လင္းသက္ၿငိမ္ – သမိုင္​းလည္​ျပန္​

မင္​းလည္​း ဘာမွမတတ္​ႏိုင္​ဘူး
ငါလည္​း ဘာမွမတတ္​ႏိုင္​ဘူး
မင္​းလည္​း ဘာမွမလုပ္​ႏိုင္​ဘူး
ငါလည္​း ဘာမွမလုပ္​ႏိုင္​ဘူး
မင္​းလည္​း ဘာမွမ​ေျပာႏိုင္​ဘူး
ငါလည္​း ဘာမွမ​ေျပာႏိုင္​ဘူး
တကယ္​့အနာအက်င္​ဇာတ္​ပဲ
​ေတာက္​​ေခါက္​သံ​ေတြက
သြားၾကားထဲတင္​၊ ရင္​​ေခါင္​းထဲတင္​
​ေပ်ာက္​​ေပ်ာက္​သြား
ပိုင္​႐ွင္​မ့ဲဖိနပ္​မ်ား…
ကြၽတ္​က်န္​ခ့ဲတ့ဲ ထမီမ်ား၊ ပုဆိုးမ်ား
ျပန္​႔ၾကဲ​ေနတ့ဲ တုတ္​က်ိဳးမ်ား၊ အုတ္​ခဲက်ိဳးမ်ား
ခ​ေမာက္​မ်ား၊ ဦးထုပ္​မ်ား
​ေသြးစ​ေစးထန္​းမ်ား
​ေအာက္​ပိုင္​းဒဏ္​ရာ အျပင္​းအထန္​န႔ဲ
အမ်ိဳး​ေကာင္​း သမီးပ်ိဳက​ေလးမ်ား
ငါတို႔ၾကားခ့ဲရတယ္​
ငါတို႔ၾကည္​့ခ့ဲရတယ္​
ငါတို႔ဖတ္​ခ့ဲရတယ္​
​အပ်က္​အပ်က္​န႔ဲ​ ေခြးသူခိုး​ေတြ
တက္​တက္​လာခ့ဲတ့ဲ​
ေန႔​ေတြ၊ လ​ေတြ၊ ႏွစ္​​ေတြ
အသံ​ေတြတိတ္​​ေနတ့ဲလမ္​းမ်ား
​ေမွာင္​မိုက္​​ေနတ့ဲရပ္​ကြက္​မ်ား
အလင္​း​ေရာင္​မရိွတ့ဲ ႏိုင္​ငံ​ေတာ္​ႀကီးမွာ
တစ္​စ တစ္​စန႔ဲ ႏြံနစ္သထက္ နစ္နစ္​ေ​​​​​နတ့ဲ
ငါတို႔ တိုင္းျပည္​ႀကီးမွာ
​မင္​းလည္​း ဘာမွမတတ္​ႏိုင္​ဘူး
ငါလည္​း ဘာမွမတတ္​ႏိုင္​ဘူး
ငါတို႔​ေတြအားလံုး  ဘာမွ မတတ္​ႏိုင္​ခ့ဲဘူးမဟုတ္​လား
ငါတို႔​ေတြ ဦးၫြတ္​အ​ေလးျပဳပါတယ္​
ငါတို္​​ေတြ အ​ေလးအနက္​
တန္​ဖိုးထားပါတယ္
​ေက်ာက္ခဲ​ေ​ရ​ထဲက်သလိုဆို​ေပမယ္​့
ဂယက္​က​ေလး​ေတြက ငါတို႔​ေတြရဲ႕
​ေမွ်ာ္​လင္​့ခ်က္​ပဲမဟုတ္​လား… ။     ။

လင္​းသက္​ၿငိမ္​