ေဆာင္းယြန္းလ – “သိမ္းထားလိုက္မိတဲ့ အပိုင္းအစမ်ား – ၃”
(မိုးမခ) ဇြန္ ၃၀၊ ၂၀၁၆
ေရွးေရွးတုန္းကဆို
လက္ဖက္ေကာင္းစားရဖို႔အေရး
ေတာင္တလံုးကို အေႏွးတက္ရ
ေမာေပမယ့္လည္း မေမာႏူိင္ေလာက္ေအာင္
ေကာင္းတယ္ …
ေခတ္မီနည္းပညာေတြရဲ႕ ၿမားခ်က္တန္းလန္းမွာ
အႏုပညာဟာ ကူးသူ စာရ ဆုပါရ၏ ဆိုသလိုမ်ိဳး
မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚက ဘာဘာညာညာေတြဟာ
ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္ေတြရဲ႕အေပၚမွာမွ
ပိုပိုသာသာ စ်ာန္၀င္ၾကတယ္
မၿမင္ဘူးတဲ့ၿမစ္ဟာ တခြက္တဖလားေသာက္ရင္း မူးတဲ့ၿမစ္ပဲ
ဇစ္ၿမစ္ကို ဘယ္မွာရွာၿပီး၀ယ္ရပါ့
ေစ်း၀ယ္တိုင္း
အေလးခိုးခံရတာမ်ိဳးေတြကလည္း ရုိးလွပါၿပီ
ရုိးအီေနတဲ့ဇာတ္လမ္းေတြလည္း
ကိုယ့္အတတ္နဲ႔ကုိယ္ေတာ့ ဆန္းသြားၾကတာခ်ည့္ပဲ
မ်က္ကန္းဟာ တုတ္ေကာက္မပါပဲ လမ္းေလွ်ာက္တယ္
လမ္းကကန္းေနတာလား အကန္းကလန္းေနတာလား
ဘာကိုမွ် အတိအက်မသိၾကရေတာ့
အရည္ပဲရရ အဖတ္ပဲရရ အရည္မရ အဖတ္မရပဲၿဖစ္ၿဖစ္
က်ည္တေတာင့္ေလာက္ ပစ္လိုက္တာနဲ႔တင္
ပုရိႆ တေတာလံုး တေတာင္လံုးကို မီးခိုးနဲ႔ ၿပာဖုံးတယ္
နိမိတ္ပံုေတြက ေရစီးကမ္းၿပိဳလိုက္တယ္
အကာအရံမဲ့ အသံေတြရဲ႕ခ်ိဳသာၿငိမ့္ေၿငာင္းမႈဟာ
ခပ္လို႔မကုန္တဲ့ သမုဒၵရာထဲက ေရေတြပါပဲ
ပင္လယ္ေရေတြ ခ်ိဳကုန္ၿပီလို႔ေၿပာရင္လည္း
ငန္သလိုလိုနဲ႔ ခ်ိဳလိုက္ၾက
ဒီည…အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ေၿပာရင္ကုန္မယ္မထင္ဘူး
အဲဒီလို ေၿပာလို႔မကုန္တဲ့ စကားလံုးတလံုးရယ္
ဆိုလို႔မဆံုးတဲ့ ေတးသီခ်င္းတပုဒ္ရယ္ကိုပဲ
ေနာက္ဆယ္စုႏွစ္အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ သိမ္းထားလိုက္တယ္
အပိုင္းပိုင္းၿဖတ္ေတာက္ထားတဲ့ အပိုင္းအစေတြအၿဖစ္နဲ႔..။
ေဆာင္းယြန္းလ (ဇြန္လ ၂၀ရက္၊ ၂၀၁၆)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
