(မိုးမခ) မတ္လ ၂၂၊ ၂၀၁၆
အခန္း (၁)
ျပည့္စံုေအာင္
သာလင္းထက္
ေမာင္ေမာင္စိုး
ေမာင္ေမာင္စုိး
ကြၽန္မ ေမာင္ေမာင္စိုး နာမည္ကို ႏွစ္ေခါက္ေျမာက္ေခၚရင္း အတန္းထဲကို မ်က္လံုး၀င့္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔နာမည္ေခၚတိုင္း အတန္းထဲမွာရွိေၾကာင္း မတ္တပ္ရပ္ျပၾကေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္စိုး တေယာက္ ကေတာ့ ရွိမေနပါဘူး။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္၊ ဒီေန႔နဲ႔ပါဆို ဒီကေလးေက်ာင္းမလာတာသံုးရက္ရွိၿပီ။ အေနေအးၿပီး ေက်ာင္း စာထူးခြၽန္သလို ေက်ာင္းလည္းပ်က္ေလ့မရွိတဲ့ကေလး အခုလို သံုးရက္ဆက္တိုက္ ေက်ာင္းပ်က္ေနတာကို ကြၽန္မအံ့ၾသ ေနမိပါတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕စြန္မွာရွိတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးဆိုေပမယ့္လည္း ကြၽန္မ ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းကေန သင္တန္း ဆင္းၿပီးကတည္းက တာ၀န္က်ခဲ့တဲ့ေနရာေလးမို႔ ဒီေက်ာင္းက ကေလးေတြကိုေကာ ဒီေက်ာင္းကိုပါ ကြၽန္မအလြန္သံေယာဇဥ္တြယ္လွပါတယ္။ ကြၽန္မအတန္းထဲမွာရွိတဲ့ ကေလးေတြကလည္းမျပည့္စံုတဲ့ မိဘပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူေတြမို႔ အမ်ားစုကခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနၾကရတဲ့သူေတြမ်ားပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာ ေမာင္ေမာင္စိုးလည္း တေယာက္အပါ အ၀င္ေပါ့။
မနက္ပိုင္းေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ေခၚၿပီးတာနဲ႔ စာဆက္သင္ရမွာမို႔ ေမာင္ေမာင္စိုးတေယာက္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေက်ာင္းပ်က္ရသလဲဆိုတာကို စာသင္ခ်ိန္ၿပီးမွသာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ေယာက္ကို ေခၚေမးမယ္လို႔ စိတ္ထဲမွတ္ထားၿပီး ကေလးေတြကိုသခ်ၤာဖတ္စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ ကြၽန္မေျပာလိုက္ပါတယ္။
အခန္း (၂)
“ကြၽန္မေတာ့ ဒီေက်ာင္းမွာဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ႏိုင္ပါဦးမလား မသိေတာ့ပါဘူးဆရာမရယ္..”။
မနက္ပိုင္းစာသင္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ ဆရာမေတြနားေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ လပတ္စာေမးပြဲအေျဖလႊာေတြ စစ္ေနတဲ့ကြၽန္မကို ေက်ာင္း သန္႔ ရွင္းေရး ေန႔စားအလုပ္သမားျဖစ္တဲ့ မစိန္ကေျပာလိုက္ျခင္းပါ။
မစိန္ကေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းဆိုေပမယ့္ သူမရဲ႕အလုပ္အေပၚမွာ ေစတနာထားၿပီး လုပ္တတ္တဲ့သူတေယာက္ပါ။ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ဆရာဆရာမေတြ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လည္းအဆင္ေျပေနပါရက္နဲ႔ အခုလိုသူမေျပာလိုက္ေတာ့ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိ္မ့္ဆိုၿပီးသိခ်င္စိတ္နဲ႔ “ဘာျဖစ္လို႔တံုး အမရဲ႕..” လို႔ လွမ္းေမးလိုက္ပါတယ္။
“ကြၽန္မတို႔အိမ္ေတြကို က်ဴးေက်ာ္အိမ္ေတြဆိုၿပီး အဖ်က္ခံရတယ္ေလဆရာမရယ္။ ကြၽန္မတို႔မွာစားဖို႔အတြက္ တေန႔တေန႔ မနည္းရုန္းကန္ေနရတဲ့အထဲ အခုေနစရာပါ ေပ်ာက္ေတာ့မယ္။ ဆရာမမသိဘူးလား ဆရာမအခန္းထဲက ေက်ာင္းသား ေမာင္ေမာင္စိုးတို႔ အိမ္လည္းပါတယ္ေလ..”။
“ဘုရားေရဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေလး ဒီရက္ပုိင္း ေက်ာင္းလာမတက္တာေပါ့”
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတဲ့စိတ္နဲ႔ ကြၽန္မလည္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ဟုတ္တယ္ဆရာမေရ..၊ ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေတြကိုဖ်က္မွေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ဘယ္သြားေနရမတံုး။ စားဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္ကို။ အခုေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ဘ၀ေတြက ေပးစရာလည္းေငြမရွိ၊ ေျပးစရာလည္းေျမမရွိ ျဖစ္ေနရၿပီဆရာမရယ္..” လို႔ မစိန္ကေျပာရင္းအသံတိမ္သြားရွာပါတယ္။ ကြၽန္မလည္း မစိန္ေျပာေနတာကို နားေထာင္ရင္းကေန စာနာဝမ္းနည္းစိတ္အခံနဲ႔ အတိတ္ ဆီသို႔ အေတြးခုန္ကူး ေနာက္ျပန္သြားမိတယ္။
အခန္း (၄)
အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ေတာ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္။ ပူျပင္းလွတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးက တဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ဆူညံသံေတြအျပည့္၊ ဖုန္ေတြသဲေတြပါတဲ့ ေလပူေနပူေအာက္မွာ ဘ၀အပူနဲ႔ ေလာကဓံဆိုတာကို မသိႏိုင္ေသးတဲ့ ကေလး ေတြကေတာ့ ဆူညံေနေအာင္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကေလရဲ႕။
ေခြ်းဒီးဒီးက်ေနတာကိုမသုတ္အားဘဲ အမိုးအကာဖ်က္ထားၿပီးသား အိမ္ရဲ႕ ၾကမ္းခင္းေတြကို အပ်က္အဆီးမျဖစ္ေအာင္ သတိထားခြာေနတဲ့ အေဖ့ကိုေငးၾကည့္ရင္းကြၽန္မရဲ႕စာအုပ္ေတြကို ဆာလာအိတ္ထဲမွာ တစုတစည္းထဲျဖစ္ေအာင္ ထည့္ ေနပါတယ္။
“က်ီးျဖဴ…က်ီးျဖဴ….. ႏိုင္ၿပီေဟးးးးး” ကေလးတသိုက္စုၿပီး ကစားေနတဲ့ဆီက ထြက္လာတဲ့ ညီမအလတ္ရဲ႕အသံ။
“ေမေမသမီးဗိုက္ဆာေနၿပီ ” မီးေသြးမီးဖိုေဘးမွာ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ အေမ့ဆီကိုသြားၿပီး ဗိုက္ဆာလို႔ေျပာေနတဲ့ ညီမအငယ္ဆံုးအသံ။
သူတို႔ေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း တခ်ိန္က ပန္းပင္ေတြ အရြက္လွပင္ေတြေ၀ဆာၿပီး ကစားဖို႔ေျမကြက္လပ္က်ယ္နဲ႔ ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေလးဟာ အခုေတာ့ ထင္းပံုေတြ သစ္သားပံုေတြနဲ႔ တ၀က္တပ်က္ဖ်က္ထားတဲ့ ျခံစည္းရိုးထဲမွာ ရႈတ္ပြလို႔။ ပါးႏွစ္ဖက္ ကိုစီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို မိဘေတြမျမင္ေအာင္သုတ္ရင္း ထမင္း၀ိုင္းျပင္ဖို႔ လွမ္းေခၚေနတဲ့ အေမ့အနားကိုသြားၿပီးကူညီေပးလိုက္ပါတယ္။
“ကြၽန္မတို႔ အိမ္ကဖ်က္ထားတဲ့ သစ္ေတြကိုသယ္ဖို႔ကားက ဘယ္အခ်ိန္လာမွာလဲအစ္ကို..”။
ထမင္း၀ိုင္းျပင္ရင္း အေမက အေဖ့ကိုလွမ္းေမးလိုက္ပါတယ္။
“ေန႔လည္ တခ်က္တီးေလာက္ေတာ့ ေရာက္မယ္ေျပာတယ္” အေဖက ကြၽန္မတို႔ေျပာင္းရမယ့္ ေနရာအသစ္မွာ အိမ္ျပန္ေဆာက္ရင္ သံုးဖို႔ ၾကမ္းခင္းေတြကို ဂရုတစိုက္ခြာရင္း လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ထမင္းစားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီေနာ္..” ။
“သမီးႀကီး ညီမေလးေတြကို ထမင္းစားဖို႔ လက္ေသခ်ာေဆးေပးလိုက္” အေမကလွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ အေဖလည္း လုပ္ လက္စအလုပ္ကိုထားၿပီး ထမင္း၀ိုင္းဆီကိုထလာပါတယ္။
ကြၽန္မလည္း ညီမေလးေတြကို လက္ေဆးေပးေနတုန္း “ကြၽန္မတို႔ အိမ္ျပန္ေဆာက္ဖို႔နဲ႔ ေရြ႔ေျပာင္းဖို႔ ကုန္က်တဲ့ စရိတ္စက ေတြအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ အစ္ကို၊ သမီးႀကီးက ဒီႏွစ္ဆယ္တန္းေလ၊ အေရးႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကို က်ဴရွင္ထား ဖို႔လည္း လိုေသးတယ္ မဟုတ္လား။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ဴရွင္ေတြစေတာင္တက္ေနၾကၿပီ”။
“ ဟင္းးးးး … ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲကြာ။ ရွိတာေလးပဲ ခ်ေရာင္းရေတာ့မွာေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မင္းဆြဲႀကိဳးေလးသြားေရာင္းထားတာနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ရမွာေပါ့။ သမီးႀကီးက်ဴရွင္အပ္ဖို႔ေတာ့ ငါရွာၾကံလိုက္ပါဦးမယ္”။
အေမနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕ ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာတဲ့အသံကို ကြၽန္မညီမေလးေတြကို လက္ေဆးေပးရင္း နားစြင့္ၿပီးနားေထာင္ေနလိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္မဘ၀အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်ိန္မွာမွ ကြၽန္မတို႔မိသားစုရဲ႕ နားခိုရာေလးက ေဖ်ာက္ဖ်က္ျခင္းခံေနရပါၿပီ။ သူမ်ား ေတြလို ဘ၀အတြက္ ႀကိဳးစားရမယ့္အခ်ိန္မွာမွ ေက်ာခင္းစရာအတြက္ ပူပင္ေနရတဲ့မိဘေတြကို က်ဴရွင္ထားေပးပါလို႔ ကြၽန္မဘယ္လိုေျပာထြက္ႏိုင္ပါ့မလဲ။
အခန္း (၅)
“မမႀကီး ဒါက ဒန္ေပါက္ထမင္းလားဟင္..”။
ေရရွားပါးလွတဲ့ ေနရာသစ္မွာ တုံကင္တြင္းကသာ အားထားရာပါ။ ခက္တာကအဲ့ဒီတုံကင္တြင္းထဲက ရလာတဲ့ေရကိုသံုးၿပီး ခ်က္လိုက္တဲ့ထမင္းေတြက အကုန္လံုး ၀ါထိန္ေနေတာ့ ညီမအငယ္ဆံုးက သူစားခ်င္တဲ့ ဒန္ေပါက္ထင္ၿပီး ကြၽန္မ ကိုလွမ္းေမးလိုက္တာပါ။
စားမရတဲ့ ထမင္းအိုးကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မဘာလုပ္ရမွန္းမသိခင္မွာပဲ၊ အေမက “သမီးေရေရာ့ ဟိုဖက္အိမ္ကေရၾကည္နည္းနည္းေတာင္းလာတယ္။ ဒီေရက ၾကာကန္ကေနသြားခပ္ရတာတဲ့။ ဒီကေန အဲ့ဒီေရသြားခပ္ရင္ အသြားအျပန္ တနာရီခြဲ ေလာက္ေတာ့ ၾကာတယ္တဲ့။ မနက္ျဖန္မနက္ ေစာေစာထၿပီး တို႔ေတြသြားခပ္ၾကတာေပါ့။ တို႔ေတြသံုးေယာက္ေပါင္း တခါ သြားခပ္ထားရင္ တိုင္ကီတ၀က္စာေလာက္ေတာ့ရမွာပါ။ သမီးထမင္းခ်က္ထားလိုက္ အေမ ညည္းအေဖတို႔ အိမ္ေဆာက္ေန တာ ၀ိုင္းကူလိုက္ဦးမယ္”
ခုအမိန္႔ထုတ္ ခုခ်က္ျခင္းဖ်က္ခံရေတာ့ ကိုယ့္၀န္း ကိုယ့္ျခံနဲ႔ အေျခတက် ေမြးကတည္းက ေနလာခဲ့တဲ့ ကြၽန္မတို႔မိသား စုဘ၀ေလးဟာ အခုေတာ့ သစ္ပင္မရွိတဲ့ လြင္တီးေခါင္ျပင္က ေျမေနရာသစ္မွာ ေနစရာအိမ္ကမရွိ။ ညေနဖက္ က်ေနက ပူလြန္းေတာ့ ကြၽန္မတို႔ယာယီေနဖို႔ အေဖထိုးေပးထားတဲ့ ရြက္ဖ်င္တဲေလး ထဲကို၀င္ၿပီး ကြၽန္မလည္း ထမင္းခ်က္ဖို႔ ထင္းမီးကို မေမႊးတတ္ ေမႊးတတ္နဲ႔ႀကိဳးစား ေမႊးလိုက္ပါတယ္။ ဘ၀က မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီပဲ။
ညေရာက္ေတာ့ ရြက္ဖ်င္တဲရဲ႕အျပင္ဖက္မွာ ကြၽန္မထြက္ထိုင္ကာ လေရာင္ကိုေငးၾကည့္ရင္း လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ၊ သန္႔ရွင္းတဲ့ေရမရွိ၊ စာက်က္ဖို႔ေနရာဆိုတာကေတာ့ေ၀းေပါ့။ ခုခ်ိန္ဆို ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ စာေတြက်က္ေနၾကမွာပါ။ ကြၽန္မဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ ဒီႏွစ္ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ကြၽန္မဘယ္လိုေျဖရမလဲလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ေနာက္ေက်ာဘက္က ရြက္ဖ်င္တဲထဲမွာေတာ့ ကြၽန္မအေဖရဲ႕တီးတိုးစကားသံနဲ႔ တခ်က္တခ်က္ ရိႈက္ငိုလိုက္တဲ့ ကြၽန္မအေမရဲ႕အသံ……။
အခန္း (၆)
ကလင္….. ကလင္….. ကလင္……..
“စာသင္ခ်ိန္ေတာင္ ျပန္ေရာက္ၿပီပဲ…” အေတြးထဲမွာဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာနစ္ေမ်ာေနမိတယ္ မသိေခါင္းေလာင္းသံၾကားမွ ကြၽန္မသတိျပန္၀င္လာတာမို႔ သင္ခန္းစာ စာအုပ္ေလးကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး အခန္းထဲျပန္၀င္ဖို႔ျပင္ဆင္လိုက္ပါတယ္။
ေမာင္ေမာင္စိုးတေယာက္ ဘယ္လိုမ်ားေနရွာမလဲ…….။
တိုင္းျပည္တဝွမ္းက ကြၽန္မမသိတဲ့ ေမာင္ေမာင္စိုး၊ မယ္မယ္စိုးေလးမ်ားစြာေကာ ဘယ္လိုေနၾကရွာမလဲ …။
အသိုက္အျမံဳ ကြန္းခိုရာမဲ့ ဘဝမ်ားစြာရဲ႕ အနာဂတ္မ်ားစြာေကာ ဘယ္လိုေနၾကရွာမလဲ..။
လြင္တီးေခါင္ျပင္ကို အဓမၼ တြန္းပို႔ခံခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္မတို႔ မိသားစုလို ႀကိဳးစားမႈ၊ ညီညြတ္မႈ၊ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာမႈတို႔နဲ႔ အခက္အခဲၾကား က သားသမီးမ်ား ပညာဆံုးခန္းတိုင္ၿပီး ဘဝအေျခအေနလွေအာင္ ျပန္တည္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သူ အိုးအိမ္မဲ့ အဖ်က္ဆီးခံ မိသားစုဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိႏိုင္ပါ့မလား။ ကံၾကမၼာျပန္လည္အခြင့္သာမႈေၾကာင့္ ငါတို႔ အေျချပန္လွခဲ့ရတယ္လို႔ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကို စြဲျမဲ ယံုၾကည္သူ တေယာက္အေနနဲ႔ ဆိုခ်င္မိေပမယ့္ အေျခဖ်က္ခံ ဘဝေရာက္ခဲ့ရျခင္းကိုေတာ့ ေလာက ဓံပဲ၊ ကံက်ီစားမႈ သက္သက္လုိ႔ရယ္ေတာ့ ကြၽန္မ မယံုၾကည္ႏိုင္ပါ။
အခန္း (၇)
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ လူသားအရင္းအျမစ္ေတြ တိုးတက္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕ အေထြအေထြ လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို ျမင့္မားေအာင္ လုပ္ေပးျခင္းက အေျခခံအက်ဆံုးလုပ္ေဆာင္မႈျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူအမ်ားရဲ႕ ေနထိုင္မႈပံုစံ အရည္အေသြး ျမွင့္တင္ႏိုင္ဖုိ႔ဟာ အစိုးရနဲ႔ သူေဖာ္ေဆာင္တဲ့ စနစ္အဖြဲ႕အစည္းတခုရဲ႕ အဓိက တာဝန္ပါ။ ဘဝအရည္အေသြး မျမွင့္တင္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ လူသားရဲ႕ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ မွန္ကန္သင့္ေတာ္မွ်တတဲ့ စနစ္ေကာင္း တခုေတာ့ တိုင္းျပည္မွာ အေျခတည္ႏိုင္ရပါမယ္။
သန္းနဲ႔ခ်ီေသာ တိုင္းသူျပည္သား အမ်ားစုဟာ တမင္းတလုတ္တဆုတ္၊ ေက်ာတခင္းစာအတြက္ ေန႔စဥ္ ရတက္မေအး မနည္းရုန္းကန္ သင့္သလို ေတာ္သလို ေျဖရွင္းေနရၿပီဆိုရင္ ဒီမိသားစုမ်ားစြာက ကေလးငယ္ေတြဟာ သူတို႔အနာဂတ္ အေျခအေနျမွင့္တင္ႏိုင္ဖို႔နဲ႔ လူသားဘဝ အက်ိဳးရွိေအာင္ခံစားႏိုင္ဖို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္ အေရးပါလွတဲ့ ပညာေရးဆိုတဲ့ ဘဝျမွင့္တင္ေရးေဆးစြမ္းေကာင္းကို အလွမ္းမီႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။
အခန္း (၈)
ေျပာင္းခ်င္သလိုေျပာင္းေနတဲ့ စနစ္ဆိုးေခတ္ဆိုးနဲ႔ တိရစာၦန္သာသာ ေမာင္းထုတ္ခံရတဲ့ဘ၀မ်ိဳးေတြမွာ ပညာသင္ဖို႔ထက္ ေက်ာခင္းစရာေနရာအတြက္ပူပင္ေနရတဲ့ ကြၽန္မလို၊ ကြၽန္မတပည့္ေလး ေမာင္ေမာင္စိုးတို႔လို ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရွိေနလိုက္မလဲ။ ဘယ္လို ေျဖရွင္းႏိုင္မလဲ။
ရည္မွန္းခ်က္ေတြေပ်ာက္ၿပီး စာသင္ရမယ့္အရြယ္ေတြမွာ ဘ၀အတြက္ပူေလာင္ေနရတဲ့ ေအာက္ေျခလူတန္းစားဘ၀ ေတြထဲက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ မျပည့္စံုမႈေတြနဲ႔ စိတ္အားငယ္စြာ ေက်ာင္း၀န္းျပင္ပကို ေရာက္သြားမယ့္လူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနမလိုက္လဲ။ ဘယ္လိုမ်ား ေျဖရွင္းရမလဲ။
လူတဦးတေယာက္အတြက္ သူေခတၱနားခိုရာ၊ အိမ္လို႔ အမည္ေခၚတြင္ႏိုင္စရာ ေနရာေလး တခုေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္။
ကေလးငယ္တိုင္းလည္း ပညာသင္ၾကားႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရသင့္ပါတယ္။
ဒီအေျခခံလူသား၊ ႏိုင္ငံသား အခြင့္အေရးအတြက္ ကြၽန္မတို႔ အနာဂတ္မွာ ဘယ္ေလာက္ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ပါၿပီးလဲ။
ဒီလို “နားခိုရာပ်က္ အနာဂတ္မဲ့” ဘဝမ်ားစြာနဲ႔ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အလားအလာကေကာ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ ဦးတည္ေနၿပီလဲ။
အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ ေလးလံေနေပမယ့္ ဒီညေနေတာ့ ဘဝတူခ်င္း စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြေပးႏိုင္ဖို႔၊ အရႈံးမေပးနဲ႔ ကေလးငယ္ရယ္ ဆိုႏိုင္ဖို႔ ကြၽန္မတပည့္ေလးဆီကို ကြၽန္မအေရာက္ သြားရပါဦးမယ္။
သည့္အျပင္ေကာ ကြၽန္မ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမည္လဲ။
ခင္ေလး
18-03-2016 (11:10 am.)၀
(ယခုအပတ္ထုတ္ Education Digest ဂ်ာနယ္တြင္လည္း ပံုႏွိပ္ခဲ့သည္။)
(ဓာတ္ပံုမ်ား – စက္မႈဇံု၊ စစ္တပ္ပိုင္၊ စီမံကိန္း စသည့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေနအိမ္ဖ်က္ဆီးခံရသူမ်ား အေၾကာင္း ရိုက္ကူးထားသည့္ ရိုက္တာရုပ္သံမွတ္တမ္းတိုကေန ထုတ္ႏႈတ္ယူပါသည္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
