သခ်ၤာပညာေတာ္သင္ဘ၀ ႏွင့္ သခ်ၤာဆရာတစ္ဦး၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ား (၁၅ မတ္လ ၂၀၀၂ – ေဒါင္းစာေပမွ ထုတ္ေ၀ေသာစာအုပ္) မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖၚျပျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒါင္းစာေပမွ အမွာစကားတြင္ “ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အျငိမ္းစားသခ်ၤာပါေမာကၡ ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း၏ ငယ္စဥ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပညာသင္၊ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ေဒါက္တာဘြဲ႔ပညာေတာ္သင္ ႏွင့္ ဆရာအေတြ႔အၾကံဳမ်ားျဖစ္သည္။ ဆရာၾကီးဦးခင္ေမာင္လတ္ နွင့္ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔၏ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္သ ဆရာေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း၏ မိဘအေမြ ေပါ့ပါးရႊင္လန္းေသာ အေရးအသားျဖင့္ ေရးသားခဲ့ေသာေဆာင္ပါးမ်ား” ဟု ေဖၚျပထားပါသည္။
သခ်ၤာပညာေတာ္သင္ဘ၀
(၁)
ကြ်န္ေတာ္သည္ အျခားေသာသူမ်ား၏ ႏိုင္ငံျခားအေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို မဂၢဇင္မ်ားတြင္ ဖတ္ဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့အား အလားတူအေတြ႔အၾကံဳ ေရးရန္တိုက္တြန္းသည့္အခါတိုင္း ေရးရန္ျငင္းဆိုခဲ့ပါသည္။ ျငင္းဆိုရသည့္ အေၾကာင္းႏွစ္ခုရွိပါသည္။ တစ္ေၾကာင္းမွာ အျခားသူမ်ားေရးသကဲ့သို႔ ဖတ္ေကာင္းပါမည္လား ဟူေသာ စိုးရိမ္မႈျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားမွာ အမ်ားစိတ္၀င္စားဖြယ္ရမရွိဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္၏ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အေတြ႔အၾကံဳမ်ားမွာ အျဖစ္အပ်က္အားျဖင့္ ေျပာျပစရာမရွိပါ။ အေတြးအေခၚ ေျပာင္းလဲေရးဖက္တြင္သာ ေျပာစရာမ်ားပါသည္။
ေရွးဦးစြာ ကြ်န္ေတာ္ႏိုင္ငံျခား မသြားမီ အေျခအေနမ်ားကို အနည္းငယ္ ရွင္းျပလိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ၁၉၆၅ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ သခ်ၤာဘာသာျဖင့္ M.A ဘြဲ႔ကို ရရွိခဲ့ပါသည္။ ယခုေခတ္တြင္ သခ်ၤာဘာသာ M.Sc ဘြဲ႔သာရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၆၄ခုႏွစ္မတိုင္မီက ပညာေရးစနစ္တြင္ သခ်ၤာကို သိပၸံဘာသာရပ္မ်ားႏွင့္ တြဲယူမွ B.Sc, M.Sc ဘြဲ႔တို႔ကို ရရွိပါသည္။ ၀ိဇၹာ ဘာသာရပ္မ်ားျဖင့္ တြဲယူလွ်င္ B.A, M.A ဘြဲ႔မ်ားကိုသာ ရရွိႏိုင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အဂၤလိပ္ဘာသာ စာေပ (English Literature) ႏွင့္ တြဲသျဖင့္ သိပၸံဘြဲ႔ မရရွိပဲ ၀ိဇၹာဘြဲ႔ကိုသာ ရရွိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခုေခတ္တြင္ သခ်ၤာဘြဲ႔ကို ယူခ်င္လွ်င္ ၀ိဇၹာဘာသာမ်ားျဖင့္ တြဲခြင့္ပင္ မရွိေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သခ်ၤာဆိုလွ်င္ သိပၸံဘြဲ႔သာ ျဖစ္လာပါသည္။
မဟာ၀ိဇၹာဘြဲ႔ ရရွိျပီး Ph.D ေခၚ ပါရဂူဘြဲ႔အတြက္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပညာေတာ္သင္သြားရန္ ေလွ်ာက္ထားသည့္အခ်ိန္ အေတာအတြင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ေထာင္က်သည္။ သားႏွင့္သမီး အျမႊာကေလးကို ရရွိခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ ေလွ်ာက္ထားသည့္ကိစၥ အေကာင္အထည္ေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့တြင္ ယခင္ကေလာက္ ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ သြားလိုစိတ္သည္ မျပင္းျပေတာ့ေခ်။ မျပင္းျပေတာ့ဟု ဆိုမဲ့အစား လံုး၀မသြားခ်င္ေတာ့ဟု ေျပာလွ်င္ ပို၍မွန္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္သြားရန္ ျငင္းဆိုခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ အေသးစိတ္မေျပာလိုေတာ့သည့္ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ၁၉၆၈ခုႏွစ္တြင္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသို႔ ေလယာဥ္ခရီးျဖင့္ သြားခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ပါ၀င္သူမ်ားမွာ ေဒါက္တာသိမ္းျမင့္ (ယခုအခါ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး၊ ေရႊဘိုေကာလိပ္) ျဖစ္ပါသည္။
ယခုဆက္လက္၍ ပါရဂူဘြဲ႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ကမၻာ့အေျခအေနႏွင့္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ အေျခအေနမ်ားကို ေျပာျပလိုပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔နားလည္သည္မွာ ပါရဂူဘြဲ႔ ဟူသည္ ပညာရပ္ တစ္ခုအတြက္ အျမင့္ဆံုးေသာ ဘြဲ႔ျဖစ္သည္။ ထိုဘြဲ႔ကို ရရွိရန္ ကံ၊ဥာဏ္၊ ၀ီရိယ မ်ားစြာ လိုသည္။ စာေတာ္ရံု၊ စာဖတ္ႏိုင္ရံု၊ က်က္ႏိုင္ရံု၊ စာေမးပြဲ ေအာင္ရံုႏွင့္လည္း မလံုေလာက္ပါ။ စာေမးပြဲ ဟူသည္ကား ရွိျပီးသား အခ်က္အလက္မ်ားကို မွတ္မိျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။
ပါရဂူဘြဲ႔ ရရွိရန္ လိုအပ္သည္မွာ မည္သူမွ် မေတြ႔ဖူးေသးေသာ အခ်က္အလက္ မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ ေပးရန္ လိုသည္ဟု နားလည္ထားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မည္သူမွ် မေျဖရွင္းေသးေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းေသာ နည္းလမ္းမ်ား မည္သူမွ် မေတြ႔ရွိေသးေသာ သက္ေသျပခ်က္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ျခင္း အားျဖင့္လည္း ပါရဂူဘြဲ႔ ရရွိႏိုင္ေပသည္။
ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ၁၉၆၅ခုႏွစ္ မတိုင္မီက ကမၻာ့တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ပါရဂူဘြဲ႔ ရရွိရန္ အလြန္ခဲယဥ္းခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ ပညာဗဟုသုတႏွင့္ ဥာဏ္ပညာ ၾကီးမားသူမ်ားပင္လွ်င္ ပါရဂူဘြဲ႔ကို မရရွိခဲ့သည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ၾကားဖူးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကံေကာင္းရန္လည္း အေရးၾကီးသည္ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကံဟု ဆိုရာ၌ အေၾကာင္းမ်ားစြာ ရွိေနသည္။ အေရးၾကီးေသာ အရာႏွစ္ခုမွာ ဘာသာရပ္ေရြးခ်ယ္ျခင္း ႏွင့္ ဆရာေရြးခ်ယ္ျခင္း တို႔ ျဖစ္သည္။
ဘာသာရပ္ ဟူရာ၌ ရူပေဗဒ၊ ဓာတုေဗဒ၊ သခ်ၤာ၊ ဇီ၀ေဗဒ စေသာ ဘာသာရပ္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ယခုေဖာ္ျပလိုေသာ ဘာသာရပ္မွာ ယင္းဘာသာရပ္မ်ား တစ္ခုစီထဲတြင္ ျပန္၍ ခြဲထားေသာ ဘာသာရပ္ခြဲမ်ားကို ဆိုလိုသည္။
ဤေဆာင္းပါးသည္ သခ်ၤာႏွင့္ သက္ဆိုင္သျဖင့္ သခ်ၤာအေၾကာင္းကို အဓိက ထား၍ ေျပာပါမည္။ သခ်ၤာတြင္ ေရွးအခါကစျပီး ရွိခဲ့ေသာ ဘာသာခြဲမ်ားမွာ ဂဏန္သခ်ၤာ (Arithmetic)၊ အကၡရာသခ်ၤာ (Algebra)၊ ဂ်ီၾသေမၾတီ (Geometry) တို႔ျဖစ္သည္။ ထိုမွ တဆင့္ ကဲကုလ (Calculus)၊ ယုတၱိေဗဒ (Logic)၊ အစုသီအိုရီ (Set Theory)၊ ျဒပ္မဲ့အကၡရာသခ်ၤာ (Abstract Algebra)၊ သရုပ္ခြဲနည္းပညာ (Analysis)၊ ေတာ္ေပၚေလာဂ်ီ (Topology) တို႔ ေပၚေပါက္လာ ျပန္သည္။
ယင္းဘာသာခြဲမ်ားတြင္လည္း ေနာက္ထပ္ ဘာသာခြဲမ်ား ရွိျပန္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဘာသာခြဲတစ္ခုကို ပညာဗဟုသုတ အတြက္ ေလ့လာနည္း ႏွင့္ အျခားေသာ ၀ိဇၹာ၊ သိပၸံ ပညာရပ္မ်ားတြင္ အသံုးခ်ရန္ ေလ့လာေသာ နည္းမ်ားျဖစ္လာသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဘာသာခြဲမ်ား ေပၚဖြားလာေလရာ ယခုအခါတြင္ သခ်ၤာတစ္ခုတည္းတြင္ ဘာသာခြဲမ်ား ႏွစ္ရာေက်ာ္ ရွိေနျပီဟု သိရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘာသာရပ္ကို ေရြးျခင္းသည္ အလြန္အေရးၾကီးလွ ပါသည္။ ဥပမာ ပါရဂူဘြဲ႔ အတြက္ က်မ္းျပဳလိုေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ အကၡရာသခ်ၤာ ကဲ့သို႔ေသာ ဘာသာရပ္ကို ပါရဂူက်မ္းျပဳစုရန္ ေရြးခ်ယ္သူသည္ ကိုယ္တိုင္တီထြင္ဖို႔ ေနေနသာသာ ယခင္က ပညာရွင္မ်ား၏ ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားကို ေလ့လာ၍ပင္ မကုန္ႏိုင္ရွိေနေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ဘာသာကို ေလ့လာသူအဖို႔ ယခင္က ပညာရွင္မ်ား၏ ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားကို အခ်ိန္တိုတိုျဖင့္ ေလ့လာႏိုင္သည့္အတြက္ ထိုဘာသာရပ္တြင္ သုေတသန လုပ္ႏိုင္သည့္ အဆင့္ကို ျမန္ျမန္ေရာကသည္။ သို႔ျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္တီထြင္မႈ မ်ားကို ျမန္ျမန္လုပ္ႏိုင္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘာသာရပ္ အေရြးမွား၍ ငါးႏွစ္တိုင္တိုင္ ေနျပီးမွ မဟာသိပၸံဘြဲ႔သာ ရရွိျပီး၊ ပါရဂူဘြဲ႔အတြက္ က်မ္းမျပဳစုႏိုင္ခဲ့ေသာ ဆရာၾကီးတစ္ဦးက သူ၏ ေနာင္လာေနာင္သားမ်ား လမ္းမွားမလိုက္မိေစရန္ ဤသို႔ ဆံုးမခဲ့သည္ကို ၾကားဖူးသည္။
“မင္းတို႔တေတြ ပညာကို ေလးေလးနက္နက္ တတ္ခ်င္သလား၊ သို႔မဟုတ္ ဘြဲ႔ထူး၊ ဂုဏ္ထူး အဆင့္ျမင့္ျမင့္ လိုခ်င္သလား ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ပါ။ အကယ္၍ ဘြဲ႔ထူး၊ ဂုဏ္ထူးကို အေလးမထားပဲ ပညာကိုပဲ ေလးေလးနက္နက္ တတ္ခ်င္ရင္ သခ်ၤာစစ္စစ္ (Pure Mathematics) ဘာသာခြဲေတြ ျဖစ္တဲ့ အကၡရာသခ်ၤာ၊ ဂ်ီၾသေမၾတီ၊ ယုတၱိေဗဒ စတာေတြကို ေရြးေပါ့။ သို႔ေပမဲ့ ဘြဲ႔ထူး၊ ဂုဏ္ထူး အဆင့္ျမင့္ျမင့္ကို ျမန္ျမန္လိုခ်င္ရင္ေတာ့ သခ်ၤာစစ္စစ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဘာသာခြဲေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရြးေလနဲ႔”
“အသံုးခ်သခ်ၤာ (Applied Mathematics) ဘာသာခြဲေတြကို ေရြးၾက၊ ဥပမာ အကၡရာသခ်ၤာကို စီးပြားေရးဘာသာရပ္မွာ အသံုးခ်တဲ့ ဘာသာမ်ိဳးတို႔၊ ဂ်ီၾသေမၾတီပညာကို စက္မႈသိပၸံမွာ သံုးတဲ့ဘာသာမ်ိဳး၊ အဲဒါမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္ရမယ္”
“ဥပမာကြာ အကၡရာသခ်ၤာကို စီးပြားေရးဘာသာရပ္မွာ အသံုးခ်တဲ့ ဘာသာကို က်မ္းျပဳမဲ့သူဟာ အကၡရာသခ်ၤာကိုလည္း သာမာန္ဘြဲ႔လြန္ ေက်ာင္းသာေလာက္ နက္နက္နဲနဲ တတ္စရာမလိုဘူး၊ စီးပြားေရးပညာကိုလည္း သိပ္နက္နက္ နဲနဲ သိဖို႔မလိုဘူး။ သို႔ေသာ္ ဒီႏွစ္ခုေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့ အခါမွာ အကၡရာသခ်ၤာကိုလည္း စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြထက္ တတ္တယ္။ စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြ မသိတဲ့ အကၡရာသခ်ၤာေတြကိုလည္း ကိုယ္ကသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါရဂူဘြဲ႔အတြက္ က်မ္းကိုလည္း အလြယ္တကူ ျပီးႏိုင္တယ္။ ငါကေတာ့ အခ်ိန္လည္း ေႏွာင္းသြားျပီ။ အသိေနာက္က်သြားျပီ။ ေနာက္လူေတြ ဒီလိုအမွားမ်ိဳး မမွားေစနဲ႔”
ပါရဂူဘြဲအတြက္ လမ္းညႊန္ေပးေသာ ဆရာသည္လည္း အလြန္ အေရးၾကီးေၾကာင္းကို ေျပာသံၾကားဖူးခဲ့သည္။ ဆရာသည္ ဘာသာရပ္ကို ကြ်မ္းက်င္သူ ျဖစ္ရမည္မွာ ထင္ရွားသည္။ ၄င္းအျပင္ ဆရာသည္ ပါရဂူဘြဲ႔အတြက္ ျပဳစုမည့္ က်မ္း၏ ေခါင္းစဥ္ကို ေရြးေပးျခင္း၊ ေရြးေပးထားေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ လိုက္ေသာက်မ္းမ်ားကို ညႊန္ျပႏိုင္ျခင္း၊ ေျဖရွင္းရမည့္ (သခ်ၤာ) ျပႆနာကို အေသအခ်ာ ေရြးေပးႏိုင္ျခင္း ဟူေသာ အရည္အခ်င္းမ်ား ရွိရန္လိုအပ္သည္။
ဆရာ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ အလြန္အေရးၾကီးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆရာသည္ ေက်ာင္းသားကို အလြန္အထင္ၾကီးျပီး သူကိုယ္တိုင္ပင္ ၾကာျမင့္စြာ အေျဖမရေသးေသာ ပုစာၦမ်ိဳးကို ပါရဂူက်မ္းျပဳစုရန္ အတြက္ ေပးတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ႏွစ္လၾကာရွည္ျပီး အေျဖမထြက္ပဲ က်မ္းမျပဳစုႏိုင္ ျဖစ္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆရာသည္ သူကိုယ္တိုင္ အေျဖရလုနီးပါး ပုစာၦမ်ိဳးကို ေက်ာင္းသားအား ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ဆရာသည္ သူေလွ်ာက္ခဲ့ျပီးေသာ လမ္းကို ေခၚေဆာင္သကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသားအား အလြယ္တကူ လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္ေလသည္။
ဧကန္ တကယ္ ျဖစ္သင့္ေသာ ပါရဂူက်မ္း ျပဳစုနည္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အစြန္းႏွစ္ဖက္၏ အလယ္လမ္းျဖစ္သည္။ ဆရာက သူသိသမွ်ကို လမ္းညႊန္ျခင္းကို ေက်ာင္းသားက လိုက္နာျပီးသည့္ေနာက္ ေက်ာင္းသားက သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ စူစမ္းရရွိခ်က္မ်ားကို ဆရာ့ထံ တင္ျပ၊ အတူဆက္စဥ္းစာရင္း ဆရာႏွင့္ တပည့္သည္ တစ္လွည့္စီ တစ္ေယာက္က လမ္းထြင္လိုက္၊ တစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္လိုက္ ျဖစ္သင့္သည္။
* * *
သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ၁၉၆၈ခုႏွစ္ ဇြန္လျဖစ္သည္။
အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဇြန္၊ ဇူလိုင္ႏွင့္ ၾသဂုတ္လတို႔သည္ ေႏြရာသီထဲတြင္ က်ေရာက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္ခဲ့ေသာ ဇြန္လတြင္ ေနထြက္ခ်ိိန္သည္ နံနက္ ေလးနာရီေလာက္ျဖစ္ျပီး ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ည ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖစ္သည္။ ရာသီဥတုမွာ အေနာက္ႏိုင္ငံ၏ စံခ်ိန္အရ ပူျပင္းသည္ဟု ေခၚသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အေနႏွင့္မူ ထိုရာသီဥတုကို ေအးလိုက္၊ ပူလိုက္ ဟု ေခၚရလိမ့္မည္။ ပူမည္ထင္ျပီး ေအးတတ္သည္။ ေအးမည္ထင္ျပီး ပူတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရာက္စက ရာသီဥတု ပူမည့္ေန႔ကို ေအးမည္ထင္၍ အေႏြးထည္ အထပ္ထပ္ ၀တ္သြားမိသည္။ ေအးမည့္ေန႔ကို ပူမည္ထင္၍ အကၤ် ီ တစ္ထပ္တည္းႏွင့္ သြားမိသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ သံုး၊ ေလးရက္ေလာက္ ပဲရစ္တြင္ ခဏေနရသည္။ ပဲရစ္ျမိဳ႔ရွိ အီဖဲလ္ ေမွ်ာ္စင္ႏွင့္ စိန္႔ျမစ္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သတိရသည္ေတာ့ တစ္ခုပဲရွိသည္။ အီဖယ္ ေမွ်ာ္စင္ေအာက္ ၊ စိန္႔ျမစ္နားႏွင့္ စိန္႔ျမစ္ကို ျဖတ္ေသာ တံတားမ်ားေပၚတြင္ ဓါတ္ပံုဆရာမ်ား အလြန္ရႈပ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို ေတြ႔တိုင္း ဓါတ္ပံုရိုက္သည္။ ျပီးလွ်င္ ဓါတ္ပံုဖိုး ေတာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလည္း ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီး ပိုက္ဆံအတင္းေတာင္းသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တစ္ႏွစ္တုိင္တိုင္ ျပင္သစ္စာ သင္ျပီးျဖစ္၍ သူတို႔ေျပာသည္ကို နားလည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ နားမလည္လွ်င္ သက္သာမည္လား ဟု ထင္ျပီး ဘာေျပာမွန္း နားမလည္ေၾကာင္း I don’t understand ဟုေျပာသည္။ ထိုအခါ ဓါတ္ပံုဆရာက အဂၤလိပ္လိုေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ညံ့သည္ပဲ။ ဤအလုပ္မ်ိဳး လုပ္ေနသူ လူမ်ိဳးေတြက အဂၤလိပ္လို တတ္မည္ေပါ့။ တကယ္ဆို ျမန္မာလို ေျပာလိုက္ရ အေကာင္းသား၊ သို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္ဆံမပါဘူး။ ခရီးသြား ခ်က္လက္မွတ္ေတြ (Traveler’s Cheques) သာ ပါသည္ဟု ဆိုျပီး သူ႔အေဖၚေတြကိုပါ လွမ္းေခၚလိုက္ျပန္သည္။
ဤတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ညံသည္သာပင္။ ဘာမွမပါဘူးဆိုလွ်င္ ျပီးျပီသာ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ခရီးသြားခ်က္လက္မွတ္ေတြ ရွိသည္ကို သြားေျပာမိပါလိမ့္။ ေနာက္ပိုင္း ဓါတ္ပံုဆရာ၏ အျခားအေပါင္းအေဖၚေတြ ၀ိုင္းလာေသာအခါ ၾကံရာမရေတာ့ပဲ အနီးရွိ တံတား တစ္ခုေပၚ ျဖက္ျပီးေျပးခဲ့ရသည္။ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ပဲ ေျပးလိုက္ၾကသည္မွာ ျမိဳ႔လည္ေခါင္ ေရာက္သည္ အထိပဲ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ရုပ္ရွင္မ်ားထဲတြင္ ပဲရစ္ျမိဳ႔ စိန္႔ျမစ္ကို ျဖတ္သန္းေနေသာ တံတားမ်ားကို ေတြ႔တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ျဖတ္ေျပးခဲ့ေသာ တံတား ျဖစ္ေလမလား ဟု စဥ္းစားမိပါသည္။
(၂)
ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံျခား ဘာသာသင္သိပၸံ၌ ျပင္သစ္စာကို တစ္ႏွစ္ သင္ၾကားခဲ့ရသည့္အတြက္ သြားေရး၊ လာေရး၊ စားေရး၊ ေသာက္ေရးတြင္ အဆင္ေျပပါသည္။ အဆင္မေျပသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ျပင္သစ္စာႏွင့္ စကား စာေမးပြဲစစ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။
ျပင္သစ္ႏိုင္ငံတြင္ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာန ႏွစ္ခုရွိေၾကာင္း သိရသည္။ တစ္ခုမွာ သာမန္ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာန (Ministry of Education) ႏွင့္ ေနာက္တစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္မ်ားအတြက္ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာန (Ministry of Education for Foreign Students) ျဖစ္သည္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္လာေသာ ႏိုင္ငံျခား ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပဲရစ္ျမိဳ႔၊ ေဆာ္ဘြန္း တကၠသိုလ္တြင္ ျပင္သစ္စာႏွင့္ စကား စာေမးပြဲစစ္သည္။ ရရွိေသာ အမွတ္အလိုက္ အႏိုမ့္ဆံုးအဆင့္၊ အလယ္အဆင့္ နွင့္ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ ဟူ၍ အဆင့္ သံုးဆင့္ခြဲသည္။ ခြဲထားေသာ အဆင့္ကို လိုက္၍ ျပင္သစ္သင္တန္းမ်ား တက္ရန္ ေနရာဌာန အသီးသီးသို႔ ေစလႊတ္ေပးသည္။
အလယ္အဆင့္ႏွင့္ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ ရေသာေက်ာင္းသားမ်ား ဘယ္သို႔ ပို႔သည္ကို ကြ်ႏ္ုပ္ မသိပါ။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အႏို္မ့္ဆံုးအဆင့္ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ပို႔ေသာ ေနရာကိုသာ သိရွိခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား ျပင္သစ္ဘာသာ သင္ရန္ ကြန္းျမိဳ႔ (Caen) သုိ႔ ပို႔လိုက္သည္။ ကြန္းျမိဳ႔၌ ျပင္သစ္ဘာသာကို သံုးလသင္ျပီးမွ ဂရင္ႏိုဘယ္ (Grenoble) သို႔သြားရမည္ဟု နားလည္ထားသည္။
ဤသို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ကြန္းတကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေျမပံုတြင္ ၾကည့္လွ်င္ ကြန္းျမိဳ႔သည္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ၏ ေျမာက္ပိုင္း၊ ေနာ္မန္ဒီ (Normandy) နယ္တြင္ တည္ရွိသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပင္သစ္ဘာသာ သင္ၾကားရေသာ သင္နည္းကို အိုဒီယိုဗီရႈယယ္ (Audio-Visual) ဟု ေခၚသည္။ အိုဒီယို ဆိုသည္ကား အသံဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ဗြီရႈယယ္ ဆိုသည္ကား အရုပ္ကို ဆိုလိုသည္။ လက္ေတြ႔သင္ၾကားေသာအခါ အရုပ္မ်ားကို ထိုးျပျပီး၊ ထိုအရုပ္မ်ားႏွင့္ ဆိုင္ေသာ အသံမ်ားကို ဖြင့္ျပသည္။ ဤသင္ၾကားနည္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ စကားမတတ္ေသးေသာ ကေလးမ်ား စကားသင္သည့္ ပံုမ်ိဳးျဖစ္ေစရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ကား ပထမပိုင္း ႏွစ္လျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း တစ္လတြင္ အသံတစ္ခုတည္းျဖင့္ သင္ၾကားေသာနည္းကို သံုးသည္။
ျပင္သစ္ဘာသာ သင္ေနစဥ္အတြင္း ရယ္စရာတစ္ခု ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္။ တစ္ေန႔၊ တစ္၌ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ေအာက္တြင္ စာကပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုစာထဲမွ စကားလံုးမ်ား အားလံုးကို နားမလည္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ေသာစကားလံုးမ်ားမွာ တနလၤာေန႔ (၁၁) နာရီ၊.. ဗံုး၊.. တကၠသိုလ္နယ္ေျမ၊ .. ေက်ာင္းေဆာင္၊ .. ေက်ာင္းသားမ်ား.. တို႔သာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ျဖည့္စြတ္၍ နားလည္လိုက္သည္မွာ တကၠသိုလ္ နယ္ေျမရွိ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားကို တနလၤာေန႔ (၁၁)နာရီတြင္ ဗံုးခြဲမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အသိေပးျခင္း ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဦးသိမ္းျမင့္တို႔သည္ ပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ပိုးျပီး ေျပာင္းဖို႔ လုပ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေအးေအးေဆးေဆး ဘာမွ မျဖစ္သကဲ့သို႔ ေနေနၾကသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထင္သည့္အတိုင္း မဟုတ္ေတာ့ဟု ေတြးမိၾကသည္။
ေမးျမန္း၍ ၾကည့္ေသာအခါမွ အဓိပၸါယ္အမွန္ကို သိရသည္။ တကၠသိုလ္ နယ္ေျမထဲတြင္ ဗံုးအေဟာင္းတစ္လံုးကို ေတြ႔ရွိထားသည္။ ထိုဗံုးကို ျခံခပ္ထား၍ အေစာင့္အၾကပ္မ်ားျဖင့္ ထားရွိထားရာ အေဆာင္ရွိ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ထိုျခံတြင္းသို႔ မ၀င္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုက္သည္။ ထိုဗံုးကို တနလၤာေန႔ ေန႔လည္ (၁၁)နာရီတြင္ ခြဲမည္။ စာထဲတြင္ ပါသည့္အတိုင္း စစ္တပ္မွ လာေရာက္၍ ဗံုးကို ပစ္ခြဲလိုက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခင္က အဂၤလိပ္စာေပကို ၀ါသနာပါခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္၀တၱဳ၊ ကဗ်ာ၊ ျပဇတ္မ်ားကို ဖတ္သကဲ့သို႔ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ထားေသာ ျပင္သစ္၀တၱဳမ်ား၊ ျပဇတ္မ်ားကိုလည္း ဖတ္ခဲ့သည္။ ျပင္သစ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ျပင္သစ္ စာေရးဆရာၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ အလက္ဇင္ဒါဂ်ဴးမာ (Alexandre Dumas), မိုပါဆြန္း (Gay de Maupa sant)၊ ဗစ္တာဟူဂိုး (Victor Hugo)၊ ဂ်ဴးလ္ဗန္း (Jules Veme) စသည္တို႔၏ စာေပမ်ားကို ျပင္သစ္လို မူရင္းအတိုင္း ဖတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚေပါက္လာသည္။
ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာကို စဖတ္စဥ္အခါက ကြ်န္ေတာ့၏ မိဘမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္အား အဂၤလိပ္စကားလံုးမ်ားကို အဂ္လိပ္လို အဓိပၸါယ္ ျပန္ေပးေသာ အဘိဓာန္ကို သံုးရန္ အားေပးခဲ့ဘူးသည္ကို အမွတ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့တြင္ ျပင္သစ္-အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ ရွိေသာ္လည္း ျပင္သစ္စာ အဘိဓာန္ကို ထပ္၀ယ္ပစ္လိုက္သည္။
(၃)XXX XXX XXX
(၄)
ကြ်န္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာအခ်ိန္မ်ားက ၀ကၤဘာထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာသူႏွင့္ တူသည္။ ဆရာက ၀ကၤဘာကို အေပၚမွ ဆီးၾကည့္ေနျပီး တည့္တည့္သြား၊ ဘယ္ေကြ႔၊ ညာေကြ႔ စသျဖင့္ ညြန္ၾကားေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။
ပါရဂူဘြဲ႔က်မ္းကို ျပင္သစ္ဘာသာျဖင့္ အစအဆံုး ေရးရသည္။ ျပီးသည့္ေနာက္ လက္ႏွိပ္စက္၊ ဖေယာင္းရိုက္၊ လွည့္၊ စာအုပ္ခ်ဳပ္သည့္လုပ္ငန္းမ်ားကို ဌာနမွ လုပ္ေပးသည္။ က်မ္းတင္သြင္းသည့္အခါတြင္ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔တြင္ ပါေမာကၡက ဥကၠဌ၊ က်မ္းၾကီးၾကပ္သည့္ ဆရာႏွင့္ အျခားဆရာမ်ားပါ၀င္မည္ဟု ဆရာက ရွင္းျပသည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ က်မ္းတင္သြင္းသည့္ အေတြ႔အၾကံဳ မရွိရကား၊ ၄င္းႏွင့္စပ္လွ်င္း၍ ကြ်န္ေတာ္၏ အသိမိတ္ေဆြမ်ားအား ေမးၾကည့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အသိခ်င္ဆံုး ကိစၥမွာ က်မ္းတင္သြင္းသည့္အခါ စာစစ္အဖြဲ႔က လက္မခံပဲ ပယ္ခ်သည့္ ထံုးစံ ရွိမရွိပင္ ျဖစ္သည္။
မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ရွင္းျပသည္။ “ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ ေျပာရရင္ ပါရဂူဘြဲ႔အတြက္ ေရးထားတဲ့က်မ္းကို ၾကီးၾကပ္သူက စာအုပ္ရိုက္ခြင့္နဲ႔ တင္သြင္းခြင့္ ေပးျပီးရင္ ဒါဟာ လက္ခံတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ စာစစ္အဖြဲ႔ဆိုတာက အဲဒါကို တရား၀င္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပး၊ လက္မွတ္ထိုးေပးတာပဲ”
“ဒီလိုိဆိုရင္ က်မ္းတင္သြင္းတဲ့ ေန႔က်မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်က္စိေမွာက္ေနတဲ့ အမွားတစ္ခုနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” ဟု ေမးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ ၾကီးၾကပ္သူ ဆရာသည္ အထပ္ထပ္ျပန္ဖတ္၊ ျပန္တြက္ၾကည့္ျပီးသား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေသခ်ာ စိတ္ခ်သည္ဟူေသာ အေျခအေနကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ႏိုင္ေသးေခ်။
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ဖူးတဲ့ မဟာသိပၸံ က်မ္းတင္သြင္းပြဲတစ္ခုမွာေတာ့ ဒီလုိ ျဖစ္တာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ေက်ာင္းသားက အရင္ သူ႔က်မ္းအေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ ျပီးေတာ့ စာစစ္အဖြဲ႔၀င္ ဆရာေတြက သူ႔ကို ေမးတယ္။ ေက်ာင္းသားက မေျဖႏိုင္တဲ့အခါ ၾကီးၾကပ္တဲ့ဆရာက ေထာက္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုး စာစစ္အဖြဲ႔ရဲ့ ဥကၠဌက မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ ဒီက်မ္းမွာ ပါ၀င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ဘယ္လို ေခတ္ေနာက္က်ေနတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ အေရးအသားမွာလည္း ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လို ျပင္သင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ျပည့္စံုေအာင္ ဘာေတြပါသင့္တဲ့ အေၾကာင္း ၊ ဒီက်မ္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ရစရာမရွိေအာင္ ေျပာေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ဆံုး နိဂံုးခ်ဳပ္က်ေတာ့လည္း ဒီက်မ္းကို ပါရဂူဘြဲ႔အတြက္ ရိုးရိုးေအာင္သည္ လို႔ သတ္မွတ္လိုက္တယ္”
ထိုအခ်ိန္တြင္ သိရသည္မွာ ပါရဂူက်မ္းတစ္ခု တင္သြင္းေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ ေၾကာ္ျငာ သင္ပုန္းမ်ားတြင္ တင္သြင္းမည့္ က်မ္းအမည္၊ တင္သြင္းမည့္ ေန႔၊ အခ်ိန္တို႔ကို ကပ္ထားသည္။ စိတ္၀င္စားသူတိုင္းသည္ လာေရာက္ နားေထာင္ႏိုင္ေၾကာင္း ဖိတ္ၾကားထားသည္။
မည္သည့္အတန္းတြင္မဆို ႏႈတ္ေမးခြန္း စစ္ေဆးျပီးလွ်င္ ေအာင္စာရင္း ထုတ္ေပးသည္။ ထိုအခါ ေအာင္ျမင္သူမ်ားအား ေအာက္ပါအတိုင္း သတ္မွတ္ေပးသည္။
Ordinary Pass ရိုးရိုးေအာင္
Fair သင့္သည္
Good ေကာင္းသည္
Very Good အလြန္ေကာင္းသည္
Excellent ထူးျခားစြာေအာင္သည္
Honorable အဆင့္ျမင့္စြာေအာင္သည္
Very Honorable အလြန္အဆင့္ျမင့္စြာေအာင္သည္
Very Honorable with အလြန္အဆင့္ျမင့္စြာေအာင္ျပီး
the Felicitations စာစစ္အဖြဲ႔၀င္မ်ား၏ ဂုဏ္ျပဳျခင္း
of the Jury ကိုခံရသည္
ဟု ကြ်န္ေတာ္မိတ္ေဆြက ေျပာသည္။
“မင္း က်မ္းစာအုပ္ တင္သြင္းတဲ့ေန႔ ငါလာနားေထာင္မယ္ကြာ၊ ဓါတ္ပံုပါ ရုိက္ေပးမယ္၊ အမွတ္တရေပါ့ကြာ၊ ဘယ္ႏွယ္လဲ”
ကြ်န္ေတာ္က “မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ၊ လာနားေထာင္တာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ငါအားရွိတာေပါ့၊ ဓါတ္ပံုေတာ့ ေက်းဇူးျပဳျပီး မရိုက္ပါနဲ႔။ ေအာင္စာရင္းက ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိဘူး။ ေတာ္ၾကာ အေျခအေနမေကာင္းရင္ ရွက္စရာၾကီး” ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္၏ က်မ္းစာအုပ္တြင္ စာမ်က္ႏွာ (၁၃၅) မ်က္ႏွာရွိသည္။ စကၠဴအထူဖံုး ျဖစ္ျပီး။ ကြာတိုအရြယ္ စကၠဴျဖင့္ ခ်ဳပ္ထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ဤမွ်ေလာက္ စာမ်က္ႏွာရွိ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းျပရလွ်င္ အနည္းဆံုး သံုးနာရီေလာက္ ၾကာလိမ့္မည္ မွန္းသည္။ ဆရာက နာရီ၀က္ေလာက္ႏွင့္ ျပီးေအာင္ ေျပာရမည္ဟု ဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ဟု ေမးေသာအခါ ဆရာက ဤကဲ့သို႔ ေျပာႏိုင္ျခင္းသည္ပင္လွ်င္ ပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုသည္။ ျပီးလွ်င္ ေျပာပံု ေျပာနည္းကို လည္း ရွင္းျပသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္၀မ္းအသာဆံုး အခ်က္သည္ကား အလုပ္ျပီး၍ အိမ္ကိုျပန္ရေတာ့မည္ဟူေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ဖို႔အတြက္ အစီအစဥ္မ်ားလုပ္သည္။
ျပင္သစ္ႏိုင္ငံတြင္ ေနာက္ထပ္ထူးျခားေသာ အခ်က္တစ္ခုမွာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနားမရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေအာင္စာရင္းေၾကျငာျပီးေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္အၾကာတြင္ ေက်ာင္းသားေရးရာ ရံုးသို႔သြားျပီး ေထာက္ခံစားသေဘာမ်ိဳး၊ လက္မွတ္ကို ယူရံုသာ ျဖစ္သည္။
ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ၁၉၇၀ျပည့္ႏွစ္ ဇြန္လ(၂၂)ရက္ေန႔တြင္ ပါရဂူဘြဲ႔ေအာင္စာရင္း ေၾကျငာျပီးသည့္ေနာက္ ထိုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၃)ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသုိ ့ ျပန္လည္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
အေတြးအျမင္ (၄၅၊ ၄၆၊ ၄၇၊ ၄၈) ၁၉၈၉
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
