(မုိးမခ) မတ္ ၁၉၊ ၂၀၁၆
ရယ္စရာပံုျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္မွာ ဤသို႔။ ေဆးခန္းအတြင္းသို႔ လူနာတစ္ဦးဝင္လာ၏။ သူ႔ ေျခေထာက္ တစ္ဘက္မွာက ပတ္တီးႏွင့္ျဖစ္ေလသည္။
ဆရာဝန္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။
လူနာ။ ေခါင္းကိုက္လို႔ပါဆရာ။
ဆရာဝန္။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားေျခေထာက္က ပတ္တီးက။
လူနာ။ အဲဒါက ေလွ်ာက်သြားတာပါခင္ဗ်ာ။
တစ္ေန႔ ကုမၸဏီတစ္ခု၏အေရာင္းျမင့္တင္ေရးဧည့္ခံပြဲတစ္ခုမွာ တစ္ဝိုင္းတည္းထိုင္ေနၾကသူမ်ားအား ထိုပံုျပင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေျပာျပရာ အားလံုးႏွစ္သက္စြာရယ္ေမာၾကေလသည္။ အားလံုးဆိုေသာ္လည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ အၿငိမ္းစားႀကီး ဦးလူ ထြားမပါဝင္။ သူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ့သည့္မီးနစ္အနည္းငယ္ကမွ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ရင္း နာမည္ကဒ္ျပားေတြအျပန္အလွန္လဲလွယ္ကာ အသိအကြၽမ္းျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ သူ႔ ကဒ္ျပားေပၚမွာ ဦးလူထြား (အၿငိမ္းစား) ဟုသာေရး ထားၿပီး ဘယ္ရံုးဌာန ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း ေဖၚျပမထားသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္စပ္စုခဲ့ေသးရာ အၿငိမ္းစားယူထားၿပီးမွေတာ့မွ ဘယ္ဌာနကဆိုတာအဓိကက်ေသးလို႔လား ကိုရင္ရယ္ဟု နဂိုတည္ေသာမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ျပန္ေျဖခဲ့ေလသည္။ ယၡဳလည္း အႏွီဦးလူထြားသည္ ကြၽန္ေတာ့္ ဟာသပံုျပင္ကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ရယ္ဘို႔ကိုအသာထား ျပံဳးျခင္းအမႈပင္မျပဳ။ ရယ္ေမာ ၾကသူမ်ားကို စိတ္မသက္မသာစြာ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ တစ္စံုတစ္ရာအေတြးနက္စြာ ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။ ခဏအၾကာတြင္မွ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေမး၏။
“ခုနက ကိုရင္ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ လူနာကဘာျဖစ္လို႔ လဲဟင္”
“ေခါင္းကိုက္တာပါ”
“ဒါဆုိ ပတၱီးက ဘာျပဳလို႔ ေျခေထာက္ကိုေရာက္ေနတာလဲ”
“အဲဒါ ေလွ်ာက်သြားတာေလ”
“မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
ကြၽန္ေတာ့္ပံုျပင္ကို သူသေဘာက်ပံုမရ။ ထိုအခ်ိန္ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္စသျဖင့္ တစ္ဝိုင္းလံုး စင္ျမင့္ေပၚသို႔ အာရံုက် သြားၾကၿပီ။ သူခဏတစ္ျဖဳတ္သာၾကည့္ၿပီးထျပန္သြားသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိ၏။ နယ္မွာ ၾကံဳရခဲေသာ ပြဲမ်ိဳးမို႔ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ပတ္စာခြာဖ်ာသိမ္းမွ ျပန္ျဖစ္ေလသည္။
xxxx
နယ္ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕တြင္အေျခခ်ကာ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ေနေသာကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ ဖိတ္ၾကားမႈျဖင့္ ထိုညဧည့္ခံပြဲသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ပြဲၿပီးေသာအခါ မိတ္ေဆြကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေခတၱစကားစျမည္ေျပာျဖစ္ၾကသျဖင့္ တည္းအိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဥ့္ အေတာ္နက္ၿပီ။ နံနက္ေစာေစာ ဧည့္သည္ႀကိဳရန္ ေလဆိပ္သို႔သြားစရာကိစၥရွိေသးသည္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္အလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ အိမ္ရွင္ (ကြၽန္ေတာ့္ အစ္ကိုႀကီး) ႏွင့္ပင္ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ သူတို႔ ျပင္ဆင္ေပးထားေသာ အခန္းတြင္းသို႔ဝင္ကာ အိပ္ဖို႔ျပင္ဆင္သည္။ နယ္မွာေစာေစာအိပ္ေနက်မို႔ အိပ္ကလည္း အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ့လက္ကိုင္ဖုန္းကျမည္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္မသိေသာ နံပါတ္တစ္ခု ျဖစ္ေလ၏။
“အမိန္႔ရွိပါ ခင္ဗ်ာ”
“ဟဲလို ကိုရင္လား ကြၽန္ေတာ္ လူထြားပါ”
“ဘယ္သူ”
“ညေနကဧည့္ခံပြဲမွာ ကိုရင္နဲ႔စားပြဲ အတူထိုင္ခဲ့တဲ့ ဦးလူထြားေလ”
ဌာနမသိအၿငိမ္းစားႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္အမွတ္ရသြားသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ညႀကီးမင္းႀကီး ဖုန္းဆက္ပါလိမ့္။
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ေျပာပါဆရာ ကြၽန္ေတာ္ဘာမ်ားကူညီရမလဲ”
သူ႔ဆီက ခ်က္ျခင္းေျဖသံမၾကားရ။
“ေျပာပါ ဆရာ ကြၽန္ေတာ္ဘာအကူအညီေပးႏိုင္မလဲ”
“ဟို ကိုရင္ေျပာခဲ့တဲ့ joke ဟာေလ”
“ေအာ္…..”
“အဲဒါ က်ဳပ္နားမရွင္းတာေလးေမးခ်င္လို႔”
ေအာ္ ဒါေလးမ်ားဟုကြၽန္ေတာ္စိတ္တြင္းမွ ေျပာလိုက္မိေလ၏။
“ဟုတ္ကဲ့”
“အဲသည္ထဲမွာ ဆရာဝန္ေမးေတာ့ လူနာကေခါင္းကိုက္တယ္လို႔ေျပာတယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“အဲသည္လူနာကေျခေထာက္မွာ ပတ္တီးနဲ႔”
“_ _ _ _”
“ေခါင္းကိုက္တဲ့လူနာတစ္ေယာက္က ဘာလို႔ေျခေထာက္မွာပတ္တီးနဲ႔ျဖစ္ေနရတာလဲ”
“ေလွ်ာက်သြားတယ္လို႔ေျပာတာပဲ ဆရာ”
“အဲဒါကို က်ဳပ္မရွင္းတာ ကိုရင္ စဥ္းစားၾကည့္ေလ”
သူ႔ေလသံမွာ ျခဴသံပါေအာင္ညည္းသည္ဟု ေျပာ၍ရႏိုင္ေသာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္သံမ်ိဳး ျဖစ္၏။
“ေခါင္းကပတၱီး ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေျခေထာက္ကိုေရာက္ႏိုင္မွာလဲ၊ ယုတၱိယုတၱာမရွိ”
“ေလွ်ာက်သြားတာေလ”
ကြၽန္ေတာ္အိပ္ခ်င္စိတ္ေပ်ာက္ၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာ၏။ သူအသံကေတာ့ စိတ္ပ်က္သံမွ စိတ္ဆိုးသံသို႔ ‘ကီး’ ေျပာင္းသြားေလသည္။
“ဒီမွာ ကိုရင္လည္းေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ပဲေလ။ ပတၱီးတစ္ခုေခါင္းကေနေျခေထာက္အထိ ေလွ်ာက် တယ္ဆိုတဲ့ ေလာဂ်စ္ကို လက္ခံဘို႔ရာ ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္ ေခါင္းနဲ႔ေျခေထာက္ေတြရဲ႕ အေနအထားရယ္ သူတို႔ရဲ႕ အရြယ္အစား ေတြရယ္ကို ထည့္မတြက္လို႔မွ မရတာ။”
“_ _ _ _”
“ကိုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းမွာပတၱီးစည္းၿပီဆိုရင္………………………..”
“_ _ _ _”
“ေလွ်ာက်ၿပီပဲထားပါေတာ့၊ ေျခေထာက္ကိုေရာက္ဘို႔ ပထမဆံုး ခင္ဗ်ားတို႔က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကိုျဖတ္ရမယ္၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ဒီမွာျပႆနာက …………”
ကြၽန္ေတာ့္တြင္ ရယ္ခ်င္စိတ္တို႔ေပ်ာက္ၿပီး အိပ္ခ်င္စိတ္တို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။
“ဒီမယ္ ဒီကိစၥ က်ဳပ္လက္ေတြ႔စမ္းၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ပတၱီးတစ္ခုဟာေခါင္းကေနေလွ်ာက်ႏိုင္ရင္ အလြန္ဆံုးလည္ပင္း အထိပဲ၊ ဒါေတာင္မွ..”
“ဆရာေရ ကြၽန္ေတာ္ မနက္အေစာႀကီး ေလဆိပ္ဆင္းရမွာမို႔ ဂြဒ္ႏိုက္ေနာ္”
သူ႔ကိုဂြဒ္ႏိုက္လိုက္ေသာ္လည္း ထိုညအဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဂြဒ္မႏိုက္ေတာ့။ လင္းအားႀကီးမွ ေမွးသည္ဆိုရံုကေလး အိပ္လိုက္ရၿပီး ကမန္းကတန္းျပန္ထကာ ေလဆိပ္သို႔ေျပးရေလသည္။
xxxxx
ကြၽန္ေတာ့ဧည့္သည္က ရန္ကုန္မွာႏွစ္ရက္ၾကာေနသြားသည္။ ဧည့္ဝတ္ေက်ေအာင္သူသြားေလရာ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ခဲ့ရ သည္။ ထိုအေတာအတြင္း ဆရာသမားအၿငိမ္းစားႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ထံ တယ္လီဖုန္းသံုးႀကိမ္ ဆက္ခဲ့ရာ သံုးႀကိမ္စလံုး စကားမေျပာလိုက္ရ။ ပထမတစ္ႀကိမ္တုံးက ဖံုးၿမည္သံမႀကားရသျဖင့္ မကိုင္လိုက္မိျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒုတိယႏွင့္ တတိယ အႀကိမ္မ်ားတြင္မူ သူ႔ဖုန္းမွန္းသိလ်က္ တမင္မေျဖဘဲေနလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရလွ်င္ (တစ္ၾကိမ္သာစကားေျပာဖူးေသးေသာ္လည္း) သူႏွင့္ဖုန္းေျပာရမွာကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ့္တစ္သက္ ဟာသကို သဘာဝေပတံျဖင့္ အေၾကာက္အကန္တိုင္းတာတတ္သည့္ သူ႔လိုလူမ်ိဳး တစ္ႀကိမ္သာ ေတြ႔ဘူးေသာေၾကာင့္ အ့ံၾသျခင္းႀကီးစြာလည္း ျဖစ္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့ေသာ ဟာသပံုျပင္ ထက္ သူကပိုၿပီးရယ္ဖြယ္ျဖစ္ေနသည္ကိုစဥ္းစားမိေသာအခါ ရယ္စရာစာတစ္ပုဒ္ေရးထုတ္ဘို႔ပင္ စိတ္ကူး ေပါက္မိ၏။ သို႔ႏွင့္ ‘မရယ္ရဘူး’ ဟူေသာ စာတိုတစ္ပုဒ္ကိုေရးျဖစ္ၿပီး အယ္ဒီတာမင္းထံပါးသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ ေလသည္။ ထိုအယ္ဒီတာသည္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ေက်ာင္းေနဘက္ ဝါသနာတူ စာေပလိုက္စားေဖၚလိုက္စားဖက္။ ေက်ာင္းအသီးသီးၿပီးၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က စီးပြားေရးဘက္ေရာက္ကာ စာေပႏွင့္ေဝးသြားေသာ္လည္း သူက စာေပတြင္သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ခဲ့သည့္အေလ်ာက္ ယၡဳအခါ နာမည္ရမဂၢဇင္းတစ္ခု၏ အယ္ဒီတာျဖစ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ ေတြ႔တိုင္းေတြ႔တိုင္း စာကေလးေပးကေလးေရး လက္ျပန္ေသြးဘို႔အားေပးေနက်။
သူငယ္ခ်င္းအယ္ဒီတာကို သူ႔ရံုးခန္းမွာအခန္႔သင့္ေတြ႔ရသျဖင့္ စာမူကိုေပးလုိက္သာအခါ သူကခ်က္ျခင္းပင္ ဖတ္ရႈ၏။ ထို႔ေနာက္ တစ္ကိုယ္လံုးသြက္သြက္ခါသည္အထိ အသံထြက္ကာရယ္ေမာေနေလသည္။ ရယ္ရင္း ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို စကားလွမ္းေျပာေသးသည္။
“ဟား..ဟား..ရီရတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားအေတာ္ေရးတတ္တာပဲ ဘယ္လိုစဥ္းစားၿပီးမ်ားေရးထားတာတံုး”
“စဥ္းစားစရာမလိုဘူးဆရာေရ႕ အဲဒါကိုယ္ေတြ႔ဗ် ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ႀကံဳခဲ့ရတာကိုျပန္ေရးထားတာ”
ကြၽန္ေတာ့္စကားၾကားေသာအခါသူရယ္ျခင္းကိုရပ္၍
“ဟုတ္လား ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ေလာကမွာရွိသတဲ့လား ေအးေလ ရွိလို႔လဲ ခင္ဗ်ားေတြ႔တာေပါ့”
ထို႔ေနာက္ သူဆက္လက္ရယ္ေမာေနျပန္သည္။ ၿပီးမွ
“ထားခဲ့ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္စီစဥ္လိုက္မယ္။ ေနာက္ထပ္ ဒါမ်ိဳးေလးေတြလဲလုပ္ပါဦးဗ် ဟဲ ဟဲ၊ အေတာ္ ရီရတယ္။”
သည္တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ပါ သူႏွင့္ေရာေယာင္ရယ္ေမာျဖစ္သြားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ထံမွအားတက္ စရာစကား ၾကားရၿပီမို႔ သည္ကေန႔ နယ္ကိုျပန္မည္ ဘာမွာဦးမလဲ စသည္ေလာကဝတ္စကား တစ္လံုးတစ္ေလ ေျပာၿပီးေနာက္ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။ သူက မမွာေတာ့ပါဟုသာ စာမူကိုထပ္ဖတ္ရင္းေျပာ၏။ ေျပာရင္းလည္း ရယ္ေနေလသည္။
“ဒါထက္ေနပါဦးဗ်”
သူ႔စကားေၾကာင့္ ျပန္ရန္ထိုင္ခံုမွထလိုက္ၿပီးျဖစ္သည့္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ထိုင္လိုက္ရသည္။
“ဒီအထဲမွာ လူနာကဘာျဖစ္တာတဲ့လဲ”
ကြၽန္ေတာ့္စာမူ မဂၢဇင္းထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွပါလာေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္နားလည္လိုက္ၿပီ။
[ဝန္ခံခ်က္။ ဖတ္ရႈႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ ဆိုဗီယက္ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကိုမွီးပါသည္]
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
အေနာ္လည္းနားမလည္ဘူး။