ေမာင္စြမ္းရည္ – စစ္ကုိင္းဇာတိ ကမၻာသိ စာေရးဆရာမႀကီးနဲ႔ ေတာသားကဗ်ာဆရာ
(ျပည္သူ႔အေရး အတဲြ ၁၊ အမွတ္ ၂၄)၊ မိုးမခ၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၅
စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕ႀကီးဟာ သက္တမ္း ၇၀၀ရွိၿပီလုိ႔ ဟစ္ေၾကြးေၾကညာၿပီး ‘ခုႏွစ္ရာျပည့္ပဲြႀကီး’ ဝွဲခ်ီး ဆင္ႏႊဲၾကမယ္လုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကေၾကာင္း ၾကားသိရေတာ့ ဝမ္းသာအားရလည္း ျဖစ္ရတဲ့အျပင္ အေဝးက လြမ္းရ တမ္းရတာလည္း အေမာပါပဲ။
မႏၱေလးဆုိတာက စစ္ကုိင္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ညီေနာင္ပါ။ စစ္ကုိင္းက အသက္ႀကီးပါတယ္။ မႏၱေလးက ေက်ာင္းသားေတြဟာ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ရင္ ေမၿမိဳ႕နဲ႔ စစ္ကုိင္းကုိထြက္ေလ့ရွိတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ဆုိရင္ေတာ့ စစ္ကုိင္းေတာင္တစ္ခုလုံး မႏၱေလးဘက္က ဧည့္သည္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေမာင္သာႏုိးကဦးေဆာင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ေမာင္သာႏုိးက အဂၤလိပ္စာေပနဲ႔ ပါဠိစာေပမွာ ထူးခြ်န္တဲ့သူ၊ မန္းတကၠသုိလ္ရဲ႕ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ေက်ာင္းသား၊ စစ္ကုိင္းဇာတိ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း၊ သူနဲ႔တကြ တင္မုိးတုိ႔၊ ေမာင္မုိးသူတုိ႔၊ ေမာင္သိန္းႏုိင္တုိ႔ ရန္ကုန္ဆင္းသြားၾကေတာ့ ‘တုိ႔လည္း လုိက္မယ္ ခ်န္မထားနဲ႔ အစ္ကုိေတြ သြားေတာ့ ပ်င္းလွတယ္’ လုိ႔ ရင္တြင္းက ေၾကြးဟစ္ၿပီး သူတုိ႔ ေနာက္ကုိလုိက္ခဲ့တယ္။
ကံအားေလ်ာ္စြာ ကြ်န္ေတာ္က ကမာရြတ္ရပ္ကြက္ထဲမွာ အေျခခ်မိတယ္။ စစ္အစုိးရ လက္ထက္မွာ အဖ်က္ခံရလုိ႔ ဟုိးေလးတေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဝဂီ ရပ္ကြက္ထဲမွာပါ။ အဲဒီရပ္ကြက္ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ထိပ္မွာက အဂၤလိပ္စာ ဆရာႀကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ဇနီး၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တုိ႔ အိမ္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးတုိ႔နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ဆုိတာကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရန္ကုန္မေရာက္ခင္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက ‘စာသိ’ သိခဲ့ၿပီးသားပါ။ အထူးသျဖင့္ ဟာသ စာေရးဆရာ ေသာ္တာေဆြရဲ႕ စာေတြထဲမွာ သူတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ဟာသလုပ္ၿပီး ေရးေလ့ရွိေတာ့ သူတုိ႔ကုိ စိတ္ထဲက ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္ေနမိပါတယ္။ စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ကုိ ဆုိရင္ ဆရာေသာ္တာေဆြ ေခၚသလုိ ‘ အစ္မႀကီး’ လုိ႔ပဲ ေခၚျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီး တုိ႔ဟာ စာေပစိတ္ထက္သန္တဲ့ျပင္ စာေပအႏုပညာေလာကထဲက လူငယ္ေမာင္မယ္ေတြကုိလည္း မိတ္ဆက္ေခၚယူၿပီး စာေၾကာင္းေပေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးျခင္းအားျဖင့္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ အားေပးခ်ီးေျမွာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒဂုန္တာရာ၊ ျမသန္းတင့္၊ ၾကည္လင္၊ ေက်ာ္ေအာင္၊ ၾကည္ေအး၊ သန္းေဆြ၊ ေသာ္တာေဆြ၊ ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္ တုိ႔က တစ္သုတ္၊ တစ္ေခတ္ေပါ့၊ ႏုိင္ဝင္းေဆြ၊ သာယာဝတီ စိန္စိန္၊ ၾကည္ႏုိင္တုိ႔ ဆုိတာက ေနာက္တစ္သုတ္။
ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ကုိေရာက္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဖိတ္ခုိင္း၊ ေခၚခုိင္းလုိ႔ ေမာင္သာႏုိ္း၊ တင္မုိး၊ ကုိေလး(အင္းဝ ဂုဏ္ရည္)၊ ႏုႏုရည္(အင္းဝ)၊ စမ္းစမ္းႏြဲဲ႔(သာယာဝတီ)၊ ခ်စ္ဦးညိဳစတဲ့ လူငယ္စာေပသမားေတြကုိလည္း ဖိတ္ေခၚေပးရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကုိ သူတုိ႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမွာ တက္ေစပါတယ္။ သူတုိ႔အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းက အဂၤလိပ္စာနဲ႔ စကားကုိသာမက ကမၻာ့စာေပ ဗဟုသုတေတြကုိလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မအားလုိ႔ မတက္လုိက္ရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္မလာတာၾကာရင္ေတာ့ အိမ္အထိ လုိက္ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိသြားပါတယ္။ ဝင္းတံခါးပိတ္၊ ေသာ့ခ်ိတ္ထားတာကုိ အသံမေပးဘဲ လက္ႏႈိက္ ဖြင့္ၿပီး ဝင္ပါတယ္။ အဝင္က ေစာင္းလ်ားသီးေတြ ရင့္ေနရင္ ခဲနဲ႔ပစ္ခ် စားခ်င္စားပါတယ္။ ကြမ္းရြက္တုိ႔၊ ငရုတ္ေကာင္းပင္တုိ႔လည္း ဝင္ခူးပါတယ္၊ သံပရာသီးလည္း သူတုိ႔မျမင္ေအာင္ ခူးၿပီး အိတ္ကပ္ထဲထည့္သြားတတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔က မခူးဘူး။ အလွထားတာေလ။ ဒီၾကားထဲက ငွက္ေပ်ာပင္ကုိ အိမ္မွာ စုိက္ခ်င္လုိ႔ဆုိၿပီး တူးဖဲ့ ယူဖူးေသးတယ္။ သူတုိ႔အိမ္က ပန္းပင္ကုိ အိမ္မွာ စုိက္ခ်င္လုိ႔ဆုိၿပီး ဆတ္ခနဲ ခ်ိဳးဖဲ့ယူဖူးေသးေတာ့၊ သူတို႔ သားသမီးေတြက ‘ဘုရားတ’ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ‘ေတာသား’ ဆုိေတာ့ မယဥ္ေက်းဘူးဆုိၿပီး ခြင့္လႊတ္ၾကရွာပါတယ္္။ တစ္ခါတေလေတာ့ အစ္မႀကီးရဲ႕ ‘အဆဲ’ ကုိ ခံရပါတယ္။ ဆဲတာကလည္း ယုဒသန္အဘိဓာန္ထဲက ဆဲနည္းနဲ႔ ဆဲတာပါ။ ‘ဟ့ဲ ျပင္တလင္းသား’ တဲ့။ အစ္မႀကီးက လက္ျမန္မွန္း သိလုိ႔ သူလက္ျပင္ၿပီးဆုိရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္က ထေျပးတယ္။ မေျပးတတ္မေရွာင္တတ္တဲ့ ေရႊကူေမႏွင္းေတာ့ နားရင္း တစ္ခ်က္ထိခံရဖူးပါတယ္။
ေဒၚခင္မိ်ဳးခ်စ္မွာ ေမာင္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေမာင္သိန္းေအာင္တဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ဘဝ၊ ႏုိင္ငံျခားကုိ သတင္းစာပညာ သင္ဖုိ႔ထြက္သြားရင္း၊ ဗ.က.ပ အျဖစ္ ေတာခုိသြားခဲ့တာ၊ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လုံး အသက္ ၇၀ေက်ာ္မွ ျပန္ဆုံၾကရတယ္။ မၾကာခင္ ႏွစ္ဦးလုံး ကြယ္လြန္သြားၾကရွာတယ္။ သူ႔ေမာင္က ပန္းခ်ီဝါသနာပါေတာ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ကားပဲ လက္ေဆာင္ ယူလာခဲ့ႏုိင္တယ္။ ေတာခုိသြားေတာ့ ေတာတြင္းနာမည္က ‘ဦးလြင္’ တဲ့။ ေတာတြင္းက သူ႔တပည့္သားေျမးေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမင္းၿခံဘက္က လူငယ္ေတြအမ်ားႀကီးပါဝင္တယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔က တခ်ိဳ႕က တပည့္၊ တခ်ိဳ႕က သူငယ္ခ်င္း၊ တခ်ိဳ႕က ေဆြမ်ိဳးေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဆရာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးသြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အလည္သြားရင္ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က ‘ေဟ့ေကာင္၊ နင္ ငါ့ဆီလာတာလား၊ နင့္အေဖဆီလာတာလား’ လုိ႔ ေမးေလ့ရွိပါတယ္။ ‘နင့္အေဖဆီ လာတာဆုိရင္ ၿခံထဲသြား စကားေျပာေခ်ၾက၊ ငါ့ဆီ တက္မလာနဲ႔’ လုိ႔ ေဟာက္တတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ပဲ ၿခံထဲဆင္းခဲ့ၾကတယ္။
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လုံးက အံ့ၾသစရာပါ။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ေႏွာင္း၊ ကုိလုိနီေခတ္ဦးမွာ သူတုိ႔အဖုိ႔က ျမန္မာပညာရွိ ဦးေဖဆုိတာ အထင္အရွားပါ။ သူတုိ႔ဖခင္က ရဲဝန္ေထာက္ႀကီးပါ။ အဂၤလိပ္ေခတ္က ရဲဝန္ေထာက္ႀကီးဆုိတာ အလြန္တန္ခုိး ၾသဇာႀကီးပါတယ္။ ခုေခတ္လုိ စစ္ဗုိလ္ေတြကုိ ေၾကာက္ေနရတဲ့ ေခတ္မဟုတ္ဘူး။ စစ္ဗုိလ္ေတြ ရပ္ထဲရြာထဲလာရင္ ဖမ္းႏုိင္ခ်ဳပ္ႏုိင္တယ္။ ဖခင္အမည္က ဦးေတာတဲ့။ မိခင္အမည္က ေဒၚသန္းတင္တဲ့။ ဒီလုိၿဗိတိသွ်လက္ထက္ ဗ်ဴရုိကရက္အႀကီးစားရဲ႕ သားသမီးေတြက အဂၤလိပ္အစုိးရကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ သူပုန္သူကန္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က ေတာခုိတဲ့ ေျမေအာက္သူပုန္ အမ်ိဳးအစားပါ။
ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ရဲ႕ အမည္ရင္းက ‘မခင္ျမ’ တဲ့။ ဆာေဝၚလတာ စေကာ့နဲ႔ ‘The Patriolism’ ကဗ်ာကုိ ျမန္မာလုိျပန္ဆုိၿပီး စာေပေလာကထဲဝင္လာေတာ့ အယ္ဒီတာက ‘ခင္မိ်ဳးခ်စ္’ လုိ႔ ဘဲြ႔ႏွင္းလုိက္သတဲ့။ ဒီအေၾကာင္း၊ ၾကားဖူးတာၾကာၿပီ ဆုိေတာ့ ခပ္ေမ့ေမ့ပါပဲ။ ခင္မ်ိဳးခ်စ္တဲ့ နာမည္နဲ႔ လုိက္ေလ်ာစြာပဲ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္တယ္။ ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ ၁၉၃၂တဲ့။ တစ္ႏွစ္ပဲ တကၠသုိလ္တက္ၿပီး ထြက္လာတယ္။ တုိးတက္ေရး၊ မဂၢဇင္းနဲ႔ အဂၤလိပ္သတင္းစာ တစ္ခုမွာ အယ္ဒီတာ ဝင္လုပ္တယ္။ သူ႔မိဘေတြက ဘယ္သေဘာက်မွာလဲ။ ဗ်ဴရုိကရက္ႀကီးေတြဆုိတာ စာနယ္ဇင္းသမားေတြနဲ႔ ရန္ဘက္ပါ။ အထင္လည္းေသးပါတယ္။ အစ္မႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ ေျပာေလ့ရွိတာက ‘ငါဟာ လူႀကီးေတြစကားကုိ ဘယ္ေတာ့မွ နားမေထာင္ခဲ့ဘူး တစ္သက္လုံး အမွားေတြခ်ည္း လုပ္ခဲ့တယ္၊ မွန္တာ တစ္ခုရွိတယ္ဆုိရင္ အဲဒါဟာကုိ ကုိလတ္ကုိ အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ ေရြးခဲ့တာပဲ’ တဲ့။
အဲသလုိ ေျပာတာက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကုိဝင္းတင္(ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္) တုိ႔ေရွ႕မွာပါ။ အဲသလုိေျပာဆဲမွာ ၿခံထဲက ဘဘလတ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆီ လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ‘ဘဘလတ္ကလည္း ခုလုိေျပာမယ္ထင္တယ္’ ‘ငါလည္း တစ္သက္လုံး မွန္တာေတြခ်ည္း လုပ္ခဲ့တာမွားဆာ တစ္ခုရွိတယ္ဆုိရင္ အဲဒါဟာ ငါ့အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္- — -’ ဆုိၿပီး ကြ်န္ေတာ္စကားမဆုံးခင္ အစ္မႀကီးက ထရုိက္လုိ႔ ထြက္ေျပးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထုံးစံအတုိင္း ယုဒသန္ အဘိဓာန္ထဲက ဆဲနည္းနဲ႔ လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ ဘဘလတ္ကေတာ့ ‘ဟုတ္တယ္ေဟ့၊ ဟုတ္တယ္ေဟ့’ လုိ႔ေျပာရင္း တဟားဟား ရယ္ပါတယ္။ အစ္မႀကီးက ‘နင့္ကုိ ေကာ္ဖီမတုိက္ဖူး’ ဆုိေပမယ့္ ဘဘလတ္တုိက္လုိ႔ ေသာက္ခဲ့ရပါတယ္။
တတိယ ေကာလိပ္သပိတ္ ၁၉၃၈ မွာ အတြင္းဝင္ရုံးကုိ ဝုိင္းၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပၾကေတာ့ ေက်ာင္းသူမဟုတ္ေတာ့တဲ့ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္လည္း ဝင္ ဆႏၵျပတယ္။ ေဂၚရာ ပုလိပ္ေတြက ျမင္းနဲ႔တုိက္ တုတ္နဲ႔ရုိက္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အမ်ားအျပား ဒဏ္ရာရၾကတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆုံးတယ္။ သတင္းစာ ဆရာမ ေပါက္စ ခင္မ်ိဳးခ်စ္ ေခၚ မခင္ျမလည္း ေသြးစြန္းခဲ့ရဖူးသတဲ့။ အဲဒါက သတင္းစာထဲမွာ နာမည္နဲ႔တကြ ပါခဲ့တယ္။ လူမသိ သူမသိ သက္္စြန္႔ဆံဖ်ားလုပ္ခဲ့ရတာက ဂ်ပန္ေခတ္မွာပါ။ ဘီဒီေအ ေခၚ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ရုံးခ်ဳပ္မွာ ‘ခ်ာပရာစီ’ လုိ႔ အဲဒီေခတ္က ကုလားလုိေခၚတဲ့ စာဝင္စာထြက္စားပဲြထုိင္ရတဲ့ စာေရးမ အလုပ္ကုိ ေခၚခုိင္းတာပါ။ သူနဲ႔ မကုိက္တဲ့ စစ္ယူနီေဖာင္းပြပြႀကီး ဝတ္ၿပီး စစ္မႈထမ္းရတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ စစ္မႈထမ္း အမ်ိဳးသမီးေပါ့။
အဲဒီအလုပ္က ဟန္ျပပါ။ တကယ္လုပ္ရတာက ဂ်ပန္စစ္တပ္က ေသဒဏ္အမိန္႔ထုတ္ထားတဲ့ အလုပ္ပါ။ ေရဒီယုိနားေထာင္ၿပီး ကမၻာစစ္သတင္းေတြကုိ ယူရပါတယ္။ ရုံးခ်ဳပ္က ခုအခါ မရမ္းၿခံေက်ာင္းေခၚ ကမာရြတ္ အထက ၁၂ မွာပါ။ အဲဒီၿခံထဲမွာ မီးဖုိေခ်ာင္လုိ တဲေလးတစ္လုံးရွိသတဲ့။ လူလစ္ရင္ အမ်ားမသိေအာင္ ဝင္သြားၿပီး ေရဒီယုိနားေထာင္၊ စစ္သတင္းေတြ ကူးယူၿပီး ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စုိး၊ သခင္ဗဟိန္းတုိ႔ဆီကုိ သူကူးယူထားတဲ့ ေရဒီယုိ သတင္းေတြ သြားပုိ႔ရပါတယ္။ ဖမ္းမိသြားရင္ ေသဒဏ္၊ ဒီလုိလွ်ိဳ႕ဝွက္လုပ္ခဲ့ရတာကုိ ဘယ္သူမွ မသိေတာ့ဘူး၊ လူသိေအာင္လည္း မေျပာဘူး၊ စစ္ရုံးမွာ လုပ္ခဲ့တာေတာ့ ဗုိလ္ေနဝင္း သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ေမာ္ကြန္းဝင္ ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ဆုခ်ီးျမွင့္ေပမယ့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ အလုပ္ကုိ မသိခဲ့ေတာ့ တတိယ အဆင့္ေလာက္ပဲ ေပးခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေျပးေတာ့ အလုပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ သခင္သန္းထြန္းတုိ႔ကေတာ့ ၿဗိတိသွ် အစုိးရေျပးခါနီး ဝန္ႀကီးေတြေပါ့။ ဦးခင္ေမာင္လတ္နဲ႔ ေဒၚခင္မိ်ဳးခ်စ္တုိ႔ လဟာျပင္ေစ်းမွာ ခုံဖိနပ္ေရာင္းၿပီး ဝမ္းေက်ာင္းေနတာကုိ ဝန္ႀကီးသခင္သန္းထြန္းကားေပၚက ျမင္ေတာ့ေျပးဆင္းလာၿပီး မ်က္ရည္က်ရွာသတဲ့။ ကားေပၚ တင္ေခၚသြားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္တယ္လုိ႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ (အေသးစိတ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူ႔သားသမီးေျမးေတြက စာေရးဆရာေတြပဲ ေဖာ္ထုတ္ၾကပါ။ ဒါက သမုိင္းပါ။ ၾကြားတာမွ မဟုတ္ဘဲ)
လြတ္လပ္ေရးေခတ္မွာေတာ့ သူတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအဂၤလိပ္စာ ျပပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာေတြလည္း ေရးၾကပါတယ္။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ေရးတဲ့ ‘ပုဂံ သူရဲေကာင္းမ်ား’ ဝတၳဳကုိ ဆရာ ေသာ္တာေဆြက ျမန္မာလုိ ျပန္ဆုိထုတ္ေဝေတာ့ လူႀကိဳက္မ်ားပါတယ္။ ‘ေရာင္စုံရႊန္းဖ်ာ ျပည္ဗမာ’ ဆုိတဲ့ စာအုပ္လည္း လူသိမ်ားပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသြားေတြရဲ႕ လက္စြဲစာအုပ္ေတြေပါ့။ ျမန္မာလုိလည္း စာေရးေကာင္းသူပါ။ ဗုိလ္ေနဝင္း အစုိးရက သတင္းစာေတြ ထုတ္မယ္ဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္သတင္းစာ( လုပ္သားျပည္သူ႔ေနစဥ္) မွာ ႏွစ္ဦးလုံးကုိ အယ္ဒီတာခန္႔ပါတယ္။ ဗုိလ္ေနဝင္းက စစ္ဗုိလ္ေတြ ဝင္မစြက္ေစရပါဘူးလုိ႔ ႀကိဳတင္ ကတိေပးထားေပမယ့္ ဝင္စြက္ၾကတယ္။ ဗုိလ္ေနဝင္းက ‘ကုိလတ္တုိ႔လည္း ပင္ပန္းၿပီး သံအမတ္ အျဖစ္နဲ႔ အနားယူပါေတာ့’ လုိ႔ေခၚေျပာေတာ့၊ ‘ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဒီေလာက္ဆုိ နားလည္ၿပီ၊ ဘာရာထူးမွ မလုိခ်င္ဘူး၊ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ပဲ ဝါသနာပါတယ္’ ဆုိၿပီး ထြက္ခဲတယ္။ ‘မခင္ျမက စိတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး’ လုိ႔ ဗုိလ္ေနဝင္းက ကြန္႔ျပန္ေတာ့ ‘ မခင္ျမ အစကတည္းက မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ထြက္ခဲ့တဲ့သတင္းၾကားရရင္ ထက ေနမွာ’ လုိ႔ေျပာၿပီး ဗုိလ္ေနဝင္းတုိက္တဲ့ ေကာ္ဖီရည္က်ဲေတာင္ မေသာက္ေတာ့ဘဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းမ်ား ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း က်န္ရစ္ရွာသတဲ့။ ဦးခင္ေမာင္လတ္ကေတာ့ သတင္းစာတုိက္ကုိ ျပန္သြားၿပီး ေၾကးမုံဦးေသာင္းနဲ႔ ကုိဝင္းတင္(ဟံသာဝတီ) တုိ႔ကုိ မဂၤလာသတင္းေျပာမယ္လုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေခၚၿပီး ‘ရွယ္’ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ေအာင္ပဲြခံခဲ့ပါသတဲ့။ မခင္ျမကလည္း ဒီသတင္းကုိ ၾကားေတာ့တကယ္ ထက မကေတာ့မသိ၊ ဝမ္းသာလြန္းလုိ႔ မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ လည္ရွာတယ္လုိ႔ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။
သူတိုိ႔ႏွစ္ဦးလုံးဟာ လူငယ္ေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ စာေၾကာင္းေပေၾကာင္းေျပာေနရင္ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျမန္မာႏုိင္ငံစာေရးဆရာအသင္းက က်င္းပတဲ့ စာဆုိေတာ္ေန႔ ျပဇာတ္ေတြမွာ ဝင္ၿပီး သရုပ္ေဆာင္ၾကဖူးသတဲ့။ ဆရာေသာ္တာေဆြ၊ ဆရာဇဝန၊ ဆရာ သုခ၊ စာေရးဆရာမင္းေအာင္၊ ေငြဥေဒါင္းစတဲ့ ေရးေဖာ္ ေရးဖက္မ်ားနဲ႔ စင္ေပၚတက္ ကခဲ့ၾကရာမွ စိတ္ပါလက္ပါ သရုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိသတဲ့။ တစ္ခါေတာ့ ဘဘလတ္က ဇာတ္စင္ေပၚမွာ ဝမ္းနည္းေဒါသ မျဖစ္ဟန္ သရုတ္ေဆာင္ရတယ္။ ဘဘလတ္ရဲ႕ ေျခကုိဖက္ၿပီး အစ္မႀကီးက ငုိရတယ္။ ဘဘလတ္က ေျပာရင္းဆုိရင္း တကယ္စိတ္ပါလာၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ ေဒါသထြက္မ်က္ရည္ေတြ က်လာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ အစ္မႀကီးက ‘ကုိလတ္ ကုိလတ္၊ သတိထား သတိထား၊ ဒါတကယ္ မဟုတ္ဘူး’ လုိ႔ ေျခသလုံးကုိ ကုတ္ျခစ္ၿပီး သတိေပးရဖူးပါသတဲ့။
ရွစ္ေလးလုံးကာလက ေက်ာင္းသားေတြ ကမာရြတ္လမ္းဆုံးမွာ ညအခ်ိန္ မုိးရြာႀကီးထဲ ဆႏၵျပေတာ့ အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီး ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔ မေနႏုိင္ဘဲ သားသမီးေတြနဲ႔ အတူထြက္လာတယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္လည္း အလားတူပဲ ထြက္လာၿပီး လူႀကီးေတြ မ်က္ရည္က်ၾကတယ္။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လူထု ပရိသတ္ထဲ မရပ္ႏုိင္ရွာဘူး၊ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ရဲ႕ စာသဝဏ္လႊာကုိ ေမာင္စြမ္းရည္က ဖတ္တယ္။ ဘဘလတ္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ သဝဏ္လႊာကုိ သားျဖစ္သူေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ဝင္းက ဖတ္ၾကားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၿပီး ခဏခဏ ျပန္ဖတ္ခုိင္းၾကပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အိမ္မွာ လူႀကီး သူႀကီးေတြ ေဟာေျပာၾကေတာ့လည္း ပါဝင္ေဟာေျပာၾကပါတယ္။ သူတုိ႔အိမ္မွာ ထမနဲပဲြ က်င္းပေတာ့လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔တကြ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ဘဘလတ္က ေရႊညာေမာင္နဲ႔တဲြၿပီး ‘ဒုိဗမာ’ သီခ်င္းကုိ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး သီဆုိပါတယ္။ လြမ္းစရာေတြပါ။
ခုဆုိရင္ အစ္မႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္၊ စစ္ကုိင္းသူ မခင္ျမဟာ သူ႔ရဲေဘာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသူ မအမာတုိ႔နဲ႔အတူ အသက္ ၁၀၀ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ဗမာ့သမုိင္းမွာေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေသဆုံးၾကမွာ မဟုတ္ပါ။
ေမာင္စြမ္းရည္
ျပည္သူ႔အေရးမွ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
