ဖုိးထက္ – ကိုေသာင္းျမင့္ႏွင့္ ျမန္မာ စတီဗင္ ေဆးဂဲလ္

ဖုိးထက္ – ကိုေသာင္းျမင့္ႏွင့္ ျမန္မာ စတီဗင္ ေဆးဂဲလ္
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၂၊ ၂၀၁၆

တ႐ုတ္သိုင္းဇာတ္လမ္းေတြ အကုန္လံုးနီးပါးထဲမွာ လူတရာေလာက္ႏွင့္ မင္းသားတေယာက္တည္း ခံခ်ေသာ္လည္း မင္း သားက ဘာမွမျဖစ္။ လူတရာသာ ကိစၥေရွာေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ အျပင္မွာလဲ ကြန္ဖူး ကိုယ္ခံပညာကို အမွန္တကယ္ တတ္ကြၽမ္းေသာ ဘ႐ုစလီေသာ္မွ အနည္းအက်င္း ခံရေသးသည္။ ျခစ္ရာ၊ ပြန္းရာေတာ့ ရေသးသည္။ ေနာက္ တေယာက္က ဂ်က္လီ။ လူက ေခြးပစ္ေသာ ဒုတ္သာသာ အရပ္ႏွင့္။ သူကခ်ည္း တြယ္သည္။ အုပ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း အနည္း အက်င္းေတာ့ အထိုး၊ အကန္ ခံရေသးသည္။

အဆိုးဆံုး ေနာက္ထပ္ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ေဆာင္တေယာက္ ရိွေသးသည္။ စတီဗင္ ေဆးဂဲလ္။ ျခစ္ရာ ပြန္းရာ မဆိုထားႏွင့္ ၀တ္ ထားေသာ အ၀တ္အစားပင္ မတြန္႔မေၾက။ လက္ေတြ လိမ္ခ်ိဳး။ လည္လိမ္ခ်ိဳး။ ဂစ္လုိ႔ေတာင္ အသံမထြက္ဘဲ ရန္သူမ်ား အတံုးအရံုးက်သည္။

အျပင္ေလာကမွာလဲ စတီဗင္ ေဆးဂဲလ္လိုလူမ်ား ရိွတတ္သည္။ သူကခ်ည္း တြယ္သည္။ သူ႔ကို ျပန္အုပ္လုိ႔မရ။ ျပန္တြယ္ လုိ႔မရ။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ဒါရိုက္တာက “မင္းကြာ မင္းသားလုပ္သမွ် ခံလိုက္ပါ” ဟု ဆိုေသာ္ေၾကာင့္ ငံု႔ခံလိုက္ရသည္။ အျပင္ေလာကမွာလည္း ထိုသူ၏ ဂုဏ္သတင္း၊ အရိွန္အ၀ါ၊ ေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္ေသာ ကိုယ္က်င့္သီလကို သိေသာေၾကာင့္ ခြန္းတုံ႔ျပန္ဖို႔ မဆိုထားဘိ။ အမ်ားၾကီး ျငိမ္ခံလိုက္ရတာ ရိွတတ္ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ အခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာ နမ္း ၾကရသည္ မဟုတ္တုံ႔ေလာ။

ရပ္ကြက္ထိပ္ရိွ ကိုေမာင္တူး၏ လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ ဦးထင္ဖတ္၊ ခြၽန္ၾကီးေခၚ ေဇာ္ထြန္း၊ ကိုေသာင္းျမင့္တို႔ ထုိင္ေနၾကသည္။ ရံုးအားရက္၊ အလုပ္အားရက္ ေန႔လည္ ေန႔ခင္းေတြမွာ လၻက္ရည္ေသာက္ရင္း၊ ေလေပါရင္း ေဆြးေႏြးျငင္းခံုေနၾကျဖစ္သည္။ ဆိုင္ရွင္ ကိုေမာင္တူးကို အားနာဖို႔ နည္းနည္းမွမလို။ ကိုေမာင္တူး ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတို႔စကား၀ိုင္းေတြကို လိုလိုလားလား လက္ခံႏွစ္သက္သည္။ ရီရသည္။ ေပ်ာ္ရသည္ မဟုတ္လား။

ဦးထင္ဖတ္က အျငိမ္းစား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး။ စကားေျပာရင္ အရွင္း။ အျပတ္။ မဟုတ္တာ မမွန္တာ မလုပ္။ လူငယ္ေတြ အေပၚမွာ ေစတနာရိွသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာၾကီးက လူၾကီးဆိုေပမယ့္ ေခတ္ၾကီးကို မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ ေနေသာသူလည္း ျဖစ္သည္။ ခၽြန္ၾကီးကေတာ့ အတုိ႔အေထာင္။ တုိ႔ရ၊ ေထာင္ရမည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ကို နားရင္းအုပ္သြားလည္း သြားျဖဲေလးႏွင့္ ျငိမ္ ခံေသာသူျဖစ္သည္။ ကိုေသာင္းျမင့္ကေတာ့ ဟိုစပ္စပ္၊ ဒီစပ္စပ္။ ဆရာၾကီး လုပ္ခ်င္သည္။ ဆရာၾကီး စတိုင္လ္ျဖင့္ ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျပာသမွ်၊ ဆိုသမွ်၊ လုပ္သမွ် တလြဲခ်ည္းဟုဆိုေသာ္ ရေကာင္း၏။

ဒီေန႔လည္း ဘယ္ကေန ဘယ္လို စကားေရာက္သြားသည္ မသိ။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဆရာျမင့္သန္း၏ ပြဲဆူေစေသာ ေဆာင္းပါး အေၾကာင္းကို စကားေရာက္သြားသည္။ စတင္သူက ခြၽန္ၾကီး။ ခြၽန္ၾကီးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ပရိသတ္ျဖစ္သည္။ ဆရာျမင့္သန္းေဆာင္းပါးထဲမွာ ေဒၚစုကို ေပၚေပၚတင္တင္ ေ၀ဖန္ထားသျဖင့္ သူက မၾကိဳက္။ ထို႔ေၾကာင့္

“ဆရာျမင့္သန္း ေဆာင္းပါးက မစြံပါဘူး ဆရာၾကီးရာ (ဦးထင္ဖတ္ကို ရပ္ကြက္က ဆရာၾကီးလုိ႔ေခၚသည္။)။ အလကားေနရင္း အဘြားၾကီးကို လာတိုက္ခိုက္ေနတယ္”

“မင္းက အဲဒီေဆာင္းပါး ဖတ္ၿပီးလုိ႔လား”

ေရေႏြးၾကမ္းကို တငံု ေကာက္ငံုလိုက္ရင္း ေမးပံု၊ ၾကည့္ပံုက ေခ်ာင္ပိတ္ရိုက္ေတာ့မည့္ပံုစံ။ ခြၽန္ၾကီးက လူပါး။ ဒါကို သိသည္။

“ဖတ္ၿပီးပါၿပီ ဆရာၾကီး။ အေခၚအေ၀ၚက အစ ရင့္သီးတယ္။ ဆရာၾကီးလည္း ဖတ္ၿပီးၿပီမို႔လား”

“ေအး ဖတ္ၿပီးၿပီ။ မင္းေျပာတာ ဟုတ္တယ္။ ကိုျမင့္သန္းေဆာင္းပါးက နည္းနည္းေတာ့ လြန္တယ္”

“နည္းနည္းဘဲလား ဆရာၾကီးရယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အမ်ားလိုလားတဲ့ ေဒၚစုကို သူေ၀ဖန္တာ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးတာနဲ႔ အတူတူဘဲေပါ့”

ကိုေသာင္းျမင့္က စကား၀င္ေထာက္လုိက္သည္။

“မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ကိုျမင့္သန္းရဲ႕ စာေတြ ဖတ္ဘူးလား”

“ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ၾကည့္တယ္။ နားမလည္တာေတြမ်ားလုိ႔ ဦးစားေပးဖတ္တဲ့အထဲေတာ့ မပါဘူး” ခြၽန္ၾကီးက ေျဖသည္။

ကိုေသာင္းျမင့္က

“ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔စာေတြ ေကာင္းေကာင္းဖတ္ဘူးတယ္။ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆေတြ ၾကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို အဂၤလိပ္လိုေတြးၿပီး ျမန္မာလိုေရးတယ္လုိ႔ ထင္တယ္”

“ေမာင္ခြၽန္ၾကီး..နားမလည္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ စာေတြ မဖတ္နဲ႔။ သူမ်ားဖတ္လုိ႔ သူမ်ားက ေကာင္းတယ္ ေျပာလုိ႔။ ကိုယ္ေလးစား အားက်တဲ့ သူေတြ ဖတ္လုိ႔။ သူတုိ႔က ညႊန္းလုိ႔။ သူတုိ႔ ႀကိဳက္တာနဲ႔ လိုက္ၿပီး ျမင့္သန္း၊ ျမင့္သန္း လုပ္စရာမလိုဘူး။ မင္း မွန္ တယ္။ နားမလည္တဲ့စာေတြ အခ်ိန္ကုန္ခံမဖတ္နဲ႔။ ေမာင္ေသာင္းျမင့္ကေတာ့ ဖတ္ဘူးတယ္ဆိုလုိ႔ ေမးရအံုးမယ္။ ျမင့္သန္းကို အခုနက မင္းေျပာတဲ့မွတ္ခ်က္ေတြထက္ ပိုၿပီး ဘာမွတ္ခ်က္ေတြ ေပးခ်င္ေသးသလဲ”

“ေရေပၚဆီ စာေရးဆရာလုိ႔ျမင္တယ္။ ေမြးကတည္းက ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ၊ ေရႊေပၚျမတင္ ေမြးလာခဲ့သူဆိုေတာ့ အေျခခံ လူ တန္းစားကို နားမလည္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး အရက္သမား စာေရးဆရာလုိ႔ ျမင္တယ္”

ဦးထင္ဖတ္က သူတုိ႔စကား၀ိုင္းနားမွာ ေရာင္လည္လည္ လာရပ္ေနေသာ ကိုေမာင္တူးကို ေရေႏြးအိုး ထပ္ျဖည့္ခိုင္းလိုက္သည္။ ၿပီးမွ..

“အဲဒါဘဲ ေမာင္ေသာင္းျမင့္..ငါေျပာခ်င္တာ အဲဒါဘဲ။ မင္းတုိ႔ေတြ သိပ္ခက္တယ္။ သူ႔ဘာသာ ေရႊေပၚ ျမတင္ဘဲ ေမြးေမြး၊ နတ္ျပည္မွာေမြး၊ လူ့ျပည္မွာဘဲၾကီးၾကီး..မလိုအပ္တဲ့ စကားေတြနဲ႔ သိပ္အပုပ္ခ်ခ်င္တယ္။ အရက္ေသာက္သူတိုင္းက စာမ ေရး ရေတာ့ဘူးတဲ့လား။ အရက္ေသာက္သူတိုင္းက စာေရးဆရာေကာင္းမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာလား။ ပီမိုးနင္းဆိုရင္ ဘိန္းေတာင္ခ်ေသးဗ်ာ။ ကိုင္း ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာမလဲ။ သူေရးခဲ့တဲ့စာေတြက အလကားပါလုိ႔ မင္းတုိ႔ ေျပာႏိုင္လား”

ကိုေသာင္းျမင့္ႏွင့္ ကိုေသာင္းျမင့္စကားကို လက္ခံခ်င္သလိုလိုရိွေနသည့္ ခြၽန္ၾကီးပါ ဇက္ပုသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဗီဇဆိုတာ ေဖ်ာက္ရခက္သည့္ သေဘာအရ ခြၽန္ၾကီးက..

“ကုိေသာင္းျမင့္က ဆရာျမင့္သန္းကို အရက္သမား စာေရးဆရာ၊ လူခ်မ္းသာ စာေရးဆရာ၊ လက္ေၾကာမတင္းတဲ့ စာေရးဆ ရာလုိ႔ ေျပာခ်င္တာ ထင္တယ္..ဟဲ ..ဟဲ..”

ကိုေသာင္းျမင့္လက္က စားပြဲေအာက္မွေန ခြၽန္ၾကီးကို ဆြဲဆိတ္လိုက္သည္။ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို ျပန္ေျပာလုိ႔မရ၊ အရပ္က ေလး စားရသည့္ ဆရာၾကီး ဦးထင္ဖတ္အေရွ႕မွာမွ သက္သက္မယ့္ အခြၽန္ျဖင့္မသည့္ ခြၽန္ၾကီးကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ နားရင္းေတာင္ ထ အုပ္ခ်င္သည္။

“သူ ဘာေျပာခ်င္သလဲ ငါမသိဘူးကြ။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာဆိုတာနဲ႔ ဘိုသီဖတ္သီေန။ စည္းမရိွ ကမ္းမရိွေန။ ေတြ႕ကရာ ေနရာ၀င္အိပ္။ ဒီလိုေနႏိုင္မွ ဘ၀နာတ့ဲ့စာေရးဆရာ၊ အႏုပညာရိွတဲ့ စာေရးဆရာ စာေရးဆရာေကာင္းလုိ႔ ငါတုိ႔ ျမန္မာစာဖတ္ သူေတြ တခ်ိဳ႕က ထင္ၾကတာလဲ ငါမၾကိဳက္ဘူး။ ရိွတ္စပီးယားဆိုရင္ လူဂုဏ္တန္။ မင္းသား။ ေဆြၾကီး မ်ိဳးၾကီး။ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြ ၾကည့္စမ္း။ လူ႔သေဘာ၊ လူ႕မေနာေတြကို သူ႔စာေတြနဲ႔ ဖြဲ႕ႏြဲ႕သြားတာ ဘယ္ေလာက္ အႏုပညာဂုဏ္ေျမာက္သလဲ။ မင္းတုိ႔ဟာက အခု ဆရာကိုတာကိုလည္း သူေဌးမုိ႔လုိ႔ သူစာေတြက မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာလိုေျပာရဲ႕။ ေဟာ..ကိုျမင့္သန္း စာေတြကိုလည္း အရက္သမားစာေတြလုိ႔ ဆိုလား ဆိုရဲ႕။ အေတာ္ကို ေသာက္သံုးမက်တဲ့ ေတြးေခၚ ယူဆမႈေတြပါကြာ”

ကိုေသာင္းျမင့္ ဖုသြားသည္။ သူေျပာတာ နည္းနည္း။ ခြၽန္ၾကီး ၀င္ဖြတာက မ်ားမ်ား။ အခုေတာ့ ေသာက္နဲ႔ႏႈိင္းၿပီး အဆဲခံရၿပီ။ ေဒါသေလး မဆိုသေလာက္ ထြက္လာေသာေၾကာင့္..

“ဒါျဖင့္ ဆရာၾကီးရဲ႕ ဆရာျမင့္သန္းအေပၚ အျမင္ေလး ေျပာပါအံုး”

“ငါကေတာ့ သူ႔စာေတြ ဖတ္ရတာ ေကာင္းတာလဲ ရိွသလို။ မစြံတာေတြလဲ ရိွတာဘဲ။ သူလို ကမာၻ့စာေပ၊ အေတြးအေခၚပိုင္း၊ ဒသနိက ပညာရပ္မွာ ႏွံႏွံစပ္စပ္ ရိွသူရဲ႕ စာေတြက ဖတ္မယ္ဆိုရင္ အႏွစ္ခ်ည္းဘဲ။ ေအး..ဒါေပမယ့္ သူက လူဆိုတာ မေမ့နဲ့။ သူ႔စာေတြ အကုန္ေကာင္းရမယ္လုိ႔ သူကအာမခံမထားဘူး။ ၾကိဳက္ရင္ဖတ္။ မၾကိဳက္ရင္ မဖတ္နဲ႔။ တခုရိွတာက အခုနက ငါ ေမာင္ခြၽန္ၾကီးကို ေျပာသလို ဂိုက္၊ ဟန္ ထုတ္ခ်င္လုိ႔ ျမင့္သန္းစာေတြ အရမ္းၾကိဳက္တာဘဲဆိုရင္ေတာ့ အလကားဘဲ။ အခု ဒီေဆာင္းပါးမွာ သူ႔ကို ငါလည္း မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတပုဒ္မၾကိဳက္တာနဲ႔ သူ႔စာေတြ မဖတ္ေတာ့ဘူး။ သပိတ္ေမွာက္ၾက မယ္ဆိုတဲ့အဆိုကေတာ့ ၀က္ေတြက ဂူၾကီးကို ပြတ္သလိုျဖစ္မွာဘဲကြ။ ျမန္မာစာေပမွာ ျမင့္သန္းဆိုတဲ့ မွတ္တိုင္ၾကီး တခု ရိွကို ရိွတယ္”

ျမင့္သန္းစာေတြ သိပ္မၾကိဳက္ဘူး။ မဖတ္တတ္ဘူး ေျပာထားသူက ခြၽန္ၾကီး။ အမ်ားၾကီး ဖတ္ဘူးပါတယ္လုိ႔ ေျပာထားသူက ကိုေသာင္းျမင့္။ အခုလို ဆရာျမင့္သန္းေ၀ဖန္သူမ်ားကို ျပန္လွန္ႏိွပ္ကြပ္သည့္ စကားေတြက သူ႔ကို တိုက္ရိုက္ေျပာသလို ကို ေသာင္းျမင့္ ခံစားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္..

“ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ ဆရာၾကီးရယ္။ စာေရးသူဆိုတာ ျပည္သူလူထုဘက္ကို ရပ္ရမယ္မို႔လား”

“အဲဒီ အဆိုက ဘုရားေဟာလား။ ဘယ္သူက ေျပာခဲ့တာလဲ။ လုပ္ကို လုပ္ရမယ့္ Must လား။ ျပည္သူလူထု ဘက္ကမရပ္ရင္ လူဆိုးတဲ့လား။ အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရေတြကို ကာကြယ္တဲ့စာေတြမေရးရင္ ငါကေတာ့ ရၿပီ။ ငါက ဒီလိုေျပာလုိ႔ ကိုျမင့္သန္းေဆာင္းပါးက ေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေသာင္းျမင့္ရဲ႕။ ငါ အဓိကေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္က ငါတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ေခ်ာ္လဲ ေရာထိုင္တဲ့ အက်င့္ၾကီးက အေတာ္ၾကီးတယ္။ ကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘဲနဲ႔ ေ၀ဖန္ ေလကန္ရမယ္ဆိုရင္ ေရွ႕ဆံုးက။ အဆိုးဆံုးက ငယ္က်ိဳး ငယ္နာေတြေဖာ္ၿပီး တိုက္ခိုက္တာ အဆိုးဆံုးဘဲ။ အခု ကိုျမင့္သန္း ေဆာင္းပါး မၾကိဳက္ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ၾကိဳက္စရာ တကြက္မွလဲ မရိွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေဆာင္းပါး တပုဒ္အတြက္နဲ႔ သူ႔စာေတြ မဖတ္ၾကနဲ႔။ ဒီလူဟာ အရက္သမား။ လူ့ေပၚေက်ာ့ဆုိတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြဟာ စစ္အစိုးရေခတ္က ေပါက္စ ကေလာင္တုိ႔လို က ေလာင္ရွင္ေတြနဲ႔ ဘာထူးသလဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြေဖာ္ၿပီး တိုက္ခိုက္ၾကတဲ့ အေရးအသားနဲ႔ အတူူတူဘဲ။ မဟုတ္ဘူးလား ေမာင္ခြၽန္ၾကီးရယ္”

ဆရာၾကီးက ေမာသြားသေလာ၊ သူ႔ဘက္ကို စစ္ကူေတာင္းသေလာ။ ခြၽန္ၾကီးကေတာ့..

“ဟုတ္တယ္ ဆရာၾကီး..ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒါေတာ့ မၾကိဳက္ဘူူး။ လူတေယာက္ကိုမၾကိဳက္တာနဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ ၀င္ေတြကို အကုန္လိုက္ၿပီး အပုပ္ခ်တိုက္ခိုက္တာ ကြၽန္ေတာ္လဲ မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခု ဆရာျမင့္သန္းရဲ႕စာေတြကို မၾကိဳက္တာကို မၾကိဳက္ေၾကာင္းေတာ့ ေျပာခြင့္ရ ရမယ္ မဟုတ္လား ခင္ဗ်။ ကိုေသာင္းျမင့္တုိ႔လို ဆရာျမင့္သန္းကို အရက္ သမားေလး ဘာေလး ေျပာတာေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာေနာ့္..”

ကိုေသာင္းျမင့္က ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခုနကမွ ကိုေမာင္တူး လာခ်ေပးထားသည့္ ေရေႏြးအိုးႏွင့္ ခြၽန္ၾကီးကို ေကာက္ထုခ်င္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္..

“သူ အရက္သမားမို႔ အရက္သမား ေျပာတာဘဲကြ။ ဘာျဖစ္သလဲ။ မေျပာေစခ်င္ရင္ မေသာက္နဲ႔ေပါ့ကြ”

“ဟိုး..ဟိုးထား ေမာင္ေသာင္းျမင့္…လူဆိုတာ ဘယ္သူမဆို အျပစ္မကင္းဘူး။ ဘယ္သူမဆို အနာအဆာေတာ့ ရိွၾကတာ ခ်ည္းဘဲ။ ကိုျမင့္သန္းလည္း လူဆိုေတာ့ အျပစ္အနာအဆာရိွတာဘဲ။ သူေရးတဲ့စာကို မင္းတုိ႔ ေ၀ဖန္လုိ႔ရတယ္။ ႏွစ္ျပားမတန္ ေအာင္ ေျပာပိုင္ခြင့္ မင္းမွာ အျပည့္ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာက္တန္းက်တဲ့ ေ၀ဖန္မႈမ်ိဳးကို ဘယ္လိုမွ မလုပ္သင့္ဘူး။ ငါက အဓိက ဒါကိုေျပာခ်င္တာ”

“ဒါကေတာ့ ဆရာၾကီးရယ္..အေျပာမခံရေအာင္ ေနေလ။ အခုလိုမ်ိဳးေဆာင္းပါး မေရးနဲ႔ေလ။ အေနာက္က ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံ ၾကီးေတြမွာေတာင္ တဖက္နဲ႔တဖက္ ေ၀ဖတ္ၾက၊ ျငင္းခံုၾက ျဖစ္ၾကေသးတာဘဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေ၀ဖန္တာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ပါဘူး” ကိုေသာင္းျမင့္က လွ်ာရွည္လိုက္သည္။

“ဘာတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံ..ဟုတ္လား..မင္းေျပာတာ လက္ခံတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ငါတုိ႔လိုဘဲ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ေ၀ဖန္ၾက ျဖစ္တာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႔လို ငယ္က်ိဳးငယ္နာ ေဖာ္တာေတာ့ မရိွဘူးလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရေလာက္ေအာင္ အဲဒီ အေလ့အက်င့္ မရိွ ဘူး။ အြန္လိုင္းေပၚက သတင္း၀က္ဘ္ဆိုဒ္ေတြ မင္းသြားဖတ္ၾကည့္စမ္း။ ေဒၚနယ္လ္ထရန္႔ကို ေ၀ဖန္တာေတြ သြားဖတ္ၾကည့္ စမ္း။ ကိုယ္ ဘယ္သူဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိတာေတာင္ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို ေအာက္တန္းက်က် မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မေ၀ဖန္ဘူး။ ဟာသအျဖစ္ ေျပာတယ္။ ေ၀ဖန္တယ္။ မရိွဘူးလုိ႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ အလြန္ဆံုး ရိွလွမွ တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ဘဲ။ အခု မင္းတုိ႔ဟာက ဆရာျမင့္သန္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဘယ္သတင္း ဖတ္လိုက္ ဖတ္လိုက္ ေ၀ဖန္လိုက္ၾကတာမ်ား..ရစရာ ေတာင္ မရိွဘူး။”

ဆရာၾကီး ေမာစျပဳၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ မင္းသားဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ ေမာေမာ၊ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ရန္သူေတြ တိုက္ခိုက္ပါေစ ေနာက္ဆံုးမွာသူဘဲ ႏိုင္သည္မဟုတ္လား။ အခုလဲ ကိုေသာင္းျမင့္တေယာက္ ဆရာၾကီးကို ဘယ္အပိုင္းက စၿပီး တိုက္ခိုက္ရ မလဲဟု ေတြးေနစဥ္..

“ဒီမွာ ေမာင္ေသာင္းျမင့္..လူဆိုတာ ဘ၀ႏွစ္မ်ိဳး။ မ်က္ႏွာႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဆက္ဆံလုိ႔မရဘူး။ ေအး ဆက္ဆံခ်င္တယ္ ဆိုရင္ဘဲ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး။ ကိုျမင့္သန္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးကို ငါမၾကိဳက္ေပမယ့္ သူဟာ မ်က္ႏွာ ႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေနတဲ့ စာေရး သူမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚမွာ သူက ခပ္တင္းတင္း ရပ္တဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ဒါကိုေတာ့ ငါေလးစားတယ္။ ျမန္မာ စာေပ၊ စာေရးသူေတြဟာ က်ီးကို ဘုတ္ေျမႇာက္၊ ဘုတ္ကို က်ီးေျမႇာက္နဲ႔ အျပန္အလွန္ ေျမႇာက္ေပးၾကတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေန တယ္ဆိုတဲ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ အေကာင္းၾကီးကို သူဘဲ ခပ္ရဲရဲ ေျပာခဲ့တာ။ အမွန္ဘဲ။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ကို လူေတြက ေတာ္တယ္၊ တတ္တယ္၊ ဟုတ္လွခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ ၀ို္င္းေျပာၾကရင္ ဘ၀င္ေလဟပ္ၾကတာ သဘာ၀ဘဲ။ ကိုျမင့္သန္းဟာ ျမန္မာစာေပနယ္ပါယ္မွာ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့ အားနည္းခ်က္ၾကီးကို ေ၀ဖန္သြားတာ နည္းတဲ့သတိၱလား။ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ဒီလို ခပ္တင္းတင္း ေနတဲ့ သူ႔ကို ငါကေတာ့ ေလးစားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဒီသံုးစားမရတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲနဲ႔ အရက္သမားလုိ႔လဲ မဆဲႏိုင္ဘူး။ သူ႔စာေတြ မဖတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔လဲ သပိတ္မေမွာက္ႏိုင္ဘူး။ မင္းတုိ႔ဘာသာ သူ႔စာလဲ ေကာင္းေကာင္းမဖတ္ဘူးဘဲ ေလဖမ္းဒန္း စီးေနတဲ့ အက်င့္ေတြသာ အရင္ျပင္ၾက။ ေမာင္ခြၽန္ၾကီး..မင္းရဲ႕ စာဖတ္တဲ့ အေပၚထားတဲ့ ရိုးဂုဏ္ကို ငါသေဘာက်တယ္။ ေျမႇာက္ကားၾကီး ျဖစ္ခ်င္လုိ႔ ကိုယ္နားမလည္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ စာေတြ ဖတ္တယ္ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူခ်င္တဲ့ စိတ္မရိွတာကို ငါက သာဓုေခၚသေဟ့..လာ ..မင္းငါ့ကို အိမ္လိုက္ပို႔ …အိမ္မွာ ထမင္းလိုက္စားကြာ” ဟု ေျပာလည္း ေျပာ။ ထလည္း ထ။ ပိုက္ဆံ လည္း ရွင္းသြားေသာ ဆရာဦးထင္ဖတ္ႏွင့္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ လိုက္သြားေသာ ခြၽန္ၾကီးအား ကိုျမင့္ေသာင္းက မေက်မနပ္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ အေရွ႕က ေရႏြမ္းၾကမ္းအိုးၾကီးကို အားရပါးရ ယူမၿပီး ငွဲ႔သည္တြင္ သိုင္းမတတ္ေသာ သူ႔ချမာ ေရေႏြးပူ ေလာင္ျပန္ေလေတာ့သည္။

ဖိုးထက္