သေရာ္စာ

ေဇာ္သစ္ – ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတု အေလးျပဳ (သေရာ္စာ)

ေဇာ္သစ္ – ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတု အေလးျပဳ (သေရာ္စာ)
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၆၊ ၂၀၁၆

ယေန႔မွစ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္အၾကာတြင္ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ ေနရာတကာ ဝင္ပါေလ့ရွိေသာ ကိုပါႀကီး အဲေလ ဟုတ္ ေပါင္ ကိုေရႊသစ္တစ္ေယာက္ ျမန္မာ့မ်က္ေမွာက္ေရးရာမ်ားအတြက္ ရတက္မေအး စိတ္ဘဝင္ေလးကာ ႏွလုံးေရာဂါရ ေလေတာ့၏။ ထိုႏွလုံးေရာဂါျဖင့္ပင္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ေလ၏။

အစြဲဟူသည္ ေဖ်ာက္မရ။ ထိုအစြဲကို မူတည္၍ လူတို႔သည္ဘဝအသစ္ကို ရၾက၏။ ဘဝေဟာင္းက စုေတၿပီး ႏွစ္တရာခန္႔အ ၾကာတြင္ ျမန္မာ့အေရး တစ္ေန႔မွ မေတြးရလွ်င္ ရတက္မေအးေသာ ကိုေရႊသစ္သည္ ျမန္မာျပည္၌ပင္ လူျပန္ျဖစ္၏။ (ၾကား ထဲက ႏွစ္တစ္ရာအခ်ိန္တြင္ ကုိေရႊသစ္ မည္သည့္ဘဝေရာက္ေနသည္ကုိ မည္သူမွမသိ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကုိေရႊသစ္တစ္ ေယာက္ နတ္ျပည္ေရာက္ေနသည္။ သိၾကားမင္းျဖစ္ေနသည္ဟု ဆုိၾကသည္။ နတ္ျပည္တြင္နတ္စည္းစိမ္ခံစားရင္း ျမန္မာ ျပည္၏အေရးကိစၥမ်ားအေပၚ စိတ္မေျဖာင့္သျဖင့္ လူအျဖစ္ျပန္ဝင္စားသည္ဟု ဆုိၾကသည္။) လူျဖစ္ၿပီး ဆယ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာ မူလတန္းေက်ာင္းသားကေလး နယူးဗားရွင္းကိုေရႊသစ္သည္ ျမန္မာျပည္၏ အာဇာနည္ကုန္းသို႔ အာဇာနည္ေန႔ခ်ီတက္ အေလးျပဳရန္ သြားရ၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ အာဇာနည္ကုန္းသည္ ႏွစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခုက အတု။ တစ္ခုက အစစ္ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔အာဇာနည္ကုန္းႏွစ္ခုျဖစ္ေနသည္မွာလည္း တစ္ႏုိင္ငံလုံးအတြက္မဟုတ္။ နယူးဗားရွင္းကုိေရႊသစ္ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းအတြက္သာ ျဖစ္သည္။ အာဇာနည္ကုန္း အစစ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအား အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား ရည္ရြယ္ေဆာက္လုပ္ထား၏။ ယေန႔ပုံစံအတိုင္းပင္။ အာဇာနည္ေန႔တြင္ ထုိအာဇာ နည္ကုန္းအစစ္သုိ႔ တစ္တုိင္းျပည္လုံးမွေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူ လူငယ္ေလးမ်ား၊ ဝန္ထမ္းမ်ား၊ စစ္သားမ်ား၊ ျပည္သူအမ်ား တုိ႔သည္ တက္ေရာက္အေလးျပဳၾက၏။

အမ်ားသူငါတုိ႔အတြက္ ထုိအာဇာနည္ကုန္းအစစ္တြင္ အေလးျပဳၿပီးလွ်င္ အာဇာနည္ေန႔အတြက္ ႏုိင္ငံသားေကာင္းတစ္ ေယာက္၏တာဝန္ ၿပီးေျမာက္၏။ နယူးဗားရွင္း ကုိေရႊသစ္တုိ႔၏ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးအတြက္ကား မၿပီး။ အာဇာနည္ ကုန္းအတုသုိ႔ပါ သြားေရာက္အေလးျပဳရ၏။ အဘယ္ၾကာင့္မွန္းမသိ။ ႏွစ္စဥ္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ အာဇာနည္ကုန္း အစစ္၌ အေလးျပဳသလုိ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ဆရာ/ဆရာမမ်ားကိုေခၚကာ အာဇာနည္ကုန္းအတုသုိ႔လည္း သြားေရာက္အေလး ျပဳသည္။ အာဇာနည္ကုန္းအတုသည္ကား မည္သူတို႔အတြက္ မည္သည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အဘယ္မည္ေသာ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ တည္ေဆာက္အေလးျပဳေနရမွန္း နယူးဗားရွင္းကိုေရႊသစ္ မသိ။ ဆရာ/ဆရာမမ်ားကလည္း ေရလည္ေအာင္ ရွင္းမျပႏိုင္ၾကေပ။

နယူးဗားရွင္းကိုေရႊသစ္သည္ အာဇာနည္ကုန္းအစစ္တြင္ အေလးျပဳသည္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ က်ဆုံးေလၿပီး ေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အားအေလးျပဳ”ဟု ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ေအာ္လိုက္သည္ႏွင့္ ကိုေရႊသစ္တို႔ ေက်ာင္းသားတစ္သိုက္ ညီတူညာတူ ဦေခါင္းကိုၫႊတ္ ခါးကိုကိုင္းလိုက္ၾက၏။

အာဇာနည္ကုန္းတြင္တပ္ဆင္ထားေသာ အသံခ်ဲ႕စကမ်ားမွတစ္ဆင့္ ေရွးေခတ္အမ်ိဳးသမီးအဆိုေတာ္ တစ္ဦး၏ေဆြးေျမ႕ဖြယ္ အသံလိႈင္းမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ တီးလုံးက ေရွးေခတ္စ်ာပနတီးလုံးကို ေလးေလးပင္ပင္ တီးခတ္ထား၏။ ႏွဲႀကီးသံကား ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ထြက္ေပၚေနသည္။ ဆရာႀကီး၏မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္မ်ားတသြင္သြင္စီးက်ေနသည္။ ေၾကကြဲဖြယ္စာသားမ်ားကား ဆက္လက္ထြက္ေပၚေနသည္၏။

“ျမစ္ေတြကုန္လို႔… ေခ်ာင္းတြေကာခဲ့ရၿပီ
ျမစ္ဆုံကို အေရာင္ျပ ျမစ္လက္တက္မ်ား စေတးခဲ့ရသည္
ကန္ေရေတြလည္း ေကာခဲ့ရကာလတာရွည္
ေတာေတြေျပာင္တာ မျမင္ဝံ့စရာပါအတည္
ေတာင္ေတြျပဳန္းလို႔ မဟာအဝီဇိတြင္းနက္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေပၚလာရသည္
ေက်းဇူးရွင္အိမ္နီးခ်င္းေကာင္းက ေထာင္းလေမာင္းေၾကေအာင္ လုပ္ရက္ျပန္ေပသည္
အတည္ အတည္ တရုတ္ျပည္ေတာ့ ဒီတစ္သက္မေၾကေလၿပီ
ကမ႓ာမေၾက ျမန္မာေျပ
တရုတ္ႀကီးက အေရခြံဆုတ္လို႔ အငုတ္က်န္ခဲ့ေပ
ကမ႓ာမေၾက ျမန္မာေျပ
သခင္မ်ိဳးတို႔ အျဖစ္ဆုိးလို႔
သူခိုးေတြေပါသေလ…”

***    ***   ***

နယူးဗားရွင္းကုိေရႊသစ္တုိ႔ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးမ်ားသည္ ဆရာႀကီးႏွင့္တကြ ဆရာ/ဆရာမမ်ားဦးေဆာင္၍ အာဇာ နည္ကုန္းအစစ္ရွိ အာဇာနည္အစစ္ႀကီးမ်ားအား အေလးျပဳၿပီးေနာက္ အာဇာနည္ကုန္းအတုတြင္ရွိသည့္ အာဇာနည္အ တုႀကီးမ်ားအား အေလးျပဳရန္ အာဇာနည္ကုန္းအတုသုိ႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾက၏။

မုိးတြင္းအခါျဖစ္သျဖင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မုိးဖြဲကေလးမ်ားကား တသြင္သြင္ရြာသြန္းေန၏။ က်ဆုံးေလၿပီးေသာ အာဇာ နည္ႀကီးမ်ားအတြက္ ေရႊမုိးညိဳသည္ပင္ မ်က္ရည္သြန္ၿဖိဳး၊ ဘဝင္ၫႇဳိးေနဟန္တူသည္။ မဟာရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး၏ လမ္း တုိင္းလုိလုိတြင္ ေရမ်ားက ေျခက်င္းဝတ္ျမဳပ္ေအာင္ ေရမ်ားစီးဆင္းေနေလ၏။ ထုိေရစပ္စပ္တြင္ ေနာက္ဆုံးေပၚ ေရစိမ္ခံ ကာပရုိက္တာႏွင့္ေမာင္းေသာ ေခတ္မီကားမ်ားကား ၾကပ္ခဲပိတ္ညႇပ္လွ်က္။ ဂုံးေက်ာ္တံတားမ်ားေဆာက္လုပ္ထားေသာ္လည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ သမုိင္းတြင္ေအာင္ ခုိးခဲ့ၾကသျဖင့္ တံတားမ်ားကား အက္သည့္ေနရာအက္၊ ၿပိဳသည့္ေနရာၿပိဳ၊ လဲ သည့္ေနရာကလဲေနသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိေခတ္သစ္ဂုံးေက်ာ္တံတားမ်ားေပၚတြင္ ဘယ္သူမွမေမာင္းရဲပဲ အဂၤလိပ္လက္ထက္ကခင္းေပးခဲ့သည့္ အ ၾကမ္းခံေရစိမ္ခံ ကတၱရာလမ္းမ်ားတြင္သာ ဒုံးေပကပ္သပ္ လမ္းအၾကပ္ခံ ေမာင္းေနၾကရသည္။ ကားမ်ားမွာ မ်ားျပားလြန္း သျဖင့္ ဘီးတစ္လိမ့္ေရြ႕ဖုိ႔အေရး မိနစ္ပုိင္းမွ်ၾကာသည္။ ယခုလုိ အာဇာနည္ေန႔ မိုးဖြဲဖြဲေရစပ္စပ္ ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး၏ လမ္းမ်ားထက္တြင္ စက္သံညက္ညက္ျဖင့္ ကားမ်ားတစ္လိမ့္ခ်င္း ေရြ႕ေနၾကသည့္ျမင္ကြင္းမွာ ပုိ၍ပင္ေၾကကြဲလြမ္းတခ်င္စရာ ေကာင္းေတာ့၏။

ထုိစဥ္ ကားတစ္စီးသည္ စိတ္မရွည္ႏုိင္စြာျဖင့္ လမ္းအနဲငယ္ရွင္းသည့္ဘက္မွ သြားရန္ရည္ရြယ္၍ တစ္ျခားယာဥ္ေၾကာဘက္ကုိ ကားေခါင္းတည္လုိက္သည္။ သူေခါင္းတည္လုိက္ေသာယာဥ္ေၾကာမွာ အမ်ားသူငါလုိေစာင့္ဆုိင္းေနေသာ ကားမ်ားက ေနရာဖယ္မေပးၾက။ သူက ဇြတ္တုိးသည္။ လမ္းမထက္တြင္ ကားဟြန္းသံမ်ား ဆူညံသြားေတာ့၏။ ေက်ာင္းကားေမာင္းေသာ ကားဒရုိင္ဘာႀကီးက “ဟုိတစ္ေခတ္တုန္းက အာဇာနည္ေန႔ကုိ ခ်ီတက္အေလးျပဳတာေတြ၊ ဥဩဆြဲတာေတြ မလုပ္ရဆုိတဲ့ အာဏာရွင္ေခတ္တစ္ေခတ္ ရွိခဲ့ဖူးသတဲ့ဆရာႀကီးရဲ႕။ အဲဒီေခတ္တုန္းကဆုိ ျပည္သူေတြဟာ အာဇာနည္ႀကီးေတြကုိ အခုေခတ္လုိ ဂါရဝျပဳခ်င္ေပမယ့္ ျပဳခြင့္မရၾကရွာဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ မေနႏုိင္တဲ့ျပည္သူေတြက အခုလုိ ကားလမ္းမ ေတြေပၚမွာ အာဇာနည္ေန႔ေရာက္တုိင္း သူတုိ႔ရဲ႕ကားဟြန္းေတြကုိ ဆူညံစြာတီးၾကတာေပါ့ဗ်ာ”ဟု သူ႕ေဘးခုံမွာ ထုိင္လုိက္ လာေသာ ဆရာႀကီးအားေျပာလုိက္သည္။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ သမုိင္းဘာသာအဓိကျဖင့္ ဘြဲ႕ရထားသူျဖစ္သည္။ ပညာမဲ့ ဒရုိင္ဘာအဖုိးအုိ ေျပာေသာ အ ေၾကာင္းကုိ မသိမရွိ။ အမွန္ေတာ့ ဒရုိင္ဘာအဖုိးအုိသည္လည္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး သိျခင္း၊ မသိျခင္းထက္ တလိမ့္ခ်င္း လိမ့္ ေနရေသာ လမ္းမထက္ ကားေမာင္းရင္း အျပင္းေျပ စကားစျမည္ေျပာရန္ ေခါင္းစဥ္ရွာလုိျခင္းပင္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။

ဆရာႀကီးသည္ ႏွစ္စဥ္အာဇာနည္ကုန္းအစစ္တြင္ အေလးျပဳအၿပီး၊ ယခုလုိ အာဇာနည္ကုန္းအတုသုိ႔ သြားေရာက္တုိင္း အ ဘယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ။ စိတ္မၾကည္မလင္ ျဖစ္တတ္၏။ ေဒါသႀကီးတတ္၏။ ေမွာ္ဘီဘက္တြင္ရွိသည့္ အာဇာနည္ကုန္းအတုသုိ႔ ေရာက္ရန္ ငါးနာရီခန္႔ေမာင္းရ၏။ ခရီးေဝးလုိ႔မဟုတ္။ ယခုလုိပင္ ကားမ်ားၾကပ္ျခင္း၊ လမ္းမ်ားေရေက်ာ္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ခရီးမတြင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ သြားေရာက္တုိင္း ဆရာႀကီးသည္ မ်က္ႏွာႀကီးကုိ တင္းထား၏။ မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုိ က်ံဳ႕ ထား၏။ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ တင္းတင္းပိုက္ကာ လမ္းေဘးဝဲယာတုိက္အုိတုိက္ေဟာင္းမ်ားကုိသာ ေငးၾကည္႕ရင္း မည္သူ႕ ကုိမွ်စကားမဆုိပဲ ဒရုိင္ဘာေဘးခုံမွေန၍ တည္တည္ႀကီးလုိက္တတ္၏။

ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဆရာႀကီး၏မ်က္ႏွာအား ကားအတြင္းေနာက္ၾကည္႕မွန္မွတစ္ဆင့္ ျမင့္လုိက္ရလွ်င္ ေၾကာက္စရာေကာင္း သလုိ သနားလြမ္းဆြတ္ ေၾကကြဲစရာလည္းေကာင္း၏။ မ်က္ႏွာႀကီးကုိ အမူအရာအားျဖင့္ တည္တင္းထားေသာ္ျငား၊ လမ္း ေဘးရႈခင္းမ်ားကုိ ေငးၾကည္႕ေနေသာ ဆရာႀကီး၏မ်က္ဝန္းမ်ားတြင္ လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း၊ ခံျပင္းနာက်ည္းျခင္း အရိပ္အေငြ႕မ်ားကုိ ေတြ႕ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီး၏အမူအရာႏွင့္စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား ထုိကဲ့သုိ႔ တမူထူးျခားစြာ ေျပာင္းလဲေနၿပီဆုိပါက ဆရာ/ဆရာမမ်ားအပါအဝင္ မည္သူမွ စကားမဆုိရဲေတာ့။ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူမ်ားလည္း အသံတိတ္ဆိတ္ ပါးစပ္ပိတ္ေနၾကရ၏။ အစဥ္အဆက္ေက်ာင္းကားေမာင္းသူမ်ားဆုိလွ်င္ အသံပင္မထြက္ပဲ ကုိယ့္ကားကုိယ္သာ အာရုံစုိက္ေမာင္းၾကရသည္။ ကားၾကပ္သျဖင့္ တလိမ့္ခ်င္း လိမ့္ေနရေသာ္ျငား ရန္ကုန္လမ္းမ်ားသည္ ယာဥ္တုိက္မႈခဏခဏျဖစ္သည္။ ကားကုိမဆင္မျခင္ အျမန္ေမာင္း သျဖင့္ တုိက္မိျခင္းမဟုတ္။ ေျဖးေျဖးတလိမ့္ခ်င္းလိမ့္ရေသာလမ္းမွာ လီဗာအေပးမတတ္သူမ်ား၊ စိတ္မရွည္တတ္ေသာ သေကာင့္သားမ်ားက ေရွ႕ကားေနာက္ၿမီးကုိ ဝင္ဝင္ေစာင့္မိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးက ကားေမာင္းရင္းစကားမ်ားတတ္ေသာ ေက်ာင္းကားဒရုိင္ဘာမ်ားကုိလည္း မႀကိဳက္တတ္။ ယခုအဖိုး အုိသည္ ဆရာႀကီးရဲ႕အထာကုိမသိ။ အလုပ္ဝင္လာသည္မွာ မၾကာေသးေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပထမတန္းသမုိင္းစာအုပ္ထဲတြင္ ပါဝင္သည့္ “ငုိသံဆိတ္သုဥ္းခဲ့ေသာ အာဇာနည္ေန႔”ဆုိသည့္ ကေလးမ်ားပင္သိေသာ အေၾကာင္းအရာကို လူတတ္ႀကီး လုပ္ကာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးတစ္ဦးအား စကားစရွာ ေျပာၾကားေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီးသည္ ဒရုိင္ဘာအဖုိးအုိ၏စကားကုိၾကားေသာအခါ လမ္းေဘးဝဲယာျမင္ကြင္းမ်ားကုိ တိတ္ဆိတ္စြာရႈေငးေနရာမွ အဖုိးအုိရွိရာဘက္သုိ႔ ေခါင္းကုိေျဖးၫႇင္းစြာ လွည္႕လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒရုိင္ဘာအဖုိးအုိအား ရႈတင္းတင္းျဖင့္ စုိက္ၾကည့္ လွ်က္ ေအာက္ပါစကားတုိ႔ကုိ ခပ္မာမာေျပာလုိက္သည္။

“အဲဒီတုန္းက အာဇာနည္ေန႔အေၾကာင္းကုိ ခင္ဗ်ားက အတိအက်သိေနရေအာင္ အဲဒီအခ်ိန္က ခင္ဗ်ားေမြးၿပီလား…”
***   ***   ***

ေမွာ္ဘီသုိ႔ေရာက္ၿပီ။ အထပ္ျမင့္တုိက္မ်ားကား ျပားပန္းခပ္မွ် အဆီအရီ…။ ထုိအထပ္ျမင့္တုိက္မ်ားအား လမ္းမမ်ား၊ လမ္း သြယ္မ်ားျဖင့္ ေရွာင္ကြင္းလွ်က္ ေက်ာင္းကားကေလးသည္ ခရီးႏွင္ေန၏။ မုိးကား ခပ္စိပ္စိပ္ရြာေနရာမွ တေျဖးေျဖး က်ဲက်ဲ သြား၏။

အေတာ္အတန္သြားမိေသာအခါ မူလတန္းေက်ာင္းကားကေလးသည္ ေတာင္ကုန္းမုိ႔မုိ႔ေလးကုိ စတက္၏။ ေတာင္ကုန္းထိပ္ တစ္ဧကခန္႔အက်ယ္ရွိ ေျမကြက္လပ္တြင္ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ား ဝန္းရံလွ်က္ ဆယ္ေပပတ္လည္ အုပ္တုိက္ကေလးႏွစ္လုံးသည္ တည္ၿငိမ္စြာတည္ရွိေနေလသည္။ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္ ေလးတန္းေက်ာင္းသားကုိေရႊသစ္ကေလးသည္ ထုိျမင္ကြင္းကုိ အလြတ္ရေန၏။ အလြတ္မရမွေနေရာ့…။ ဤအာဇာနည္ကုန္းအတုသုိ႔ ႏွစ္စဥ္လာေရာက္အေလးျပဳခဲ့ရသည္မွာ သူငယ္တန္း ကတည္းကဆုိေတာ့ ဒီႏွစ္သည္ ငါးႀကိမ္ေျမာက္ ႏွစ္ျဖစ္သည္။

ထုိဆယ္ေပပတ္လည္ အုပ္တုိက္ကေလးေတြထဲတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတု(၁)၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတု(၂)ဟု ေမြးဖြား၊ ေသဆုံးရက္စြဲမ်ား ႏွင့္တကြ ကမၺ်ည္းထုိးထားေသာ အုပ္ဂူျဖဴျဖဴေလးတစ္လုံးစီ ရွိသည္။ ထုိဗုိလ္ခ်ဳပ္အတုမ်ား၏ အုတ္ဂူေလးမ်ားတည္ရွိရာ ဤကုန္းျမင့္သာယာကုိ ဤနယ္တစ္ဝွိက္က “အာဇာနည္ကုန္းအတု”ဟု ေခၚတြင္ၾကေလသည္။ အတည္မျပဳႏုိင္ေသာ သ တင္းမ်ားအရ ဤကုန္းျမင့္သည္ပင္ ဆရာႀကီးတုိ႔၏ မိသားစု အစဥ္အဆက္ပုိင္ဆုိင္ေသာ ကုန္းျမင့္ဟု ဆုိၾကျပန္ေသးသည္။

ကုန္းျမင့္ထက္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ဂူဗိမၼာန္ႏွစ္လုံးႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေက်ာင္းကားကေလးသည္ ရပ္တန္႔လုိက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကားေပၚမွေန၍ ဆရာႀကီးက ဦးေဆာင္ဆင္းၿပီး ဆရာ/ဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူမ်ားက အစဥ္အတုိင္း စနစ္တက်တန္းစီလုိက္ၾကရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတုတစ္အား ျမဳပ္ႏွံသၿဂိဳလ္ထားရာ ပထမဂူဗိမၼာန္ကုိ ၿခဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားကုိတုိးလွ်က္ အရင္သြားၾကရသည္။

နယူးဗားရွင္းကုိေရႊသစ္ကေလးသည္ ဂူဗိမၼာန္သုိ႔လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အေတြးတုိ႔ကား ရင္ထဲမွာ ဗလုံစီထေနသည္။ ဤပုဂၢဳိလ္ႏွစ္ဦးအား အဘယ္ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတုဟု သုံးႏႈံးရသနည္း။ ဤကုန္းအားလည္း အဘယ္ေၾကာင့္ အာဇာ နည္ကုန္းအတုဟု ေခၚဆုိရသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆရာႀကီးသည္ မိမိတုိ႔အား ဤကုန္းသုိ႔ ႏွစ္စဥ္လာ၍ ဤပုဂၢဳိလ္ႏွစ္ဦးအား အေလးျပဳခုိင္းသနည္း။ အေတြးေမးခြန္းမ်ားက မ်ားလွသည္။ ကုိေရႊသစ္ကေလး၏ သေဘာက အေလးမျပဳထုိက္သူကုိ အေလးမျပဳလုိ…။ အေလးျပဳထုိက္သူကုိမွသာ ဦးၫႊတ္အေလးျပဳလုိသည္။ ဤဗုိလ္ခ်ဳပ္အတုမ်ားသည္ အေလးျပဳထုိက္ပါ ၏ေလာ။ သိခ်င္လြန္းလွသည္။

အရင္ႏွစ္အရင္အေခါက္မ်ားကေတာ့ လူကလည္းငယ္။ အေတြးကလည္း မၾကြယ္ေသးေတာ့ မစဥ္းမစား အေလးျပဳခဲ့သည္။ ဒီႏွစ္ေတာ့မရေတာ့။ မိမိ၏အမြန္ျမတ္ဆုံး ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းျဖစ္သည့္ဦးေခါင္းအား ႏွိမ့္ခ်ၫႊတ္တြား၍ အ ေလးျပဳရ မည့္ပုဂၢိဳလ္မွာ အေလးျပဳထုိက္ေသာဂုဏ္ႏွင့္ ျပည္႕စုံမႈရွိမရွိ သိလုိလွသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္က မၾကာေသးခင္က ျပဌာန္းခဲ့ သည့္ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား၏အခြင့္အေရးဥပေဒ၌လည္း ထုိအခ်က္ကုိ ထည္႕သြင္းျပဌာန္းထားသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အရုိအေသအေပးခံခ်င္သူ၊ ဂါရဝအျပဳခံခ်င္သူ၊ အကုိးကြယ္ခံခ်င္သူ၊ အေလးျပဳခံခ်င္သူမ်ား တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားျပားလာ သည္။ ကုိယ့္တြင္ ရုိေသထုိက္၊ ေလးစားထုိက္၊ ဂါရဝျပဳထုိက္၊ အေလးျပဳထုိက္ေသာ အရည္အခ်င္းရွိမရွိကုိ မဆန္းစစ္။ အသက္အားျဖင့္၊ ဝါအားျဖင့္၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ ကုိယ့္ထက္ငယ္ေသာလက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားအား ငရဲႏွင့္ေျခာက္၍လည္း ေကာင္း၊ ေငြႏွင့္ေျခာက္၍လည္းေကာင္း၊ အာဏာႏွင့္ေျခာက္၍လည္းေကာင္း ဇြတ္အတင္း အရုိအေသျပဳခုိင္းသူမ်ား တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပုိတုိးလာသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ရွိျမန္မာႏုိင္ငံေတာ သမၼတႀကီးက လႊတ္ေတာ္သုိ႔သဝဏ္လႊာေပးပုိ႔၍ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား၏ ဂုဏ ဝုတၱိ၊ ဝရဝုတၱိအခြင့္အေရးဆုိင္ရာဥပေဒကုိ အေရးတႀကီးျပဌာန္းလုိက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကုိေရႊသစ္ကေလးသည္ အတိတ္ဘဝကအတုိင္းပင္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ဥပေဒေရးရာမ်ားကုိ စိတ္ဝင္စားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိဥပေဒထြက္ထြက္ခ်င္းပင္ ဦးေလးျဖစ္သူ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ႀကီးထံမွ ငွားရမ္းကာ ေလ့လာထား၏။ ကုိယ့္ဂုဏ္၊ ကုိယ့္သီလ၊ ကုိယ့္စရဏႏွင့္မ လုိက္ေအာင္ အလြန္အက်ဴး အေလးဂါရဝျပဳခံခ်င္သူမ်ား ဂိန္ၾကေတာ့မည္႕ ဥပေဒျဖစ္သည္။

အဆုိပါဥပေဒ အခန္း (၃)၊ အပုိဒ္ (၅၂)၊ အပိုဒ္ခြဲ (ဋ)တြင္ ေရးသားထားသည့္ “မိမိအရုိအေသေပးရမည္႕ပုဂၢိဳလ္၏ အရည္အ ခ်င္း၊ အက်င့္သီလႏွင့္စိတ္ေနသဘာဝမ်ားအား အရုိေသးေပးမည္႕ပုဂၢိဳလ္မွ အခ်ိန္မေရြး စုံစမ္းစစ္ေဆးခြင့္ရွိသည္”ဆုိေသာ စာသားအရ ယေန႔ေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတုမ်ားအေၾကာင္းကုိ သိရမွျဖစ္မည္ဟု နယူးဗားရွင္းကုိေရႊသစ္ကေလးက ဆုံးျဖတ္ ထားသည္။

***   ***   ***

ဆရာႀကီးသည္ ဂူဗိမၼာန္အားေက်ာေပးလွ်က္ တည္ၿငိမ္ေဆြးေျမ႕ေၾကကြဲေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ရပ္ေန၏။ ၎၏ဦးေခါင္းထက္၌ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားအၾကားမွ ေပၚထြက္လာေသာ ျဖဳေကာင္ကေလးမ်ားသည္ ဝိုင္းရံပ်ံသန္းေနၾက၏။ ဆရာႀကီး၏ ခံျပင္းနာက်ည္းမႈႏွင့္နာက်င္ဝမ္းနဲေနေသာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ယင္မႀကီးတစ္ေကာင္သည္ အလုိက္ကန္းဆုိးမသိစြာ ေလွ်ာက္သြား ေန၏။ “ဆရာႀကီး မယားဘူးလားမသိ”ဟု ကုိေရႊသစ္ကေလးက ေတြးလုိက္သည္။ ဆရာႀကီး၏ဆြတ္ပ်ံ႕ လြမ္းေမာေနသာ မ်က္ႏွာတည္တည္ေပၚ အိပ္စကားရွင္းထြက္ေနသည့္ ယင္မႀကီးသည္ ဆရာႀကီး၏တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ႏုတ္ခမ္းေထာင့္ အေရာက္တြင္ ရပ္တန္႔ေလေတာ့သည္။

ဆရာႀကီး၏ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ရင္ေဘာင္တန္းေနရာယူလွ်က္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအား မ်က္ႏွာမူထားသည္။ ဆရာႀကီး၏နံေဘးကပ္လ်က္တြင္ ေနရာယူထားသည့္ ဆရာမတစ္ေယာက္သည္ ဆရာႀကီး၏ႏႈတ္ ခမ္းေထာင့္စြန္းအား အစာရွိမည္အထင္ျဖင့္ သဲႀကီးမဲႀကီးႏႈိက္ေနသာ ယင္မႀကီးကုိ သတိထားမိသြားသည္။ ထိုဆရာမသည္ ေစတနာျဖင့္ ယင္မႀကီးအား လက္ျဖင့္ယပ္ခပ္လွ်က္ ေျခာက္ထုတ္၏။ ယင္မႀကီးကား မလႈပ္။ ဆရာႀကီး၏ႏႈတ္ခမ္း ေထာင့္စြန္းအား သဲႀကီးမဲႀကီးႏိႈက္ေနတုန္းပင္။ ထပ္ေျခာက္၏။ မထူး…။ ဆရာမသည္ စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ လက္အားေရွ႕အနဲ ငယ္တုိးကာ ရမ္းလုိက္၏။ ဖတ္ကနဲအသံျမည္ကာ ရႈတည္တည္ရပ္ေနေသာ ဆရာႀကီး၏မ်က္ႏွာအား အရွိန္လြန္၍ ရုိက္မိေလေတာ့သည္။

ကုိေရႊသစ္ကေလးတုိ႔ ေက်ာင္းသားတစ္သုိက္ဆီမွ ခုိးခုိးခစ္ခစ္ရယ္သံမ်ား ထြက္လာသည္။ နံေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ အတူယွဥ္တြဲရပ္ေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အသံမထြက္ေအာင္ က်ိတ္ရယ္ၾက၏။ ဆရာႀကီးသည္ မဟုတ္သည့္ေနရာတြင္ ေစတနာပုိေတာ္မူသည့္ဆရာမအား မ်က္ႏွာတင္းတင္းထားလွ်က္ မသိမသာ မ်က္ေစာင္းထုိးေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ခ်က္ ခ်င္းပင္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားဘက္သုိ႔ ျပန္လွည္႕ကာ “အဟမ္း”ဟု ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လုိက္သည္။
***   ***   ***

ဆရာႀကီးထံမွ ေခ်ာင္းဟန္႔သံၾကားသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားေရာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားပ္မက်န္ မ်က္ႏွာပုိး သတ္လုိက္ၾကရသည္။ ဆရာႀကီး၏ႏုတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမွ ယင္မႀကီးသည္ကား အဘယ္ဆီသုိ႔ ပ်ံသန္းသြားေလသည္ မသိ။ မရိေတာ့ေပ။ ဆရာႀကီးမွ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားကုိ ရည္ရြယ္၍ စကားစတင္ေျပာသည္။

“သားတုိ႔ သမီးတုိ႔… သားတုိ႔သမီးတုိ႔ မနက္က အေလးျပဳခဲ့ၾကတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ႀကီး သူ႔ကၽြန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ ဖုိ႔အတြက္ အသက္ကုိပင္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတဲ့အာဇာနည္ႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္။ အခု သားတုိ႔သမီးတုိ႔ အေလးျပဳၾကရမယ့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတုတစ္နဲ႔ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတုႏွစ္ကေတာ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕အရွက္ကုိ စေတးခဲ့ၾကတဲ့ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတုေတြ ျဖစ္တယ္။

ဆရာႀကီးတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ အသက္နဲ႔လူလုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ အရွက္နဲ႔လူလုပ္တာဆုိတဲ့စကားကုိ သားတုိ႔သမီးတုိ႔လည္း ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဒီစကားကုိ ေထာက္ရႈၿပီး လူတစ္ေယာက္မွာ အသက္ထက္ အရွက္က ပုိအေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ သားတုိ႔သမီးတုိ႔ နားလည္ၾကရမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သားတုိ႔သမီးတုိ႔ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္အတုႏွစ္ေယာက္ကုိေလးစားေသာအားျဖင့္ အေလးျပဳၾကရလိမ့္မယ္”

ဆရာႀကီးသည္ ခါတုိင္းႏွစ္မ်ားကလုိပင္ အေလးျပဳအခန္းအနားမစခင္ ေျပာစရာရွိသည္တုိ႔ကုိ ေျပာဆုိ၍ အေလးျပဳရန္ တုိက္တြန္း၏။ ဆရာႀကီး၏စကားဆုံးေသာအခါ ကိုေရႊသစ္ကေလးသည္ ေရွ႕ဆုံးတန္းမွေန၍ လကၫွိဳးတစ္ေခ်ာင္းကုိ ေထာင္လုိက္၏။ ဆရာႀကီးသည္ ကုိေရႊသစ္ကေလးကုိ အထူးအဆန္းသဖြယ္ ျပန္ၾကည္ုကာ ေမးလုိက္သည္။

“ေမာင္ေရႊသစ္ ဘာလုိ႔လက္ၫွိဳးေထာင္တာလဲ…။ အေပါ့သြားခ်င္လုိ႔လား…”
“မဟုတ္ပါဘူး ဆရာႀကီး”

ကုိေရႊသစ္ကေလးသည္ တရုိတေသ ျပန္ေျဖလုိက္ေလသည္။ ဆရာႀကီးက မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္က်ဳံ႕ရင္း ျပန္ေမး၏။

“မဟုတ္ရင္ ဘာကိစၥလဲ ေမာင္ေရႊသစ္”
“ဒီလုိပါ ဆရာႀကီး…၊ လတ္တေလာျပဌာန္းလုိက္တဲ့ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား၏ ဂုဏဝုတၱိ၊ ဝရဝုတၱိ အခြင့္အေရးဆုိင္ရာ ဥပေဒပါ အခန္းသုံး….”

“ဥပေဒကုိ ငါသိပါတယ္။ အေတာ္လွ်ာရွည္တဲ့ေကာင္။ လုိရင္းကုိသာ ေျပာ…”
“ဟုတ္ကဲ့ လုိရင္းကုိေျပာရမယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အခုကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေလးျပဳရမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတုႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဟစ္စထရီေလး ေတြကုိ သိခ်င္တာပါဆရာႀကီး”

“ေအာ္ မိေက်ာင္းမသားႏွယ္…. ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတုေတြရဲ႕သမိုင္းေလး သိခ်င္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာလည္း ရပါတယ္ဟရဲ႕…”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး ဆရာႀကီးေျပာတဲ့အတုိင္းပါပဲ…”

“ေအး ေျပာျပမယ္…”
“ဒီလုိကြဲ႕…

တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ ေမြးေန႔မတိုင္မီ အခ်ိန္အနဲငယ္အလုိကေပါ့ ကြယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕အထုပတၱိကုိ ဂုက္ျပဳရုိက္ကူးမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ဆုိတာ ရွိခဲ့ဖူးသကြဲ႕။ အဲဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ တူတဲ့သူကုိ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ေလွ်ာက္လႊာေတြေခၚ၊ ၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ၿပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသတဲ့။ အဲဒီမွာ အခုသားတုိ႔ ျမင္ေနရတဲ့ဆရာႀကီးရဲ႕အဖုိး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတုတစ္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန ရာက သရုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရတာေပါ့။

အဖိုးခမ်ာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနရာက သရုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ဂႏၲဝင္သရုပ္ေဆာင္ႀကီးျဖစ္ရေတာ့မယ္ ဆုိၿပီး အရမ္းကုိ ေပ်ာ္ ရႊင္ခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ နမူနာႏွစ္ခန္းသုံးခန္းလည္း ရုိက္ၿပီးေရာ ဆရာႀကီးရဲ႕အဖိုးဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတုဆုိၿပီး နာမည္ႀကီးသြား ေတာ့သတဲ့။ တစ္တုိင္းျပည္လုံးေက်ာ္ၾကားတာမ်ိဳးေတာ့ မမာုတ္ဘူးေပါ့ကြယ္။ ရပ္ကြက္အတြင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အတုနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္ ေခၚၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီနမူနာတစ္ခန္းႏွစ္ခန္းပဲရုိက္ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ရုပ္ရွင္ႀကီးဟာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ဆက္မရုိက္ျဖစ္ပဲ တစ္လစ္ႀကီးျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့ကြယ္။

အဖိုးခမ်ာ ရုပ္ရွင္က ဆက္မရုိက္။ အသက္ကတေျဖးေျဖးႀကီးလာ။ ခႏၶာကုိယ္အေနအထားေတြ ေျပာင္းကုန္မွာ ေၾကာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳခ်ိန္္တုိင္လည္း မျပဳရ။ ေနာက္ဆုံး အသက္ေလးဆယ္နားနီးမွ ကိေလသာအေရး ရတက္မေအးလုိ႔ အိမ္ေထာင္ ျပဳလိုက္ရရွာတယ္။ ရုပ္ရွင္ကရုိက္ျဖစ္မရုိက္ျဖစ္ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ အဖုိးခမ်ာမွာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတုဆုိတဲ့နာမည္ႀကီး အဖတ္တင္ခဲ့ရတာေပါ့။ ရုိက္ရွင္က မရုိက္ျဖစ္။ အရပ္ထဲထြက္တုိင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတု၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတုလုိ႔ ေခၚၾကေတာ့ ရွက္ၿပီးၾကာေတာ့ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ မထြက္ရဲေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္။ ဒီစိတ္နဲ႔ပဲ လုံးလုံးပါးပါးၿပီး ေနာက္ဆုံး ေသသြားရေတာ့ တာပါပဲ။

ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဖိုးက ေမြးခဲ့တဲ့ဆရာႀကီးရဲ႕အေဖဟာလည္း အဖိုးလုိပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔တစ္ေထရာတည္း တူေနျပန္တယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕အေဖကုိလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ရုိက္ကူးေရး အဖြဲ႕က ထပ္မံေရြးခ်ယ္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဆရာႀကီးအေဖလည္း အဖုိးတုန္းကအတုိင္းပဲ တစ္ခန္းႏွစ္ခန္း မျဖစ္ညစ္က်ယ္စမ္းရုိက္ၿပီး ပတ္ေတာပိတ္သြားခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔အေဖလည္း အဖုိးတုန္းကလုိ ဒီရုပ္ရွင္စိတ္နဲ႔ပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ရတယ္။ ဟုိးမွာေတြ႕လား…။ အဲဒါ ဆရာႀကီးရဲ႕အေဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတုႏွစ္ရဲ႕ အုတ္ဂူေပါ့…။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ရုိက္ကူးေရးအဖြဲ႕က အေဖေသသြားေပမယ့္လက္မေလွ်ာ့ေသးဘူး။ အေဖကေမြးၿပီး ကံဆုိးစြာပဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ တူေနတဲ့ဆရာႀကီးကုိ ထပ္မံေရြးခ်ယ္ျပန္တယ္။ ဆရာႀကိး ဆယ္တန္းေအာင္ကတည္းက ေရြးထားတာ ဆရာႀကီးဘြဲ႕ရၿပီး ဆရာျဖစ္။ အခုဆုိ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ ခုထိ ဗုိခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္က အၿပီးမသတ္ရေသးဘူးကြဲ႕။ ဆရာႀကီး တစ္ခုကံေကာင္းတာက အဖိုးနဲ႔အေဖတုန္းကလုိ အစမ္းမရုိက္ခဲ့ရသလုိ ျပည္သူေတြကလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္အေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈမရွိေတာ့ အရွက္ေတာ့ မကြဲရေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးတာတစ္ခုက ဆရာႀကီးရဲ႕သားကလည္း ဆရာႀကီးတုိ႔လုိပဲ ဘမ်ိဳးဘုိးတူၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္နဲ႔တေထရာတည္း တူေနျပန္တယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ရုိက္ကူးေရးအဖြဲ႕ဟာ ဆရာႀကီးရဲ႕သားနဲ႔ ေျပာင္းၿပီးစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ထားတယ္။ အကယ္၍ ဆရာႀကီးရဲ႕သားတစ္စုံတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေသာ္ အရံအတားအေနနဲ႔ ဆရာႀကီးအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ဗုိက္ထဲက မေမြးေသးတဲ့ကေလးကုိပါ စရံသတ္ထားသကြဲ႕။ ဆရာႀကီးတုိ႔က ဂ်နေရးရွင္းလုိက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတုအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရသလုိ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ရုိက္ကူးေရးအဖြဲ႕ကလည္း သားစဥ္ေျမးဆက္ ပခုံးေျပာင္းတာဝန္ယူလာၾကတာကြဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခုခ်ိန္ထိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ႀကီးဟာ အရိပ္လုိပါေနတာေပါ့ကြယ္။ ဆရာႀကီးတုိ႔မ်ိဳးရုိးစဥ္ဆက္ရဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတုဇာတ္လမ္းက ဒါပါပဲ။ ဆရာႀကီးလည္း အဖုိးနဲ႔အေဖကုိ သနားလြန္းလုိ႔ မိသားစုပုိင္ဒီေျမတစ္ဧကမွာ ဂူဗိမၼာန္ေဆာက္ၿပီး အာဇာနည္ေန႔ ေရာက္တုိင္း အေလးျပဳေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဆရာႀကီးတုိ႔မ်ိဳးရုိးကုိက ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္နဲ႔ ဝဋ္ေၾကြးပါလာတယ္ပဲ ဆုိရမွာေပါ့ကြယ္”

“ဒါဆုိရင္ေတာ့ ရွင္းသြားပါၿပီ။ ဆရာႀကီးရဲ႕အဖုိးနဲ႔အေဖဟာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတြက္ သူ႔ဘဝနဲ႔အရွက္ကုိေတာင္ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတုဆုိေတာ့ အေလးျပဳထုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မရွင္းတာေလးတစ္ခုေတာ့ ေမးပါရေစဦးခင္ဗ်ာ”

“ေအာ္… မေၾကာင္းမသားရယ္…။ ေမးစရာကလည္း ကုန္မကုန္ႏုိင္ဘူး။ ေမးမွာျဖင့္ျမန္ျမန္ေမး။ ေနကဝင္ေတာ့မယ္။ အျပန္က် ၿမိဳ႕ထဲမွာကားကၾကပ္ဦးမွာ…။ ဘာေမးမွာလဲ ျမန္ျမန္ေမး…”

“ဒီလုိပါဆရာႀကီး… ဒီေလာက္မေသခ်ာမေရရာတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ရုိက္ကူးေရးအဖြဲ႕ကုိ ယုံစားၿပီး ဆရာႀကီးတုိ႔သားစဥ္ေျမး ဆက္က ဘာလုိ႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၾကတာလဲခင္ဗ်ာ…”

“ဒါကဒီလုိေဟ့… ေသခ်ာမွတ္…။ ငါ့အဖုိးက သူေသခါနီးမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္မၿပီးမခ်င္း သူ႔အတြက္ အမွ်မေဝပါနဲ႔လုိ႔ မွာခဲ့လုိ႔ ငါတုိ႔လည္း သမိုင္းတာဝန္ုတစ္ခုလုိ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေနရတာေဟ့ သိၿပီလား။ ကဲ​… ၾကာတယ္။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ဂုဏ္ျပဳရန္အတြက္ အရွက္သိကၡာႏွင့္ရင္း၍ ေပးဆပ္ခဲ့ေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အတု နံပတ္ဝမ္းအား ေအ….. ေလး….. ျပဳ……”

ေဇာ္သစ္
၂.၄.၂၀၁၆

photo credit : gatty images


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts