ညိဳမိႈင္းေဝ(သနပ္ပင္) – တိမ္အျပန္လမ္း

ညိဳမိႈင္းေဝ(သနပ္ပင္) – တိမ္အျပန္လမ္း
(မိုးမခ) ဇြန္ ၁၇၊ ၂၀၁၆

အေမနဲ႔ညီမေလးေရွ႕မွာ မငိုမိေအာင္ တင္းထားနိုင္ခ့ဲေပမယ့္ ေလယာဥ္ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မစိတ္ေတြ ဆက္ၿပီး တင္းမထားနိုင္ေတာ့ေပ။ လိႈက္ခနဲတက္လာတ့ဲ ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔အတူ ကြ်န္မပါးျပင္တစ္ခုလံုး စိုစြတ္လာခ့ဲသည္။ အေမနဲ႔ညီမေလးကို ခြဲခြာလာခ့ဲရတယ္ ဆိုတ့ဲအသိက ရင္ထဲမွာ နာက်င္တင္းက်ပ္ေနသည္။ ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေဝးေဝးလာခ့ဲေလၿပီ ဆိုတာကို ေတြးရင္း ကြ်န္မစိတ္ေတြ ပိုပိုၿပီး အားငယ္လာသည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ေလယာဥ္ႀကီးေပၚက ေျပးဆင္းၿပီး အေမ့ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ အားရပါးရ ငိုပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ တိမ္ေတြၾကားထဲ ေလယာဥ္ႀကီးကလည္း တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ပ်ံသန္းေနသည္။ အစုအဖြဲ႕လိုက္ လြင့္ေနတ့ဲ တိမ္ေတြကို ေလယာဥ္ျပတင္းကၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မမ်က္ရည္ေတြ တားမနိုင္၊ ဆီးမရ။ ကြ်န္မလည္း လြင့္လာခ့ဲရေလၿပီ။ မိသားစုနဲ႔ေဝးရာ၊ ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ေဝးရာကို ကြ်န္မတစ္ကိုယ္တည္း လြင့္လာခ့ဲရေလၿပီ။ ေလာကဓံလိႈင္းရဲ႕ ရိုက္ပုတ္မႈဒဏ္ေတြကို အေမခါးဆီးခံခ့ဲတာ ႏွစ္ေတြမနည္းေတာ့ေပ။ ဒီတခါေတာ့ မိသားစုတာဝန္ကို အေမ့သမီးကြ်န္မ ပုခံုးေျပာင္း ယူရေတာ့မည္။

“ခရီးသည္မ်ားရွင္၊ ကြ်န္မတို႔ေလယာဥ္သည္ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္း စကၤာပူေလဆိပ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္႐ွင္”

ေလယာဥ္မယ္အမ်ဳိးသမီး၏အသံကို ၾကားလိုက္မွ ကြ်န္မအေတြးစမ်ား လြင့္စင္သြားခ့ဲသည္။ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္၍ သုတ္လိုက္သည္။ ကြ်န္မအလုပ္လုပ္ရမည့္ စကၤာပူနိုင္ငံသို႔ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ တခါမွ မေရာက္ဖူးသည့္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ကိုယ္နဲ႔မသိေသာလူမ်ားႏွင့္၊ ကိုယ္သိပ္နားမလည္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားႏွင့္၊ ကြ်န္မ မည္သို႔မ်ား ရင္ဆိုင္ရမည္နည္း။ ကြ်န္မ ေတြးရင္း သက္ျပင္းေမာႀကီးကိုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနမိေတာ့သည္။ ဟိုေရာက္သည့္အခါ မည္သို႔ေသာအလုပ္ရွင္မ်ဳိးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး မည္သို႔ေနထိုင္ရမည္ကို ေတြးရင္း ကြ်န္မစိတ္ေတြ မသက္သာ။ ေသသာေသလိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္သည္။ အိမ္က ညီမေလးနဲ႔အေမ့မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္လိုက္သည္။ ကြ်န္မမိသားစုအတြက္ မနက္ျဖန္ေတြကို ကြ်န္မရင္ဆိုင္ရမည္။ ဘယ္လိုေလာကဓံေတြျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မ ေက်ာ္ျဖတ္ရမည္။ ကြ်န္မ ေခါင္းကိုေမာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းေစ့ၿပီး ၿပံဳးလိုက္သည္။ ေလယာဥ္ေပၚကအဆင္း ကြ်န္မေျခလွမ္းေတြဟာ တစံုတခုေသာ အားအင္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေပေတာ့သည္။

စကၤာပူေရာက္ၿပီး ကြ်န္မေအးဂ်င့္၏ စီစဥ္ေပးမႈႏွင့္ အလုပ္စဝင္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ အလုပ္ဆိုသည္မွာ သူေဌးမိသားစုအိမ္တြင္ အိမ္ေဖာ္ လုပ္ရျခင္းပင္။ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္ ေနရာသစ္မွာ အသားက်ဖို႔ ကြ်န္မ မႀကိဳးစားအား။ သူေဌးမိသားစုႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ဖို႔ပင္ လံုးပမ္းေနရသည္။ စကၤာပူလာခါနီး ႏွစ္လနီးပါးသင္ၾကားခ့ဲေသာ အဂၤလိပ္စကားေျပာကလည္း ဒီေရာက္ေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပလွ။ ကြ်န္မ ျမန္မာစကား သိပ္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ စကားေျပာေဖၚကမရွိ။ အိမ္ကိုလြမ္းတ့ဲစိတ္နဲ႔ ညတိုင္း ကြ်န္မ တစ္ေယာက္တည္း ငိုေနခ့ဲရသည္။ ကြ်န္မ မိသားစု၏ အတိတ္အေၾကာင္းေတြဆီ အေတြးေတြကေရာက္သြားသည္။

အေဖမဆံုးခင္က ကြ်န္မတို႔မိသားစုေလးမွာ ေမတၱာတရားေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးလံုၿခံဳ ျပည့္စံုေနခ့ဲသည္။ ကြ်န္မ မွတ္မိေသးသည္။ အ့ဲဒီတုန္းက ကြ်န္မအသက္က ကိုးႏွစ္။ ေလးတန္းေက်ာင္းသူ။ ညီမေလးက ေလးႏွစ္။ ေက်ာင္းမေနေသး။ လသာညေတြတိုင္း အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပစ္ေလးမွာ မိသားစုစံုစံုညီညီထြက္ထိုင္ၾကၿပီး အေဖက လမင္းႀကီးကိုလက္ညိဳးထိုးျပ၊ လမင္းႀကီးအေၾကာင္း ပံုျပင္ေတြေျပာျပ။ ညီမေလးကတခစ္ခစ္ရယ္။ အေမကတၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ေန႔ရက္မ်ားပင္။ ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာက ကြ်န္မတို႔မိသားစုကို ၾကည့္မရဘူးထင္သည္။ အေဖနဲ႔ကြ်န္မတို႔ကို ရက္ရက္စက္ခြဲပစ္သည္။ ကြ်န္မ ငါးတန္းတက္တ့ဲ ႏွစ္မွာပဲ အေဖဆံုးသည္။ သိပ္အမ်ားႀကီး မေတြးတက္ေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔သိပ္ခ်စ္တ့ဲ၊ ကြ်န္မတို႔ကိုသိပ္ခ်စ္တ့ဲ အေဖ ကြ်န္မတို႔ကို ခြဲသြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရသည္ႏွင့္ပင္ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္လြန္းလွသည္။ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးခ့ဲရသည္။ အေဖမရွိေတာ့တ့ဲေနာက္ပိုင္း အေမက ေစ်းဗန္းေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး မိသားစုကို ရွာေကြ်းခ့ဲသည္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းဆက္ထားသည္။ လိုအပ္တာမွန္သမၽွ ျဖည့္ဆည္းေပးသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မ ဆယ္တန္း ေရာက္လာခ့ဲသည္။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး တစ္လေလာက္အၾကာမွာပဲ ရြာထဲမွ အသိတစ္ဦး ေျပာျပ၍ အေမ့မွာ အေၾကြးေတြအမ်ားႀကီး တင္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ သမီးႏွစ္ေယာက္၏ေက်ာင္းစားရိတ္၊ အိမ္စားရိတ္၊ ဒါေတြအားလံုးကို အေမ့ေစ်းဗန္းေလးက အဆင္ေျပေအာင္ မစြမ္းနိုင္ေပ။ “အေမသိပ္ပင္ပန္းခ့ဲမွာပဲ၊ အေမသိပ္စိတ္ေသာကေရာက္ခ့ဲမွာပဲ” လို႔ေတြးမိရင္း ကြ်န္မဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်လိုက္သည္။ ကြ်န္မ ေက်ာင္းထြက္မည္။ အလုပ္လုပ္မည္။ အိမ္၏စီးပြားေရးကို တဖက္တလမ္းကကူမည္။ အေၾကြးေတြ ေၾကေအာင္ ဆပ္မည္။ ညေရာက္ခ်ိန္ အေမ့ကို ဒီအေၾကာင္းေျပာေတာ့ အေမက ခါးခါးသီးသီးျငင္းသည္။ ကြ်န္မကလည္း ေခါင္းမာသည္။ ေနာက္ဆံုး အေမလက္ေလ်ာ့လိုက္ၿပီး ကြ်န္မကိုဖက္၍ ငိုေတာ့သည္။ အ့ဲဒီညက ကြ်န္မတို႔သားအမိ တစ္ေယာက္မ်က္ရည္ တစ္ေယာက္သုတ္ေပးရင္း မိုးလင္းခ့ဲရသည္။

ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ကြ်န္မအလုပ္လုပ္ေပမယ့္ ကြ်န္မထင္သလိုျဖစ္မလာခ့ဲ။ ဆယ္တန္းမေအာင္ထားတ့ဲ ကြ်န္မအဖို႔ အလုပ္က အမတန္ရွားသည္။ ရတ့ဲအလုပ္နဲ႔ လစာကလည္း အိမ္စားရိတ္ဖယ္ၿပီး က်န္ေငြစုေဆာင္းနိုင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ပင္ခက္ခဲသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မ စကၤာပူကို အလုပ္လာလုပ္ဖို႔ ျဖစ္လာခ့ဲရေတာ့သည္။

ကြၽန္မ စကၤာပူကိုေရာက္ၿပီး ႏွစ္လျပည့္မွာေတာ့ ေအးဂ်င့္ရဲ႕ဆက္သြယ္ေပးမႈႏွင့္ ကြ်န္မအေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာရသည္။ ကြ်န္မ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ မ်က္ရည္ေတြက်ေနေပမယ့္ ကြ်န္မအသံက ငိုသံမစြတ္။ ဖုန္းေျပာရတုန္းခဏမွာ အေမ့က်န္းမာေရးကို ေမးသည္။ ညီမေလး လပတ္စာေမးပြဲမ်ား ေအာင္ရဲ႕လား ေမးသည္။ ရြာထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေမးျဖစ္သည္။ အေမကေတာ့ ကြ်န္မကို က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဖို႔သာ တဖြဖြမွာေနေလသည္။

သံုးလျပည့္မွာေတာ့ သူေဌးက ကြ်န္မကို ဖုန္းဝယ္ေပးသည္။ လစာထဲမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖတ္သြားေပးမည္ဟုေျပာသည္။ ဖုန္းရၿပီး ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကြ်န္မဖုန္းကို ေကာင္းေကာင္းသံုးတက္ေနၿပီ။ အင္တာနက္ေဖ့ဘုတ္စ္ကိုလည္း သံုးတက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေဖ့ဘုတ္စ္သံုးရတာ ကြ်န္မေပ်ာ္သည္။ ကြ်န္မေတာင္းတတ့ဲ ျမန္မာစကားေတြလည္းေျပာရသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားကိုလည္း ေဖ့ဘုတ္စ္ေပၚမွာ ေတြ႕ခြင့္ရသည္။ ကြ်န္မအထီးက်န္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးေလ်ာ့က်ခ့ဲရသည္။ တေန႔ ေဖ့ဘုတ္စ္မွာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ကြ်န္မဖတ္လိုက္ရသည္။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ကေလာင္ကို “လူခက္” ဟု သိရသည္။ အိမ္ကိုျပန္လာမည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔locationကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Singapore ျဖစ္ေနေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ သူလည္း ကြ်န္မလို နယ္ကြ်ံငွက္တစ္ေကာင္ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ကဗ်ာက ကြ်န္မရင္ကိုထိရွခ့ဲျခင္းပင္။ ဒီကဗ်ာကို စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ကူးၿပီး ကြ်န္မေခါင္းဦးေအာက္ထဲ ထည့္ထားခ့ဲသည္။

ဒီလိုႏွင့္ပင္ စကၤာပူမွာ ကြ်န္မအလုပ္လုပ္လာခဲ့တာ သံုးႏွစ္ပင္ ျပည့္ခ့ဲေလၿပီ။ အေမ့ဆီေငြပို႔ၿပီး အေၾကြးမ်ားဆပ္ခိုင္းလိုက္၊ အေမနဲ႔ဖုန္းေျပာလိုက္၊ ညီမေလးနဲ႔ ဖုန္းေျပာလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကို တိုက္စားလာခ့ဲသည္။ အခုဆို အေၾကြးေတြလဲေက်ၿပီ၊ ညီမေလးလည္း ဆယ္တန္းတက္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ ကြ်န္မလည္း ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ဆက္လုပ္ ပိုက္ဆံစုၿပီး အေမ့ဆီအေျပးျပန္ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ကေလးျပန္လုပ္ေတာ့မည္ဆိုသည့္ စိတ္ကူးမ်ားႏွင့္ အူးျမဴးေနခ့ဲသည္။ ေပ်ာ္ေနခ့ဲသည္။

ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာက ကြ်န္မကို ထပ္ေက်ာ့လို႔ရက္စက္ျပန္ၿပီ။ ကံဆိုးမသြားရာပဲ မိုးလိုက္လို႔ ရြာေလေရာ့သလား။ ညီမေလးဖုန္းဆက္ေျပာတ့ဲအသံ ကြ်န္မ နားထဲကမထြက္။ “မမ … အေမဆံုးၿပီ” တ့ဲ ။ ေျပာျပီး ညီမေလးငိုေနသည္။ အေမဆံုးၿပီဟုသိလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္မကမၻာႀကီး ခ်ာခ်ာလည္ခဲ့ရေလၿပီ။ ကြၽန္မအသိစိတ္ေတြ လြတ္ထြက္သြားမတက္ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသြားမတက္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ညီမေလး ဘာေတြဆက္ေျပာေနလဲ ကြၽန္မမသိေတာ့။ ညီမေလး ငိုေနတာကိုလည္း ကြၽန္မမသိေတာ့။ ဘာဆိုဘာမွ ကြ်န္မ မသိေတာ့ဘူး။ ညီမေလး ဖုန္းခ်သြားတာလည္း ကြ်န္မမသိဘူး။ ကြ်န္မငိုေနတာလားလည္း ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ မသိေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မအလိုခ်င္ဆံုး၊ အေတာင့္တဆံုး အေမ့ေမတၱာေတြ ကြ်န္မ ဒီတစ္သတ္မရေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မျပန္ရင္ ေျပးဝင္မယ္ဆိုတ့ဲအေမ့ရင္ခြင္ ဘယ္မွာလဲ။ ၿခံဝကေန အေမႀကိဳမေနေတာ့မယ့္အိမ္ကို ကြ်န္မ ဘယ္လိုႏွလံုးသားနဲ႔ ျပန္ရမွာလဲ။ အေမ့ကိုလြမ္းတိုင္း အေမ့ေမတၱာေတြကို တမ္းတမိတိုင္း အတိတ္ေတြဆီ ေနာက္ျပန္ရစ္ၿပီး အေမ့ရင္ခြင္ထဲကမထြက္ပဲ ကြ်န္မ ေနလိုက္ခ်င္သည္။

ကြၽန္မ ပူေဆြးမႈေတြေၾကာင့္ ညီမေလးကိုပင္ သတိမရခ့ဲ။ ေန႔ေန႔ညည မ်က္ရည္ေတြသာ ကြ်န္မအေဖၚ ျဖစ္ေနခ့ဲသည္။ ရက္အတန္ႀကာခ့ဲေပမယ့္ ကြ်န္မခံစားေနရတာေတြက ေလ်ာ့ပါးမသြား။ ေသာကေတြႏွင့္သာ အလုပ္လုပ္ေနခ့ဲၿပီး ညအိပ္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ကြ်န္မေခါင္းဦးဟာ ကြ်န္မမ်က္ရည္ေတြႏွင့္ ရႊဲနစ္ေနသည္။ ငိုရင္းႏွင့္ပင္ ကြ်န္မေခါင္းဦးေအာက္က စာရြက္ေခါက္ေလးတစ္ခုကို ကြ်န္မေတြ႕မိလိုက္သည္။ ကြ်န္မ ေဖ့ဘုတ္စ္က ကူးယူထားေသာ ကဗ်ာဆရာလူခက္၏ ကဗ်ာစာရြက္ေလးျဖစ္သည္။ ကြၽန္မ ကဗ်ာေလးကို ျပန္ဖတ္ေနမိသည္။ ေနာက္တေခါက္ အသံထြက္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။

ျပန္ခဲ့ဦးမယ္

ျပန္ခဲ့ဦးမယ္
ေနလုံးနီနီထန္းပင္ရိပ္ေတြဆီ
ဦးညႊတ္ေနတဲ့စပါးခင္းေတြကို ငါဦးျပန္ညႊတ္ဖို ့

ျပန္ခဲ့ဦးမယ္
ေလာဘကင္းတဲ့ အေဖ့ယာခင္းေတြဆီ
့အေမ့ဟင္းခြက္ကေလးမွာလက္စုံက်ဖို႔

ျပန္ခဲ့ဦးမယ္
ကႀကီးကေန အ အထိေအာ္ဆိုခဲ့တဲ့
ေက်ာင္းနံရံအေဟာင္းေလးဆီ
ငါ့စာမ်က္ႏွာေတြငါျပန္ဖတ္ဖို႔

ျပန္ခဲ့ဦးမယ္
ထုံးျဖဴ ျဖဴ ေစတီေလးနဲ ့ရြာလမ္းေဖြးေဖြးေလးဆီ
အေမေျပာခဲ့တဲ့ညပုံျပင္ေတြထဲကလမင္းႀကီးကို အထင္းႀကီးျမင္ဖို႔

ျပန္ခဲ့ဦးမယ္
ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း ေလညင္းစိမ္႔စိမ္႔ေလးေတြဆီ
ေကာင္းကင္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ၾကယ္ေတြနဲ ့အၿပိဳင္ၿပံဳ းနဳိင္ဖို ့

ျပန္ခ့ဲဦးမယ္ ျပန္ ခဲ့ ဦး မယ္

လြင့္ေနတဲ့တိမ္ေတြကိုဖမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရားဆိုဖို ့

ငါ ….ျပန္ခဲ့ဦးမယ္

လူခက္

ကဗ်ာေလးဆံုးေတာ့ ကြၽန္မ ငိုင္သြားသည္။ ကြ်န္မေမြးရပ္ေျမကို လြမ္းသည္။ အေဖနဲ႔အေမ့ကို လြမ္းသည္။ ညီမေလးကို လြမ္းသည္။ ျပတင္းေပါက္နား သြားရပ္ၿပီး လမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ အဖြံျဖိဳးဆံုးျမိဳ႕ျပတစ္ခု၏ မိုးေမၽွာ္တိုက္ေတြၾကား လမင္းႀကီးကို ကြ်န္မ မျမင္ရ။ ကြ်န္မတို႔အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပစ္ကဆို လမင္းႀကီးကိုျမင္ရသည္မွာ ထင္းလို႔ပင္ေနသည္။ အေဖနဲ႔အေမ့မ်က္ႏွာ၊ ညီမေလးမ်က္ႏွာေတြကို ျမင္ေယာင္လာသည္။

ညီမေလး။

ကြ်န္မညီမေလး။ ႏွလံုးသားႏုနယ္ငယ္ရြယ္ေသးတ့ဲ ကြ်န္မညီမေလး။ ဒီေသာကေတြကို ဘယ္လိုမ်ားရင္ဆိုင္နိုင္ပါ့မလဲ။ အေမနဲ႔အတူတူရွိေနခ့ဲသည့္အိမ္မွာ အခုဆိုညီမေလးက တစ္ေယာက္တည္း။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အထီးက်န္ဝမ္းနည္းေနရမလဲ။ ကြ်န္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ ကြ်န္မ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့မည္။ ညီမေလးကို မိခင္ေမတၱာေတြေပးဖို႔ ကြ်န္မျပန္ခ့ဲေတာ့မည္။ အစ္မႀကီးအမိအရာကေနဖို႔ ကြ်န္မျပန္ခ့ဲေတာ့မည္။ အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္တိုင္း ညီမေလးေခါင္းေလးကိုသပ္ၿပီး မိခင္နဲ႔တူတ့ဲ ေမတၱာတရားေတြႏွင့္ ေႏြးေထြးမႈေပးဖို႔ ညီမေလးဆီ ကြ်န္မျပန္ခ့ဲေတာ့မည္။

မနက္ျဖန္ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ကြၽန္မ ျပင္ဆင္ေတာ့မည္။

ညိဳမိႈင္းေဝ(သနပ္ပင္)

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts