေတြ၊ တကၠသိုလ္ေတြကို ၿမိဳ႕ျပင္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ဘယ္လို ေရႊ ဉာဏ္ေတာ္စူးေရာက္တယ္မသိပါဘူး။ အဲဒီေကာလိပ္၀န္းက်င္မွာ အလံုပိတ္အခန္းေတြ ဖြင့္ၿပီး အတြဲေတြကို “ဘိ” ေပးတဲ့အလုပ္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ႀကီး လုပ္ေနတာေတြ႕ရ ေတာ့ ဘုရား…ဘုရား… ဒါေလာက္ေတာင္ ပ်က္စီးေနပါပေကာ၊ ရင္ထုမနာျဖစ္ရပါ တယ္။
ဒီကိစၥမွာ စီးပြားေရးသမားဆိုတာကေတာ့ ေငြမ်က္ႏွာတခုပဲ ၾကည့္တတ္တဲ့ လူစားမို႔ ၁၀၀% ျမတ္မယ္ဆိုရင္ သမီးကို ၾကက္တန္းပို႔ဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ထားေတာ့။ ပညာတတ္ပါဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္က ေက်ာင္းအုပ္ေတြ၊ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဒီကိစၥ မသိၾကဘူးလား။ မၾကားၾကေတာ့ဘူးလား။ ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြ၊ ရဲေတြ၊ ခုနေျပာတဲ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေတြ၊ ရာအိမ္မွဴးေတြ၊ မၾကား မသိၾကေတာ့ဘူးလား။ သူတို႔သမီးေတြ အဲဒီအတန္းထဲ ေရာက္ေနမွာကို မစိုးေတာ့ဘူးလား။ အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္ၾကားလို႔မွ မေတာ္တဲ့ ကိစၥေတြပါ။ ေခၽြးနည္း စာေလးစုၿပီး သမီးေလးပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာၿပီး ေကာလိပ္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ရတဲ့ သမီးရွင္ေတြ၊ ဒီလို တနာရီ ၃ေထာင္နဲ႔ အလံုပိတ္အခန္းငွားစားတာေတြျမင္ရင္ ဘယ္လိုခံစားရမလဲဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္သူပုဂၢိဳလ္မ်ား ခံစားနားလည္တတ္ပါေလစ။
Sex နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အင္မတန္ပြင့္လင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ အေနာက္ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာင္ ဒါေလာက္ ေအာက္တန္းက်တဲ့အလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ၾကပါ ဘူး။ တကၠသိုလ္ပုရ၀ဏ္မွာ ပညာပဲ မႊမ္းထံုပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံစစ္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ပါ လ်က္နဲ႔ ဟီရိၾသတၱပၸတရား ထြန္းကားပါတယ္ဆိုတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ခုလို အလံုပိတ္ အခန္းဖြင့္ၿပီး ေတာ္သလင္းဇာတ္ခင္းေနတာေတြကို ခုမွ လိုက္လံစစ္ေဆးေနတယ္ဆိုတာ ရွက္တတ္ရင္ လဲေသလို႔ရပါတယ္။ ။
သာထက္ေအာင္
3.8.2016