“ကလင္… ကလင္ … ကလင္ … ကလင္ …”
ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္ သူ႔ေရွ႕စားပြဲေပၚမွဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
“ဟဲလို ”
“ဟဲလို … ကိုကို၊ ေမေမ ေဆးရံုတင္ထားရတယ္”
“ဘယ္လို ညီမေလး၊ ေမေမေဆးရံုတင္ထားရတယ္ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ ကိုကို၊ မနက္က ဘုရားခန္းထဲမွာ ေမ့ၿပီး လဲက်သြားတာ၊ အခု ဝိတိုရိယမွာ တင္ထားတယ္၊ အခုထိလည္း သတိ မရေသးဘူး၊ ကိုကို႔ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာေဇာ္နိုင္ကေတာ့ ကိုကို႔ကို အျမန္ဆံုးျပန္ေခၚပါတ့ဲ၊ ဒီေန႔ေရာက္ေအာင္ျပန္လာမွ ေမေမ့…၊ ေမေမ့ အသက္ …… ”
ညီမေလးအသံတိမ္ဝင္သြားၿပီး ရိႈက္သံတိုးတိုးေလးထြက္လာသည္။
“ဟုတ္ၿပီ ညီမေလး၊ ကိုကို ဒီေန႔ ဖလိုက္ခ္ (flight) နဲ႔ ျပန္ခ့ဲမယ္၊ ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔ညီမေလး၊ ေမေမ ျပန္ေကာင္းသြားမွာပါ”
ညီမေလးကို အားေပးစကားေျပာၿပီး ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္ ဖုန္းကိုခ်လိုက္သည္။
————————
ပူတာအိုၿမိဳ႕ကေလး၏ေဆာင္းနံနက္ခင္းက ႏွင္းမႈန္လႊာအထပ္ထပ္ႏွင့္ ေအးလြန္းခ်မ္းလြန္းေနသည္။ ပ်ပ်ကေလးသာ ျမင္ရေသာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ရံုးခန္းေရွ႕က ပန္းပင္ကေလးမ်ားက ဘယ္ညာယိမ္းေန၏။မႈန္ဝါးဝါး ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္လိုက္ ဖက္စြာ ပူတာအိုၿမိဳ႕၏ ၿမိဳ႕နယ္ေဆးရံုေလးမွာ ပံုမွန္အတိုင္း ၿငိမ္သက္စြာ လည္ပတ္ေနေလသည္။ ေဆးရံု၏ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ ရံုးခန္းအတြင္းမွာေတာ့ ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္တစ္ေယာက္ အသက္မ့ဲေနသူတစ္ဦးလို မလႈပ္မယွက္ရပ္ေန၏။ အေမ့က်န္းမာေရး အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္က သူ႔စိတ္ကို မီးၿမႇိဳက္ေနသလိုပင္။ အေမ နာမက်န္းျဖစ္ခ်ိန္တြင္ သူက အေဝးေရာက္ေနရသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အေမ့ဆီ ေျပးသြားခ်င္သည္။ အေမ့အနား အခုပင္ေရာက္ခ်င္သည္။ ေတြးရင္းပင္ ဝမ္းနည္းစိတ္က လိႈက္တက္ လာ၏။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝကတည္းက အေမ့က သူတို႔ကို ေခ်းတလူ ေသးတလူ မညည္းမညဴ ျပဳစုခ့ဲသည္။ အခု အေမမက်န္းမာေတာ့ သူကအနားမွာမရွိႏိုင္။ အေမက သူတို႔အတြက္ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးပင္။ ေလာကဓံရိုက္ခ်က္ေတြကို ေက်ာေပးခံရင္း သားသမီးေတြကို ရင္အုပ္ထဲမွာ အေႏြးေထြးဆံုးေမတၱာေတြနဲ႔ ထားခ့ဲသည္။ အေဖဆံုးၿပီးတ့ဲေနာက္ပိုင္း မိသားစုကို ယိမ္းယိုင္မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းရင္း သူတို႔ေမာင္ႏွမကို ပညာဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ သင္ေပးခ့ဲသည္။ ၿမိဳ႕နယ္ ဆရာဝန္အျဖစ္ ပူတာအိုၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းေရႊ႕ရမည့္ေန႔က အေမ့မွာစကားမ်ားကို သူ႔နားထဲျပန္ၾကားေနမိသည္။
“သား … ၿငိမ္းမြန္၊ အေမ့သားဟာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္တ့ဲအတြက္ အေမဂုဏ္ယူတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေမေက်နပ္တယ္ ဆိုတ့ဲအဆင့္ထိေတာ့ မေရာက္ေသးဘူးသား၊ အေမေက်နပ္နိုင္ဖို႔၊ အေမေမြးရက်ဳိးနပ္တ့ဲ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ အလုပ္လုပ္ တ့ဲေနရာမယ္ တာဝန္ဆိုတာထက္ ပိုတ့ဲစိတ္နဲ႔လုပ္ပါသား၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးျပႆနာေတြကို ေနရာ၊ အခ်ိန္မေရြးပဲ ကိုယ္က်ဳိးမင့ဲပဲ ကူညီပါ။ အေမဒါပဲ မွာခ်င္တယ္”
ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္ေတြးရင္း ငိုင္ေနစဥ္မွာပင္ လက္ေထာက္ဆရာဝန္ ေဒၚအိအိခ်ဳိ ရံုးခန္းထဲသို႔ ေရးႀကီးသုတ္ျပာ ဝင္လာ ေလသည္။
“ဆရာ ”
“ေၾသာ္ … ေဒၚအိအိခ်ဳိ၊ အေလာသံုးဆယ္နဲ႔ပါလား၊ Emergency case ေရာက္တယ္ထင္တယ္”
“ေရာက္တာမဟုတ္ဘူးဆရာ၊ သြားရမွာ။ ဒီကေန ႏွစ္ရြာေက်ာ္ေလာက္က ေတာင္ေပၚမွာ ေမြးလူနာ မေမြးႏိုင္လို႔တ့ဲဆရာ၊ ေထာ္လာဂ်ီလမ္းလည္း အဆင္မေျပဘူးလို႔ေျပာတယ္၊ ဆိုင္ကယ္နဲ႔တင္ေခၚလာဖို႔ကလည္း လမ္းအေျခအေနရယ္ ရာသီဥတု အေျခအေနရယ္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူးတ့ဲဆရာ၊ ကြၽန္မတို႔အျမန္ဆံုး လိုက္သြားမွျဖစ္မယ္၊ မဟုတ္ရင္ မိခင္ေရာ က ေလးေရာ မလြယ္ဘူူးဆရာ”
“ဟုတ္ၿပီ … ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္လိုက္သြားမယ္၊ Drugs & Instuments ေတြ စံုေအာင္ထည့္ေပးပါ”
“ဆရာ၊ ကြ်န္မ ……”
“ေဒၚအိအိခ်ဳိ ေဆးရံုမွာပဲေနခ့ဲပါ၊ ရာသီဥတုေရာ လမ္းေရာသိပ္ၾကမ္းတယ္၊ ေဒၚအိအိခ်ဳိတို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မခ်ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ ဦးဂ်ပ္စမ္းကို ေခၚသြားလိုက္ပါ့မယ္၊ အဆင္ေျပမွာပါ”
ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္ စားပြဲေပၚက တယ္လီဖုန္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းေမာတစ္ခု ခ်လိုက္ေလသည္။ အေဝး ေရာက္သားဟာ အေမ့ေသေရးရွင္ေရးကို မေရးမေပးႏိုင္ေတာ့ေပ။ လူသားတစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကထဲကို အသက္ရွင္လၽွက္ က်န္းက်န္းမာမာ ေရာက္ရွိလာဖို႔ႏွင့္ ထိုလူသားေလးကို ဆက္လက္ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မည့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးတို႔၏ အက်ဳိးအ တြက္ အေမ့သား သယ္ပိုးရေပဦးမည္။ လူတိုင္းသက္တမ္းေစ့ အသက္ရွည္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ေရးက ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္တို႔ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းေတြ၏ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခ်က္ေပပင္။ ဇာတိ ရွိခ့ဲ၍ ဇရာ မရဏရွိတာ မဆန္းေပမယ့္ သက္တမ္းမေစ့ခင္ ကာကြယ္ကုသလို႔ရတ့ဲေရာဂါေတြနဲ႔ သူတို႔ေသၾကရမွာကိုေတာ့ အတက္ႏိုင္ဆံုးတာဆီးရေပမည္။ မြန္ျမတ္ျခင္း ပရပီတိကို အေမ့အတြက္ ကန္ေတာ့ခ်င္ေသးသည္။ လူကိုယ္တိုင္ေရာက္ေသးေပမယ့္ ျပဳခ့ဲမႈကုသိုလ္ အစုစုႏွင့္ ပို႔သေမတၱာကေတာ့ အေမ့ဆီ ေရာက္ႏွင့္ေနေပမည္။ ဒီတစ္ေခါက္ အိမ္အျပန္လမ္းဟာ အေမႀကိဳနိုင္ေတာ့ပါေလစ။ နားထဲမွာေတာ့ အေမေျပာခ့ဲ တ့ဲ စကားေတြကိုပဲ အထပ္ထပ္ ၾကားေယာင္ေနေတာ့သည္။
“အေမ ေမြးရက်ဳိးနပ္တ့ဲ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ … …”
“တာဝန္ဆိုတာထက္ ပိုတ့ဲစိတ္နဲ႔ လုပ္ပါသား … …”
—————————
“အား …… အေမ့ ၊ အမေလး … နာတယ္ အေမေရ႕ ……ကယ္ပါ၊ နာတယ္……အေမ”
……ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္ ေမြးလူနာအိမ္ထဲသို႔ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္သည္၏ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားသံကို ေရွ႕ဦးစြာၾကားရေလသည္။ အိမ္၏အတြင္း ေထာင့္ႏွစ္ေထာင့္ရွိ ထင္းမီးဖိုႀကီးႏွစ္ဖိုေၾကာင့္ အိမ္ထဲတြင္ ေႏြးေန၏။
……ေဒါက္တာ ၿငိမ္းမြန္ လူနာအား ေသြးဖိအားတိုင္းသည္။ ေမြးလမ္းေၾကာင္းစမ္းသပ္ၾကည့္ရာ ေရမႊာမရွိေတာ့ေပ။ ဒီအ တိုင္းဆို ကေလးေရမြန္းေနေပမည္။ သားအိမ္ဝကလည္း ေကာင္းစြာမပြင့္ေပ။ ကေလးႏွလံုးခုန္သံကို နားေထာင္လိုက စဥ္မွာေတာ့ ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္ မိုက္ခနဲ ျပာခနဲျဖစ္သြားေပသည္။ ဆရာဝန္လုပ္သက္အေတြ႕အႀကံဳပညာအရ အႏၲရာယ္ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံက ဦးေႏွာက္ကို သတိေပးသတင္းပို႔ေလၿပီ။
“ခြဲမွျဖစ္မယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဓါတ္မီးငါးလံုးေလာက္ ရွာေပးပါ၊ ဦးဂ်ပ္စမ္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ကူပါ”
ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္ ေမြးလူနာအား ညကိုးနာရီခန္႔မွစ၍ ခြဲစိတ္ေနသည္မွာ ဆယ္နာရီဆယ္မိနစ္ခန္႔တြင္ အားလံုးၿပီးစီး ေလ၏။ ေဆာင္းညေအးေအးေအာက္မွာ ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္တစ္ေယာက္ ေခြ်းဒီးဒီးက်ေနသည္။ နဖူးမွေခြ်းမ်ားကို လက္ျဖင့္ သုတ္ၿပီး ကေလးကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ကေလးမွာ တကိုယ္လံုးျပာေန၏။ မိခင္အတြက္ၿပီးေတာ့ ကေလးအတြက္ႀကိဳးစားရ ေပဦးမည္။ ကေလးအသက္အတြက္ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္သိပ္မရွိေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးအထိ ႀကိဳးစားခ်င္ေသးသည္။ ပထမဆံုး ကေလးပါးစပ္ထဲမွ အခြၽဲကို စုပ္သည္။ ေနာက္ ကေလးခ်က္ႀကိဳးထဲသို႔ ေဆးတစ္လံုးထိုးသြင္းသည္။ ကေလးကို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းမွေဇာက္ထိုးကိုင္၍ ကေလးေက်ာကိုရိုက္သည္။ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကို စုကပ္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီပံုစံလုပ္၍ လက္ ဖ်ားထိပ္ေလးျဖင့္ ကေလး၏ရင့္ညႊန္႔ေပၚသို႔ ႏွလံုးႏိႈးဆြနည္းအတိုင္း ခပ္မွန္မွန္ဖိေပးသည္။ အခ်ိန္ဆယ္မိနစ္ခန္႔ျပဳလုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ……
“အူဝဲ …… အူဝဲ …… အူဝဲ …… အူဝဲ”
ကေလးငိုသံကတစ္အိမ္လံုးကို ဆူထြက္လာသည္။ ဝမ္းသာလြန္းၾက၍ လူနာရွင္၏ မိသားစုမ်ားမွာ မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္။ ငိုသူကလည္းငိုေနေလၿပီ။ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းတို႔မွာလည္း မ်က္ရည္ဝိုင္းေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္း မ်ားက ပန္းမ်ားပြင့္ေနသလိုပင္။ လူနာ၏အမ်ဳိးသား ကေလး၏ဖခင္ကေတာ့ အိမ္အျပင္မွေျပးဝင္လာၿပီး ေဒါက္တာၿငိမ္း မြန္အား ကန္ေတာ့ေနသည္မွာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းပင္ မသိေတာ့။ ဒီေန႔ ေလာကႀကီးက သိပ္လွသည္။ ပီတိမ်က္ရည္တို႔သည္ ႏွလံုးသားမွက်ေလၿပီ။ အိမ္အျပင္တြင္ ႏွင္းမႈန္ကေလးမ်ားေၾကာင့္ ေဆာင္းက ေအးစိမ့္ေနသည္။ ဒီမိသားစု၊ ဒီရြာသားမ်ား မိမိေၾကာင့္ စိတ္ႏွလံုး ၿငိမ္းေအးၾကရသည္ကိုၾကည့္ရင္း ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္ရင္ထဲ တသိမ့္သိမ့္ ေႏြးေနသလို၊ တလွပ္လွပ္လည္း ေအးလို႔ေန၏။ အခု အေမေမြးရက်ဳိးနပ္တ့ဲသားျဖစ္ၿပီ။ အေမေက်နပ္ရတ့ဲ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပၿပီ။ ဒီျမင္ကြင္းေတြ အေမ ျမင္နိုင္မယ္ဆို ေခၚျပခ်င္ေသးသည္။ အေမ ဝမ္းသာရေပမည္။ အေမ ၾကည္ႏူးရေပမည္။ သားဘဝကို ေက်ေက်နပ္နပ္ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးၾကည့္ဖို႔ သားလုပ္ရပ္ေတြကို သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚနိုင္ဖို႔ သားတို႔နဲ႔အတူ အေမ့ကို ရွိေနေစခ်င္ေသးသည္။ အေမ က်န္း မာေရးျပန္ေကာင္းလာပါေစလို႔ ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္ရင္ထဲ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
——————————-
“ဦးဂ်ပ္စမ္း ”
“ဗ်ာ…… ဆရာ”
“ဒီကိုထြက္လာခါနီး …… ကြၽန္ေတာ့္အိမ္က ဖုန္းလာတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အေမ ေဆးရံုတင္ထားရတယ္၊ အသက္ျပန္ရဖို႔ မလြယ္ ေလာက္ဘူးတ့ဲ ”
“ဗ်ာ …… ဆရာ … အ့ဲဒါကို ……”
ဦးဂ်ပ္စမ္း စကားကိုဆက္မေျပာပဲ ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္ကို အ့ံၾသစြာၾကည့္ေန၏။
“ပူတာအို ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္တစ္ေစာင္ဝယ္ေပးပါဦး ဦးဂ်ပ္စမ္း”
“ဟုတ္ … ဟုတ္က့ဲ ဆရာ”
——————————–
ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုယူၿပီး အခန္းထဲမွ လွမ္းအထြက္တြင္ေတာ့ ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္အေနာက္က တယ္လီဖုန္းက ထျမည္လာ ေလသည္။
“လလင္ … ကလင္ … ကလင္ … ကလင္”
ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္ တယ္လီဖုန္းကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ဆက္ထြက္လာခ့ဲသည္။ တယ္လီဖုန္းထဲမွ သတင္းစကားကို သူမသိခ်င္ေတာ့။ အေမသည္ မီးဇာကုန္ဆီခမ္း မရဏလမ္းကို သြားမည္ဆိုလွ်င္လည္း မည္သို႔မွ်တားဆီးျငင္းပယ္လို႔ရလိမ့္မည္မဟုတ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကုသိုလ္ကံဆက္၍ အေမ့က်န္းမာေရး ျပန္ထူမတ္လာပါကလည္း သူတို႔ သားသမီးမ်ားအဖို႔ ေမတၱာာပန္းေတြ ဆက္လန္းနိုင္ေပဦးမည္။ ေမတၱာတရားသိပ္ႀကီးမားတ့ဲအေမ့ဆီ ေမတၱာေတြပို႔သလို႔ သားျပန္လာခ့ဲၿပီ။ ေဟာ့ဒီ ေတာေတြ ေတာင္ေတြေပၚက ပန္းရိုင္းကေလးေတြ လွပဖူးပြင့္ဖို႔ အေမ့သား စိုက္ပ်ဳိးေနတ့ဲအေၾကာင္းေျပာျပတ့ဲအခါ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နားေထာင္ေပးေနပါဦး အေမ။ အေမဆိုတ့ဲေကာင္းကင္က ေမတၱာမိုးေတြရြာေပးပါဦး။ အေမဆိုတ့ဲေကာင္း ကင္က ေနမင္း၊ လမင္း အလင္းေတြေပးလို႔ လွေနပါဦး။ ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ ႏွင္းမႈန္ရိပ္ေတြလည္း ေခြၽခ်ေပးပါဦးအေမ။ အေမ့သား င့ံလင့္လွ်က္ပါ။
ေဒါက္တာၿငိမ္းမြန္စိတ္ထဲ အေမ က်န္းမာပါေစဟု ဆုေတာင္းေနသလို အေမက်န္းမာေနလိမ့္မယ္ဟုလည္း ယံုၾကည္ေန၏။ ေမတၱာႏွလံုးအိမ္နဲ႔ ပရဟိတစိတ္က အေမ့နဲ႔သူ႔ႏွလံုးသားကို စီးကူးေနသည္ဟု ခံစားေနရေပသည္။
ေဆးရံုေရွ႕တြင္ေတာ့ ဒီေန႔ ခြာညိဳပန္းေတြ ပြင့္ေနသည္။ ခြာညိဳပန္းေတြကို အေမကသိပ္ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ အေမခ်စ္သည့္ ခြာ ညိဳပန္းကေလးေတြ ဒီေန႔ လွလွပပ ေဝေဝဆာဆာ လန္းလန္းစြင့္စြင့္ ပြင့္ေနေလေတာ့သည္။
ညိဳမိႈင္းေဝ (သနပ္ပင္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
That s too Hollywood. The doctor has a life and he s not responsible for the mom or the baby. The pregnant lady should come to a hospital where there re hopefully equipment to save lives. The doctor should NOT leave the hospital just to may be save a life because it is very selfish to leave other sick patients who need him. The patients should always come to the hospital if they want to live. The doc should never leave the hospital and hundreds of patients just to May be save a life. The same thing with story about dr mya maung. You never leave patients in a hospital to go see someone. That s a waste of time.