အရွင္ဇဝန ( ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း) – ေက်းဇူးစကားႏွင့္ ရင္ခုန္ေမာ္ကြန္း
(မိုးမခ) ေမ ၁၀၊ ၂၀၁၆
ငယ္စဥ္အခါက မက္ခဲ႔ရေသာအိမ္မက္တို႔သည္ အခ်ိန္ကာလအကန္႔ တကန္႔ ေရာက္ေသာအခါ ပုံစံတမ်ိဳးေျပာင္းသြားတတ္ ေၾကာင္း ဘဝေပးအသိျဖင့္ သိလိုက္ရသည္။ ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္ျမတ္နိုး၍ ကဗ်ာေတြမွ ေလာကအလွထဲ တိုးဝင္ ခံစားမိေသာ ကာလတခုရွိခဲ႔သည္။ တျခားသူတို႔ ဖန္တီးေသာ ကဗ်ာမ်ားကို တျမတ္တနိုး ခံစားရင္း ကိုယ္တိုင္လည္း ကဗ်ာမ်ားကိုထုဆစ္ ခဲ႔ၾကသည္။ တခ်ိန္တြင္ ကဗ်ာတို႔ ဖူးပြင္႔ ေစသည့္ ရင္ဘတ္ပိုင္ရွင္ ဥယ်ာဥ္မွဴးဟူေသာဂုဏ္ကို ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ခဲ႔ဘူးသည္။
ျမန္မာျပည္၏ ၈၈ သမိုင္းလွဳိင္းတံပိုးျဖင့္ မုန္တိုင္းထန္ေသာ သကၠရာဇ္တို႔ၾကား ႏွလုံးသားျဖင့္ ေလာကကို ရွဳစားသူ လူတေယာက္အတြက္ ျပည္သူတို႔၏ နက္ရွဳိင္းေသာ ဘဝအနာသည္ ကိုယ္ေတြအတြက္လည္း ရင္ဝအနာျဖစ္ခဲ႔ရသည္။ မီးေတာက္မီးလွ်ံတို႔ျဖင့္ ေလာင္က်ြမ္းေနသူတို႔ကို ဆြဲထုတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ေလာကငရဲထဲ ကိုယ္ေတြကိုယ္တိုင္ ေလာကဓံ မီးျပင္းျပင္း အေလာင္ျမိဳက္ကိုခံလိုက္ရသည္။ ေလာကငရဲထဲက ဒဏ္ရာကို ကဗ်ာေဆးျဖင့္ကုသရင္း ကြန္ကရစ္ေတာထဲ ခရီးခဲကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ရသည္။
ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ရေသာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း ပုံစံမ်ိဳးစုံစြာကို ဘဝဒဏ္ရာ အျဖစ္ျဖင့္ သိမ္းဆည္း ရရွိခဲ႔သည္။ ျမင္ေတြ႔မိသမွ်ကို ျပန္လည္ ပုံေဖာ္မိသည္မ်ားထဲက တခ်ိဳ႕ကို စာဝါက်တို႔အျဖစ္ ပုံေဖာ္ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ဒီအထဲ အတူတူ အံတင္းခံေဖာ္ရဲေဘာ္မ်ား တေယာက္ျပီးတေယာက္ ေရာဂါေဝဒနာေတြႏွင့္ နပမ္းလုံးရင္း နာတာရွည္ေရာဂါသည္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔လည္း စားဝတ္ေနေရး ခရီးခဲထဲ ဘဝ နလံမထူပဲရွိၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ေတာ္လွန္ေရးခရီးကို မ်က္ေစ့မွိတ္ စြန္႔ခြာရင္း ဘဝနံရံ ျခားေသာ တမလြန္ဆီ ေျပးခိုဝင္သြားၾကရွာသည္။ ဒီေတာ့ သူတို႔၏ အျဖစ္သနစ္ ျမင္ကြင္းမွ ရလာေသာ အနာ တို႕က နရသိန္မွ ေနာက္ဆက္တြဲ မလိုခ်င္ပဲရေသာ အနာတို႔ ျဖစ္ရျပန္သည္။
ထိုစိတ္ႏွင့္ ကိုယ္ေပၚက ဒဏ္ရာမ်ားစြာတို႔ကို ကဗ်ာအျဖစ္ အသြင္းေျပာင္းၾကည့္ဖူးသည္။ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ရင္ထဲရွဳိက္သံတိုင္းကို ကဗ်ာဝတ္ရံု ဆင္သဖို႔ မတတ္ႏွဳိင္ခဲ႔။ စကားေျပ အျဖစ္ ဖြင့္ထုတ္လိုက္ျခင္းက ရင္ႏွင့္ ထမ္းထားရေသာ ဒဏ္ရာအထုတ္၏ ဝန္ တခဏတာ ေလွ်ာ့သြားသလိုရွိသည္။ ဒီလိုႏွင့္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ကိုယ့္နေဘးမွ ဘဝ ရွင္သန္ျခင္းစံအိမ္ မီးမွိတ္ျပီး တခန္း တကဏၭ လိုက္ကာခ်ခဲ႔သူေရာ ရွင္သန္က်န္ရစ္သူေရာ သူတို႔၏ သမိုင္းအေပၚ တာဝန္ေက်ပြန္ခဲ႔မႉတို႔ကိုစာစီ ၾကည့္ရင္း တေယာက္ျပီး တေယာက္ အေၾကာင္းက တပုဒ္ျပီးတပုဒ္ ေသာ စာတို႔ျဖစ္လာရသည္။ စကားေျပ အစီအကုံးႏွင့္ အက်ြမ္း တဝင္မရွိခဲ႔ျခင္း ေၾကာင့္ စာစီကုံးေသာအခါ အစပထမက စကားေျပာဟန္ေတြ ျဖစ္၍ေနသည္။ ထိုမွ တဖန္ ေရးဟန္ကို ကူးေျပာင္းေရးဖြဲ႔ခဲ႔ သည္။
ယခုဤစာအုပ္ပါ စာပန္ခ်ီးအမႉန္းခံ သူတို႔၏ ဘဝရုပ္ပုံ တပိုင္းတစသည္ သူတို႔ေတြ သမိုင္းခရီးထဲ ထိေတြ႔မိခိုက္မွ စိတ္ထဲ စြဲေနေသာ ျပကြက္ကို ေရးဖြဲ႔လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ရုပ္ပုံလႊာေရးေသာ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ကိုယ့္ဆြဲမည့္သူ၏ ပကတိ ရုပ္ဟန္ထဲမွ သူ႔အနုပညာ ကသိုဏ္းထဲ ထိရွမိေသာ ဟန္ကို ပဓာနထားေရးဆြဲပါသည္။ စိတ္ထဲျငိေသာ အကြက္ကို အမိအရ ပုံေဖာ္ပါသည္။ ဤ အတိုင္းပင္ ကိုယ္ႏွင့္ ရက္ရွည္လမ်ား အတူတူထိေတြ႔ေနရသူျဖစ္ေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ဘဝ ေတြထဲက ရင္ထဲ ထိရွမိသည္ကိုသာ ယူျပီး စာပန္းခ်ီ ခ်ယ္သလိုက္ပါသည္။ ျမင္ေတြ႔ထိရွေသာအရာတို႔ကို စာေရးသားလိုက္ေသာအခါ ရွင္သူအေၾကာင္းေကာ ေသဆုံးသြားခဲ႔သူေတြ အေၾကာင္းပါ ပါဝင္လာသည္။
ဒီစာအုပ္တြင္ေတာ့ ေလာကၾကီးထဲက ထြက္ခြာသြားသူတို႔၏ ရုပ္ပုံလႊာကိုေရြးထုတ္စီစဥ္လိုက္ပါသည္။ ယခုစာအုပ္ပါသူတို႔ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား အသက္ပင္ ေပးသြားၾက ေသာ ၾကီးမားေသာ သမိုင္းကို မိမိစာေၾကာင့္ မေသးသိမ္ေစလို။ ဤသည္မွာ အရင္းခံ စိတ္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္စာေၾကာင့္ ဘဝေပး တာဝန္ေက်ခဲ႔သူတို႔ တန္ဖိုး ပိုမိုျမင့္ဖို႔ စိတ္ေဇာျဖင့္္သာ အာထုတ္ ေရးသား မည္ဟူေသာ ဆႏၵသည္ ယခု စာမ်ားေရးစဥ္ ပႏၷက္ခ်ထားေသာ သႏၷိဌာန္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာမက်ြမ္းေသာ မုဆိုးလို စကားေျပ ႏွင့္မယဥ္ပါးေသာ အျဖစ္က ကိုယ္ေရးေသာ စာတို႔ကို လိုရာမေရာက္ေစမွန္း သိပါသည္။ သိပင္ သိေသာ္လည္း ဘဝႏွင့္ရင္းခဲ႔ၾကသူတို႔၏ တကယ့္ အျဖစ္မွန္ ဘဝကို စာမွတ္တမ္း အျဖစ္ တခမ္းတနား မျဖစ္ေသာ္လည္း နိုင္သမွ် ျဖင့္အားထုတ္ရင္း စာတအုပ္အျဖစ္ စုစည္းမိျခင္း ျဖစ္သည္။ စာ အျဖစ္ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ ေသာအခါ ကဗ်ာ မ်ားေရးဖြဲ႔သူ အျဖစ္မွ စကားေျပေရးဖြဲ႔သူ အျဖစ္ စတင္ၾကိဳးပမ္းမိေသာအခါ စာအပုဒ္တိုင္းလိုလိုကို ကဗ်ာတပုဒ္ေရးစဥ္ကလို ရင္ထဲ ထိထိရွရွ ခံစားမိမွ ခ်ေရး ျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္ပါသည္။ လွဳပ္ရွား သြားလာေနထိုင္ခဲ႔သည္မ်ားကို အာရံု မိသလို ေရးျဖစ္ပါသည္။
ေထာင္သံတိုင္ၾကားက ျမင္မိသမ်် မ်ားကို မိမိေနရာမွ ျမင္မိသလို ေရးခ်ယ္ လိုက္ျခင္းသည္ အေရးခံ သူ၏ ခေရေစ့ တြင္းက် ဘဝအစိတ္အပိုင္းမဟုတ္ပဲ စာေရးသူ ႏွင့္ထိေတြ႔မိသမွ်ထဲက ကိုယ္ကသူတို႔အေပၚ အျမင္မွ်သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တျခားသူတဦးတေယာက္ေယာက္က ယခု ေရးထားသူမ်ား အေပၚ တထပ္တည္း ျမင္သူ ရွိသလို မျမင္သူလည္းရွိႏွဳိင္ပါမည္။
ယခုစာအုပ္ သည္ ေထာင္တြင္း အတူျဖတ္သန္းခဲ႔ေသာ ရဲေဘာ္တို႔၏ အေၾကာင္းခ်ည္းမဟုတ္။
၈၈ မတိုင္ခင္ထဲက အတူတူ စာေရးဖက္ကဗ်ာေရးဖက္ ၈၈ သမိုင္းကို အတူတကြ ျဖတ္သန္းဘက္ ရဲေဘာ္တိုက္ေမာင္း အေၾကာင္းလည္း ပါဝင္ပါသည္။ သူကားေထာင္က်ခဲ႔သူမဟုတ္ေသာ္လည္း ႀကီးမားေသာသူ၏ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား မွႉတို႔ကို အေလးအျမတ္ျပဳခ်င္၍ ျဖစ္ပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးခရီးခဲအတြင္း သူႏွင့္ ထိစပ္ဖူးသူမွန္သမွ် သူ႔ကို တဖြဖြ တသသ ရင္ထဲက ခ်ီးေျမွာက္မႉတို႔ျဖင့္ ဂုဏ္တင္ ေျပာၾကျမဲျဖစ္သည္။သူ႔အေၾကာင္းက သူေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမမွာ အတူတူေနခဲ႔သူေတြ၏ မ်က္ျမင္ အျဖစ္အပ်က္တို႔ျဖင့္ တသီးတသန္႔ စာတအုပ္ေရးသင့္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးသားေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္မိမိက ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမမေရာက္ခင္ ႏွစ္မ်ားတြင္သာ အတူတူလက္တြဲေဖာ္ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ဒီေတာ့ သူ၏ ေတာ္လွန္ေရး ဘဝ မ်ားကို ေရးမျပႏွိဳင္ျဖစ္ရသည္။ ဒီေတာ့ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ႏွင့္ထိစပ္မိသမွ်ထဲက သူ႔အေၾကာင္းကို ခ်ယ္မႉန္းျပီး သူ႔ကို တန္ဖိုး ထားဂုဏ္ျပဳလိုသည္။ သူရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် ေရးၾကဖို႔ ဒီလိုေရးျခင္းသည္ သူတို႔ခ်စ္ေသာ ကိုတိုက္ေမာင္း အေၾကာင္းကို ဖြင့္ဆိုျခင္းထက္ သူတို႔ျဖတ္သန္းေသာသမိုင္းတခုကို မွတ္တမ္းျပဳျခင္း ပါဟု တိုက္တြန္း ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ဤ စာမ်ားကိုေရးျဖစ္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးေသာ မိုးမခ တာဝန္ခံ ေမာင္ရစ္ကို ပထမဦးစြာ ေက်းဇူးတင္ စကားဆိုခ်င္ပါသည္။ ေမာင္ရစ္သာ သူဝက္ဘ္ဆိုဒ္တြင္ ေနရာတခုေပး ေဖာ္ျပခဲ႔ျခင္းမရွိလ်ွင္ စာတအုပ္ ျဖစ္သည္အထိ ေရးျဖစ္မည္မထင္။ ထို႔ေၾကာင့္သူ႔ေစတနာႏွင့္ ေနရာေပးမႉကို အေလးထား မွတ္တမ္းျပဳပါသည္။
ထိုေနာက္ ဒီစာအုပ္အတြက္ စိတ္ရွည္ရွည္ ေစာင့္စားရင္ စာတအုပ္ျဖစ္သည္အထိ တာဝန္ယူေပးေသာ စာေရးဆရာ သာေအးညကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။ စာအုပ္အတြက္ အမွာစာေရးသားေပးေသာ စာေရးဆရာေအာင္ေမာ္ ႏွင့္ ဆရာမၾကီး ေဒၚစမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာဝတီ) တို႕ကိုလည္း အထူးပင္ ေက်းဇူးစကားဆိုခ်င္ပါသည္။ မိမိေရးေသာစာတို႔ ဟိုနားသည္နား တပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စသာ ျမင္ဘူးသူမိမိအတြက္ စာတအုပ္ အျဖစ္ အားထုတ္ရျခင္း၏ ရင္ခုန္ရသ သည္ ဘဝတြင္ ပထမဦးဆုံးခံစားရေသာ စိတ္ လွဳပ္ရွားမႉပင္ျဖစ္ပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
