ခင္ေဇာ္မိုး – ရတနာႏွင့္ မျခားသည့္
(မိုုးမခ) ဇူလိုုင္ ၁၅၊ ၂၀၁၆
အဆက္မျပတ္က်ေနသည့္ မိုးဖြဲေလးေအာက္မွာ ကြၽန္မခႏၶာကိုယ္က ရႊဲရႊဲစိုနစ္ေနၿပီ။ ေခ်ာင္းေရေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းေနာက္က်ိၿပီး ေရတိုးလာသည္။ ေလက ေ၀့ယမ္းတိုက္ခိုက္ေနသည္မို႔ ျမင္ျမင္ရသမ်ွ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ မႈန္၀ါးလ်က္။ ႐ိုးေရ၊ ေျမာင္းေရ၊ လယ္ေရေတြပါ ေခ်ာင္းအတြင္းကို ေပါင္းဆံုစီးဆင္းမႈေၾကာင့္ မိုးရာသီဆိုရင္ ေခ်ာင္းေရႀကီးစျမဲ။ အထက္မွတည္ထားေသာဆည္ကလည္း မိုးရာသီဆိုလွ်င္ ေရမႏိုင္၍ ဆည္ေရကို ေန႔စဥ္ပံုမွန္လႊတ္ေပးသည္သာ။ တခါတေလ မိုးအားႀကီးစြာရြာသည့္အခါ ဆည္က်ဳိးႏိုင္သျဖင့္ ေခ်ာင္းကမ္းျပည့္တဲ့အထိ ေရလႊတ္တတ္သည္။
ရက္ရွည္မိုးေစြေနေသာေၾကာင့္ ေခ်ာင္းေရ တိုးသထက္တိုးလာသည္။ ေနမင္းႀကီးခမ်ာ မိုးသားထု ညိဳအိအိႀကီးေအာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္။ ရာသီဥတုဟာ ဆိုးသထက္ ဆိုးလာသည္။ ေရလႈိင္း ႀကီးေတြက ျမည္တြန္ၿပီး ေျပးလာၾကသည္။ လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ားက မာန္ဖီၿပီး အခ်င္းခ်င္းပုတ္ခတ္ေနသည္။ ဆူးလံုးႀကီးေတြ ၊ ထင္းေတြ ၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြႏွင့္ ထန္းပင္ စသည္တို႔သည္ ေရျပင္လႈိင္း လံုးမ်ားၾကားတြင္ ကစဥ့္ကလ်ား ေမ်ာပါေနၾကသည္။ တေ၀ါေ၀ါျမည္တြန္ေနသည့္ ေခ်ာင္းေရတို႔က ေသြးဆာေနေသာ သားရဲတေကာင္ႏွယ္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အတိ။
တဖက္ကမ္းပါးယံဆီ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိေသာအခါ ႀကီးမားသည့္သရက္ပင္ႀကီးသည္ ကမ္းပါးယံမွ တြဲေလွာင္းက်လ်က္။ တိုက္စားပုတ္ခတ္ေနသည့္ ေရလႈိင္းမ်ားေၾကာင့္ အေပြးတို႔ပြန္းပဲ့ေနၿပီ။ သစ္ရြက္မ်ားက ေရလႈိင္း ႐ိုက္ခ်က္တိုင္းမွာ လြင့္စင္ေမ်ာပါဆဲ။ ျမင္ကြင္းဟာ သားသတ္ေနသည့္အထာ မ်ဳိး။ သရက္ပင္ႀကီးသည္ သူေနထိုင္က်င္လည္ရာ ေနရာေလးကို စြမ္းသမွ်အားနဲ႔ဖက္တြယ္ေနရွာ သည္။ ကုပ္တြယ္ထားေသာ သရက္ျမစ္လက္တက္မ်ားကို ေရလႈိင္းႀကီးမ်ားက အားကုန္႐ိုက္ခ်ေန သည္။ ဆူးလံုးႏွင့္ထင္းတခ်ဳိ႕သည္ သရက္ပင္ႀကီးကို တြဲခ်ိတ္ကာ ေခ်ာင္းႀကီးထဲသို႔ ဆြဲႏွစ္ခ်ေန သည္။ ေရစီးအားႏွင့္အတူပူးေပါင္းကာဆြဲႏွစ္သည့္အခါ သရက္ပင္ႀကီးခမ်ာ ေနာက္ဆံုး “အားမသန္ မာန္ေလွ်ာ့” ရွာရသည္။ သူေနခဲ့ရာရပ္၀န္းကို ေရလိႈင္းေတြၾကားမွ ရီေ၀စြာၾကည့္ရင္း လိုက္ပါသြားေတာ့သည္။
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က်ေနသည့္ မိုးေရေတြႏွင့္အတူ ကြၽန္မမ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စမ်ားသည္လည္း ေခ်ာင္းႀကီး အတြင္းသို႔ လိမ့္ဆင္းေနၾကသည္။ ေခါင္းကိုငံုကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကလးတေယာက္ မ်က္ရည္ေတြသုတ္သလို ပြတ္သပ္သုတ္လိုက္သည္။
ဟိုဘက္ကမ္းပါး၊ ဒီဘက္ကမ္းပါး ကူးျဖတ္သည့္လမ္းဆီကို ကၽြန္မအၾကည့္ေတြ ေနရာခ်ေပးလိုက္မိသည္။ ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကြၽန္မရင္ဟာ စက္အင္ဂ်င္တလံုး အားမႏိုင္လို႔ ႂကြသြား သည့္ႏွယ္။ ထီးကိုယ္စီျဖင့္ ကြၽန္မတည္ရွိရာ ကမ္းပါးဘက္သို႔ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ အျဖဴအစိမ္း ယူနီေဖာင္းေလးေတြက တ၀က္တပ်က္ မိုးစိုေနၿပီ။ ဘာလို႔မ်ား မိုးေတြတဖြဲဖြဲက်ေနၿပီး ေနမင္းႀကီးအိပ္စက္ေနတဲ့ရက္မွာ ဘာလို႔မ်ား သူတို႔တေတြ အိမ္ကထြက္လာခဲ့ၾကသလဲ။ ဟို(၂) မိုင္ခရီးေလာက္က လာခဲ့ၾကတဲ့သူတို႔တေတြက အိမ္ကိုမျပန္လိုၾက။ စာသင္ေက်ာင္းႀကီးတည္႐ွိရာ ဒီဘက္ကမ္းပါးကို ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။
တဖြဲဖြဲက်ေနသည့္မိုးသည္ တျဖည္းျဖည္းတိတ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေခ်ာင္းေရသည္ကား မေလ်ာ့။ မိုးတိတ္သည့္ ေကာင္းကင္ႀကီးက ကေလးမ်ားတဖက္ကမ္းသို႔ကူးရန္ ျမဴဆြယ္လိုက္သလို။ ကြၽန္မ မေက်နပ္စြာ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ပကတိၿငိမ္ေနတာဆိုေပမယ့္ ကြၽန္မအျမင္မွာ ေကာင္းကင္ႀကီးက သေရာ္ျပံဳး ျပံဳးကာလႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနသည္ထင့္။ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ မဟုတ္။ ေကာင္းကင္က တိမ္ထုႀကီးထဲမွာ ေခ်ာင္းေရေတြ တဟားဟားရယ္ေနၾကသည့္အရိပ္ေတြ။ ၿပိဳက်ေနသည့္ တိမ္သားစေလးေတြကို မာယာေတြလူးထားသည့္လက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆြဲတန္႔ထားသည္။
ကေလးေတြဆီကို အေျပးအလႊားၾကည့္မိသည္။ ကြၽန္မ နာနာက်င္က်င္ ေခါင္းကိုျဖည္းညင္းစြာ ရမ္း လိုက္မိသည္။
အေအးလြန္ၿပီး ကုပ္ကပ္တြေနသည့္ ကြၽန္မလက္ေတြကို ဟန္႔တားဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားဆန္႔ထုတ္သည္။ မရ အခ်ည္းႏွီးသာ။ “မကူးခဲ့ပါနဲ႔”လို႔ အားကုန္ေအာ္လိုက္သည္။ သူတို႔တေတြ မၾကားၾက။ ကြၽန္မကိုယ္က အညႇာခိုင္သည့္ သစ္ရြက္ႏုႏုေလးေတြေတာင္ ေႂကြက်သြာသည္။ ေခ်ာင္းေရေတြက ကြၽန္မကိုၾကည့္ၿပီး ဟားတိုက္ရယ္ေနၾကသည္။
(၁၅)ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္က အျဖဴေရာင္စတစ္ေကာ္လံႏွင့္ အက်ႌေလးကိုဦးစြာခြၽတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးကိုပါခြၽတ္ၿပီး ကြၽတ္ကြၽတ္အိပ္ထဲမွာစုထည့္သည္။ အစက လႈိင္းထန္ေနသည့္ေခ်ာင္းေရျပင္သည္ ႂကြက္ခုတ္ေတာ့မည့္ ေၾကာင္တေကာင္လို ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလွသည္။ အားလံုးအျမင္မွာ ေခ်ာင္းေရဟာ နိမ့္ေလ်ာ့သြားၿပီဟု ထင္မွတ္ရသည္။ ကေလး ငယ္က ႐ူးမိုက္စြာ ေခ်ာင္းတြင္းသို႔ ဦးစြာဆင္းသည္။ ကေလးငယ္သည္ ေရကူးကြၽမ္းက်င္စြာ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ေနသည္။ ကေလးေခ်ာင္းလယ္အေရာက္မွာ ကံဆိုးစြာ အထက္မွဆည္ေရေတြ က်လာသည္။ ႀကီးမားသည့္လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ားက အညိႇဳးတႀကီးထိုးႏွက္ဖို႔ အားစိုက္ေျပးလာေနသလို။ ကေလးငယ္လည္း ႀကိဳးစားၿပီးကမ္းဆီအေျပးကူးခတ္လ်က္။ ကမ္းေရာက္ဖို႔ (၅)ေပအလိုေလာက္မွာ လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ားက ရက္စက္စြာ ပစ္တိုက္ ဖံုးအုပ္သြားသည္။
က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ကမ္းမွကေလးမ်ားက အံ့အားသင့္စြာ မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို လက္၀ါးေလးျဖင့္ ကာလိုက္မိလ်က္။ အမည္တခုကို ကေလးငယ္ေတြ ေအာ္ေခၚေနသည္။ မည္သူ မွ ျပန္လည္မထူး။ လႈိင္းမ်ားၾကားတြင္ ကေလးငယ္၏ အရိပ္အေရာင္မွ်မေတြ႔။ လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ားက ေအာင္ႏိုင္သူမ်ားလက္၀ါးခ်င္း႐ိုက္လိုက္ၾကသည့္ႏွယ္ ျမည္ဟီးေနသည္။ ခဏအၾကာမွာ လူႀကီး မ်ား ေရာက္လာၿပီး ေခ်ာင္းေရထဲတြင္ ေျပးလႊားကူးခတ္ၾကသည္။ အေ၀းႀကီးထိ ေရလႈိင္းေတြနဲ႔ အတူလိုက္ပါသြားၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေခ်ာင္းစပ္မွာ ျပန္လည္ေရာက္႐ွိလာသည္။ လူတေယာက္က ေဒါသေတြႏွင့္ ေခ်ာင္းကမ္းပါးယံကို လက္သီးဆုပ္မ်ား ပစ္ၾကဲေနသည္သာ။
အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာကို နာက်ည္းမုန္းတီးလြန္းလို႔ ကြၽန္မေကာင္းကင္ႀကီးမွာပဲ အၾကည့္ေတြအေျခခ်ေနခဲ့ေတာ့သည္။ တိမ္မ််ွင္တန္းေလးေတြကို ခပ္က်ဲက်ဲစုတ္ခ်က္ဆြဲထားသည့္ ေနာက္ခံေကာင္းကင္ႀကီးႏွင့္ လွပေသာပန္းခ်ီကားသဖြယ္ျဖစ္ေနသည္ကိုလည္း တစ္ခါတေလေတြ႔ျမင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မိုးသားတိမ္ထုႀကီး ၿပိဳက်ေနသည့္ျမင္ကြင္းကိုလည္း ျမင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဆာင္းႏွင္းမ်ား ေႂကြက်လာသည့္ျမင္ကြင္းကိုလည္း ျမင္ရသည္။
နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ဘယ္ေလာက္ ေသေၾကပ်က္စီးသြားသည္မသိ။ ဆူဆူညံညံလူသံမ်ား၊ ေအာ္သံ ညာသံမ်ား ေခ်ာင္းအတြင္းဆီမွတဆင့္ ကြၽန္မထံျပန္႔လြင့္လာမွ ကြၽန္မပတ္၀န္းက်င္ကို သတိရမိ သည္။ အဲ့ဒီရပ္၀န္းဆီကို ကြၽန္မမ်က္လံုးေတြ ခရီးမသြားျဖစ္တာ ရာသီေပါင္းမ်ားစြာလည္ပတ္ခဲ့ ၿပီးၿပီ။ အၾကည့္ေတြကိုတားဆီးၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ဟာ လြတ္ေခ်ာ္ထြက္ခဲ့။ စိုးထိတ္စြာႏွင့္ အသံေတြက်က္စားရာဆီသို႔ ၾကည့္မိသည္။
“အို!!!!…..”
ကြၽန္မအ့့ံၾသစြာ ေရရြတ္မိသည္။ ေရအနည္းငယ္သာ ေကြ႔ပတ္စီးဆင္းေနသည့္ ေခ်ာင္းအတြင္းမွာ လူေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္။ တ၀က္ထိၿပီးစီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ခိုင္ခန္႔ေသာ တံတားႀကီး တစင္းဟာ ဟိုဘက္ကမ္းပါးယံမွ ခ်ီတက္လာေနၿပီ။ ေမွ်ာ္လင့္မထားမိသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေလ မတိုးေပမယ့္ ကြၽန္မကိုယ္ကသစ္ရြက္ေလးေတြက ၾကက္သီးမ်ားထကာ တဖ်န္းဖ်န္းလႈပ္တြန္႔ သြားသည္။ မိုးမက်ေပမယ့္ သိုေလွာင္ထားသည့္မိုးေရေတြက အေပ်ာ္ေတြေၾကာင့္ လြင့္စင္က်ေနသည္။
ေႏြပူပူမွာ ငတ္မြတ္ေနသည့္ ေအးျမတဲ့မိုးစက္ေလးေတြရလို႔ ကြၽန္မကိုယ္ထည္ေအာက္က ျမက္ပင္ေလးေတြက ကြၽန္မေမာ့ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးလို႔။ လိုအပ္တပ္မက္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ဖူးသည့္တံတားႀကီးတစင္း က ကြၽန္မ႐ွိရာကမ္းပါးဆီ ဦးတည္ေ႐ွ႕႐ွဴေနတာျမင္ၿပီး ကြၽန္မက ျပံဳးလို႔။ လုပ္အားေပးေနသည့္ ေက်းရြာမ်ားစြာက လူေတြအားလံုးကလည္း ပီတိေတြႏွင့္ျပံဳးေပ်ာ္လို႔။ အားလံုးရဲ႕အျပံဳးေတြဟာ ေႏြဦးက သစ္ရြက္ႏုပုရစ္ဖူးေတြလို ရႊန္းရႊန္းႏုေ၀လို႔။ ဒီအျပံဳးေတြ မိုနာလီဇာမ်ားျမင္ခဲ့ရင္ ငိုမယ္ထင္ပါရဲ႕။
မၾကည့္ျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္သည့္ ဒီေန႔ေန၀င္ဆည္းဆာက ေရႊပိုးမ်ဥ္ေတြႏွင့္ ထိုးထားသည့္ အလွဆံုး ဇာပု၀ါသားလို။ တျဖည္းျဖည္းအေရာင္ေတြရင့္ ရင့္လာသည့္အေမွာင္စေတြၾကားမွ လမင္းႀကီးက တိုးထြက္ေနသည္။ တံတားေဆာက္သည့္ ဟိုဘက္ကမ္းပါးယံမွ လြင့္ပ်ံလာသည့္အသံေတြေၾကာင့္ တံတားျဖစ္တည္လာေသာအေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာကို ကြၽန္မသိခဲ့ရသည္။
ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ေ၀ပုလႅမွ တံတားျဖစ္တည္ဖို႔ စီမံဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ ထူးျမတ္သည့္အလွဴ ဒါနတခုကို ဖြင့္လွစ္ကာ ဆံပင္မ်ားကိုအလွဴခံခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအနယ္နယ္အရပ္မွ အမ်ဳိးသမီးမ်ား သည္ သူတို႔၏ဆံပင္မ်ားကို စိတ္အားထက္သန္စြာလွဴဒါန္းျခင္းေၾကာင့္တမ်ဳိး၊ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ ဘုန္းတန္ခိုးေၾကာင့္တသြယ္ တံတားႀကီးတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ရည္သန္ဦးတည္မႈေကာင္းမြန္လွေသာ ဆရာဘုရား၏ လားရာစိတ္ပႏၷက္ေကာင္းမြန္လွေသာေၾကာင့္ ေဒသခံအားလံုးသည္ ဆရာေတာ္ဘုရားေျခဆံုတြင္ ဖူးေမွ်ာ္ခိုလႈံၾကသည္။
အျပံဳးေတြ ေ၀ေ၀ဆာလို႔ ပီတိေတြက လူတိုင္းရင္မွာ ပန္းမ်ားသဖြယ္ ပြင့္လန္းေနသည္။ လွပခန္႔ ညားသည့္ တံတားႀကီးက က်စ္လစ္ေတာင့္တင္းသည့္ အပ်ဳိစင္တဦးလို။ ဒီႏွစ္မိုးရာသီ တခ်ဳိ႕ရက္မ်ားတြင္ ေနမသာႏိုင္ေပမယ့္ အျပံဳးေတြ သာယာလွပၾကသည္။
တံတားႀကီးကို အမွီသဟဲျပဳကာ ေဒသခံေတြသည္ ၿမိဳ႕ျပဆီသို႔ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ရာသီမေရြး အျမန္ခရီးႏွင္ႏိုင္ၿပ္ီ။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ကေလးငယ္ေတြ တံတားေပၚမွသက္ေတာင့္သက္သာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး ေက်ာင္းပ်က္ရက္မရွိ တက္ႏိုင္ၿပီ။ ေရႀကီးေနခ်ိန္ အေရးေပၚက်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့ေနသူမ်ား မေသဆံုးသင့္ဘဲဆံုး႐ွဳံးခဲ့ရျခင္းမ်ားမွ ေဒသခံရြာသူ ရြာသားေတြလြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။
အေလာင္းေတာ္ကႆပ ဖူးေမွ်ာ္ရန္သြားလာၾကသည့္ ဘုရားဖူးမ်ားတြက္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈက ေကာင္းမြန္ခဲ့ၿပီ။ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ယမားေခ်ာင္းတံတားႀကီးအျပင္ ယင္းမာပင္ၿမိဳ႕မွ လယ္ေငါက္ရြာ အေလာင္းေတာ္ကႆပလမ္းခြဲသို႔ ဦးတည္ရာလမ္းမႀကီးကိုလည္း ကတၱရာခင္းတမ်ဳိး၊ ကြန္ကရစ္ခင္းတမ်ဳိးျဖင့္ ေကာင္းမြန္သည့္လမ္းအသြင္သို႔ျပဳျပင္ကာ တံတားတိုမ်ားကိုလည္း ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
အခုဆို ဆရာေတာ္ဘုရား၏ေမတၱာေၾကာင့္ ေဒသခံမ်ား၏စိတ္သည္ ေအးခ်မ္းမႈမ်ားစြာရခဲ့ၿပီ။ မဆံုး႐ွဳံးသင့္ပဲ ဆံုး႐ွဳံးခဲ့ရသည့္ ရင္နင့္ဖြယ္အျဖစ္မ်ားမွလြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ ေ႐ႊဆံပင္တံတားႀကီး သည္ ေဒသခံျပည္သူမ်ားတြက္ ရတနာႏွင့္မျခားသည့္ စစ္မွန္ေသာ ေရႊဆံပင္တံတားႀကီးျဖစ္သည္သာ။
တံတားေပၚမွ ေလညင္းခံေနေသာလူမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္မရင္မွာ ေအးခ်မ္းရသည္။ ဆရာေတာ္ဘုရားသတင္းသံုးေနထိုင္ရာသို႔ ရည္သန္ရင္း ကြၽန္မကိုယ္ထည္က သစ္ရြက္မ်ားျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီကာ ကန္ေတာ့လိုက္ပါေတာ့သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
