လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနခဲ့ရစဥ္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကိုပါ။
ဒီကဗ်ာေရးစဥ္က ႏွင္းခါးခါးေတြ ပိန္းပိတ္ေနေအာင္က်ေနတတ္တဲ့ ေဆာင္းရက္ေတြေပါ့။ ေဆာင္းတြင္းမီးဖိုေလးတခုမွာ အေႏြးဓာတ္လႈံေနၾကတဲ့ ကရင္မိသားစုေလးတခုကိုျမင္ၿပီး ခံစား ေရးဖဲ႔ြခဲ့တာပါ။
သူတို႔အပါး (ကေလးေတြရဲ႕အေဖ) ကေတာ့ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာ က်ေနာ္ မေမးရဲခဲ့ေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ တေယာက္လိုေနတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ကို ျဖည့္ေတြး ဖတ္ေပးၾကဖို႔ပါ။ ဒါဟာ ျပည္တြင္းစစ္မီးေတာက္ေတြထဲက ဖ်တ္ခနဲျမင္ကြင္း ေလးတခုပဲေပါ့။
=======
(မုိးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၉၊ ၂၀၁၆
ႏွင္းေတြထူထဲလိုက္တာ
ေရွ႕ကိုဘာမွမျမင္ရဘူး…
ကေလးက ေျပာတယ္
ေတာင္တန္းႀကီးေတြမရွိေတာ့ဘူး
ရြာကိုျပန္ၾကစို႔လားအမိုးရယ္တဲ့
ေသာကကို
မီးဖိုထဲထိုးထည့္လို႔
ကိုယ့္အပူကိုယ္ရွာၾကရတဲ့ ေဆာင္းမနက္မ်ား
ခါတုိင္းေန႔ေတြလို
မီးခိုးတအူအူ။
အေမက
ႏွင္းေတြဖုံးထားလို႔
ေတာင္ေတြမရွိေတာ့ေပမယ့္
ေတာစိမ္းစိမ္းႀကီးေတြရွိေနေသးတယ္ဖိုးခြားေရ
ကေလးအေတြးထဲ
ေတာမီးေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္းျမည္ကာ
တညလုံးေလာင္ကၽြမ္းလုိ႔
ဒုကၡသည္စခန္းထဲမီးကူးမွာ ေၾကာက္ေနတာေလ။
မနက္လင္းျပန္ေတာ့
အမုိးရယ္
ဖိုးခြားရယ္
ေတာင္ကိုတက္ ေတာကိုတိုးလို႔
တေန႔တာ စားအိုးအေရး
ဟင္းစားေလးရွာရေပအုံးေတာ့မယ္။ ။
—–
ခင္လြန္း
၁၂း၃၀ နာရီ
ဒီဇင္ဘာ (၁၁) ရက္၊ ၂၀၀၉
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ