သတင္းေဆာင္းပါး ေမာင္ေမာင္စိုုး

ေမာင္ေမာင္စိုုး – ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေရး – ၁


ေမာင္ေမာင္စိုုး – ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေရး – ၁
(မိုုးမခ) ေမ ၂၆၊ ၂၀၁၆

ပင္လုံစာခ်ဳပ္သည္ စာခ်ဳပ္တခုလည္း ျဖစ္သည္။ သေဘာတူညီမႈတခုလည္းျဖစ္သည္။ ကတိကဝတ္တခုလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာဆိုၾကလွ်င္ ျပည္နယ္မ်ား၏ခြဲထြက္ခြင့္ကို ေျပာဆိုၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ ခြဲထြက္ခြင့္ကို ေဖာ္ျပေရးသားထားျခင္းမရွိေပ။

ပင္လုံ၏အေရးပါပုံ

ျမန္မာျပည္သမိုင္းတြင္ တိုင္းရင္းသားအေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ပင္လုံသည္ အေရးပါသည္။ ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား အတူတကြ ေပါင္းစည္း၍ လြတ္လပ္ေရးယူျခင္းသည္ ပင္လုံသေဘာတူညီခ်က္ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပင္လုံသေဘာတူညီခ်က္သာမရရွိပါက ယေန႔ ျမန္မာျပည္ ျပည္ေထာင္စုဟုေခၚ ေသာ နယ္ေျမအားလုံး တစုတစည္းတည္း လြတ္လပ္ေရးယူရန္ခက္ခဲေပလိမ့္မည္။

ထိုေၾကာင့္လည္း ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္မႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္း ကခ်င္ေတာင္တန္း ရွမ္းျပည္နယ္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား တက္ေရာက္ၾကေသာ ပင္လုံအစည္းအေဝး၌ ၾကားျဖတ္ျမန္မာအစုိးရႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ပူးေပါင္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ ရွမ္း ကခ်င္ ခ်င္း တို႔သည္ ျပည္မႏွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးကို လ်င္ျမန္စြာ ရရွိလိမ့္ မည္ဟုယူဆကာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို တညီတညြတ္ထဲသေဘာတူခ့ဲၾကသည္ဟု ဆိုရပါမည္။

ထိုစဥ္ အဂၤလိပ္တိ့ု၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္အရ ျပည္မ ခ်င္း/ကခ်င္/ရွမ္းျပည္နယ္တို႔ပါေသာ ေတာင္တန္း ေဒသႏွင့္ ကရင္နီျပည္နယ္တို႔အျဖစ္ခြဲျခားထားေလရာ တစုတစည္း လြတ္လပ္ေရး ရယူေရးႏိုင္ေရး အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ ရခိုင္ မြန္ ကရင္တို႔မွာ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ ျပည္မအုပ္
ခ်ဳပ္ေရးတြင္ပါဝင္ေလရာ ပင္လုံတြင္ သီးျခားမပါဝင္ခ့ဲၾကေပ။

ထိုပင္လုံစာခ်ဳပ္သည္ ျမန္မာျပည္တေပါင္းတစည္းထဲ လြတ္လပ္ေရးရယူေပးရာတြင္ အေရးပါခ့ဲ သက့ဲသုိ႔ ယခုကာလတြင္လည္း ပင္လုံ ကတိကဝတ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သူက လိုက္နာ၍ မည္သူက ေဖါက္ဖ်က္ခ့ဲသည္ဆိုျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ မ်ားစြာအျငင္းပြားေနဆဲျဖစ္သည္။

အတိုင္ပင္ခံဝန္ႀကီးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အာဏာ
ပင္လုံစာခ်ဳပ္အရ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆာင္ရြက္ရန္ ေတာင္ေပၚသားမ်ား ညီညြတ္ေရးဦးစီးအဖြဲ႔မွ ကိုယ္စားလည္မ်ားကေရြးခ်ယ္သည့္ကိုယ္စားလွယ္တဦးကို ဘုရင္ခံ၏အမွႈ ေဆာင္ေကာင္စီတြင္ အတိုင္ပင္ခံအျဖစ္ ခန္႔အပ္ရမည္။၎ပုဂၢိဳလ္ကို ဌာနလက္ကိုင္မရွိ ဝန္ႀကီး အျဖစ္ခန္႔အပ္ရမည္။ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနနည္းတူ ေတာင္တန္းေဒသေရးရာဌာနကို ဥပေဒျဖင့္ ျပ႒ာန္း၍ အမႈေဆာင္ေကာင္စီေအာက္တြင္ ထားရွိရမည္။ အဆိုပါေတာင္တန္းေဒသဆိုင္ရာအတိုင္ပင္ခံ ဝန္ႀကီးအား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာမ်ား လႊဲအပ္ရမည္။

ထို႔ျပင္ ထိုအတိုင္ပင္ခံဝန္ႀကီးအားကူညီရန္ ယင္းႏွင့္လူမ်ဳိးတူ မဟုတ္သည့္ အျခားေတာင္တန္းသား မ်ားအား ကိုယ္စားျပဳသည့္ တြဲဖက္အတိုင္ပင္ခံ ၂ ဦးရွိရမည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုအတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ၂ ဦး သည္ ပထမဦးစြာ မိမိနယ္ပယ္ေရးရာမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရမည္။ အတိုင္ပင္ခံဝန္ႀကီးက က်န္ရွိ
သည့္ အျခားေတာင္တန္းေဒသေရးရာမ်ားကို စီမံရမည္ဟုဆိုသည္။ ယင္းပုဂၢိဳလ္ ၃ ဦးသည္ အေျခခံ ဥပေဒက ျပ႒ာန္းထားသည့္အတိုင္း စုေပါင္းတာဝန္ယူလုပ္ကိုင္ရမည္ဟု ဆိုသည္။ ရွမ္း ကခ်င္ ခ်င္း ကိုယ္စားလည္ ၃ ဦးစလုံး ပါဝင္ႏိုင္ေစရန္ ရည္ရြယ္ခ့ဲသည္ကိုေတြ႔ရသည္။

အတိုင္ပင္ခံဝန္ႀကီးသည္ အမႈေဆာင္ေကာင္စီအဖြဲ႔ဝင္အေနႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား၏ တဦးတည္း ေသာကိုယ္စားလည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာင္တန္းကိစၥမ်ားေဆြးေႏြးေသာအခါ တြဲဖက္အတိုင္ပင္ခံ ပုဂၢိဳ လ္ ၂ ဦးသည္ ေကာင္စီအစည္းအေဝးသုိ႔ တက္ေရာက္ခြင့္ရွိရမည္ဟု ဆိုပါသည္။

အထက္ပါသေဘာတူခ်က္အရ ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီကို တိုးခ်ဲ႕မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာင္တန္းေဒသမ်ား၏နယ္အတြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ယခုရရွိခံစားလ်က္ရွိေသာ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုံးပါးရန္ မည္သည့္ေဒသတြင္မဆို လုံးဝျပဳမူလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ဆိုသည္။ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား အတြက္ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရွိေၾကာင္း မူအရလက္
ခံသည္ဟု ဆိုသည္။

ထို႔ျပင္ ျမန္မာျပည္ေထာင္စုအတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္အတြက္ နယ္ျခားသတ္မွတ္ေရးႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္တည္ေထာင္ေရးကို တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္သုိ႔ တင္ျပဆုံးျဖတ္ေစရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုက့ဲသုိ႔ေသာ ျပည္နယ္မွာ လိုအပ္သည္ဟု သေဘာတူလက္ခံၾကသည္။

ခ်ဳပ္၍ဆိုရလွ်င္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ လက္ေတြ႔က်က် အသားေပး၍ သေဘာတူခ့ဲသည္မွာ ၿဗိတိသွ် အစိုးရမွ သီးျခားအုပ္ခ်ဳပ္ထားေသာ ခ်င္းေတာင္တန္း ကခ်င္ေတာင္တန္း ရွမ္းျပည္နယ္ ၃ ခုအား ဘုရင္ခံအတိုင္ပင္ခံေကာင္စီ ျမန္မာျပည္အစိုးရႏွင့္ ပူးေပါင္းလိုက္ျခင္းအား အေလးထားခ့ဲသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ အဆိုပါေတာင္တန္းေဒသ ၃ ခုအား ျပည္မႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေပါင္းရာတြင္ ေတာင္တန္းသားမ်ား ညီညြတ္ေရးဦးစီးအဖြဲ႔မွ ေရြးခ်ယ္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္ ၁ ဦးအား ဘုရင္ခံ အတိုင္ပင္ခံေကာင္စီ အဖြဲ႔ဝင္ႏွင့္ အတိုင္ပင္ခံဝန္ႀကီးခန္႔အပ္ျခင္း လူမ်ဳိးမတူသူ ၂ ဦးအားထပ္မံ၍ တြဲဖက္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္ခန္႔အပ္ၿပီး ေတာင္တန္းေဒသ ၃ ခုအား သူ႔လူမ်ဳိးကိုယ္စားလည္ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းတို႔အား သေဘာတူဆုံးျဖတ္ခ့ဲၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္သည္ ျပည္မႏွင့္ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအား အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရ ပူးေပါင္း လိုက္ၿပီး ျပည္မႏွင့္ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ ပူးတြဲ၍ ျပည္ေထာင္စုတရပ္အေနႏွင့္ အဂၤလိပ္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရးအရယူရန္ အေလးထားခ့ဲသည္ဟု ဆိုရမည္။ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္ ၉ ခ်က္တြင္ ၎
ဦးတည္ခ်က္ကို အေလးထားခ့ဲပါသည္။

လက္မွတ္ထိုးခ့ဲသူမ်ား

ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ လက္မွတ္ထိုးခ့ဲသူမ်ားမွာ

၁။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျမန္မာအစုိးရကိုယ္စားလွယ္
၂။ စဝ္ခြန္ပန္းစိန္ နမ့္ဆန္ေတာင္ပိုင္ေစာ္ဘြား
၃။ စဝ္ေရႊသုိက္ ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြား
၄။ စဝ္ဟုန္ဖ ေျမာက္ပိုင္း သိႏီၷေစာ္ဘြား
၅။ စဝ္ႏြြံ လဲခ်ားေစာ္ဘြား
၆။ စဝ္စံထြန္း မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား
၇။ စဝ္ထြန္းေအး သာမိုင္ခမ္းေစာ္ဘြား
၈။ ခြန္ဖုန္း လူထုကိုယ္စားလည္ ( ေျမာက္ပိုင္းသိႏီၷ)
၉။ ဦးတင္ဧ ( ေတာင္ႀကီး )
၁၀။ ဦးၾကာပု ( သီေပါ )
၁၁။ စဝ္ယိပ္ဖ ( သီေပါ )
၁၂။ ဦးခြန္ထီး ( ပင္လုံ )
၁၃။ ဦးထြန္းျမင့္ ( ေမာက္မယ္)
၁၄။ ဦးခြန္ေစာ ( ပင္းတယ )
၁၅။ ဦးျဖဴ ဆီဆိုင္ေစာ္ဘြားကိုယ္စားလွယ္
၁၆။ ဆမားဒူဝါဆင္ဝါးေနာင္ ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္ ( ျမစ္ႀကီးနား )
၁၇။ ဒူဝါ ေဇာ္ရစ္ ( ။ )
၁၈။ ဦးဒိန္ရတန္ ( ။ )
၁၉။ ဒူဝါေဇာ္လြန္း ( ဗန္းေမာ္ )
၂၀။ လဘန္ဂေရာင္ ( ။ )
၂၁။ ဦးလွဴ မႈန္ ခ်င္းကိုယ္စားလွယ္ ( ဖလမ္း )
၂၂။ ဦးေသာင္ဇာခုတ္ ။ ( တီးတိန္ )
၂၃။ ဦးကီးယ္ိုမန္ ( ဟားခါး ) တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ ၁ ဦး ရွမ္းကိုယ္စားလွယ္ ၁၄ ဦး ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္ ၅ ဦး ခ်င္းကိုယ္စားလွယ္ ၃ ဦး၊ စုစုေပါင္း ၂၃ ဦးတက္ေရာက္လက္မွတ္ေရးထိုးခ့ဲပါသည္။

ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါျပည္နယ္အခြင့္အေရးမ်ား
လြတ္လပ္ေရးယူရန္ မည္သို႔ပင္အေလးထားသည္ဆိုေသာ္လည္း ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား အေရး ျပည္နယ္မ်ားအေရးကို ေအာက္ပါအတိုင္းသတ္မွတ္ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။

အပိုဒ္ ၅ တြင္ ” ေတာင္တန္းေဒသမ်ား၏နယ္တြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ယခုရရွိခံစားလ်က္ရွိေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုံးပါးရန္ မည္သည့္ေဒသတြင္မဆို လုံးဝျပဳမူလိမ့္မည္မဟုတ္။ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား၏ နယ္တြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရွိေၾကာင္း မူအရ လက္ခံသည္။ ” ဟုေဖာ္ျပရာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ တိုင္းရင္းသားေဒသမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကို အသိမွတ္ျပဳ သေဘာတူထားသည္ဟုဆိုရပါမည္။

ပင္လုံစာခ်ဳပ္ အပိုဒ္ ၇ တြင္ ” ေတာင္တန္းေဒသရွိ ျပည္သူတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ အေျခခံအခြင့္အေရးႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ားဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ အခြင့္အေရးႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို ေတာင္တန္းေဒသမ်ား ရရွိခံစားေစရမည္ ” ဟုပါရွိသည္။ တိုင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားအတြက္ အေျခခံ ရပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးကို သတ္မွတ္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ ခြဲထြက္ခြင့္ကို စကားလုံးအတိအက်ျဖင့္မေဖာ္ျပခ့ဲေပ။ သို႔ေသာ္ ” က္ိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ” စကားရပ္ကို မူအရလက္ခံသည္ဟု ေဖာ္ျပထားရာ အမ်ားစုနားလည္မႈအရ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ဆိုလွ်င္ ခြဲထြက္ခြင့္ပါသည္ဟု မွတ္ယူထားၾကေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ ျပည္နယ္မ်ား ခြဲထြက္ခြင့္အား တိက်စြာ ေဖာ္ျပမထားေခ်။

ပင္လုံကတိကဝတ္

ပင္လုံစာခ်ဳပ္ဟုဆိုလွ်င္ ျပည္နယ္မ်ားခြဲထြက္ခြင့္ကိုပါ တပါတည္းတြဲျမင္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းစြာ ေဖာ္ျပထားျခင္း လုံးဝမရွိေပ။

ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပန္ေျပာင္းေရးသားၾကေသာ စာအုပ္မ်ား မွတ္တမ္းမ်ားတြင္မေတာ့ ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ အဓိကေဖာ္ျပခ်က္မွာ ျပည္နယ္မ်ားအေနႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးရအၿပီး ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ပါက ခြဲထြက္လိုပါက ခြဲထြက္ခြင့္ ရွိသည္ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေပးခ့ဲေသာ ကတိဟု ဆိုၾကသည္။ တဖန္ အဆိုပါခြဲထြက္ခြင့္အား မလိုလားေသာ သူ၏လက္ေအာက္တပ္မွဴးမ်ားအားလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က ” ငါတို႔ေတြ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ခ့ဲရင္ တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲမထြက္ပါဘူးကြာ ” ေျဖာင့္ဖ် ခ့ဲသည္ဟု ဆိုၾကသည္။

အဆိုပါအခ်က္မ်ားအား ပင္လုံညီလာခံအတြင္းမွ ကတိကဝတ္မ်ားဟုဆိုႏိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ေတာ့ ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ တိက်စြာေဖာ္ျပထားျခင္းမရွိေပ။ ” ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ မူအရ သေဘာတူသည္ ” ဟူ၍သာေဖာ္ျပထားေပသည္။ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ မေဖာ္ျပထားေသာ ပင္လုံကတိကဝတ္မ်ားဟု ဆိုရမည္။

သုိ႔ေသာ္ ထိုပင္လုံညီလာခံတြင္ေျပာဆိုခ့ဲၾကေသာ ကတိကဝတ္မ်ားသေဘာထားမ်ားကို လက္ေတြ႔ေဖာ္ျပသည္မွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒျဖစ္သည္။ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒတြင္ ပင္လုံကတိကဝတ္မ်ားကို ဥပေဒေၾကာင္းအရ အခိုင္အမာေရးဆြဲေဖာ္ျပခ့ဲသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ အခန္း ၁၀ တြင္ ” ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေရး ” ဟုေဖာ္ျပခ့ဲသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႏွင့္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒသည္ တတြဲတည္း တဆက္စပ္တည္း ျဖစ္ေပသည္။ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ ပင္လုံကတိကဝတ္မ်ားေပၚတြင္ အေျချပဳသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

သုိ႔ျဖစ္ရာ ပင္လုံညီလာခံေျပာလွ်င္ ခြဲထြက္ခြင့္ပါရမည္ဟူေသာ ေျပာဆိုခ်က္မ်ားသည္ မလုံေလာက္ေခ်။ ပင္လုံကတိကဝတ္မ်ားေပၚ အေျခခံသည့္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတြင္မွ ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးကို ဥပေဒအရ အတည္ျပဳသတ္မွတ္သည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေရးသည္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္မပါေသာ္လည္း ပင္လုံကတိကဝတ္တြင္ ပါသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စိုး )


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts