ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား၊ ညမ်ား၊ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ – အပိုင္း (၁၈)
● ၾကံဖန္၍လည္း ေပ်ာ္ပါသည္
မိမိဆိုခ့ဲသလိုပင္ ထိုခ်ိန္ခါက ေဆး ၂ ရွိရာ မဂၤလာဒုံသည္ သိပ္စည္ကားလွသည္မဟုတ္။ မဂၤလာဒုံမွ ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔သြားရန္ အ မွတ္ ၉ ဟီးနိုးကားလိုင္းတခုသာရွိသည္။ နာရီဝက္တစီး ခပ္က်ဲက်ဲလာတတ္ေသာ ဟီးနိုးလိုင္းကားသည္ ည ၈ နာရီေက်ာ္လွ်င္ ၿမိဳ႕ ထဲသုိ႔သြားရန္ မလြယ္ေတာ့။ ၿမိဳ႕ထဲကျပန္လာေသာ လိုင္းကားကလည္း ေက်ာင္းေရွ႕မွတ္တိုင္တြင္ ည ၉ နာရီခြဲခန္႔ဆိုက္သည့္ကားကေနာက္ဆုံးကားျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ည ၁၀ နာရီခန္ဆိုလွ်င္ ေဆး ၂ ေရွ႕ ျပည္လမ္းမၾကီးသည္ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ကပ္သြားသည္။ ကားအသြားအလာမရွိေတာ့ေပ။ ခပ္ၾကာၾကာေနမွ ျဖတ္သြားတတ္သည့္ ကားတစီးတေလမွအပ လူသူကင္းရွင္းသြားသည္။ ယခုကာလႏွင့္မ်ားစြာ ကြာျခားသည္။ လူေရာ ကားေရာမ်ားျပားလာၿပီး ေန႔ေန႔ညည သြားသြား လာလာ မ်ားလွသည္။
ထိုအခါ မိမိတုိ႔ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕လမ္းမီးေရာင္ေအာက္၌ ျပည္မလမ္းႀကီး၌ ေဘာလုံးထြက္ကစားတတ္ၾကသည္။သုိ႔မဟုတ္သီတာေဆာင္ အုတ္ခုံေရွ႕ ဂီတာသြားတီးေလ့ သီခ်င္းဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ ၾကံဖန္၍ ေပ်ာ္ၾကရသည္။ ေျခာက္ေသြ႕ ေသာ ညခ်မ္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းရသည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက ေက်ာင္းကန္တင္းျဖစ္ျဖစ္ အေဆာင္ေရွ႕ကဆိုင္ေလးေတြျဖစ္ျဖစ္ သြားထိုင္ၿပီး ဝိုင္းဖြဲ႕တတ္သည္။ ေငြယားေလးလက္ထဲရွိေသာ လဆန္းရက္ဆိုလွ်င္ ထိုင္ျဖစ္ၾကၿပီး လကုန္ရက္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သိပ္မကပ္နိုင္။ မိမိမိသားစုက အစုိးရဝန္ထမ္းမိသားစုဆိုေတာ့ တိုင္းထြာသုံးၾကရသည္။ ေဆးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ တလကို အိမ္က ၁၀၀ က်ပ္ပို႔ေပးသည္။ အေဆာင္ေၾကးႏွင့္ ေက်ာင္းလခ ၅၇ က်ပ္ သြင္းၿပီးေတာ့ ကိုယ္သုံးစရာက ၄၃ က်ပ္သာ က်န္ သည္။
ပ်င္းလ်င္ ၾကံဖန္ေပ်ာ္သည္။ တည ေက်ာင္းစားေသာက္ဆိုင္မွအျပန္ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ရန္ၾကံသည္။ ထိုညက ၾကယ္ေတြစုံေနသည္။ ေက်ာင္းေလွခါးေပါက္ဝမွေန၍ “ၾကယ္ေတြအေရာင္လက္ေနၿပီေဟ့ ထြက္ၾကည့္ၾက ကမၻာပ်က္မဲ့ နမိတ္ကြ” မိမိနွင့္ေမာင္ေမာင္ေထြး ၂ ေယာက္သား ကုန္းေအာ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ ၂ ေယာက္က တထပ္ၿပီး တထပ္ တက္ေအာ္ လည္းေအာ္ တခန္းၿပီး တံခါးေတြလိုက္ေခါက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ထြက္လာၾကသည္။ အထပ္ ၃ ထပ္ စလုံးက ေလွခါးခြင္တိုင္း ေက်ာင္းသားေတြျပည့္ကုန္ၾကသည္။ တေယာက္ကထြက္ေတာ့ ေနာက္တေယာက္ထြက္ ဘာျဖစ္ တာလဲဆိုၿပီးထြက္ၾက၊ ဘာလဲမသိဘူးဆိုၿပီး ထြက္ၾကႏွင့္ ေက်ာင္းသားအားလုံးထြက္လာၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီကိစၥ ဘယ္သူက စမွန္းမသိ။ ေကာင္းကင္ေမာ့ၾကည့္ၾကၿပီး “ၾကယ္အေရာင္လက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲကြ၊ ညတိုင္းလက္ေနတာဘဲ ဘယ္ေကာင္စတာလဲကြ” တရားခံရွာၾကသည္။ ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္မို႔ မည္သူကစမွန္း ဘယ္သူမွမသိၾကေတာ့။ နာရီဝက္ခန္႔ စည္ ကားသြားသည္။ အခန္းေတြထဲျပန္ဝင္ေတာ့ ကိုစိုးေအာင္က မိမိတုိ႔ ၂ ေယာက္အား “မင္းတုိ႔ ၂ ေယာက္မဟုတ္လား ေခြး မသားေတြ” ဟု ဆိုသည္။ ဤသုိ႔ တခါတရံ မိမိတုိ႔ ၾကံဖန္၍ ေပ်ာ္ပါသည္။
● ဆူးမ်ား
ေဆး ၂ တြင္ရွိခ့ဲစဥ္ အဆင္မေျပျဖစ္ခ့ဲသည္ကေတာ့ စစ္တပ္ႏွင့္ဟုသာ ဆိုရမည္။ မဂၤလာဒုံဆိုသည္က တပ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ေနသည္။ မိမိတုိ႔ ေဆး ၂ မွလြဲ အရပ္ဖက္ကသိပ္မရွိ။ မိမိတုိ႔ပတ္လည္တြင္လည္း ေဆးတပ္ စစ္သူနာျပဳအေဆာင္ စစ္ေဆးရံု စစ္ တပ္႐ုပ္ရွင္႐ံု စစ္တပ္ေစ်း စစ္တပ္ေက်ာင္းတုိ႔ျဖင့္ဝိုင္းရံထားသည္။ ေက်ာင္းနယ္နိမိတ္စည္း႐ိုးကလည္း ေရွ႕ဖက္ ပါေမာကၡ ခ်ဳပ္ရံုးတဝိုက္တြင္ရွိေသာ္လည္း ခႏၶာေဗဒဌာနႏွင့္ ေဆးတပ္ၾကားတြင္ ဝင္းျခံစည္းရိုးဟု သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိေပ။
မိမိတုိ႔ ေက်ာင္းမေရာက္ခင္က ေအာင္ဆန္းသူရိယလွေသာင္းေက်ာင္းႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္ဘူးသည္ဟု ၾကားဘူးသည္။ ထို ေက်ာင္းကို ယခုေတာ့ မဂၤလာဒုံ အထက ၂ ဟု ေခၚသည္ထင္သည္။ ထိုစဥ္က ထိုအထက္တန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းသား မ်ားႏွင့္ မိမိတုိ႔ ေဆး ၂ ေက်ာင္းသားမ်ား ႐ိုက္ၾက ႏွက္ၾက ျဖစ္ဖူးၾကသည္။ အေၾကာင္းရင္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေပ။ ပါေမာကၡ ခ်ဳပ္ ဆရာၾကီးဦးေအးလက္ထက္က ျဖစ္သည္။
တည မိမိတုိ႔အေဆာင္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ေဆးတပ္မွလာဖမ္းသြားသည္ဟုသိရသည္။ မိမိတုိ႔ေက်ာင္း ပရဝုဏ္ ဇီဝ ကမၼေဗဒဌာနအနီးရွိ ေက်ာင္းကန္တင္းေခၚ စားေသာက္ဆိုင္၌ မိမိတုိ႔ေက်ာင္းသားမ်ား စားေသာက္ေနစဥ္ စစ္ကားတစီးျဖင့္ စစ္သားမ်ားေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဝိုင္း၍ေသနတ္ႏွင့္ခ်ိန္ကာ ဖမ္းဆီးသြားသည္ဟုဆိုသည္။ ဖမ္းသြားသည့္ အခ်ိန္ကည ၉ နာရီေလာက္ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲကျပန္လာေသာ ေနာက္ဆုံးအပိုင္း (ခ) ေက်ာင္းသား ကိုျမင့္ေအာင္ (ကြယ္ လြန္) ကန္တင္းအဝင္တြင္ ဆိုင္ကဆီးေျပာ၍ သိရသည္။ ဖမ္းသြားသည့္အထဲတြင္ သူ႔ညီ ကိုစိုးေအာင္လည္းပါသြားသည္ကိုသိရၿပီး အေဆာင္သုိ႔ အျမန္ျပန္လာကာ မိမိတုိ႔ “ေဟ့ေကာင္ေတြ စိုးေအာင္တုိ႔ တပ္ကဖမ္းသြားလို႔တဲ့ကြ” ဟု ေျပာ ၿပီး အေဆာင္မွဴးအခန္းသုိ႔ တက္သြားသည္။
ထိုအခါမိမိတုိ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း အဖမ္းခံရေသာမိမိတုိ႔ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေဆးတပ္ သုိ႔ စုေဝးခ်ီတက္ရန္ အေဆာင္ရွိ အခန္းခန္းကို လိုက္လံစည္းရံုးလႈံ႔ေဆာ္ၾကရာမွာ ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔အၾကာတြင္ အ ေဆာင္ဧည့္ခန္းႏွင့္ ေပၚတီကိုေအာက္တြင္ ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား စုမိသြားခ့ဲသည္။ ေဆးတပ္သုိ႔ ခ်ီတက္ၾကဖုိ႔ ျပင္ ဆင္ခ်ိန္တြင္ ကိုျမင့္ေအာင္က အေဆာင္မွဴးအခန္းမွ ျပန္ဆင္းလာၿပီး မသြားၾကနဲ႔ေတာ့ အေဆာင္မွဴး ေဆးတပ္ကို ဖုန္းဆက္ လိုက္လို႔ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ျပီဟုဆိုသျဖင့္ အစီအစဥ္ဖ်က္လိုက္ၾကသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ကိုစိုးေအာင္တုိ႔ျပန္ေရာက္ လာ ၾက၍ အက်ဳိးအေၾကာင္းသိရသည္။
ကိုစိုးေအာင္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္က ညဘက္ ကန္တင္းသုိ႔ သြားရင္းသီခ်င္းဆိုၾက ေအာ္ၾကဟစ္ၾကလုပ္ၾကသည္။ အဆဲ အဆိုလည္း နဲနဲပါသည္။ တင္ထြန္း ေခၚ ဘူးၾကီး (ကြယ္လြန္) ၏အသံကလည္း အေတာ္က်ယ္ပုံရ၏။ မိမိဆိုသက့ဲသုိ႔ ေက်ာင္းႏွင့္ကပ္ရက္က စစ္သူနာျပဳေဆာင္ဆိုေတာ့ သူတုိ႔ၾကားေအာင္ လွမ္းေအာ္သည္လည္း ပါသည္။ ထိုအခါ စစ္သူနာျပဳ ေဆာင္ဖုန္းဆက္၍ တိုင္သျဖင့္ ေဆးတပ္က လိုက္ဖမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္သူနာျပဳ ကိုဆဲသျဖင့္ ေဆးတပ္က လိုက္ဖမ္းသည္က ျပသနာမရွိပါ။ ျပႆနာရွိသည္ကေတာ့ မိမိတုိ႔ေဆး ၂ ေက်ာင္းပရဝုဏ္အတြင္းရွိ စားေသာက္ဆိုင္သုိ႔ လက္နက္အျပည့္အစုံႏွင့္ ဝင္ေရာက္ဖမ္းဆီးျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ မိမိတုိ႔ေဆးေက်ာင္းအတြင္းရွိ ကန္တင္း (စာေသာက္ဆိုင္မ်ား) တြင္လည္း အျပင္ လူလာစားေလ့မရွိသည္ကို ထိုပတ္ဝန္းက်င္ရွိသူမ်ား အသိပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ေစာအေျခအေနတြင္ အရပ္ဖက္တကၠသုိလ္ တခုအတြင္းသုိ႔ လက္နက္ကိုင္တပ္သားအျပည့္ပါ စစ္ကားတစီးျဖင့္ဝင္ေရာက္လာၿပီး ကန္တင္းအတြင္းထိုင္ေနေသာေက်ာင္း သားမ်ားကို ေသနတ္ႏွင့္ခ်ိန္ဖမ္းဆီးသြားျခင္းသည္ အရပ္ဖက္တကၠသုိလ္တခုကို မေလးစားသည္ အျပဳအမူဟု ဆိုရပါမည္။ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ အမွန္ရဆိုလွ်င္ အရပ္ဖက္တကၠသုိလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာဝန္ရွိသူမ်ား၊ အေဆာင္မွဴးမ်ားကိုဆက္သြယ္၍ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာ၍ ညိႇႏႈိင္းလုပ္ေဆာင္ရမည္ျဖစ္သည္။ အရပ္ဖက္တကၠသုိလ္ပရဝုဏ္တြင္းသုိ႔ တကၠသုိလ္အာဏာ ပိုင္မ်ားခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ စစ္သားအျပည့္တင္ထားေသာ စစ္ကားတစီးဝင္ေရာက္ျခင္း လက္ခံႏိုင္ဖြယ္မရွိပါ။ စစ္ေျမျပင္ မဟုတ္သည့္ေနရာတခုတြင္ လက္နက္အားကိုးျဖင့္ အရပ္ဖက္အဖြဲ႕အစည္း အရပ္ဖက္တကၠသုိလ္တခုကို အနိုင္က်င့္မႈ ဥပ ေဒမဲ့လုပ္ေဆာင္မႈ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိအလြန္ခါးသီးခ့ဲသည့္ကိစၥတခု ျဖစ္ခ့ဲသည္။
အလားတူ ေဆးတပ္၏ ပါဝါျပမႈ ကို မိမိကိုယ္တိုင္လည္း တႀကိမ္ၾကံဳဖူးသည္။ တခါတရံ ညေန မဂၤလာဒုံလမ္းေလွ်ာက္ျပန္လွ်င္ ေဆးတပ္ဖက္ကမိမိတုိ႔လွည့္ျပန္ေလ့ရွိသည္။ လမ္းမေဘး၌ ေဆးတပ္ဝင္ေပါက္တြင္ တပ္စည္း႐ိုး ဝင္ေပါက္ထိပ္တြင္ ကင္း တဲေလးတခုရွိသည္။ ထိုေဆးတပ္မွ ဝင္လာလွ်င္ မိမိတုိ႔ေက်ာင္းႏွင့္ ေဆးတပ္ၾကား မည္သည့္တပ္စည္း႐ိုးမွ ကာရံထားျခင္း မရွိပါ။ ကတၲရာလမ္းေလးအတိုင္း ေတာက္ေလ်ာက္ဝင္လာရံုသာျဖစ္သည္။
တည၌ေမွာင္ရီပ်ဳိးစခ်ိန္ မိမိ၊ ေမာင္ေမာင္ေထြးႏွင့္ အျခားတဦး သိန္းျမင့္လား၊ သန္းဝင္းလားမမွတ္မိေတာ့ ေပါင္း ၃ ဦး လမ္း ေလွ်ာက္ျပန္လာေတာ့ သီခ်င္းေလး တညည္းညည္းျဖင့္ ျပန္လာၾကသည္။ သိပ္အက်ယ္ၾကီးလည္း မဟုတ္ပါ။ မတိုးမက်ယ္ ေလးဆိုလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဂိတ္ေပါက္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ကင္းေစာင့္စစ္သားက “ေဟ့ သီခ်င္းမဆိုနဲ႔” ဟု လွမ္းေအာ္ သည္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေမာင္ေမာင္ေထြးက “ငါတုိ႔ကို pressure (ဖိအား) ေပးေနတာကြ ဆက္သာဆိုကြ” ဟု ဆိုသည္။ မိမိတုိ႔ကလည္း ဤသုိ႔အေၾကာင္းမဲ့ ပါဝါျပျခင္းမ်ဳိးဆိုလွ်င္ အလြန္မုန္းေပရာ အဆိုမရပ္ဘဲ အသံထပ္တင္ၿပီး ဆက္ဆိုကာ ေလွ်ာက္ခ့ဲၾကသည္။
ထိုဂိတ္ေပါက္ႏွင့္ မိမိတုိ႔အေဆာင္ကလည္း မေဝးလွပါ။ ဂိတ္ေပါက္ႏွင့္အေဆာင္ၾကား တဝက္ေလာက္တြင္ စစ္သား ၂ ဦး အေျပးေလွ်ာက္၍ မိမိတုိ႔ေနာက္လိုက္လာသည္။ ေသနတ္တုိ႔မပါ ဘက္နက္ကိုယ္စီးခါး၌ ခ်ိတ္ထားသည္။ မိမိတုိ႔အား တားၿပီး “ခင္ဗ်ားတုိ႔က္ို ဆရာႀကီးေခၚေနတယ္ လိုက္ခ့ဲပါ” ဟုဆိုသည္။ မိမိတုိ႔လိုက္သြားေတာ့ ဂိတ္ေပါက္ဝနားက အေဆာင္ ေရွ႕တြင္ စစ္သားမ်ားကဝိုင္းထားသည္။ ဆရာႀကီးဆိုသူက မိမိတုိ႔အား ဘယ္ကလဲဟုေမးရာ ေဆးေက်ာင္းက အေဆာင္ကဟု ေျဖလိုက္ရာ ေအာ္ ေဆးေက်ာင္းနွင့္ ေဆးတပ္ဆိုသည္မွာ ညီအကိုေတြပါ ဘာညာ ေလေျပထိုးၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဤဂိတ္ေပါက္ကို ညဘက္ အရပ္သားအသြားအလာမရွိပါ။ ဤဂိတ္ေပါက္ကဝင္လွ်င္ ေဆးတပ္အေဆာင္ မ်ားဆုံးသည္ႏွင့္ မိမိတုိ႔ အေဆာင္ေရာက္ေပရာ မသိစရာအေၾကာင္းမရွိ။ တမင္သက္သက္ပါဝါျပသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္။
ဤအခ်င္းအရာမ်ားသည္ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းေျပာသက့ဲသုိ႔ ရင္ထဲ၌ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းေပါက္လာေသာ ဆူးမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုဆူးမ်ားသည္ရင္ထဲ၌ အျမစ္တြယ္လာသည္။ အလားတူပင္ တိုင္းရင္းသားေဒသမ်ားသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ တိုင္းရင္းသား တုိ႔၏ရင္ထဲ၌ အျမစ္တြယ္ေနေသာဆူးမ်ားစြာကို ေတြ႕ရသည္။
● ေဆးေက်ာင္းသူမ်ား
အခ်ဳိ႕သူမ်ားဆိုသက့ဲသုိ႔ ေဆးေက်ာင္းသူဆိုသည္မွာ စာႀကိဳးစားသည့္ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ ႐ွဴနာ႐ႈိက္ကုန္း မလွမပေလးမ်ာ း ျဖစ္ၾကသည္ဆိုသည္ေတာ့ မမွန္ပါ။ မိမိသူငယ္ခ်င္း ေဆးေက်ာင္းသူေလးမ်ားသည္ ငယ္႐ုပ္ ငယ္ဂုဏ္ငယ္ေသြးႏွင့္ ေခ်ာေမာ လွပခ့ဲၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ စာေတြက်က္ရသည္ကမ်ား၍ သိပ္မျပင္မဆင္နိုင္ၾကေသာ္လည္း သူခ်ိန္သူ႔ခါႏွင့္ ငယ္႐ုပ္ဆင္ တသြင္ဆန္းခ့ဲၾကသူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။
မိမိတုိ႔ေက်ာင္းသားတသုိက္၏ အစအေနာက္မွစ၍ ပိုက္ဆံအေခ်းအငွားဒဏ္ေပါင္းစုံကို ခံခ့ဲရသည့္ ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ အ တန္းေဖၚမ်ားကို ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကသက့ဲသုိ႔ စာလည္းႀကိဳးစားၾကသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အားလုံးလိုလို ဆရာဝန္ျဖစ္ၾကသည္။ အထူးကု ျဖစ္သူျဖစ္ ႐ိုး႐ိုးကုျဖစ္သူျဖစ္ ေဆးဆိုင္ဖြင့္သူဖြင့္ အစိုးရဝန္ထမ္းလုပ္သူလုပ္ အျပင္အလုပ္ လုပ္သူလုပ္ျဖင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေတြ႕ရင္ေတာ့ ဖက္လဲတကင္းတရင္းတႏွီးျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေလ့ရွိသူမ်ားျဖစ္သည္။
မိမိတုိ႔ကလည္းအစအေနာက္သန္သည္။ သူတုိ႔ငိုရေလာက္ေအာင္ စတတ္သူမ်ားျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔အုပ္စုလိုက္ စုစုစည္း စည္းေနာက္ေျပာင္၍ေဆးေက်ာင္းကို ခုံနံပါတ္ ၁ ႏွင့္ဝင္လာသူ ေမာ္လၿမိဳင္က စိန္စိန္ဆိုလွ်င္ ငိုယူရသည္။ မိမိမွာ အစ အေနာက္ သန္လြန္းသျဖင့္ အတည္ေျပာသည္ကိုပင္ အတည္မယူ၍ ဒိီတခါေတာ့ အတည္ေျပာတာပါဟု ႀကိမ္ဆိုခ့ဲရဖူးသည္။
မိမိေက်ာင္းေရာက္ခါစက အိမ္ကပို႔ေပးေသာ ၁၀၀ က်ပ္ကို ေလာက္ငေအာင္သုံးစြဲခ့ဲေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အ သုံးအစြဲႀကီးလာ၍ မေလာက္ေတာ့ေပ။ ထိုအခါ အေဆာင္ေၾကး ေက်ာင္းလခမ်ား မသြင္းဘဲသုံးသည္။ ပထမႏွစ္ေဆးစာ ေမးပြဲနီးလာေတာ့ ေက်ာင္းက စာထုတ္သည္။ အေဆာင္ေၾကး ေက်ာင္းလခေႂကြးက်န္သူမ်ားအား ခုံနံပါတ္ထုတ္မေပး စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္မရွိဟု ဆို၏။ မိမိလည္း ပ်ာယာခတ္ေတာ့သည္။ အိမ္လည္း မေတာင္းရဲသျဖင့္ သူငယ္မ်ားထံမွ ေခ်းငွား ရေတာ့သည္။ ကိုစုိးေအာင္၊ သိန္းျမင့္၊ ေမာင္ေမာင္ေထြးတုိ႔ဆီက လက္က်န္ပိုက္ဆံေလးမ်ား ေတာင္းရသည္။ သူတုိ႔လည္း အပိုအလွ်ံႀကီးမဟုတ္ၾက။ ကိုစိုးေအာင္လွ်ပ္စစ္မီးပူအား ေက်ာင္းနားက အိမ္အေပါင္ဆိုင္မွာ ေပါင္ရသည္။ ဒါလည္း မျပည့္ နိုင္။ ထိုမီးပူလည္း ျပန္မေရြးနိုင္၍ ဆုံးသည္ထင္သည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထား၍ သူငယ္ခ်င္း မိန္းခေလးမ်ားထံ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထား၍ ေခ်းငွားရန္ၾကံရေတာ့ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း အၾကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္ဟု ဆိုၾကပုံရသည္။ သီတာေဆာင္မွ အေဆာင္သူမ်ားက ေက်ာင္းလာ တက္လွ်င္ ျပည္လမ္းမကိုျဖတ္၍ ပါခ်ဳပ္ရံုးေဘးကတဆင့္ စာသင္ေဆာင္အျပင္ ေကာ္ရစ္ဒါမွေလွ်ာက္၍လာၾကသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ မိမိလည္း ထိုေကာ္ရစ္ဒါရွိ တိုင္တစ္တိုင္ကိုမွီ၍ ရပ္ရင္းသြားေစာင့္သည္။ မိမိအၾကံက သူငယ္ခ်င္းအေဖၚမပါဘဲ တေယာက္ထဲလာသည့္အထဲမွ မ်က္မွန္းတမ္းမိသည့္ ေက်ာင္းသူထံမွ ပိုက္ဆံေခ်းရန္ျဖစ္သည္။ အေဖာ္အေပါင္းလာက မ်က္ႏွာပူ၍ မေခ်းငွားရဲပါ။
ထိုေန႔က ကံဆိုးသူက လွသိန္းေအးျဖစ္သည္။ သူကပုသိမ္ အထက ၃ မွေအာင္လာသူျဖစ္ၿပီး April ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။ လွသိန္းေအးက ထိုေန႔က တေယာက္ထဲေက်ာင္းလာသည္။ ထိုေခတ္ကစတိုင္ ထမီတိုတိုဝတ္၍ ဆတ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္လာသည္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတြ႕ေနရသည္။ သူမက ဆံပင္တိုတို လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေရွ႕ၾကည့္ေလွ်ာက္ ေလ့မရွိ။ ေခါင္းေလးငဲ့ ငု့ံ၍ေလ်ွာက္သည္။ ခလုတ္တိုက္မိမွာ စိုးဟန္တူသည္။ အနားေရာက္ေတာ့ မိမိက
“လွသိန္းေအး ခဏေလာက္” ဆိုေတာ့ “ဘာလဲ” ဟု သံျပတ္ႏွင့္ျပန္ထူးသည္။ “ငါ့ကို ပိုက္ဆံ အစိတ္ေလာက္ေခ်းစမ္းပါဟယ္” ဆိုေတာ့ မိမိအား တခ်က္င့ဲၾကည့္ၿပီး “ေအး” ဟု တခြန္းဆိုကာ ထြက္သြား သည္။ မိမိလည္း စာေမးပြဲေၾကးသြင္းနိုင္ေတာ့မည္ဟုဆိုကာ ေပ်ာ္၍ က်န္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္တေန႔ ေက်ာင္းလာေတာ့ သူမနား မေယာင္မလည္လုပ္္ေနေပမဲ့ ပိုက္ဆံကမေပး။ သုိ႔ႏွင့္ ညေနအတန္းေတြျပန္စေတာ့လည္း တုတ္တုတ္မလႈပ္။ မိမိကေတာ့ ကိုယ့္အပူႏွင့္ကိုယ္ ဗေလာင္ဆူေနျပီ။ ေနာက္ ဆုံးရက္မွ မသြင္းနိုင္လွ်င္ စာေမးပြဲေျဖခြင့္ရေတာ့မည္မဟုတ္။
ညေနလက္ေတြ႕ခ်ိန္က်ေတာ့ မိုက္ခရိုစကုပ္ တခုႏွင့္အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာသူမနားသုိ႔ မေယာင္မလည္သြားေမးရသည္။ “ဟ့ဲ လွသိန္းေအး ပိုက္ဆံမေပးေသးဘူးလား” ဟု အရဲစြန္႔ေမးရေတာ့သည္။ သူမက မိမိအားတခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး “ေမာင္ ေမာင္စိုး နင္တကယ္ေျပာေနတာလား ေနာက္ေနတာလား” ဟု ဆိုေလ၏။ မိမိလည္း စိတ္ထဲ၌ ေသဟနႏၵိယဟုသာ ေအာ္မိ ေတာ့သည္။ မိမိတုိ႔တေတြ အစအေနာက္ကသန္လြန္းေတာ့ မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္ ပိုက္ဆံေခ်းတာေတာင္ ေနာက္ေနသည္ဟု အထင္ခံရသည့္ဘဝျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ တကယ္ေခ်းေနမွန္းသိေတာ့ ေနာက္တေန႔ ယူလာေပးရွာပါသည္။
သူမပိုက္ဆံ မိမိျပန္မဆပ္နိုင္ခ့ဲပါ။ သူမႏွင့္ ေနာင္ အႏွစ္ ၄၀ ခန္႔ၾကာမွ ျပန္လည္္ဆုံျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမသည္ ဘိလပ္ျပန္ မီးယပ္သားဖြား အထူးကုဆရာဝန္မႀကီးျဖစ္ေနေပၿပီ။ SSC ေဆး႐ံုတြင္လုပ္ေနၿပီး တရားဓမၼႏွင့္ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသည္ဟုသိရသည္။ ဤသုိ႔ ႏွစ္လိုခင္မင္ဖြယ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆုံဆည္းခ့ဲရသည့္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကား လြမ္းစရာပင္ျဖစ္ေပ ေတာ့သည္။
မိမိအဖြားသည္ ညဘက္ကေကာင္းမြန္စြာ အိပ္စက္သြားၿပီး ေနာက္တေန႔နံနက္တြင္ နိုးထမလာနိုင္ေတာ့ဘဲ ေသဆံုးသြားခ့ဲ ဘူးပါသည္။ မိမိတုိ႔ကား ေနာက္တေန႔မနက္ နိုးထလိမ့္ဦးမည္ဆိုေသာ ယုံၾကည္မႈအျပည့္ႏွင့္ အိပ္ယာဝင္ခ့ဲၾကၿပီး ေန႔ေပါင္း မ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းဆဲဟု ဆိုရပါမည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စုိး)
photo credit U Hla Oo
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
