ေလာကပါလ ● “ဂ်ိဳက္” ငွားမလို႔လား
(မုိးမခ) ေမ ၁၃၊ ၂၀၁၆
တေန႔ မိတ္ေဆြေရွ႕ေနတဦးဆီ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ႔သည္။ သူ႔ထံမွအၾကံဉာဏ္ေတာင္းခံရန္အတြက္ ျဖစ္၏။
“ဒုကၡပါဘဲဗ်ာ” ဟု ကၽြန္ေတာ္စကားပလႅင္ခံလိုက္သည္။
“အိမ္ေရွ႕အိမ္က လူေတြတလေလာက္ ခရီးထြက္ၾကမလို႔တဲ႔။ အဲဒါဗ်ာ သူတို႔ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို ေခၚမသြားဘဲ အိမ္ထဲေသာ့ခတ္ထားခဲ႔မယ္တဲ႔။ အမ်ဳိးတေယာက္က ေန႔စဥ္ အစာလာေကၽြးလိမ္႔မယ္။ သူေမ႔မေနရင္ေပါ႔။ အဲဒီ အေတာအတြင္း ေခြးေတြက ေန႔ဆိုရင္ ေဟာင္မယ္။ ညဆိုရင္ အူၾကမယ္။ က်ဳပ္ေတာ့ အိပ္လို႔ကိုရမွာ မဟုတ္ ေတာ႔ဘူး။ အာရုံေနာက္ေနာက္နဲ႔ ျမဴနီစီပယ္ေခၚၿပီး ဆြဲထုတ္ခိုင္းခ်င္ခိုင္း။ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ေပါက္လာလို႔ က်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ အဲသည္အိမ္ကိုသြားၿပီး သင္းတို႔ကိုေသနပ္နဲ႔ပစ္။ အဲ သူတို႔သခင္ေတြျပန္လာတဲ႔အခါ ေဒါသူပုန္ထၿပီး က်ဳပ္ဆီကိုလာၾက။ က်ဳပ္ကို ေသနပ္္နဲ႔ ျပန္ပစ္..”
လက္ကေလးကာ၍ ညင္သာစြာသန္းေဝလိုက္ရင္း ေရွ႕ေနက ေျပာေလသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို ပံုျပင္ေလးတခုေျပာျပမယ္။ ခင္ဗ်ားၾကားဖူးၿပီးသားျဖစ္ေနရင္လည္း ထပ္နားေထာင္။ ဒါ ေလးကို ထပ္ၾကားလိုက္ရရင္ ခင္ဗ်ားေနသာထိုင္သာ ရွိလာလိမ့္မယ္။”
“လူတေယာက္ ေတာလမ္းခရီးတခုမွာ ညႀကီးမင္းႀကီးကားေမာင္းလာရင္း ျဗံဳးခနဲ ကားဘီးေပါက္သြားတယ္။ သူ ကားထဲကထြက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔မွာ ဘီးလဲဖို႔ကားဂ်ိဳက္မွ မပါဘဲကိုး။”
“ေနာက္မွ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ‘အင္းေလ၊ အနီးဆံုးအိမ္တအိမ္သြားၿပီး ဂ်ိဳက္ ငွားရေတာ႔မွာပဲ’။ ခပ္ လွမ္းလွမ္းမွာမီးေရာင္လည္း ျမင္ေနတာမို႔ ‘ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အိမ္ရွင္မအိပ္ေသးဘူး၊ တံခါးသြားေခါက္ ကားပ်က္ ၿပီးဒုကၡေရာက္လာလို႔ ဂ်ိဳက္တခုေလာက္ငွါးပါလားခင္ဗ်ာ’ လို႔ေျပာလိုက္ရင္ ‘ရပါတယ္ဗ်ာ၊ တရပ္ထဲသား ေတြဘဲ၊ ယူသာသြားပါ၊ ကိစၥၿပီးေတာ႔ ျပန္လာေပးေပါ႔’ ေပါ႔ေလ”။
“ဆက္ေလွ်ာက္လာေနတံုး အိမ္ဆီက မီးမွိတ္သြားတာျမင္ေတာ႔ တကိုယ္တည္းဆက္ေျပာေနျပန္တယ္ ‘ေဟာ သူအိပ္ေတာ႔မယ္၊ ငါသြားေႏွာင့္ယွက္ရင္ ေသခ်ာေပါက္စိတ္ဆိုးေတာ႔မွာပဲ၊ ဂ်ဳိက္ငွားခေတာင္ ေတာင္းခ်င္ ေတာင္းဦးမွာ။ ေတာင္းေတာ့လည္း တရပ္ထဲသားခ်င္းေတြ အစိတ္ေတာ့ယူဗ်ာလို႔ေျပာလိုက္ရံုေပါ႔။ ‘ေဟ႔ ေငြ အစိတ္နဲ႔ သန္းေကာင္သန္းလြဲ အိပ္ရာထဲက ထရမွာလားကြ။ တစ္ရာေပးရင္ေပး၊ မေပးႏိုင္ တျခားသြားငွားကြာ’ လို႔ ျပန္ေျပာမွာ ေသခ်ာတယ္”။
“သူအိမ္နားေရာက္ေတာ့ အျမႇဳပ္မထြက္ရံုတမည္ ျဖစ္ေနၿပီ။ လမ္းမပၚက ဆင္းခ်လိုက္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း တဖြ ဖြ ‘တစ္ရာ! ဟုတ္ၿပီ ေပးမယ္တစ္ရာ။ တစ္ျပားမွထပ္ရမယ္ေတာ့ မထင္နဲ႔။ ဘယ္႔ႏွယ္ဗ်ာ ညဥ့္နက္သန္းေကာင္ ကားပ်က္လို႔ ဒုကၡေရာက္ရတဲ႔အထဲ။ ဒီ “ဂ်ဳိက္”ကေလးအတြက္နဲ႔။ ခင္ဗ်ားႀကီးက ရေလလိုေလ အိုတေစၦပဲ’။”
“ဒီလိုနဲ႔ အိမ္အဝေရာက္ ေဒါႀကီးေမာႀကီးနဲ႔တံခါးကို ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္ေတာ႔ အေပၚကလယ္သမားႀကီးက ‘ေဟ႔ ဘယ္သူလဲ ဘာကိစၥလဲ’ လို႔ ထြက္ေအာ္တယ္။ သူကလည္း တံခါးကို ထုေနရာကရပ္ၿပီး ျပန္ေအာ္ ပစ္ လိုက္တယ္။ ‘ဘာကိစၥရမလဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ခင္ဗ်ားရဲ႕ “ဂ်ဳိက္စုတ္” ကိစၥေပါ႔ဗ်၊ သိၿပီလား ကိုယ္ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာ’ တဲ႔”။
အရယ္ရပ္ေသာအခါ စဥ္းစဥ္းစားစားျဖင့္ ေရွ႕ေနကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္၏။
“က်ဳပ္ေရာ ဒီအတိုင္းပဲလားဗ်ာ”
“အစစ္ပဲ။ ေရွ႕ေနတေယာက္ဆီလာၿပီး ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြ မွန္မွန္ကန္ကန္ေပးရမယ့္အစား စိတ္ကူးယဥ္စစ္ပြဲႀကီးတခုေလာက္ကိုဖန္တီးဖို႔ အၾကံဉာဏ္လိုခ်င္ၾကသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲဆိုတာ ခင္ ဗ်ားသိရင္အံ႔ၾသသြားမယ္။ လုပ္ငန္းစပ္တူသမားကို ဘယ္လိုတြယ္ပစ္လိုက္မွာတိို႔၊ အိမ္က ေယာက်္ားကို ဘယ္ လိုႏွက္လိုက္မွာတို႔၊ အဘိုးႀကီးေသတမ္းစာေရးဖို႔ ေပၚတင္ေျပာပစ္လိုက္မွာတို႔။ အဲသည္လူေတြကို ခုနက “ဂ်က္” ပံုျပင္ေျပာျပရတယ္။ သူတို႔အားလံုး စိတ္ေျပသြားၾကပါတယ္ဗ်ာ”။
“ေနာက္ပိုင္း သူတို႔ေတြနဲ႔ဆံုတဲ႔အခါက် ပါတနာနဲ႔လမ္းမွာေတြ႔ေတာ့ ဖက္လွဲတကင္းရွိလွတဲ့အေၾကာင္း၊ ဖုန္းထဲ မွာၾကားရတဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕စကားေတြက ေျပျပစ္လြန္းလို႔ သူမွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ထင္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ အဘိုးႀကီး က သူတို႔တေတြ ရံုးစရိတ္နဲ႔အခြန္အခသက္သာေအာင္ မေသခင္အေမြေတြအားလံုးေပးခဲ့ဖို႔ ေရွ႕ေနနဲ႔ တိုင္ပင္ ေနတာသိလိုက္ရတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ၾကားရေတာ့တာပဲ”
မွန္လိုက္တာဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ားစုက အလြယ္တကူေရွာင္ရွား၍ ရႏိုင္ေသာ အတား အဆီးမ်ားကိုတည့္တည့္ဝင္တိုးရင္း ဘဝကိုေလွ်ာက္လွမ္းေနၾက၏။ အေတြးမွားမ်ား စိတ္ကူးထဲက ရန္သူမ်ားႏွင့္ ႏြားမူးဆူးတိုး တိုက္ရင္းခိုက္ရင္း ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ပ်က္စီးဆံုးရံႈးခံေနၾက၏။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ တေယာက္ ေယာက္က ညနက္နက္မွာလွ်ပ္ျပက္သလို ဒိုးခနဲဒက္ခနဲေထာက္ျပလိုက္သည့္အခ်ိန္ထိ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ဘာ ေတြ လုပ္ေနမွန္းပင္မသိ။
တျမန္မေန႔ည ၿမိဳ႕ထဲမွကၽြန္ေတာ္ျပန္လာေတာ႔ ထမင္းစားခ်ိန္လြန္ေနၿပီ။ ဇနီးသည္ကို ဖုန္းဆက္မထားမိ။ ရွည္ လ်ားလွေသာ ကားတန္းႀကီးေတြထဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ တိုးဝင္ေမာင္းႏွင္ရင္း ေဒါသေရခ်ိန္ေတြ ျမင့္သထက္ ျမင့္လာသည္။ ‘အိမ္ေရာက္၍ စေနတနဂၤေႏြ ကားတန္းေတြထဲမွာ ကိုယ္ပိတ္မိေနတယ္ကြာ’ ဟုဇနီးကိုေျပာလွ်င္ သူမက ‘ၿမိဳ႕ထဲကထြက္မလာခင္ ဘာျဖစ္လို႔ဖုန္းမဆက္တာလဲ’ ဟုေမးမည္။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္က ‘ေဟ့ ဘာထူး မွာလဲ၊ ခုကိုယ္ကအိမ္ျပန္ေရာက္ေနမွဟာကို’။ မိန္းမက ‘ဟုတ္တယ္ကၽြန္မကလည္း အိမ္မွာေလ ရွင့္ဆီက တယ္ လီဖုန္းသံကိုေမွ်ာ္ရင္း တေန႔လံုးအိမ္မွာေနေနရတာ ရွင့္သိရဲ႕လား’။ ကၽြန္ေတာ္က ‘အခ်စ္ရူးေလးတေယာက္လို မင္းကိုနာရီမလပ္ ဖုန္းဆက္ရေလာက္ေအာင္ ငါကအားေနတာမဟုတ္ဘူးကြ’။ မိန္းမက ‘အေတာ္လာတဲ့ လူပါ လား၊ ရတယ္ ေနာက္ကၽြန္မကို ဘယ္ေတာ႔မွဖုန္းမဆက္နဲ႔’။
ထိုအခ်ိန္ အိမ္ဝိုင္းအတြင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ဝင္လာခဲ႔ၿပီ။ စိတ္ေတြလည္း ဗေလာင္ဆူေနၿပီ။ ကားထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ခုန္ ထြက္ၿပီး တံခါးကိုေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ အိမ္အေပၚထပ္ျပဳတင္းေပါက္ကို ဇနီးသည္တြန္းဖြင့္လိုက္ခ်ိန္ တို႔ တထပ္တည္းက်ေန၏။
‘ကဲ..ဆိုစမ္း’ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။
သူမက ေလေျပကေလးျဖင့္
‘ဟုတ္ကဲ႔… “ဂ်ဳိက္”ကေလးတခုတေလမ်ား ငွားခ်င္သလားလို႔ပါရွင္’
…………………
[ဝန္ခံခ်က္။ Reader’s Digest Classic Read 2013 မွ RD Classic December 1954, J.P McEvoy ၏ “Wanna borrow a jack? ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆိုပါသည္။]
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
