(မုိးမခ) ေမ ၉၊ ၂၀၁၆
ပါရီၿမိဳ႕ႀကီး က်ဆံုးေတာ့
ငါဟာ ေပါက္တူးကို ေတာင္ကမ္းပါးကေနပစ္ခ်ခဲ့
ေအာင္ၿပီ ေအာင္ၿပီ ေအာင္ၿပီလို႔ေအာ္
အမွတ္စာရင္းကို စိတ္ဝင္စားေနခဲ့ၿပီ
စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ လူအုပ္ထဲ
ငါဟာ ေဂ်ာ္နီလို ဝါးကားခဲ့
စာအုပ္ဆိုင္ေထာင့္မွာ
ဖုန္တက္ေနတဲ့
သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဘာသာျပန္ဝတၳဳလို
ငါဟာ တေၾကာင္းဖတ္
တရက္စဥ္းစား
ပ်င္းသနားတယ္
ဒါေပမယ့္ ဖရီဒါခါလိုဆိုရင္
ငါက သူ႔ရင္သားေတြကိုပဲ သိတာပါ
ဘာမွရွက္စရာမရွိဘူး
ျမစ္ေတြဟာ ဓမၼတာလို
စီးဆင္းသြားတာပဲ
ေတာင္ေတြဟာ ကမၻာႀကီး
လိင္စိတ္ႂကြတုန္း ျဖစ္ရတာ
ႏိုင္ငံေရးကို ေရွာင္ေနရတယ္ဆိုေတာ့
မင္းတို႔ ႏိုင္ငံေရးက
မင္းတို႔အေႂကြးရွင္လား
သူ႔႐ုပ္ကေလးရဲ႕ အခုိက္ဓာတ္က
အရင္ သူ႔စကတ္သူဖုန္းေနတာကေနာက္
မြန္႐ိုးဟာ မိန္းမပဲ
မွတ္သားလိုက္ၾက
ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ မီးျမစ္နံေဘးလဲ
သစၥာပန္းေတြ ပြင့္မွာပဲ
မင္း ျငင္းစမ္း
အႏုပညာဟာ မားဆိုးေခါင္းကို မျဖတ္ခင္အထိ
ရွိေနေသးတာကို မင္း ျငင္းစမ္း
ျပားၿပီး ဦးေႏွာက္အရည္ေတြ
လမ္းေပၚစီးေနတဲ့
အဲဒီေခါင္းႀကီးကေန
ေခတ္ႀကီးတခု ထြက္လာတာကို
မင္းျငင္းစမ္း
ေဆးျပင္းလိပ္ကို ကိုက္ခဲ့ၿပီးၿပီ
ပလီပလာေတြ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ
အခ်စ္စစ္နဲ႔လည္း ေတြ႕ၿပီးၿပီ
အခ်စ္ကေလးျမရဲ႕ နဖူးက
အမာ႐ြတ္ကေလးကိုလည္း
မက္မက္စက္စက္ နမ္းခဲ့ၿပီးၿပီ
ႏိုင္ငံေရးကို
ထည့္ေရးရမယ္ဆိုေတာ့
ဆိုဗီယက္ယူနီယံလည္း ၿပိဳကဲြၿပီးၿပီ
ဘာလင္တံတိုင္းလည္း ၿပိဳခဲ့ၿပီးၿပီ
စစ္မုန္းသူ ျပည္သူတေယာက္အေနနဲ႔
ေဂ်ာ့ဘုရွ္ကိုလည္း
ဖိနပ္နဲ႔ ေပါက္ခဲ့ၿပီးၿပီ
ေခတ္ႀကီးက ေ႐ြ႕ေနတာပါ
ငါ့ကိုယ္ေပၚက
မွည့္နီေတြကလည္း ေ႐ြ႕ေနတာ
႐ြိင္းေတြ ဖလိုးေတြကလည္း ေ႐ြ႕ေနတာ
ငလ်င္ဆိုတာ ျပတ္ေ႐ြ႕ေၾကာ
ကမၻာ့ေက်ာက္ခ်ပ္ႀကီးေတြ ေ႐ြ႕ေနတာ
လက္ဝါးကပ္တိုင္မွာ သံငုတ္႐ိုက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘုရားလိုလိုနဲ႔
မေ႐ြ႕တဲ့အစဲြ
မေ႐ြ႕တဲ့ ေတြးသူေက်ာက္႐ုပ္
မင္းတို႔ ကိုယ္ေပၚက တက္တူးလို
ေသသည္အထိလည္း ဘယ္မွမေ႐ြ႕
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ မီး႐ႈိ႕ ဆႏၵျပ
ေစာလူးေရ
မင္း ေသရစ္ေပေတာ့။ ။
လင္းခါး
၂၈-၃-၂၀၁၆
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
