 |
| ေက်ာ္သူရိန္ရဲ့ ကာတြန္းကို ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚက ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္ |
လွေက်ာ္ေဇာ – ဆင္းရဲျခင္းလြတ္ကင္းေအာင္
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၅၊ ၂၀၁၆
ယခုတေလာ(၂၀၁၄-ေဖေဖာ္ဝါရီ လဆန္းပိုင္း)မွာ ျပည္တြင္းျပည္ပ မီဒီယာမ်ားမွာေရာ၊ အင္တာနက္ ကြန္ရက္မ်ားမွာေရာ ေရပန္းစားပြက္ေလာထေနတဲ့ သတင္းတပုဒ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီသတင္းကေတာ့- ဇန္နဝါရီလ ၂၈ ရက္ေန႔က မေကြးတိုင္းေဒသႀကီး၊ မေကြးၿမိဳ႕နယ္၊ သစ္ရာေကာက္ေက်း႐ြာက ေဒသခံ မ်ားနဲ႔ေတြ႔ဆုံစဥ္ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းနဲ႔ ေက်းလက္ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဝန္ႀကီးဌာနမွျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္) ဦးအုန္းျမင့္ရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္မ်ား…ပါ။
ဦးအုန္းျမင့္ရဲ႕ မိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္း- ရင့္ရင့္သီးသီးေျပာဆိုခ်က္ေတြကို တအံ့တဩ နားေထာင္လိုက္ရေပ မယ့္အဲဒီအေၾကာင္းကိုေတာ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ျပန္လည္ေဝဖန္ေရးသားေျပာဆိုၿပီးျဖစ္လို႔ ထပ္ မေရးခ်င္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းက အဲဒီေျပာၾကား ခ်က္ေတြရဲ႕ အဆုံးသတ္ကေလးမွာ ေျပာသြားတဲ့စကားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။“ဝန္ႀကီးဦးအုန္းျမင့္က ေဒသခံမ်ားကို အာဟာရ ျပည့္၀ရန္ အတြက္ အသားစားရန္၊ ငါးစားရန္၊ ဥစားရန္ႏွင့္ ႏြားႏို႔ေသာက္ရန္လည္းထည့္သြင္း ေျပာဆိုသြားပါ သည္”….တဲ့။
အဲဒီအပိုဒ္ကေလးကိုဖတ္ရၾကားရေတာ့ ကၽြန္မလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၄၀) ေက်ာ္ မဆလေခတ္က အလုပ္ သင္ ဆရာဝန္ဘဝ ျဖတ္သန္းခဲ့စဥ္ကအေတြ႔အႀကဳံေတြကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။
• • • • • • • •
ကၽြန္မ ၁၉၇၀- က ရန္ကုန္ေဆးတကၠသိုလ္(၁)မွ အမ္ဘီဘီအက္စ္ ဘြဲ႔ရခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၁- တႏွစ္လုံး အလုပ္သင္ဆရာဝန္အျဖစ္နဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚရွိေဆး႐ုံေတြ ေဆးေပးခန္းေတြမွာလွည့္လည္ၿပီး အလုပ္တာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းက ႀကဳံခဲ့ရတာပါ။
ကၽြန္မဟဲလ္ပင္လမ္းက “ကေလးေဆး႐ုံႀကီး”မွာ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရတာေတြကို အရင္ေျပာျပပါမယ္။ ပထမဆုံး ကၽြန္မတာဝန္က်တဲ့ဌာနက “ျပင္ပလူနာဌာန”(OPD)ပါ။ အဲဒီဌာနရဲ႕ဌာနမႉးက ေဒါက္တာ ေဒၚရီရီလွပါ။ ယု၀တီခင္ဦးဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္နဲ႔လည္း စာေတြေပေတြ ေရးပါတယ္။ အလြန္စိတ္ေစတနာ ျပည့္ဝ သူပါ။ ဗမာျပည္ရဲ႕တခုတည္းေသာ ကေလးေဆး႐ုံႀကီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လုံးကတင္မက ဗမာတျပည္လုံးကပါ ကေလးလူနာေတြလာေရာက္တဲ့အတြက္ အလြန္လူနာမ်ားပါတယ္။ မနက္ ေဆး႐ုံတံခါးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ လူနာေတြ တဝုန္းဝုန္းတ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ျပင္ပလူနာဌာနႀကီးတခုလုံး ျပည့္လၽွံ သြားတာပါပဲ။ လူနာတေန႔တေန႔ ေထာင္ခ်ီရွိပါတယ္။ ဥကၠလာပတို႔ သာေကတတို႔ကဆိုရင္ မနက္ ၂ နာရီ ၃ နာရီ ေလာက္ကတည္းက လာတန္းစီေနတာပါ။ တခါတေလ ကေလးလူနာေတြ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းထန္သလဲဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ဆရာဝန္ေတြေရွ႕ေရာက္လို႔ အေမေတြက ကေလးေတြကို ၿခဳံေပးထား တဲ့ေစာင္ေတြ အႏွီးေတြခြာလိုက္မွ ကေလးအသက္မရွိေတာ့တာေတြ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။
အဲဒါမ်ဳိးေတြ ႀကဳံလာရေတာ့ ေဒၚရီရီလွက မနက္ ၈-နာရီ ေဆး႐ုံဖြင့္တာနဲ႔ (တခါတရံ ၇ နာရီခြဲေလာက္ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။) တန္းစီေနတဲ့လူနာေတြကို လွည့္ၾကည့္ပါတယ္။ ျပင္းထန္တဲ့လူနာေတြ ေတြ႔ ရင္တန္းမစီခိုင္းေတာ့ဘဲ ေဆး႐ုံခ်က္ခ်င္းတင္ေပး လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေတြ ေရာ၊ သူနာျပဳေတြကိုေရာ ေနာက္ဆုံး တံခါးေစာင့္ေတြကိုပါ လူနာအေရးႀကီးရင္ႀကီးသလို သူ႔ကို အသိ ေပးဖို႔မွာထားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အဲဒီလိုဝိရိယစိုက္လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းဆရာဝန္ေရွ႕ေရာက္ တာနဲ႔ လူနာအသက္ေပ်ာက္ေနတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူးဒီေနရာမွာ ႀကဳံတုန္းတခုေျပာျပခ်င္ပါ ေသးတယ္။
ရာသီဥတုအေျပာင္းအလဲကာလ (မိုးဦးက်စ)ေတြမွာ ကေလးေတြ အထက္လွန္ ေအာက္ ေလွ်ာ၊ ဝမ္းေဖာဝမ္းေယာင္စတဲ့ ဝမ္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ သံေကာင္စြဲ တဲ့ေရာဂါကလည္း ကေလးအမ်ားစုမွာ အေျခခံအားျဖင့္ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ က်ဴး ေက်ာ္ ရပ္ကြက္မ်ားကလူေတြကို ဆင္ေျခဖုံးပတ္ဝန္းက်င္အရပ္ေတြ (သာေကတတို႔၊ ဥကၠလာတို႔)ကို ဘာအေျခခံအေဆာက္အအုံမွ စီစဥ္မေပးဘဲ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းပစ္လိုက္လို႔ အဲဒီအရပ္ကလူေတြကူးစက္ ေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ေနခ်ိန္ပါ။ ဝမ္းေရာဂါေတြခံစားရၿပီး ေရဓာတ္ခ်ဳိ႕တဲ့ေနတဲ့ (Dehydration) ကေလး ေတြကို ေပးစရာေဆးအလုံအေလာက္ ကၽြန္မတို႔မွာမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အႀကံအဖန္ေတြလုပ္ရပါ တယ္။ ေရခ်က္ေအးေတြကို ဇလုံႀကီးေတြထဲမွာ ထည့္ထားၿပီးဆား၊ ပိုတက္ဆီယမ္ေဆးျပား၊ ဂလူးကို႔စ္ အမႈန္႔ေတြေရာေဖ်ာ္ၿပီး အေရာင္နည္းနည္းရဖို႔အတြက္ အနီေရာင္ရွိတဲ့ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆး (Mixt.Carmanative) အရည္ေလးနည္းနည္းေရာထည့္ၿပီး ေရပုလင္းေလးေတြနဲ႔ အဆင္သင့္ ထည့္ ထားရပါတယ္။ အဲဒီပုလင္းကေလးေတြကို ေရဓာတ္ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ ကေလးေတြ ေသာက္ဖို႔ေပးရပါတယ္။ ကေလး မိခင္ေတြကေတာ့ ဘာမွမသိရွာဘဲ ကေလးေတြဝမ္းေလွ်ာလာရင္ ပန္းေရာင္ေဆးရည္ေလး ေပးပါ။ အဲဒီေဆးနဲ႔ အရင္တေခါက္က ေကာင္းသြားတာ။ သိပ္စြမ္းတဲ့ေဆးဆိုၿပီး ေတာင္းတတ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းသိ ဆရာဝန္၊ ဆရာမေတြကေတာ့မခ်ိတဲ့ႏွလုံးနဲ႔ၿပဳံးလို႔သာ ေနရပါတယ္။ (တကယ္လည္း ဝမ္းေလွ်ာတာသိပ္မျပင္းထန္ရင္ ထြက္သြားတဲ့ေရဓာတ္၊ ဆားဓာတ္ျဖည့္ေပးလိုက္ႏိုင္ရင္ ေကာင္း ေကာင္း သြားတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်န္းမာေရး၊ ပညာေပးေရးေတြ ေခတ္စားလာေတာ့ မိခင္ ေတြက ဓာတ္ဆားရည္ ေဖ်ာ္တတ္လာပါတယ္။ လူနာေတြကသိပ္မ်ားေတာ့ ေျပာျပခ်ိန္မရွိပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းဘီပီအိုင္ကလည္း ဓာတ္ဆားရည္ထုပ္ေတြ ထုတ္လာပါတယ္။)
အဲဒီတုန္းက “ကေလးေဆး႐ုံ”မွာ အေတြ႕ရမ်ားေနတဲ့ေရာဂါသည္ကေလးမ်ားကေတာ့ Kwashiorkor ကြာရွာေကာလို႔ေခၚတဲ့ အာဟာရ(အထူးသျဖင့္ အသားဓာတ္ Protein ) မလုံေလာက္လို႔ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါသည္ေလးေတြပါ။ ႏို႔ညႇႇာကေလးေတြမွာ အျဖစ္မ်ားလို႔ ‘ႏို႔ညႇာကေလးေရာဂါ’ လို႔လည္း ျမန္မာ မႈျပဳထားပါတယ္။ ကေလးအငယ္ ထပ္ရွိလာရင္ ႏို႔ညွာကေလးကို ႏို႔ျဖတ္လိုက္တဲ့အတြက္ အသား ဓာတ္ေလ်ာ့နည္းၿပီးျဖစ္ရတာပါ။ ဗိုက္ကေလးက ပူပူ၊ ေျခေထာက္ကေလးေတြ၊ လက္ကေလးေတြ ေဖာေရာင္ၿပီး ကိုယ္ခႏၶာ အေရျပားေပၚမွာလည္း အစက္အေျပာက္မ်ိဳးစုံနဲ႔ ေဆး႐ုံကိုေရာက္လာတတ္ ပါတယ္။ အဲဒီ ကေလးေတြကို အတြင္းလူနာအျဖစ္ အေဆာင္တေဆာင္မွာစုထားၿပီး ေဆး႐ုံက အထူး ေကၽြးေမြးႏႈန္း(Special Diet) စီစဥ္ၿပီး ေကၽြးေမြးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးက ေဒါက္တာ ဦးတင္ဦးပါ။ သူက ဒီလိုေရာဂါ ကုရတာကို သိပ္စိတ္အားတက္ႂကြပါတယ္။ စိတ္အားတက္ႂကြလည္း တက္ႂကြစရာပါပဲ။ အေျခခံဘာေရာဂါမွမရွိဘဲ အာဟာရမလုံေလာက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာဆိုေတာ့ ေဆး႐ုံမွာ ကုလသမဂၢတို႔၊ ယူနီဆက္ဖ္တို႔က လႉဒါန္းထားတဲ့ ႏို႔မႈန္႔ေတြေဖ်ာ္တိုက္လိုက္႐ုံနဲ႔ ကေလး ေတြဟာ တပတ္ဆယ္ရက္အတြင္း အေဖာအေရာင္ေတြက်သြားၿပီး ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ျဖစ္လာ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ျပန္သြားၿပီး ၁ လ ၂ လေနရင္ ဒီေရာဂါလကၡဏာေတြနဲ႔ပဲ ျပန္ျပန္ေရာက္လာ ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကေလးမိဘေတြကို က်န္းမာေရးပညာေပးဖို႔အတြက္ ညေနပိုင္းမွာ(၁ ပတ္ ၂ ႀကိမ္- follow-up) ျပန္ေခၚၿပီး ကေလးေတြကိုဘာေကၽြးရမယ္။ အာဟာရမပ်က္ေအာင္ ဘယ္လိုခ်က္ရ ျပဳတ္ရမယ္ ဆိုတာေတြ သင္ျပေပးပါတယ္။ ဒီလုပ္ငန္းကို လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြမွာစိတ္အားထက္သန္တဲ့ ေဒၚရီရီလွ ကိုပဲ တာဝန္ေပးထားပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သခင္ျမပန္းၿခံမွာေဆးခန္းေျပာင္းေ႐ႊ႕ဖြင့္ၿပီး ေဟာ ေျပာပြဲေတြလည္းလုပ္ပါတယ္။) ကာကြယ္ေဆးေတြ ဘာေတြလည္း ထိုးေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေဒၚရီရီ လွက- ကေလးမိဘေတြကို ကေလးကို ဘာေကၽြးရမယ္၊ ဘယ္လိုေကၽြးရမယ္ဆိုၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ သူက လူနာကေလးတိုင္းကို တဦးခ်င္းရဲ႕လိုအပ္ခ်က္အလိုက္ တဦးခ်င္းကို ေျပာ ျပေနတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ ၂ ေယာက္ေလာက္လည္း သူနဲ႔အတူ ရွိတတ္ပါတယ္။ သူ က လူနာရွင္မိဘမ်ားဘက္ လွည့္ေျပာလိုက္၊ ကၽြန္မတို႔ဘက္ လွည့္သင္ေပးလိုက္နဲ႔ပါ။ တခါမွာေတာ့ မိဘရွင္တဦးက ဒီလိုျပန္ေျပာလာပါတယ္။
“ေဒါက္တာရယ္- ကၽြန္ေတာ္တို႔က အခု ေဒါက္တာေျပာျပ သလို ဘယ္အသားမွာ ဘာဓာတ္ပါတယ္၊ ဘာဘီတာမင္ပါတယ္၊ ဘာမသိ ညာမသိေပမယ့္ ဘယ္ဟာ ကေတာ့ စားေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ကိုယ့္ကေလးကို ၾကက္ဥေလး၊ ၾကက္သဲေလး၊ ႏြားႏို႔ ေလးေကၽြးခ်င္ပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္လို႔ပါ” လို႔ မရဲတရဲ မပြင့္တပြင့္ ေျပာလာပါတယ္။
ဆရာမႀကီးလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ၿငိမ္က်သြားၿပီးေနာင္လည္း ၾကက္ဥၾကက္သားစတာေတြ သိပ္မေျပာေတာ့ဘဲ မိဘရွင္မ်ားလည္း တတ္ႏိုင္ေကာင္းတဲ့ ေျမပဲယိုထိုးေကၽြးနည္းတို႔၊ ဘိန္းမုန္႔လုပ္ ေကၽြးနည္းတို႔၊ ပဲထမင္းလုပ္ေကၽြးနည္းတို႔ စတာေတြကို သင္ေပးပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ဒီလိုမ်ဳိး ေရာဂါသည္ ကေလးေတြ သိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္း က်ဆင္းသြားတာမေတြ႔ရပါဘူး။
• • • • • • • • • • •
ေနာက္အေတြ႔အႀကဳံတခုကေတာ့ – ဒီလိုပါ။
ေတာင္ဥကၠလာပ ‘တီဘီ ေရာဂါတိုက္ဖ်က္ေရးေဆးေပးခန္း’မွာ ႀကဳံခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ဗမာျပည္ မွာ ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (WHO) အကူအညီနဲ႔ ကူးစက္ေရာဂါတိုက္ဖ်က္ေရး (တီဘီငွက္ဖ်ား) လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက စာ ေတြ႔ေရာ လက္ေတြ႔ေရာ သင္ယူရပါတယ္။ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ျဖစ္ေတာ့လည္း အဲဒီလိုမ်ဳိး ေဆးေပး ခန္းေတြမွာ သြားတာဝန္ထမ္းရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မဟာ ေတာင္ဥကၠလာပေဆး႐ုံကို ေရာက္သြား တာပါ။ အဲဒီတုန္းက နယ္လွည့္ဓာတ္မွန္႐ိုက္ကားႀကီးေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္ေတြထဲလွည့္ၿပီး အခမဲ့ ဓာတ္ မွန္႐ိုက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီကေန ေတြ႔ရွိတဲ့လူနာေတြကို ရပ္ကြက္အလိုက္မွတ္ပုံတင္ၿပီး တီဘီေဆးေတြ ကို တပတ္(၂) ႀကိမ္ လာယူေသာက္ေစရပါတယ္။ (အိမ္ေပးလိုက္ရင္ မေသာက္မွာစိုးရလို႔ ေဆးခန္းမွာ ပဲ ေသာက္ခိုင္းရတာပါ။) ေဆးကို ၃-လ တန္သည္၊ ၆-လတန္သည္ ေသာက္ခိုင္းရပါတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ကို ကာကြယ္ေရးေဆးပညာဌာန ဆရာမ်ားက ဒီလိုမ်ဳိးနည္းနဲ႔ အိႏၵိယမွာ တီဘီေရာဂါ ပေပ်ာက္လု မတတ္ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဆရာေတြ မၾကခဏေျပာတတ္တဲ့ စကားေတာင္ မွတ္မိေနပါေသး တယ္။ (just round the corner တဲ့။ မၾကာခင္ေပါ့ေလ။) အဲဒီေဆးခန္းမွာ ကၽြန္မတို႔တာဝန္က ေဆး တိုက္တဲ့ ေန႔ေတြမွာလူနာေတြကို ေဆးေစာင့္တိုက္ရတာ၊ ေဆးလာမယူတဲ့ လူနာေတြကို အိမ္လိုက္ ၾကည့္ရတာ(ေဆးက ရပ္လို႔မျဖစ္ဘူး။ အခ်ိန္မွန္မွန္ မေသာက္ရင္အဲဒီေဆးက ‘ၿပီး’သြားၿပီး ေဆးၿပီးပိုး (drug-resistent-strain) ေပၚလာတတ္ၿပီး ေဆးမတိုး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ) ေရာဂါသည္နဲ႔ ထိေတြ႔သူ စာရင္း (contact-list) ယူၿပီး အဆက္မျပတ္ၾကပ္မတ္ၾကည့္႐ႈေပးၿပီးေရာဂါ ကူးကူးခ်င္း သိေအာင္နဲ႔ ေဆးကုသႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးရပါတယ္။
တခါေတာ့ ေဆးေပးခန္းစာေရးေလးက လူနာတေယာက္ ေဆးလာ မယူတာ ၂ ပတ္ ရွိၿပီလို႔ သတင္း ပို႔လာပါတယ္။ ကဲ-ဒါျဖင့္ လိုက္ၾကည့္ရေအာင္ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ အဲဒီလူနာအိမ္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေရာက္သြားေတာ့ လူနာက အိမ္ေရွ႕ခန္း ကျပင္ေလးမွာ ထိုင္ေနပါတယ္။ အနားမွာလည္း ကေလး ၂ ေယာက္ကစားေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ အိမ္အတြင္းခန္းက အမ်ဳိးသမီးငယ္တေယာက္ လသားအ႐ြယ္ ကေလးေလးခ်ီ ထြက္လာပါတယ္။ အိမ္ရွင္အမ်ဳိးသားက ေန႔စားအလုပ္သမားတဲ့။ မိုး မလင္းခင္ကတည္းက အိမ္ကထြက္သြားၿပီး မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္မွအိမ္ျပန္ေရာက္သတဲ့။ တေန႔လုံးရသမၽွ အလုပ္လုပ္ရတာတဲ့။ လူနာက အသက္(၅၀)ေက်ာ္ေယာကၡမႀကီး။ မိုး႐ြာလို႔ရင္က်ပ္ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ ႏိုင္လို႔မလာတာလို႔ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးကပဲ ရွင္းျပပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ပါလာတဲ့ေဆး (လူနာ လာ မယူျဖစ္တဲ့ေဆးေတြ) ေပးၿပီးေနာက္အပတ္ ေဆးေပးခန္းလာျဖစ္ေအာင္လာဖို႔ေျပာၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တပတ္က်ေတာ့ အဲဒီလူနာကိုသူ႔သားက တြဲပိုးၿပီး လာပို႔ပါတယ္။ ကၽြန္မက လူနာကို ေဆးတိုက္ ေပးၿပီး လူနာရွင္အမ်ဳိးသားကို ေခၚစကား ေျပာပါတယ္။ က်န္းမာေရးပညာေပးေပါ့။ လူနာနဲ႔မထိေတြ႔ဖို႔၊ သီးျခားခြဲစား ခြဲအိပ္ဖို႔ စတာေတြ။ ဒါ့အျပင္ လူနာနဲ႔ထိေတြ႔ေနသူအားလုံး(သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ ကေလး ၃ ေယာက္) တီဘီေရာဂါတိုက္ဖ်က္ေရးဌာနခ်ဳပ္ (U.T.I -ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း-ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးေရွ႕ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္မွာရွိ) ကိုသြားၿပီး ဓာတ္မွန္႐ိုက္ဖို႔၊ အဲဒီမွာက ဓာတ္မွန္ အလကား႐ိုက္ေပးၿပီး စစ္ေဆးေပး ေၾကာင္း စတာေတြ ေဟာရေျပာရပါတယ္။ လူနာရွင္လည္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္သြားပါ တယ္။
ေနာက္တခါလာေတာ့ ကၽြန္မက ဓာတ္မွန္သြား႐ိုက္ၿပီးပလားလို႔ေမးေတာ့ မ႐ိုက္ရေသးဘူးလို႔ ေျဖပါ တယ္။ အလြန္ကူးစက္လြယ္တဲ့ တီဘီေရာဂါသည္နဲ႔ထိေတြ႔ေနရတဲ့ အလြန္ႏုနယ္တဲ့ ကေလးေတြကို ျမင္ထားရတဲ့ကၽြန္မက “ဒီမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဓာတ္မွန္က အလကား႐ိုက္ေပးမွာ။ ေရာဂါရွိရင္လည္း ကၽြန္မတို႔က အလကားကုေပးမွာ။ ဒီေလာက္ လုပ္ကိုင္ေပးေနတာေတာင္ ခင္ဗ်ားတို႔က နားမေထာင္ပါ လား။ ကေလးေတြအတြက္ သိပ္အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္။ သိရဲ႕လာ”…. က႐ုဏာ ေဒါေသာနဲ႔ေျပာမိပါ တယ္။ လူနာရွင္က ေခါင္းငုံ႔ နားေထာင္ေနပါတယ္။ ဘာမွလည္းျပန္မေျပာဘဲ ထျပန္သြားပါတယ္။
အေတာ္ေလးၾကာမွ ေဆးေပးခန္းစာေရးေလးက ကၽြန္မနား မရဲတရဲကပ္လာၿပီး “ေဒါက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ တခုသတိေပးခ်င္လို႔ပါ။ ေဒါက္တာကေတာ့ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခု စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဓာတ္မွန္ အလကား႐ိုက္ေပးတာမွန္ေပမယ့္ အဲဒီလူအုပ္ႀကီးအသြားစရိတ္ အျပန္ စရိတ္ လိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔က တေန႔လုပ္မွတေန႔စားရတာ။ လမ္းစရိတ္ တတ္ႏိုင္ေတာင္ အဲဒီ ေန႔ ဘာနဲ႔သြားစားၾကမလဲ။ ဒါေၾကာင့္ မသြားၾကတာ ျဖစ္မွာ”…လို႔ ေျပာလာပါတယ္။
ကဲ- ကၽြန္မေရာ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ ေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီအိမ္က ကေလးတေယာက္ တီဘီဦးေႏွာက္ အေျမႇးပါးေရာင္ေရာဂါနဲ႔ ကေလးေဆး႐ုံႀကီးမွာ ဆုံးသြားေၾကာင္းၾကားရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္ (မဆလေခတ္) က အခမဲ့ပညာ ေရးတို႔၊ အခမဲ့ေဆးကုသေရးတို႔ ေႂကြးေၾကာ္ ေကာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။
• • • • • • • •
ဒီလိုမ်ဳိးအျဖစ္အပ်က္ေတြ အခုေကာ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ဗမာျပည္မွာ က်ဳပ္တို႔တပ္မေတာ္က ဘာမဆို လုပ္ေပးေနရတာလို႔ဆိုတဲ့ (နယ္လွည့္ ပါး႐ိုက္ဝန္ႀကီး) ဗိုလ္ခ်ဳပ္အုန္းျမင့္ကို ေမးပါရေစ…. ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ နီးပါး ဗမာျပည္ႀကီးကိုအုပ္ခ်ဳပ္လာၾကတာ ဘာလို႔ဒီေလာက္အကုရလြယ္တဲ့ ကူးစက္ ေရာဂါ (တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။) ေတြကို ေပ်ာက္ေအာင္ကုမေပးႏိုင္ၾကရတာတုန္း။ ဘာလို႔ အခုအခ်ိန္အထိအာဟာရျပည့္ဖို႔ ဘာစားရမယ္၊ ညာစားရမယ္ ၫႊန္ၾကားေနရတာတုံး။ တရားခံ က ဘယ္သူတုန္း…..ေမးပါရေစ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ ေခ်ေဂြဗားရားကို ဆရာဝန္အျဖစ္ကေန ဘာေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားလုပ္ရတာလဲလို႔ေမးေတာ့ ….“လူတဦးခ်င္းမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ေရာဂါထက္ တမ်ဳိးသားလုံးမွာျဖစ္ေနတဲ့ ေရာဂါေပ်ာက္ေစခ်င္လို႔” လို႔ ေျဖတာ ျဖစ္မွာ။
လွေက်ာ္ေဇာ။(၁၀-၂-၂၀၁၄)
မွတ္ခ်က္။၂၀၁၄-ေမလထုတ္ အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္။အတြဲ(၂)အမွတ္(၁)မွေဆာင္းပါး။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
