ေက်ာ္ေမာင္(တုိင္းတာေရး) – သၾကၤန္ပေလးဘက္

ေက်ာ္ေမာင္(တုိင္းတာေရး) – သၾကၤန္ပေလးဘက္

(မိုးမခ) ဧျပီ ၁၆၊ ၂၀၁၆
ခေလးတေယာက္ မနက္မိုးလင္း အိပ္ရာႏိုးစတြင္ အိပ္ရာက မထဘဲ ဆက္လက္ႏွပ္ေနရင္း ဒီေန႔ဘယ္ကို ေျခဦးလွည့္ရင္ ေကာင္းမလည္းဟု ေတြးေနသည္။

“ခေလးေရ ႏိုးေနရင္ ထေတာ့ေဟ့။ ႏွပ္မေနနဲ႔။ နင့္တူ မုန္႔ဟင္းခါး၀ယ္ထားတယ္”

ဒါက အိမ္ေရွ႕ျခံ၀န္းထဲမွာ ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းေနရင္း ေမာင္အငယ္ဆုံးျဖစ္သူကို အမႀကီးျဖစ္သူက လွမ္းကာ ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေမြးခ်င္း အားလုံးက သူ႔ကို ခေလးဟုသာ ေခၚၾကသည္။ သူကလည္း အမ အသက္ ေလးဆယ္ေလာက္မွ ေနာက္ေပါက္ေမြးလာသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အထက္ေမြးခ်င္းေတြႏွင့္ အသက္အေတာ္ကြာသည္။ ခေလးတို႔ မိသားစုမွာ အေမကို အမဟု ေခၚၾကသည္။ သူတို႔လက္ထက္မွာပဲ ေခၚတာျဖစ္သည္။ အမၾကီးနွင့္ အမလတ္တို႔ မိသားစုလက္ထက္တြင္ သူတို႔ကေလးေတြက သူတို႔အေမကို အေမဟုသာ ေခၚၾကသည္။

အထက္က အကိုတေယာက္မွာ အသက္ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္တြင္ ဖိတ္စင္သြားၿပီးေနာက္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာမွ ခေလးကို ေမြးဖြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သက္ရွိထင္ရွားဟူ၍ အမၾကီးက ႏွစ္ေယာက္၊ အကိုက ႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ႔ကို ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ၾကာေပၚ ဟုလည္း ေခၚၾကေသးသည္။ ၾကာၾကာေနေသာအခါမွ ေပၚလာေသာသူ ဟူ၍။

မထခ်င္ထခ်င္ႏွင့္ အိပ္ရာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ၿပီး တူေတာ္ေမာင္ ၀ယ္ေပးထားေသာ မနက္စာ မုန္႔ဟင္းခါးကို ပူပူေလးရွိတုန္း ေလြးလုိက္ရသည္။ စားေနရင္း အမၾကီးရဲ႕သားလတ္ တူေတာ္ေမာင္အေၾကာင္းစဥ္းစားမိသည္။ ဒီေကာင္ေလးကို ဒီၿမိဳ႕မွာ လာေမြးေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာပဲ ေက်ာင္းတက္ ဘာတက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္သားပုံစံျဖစ္ေနသည္။ အတန္းတင္စာေမးပြဲေျဖၿပီးတာနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန သေဘာၤစီးကာ ေႏြလသုံးလေလာက္ အဖိုးအဖြားဆီ လာေနၾကေလ့ရွိသည္။ ဦးေလးတေယာက္ေယာက္က လိုက္ပို႔ရသည္။ သၾကၤန္ၿပီးမွ ျပန္ၾကသည္။

ရန္ကုန္သားက သၾကၤန္အခါတိုင္း အေတာ္ေဆာ့ေသာ ကေလးျဖစ္သည္။ ဒီႏွစ္လည္း ငါးတန္း စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေရာက္ေနၾကသည္။ မေန႔က သၾကၤန္အၾကတ္ေန႔မွာ ခေလးတေယာက္တည္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ဂ်င္းဂ်ာကင္ေတြ ၀တ္ၿပီး စတိုင္မလိုင္အျပည့္နဲ႔ အိမ္ကထြက္ေတာ့ ဒီေကာင္က ဦးေခါင္ေထြး ဘယ္သြားမလို႔လည္းလို႔ ေမးကာ သူပါလုိက္မယ္လုပ္လို႔ ဟိုနား ဒီနားပါဆိုၿပီး ပတ္ေျပးခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္သားက စကားေျပာျမန္တဲ့အတြက္ သူ႔ကို ေခၚတုိင္း နာမည္ရဲ႕ေရွ႕ႏွစ္လုံးအသံက တလုံးအသံျဖစ္သြားၿပီး ဦးေခါင္ေထြး အျဖစ္ေျပာင္းသြားသည္။

ဒီေန႔ အစီအစဥ္က မေန႔ကအတိုင္း ျမိဳ႕ထဲမ႑ပ္ေတြေအာက္ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ တီးလုံးသံေတြ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔အတူ တကိုယ္ေတာ္ ဒန္႔ရန္ျဖစ္သည္။ ခေလးတို႔ ေခတ္က ဒန္႔သည့္ေခတ္ျဖစ္သည္။ ဘရိတ္ဒန္႔ကို သူမ်ားထက္ ေတာ္ေအာင္ က်င့္ရသည္။ ဗီဒီယိုရုံမွာ ဇာတ္ကားမျပခင္ ဒန္႔သည့္ သီခ်င္းအေခြေတြ ျပတာကို ၾကည့္ႏုိင္ေအာင္ ေစာေစာသြားရသည္။ ဖန္သားျပင္ေပၚက ဒန္႔ၾကသည့္အတိုင္း ၾကည့္ေနရင္း ထုိင္ရက္ပင္ လက္ခ်ိဳး ေခါင္းခ်ိဳးကာ လုိက္ဒန္႔ရသည္။ ဒါမွလည္း သၾကၤန္ပြဲလိုမ်ိဳးမွာ တျခားသူနဲ႔ အျပိဳင္ဒန္႔ရလွ်င္ အႏိုင္ပိုင္းႏိုင္မွာျဖစ္သည္။ အိမ္မွာလည္း မွန္တင္ခုံေရွ႕မွာ ေခါင္းျဖီးသလိုလို မွန္ၾကည့္သလိုလိုႏွင့္ အဒန္႔က်င့္ရသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ေတာ့ မေက်ပြဲထပ္ႏႊဲရဦးမည္။ ျမိဳ႕လယ္မွာ မေန႔က ဒန္႔သည့္တေယာက္က အေတာ္ေတာ္သည္။ သူ႔အကြက္ေတြကို လိုက္မမီခဲ့။ သူ႔ဆီက ကကြက္တခ်ိဳ႕ေတာင္ မေန႔ည အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ျပန္က်င့္ျဖစ္ေသးသည္။

အဲဒီေတာ့ ဟိုေကာင္ ရန္ကုန္သားေလးကို ေခၚသြားလို႔မျဖစ္။ ရန္ကုန္သားေလးကလည္း မနက္စာ၀ယ္ၿပီးသြားတာနဲ႔ ကြမ္းျမံဳ႕ေနေသာ သူ႔အဘနားမွာထုိင္ရင္း အဘနဲ႔ စကားေကာင္းေနသည္။ ဒီေကာင္ေလးက လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္၊ စူးစမ္းခ်င္စိတ္က အေတာ္မ်ားသည္။ အေမးအျမန္းလည္း ထူသည္။ သူ႔ကို “စကားမ်ား” လို႔ နာမည္ေပးထားသည္။

“သၾကၤန္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ ေရပက္ၾကတာလည္း” လို႔ တေန႔က ရစ္ေမး ေမးေနတာနဲ႔ “ဒို႔တေတြက ေရေပါလို႔ ေရနဲ႔ပက္တာေပါ႔ကြ” လို႔ ဘုေတာပစ္လိုက္ရသည္။ ဒါကို “ေရမေပါဘဲ ေလေတြသာေပါရင္ ေလေတြနဲ႔ပက္မွာေပါ႔ ဟုတ္လား ဦးေခါင္ေထြး” ဆိုၿပီး လာအဓြန္႔တက္ေနတာကို ေျဗာတင္မလို႔ လက္ျပင္ျပေတာ့မွ ရယ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ ေျပးသြားတဲ့ေကာင္။ ဒီေတာ့ သူ႔ကို ေခၚသြားလို႔ မျဖစ္။ ေခၚသြားရင္ ေကာင္းေကာင္း မဒန္႔ရဘဲ သူေမးတာေတြ လိုက္ေျဖေနရတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနမည္။

“ခေလးေရ ငါတို႔ လူၾကီးေတြ အားလုံး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားၿပီး သီလယူ၊ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကမယ္။ ညေနေလာက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္မယ္။ နင္ ကေလးေတြ ထိန္းရင္း အိမ္ေစာင့္ေပး။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ အားလုံးစားဖို႔ ဟင္းေတြရွိတယ္။ ကေလးေတြ ေန႔လည္စာစားဖို႔ နင့္တာ၀န္ေနာ္”

အျပင္ထြက္ရင္ ဒန္႔ဖို႔ ဒန္႔ကြက္အသစ္တကြက္ကို စိတ္ကူးပုံေဖာ္ေနေသာ ခေလး ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ဒီအတက္ေန႔ တရက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဒန္႔မည့္အစီအစဥ္ေတြ သၾကၤန္ေရနဲ႔ အတူ ေမွ်ာလိုက္ရမလို ျဖစ္သြားသည္။ ေအးေလ သူတို႔ကုသိုလ္ရေအာင္ ငါလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးရင္ ငါလည္း ကုသိုလ္ရႏိုင္တာပဲဟု စိတ္ေျဖလိုက္သည္။

ေရခ်ိဳးတဲ့အုတ္ကန္ကို အေဖက အိမ္ေရွ႕မွာပဲ အုပ္ေဆာင္းႏွင့္တကြ အက်အနလုပ္ေပးထားသည္။ အုပ္ေဆာင္းကို ကန္ရဲ႕ သုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္ အုပ္ထားသည္။ သၾကၤန္တြင္းမွာ မီးကလည္း မပ်က္၊ ေရကလည္း ပုံမွန္ထက္ေတာင္ ၾကာၾကာပိုေပးတဲ့အတြက္ ေရပိုေရလွ်ံရွိသည္။ လမ္းထဲက ကေလးေတြက တူ တူမေတြႏွင့္ အုပ္စုလိုက္ ေရကစားၾကသည္။ သူတို႔ ေရကစားေနတာၾကည့္ရင္း ကေလးမ်ားကစားေသာ ေရကစားနည္းကို သတိထားမိသြားသည္။

ရန္ကုန္သားရဲ႕ႏွမျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္သူ တူမေလးက ေရပက္ဖို႔ လမ္းေပၚအရင္ေရာက္သည္။ သူက ရန္ကုန္မွာေမြးေသာ ရန္ကုန္သူစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္သူ လမ္းေပၚေရာက္ၿပီး ေရကစားဖို႔ ေရခြက္ေလးကိုင္ေနတာနဲ႔ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္ ကေလးေတြက ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အိမ္ေတြဆီက ေရပုံး၊ ေရခြက္၊ ႏို႔ဆီခြက္၊ ေရျပြတ္၊ ေရေသနတ္ စတာေတြကိုယ္စီကိုင္ရင္း လမ္းေပၚေရာက္လာသည္။ ရန္ကုန္သူက ပထမဆုံးေရာက္လာသည့္ ရြယ္တူကေလးမေလးကို ပုံးထဲက ေရႏွင့္ အရင္ပက္သည္။ ကေလးမေလးကလည္း ျပန္ပက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ရႊဲသြားေတာ့မွ ေရေလာင္းတာရပ္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ေနာက္ထပ္ေရာက္လာသည့္ ေရကစားေဖာ္မ်ားကို ေရေလာင္းၾကသည္။ အသစ္တိုးလာတုိင္း လက္ရွိေရကစားေနသူမ်ားက ၀ိုင္းပက္သျဖင့္ အသစ္မ်ားသည္ မ်ားမၾကာမီပင္ ေရမ်ားရႊဲရႊဲစိုကာ အေဟာင္းမ်ားျဖစ္သြားရရွာသည္။ ျခံထဲရွိ အုတ္ကန္ကေရကို ျခံျပင္မွေန၍ မမီ့တမီလွမ္းခပ္ၾကသည္။ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကို တဖြဲ႔လုံးက လိုက္ပက္ၾကသည္။ ပက္မယ့္သူ မလာေသးလွ်င္ အခ်င္းခ်င္းျပန္ပက္ၾကသည္။

အိမ္ေရွ႕ေလွကားထစ္ေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနရင္း ကေလးေတြေရေဆာ့တာကို ၾကည့္ေနတာျဖစ္သည္။ အဲဒီမွာပဲ “ဦးေခါင္ေထြး ေဘးေလးခဏေလာက္” ဆိုကာ ရန္ကုန္သားက အိမ္ေပါက္၀မွ အိမ္ေအာက္သို႔ဆင္းရန္ တာစူေနသည္။ ဦးေလးကို ေက်ာ္မသြားခ်င္၍ ေဘးနည္းနည္းဖယ္ေပးရန္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီေကာင္ လူၾကီးကိုေတာ့ အေလးအျမတ္ထားသားပဲဟု စိတ္ထဲမွ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ကို္ယ္ကို အနည္းငယ္ယို႔ေပးလိုက္ေတာ့ ရန္ကုန္သားလည္း ေလွကားထစ္တဖက္စြန္းဖက္ကို အေတာ္မ်ားမ်ားကပ္ရင္း အိမ္ေအာက္ဆင္းသြားသည္။ လက္မွာက ေရပုံးခပ္လတ္လတ္တလုံးဆြဲသြားသည္။ ေရပုံးထဲမွာ အနီေရာင္ပလတ္စတစ္ဖလားကို ထည့္ထားသည္။ ဒီဖလားမ်ိဳးက ဒီျမိဳ႕မွာမရွိ၊ ဒီေကာင္ ရန္ကုန္ကေန တကူးတက ၀ယ္လာတာျဖစ္မည္။ အုတ္ကန္ထဲမွ ေရကို ပုံးျဖင့္ခပ္သည္။ ျခံတံခါးကို မဖြင့္ခင္ ေရပုံးကို ေခါင္းေပၚေျမွာက္ကာ ေခါင္းမွစကာ သူ႔ကိုယ္သူ ေရေလာင္းခ်သည္။

“ဟာ ေဟ့ေကာင္ ဘယ္လိုလုပ္” အာေမဍိတ္ေတာင္ ထြက္သြားသည္။

ရန္ကုန္သားက ၿပံဳးကာ “ဦးေခါင္ေထြးကလည္းဗ်ာ ျခံျပင္ေရာက္တာနဲ႔ ကေလးေတြ ၀ိုင္းပက္မွာစိုးလို႔ ေရစိုေအာင္ အရင္ေလာင္းထားတာ၊ ပိုင္တယ္ မဟုတ္လား”

“ဦးေလးလည္း ေရမစိုေသးပါလား၊ တခြက္ေလာက္ေတာ့ အေလာင္းခံလိုက္”

“ကဲပါ အေတာ္ပိုင္တဲ့ တူႀကီးရာ မင္းဘာသာမင္း ျခံျပင္သာၾကြပါ၊ ငါ႔ဇိမ္နဲ႔ငါ ေနပါရစမ္းပါကြာ”

“က်ေနာ္လည္း တကယ္မေလာင္းပါဘူးဗ်ာ၊ ေရေတာင္ကုန္ေသး” ေျပာရင္းဆိုရင္း ေရတပုံးျပန္ခပ္ၿပီး ျခံတံခါးတြန္းဖြင့္ကာ ေရကစားေနေသာ ကေလးမ်ားၾကားထဲတြင္ ကေလးေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနျပန္သည္။

ခေလးအေတြးေတြက လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ေလာက္ဆီကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ အဲဒီအခါတုန္းက သၾကၤန္မက်မီ ႏွစ္လေလာက္အလိုကပင္ သူတို႔ၿမိဳ႕ရွိ ရပ္ကြက္တိုင္းလိုလို သၾကၤန္ယိမ္းတိုက္ၾက၊ သၾကၤန္အေျမာက္ေခၚေသာ သံခ်ပ္ထိုးတာေတြ တုိက္ၾကႏွင့္ အေတာ္အလုပ္မ်ားၾကသည္။ အေတာ္လည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ သၾကၤန္တြင္း ညဖက္ေရာက္သည့္အခါ မ႑ပ္ေတြမွာ သံခ်ပ္ထိုးၿပိဳင္ၾက၊ ယိမ္းအကၿပိဳင္ၾကႏွင့္ ကို္ယ့္ရပ္ကြက္ သူ႔ရပ္ကြက္ အၾကိတ္အနယ္ပင္။ အကိုလတ္က သံခ်ပ္ထိုးတာမွာ ပါ၀င္သည္။ သူက ဒိုးပတ္အတီးေကာင္းသူလည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီတႏွစ္က နာမည္အေတာ္ၾကီးသြားသူမွာ ခေလးပင္ျဖစ္သည္။ သံခ်ပ္ထိုးတာမွာ သရုပ္ေဖာ္တာေတြပါသည္။ အဲဒီသရုပ္ေဖာ္မွဳထဲက တကြက္မွာ ခေလးပါရသည္။

သရုပ္ေဖာ္မွဳက ဤသို႔ျဖစ္သည္။ ဗလေကာင္းေကာင္း လက္ေ၀ွ႕သမားပုံစံရွိေသာ ကိုဗလၾကီးက စင္ေပၚတြင္ လက္ေ၀ွ႔ဟန္ေရးျပသည္။ ၿပီးေသာအခါ အရပ္အေမာင္း အလုံးအထည္တူ လက္ေ၀ွ႕သမားတေယာက္ႏွင့္ အၾကိတ္အနယ္ထိုးၾကသည္။ ကိုဗလၾကီးႏုိင္သည္။ ကိုဗလၾကီးက မာန္တက္ၿပီး စင္ေအာက္မွ ပရိသတ္ကို စိန္ေခၚသည္။ ပရိသတ္က တုတ္တုတ္မွ်မလွဳပ္၊ အဲဒီမွာ ပရိသတ္ထဲ ၀င္ထုိင္ေနတဲ့ ခေလးက မတ္တပ္ထ လက္ေထာင္ကာ ကိုဗလၾကီးစိန္ေခၚမွဳကို တုန္႔ျပန္လိုက္သည္။ ပရိသတ္ထဲကေန စင္ေပၚကို သူသြားေတာ့ ပရိသတ္ထဲက တီးတိုးေျပာၾကသည္။

“ဟာ ဒီေကာင္ေလး ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ ဟိုက တခ်က္ထိုးလိုက္တာနဲ႔ ေမွာက္သြားဦးမယ္”

“ဟဲ့ လုပ္ၾကပါဦး အဲဒါ ညည္းတို႔ ေမာင္ေလ၊ ခေလး မဟုတ္လား” ဒီအသံက အမရဲ႕အသံျဖစ္သည္။ သူ႔သားလတ္ျဖစ္သူ သံခ်ပ္ထိုးတာကိုပဲ သမီးေတြ ေျမးေတြနဲ႔အတူ သူလာၾကည့္တာျဖစ္သည္။ အငယ္ဆုံးေကာင္ ခေလး ပါတာကို လုံး၀မသိ။ သူတင္မဟုတ္ လာၾကည့္သူ တရပ္ကြက္လုံးမသိ။ မခံႏုိင္ျဖစ္ၿပီး တကယ္တက္ထိုးမလို႔ သြားသည္ဟုသာ ထင္သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သရုပ္ေဖာ္ျပကြက္ျဖစ္ေၾကာင္း မရိပ္မိၾက။

စင္ေပၚတက္ စြပ္က်ယ္ဂ်ိဳင္းျပတ္ကို ခၽြတ္ေတာ့ နံရိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းေပၚသည္။ ပုဆိုးကို ခါးေတာင္က်ိဳက္ကာ လက္ခေမာင္းခတ္ျပတဲ့အခါ စင္ေအာက္က လက္ေ၀ွ႕၀ါသနာရွင္အခ်ိဳ႕က လက္ခုပ္တေျဖာင္းေျဖာင္းတီးကာ အားေပးသည္။ ခေလးက တကယ့္လက္ေ၀ွ႔ၾကိဳး၀ိုင္းထဲမွာ မထိုးဖူးေပမယ့္ ျမိဳ႕ခံလက္ေ၀ွ႕အေက်ာ္အေမာ္သည္ သူ႔ေဘာ္ဒါျဖစ္သည္။ လက္ေ၀ွ႕ထိုးလက္အိတ္ကို စြပ္ၾကည့္ၿပီး သဲအိတ္ကို အထိုးက်င့္ဖူးသည္။ ထို႔အျပင္ ခေလးသည္ လက္ေပ်ာက္အျဖစ္ ေဘာ္ဒါအသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားတြင္ နာမည္ၾကီးသည္။ ရန္ျဖစ္လွ်င္ သူခ်တာကို လူမျမင္၊ လက္သြက္ၿပီး ေသသပ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို ေတာ္ရုံလူ အေၾကာင္းသိဆိုလွ်င္ ရွိန္သည္။ စင္ေပၚမွာ ဟန္ေရးျပေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းသိသူမ်ားက တကယ့္ပြဲဟုမွတ္ေနၾကသည္။

စင္ေပၚမွာ ပထမအခ်ီ ထိုးၾကသည္။ ကိုဗလၾကီးထိုးခ်က္မွာ ခေလး အလူးအလဲခံရသည္။ တခါတြင္ သူစင္ေပၚမွာ ေမွာက္သြားသည္။ ဒိုင္က အမွတ္စဥ္လာေရရင္း သူ႔ကို အခ်က္ျပသည္။ သူက ေမွာက္သြားရာမွ ထရင္း ဒိုင္ကို ပုဆိုးၾကားထဲမွာ ထည့္လာေသာ ကြမ္းယာေတြကို ထုတ္ေကၽြးသည္။ ဒါက လာဘ္ထိုးတာကို ျပေသာ သရုပ္ေဖာ္မွဳျဖစ္သည္။ ဒိုင္က ကိုဗလၾကီးဆီသြားကာ အနားကပ္တီးတိုးေျပာသည္။ ခေလးေပးလိုက္ေသာ ကြမ္းတယာကို ေပးသည္။

ဒုတိယအခ်ီတြင္ ခေလးက လက္သီးႏွင့္မထိုး၊ လက္ညိွဳးကေလးျဖင့္ ကိုဗလၾကီး ဗိုက္တည့္တည့္ကို ျဖည္းျဖည္းေလး တို႔ထိုး ထိုးလုိက္သည္။ ကိုဗလၾကီး စင္ေပၚမွာ ေမွာက္သြားသည္။ စင္ေအာက္မွ ပုဆိုးစလြယ္သိုင္းထားေသာ လူႏွစ္ေယာက္တက္လာကာ ေမွာက္သြားသူကို စမ္းသပ္သည္။ ေခါင္းခါကာ မ ထုတ္သြားၾကသည္။ ထိုျပကြက္ၿပီးေသာအခါမွ သံခ်ပ္က ၀င္သည္။ လုပ္ပြဲမ်ား အေၾကာင္းျဖစ္သည္။

“ေဟ့ ဟိုက လမ္းထိပ္မွာ အန္တီေတြ၊ ဒီဖက္ကို လာေနၿပီ ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ထားၾက၊ ဟိုေကာင္မေလးေတြ နင္တို႔က စက္ဘီးတြန္းလာတဲ့ အန္တီေတြကိုပက္၊ ငါတို႔က လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့သူေတြကို ပက္မယ္”

ရန္ကုန္သားရဲ႕ ေရပက္တာ၀န္ခြဲေ၀သံ ဆူညံဆူညံၾကားေတာ့မွ ခေလးရဲ႕ သၾကၤန္ပေလးဘက္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး လမ္းထိပ္ကို ျမင္ရေအာင္ မတ္တပ္ထၾကည့္မိသည္။

သၾကၤန္အတက္ေန႔မွာ ေရပက္ခံမထြက္ရ၊ မဒန္႔ရတဲ့အခါ လမ္းထဲမွာ ေရေလာင္းတာေလးေလာက္ေတာ့ လုပ္ဖို႔သင့္တာေပါ႔ဟူေသာ အေတြးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ အုတ္ကန္အနားမွာ ေတြ႔ေသာ ေရပုံးခပ္ၾကီးၾကီးကို ေရကန္ထဲႏွစ္ ေရခပ္ရင္း တူေတာ္ေမာင္ ရန္ကုန္သားတို႔ ကေလးတသိုက္ အဖြဲ႔ထက္ဦးေအာင္ ေရပုံးကိုဆြဲ၊ ျခံတံခါးကိုဖြင့္ကာ ေရပက္ခံထြက္မည့္ အပ်ိဳတသိုက္ဆီသို႔ ခေလးတေယာက္ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲျဖင့္ ဦးတည္လိုက္ပါေတာ့သည္။

ေက်ာ္ေမာင္(တုိင္းတာေရး)
၁၅-ဧၿပီ-၂၀၁၆

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ