ဥၾသ (ခ်ယ္ရီေျမ) – ဘူးပင္က ဘူးသီးသီးတယ္ဆိုေပမယ့္
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၇၊ ၂၀၁၅
တကယ္လို႕မ်ား ‘ဘူးပင္က ဘာသီးသီးသလဲ’လို႕ ေမးရင္ ‘ဘူးသီးသီးတာေပါ့ဗ်ာ’လို႕ ေျဖၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ကို ေဂါက္ေတာက္ေတာက္ပဲဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္မွာ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ဘူးပင္က ဘူးသီးပဲ သီး သလို သရက္ပင္ကလည္း သရက္သီးပဲ သီးပါတယ္။ ႏွင္းဆီပင္က ႏွင္းဆီပဲ ပြင့္သလို စံပယ္ပင္က လည္း စံပယ္ပဲ ပြင့္ပါတယ္။ ဒါက ေနဟာ အေရွ႕အရပ္က ထြက္ၿပီး အေနာက္အရပ္မွာ ဝင္တယ္ ဆိုတဲ့ အမွန္တရားလိုပါပဲ။ ခုိင္မာလွပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္တုန္းက သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ‘ေက်းညီေနာင္’ပုံျပင္ကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ အဲ့ဒီ ပုံျပင္ထဲမွာ ေက်းညီေနာင္က ေလျပင္း မုန္တိုင္းေတြ တိုက္လို႕ ကြဲကြာ သြားၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ေတာ့ ေက်းငွက္ငယ္ေလးေတြပဲ ရွိေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ေကာင္က လူေကာင္းသူေကာင္းလက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီး က်န္တဲ့တစ္ေကာင္က လူဆိုးသူခိုးလက္ထဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေနာင္က်ေတာ့ ဗီဇ တူေပမယ့္ မတူညီတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြက အေရာင္ သြင္းေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ေက်းညီေနာင္ခမ်ာ စ႐ိုက္ကြဲသြားၾကပါတယ္။ ေနာက္ မွတ္မိတာက ‘ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္တဲ့ က်ီး’ ပုံျပင္ပါပဲ။ ေဒါင္းငွက္ ေတြလိုလွမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ က်ီးငွက္က ေဒါင္းေမြးစိုက္ကာ အေယာင္ေဆာင္ခဲ့ေပမယ့္ ေဒါင္း ဘဝ မေရာက္ခဲ့သလို ဘဝတူက်ီးေတြရဲ႕ ပစ္ပယ္ျခင္းကိုလည္း ခံလိုက္ရပါတယ္။
ျမန္မာစကားပုံမွာ ‘အမိယုတ္ေတာ့ ႏႈတ္ၾကမ္း၊ အဖယုတ္ေတာ့ ကိုယ္ႀကမ္း’ဆိုတဲ့ စကားပုံရွိပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ‘လူတစ္ေယာက္မွာ ဗီဇကအေရးႀကီးတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ က အေရးႀကီးတယ္’ဆိုၿပီး ျငင္းခုန္သံေတြ ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေမြးကတည္း က ပါလာတဲ့ ဗီဇက အေရးႀကီးတာ အမွန္ပါပဲ။ ေစာရနကၡတ္နဲ႕ ေမြးလာတဲ့ကေလးဟာ သူခိုးျဖစ္ကို ျဖစ္လာတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆက ဗီဇက အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာကို ေဖာ္ျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ဘယ္ေလာက္ပဲ သြန္းသင္ သြန္းသင္ ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္ေနတဲ့၊ ကြၽဲပါး ေစာင္းတီးသလို ျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ ဗီဇဆိုတာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ခဲ တယ္လို႕ ထင္မိခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘူးပင္က ဘူးသီးပဲ သီးတယ္ဆိုတာ ဗီဇပါပဲ။
သမိုင္းကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ဗီဇဆိုတာ မိသားစုထဲမွာသာ ဆင္းသက္လာတာ မဟုတ္ပါ။ မ်ဳိးဆက္တစ္ခုကေန တစ္ခုကိုလည္း ဆင္းသက္လာႏိုင္ပါတယ္။ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ မ်ဳိးဆက္တစ္ခု ကေန ေနာက္မ်ဳိးဆက္တစ္ခုကို လႊဲေပးခဲ့တဲ့ ဗီဇေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ပုဂံေခတ္က ေရွးျမန္မာႀကီးေတြ က ပင္းယေခတ္က ျမန္မာေတြကို ရဲရင့္မႈဗီဇ၊ ဘာသာတရားကို ႐ိုေသကိုင္း႐ႈိင္းတဲ့ ဗီဇ၊ ဟီရိၾသတပၸ တရားဗီဇ၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ျမတ္ႏိုးထိန္းသိမ္းတဲ့ ဗီဇ၊ ဂါရဝတရား နိဝါတတရားထားတဲ့ ဗီဇ စတဲ့ ဗီဇ ေကာင္းေတြ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ပင္းယေခတ္ကေန ကုန္းေဘာင္ေခတ္အထိ အဲ့ဒီေကာင္းျမတ္တဲ့ ဗီဇေတြ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ေဟာ အခုေခတ္မွာလည္း အဲ့ဒီ ဗီဇေကာင္းေတြက ျမန္မာလူမ်ဳိး ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ရွိေနၾကတုန္းေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြမွာေတာ့ ေပ်ာက္ပ်က္ေနခဲ့ၾကၿပီ။ ဒီေန႕ေခတ္ကို ျပန္ ၾကည့္ေတာ့ လာဘ္လာဘနဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းတဲ့ ဗီဇ၊ လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚတဲ့ ဗီဇ၊ အထက္ကို ဖား ေအာက္ကို ဖိတဲ့ ဗီဇ စတဲ့ ဗီဇဆိုးေတြ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ၾကၿပီေလ။ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းေလစြ။ ဒီေတာ့ ဘူးပင္က ဘူးသီးပဲ သီးတာ မဆန္းလွပါဘူး။
တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက်ေတာ့ ဘူးသီးသီးေပမယ့္ ဒူးရင္းသီးသီးသေယာင္လည္း ဖုံးကြယ္ဟန္ေဆာင္ တတ္ၾကပါတယ္။ ေဒါင္းေယာင္ ေဆာင္တဲ့ က်ီးလို ေဒါင္းေမြးေတြ စိုက္ကာ သူတိုရဲ႕ အမည္းေရာင္ အဆင္အေသြးေတြကို ကြယ္ဝွက္ တတ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ဗီဇကို ဖုံးကြယ္ဖုံးကြယ္ ဗီဇဆိုတာမ်ဳိး က ေပ်ာက္ပ်က္ မသြားႏိုင္ပါဘူး။ အင္းဝေခတ္က သူခိုးငတက္ျပားကို ဘုရင့္ဘ႑ာတိုက္ ေစာင့္ဖို႕ ခန္႕လိုက္တာ သူခိုးဘဝက ေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္ ဒီေန႕ေခတ္မွာဆိုရင္ေတာ့ ေျပာင္းေတာ့ေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္ပါတယ္။ လူေတာ့မဟုတ္ပါ။ ဘ႑ာတိုက္သာ ေျပာင္းသလင္းခါတဲ့အထိ ေျပာင္းလဲသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြက ဘာကို ဆိုလိုခ်င္သလဲဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေခတ္မွာ ႀကဳိးနီစနစ္ရဲ႕အက်င့္ဆိုး၊ ညဥ္ဆိုးေတြ၊ စနစ္အမွားက ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တဲ့ အက်င့္ဆိုး၊ ညဥ္ဆိုးေတြက ခိုင္ၿမဲတဲ့ ဗီဇေတြအျဖစ္ အျမစ္တြယ္ေနၿပီဆိုတာပါ။ ေရခံေျမခံကလည္း ဘူးပင္ကို အားေပးေတာ့ ဘူးသီးေတြခ်ည္း လႈိင္လႈိင္ သီးခဲ့တာ မဆန္းလွပါဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ သတိရမိတဲ့ စကားပုံေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါက ‘တံငါနားနီး တံငါ၊ မုဆိုး နားနီး မုဆိုး’ ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။ ဒီစကားပုံကေတာ့ ဗီဇထက္ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကို ပုံသြင္းေပး တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ေဖာ္ၫႊန္းပါတယ္။ ေက်းညီေနာင္ပုံျပင္ထဲက ေက်းငွက္ေလးေတြလိုပါပဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္က ဗီဇကို လႊမ္းမိုးႏိုင္တာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ သေဘာက အမ်ားလုပ္တာကို လိုက္လုပ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ‘အမ်ားမိုးခါးေရေသာက္ရင္ ငါလည္း မိုးခါးေရေသာက္မယ္’ ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ ဒီေန႕ေခတ္မွာ မခါးတဲ့မိုးရည္ေတြလည္း ခါးခဲ့တာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ‘အမ်ား ညီရင္ ဤကို ကြၽဲဖတ္’မယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြေၾကာင့္လည္း ‘ဤ’ေတြ ကြၽဲျဖစ္ခဲ့ရေပါင္းလည္း မ်ားခဲ့ပါၿပီ။
တစ္ခါ တေလက်ေတာ့လည္း လူတစ္ေယာက္တည္းက ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သမိုိင္းကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဟစ္တလာက ဂ်ာမန္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို သမိုင္းမွာ ညစ္ေထးေစခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို စေတးပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြက ဘူးပင္ေတြက ဘူးသီးေတြပဲ သီးသလို ဘူးသီးေတြကလည္း ဘူးပင္ေတြပဲ ျဖစ္ထြန္းေစႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ၫႊန္းေနပါတယ္။
ဒီေန႕ေခတ္မွာေတာ့ နည္းပညာေတြ တိုးတက္လာတာနဲ႕အမွ် သဘာဝတရားအတိုင္း ဖူးပြင့္ ၾကတဲ့ အပင္ေတြရဲ႕မ်ဳိး႐ိုးဗီဇေတြ ေျပာင္းလဲႏိုင္လာပါတယ္။ ေပါင္းစပ္ေပးလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရာင္ အေသြး၊ အရသာ၊ အလုံးအထည္ကိုသာ ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္တာပါ။ မူလနဂိုဗီဇႀကီးတစ္ခုလုံး ကိုေတာ့ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘူးပင္က ဘူးသီးပဲ သီးေနတုန္းပါ။ ဘူးပင္ကေန သရက္ သီးသီးေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသးသလို စံပယ္ပင္ကေန ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသးပါ။ ခ်ဳိျမတဲ့ အရသာဗီဇရွိတဲ့သရက္သီးေတြဟာ ေခြးေတာက္ပင္နဲ႕ကပ္ၿပီးစိုက္လိုက္တဲ့အခါ ခါးသက္တဲ့သရက္သီး ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို သင္ခဲ့ရတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က အပင္ေတြရဲ႕ဗီဇကိုေတာင္ လႊမ္းမိုးႏိုင္တာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီေန႕ေခတ္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္း က်င္မွာ ခါးသက္ေနတဲ့ သရက္သီးေတြ အမ်ားႀကီး သီးေနခဲ့ပါၿပီ။ ေခြးေတာက္ပင္နဲ႕ ေရာစိုက္ခံခဲ့ရတဲ့ ကာလကလည္း မနည္းခဲ့ၿပီကို။
ကြၽန္ေတာ္တို႕တေတြ ၿခဳံငုံၾကည့္ရာကေန အနည္းငယ္ခ်ဳံ႕ၿပီး ေျပာင္းလဲၾကည့္ၾကပါစို႕။ ေတာသူ ေတာင္သားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြက ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ျဖစ္ေနၾကသလို ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြရဲ႕ သားသမီးေတြကလည္း ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေနၾကတာ အမ်ားႀကီးပါ။ လူေတာ္ လူေကာင္းေတြရဲ႕ သားသမီးေတြက လူေတာ္လူေကာင္းေတြ ျဖစ္လာၾကသလို လူဆိုးလူမိုက္ေတြရဲ႕ သားသမီးေတြကလည္း လူဆိုးလူမိုက္ေတြ ျဖစ္လာတာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာကႀကီးမွာ ဆရာဝန္ တိုင္းရဲ႕ သားသမီးက ဆရာဝန္မျဖစ္သလို လူေတာ္လူေကာင္းတိုင္းရဲ႕ သားသမီးကလည္း လူေတာ္လူ ေကာင္းမျဖစ္ပါ။ အဲ့သလိုပါပဲ။ လူဆိုးလူမိုက္တိုင္းရဲ႕ သားသမီးကလည္း လူဆိုးလူမိုက္ေတြ ျဖစ္မလာ ၾကပါဘူး။ လူဆိုတာမ်ဳိးက ကိုယ့္ဗီဇနဲ႕ ကိုယ္ပါ။ ဒါ့အျပင္ လူေတြမွာ ေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အေကာင္းဘက္ကေန အဆိုး။ အဆိုးဘက္ကေန အေကာင္း ေျပာင္းလဲႏိုင္ၾကပါတယ္။ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေတြပြင့္ႏိုင္သလိုပါပဲ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုးထဲကေနလည္း လူေတာ္လူေကာင္းေတြ ထြက္ ေပၚလာႏုိင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ က ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးညစာစားပြဲ ပန္းခ်ီကို ဆြဲဖို႕လုပ္တဲ့အခါ ခရစ္ေတာ္ကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္တဲ့ ျဖဴစင္သိမ္ေမြ႕တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ေမာ္ဒယ္အျဖစ္ေရးဆြဲဖို႕ ရွာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရစ္ ေတာ္ လုပ္ႀကံခဲ့တဲ့ ယုဒရဲ႕ ပုံကို ေရးဆြဲဖို႕အတြက္က်ေတာ့ ဆိုးညစ္မိုက္မဲတဲ့ပုံစံရွိတဲ့ သူကို ရွာလို႕မရ ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ယုဒရဲ႕ မ်က္ႏွာေနရာ ျဖည့္မဆြဲႏိုင္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္အတန္ငယ္ ၾကာ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက သူ႕စိတ္တိုင္းက် ၾကည့္ဆြဲဖို႕ လူဆိုးလူမိုက္ကို ရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီလူရဲ႕ မ်က္ႏွာပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး ပန္းခ်ီပုံကို ေရးဆြဲၿပီးတဲ့အခါ ေမာ္ဒယ္လုပ္ေပးတဲ့ လူက မ်က္ရည္ ေတြ က်ေနပါတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာက အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးတဲ့အခါ အရင္တုန္းက ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ ပုံကို ေရးဆြဲဖို႕ ေမာ္ဒယ္လုပ္ေပးခဲ့တာလည္း သူပါပဲလို႕ ေျပာျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူေတြဟာ အေကာင္းက ေန အဆိုး၊ အဆိုးကေန အေကာင္းကို ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းရွိၾကတဲ့သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းနည္းတဲ့လူေတြကို ေတြ႕ေနရတုန္းပါပဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕က ေျပာင္းလဲမႈ ကိုေတာင္ဆန္႕က်င္ေနၾကပါတယ္။ ေျပာင္းေတာ့ေျပာင္းလဲၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆိုးက အေကာင္း ထက္ အေကာင္းက အဆိုးက ေျပာင္းလဲၾကတာ ပိုမ်ားေနသလိုပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘူးပင္္က ဘူးသီး ေတြပဲ သီးေနၾကတုန္းပါပဲ။
လူဆိုတာမ်ဳိးက မွားတတ္ၾကတာေတြပါပဲ။ လူတိုင္း အမွားနဲ႕မကင္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ မွား တတ္ၾကတာ သဘာဝဆုိေပမယ့္ အဲ့ဒီအမွားကို အမွန္ျပင္ႏိုင္ၾကဖို႕ေတာ့ လိုပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕အမွား ေတြက ျပင္ဆင္ဖို႕အတြက္ အခ်ိန္ မလိုအပ္လွပါဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႕အမွားေတြကေတာ့ အခ်ိန္မီျပင္ဆင္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ အက္ဒီဆင္ကေတာ့ ေထာင္ခ်ီတဲ့အမွားေတြကို နမူနာယူၿပီး မီးသီးေလးကို တီထြင္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အမွားဆိုတာက တကယ္သာ အသုံးျပဳတတ္မယ္ဆိုရင္ ေလွကားထစ္ေတြပါပဲ။ အဲ့ အသုံးမျပဳတတ္ဘူးဆိုရင္လည္း ႏြံေတြလိုပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္အဖို႕ သူပိုင္ဆိုင္ရတဲ့ အသားအေရာင္၊ မ်ဳိး႐ိုးဗီဇေတြကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႕ ခက္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အက်င့္၊ ဓေလ့စ႐ိုက္ ေတြကိုေတာ့ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံးေျပာင္းလဲမႈကေတာ့ အမွားကေန႐ုန္းထြက္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈပါပဲ။
အခုဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနက အရင္နဲ႕မတူေတာ့ပါ။ အေရြ႕တစ္ခု ကို စတင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္စနစ္က ေရြ႕သလို စနစ္ဆိုးက စြဲကပ္ခဲ့တဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြလည္း ျပင္ ၾကရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္ဆိုးဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ႏိုင္ငံနဲ႕ လူမ်ဳိးအတြက္ အက်ဳိး မျဖစ္ထြန္းေစဘဲ အက်ဳိးယုတ္ေစတဲ့အက်င့္မွန္သမွ် အက်င့္ဆိုးေတြပါပဲ။ အလုပ္ထဲမွာျဖစ္ေစ၊ မိသားစု ဘဝမွာျဖစ္ေစ ဘယ္ေနရာမွာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ဳိးရွိေစတဲ့ ေတာ္တည့္ မွန္ကန္တဲ့ အက်င့္ ေတြကိုသာ ေမြးျဖဴၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးေရေတြခါးရင္ အဲ့ဒီမိုးေရေတြကို သြန္ပစ္ၾကရမွာပါ။ အဲ့ဒီ မိုးေရေတြေနရာမွာ ခ်ဳိတဲ့မိုးေရေတြ အစားထိုးၾကရမွာပါ။ ‘ဤ’ကိုလည္း ‘ဤ’အတိုင္းသာ ဖတ္ၾကရမွာ ပါ။ ေကာင္းတဲ့ ဗီဇေတြကိုေတာ့ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းဖို႕ ႀကဳိးစားရမွာ ျဖစ္သလို မေကာင္းတဲ့ဗီဇေတြ ကိုေတာ့ ေျပာင္းလဲပစ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျပဳျပင္တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အစိုးရတစ္ခုတည္းရဲ႕ တာဝန္မဟုတ္ပါဘူး။ အေရြ႕ ဆိုတာမ်ဳိးက အားလုံး ၿပဳိင္တူတြန္းမွ ေရြ႕ႏုိင္တာပါ။ အမႈိက္ကို စည္းကမ္းမဲ့ပစ္တာ မႀကဳိက္ဘူးဆိုရင္ ဒဏ္႐ိုက္႐ုံ သက္သက္ပဲ ျပဳလုပ္၍ မရပါ။ အမႈိက္အလြယ္တကူပစ္ႏိုင္ေအာင္ အမႈိက္ပုံးေတြလည္း ခ်ထားေပးရ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မေကာင္းတဲ့ ဗီဇေတြကို ေျပာင္းလဲပစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ မေကာင္းတဲ့ ဗီဇေတြ မရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပါ ေျပာင္းလဲေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ဗီဇေတြ ျဖစ္ထြန္း လာႏိုင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဖန္တီးေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့သလို ေျပာင္းလဲေပးဖို႕၊ ဖန္တီးေပးဖို႕က လူတိုင္းမွာ တာဝန္ရွိၾကပါတယ္။ လာဘ္စားတာ မႀကဳိက္ဘူးဆိုရင္ ကိုယ္ကလည္း လာဘ္ေပးတဲ့သူ မျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ ေစာင့္ထိန္းၾကရမွာပါ။ အစိုးရကလည္း လာဘ္စားတဲ့ သူေတြကို ျပတ္ျပတ္ သားသား အေရးယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဝန္ထမ္းေတြ လာဘ္မစားဘဲ ေကာင္းမြန္စြာေနႏိုင္တဲ့ လစာမ်ဳိး ေပးဖို႕လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါက အခ်က္တစ္ခုကိုသာ ဆြဲထုတ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘူးပင္က ဘူးသီးသီးတာ မဆန္းလွပါဘူး။ ေခတ္ဆိုး စနစ္ဆိုးကလည္း လူဆိုး ေတြသာ ေမြးထုတ္ေပးပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြက စနစ္ေကာင္းေတြကို ဖန္တီးေပးသလို စနစ္ေကာင္းေတြကလည္း ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြကို ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အဲ့သလိုပါပဲ။ ဗီဇ ေကာင္းတဲ့ သူေတြက ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းကို ဖန္တီးေပးသလို ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းေတြကလည္း ဗီဇေတြ ေကာင္းလာေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးပါတယ္။
ဘယ္ေခတ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘူးပင္က ဘူးသီးပဲသီးတာသဘာဝပါ။ ဘူးပင္က ဘူးသီးမသီးေအာင္ ဘူးပင္ရဲ႕ မ်ဳိး႐ိုးဗီဇကို မျပဳျပင္ႏိုင္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ လုပ္ႏိုင္တာတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲ့တာက ေတာ့ ဘူးသီး မသီးေစခ်င္ရင္ ဘူးပင္ မစိုက္ၾကဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
