(မုိးမခ/ သစ္ခက္သံလြင္) ၾသဂတ္စ္ ၆၊ ၂၀၁၆
၁၉၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾက တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ား ကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း.. မုိးမခ၊ သစ္ခက္သံလြင္တုိ႔မွတဆင့္ ေရးသားတင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
စိုးလြင္
(၂၁၁) (၀မ္ခ)
● အသက္ကို ဖက္နဲ႔ထုပ္၍
KNU တပ္မဟာ ၃ ရင္း ၇ က တပ္စုတစုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားတပ္စုတစု တပ္ရင္း ၈ နယ္ေျမမွာ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္း ဖြဲ႔ျဖစ္တယ္။ ဖြဲ႔ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕တပ္စုမွဴး၀င္းခ်ဳိက ဒုစစ္ေၾကာင္းမႉးျဖစ္သြားၿပီး က်ေနာ္က တပ္စုမွဴး ျဖစ္လာတယ္။
ရင္း ၈ နယ္ေျမထဲမွာ က်ေနာ္တို႔တာ၀န္ထမ္းေနတာ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာပါၿပီ။ KNU ေကအန္ယူက က်ေနာ္တို႔ကို ဆန္ ေထာက္ပံ့ၿပီး ဟင္းအတြက္ကေတာ့ ကိုယ္ဟာကို ရွာစားေပါ့ေလ။ KNU က ရဲေဘာ္ေတြ ေတာပစ္ထြက္လို႔ သားေကာင္ေတြ ရလာရင္ေတာ့ အူစိုတဲ့ေနေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္ရတတ္တာက ေတာ၀က္၊ ဆတ္၊ ေမ်ာက္၊ ၀က္၀ံေတြပဲ။
ရလာတဲ့အသားကို ဆား နႏြင္းနဲ႔နယ္ၿပီး ဆီမပါျပားမပါ ေရလုံျပဳပ္ရတာပဲ။ ခ်က္ၿပီးလို႔ ခြဲတမ္းခ်ရင္ ရဲေဘာ္ တေယာက္ကို လက္ႏွစ္သစ္ေလာက္ရွီတဲ့အသား ႏွစ္တုံး သုံးတုံးေလာက္ေတာ့ ရတတ္တယ္။ က်ေနာ္က လူတမ်ဳိး..အသားမပါဘဲ ထမင္း စားရတဲ့ေန႔မ်ိဳးဆို ေတာ္တန္႐ုံစားေပမဲ့ အသားပါတဲ့ေန႔မ်ဳိးဆို ဗိုက္ကာေအာင္ စားတတ္တယ္။ တခါတေလ ကိုယ္က မ၀ေသးလို႔ ထပ္စားခ်င္၊ ဟင္းကလည္း ကုန္ခါနီးၿပီဆိုရင္..ဟင္း မကုန္ေအာင္ ၀ါးၿပီးမ်ဳိခ်လိုက္တဲ့အသားကို အာေခါင္ထဲက ျပန္ဆြဲထုတ္၊ ေနာက္ထမင္းလုပ္နဲ႔ အတူ ျပန္စား။
ဒီလိုနဲ႔ဆြဲထုတ္လိုက္ ျပန္စားလိုုက္နဲ႔ ..ေလးႀကိမ္ေျမာက္ေလာက္ဆို ျပန္ဆြဲထုတ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အသားက ၀ါးပါမ်ားေတာ့ ေၾကကုန္ၿပီေလ။
ဒီလိုအစားအေသာက္ဆင္းရဲရတဲ့ၾကားထဲ ခရီးထြက္ပါမ်ားလို႔ က်ေနာ့္တပ္စုတစုလုံးရဲ႕ ေတာစီးဖိနပ္ေတြ တေယာက္မွ အေကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕ဖိနပ္ေတြကို ျပန္ခ်ဳပ္ၿပီး စီးလို႔ရေပမဲ့ အေတာ္မ်ားမ်ားဖိနပ္ေတြ က ျပန္ခ်ဳပ္ၿပီးစီးလို႔မရေတာ့လို႔ ညႇပ္ဖိနပ္ေတြစီးေနရၿပီး.. ျမစ္ေခ်ာင္းေပါတဲ့ေဒသျဖစ္လို႔ ရြံ႕ႏြံေတြန႔ဲ ညႇပ္ဖိနပ္နဲ႔ဆို ခရီးမတြင္ေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ ရိကၡာဖိုးမရရင္ေနပါ..ဖိနပ္ဖိုးေတာ့ ေပးပါလို႔ ဗဟိုကို လွမ္းေတာင္းရေတာ့တာေပါ့..။
၂ လေလာက္ေနေတာ့ ဖိနပ္ ၆ ရံစာပဲ ဗဟိုကပို႔ေပးလာတယ္။ တတ္ႏိုင္ဘူး။ ရသေလာက္ပဲဆိုၿပီး စခန္းနဲ႔ ၃ နာရီခရီးအကြာ မွာရွိတဲ့ ကနစိုပင္ရြာကိုသြားၿပီး ကုန္သည္ကို ဖိနပ္မွာရတယ္။
ကုန္သည္ကလည္း ဖိနပ္ကို ဇရပ္ႀကီးၿမိဳ႕မွာသြား၀ယ္ရတာ။ စစ္တပ္က ခိုးေရာင္းတဲ့ဖိနပ္ေတြကို ၀ယ္ရတာ။ သူပုန္ေတြကို ျပန္ေရာင္းမယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ေျပာမလဲ။
ကုန္သည္နဲ႔ရက္ခ်ိန္းေတြလုပ္ၿပီး စခန္းကိုျပန္လာေစာင့္ေပါ့။ ရက္ခ်ိန္းျပည့္ေတာ့ ေဆးမွဴ း ေအာင္စိုးေထြး (တပ္ရင္း ၂၁၄) (ေအာင္စိုးေထြးက ျဖဴ းၿမိဳ႕သား) နဲ႔ ကနစိုပင္ရြာ ဆင္းဖို႔စီစဥ္တုန္း ရန္သူစစ္ေၾကာင္း ၀င္လာမယ္လို႔သတင္းရေရာ..ကုန္သည္နဲ႔ကလည္း ခ်ိန္းထားၿပီးျဖစ္ျပန္၊ ရန္သူကလည္း မေရာက္လာေသး ဆိုေတာ့၊ အျမန္သြား အျမန္ျပန္မယ္ဆိုၿပီး မနက္ေစာေစာ ေအာင္စိုးေထြးနဲ႔အတူ ကနစိုပင္ရြာကို မေျပး႐ုံ တမယ္ ဆင္းခ်သြားလိုက္တယ္။
ရြာေရာက္လို႔ ကုန္သည္ကိုစုံစမ္းေတာ့ ကုန္သည္က မေရာက္ေသး။
၂ နာရီေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ကုန္သည္ကေရာက္လာ..ေငြေခ်၊ ဖိနပ္ယူၿပီး အျမန္ျပန္ေပါ့..။ ကုန္သည္က ေနလည္စာစားၿပီးမွျပန္ဖို႔ေျပာေပမဲ့ အရင္လိုေနတဲ့အတြက္ စခန္းေရာက္မွစားမယ္ဆိုၿပီး ျပန္ တက္လာခဲ့ၾကတယ္။
စခန္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အေမာ့ဆိုပါၿပီ။
ေသနတ္ေတြ၊ အီေကြ႔မင့္ေတြ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြ ဖိနပ္ ၃ ရံစီလြယ္ၿပီး အျမန္တက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စခန္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ထမင္းဆာဆာနဲ႔ စခန္းေရာက္ရင္ စားမဟဲ့ဆိုတဲ့ရည္မွန္းခ်က္လည္း ပ်က္ပါၿပီ။
စခန္းမွာက်န္ေနတဲ့ KNU ခြဲ(၁) မွဴး ဗိုလ္တကိုေမးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ ရင္း ၈ တပ္ရင္းျဖစ္ တဲ့ ႏြားေလးခိုကို ထြက္သြားေၾကာင္းသိရတယ္။ ႏြားေလးခိုကို လိုက္သြားမယ္လို႔ စီစဥ္ျပန္ေတာ့ လမ္းမွာ ရန္သူေရာက္ေနၿပီးေျပာလို႔ အစီစဥ္ကိုဖ်က္ရျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဗုိလ္ေလတိုတို႔အဖြဲ႔နဲ႔ပူးေပါင္းဖို႔ ဗိုလ္တနဲ႔အတူ လိုက္သြားလိုက္တယ္. ဆုံရပ္ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ေလတို႔အဖြဲ႔ေတြကို ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္းတလက္နဲ႔ အတူေတြ႔ရတယ္။ စိန္ေျပာင္းမပစ္ဘူးေပမဲ့ ၀မ္ခမွာေနတုန္းက ဗိုလ္လွေ၀တို႔၊ တင္ေရႊတို႔ ပစ္တာျမင္ဖူး ထားေတာ့ ဗိုလ္ေလတိုတို႔စိန္ေျပာင္းကိုၾကည့္ရတာ အားမရလွပါ။
က်ည္အသီးေတြက သံေခ်းလိုက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ေခၚတဲ့ေနာက္ လိုက္သြားေပါ့ေလ။ တေနရာေရာက္ေတာ့ လက္နက္ႀကီးပစ္မယ္လို႔ ျပင္ၾကပါေလေရာ။ ညေနကလည္း ေစာင္းေနၿပီ။
က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္လည္း ဗုိက္ဆာလြန္လို႔ သူတို႔လုပ္တာေတြလည္း စိတ္ မ၀င္စားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္နဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ဆိုင္ရျပန္အုံးမယ္။
ၾကည့္ပါ။ ၆၀ မမစိန္ေျပာင္းအထိုင္ခုံကိုခ်ေနတဲ့သူက ရည္းစားမ်က္ႏွာ သနပ္ခါးလိမ္းေပးသလို ဖြဖြေလးအထိုင္ခ်ေနတယ္။ ။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္သိလိုက္ပါၿပီ။ သူတို႔ေတြမကၽြမ္းက်င္ဘူးဆိုတာ။
ဒါနဲ႔ပဲ အျမင္မေတာ္တာေရာ ျမန္ျမန္ၿပီးျမန္ျမန္ေအးဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ က်ေနာ္၀င္ပါပါၿပီး..၆၀ မမ အထိုင္ခုံ ကိုမ၊ ေျမမွာေဆာင့္ခ်။ အထိုင္က်ၿပီးဆိုမွ ေျပာင္းနဲ႔ေဒါက္ကိုယူၿပီးတပ္။ ၿပီးေတာ့ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ပါ သလားေမးလိုက္ေတာ့ မရွိဘူးတဲ့။
ကဲ မထူးဘူး..ဘယ္ကိုပစ္မွာလဲေမးလိုက္ေတာ့ ေရွ႕ကိုက္၂၀၀ ေလာက္မွာ႐ွိတဲ့ ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္ကို ၫႊန္းျပ တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စိန္ေျပာင္းကို ၆၀ ဒီဂရီေလာက္ထားၿပီး ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္တည့္တည့္ ခ်ိန္ထားေပးလိုက္တယ္။
(ဒါေတာင္ ဗိုလ္ေလတိုက ေျပာေသးတယ္…သူက အဂၤလိပ္ေပးတဲ့ သင္တန္းဆင္းတဲ့)
ကဲ .. အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီး ပစ္ၾကေတာ့ဆိုေတာ့လည္း က်ည္သီးကိုင္ပုံေတြကလည္း မဟုတ္ၾကျပန္။ အသီးထိပ္ကေန အုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္။ ပင္ျဖဳတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မ်ား ဖိကိုင္မိရင္ ေသလိုက္ၾကမည္ျဖစ္ျခင္း။
က်ေနာ္လည္း ဗိုက္ဆာလြန္တာနဲ႔ ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ ေသလည္း ေအးတာပဲေပါ့။
ဒါနဲ႔ ပထမတလုံး စပစ္တယ္။ ထြက္သြားတယ္ မကြဲဘူး။ ေနာက္တလုံးပစ္တယ္။ မထြက္ဘဲ ေျပာင္းထဲမွာ ႐ုန္းေနတယ္။ အကုန္လုံးထြက္ေျပးၾကေရာ။
ခဏေနေတာ့ က်ည္အသီးကို ျပန္ထုတ္ဖို႔ လုပ္ၾကေရာ။ ဒီမွာလည္း ေတြ႔ျပန္ၿပီ။ စိန္ေျပာင္းသီးေတြရဲ႕ထိပ္ကို ဖိမိလို႔မေတာ္ရင္ ကြဲမွာကို စိန္ေျပာင္းထိပ္က လက္နဲ႔ပိတ္ၿပီး အသီးကိုသြန္ခ်တယ္။ က်ေနာ္လည္း ေျပးသြားၿပီး နည္းလမ္းတက်ထုတ္တတ္ ေအာင္ျပေပး။
ၿပီးေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္ပဲပစ္ေတာ့မယ္ေလဆိုၿပီး တလုံးပစ္လိုက္တာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ထြက္သြားၿပီး ကြဲသြားတယ္။ အားလည္းတက္သြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္အသီးေတြက မထြက္တဲ့အလုံးနဲ႔ထြက္ေသာလည္း မကြဲတဲ့အလုံးနဲ႔ စခန္းသိမ္းသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေသနတ္ေတြ သိမ္းၿပီး စခန္းခ်မယ့္ေနရာျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၉ နာရီေလာက္ ရွိၿပီ။ ထမင္းစားရေတာ့ ည ၁၁ နာရီထိုးၿပီ။
အဆာလြန္သြားလို႔ မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စားၿပီးလို႔ ပင္ပမ္းလြန္တာနဲ႔အိပ္လိုက္တာ မနက္ ၂ နာရီ ေလာက္ လာႏိုးလို႔ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ KNU ရဲေဘာ္ေလး..ဘာလဲလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ ကင္းအလွည့္တဲ့။
ငါက ေက်ာင္းသားတပ္စုမွဴးကြ။ ဗိုလ္ကြ မေစာင့္ႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့..ေအာင္စိုးေထြးကို သြားႏိုး တယ္။ သူလည္း ေဆးမွဴးကြ မေစာင့္ႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့.. KNU ရဲေဘာ္ေလးလည္း ကုပ္ကုပ္နဲ႔ လစ္သြားေလရဲ႕..။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဗိုလ္တတို႔နဲ႔အတူထြက္လာလိုက္တာ တဲအိမ္စုတခုဆီ ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရြာသားတေယာက္နဲ႔အတူ ဒီေနရာမွာထားခဲ့မယ္လို႔ ဗိုလ္တေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြရွိရာ ႏြားေလးခိုကို က်ေနာ္တို႔ သြားလို႔ရလာေမးေတာ့..လမ္းမွာ ရန္သူနဲ႔လည္း ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ KNU အဖြဲ႔ငယ္ေလးေတြနဲ႔လည္း လူမွားၿပီးပစ္ခတ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ မသြားဖို႔ေျပာတယ္။ ဗိုလ္တတို႔ က်ေနာ္တို႔ထားၿပီးထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ္စဥ္စားရပါၿပီ။
သူတို႔ထားခဲ့ေသာေနရာသည္ လုံျခဳံေသာ္လည္း ေသနတ္ရွိရဲ႕နဲ႔ ငုပ္တုတ္ေနေနရမွာကို က်ေနာ္မလိုလားပါ။
က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔အတူတကြ ေသအတူ ရွင္မကြာ ရန္သူကိုတိုက္ခ်င္သည္။ ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြရွိရာ ႏြားေလးခိုကို သြားရမည္..လမ္းမွာ ရန္သူနဲ႔လည္း ေတြ႔ႏိင္တယ္။ KNU နဲ႔ေတြ႔ၿပီးလည္း မွားပစ္ခံရႏိုင္တယ္။ (က်ေနာ္တို႔ပုံစံေတြနဲ႔ စစ္၀တ္စုံဟာလည္း ရန္သူနဲ႔သိပ္မကြဲဘူး)
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ က်ေနာ္ဟာ တာ၀န္အရွိဆုံးနဲ႔ ကိုယ့္ဆုံျဖတ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ လုပ္ႏိုင္ေပမဲ့.. ဒီလမ္းကို သြားရင္ ရန္သူနဲ႔ေရာ ကိုယ့္မဟာမိတ္နဲ႔ေရာ တိုက္ပြဲျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ကိုယ္ေတြက ႏွစ္ေယာက္ထဲမို႔ ေသဖို႔လမ္းမ်ားသည္အတြက္ ေအာင္စိုးေထြးကို တိုင္ပင္ၾကည့္တယ္။
ငါသြားခ်င္တယ္၊ မင္းေရာသြားခ်င္လား ေမးၾကည့္ေတာ့ အကို႔သေဘာတဲ့။ ငါ့သေဘာမလုပ္နဲ႔ မင္းေရာ သြားခ်င္လာ ျပန္ေမးေတာ့..သူလည္း ဒီမွာမေနခ်င္ဘူးတဲ့၊ ရဲေဘာ္ေတြရွီရာ ႏြားေလးခိုကို သြားခ်င္တယ္တဲ့။ ဒါဆို ဟုတ္ၿပီး သြားၾက မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္စဥ္းစားရျပန္ၿပီ။
တကယ္ဆို က်ေနာ္က တပ္စုမႉး သူကရဲေဘာ္ျဖစ္ေတာ့ သူကို ပိြဳင့္သြားခိုင္းရမွာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က အသက္ အထိုက္ အေလ်ာက္ရၿပီ၊ ေလာကအေၾကာင္း တခ်ိဳ႕တ၀က္သိေနၿပီ။ သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၂၀ ပတ္၀န္းက်င္ ေလာကအေၾကာင္း ဘာမွမသိေသး။
ၿမိဳ႕မွာေနတုန္း ရည္းစားေတာင္ ထားဖူးခဲ့ရဲ႕လားမသိ။
ဒါဆို ပထမဆုံးေသသင့္သည္မွာ က်ေနာ္….။
ဒါနဲ႔ ေရွ႕ခရီးမဆက္ခင္မွာ သူ႔ကိုအၿပီးသတ္မွာရၿပီး…ငါ ေရွ႕ကသြားမယ္။ မေတာ္လို႔တိုက္ပြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ရင္…
(၁) တိုက္ပြဲျဖစ္လို႔ ငါက်သြားရင္ မင္း ပစ္ေျပးေပေတာ့..။
(၂) ငါ ဒဏ္ရာရလို႔ မေျပးႏိုင္ခဲ့ရင္ မင္းကို ငါ ကာပစ္ပစ္ထားေပးမယ္ မင္းေျပးေပေတာ့ (သံေယာဇဥ္တြယ္ရင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေသမွာ)…
(၃) ငါ ဘာမွမျဖစ္ရင္ ငါ့ကို ကာပစ္ပစ္ထားေပး၊ ငါဆုတ္လာၿပီး မင္းနဲ႔အတူ ေျပးၾကမယ္။
ကဲ ဒါဆိုသြားၾကမယ္ဆိုေတာ့..က်ေနာ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လႈပ္ရွားလို႔ရေအာင္ က်ေနာ္ထမ္းထားတဲ့ ဖိနပ္သုံးရံထဲကႏွစ္ရံကို သ႔ူကိုေပးလိုက္ေတာ့..သူက ေပါင္း ငါးရံ ထမ္းလိုက္ရတာေပါ့။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ေသေရးရွင္ေရးဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ အပင္ပမ္းခံရမွာေပါ့။
က်ေနာ္လည္း နားေရာမ်က္စိေရာဖြင့္ၿပီး တလွမ္းခ်င္းတက္ခဲ့တယ္။
အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စိတ္လုံး၀မလႈပ္ရွားဘဲ တည္ၿငိမ္စြာလႈပ္ရွားခဲ့တာပဲ။ ထြက္လာၿပီး မိနစ္၂၀ အေလာက္အၾကာမွာ က်ေနာ္အေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းက လူရိပ္ျမင္လိုက္ လို႔ ေအာင္စိုးေထြးကို အခ်က္ျပလိုက္တာနဲ႔ သူလည္း သစ္ပင္အကြယ္မွာ ေနရာယူ လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ေက်ာက္နံရံေဘးမွာ ကပ္ေနလိုက္တယ္။ ေရွ႕ကလာေနတဲ့သူလည္း က်ေနာ့္နားေရာက္ေရာ.. သူ႔ရဲ႕လည္ပင္းကို ဘယ္လက္နဲ႔ဖက္ ညာလက္ကေသနတ္နဲ႔ သူ႔နားထင္ကို ေထာက္ ထားလိုက္ တယ္. ၿပီးေတာ့ ကရင္ဘာသာစကားနဲ႔ က်ဳိးဖိုး က်ဳိးဖိုး(ဗမာလို႔ေျပာရင္ ေက်ာင္းသား) လို႔ ေျပာ…ကိုယ္ကလည္း ကရင္စကား ဒီေလာက္ပဲရေတာ့ ကိုယ့္ထက္ပိုေျပာတတ္တဲ့ ေအာင္စိုးေထြးကို လွမ္းေခၚၿပီး ေျပာခိုင္းရေသး တယ္. ေအာင္စိုးေထြး ရွင္းျပေနတဲ့ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကလည္း အက်ႌလက္ေမာင္း တံဆိပ္ကိုျပၿပီး ေက်ာင္း သားျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရ ေသးတယ္။ ဒီက ရင္က ပထမေတာ့ ႐ုန္းတာေပါ့။ က်ေနာ္ကလည္း မလြတ္တမ္း ဖက္ထား၊ ေအာင္စိုးေထြးက ရွင္းျပနဲ႔မွ ၿငိမ္သြားတယ္။
သူယုံၿပီဆိုမွ KNUေတြ ရွိတဲ့ေနရာ လိုက္ပို႔ခိုင္းရတယ္။ KNU ေတြလည္း က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ။ ေတြ႔ေတာ့ အံ့ၾသေနၾကတယ္သူတုိ႔ကလည္း လမ္းမွာဘာထူးျခားလဲေမး။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ေရွ႕မွာ KNU ေတြ႐ွိေသးလာလို႔ေမးေတာ့ ရွိေသးတယ္တဲ့။ စက္နဲ႔ဆက္ၿပီး ေျပာထားေပးလို႔ရမလားဆိုေတာ့.. ဘယ္အဖြဲ႔ေတြရွိမွန္းမသိတဲ့အတြက္ မရဘူးတဲ့။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ ဆက္သြား႐ုံေပါ့..။
ကိုယ္ေတြအျဖစ္က ဆိုးတယ္။ ရန္သူလည္း ေၾကာက္ရ။ အခ်င္းခ်င္းလူမွားပစ္မွာလည္း ေၾကာက္ရ။ ဒါနဲ႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္သား ဆက္ထြက္လာျပန္ေပါ့။ သိပ္မၾကာဘူး လူရိပ္ျမင္လို႔ အခ်က္ျပၿပီး ပုန္းၾကျပန္ေရာ..။
လာျပန္ၿပီး ေနာက္ကရင္တေယာက္။
ပထမတခါလိုပဲ ဖမ္းျပန္ ေမးျပန္.။
သူကဆင့္ KNU ေနာက္တဖြဲ႔နဲ႔ေတြ႔ျပန္…။ ဒီတခါေတာ့မဆိုးဘူး…သူတို႔က အကူညီေပးတယ္..။ ေရွ႕ဆက္ သြားရင္ ႏြားေလးခိုေရာက္မယ္။ ကင္းသမားကို စက္နဲ႔လွမ္းေျပာထားေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္..။ သူတို႔က လွမ္းေျပာထားေပးမယ္ေျပာေပမယ့္လည္း ကိုယ္ေတြကေတာ့ သတိနဲ႔ သြားရတာပဲ..။ တခ်က္မွားရင္ အသက္ထြက္သြားမွာကိုး..။
ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ဆုံးမွာ ႏြားေလးခိုကို ေအာင္ျမင္စြာေရာက္႐ွိသြားသည္ေပါ့…
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဒီလမ္းကိုျဖတ္လာတာ KNU ေတြက အံ့ၾသေနၾကတယ္…။ သတၱိရွိတယ္လို႔မ်ား ေတြးေနၾကမလာ..မိုက္႐ႈးရဲတယ္လို႔ ေတြးေနၾကမလားမသိ…။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဘးမထိရန္မခဘဲ လိုရာပန္းတိုင္ေရာက္လာရတာကိုပဲ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ေနမိတယ္..
က်ေနာ္တို႔ ႏြားေလးခိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ တျခားေနရာေရာက္ေနလို႔ မေတြ႔ရ ဘူး။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့မွ ဗိုလ္တနဲ႔အတူ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကိုေတြ႔ေတာ့ ဗိုလ္တခင္ဗ်ာ သူ႔စကားနားမေထာင္ရေကာင္းလာဆိုၿပီး တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔…။ သူ႔ေစတနာကို နားလည္ေပမဲ့ ကိုယ္ေတြက ေသနတ္ကိုင္ၿပီး ပုန္းမေနႏိုင္ဘူးေလ..
စိုးလြင္
(၀မ္ခ) (၂၁၁)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
