ရန္လိုကြၽဲ – ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ စီးပြားေရးအတုိင္အပင္ခံ (သေရာ္စာ)(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၅
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေမာ္ကြန္းမဂဇင္းရံုးသို႔ ကြၽႏ္ုပ္ ရန္လိုကြၽဲ မသြားရဲ၊ ေျခဦးမလွည့္ရဲ။ အေနာ္ရထာလမ္းသို႔ ေရာက္လွ်င္ပင္ ရံုးရိွ ရာ သို႔ ေမာ့္မၾကည့္ရဲ။ ထိုသို႔ မဝ့ံမရဲျဖစ္စရာအေၾကာင္းမ်ားကုိ ဒီတစ္လ ေရးခ်လိုက္လွ်င္ျဖင့္ စိတ္ေပါ့ပါးသြားၿပီး ဝ့ံရဲစိတ္မ်ား ျပန္လည္ ေပၚေပါက္လာႏိုင္သည္ဟု စဥ္းစားမိေသာေၾကာင့္ ေရးသားလိုက္ရပါၿပီ။
တစ္ေန႔သား ေမာ္ကြန္းရံုးသို႔အေရာက္ အခန္းေထာင့္တြင္ သတင္းေထာက္ သက္ဦးမြန္ ေခ်ာင္ကပ္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်ေန သည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
ရန္လိုကြၽဲ ။ ။ ေဟ့ေကာင္ သက္ဦးမြန္ … ရံုးလာၿပီး ငိုက္မေနနဲ႔။ သတင္းေထာက္ဆိုတာ အဲဒီလို မေနရဘူး၊ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ေနရတယ္ကြ။
သက္ဦးမြန္။ ။ (ေလးကန္ဖင့္ႏြဲ႔စြာျဖင့္ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လုိက္ၿပီး) ေတာ္စမ္းပါ ရန္လိုကြၽဲရာ၊ ငါ နားေအးပါးေအး ေနပါရေစ။
နားေအးပါးေအး ေနခ်င္ရင္ မင္းရဲ႕ေခါင္းကုိ ေရခဲေသတၱာထဲ သြားထည့္ထားလိုက္ဟုေျပာရန္ ဟန္ျပင္ၿပီးခါမွ ထမင္း ဆယ္ ရက္ မစားရေသးသူ မုိင္သံုးဆယ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္လာရသည့္အလား ႏြမ္းလ်ေနေသာ သတင္းေထာက္ကုိၾကည့္ၿပီး သနား သြားသည္။
ကြၽဲ ။ ။ ဆိုစမ္းပါဦးကြ။ ဘာေတြ အခက္အခဲ ေတြ႔ေနတာလဲ။ ရည္းစားပူမိေနတာလား။
မြန္ ။ ။ ရည္းစားပူမိတာဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ သို႔ေသာ္လည္း ရည္းစားက ပူေနလို႔ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနတာ။
ကြၽဲ။ ။ ေၾသာ္…ရည္စားက ပူေနၿပီလား။ အစကတည္းက ဆင္ျခင္သင့္တာေပါ့။ လိုအပ္တ့ဲ အကာအကြယ္ေတြသံုးမယ္ဆုိရင္ ပူစရာအေၾကာင္းမရိွပါဘူးကြာ။ မင္းသိလား… ငါတုိ႔သတင္းေထာက္ေတြအတြက္ စာနယ္ဇင္းသင္တန္း သိပ္မ်ားေနၿပီ။ တ ကယ္လိုအပ္ေနတာ လိင္ပညာေပးသင္တန္းေတြပဲ ဆုိတာ မင္းရဲ႕ျဖစ္ရပ္က သက္ေသပဲေပါ့ကြာ။
မြန္ ။ ။ ေတာ္ပါဗ်ာ …။ က်ဳပ္ရည္းစားက ပူတယ္ဆိုတာ လက္ထပ္ခ်င္လွၿပီဆိုၿပီး အပူကပ္ေနတာကုိေျပာတာ။ ခင္ဗ်ားေလွ်ာက္ ေျပာတာနဲ႔ က်ဳပ္စိတ္ညစ္တာေတြေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိေတာ့ဘူး။ လက္ထပ္တယ္၊ တစ္အုိးတစ္အိမ္ ထူေထာင္ တယ္ဆိုတာ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ လြယ္တာမွတ္လို႔။ က်ဳပ္ရဲ႕ မျဖစ္စေလာက္ လစာေလးနဲ႔ မိန္းမယူဖို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ က်ဳပ္ အဲဒါကုိ စိတ္ညစ္လို႔ ဒီမွာ လာေခြေနတာ။
ကြၽဲ ။ ။ ေၾသာ္… ဂလိုလား။ အာဝါဟ ဝိဝါဟကိစၥအတြက္မ်ား ေမွ်ာက္မိႈင္မိႈင္မေနပါနဲ႔။ မင္းအတြက္ ဝင္ေငြတိုးေစမယ့္နည္း လမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရိွမွာပါ။ ငါ့ကုိသာ အားကုိး။ ငါက ေငြဝင္လမ္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တကယ့္ကြ်မ္းက်င္သူဆိုတာ မင္း ေမ့ေနၿပီလား။ မင္းတို႔က သတင္းေထာက္ျဖစ္ၿပီး စာဖတ္အား တယ္နည္းတာပဲ။ ေမာ္ကြန္းအေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္စမ္းပါ။ အဲဒီမွာ ငါ့ရဲ႕ စီးပြားေရးသီအိုရီေတြ ေလ့လာလုိက္စမ္း။ ငါ့ကုိ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကေတာင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ေဒါက္တာဘဲြ႔ ေပးထားတာေနာ္။
(ရန္လိုကြၽဲ ေဒါက္တာဘဲြ႔ရျခင္းအေၾကာင္းကုိ ၂၀၁၄ ႏိုဝင္ဘာလထုတ္ ေမာ္ကြန္းမဂဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲျပီးျဖစ္သည္) http://mawkun.com/cartoon_and_satire/consultant/
ယင္းသို႔ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ရွင္းျပလုိက္မွ သူေကာင့္သား သက္ဦးမြန္ ေခါင္းေထာင္လာသည္။ ေလသံေရာ၊ အေခၚအေဝၚပါ ရုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲလာသည္။
မြန္။ ။ ဟာ…ဟုတ္သားပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကိစၥ ေမ့ေနလုိက္တာ။ လုပ္စမ္းပါ ဆရာကြၽဲရယ္၊ အားကိုးပါတယ္။ အမိုက္အမဲ ေလးကုိ ေဗြမယူပါနဲ႔၊ ဝင္ေငြတိုးဖို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကူညီပါ၊ ေစာင္မပါ၊ အႀကံေပးပါ၊ ေဝဖန္ပါ၊ ဆံုးမပါဗ်ာ။
ကြၽဲ။ ။ ဟဲဟဲ… ကူညီပါရေစ၊ ကူညီပါရေစခင္ဗ်လုပ္ရေသးတာေပါ့ကြယ္။ မင္းရဲ႕ ဝင္ေငြတုိးပြားေရးအစီအစဥ္အတြက္ဆို ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ အက်ဳိးတူပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တာမ်ဳိးေတြေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မယ္ေနာ္။
မြန္။ ။ ႀကိဳက္သြားၿပီဗ်ာ။ သူေဌးႀကီးေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္ေရးေသာ့ခ်က္က အဲဒါပဲဗ်။ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ အက်ဳိးတူပူးေပါင္းလုိက္ၾကတာ ခရုိနီႀကီးေတြ ျဖစ္သြားေရာ။ အဲ…ကြ်န္ေတာ္က ပူးေပါင္းဖို႔ေတာ့ အသင့္ျဖစ္ပါၿပီ၊ ဘယ္ အဘနဲ႔ ပူးေပါင္းရမွာလဲ။ လုပ္စမ္းပါဦး။
ကြၽဲ။ ။ ဘယ္အဘနဲ႔မွ ခ်ိတ္စရာ မလုိဘူး။ မေတာ္တဆ အဘ အေရြးမွားၿပီး အဲဒီအဘ သစ္ကိုင္းလြတ္တ့ဲအခါ မင္းပါ ကိစၥမ်ားလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ အက်ဳိးတူပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တယ္ဆုိတာ ဒီလိုကြ၊ … စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးေတြမွာ အခု စားသံုးခြန္ ေကာက္ေနၿပီ၊ ေဘာက္ခ်ာစာရြက္မွာ အခြန္တံဆိပ္ေခါင္းလည္း မျဖစ္မေန ကပ္ေနၾကရၿပီ၊ အဲ…. ကပ္ေနၿပီ ဆုိေပမယ့္ ဆုိင္တုိင္းေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ တံဆိပ္ေခါင္းမကပ္တဲ့ဆိုင္ဆိုရင္ အခြန္ဌာနကုိ တုိင္လို႔ ရတယ္၊ တုိင္ရင္ အခြန္ဌာနက စစ္ေဆး အေရးယူမယ္၊ ဒဏ္ေငြရုိက္မယ္၊ တုိင္တ့ဲသူက အဲဒီဒဏ္ေငြထဲက အစိတ္အပိုင္းတခ်ဳိ႕ကုိ ရမယ္ေပါ့ကြာ။
မြန္။ ။ ဟာ… ဟုတ္သားပဲ။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ေငြရေပါက္လမ္းပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ မေတြးမိပါလိမ့္။ တံဆိပ္ေခါင္းကုိ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မကပ္ျဖစ္တဲ့ဆုိင္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ်။
ကြၽဲ။ ။ ဟုတ္တယ္။ ဆုိင္တုိင္း ကပ္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ေဘာက္ခ်ာေတာင္းတ့ဲအခါလည္း အခ်ိန္သိပ္မရတဲ့ပံုဖမ္းထားလုိက္။ ဆိုင္ဝန္ထမ္းေတြကိုလည္း ပ်ာယီးပ်ာယာျဖစ္ေအာင္လုပ္။ ဒါဆုိ တံဆိပ္ေခါင္းကပ္တာမ်ဳိး သူတုိ႔ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္လိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းက ဝင္ေငြပိုေကာင္းေအာင္ ႏွစ္သီးစား လုပ္လို႔ရေသးတယ္။
ႏွစ္သီးစား ဆုိေသာ စကားလံုးေၾကာင့္ သက္ဦးမြန္သေဘာက်သြားသည္။ အားပါးတရ ၿပဳံးလုိက္ရာ ပါးစပ္က နားရြက္ႏွစ္ဘက္ကုိပင္ တက္ခ်ိတ္သြားသည္။
ကြၽဲ။ ။ ႏွစ္သီးစား ဆုိတာက … အခု သက္ဦးမြန္တို႔ရဲ႕ ေမာ္ကြန္းမဂဇင္းမွာ အစားအေသာက္က႑၊ စားေသာက္ဆုိင္ေဝဖန္ေရး က႑တို႔ မပါေသးဘူး။ အဲဒီက႑ေတြထည့္ဖို႔ အယ္ဒီတာေတြကုိ ငါပဲ တုိက္တြန္းလုိက္ပါ့မယ္။ အယ္ဒီတာေတြလည္း ဒါကုိ သေဘာက်မွာပါ။ သူတုိ႔ထည့္ေနတ့ဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔၊ ေရြးေကာက္ပဲြတို႔ဆိုတာ ပ်င္းစရာႀကီးေတြမဟုတ္လား။
မြန္။ ။ (စားပဲြကုိ လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ဘုန္းခနဲ ထုလုိက္ၿပီး….) သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ…သိပ္ဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီ အစားအ ေသာက္က႑ေတြက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဘာဆုိင္လို႔လဲ။
ကြၽဲ။ ။ ဆုိင္တာေပါ့ကြ။ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔အက်ဳိးတူပူးေပါင္းေရးအတြက္ စားေသာက္ဆုိင္ေတြကုိ အခ်ဥ္ဖမ္းဖို႔ လုပ္တဲ့အခါ စား စရာေတြ မွာစားရတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီအစားအစာအေၾကာင္း၊ ဆုိင္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေရးေပါ့ကြာ။ ဒါဆုိ စာမူခလည္း ရမယ္ေလကြာ။
သတင္းေထာက္ သက္ဦးမြန္ အႀကီးအက်ယ္ ဝမ္းသာသြားသည္။ သူ၏လစာ၊ အက်ဳိးတူပူးေပါင္းသည့္အတြက္ အခြန္ဌာနက ရွယ္ေပးမည့္ ေဝစု၊ အစားအေသာက္အေၾကာင္း ေရးသားျခင္းမွ ရရိွမည့္ စာမူခတို႔ကုိ ေပါင္းလုိက္လွ်င္ ဝင္ေငြ အလြန္ ေကာင္းမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိန္းမယူလုိ႔ရၿပီ၊ လုပ္ငန္း လြန္စြာေအာင္ျမင္ပါက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ပင္ ယူႏုိင္မည္ဟု ေတြး လုိက္မိသည္။ ေငြရလမ္းအတြက္ အႀကံေကာင္းမ်ားေပးလာေသာ ရန္လိုကြၽဲကုိ အႀကီးအက်ယ္ ေက်းဇူးတင္မိသည္။ စိတ္ ဓာတ္မ်ား တက္ၾကြလာၿပီး အခန္းအတြင္း ခုန္ဆြခုန္ဆြ လမ္းသလားေနေလေတာ့သည္။
ေမ်ာက္မိႈင္မိႈင္ေနေသာ သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ကုိ မီးခဲနင္းမိေသာေမ်ာက္တစ္ေကာင္ႏွင့့္တူေအာင္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ေပးလိုက္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ရန္လုိကြၽဲလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေက်နပ္မိသည္။ ထုိသုိ႔ေက်နပ္ေနစဥ္ အနီးရိွ အယ္ဒီတာ ေက်ာ္ေဇယ်ာထြန္းထံမွ အသံထြက္လာသည္။
ေက်ာ္ေဇယ်ာထြန္း။ ။ ေဟ့လူ…က်ဳပ္ကုိလည္း ကူညီလို႔ရမလား။ က်ဳပ္နဲ႔ က်ဳပ္ဇနီးသည္ရဲ႕ လတ္တေလာ ရည္ရြယ္ခ်က္က တုိက္ေဆာက္၊ ကားစီးခ်င္တယ္။ က်ဳပ္ ေမာ္ကြန္းမွာ ဆက္ေနလို႔ကေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ခင္ဗ်ား ဘယ္ လို အႀကံဉာဏ္ ေပးခ်င္လဲ။
ကြၽဲ။ ။ ဟာ… ျဖစ္ရေစမယ္၊ ေရႊလုိခ်င္ ေရႊျဖစ္ရမယ္၊ ေငြလုိခ်င္ ေငြျဖစ္ရမယ္။ ဒီမယ္ အယ္ဒီတာႀကီး၊ တုိက္ေဆာက္၊ ကားစီးတယ္ဆုိတာ အင္မတန္လြယ္ကူတဲ့ကိစၥပဲ။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ တပါးသူရဲ႕ေငြကုိ လွည့္ပတ္သံုးၿပီး တုိက္ေဆာက္၊ ကားစီး၊ သူေဌးျဖစ္ေနၾကတာဗ်။
ထြန္း။ ။ ဟာ… အဲဒီနည္းကေတာ့ လန္းသဗ်ာ။ အဲဒီအေျခအေနျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ ဗ်ဴဟာေတြ ေပးပါဦး။ ကြ်န္ေတာ္က အရင္းအႏွီးလည္း အမ်ားႀကီးရိွတာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ စာေရးတဲ့အလုပ္၊ အခန္းေအာင္းၿပီး စာအုပ္ပံုထဲေနတ့ဲအလုပ္။ ဒါပဲ လုပ္တတ္တာ။
ကြၽဲ။ ။ စာအုပ္ပံုထဲေနတတ္ရင္ ရၿပီ။ အဲဒါ တုိက္ေဆာက္၊ ကားစီးဖို႔အတြက္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ပဲ။ ေငြအရင္းအႏွီးကေတာ့ နည္းနည္းေလး လိုမယ္။
ထြန္း။ ။ အမ်ားႀကီးမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေပါင္ႏွံေခ်းငွားလုိက္ရင္ အဆင္ေျပမွာပါ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အုိင္ဒီယာကုိသာ အေသး စိတ္ ေျပာဗ်ာ။
တပါးသူတို႔၏ေငြေၾကးျဖင့္ တုိက္ေဆာက္၊ ကားစီး၊ သူေဌးျဖစ္နည္းဆုိသည္မွာ တျခားမဟုတ္၊ စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရးဆိုင္ ဖြင့္ လွစ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေခတ္ျပတိုက္၊ ရိုးလွသႏၱာကဲ့သို႔ေသာ အေရအတြက္ ရာႏွင့္ခ်ီသည့္ စာအုပ္တုိက္မ်ားက သူတုိ႔ ထုတ္သည့္ စာအုပ္ကုိ အပ္ကုန္အျဖစ္ အေရာက္လာပို႔ၾကမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရင္းႏီွးေငြ ႀကီးႀကီးမားမား မလုိေၾကာင္း၊ အေရာင္းဝန္ထမ္းအနည္းငယ္ခန္႔ထားရံုျဖင့္ လုပ္ငန္းလည္ပတ္ေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္သည္။
ထြန္း။ ။ ဆိုင္လုပ္ငန္းလည္ပတ္သြားတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဘယ္မွာလဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕ တုိက္နဲ႔ကား။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ စာအုပ္ဆိုတာ အေရာင္းသြက္ပစၥည္းမွ မဟုတ္တာ။ က်ဳပ္တို႔တုိက္ကလစဥ္ထုတ္တ့ဲမဂဇင္းေတာင္ ေရာင္းမထြက္ဘဲ ေတာင္ပံုရာပံုျဖစ္ေနလို႔ ဂိုေထာင္ႀကီးႀကီးတစ္လံုးငွားၿပီး သြားသိမ္းထည့္ထားရတယ္။
ကြၽဲ။ ။ အဓိကက်တဲ့အခ်က္ကို ခင္ဗ်ား သေဘာေပါက္ရင္ တုိက္ေဆာက္ ကားစီးလို႔ ရပါၿပီ အယ္ဒီတာမင္းေရ။ ဒီလိုဗ်.. ဒီလို၊ စာအုပ္ေရာင္းရေငြေတြကုိ အကုန္မရွင္းဘဲ လွည့္သံုးထားေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဆုိင္ ႀကီးလာေလေလ လွည့္သံုးတဲ့ေငြ မ်ားလာေလပဲ။ ဥပမာ… ေမာ္ကြန္းမဂဇင္း က်ပ္တစ္သိန္းဖိုး ေရာင္းရၿပီ ဆုိပါစို႔။ မဂဇင္းတုိက္က ကေလးမေတြျဖစ္တဲ့ မူမူသန္းတို႔၊ မုိ႔မုိ႔သူတို႔က ပို္က္ဆံ လာေကာက္လိမ့္မယ္။
ထြန္း။ ။ ေၾသာ္…သိၿပီ… သူတုိ႔လာရင္ လူႀကီးေတြမရိွဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ႏွင္လႊတ္လုိက္တာမ်ဳိးေပါ့။ ဟုတ္လား။
ကြၽဲ။ ။ ႏုိး…ႏုိး…ႏုိး…။ သူတုိ႔ကုိ အဲဒီလုိေျပာစရာကုိ မလိုဘူး။ ေငြရွင္းေပးလုိက္၊ အဲ… အကုန္လံုးေတာ့ မရွင္းနဲ႔။ မဆုိစ ေလာက္ေလးပဲ ရွင္းေပးလုိက္။ က်န္တဲ့ေငြ ကုိယ္က လွည့္သံုးေနရံုပဲ။ ေမာ္ကြန္းကလည္း လစဥ္လတုိင္း အဆက္မျပတ္ ထုတ္ေနမယ္ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ၾကာလာေလေလ… ကိုယ္လွည့္သံုးတ့ဲေငြပမာဏ ႀကီးလာေလပဲ။
ထြန္း။ ။ လက္က်န္ေငြ အတင္းအက်ပ္ေတာင္းေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ကြၽဲ။ ။ ကုိယ္ေပးမွ သူရမွာေလ။ ကိုယ္ေပးခ်င္မွျဖစ္တာပါ။ ဘယ္ေန႔ ေငြရွင္းေပးပါ့မယ္လို႔ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၿပီး လုပ္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ “က်ဳပ္တုိ႔က ဆုိင္ခန္းနဲ႔ဘာနဲ႔ လုပ္ေနတာကြ၊ ဘယ္မွထြက္မေျပးဘူး။ ေငြက မလည္ေသးလို႔ ဒီလေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ေပးနုိင္မယ္၊ က်ဳပ္တုိ႔မွာက ဆုိင္ခန္းငွားခ၊ ဝန္ထမ္းလခေတြနဲ႔ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး” လို႔ အထက္စီးကေန မာမာတင္းတင္းသာ ေျပာလုိက္။ ဒီလုိပဲ လုပ္ေနၾကတာပဲ။
ထြန္း။ ။ ဟာ…ဒါဆို … စိတ္ဆုိးၿပီး သူတုိ႔စာအုပ္ေတြ က်ဳပ္ဆုိင္မွာ မတင္ရင္ ကုိယ္က်ဳိးနည္းၿပီေပါ့။
ကြၽဲ။ ။ မတင္လို႔မရဘူး ကိုယ့္လူ။ ျမန္မာစာေပေလာကကုိ ခါးေစာင္းတင္ထားတာ ျဖန္႔ခ်ိေရးဆုိင္ေတြကြ။ သူတုိ႔ဆီကမျဖန္႔လို႔ ဘယ္ကေန ျဖန္႔မလဲ။ အခုဆုိ စာေပခ်စ္စိတ္၊ ဘာစိတ္ ညာစိတ္နဲ႔ စာအုပ္ေတြ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေနတာ။ အဲဒါကုိ ျဖန္႔ခ်ိေရးဆုိင္ေတြက မျဖန္႔ေပးရင္ ဘယ္သိၾကားမင္းက လာျဖန္႔ေပးမွာလဲ။ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ တင္ရတာပဲ။ ဒီလုိပဲ ဆက္ဆံရတာပဲ။ တခ်ဳိ႕ျဖန္႔ခ်ိေရးဆုိင္ေတြဆို တစ္ပတ္မွ တစ္ရက္ေလာက္ပဲ ေငြရွင္းတာ။ အဲဒီရက္ဆိုရင္ ေငြထုတ္ခ်င္ တဲ့သူက ခပ္ေစာေစာသြားႏုိင္မွ။ “ယေန႔ ဆယ္ေယာက္ကုိသာ ေငြေခ်မည္၊ မနက္ဆယ္နာရီမတုိင္ခင္ ေရာက္လာသူကုိသာ ေငြေခ်မည္၊ ယေန႔ စုစုေပါင္း ဆယ္သိန္းဖိုးသာ ေငြေခ်မည္၊ ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္” စသျဖင့္ စသျဖင့္ မူဝါဒခ်ထားတဲ့ဆိုင္လည္း ရိွသဗ်။
ထြန္း။ ။ ဒါဆုိရင္ စာအုပ္ထုတ္ေဝသူက ကုိယ့္ေငြနဲ႔ကုိယ္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ သြားေတာင္းရတာေပါ့ေနာ္။
ကြၽဲ။ ။ သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ပုိက္ဆံရိွလြန္းလို႔ စာအုပ္ထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဝါသနာ ႀကီးလြန္းလို႔ထုတ္ၾကတာ။ ကားခကုန္၊ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပင္ပန္းခံၿပီး စာအုပ္ဖိုးေငြ သြားေတာင္းတ့ဲသူကို မုန္႔ဖုိးေပးသလုိမ်ဳိး နည္းနည္းခ်င္း ခဲြေပးေတာ့ ေငြေခါင္းကဲြသြားသူေတြလည္း မနည္းဘူး။ စာအုပ္ကလည္း အဆက္မျပတ္ထုတ္မွ ေငြလည္ပတ္တ့ဲသေဘာလည္း ရိွတယ္။ ထုတ္ေဝသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေငြကုိ ျဖန္႔ခ်ိေရးဆုိင္တစ္ဆုိင္က လွည့္သံုးတဲ့ ပမာဏဟာ ငါးသိန္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္သလို သိန္းငါးဆယ္လည္း ျဖစ္နုိင္တယ္။ ဆိုင္ကုိ စာအုပ္ အေရာင္းအပ္တ့ဲ ထုတ္ေဝသူေပါင္းက ရာဂဏန္း ရိွတယ္ေလ။ ဒီအေျခအေနမွာ စာအုပ္ေရာင္းရေငြကုိ အကုန္ရွင္းမေပးဘဲ လွည့္သံုးျခင္းအားျဖင့္ တုိက္ေဆာက္ ကားစီးလုိ႔ ရၿပီေပါ့ကြ။ တကယ္လည္း စီးေနၾကပါတယ္။
ေက်ာ္ေဇယ်ာထြန္းလည္း နည္းနည္း ေတြေဝသြားသည္။ သူတပါး၏ေငြကုိ အကုန္ရွင္းမေပးဘဲ လွည့္ပတ္သံုးျခင္း ဆုိသည့္ အခ်က္က သူ႔အတြက္ အေတာ္ေလး စဥ္းစားစရာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိေငြျဖင့္ တိုက္ေဆာက္ ကားစီးႏုိင္သည္ဟူေသာ ရန္လိုကြၽဲ၏ စကားေၾကာင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ ဒုန္းခနဲ ခ်လုိက္ၿပီး သူ၏ဇနီးသည္ ျမတ္စုမြန္ထံသို႔ ဖုန္းဆက္ကာ “မိန္းမေရ… ငါတုိ႔ တုိက္ေဆာက္ ကားစီးႏုိင္ဖို႔ စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရးဆုိင္ႀကီး ဖြင့္ၾကစို႔ေဟ့” ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။
ေမာ္ကြန္းသို႔ေရာက္ၿပီး ေရတစ္ခြက္ပင္ မေသာက္ရေသးေသာ္လည္း ႀကီးပြားခ်င္ေသာ သတင္းသမား ႏွစ္ေယာက္ကုိ အႀကံဥာဏ္မ်ား အဆက္မျပတ္ ေပးေနသည္။ အႀကံေပးၿပီး အာေျခာက္လာေသာေၾကာင့္ ေရေသာက္ေနစဥ္မွာပင္ သတင္း ေထာက္ ေကာင္းျမတ္မိုးက ေဘးနား ေရာက္လာသည္။
ေကာင္းျမတ္မိုး။ ။ ဆရာကြၽဲ… က်ဳပ္ကုိလည္း အႀကံေပးဗ်ာ။ ပိုက္ဆံလိုတ့ဲထဲမွာ က်ဳပ္လည္း ပါတယ္။ အဲ…က်ဳပ္ကေတာ့ အရင္းအႏွီးေတာ့ လံုးဝ မရိွဘူးေနာ္၊ ႀကိဳေျပာထားမယ္။
ကြၽဲ။ ။ စိတ္မပူပါနဲ႔ သတင္းေထာက္ရယ္။ အဆင္ေျပတ့ဲနည္းေတြ အမ်ားႀကီး ရိွမွာပါ။ အရင္းမစိုက္ ေလွထုိးလုိက္ ဆုိတ့ဲ စကားလည္း ရိွသားပဲ။
မုိး ။ ။ လွည္းေတြ ေလွေတြ မသံုးေတာ့ဘူး။ ဒီေခတ္က ကားသံုးတ့ဲေခတ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ရန္ကုန္ကလမ္းေတြဆို ကားေတြနဲ႔ျပည့္ ေနလို႔ က်ဳပ္တုိ႔လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္။
ကြၽဲ။ ။ ဒါဆိုလည္း အရင္းမစိုက္ ကားထုိးလုိက္ေပါ့ကြ။ ကားဆိုတာ ထုိးရတာမဟုတ္ဘူး၊ ေမာင္းရတာလို႔ ဘု မေတာနဲ႔ဦး။ ငါဆိုလိုခ်င္တ့ဲသေဘာ ခဏေန မင္းသိရလိမ့္မယ္။ ရန္ကုန္က ကားသမားေတြ အင္မတန္ အေမာင္းၾကမ္းၾကတာ မင္းသိ တယ္ေနာ္။ မီးပြိဳင့္ေရာက္ခါနီး မီးနီေနတာျမင္လည္း မုိင္တစ္ရာႏႈန္း ေမာင္းတာပဲ။ ပိြဳင့္ကုိေရာက္လို႔ မီးနီေနေသးရင္ ဘရိတ္ ထုိးအုပ္။ မီးစိမ္းရင္ ဆက္ေမာင္း။ လမ္းကူးတ့ဲသူေတြကုိ ေသာက္ဂရုစုိက္ၾကတာမွမဟုတ္တာ။ လမ္းကူးတ့ဲသူကုိ နည္းနည္း ေလးမွ ဦးစားမေပးရဘူး ဆုိတ့ဲ ဥပေဒ စည္းကမ္း ျမန္မာျပည္မွာ ထုတ္ထားသလား ထင္မွတ္ရတယ္။
မုိး ။ ။ ဟုတ္ပါၿပီ အာစရိရယ္။ ရန္ကုန္ ဒရိုင္ဘာေတြက ငရဲျပည္ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္လို႔ ေမာ္ေတာ္ကားကို ေလယာဥ္ပ်ံလို ေမာင္းၾကတာ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ၊ သူတို႔ကုိ မြမ္းမံသင္တန္းေပးတ့ဲနည္းနဲ႔ က်ဳပ္က ေငြရွာ ရမွာလား။
ကြၽဲ။ ။ ဟင့္အင္း… သင္တန္းေပးဖို႔ဆိုရင္ သင္တန္းေက်ာင္းဖြင့္ရမယ္၊ မင္းက အရင္းမရိွဘူးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ မရဘူး။ သို႔ေသာ္… ေငြအရင္းအႏီွး ရိွစရာမလုိဘဲ အလုပ္ျဖစ္မယ့္ဗ်ဴဟာေတြအတြက္ ငါ့ကုိ အားကုိးပါကြာ။
ေကာင္းျမတ္မိုးအတြက္ ရန္လိုကြၽဲ ေပးျဖစ္ေသာ အႀကံမွာ ကားတိုက္ခံရဟန္ေဆာင္ၿပီး ဒရိုင္ဘာမ်ားထံမွ ေငြညစ္ထုတ္ယူေရး ျဖစ္ေလသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ယာဥ္ေက်ာပိတ္သည့္ ေနရာ မ်ားစြာ ရိွသည္။ ထိုေနရာမ်ား ေရာက္လွ်င္ ကားတို႔က တေရြ႕ေရြ႕ သြားၾကရသည္။ ေလးငါးေပခန္႔သာ ေမာင္းရလွ်င္လည္း တစ္လိွမ့္ခ်င္း မလိွမ့္ဘဲ ဝူးခနဲေမာင္း၊ ကြ်ိခနဲ ဘရိတ္အုပ္သည့္ ကားသမား အမ်ားအျပား ရိွသည္။ ယာဥ္ေက်ာပိတ္သည့္လမ္းေပၚရိွ လူကူးမ်ဥ္းက်ားသို႔ေရာက္လွ်င္လည္း ထုိသို႔ေသာ ကားေမာင္းနည္းကုိ အသံုးျပဳၾကေလ၏။ လမ္းေလွ်ာက္သူကုိ လမ္းကူးခြင့္ သိပ္မေပးတတ္၊ သိပ္မေပးခ်င္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်ဥ္းၾကားတြင္လည္း လမ္းကူးသူက ကားကုိ ဦးစားေပးၿပီး ကူးေနရသည္။ ဤအေျခအေနတြင္ လူကူးမ်ဥ္းက်ားအနီး ကားတိုက္ခံရဟန္ေဆာင္ၿပီး လမ္းေပၚ အိပ္ခ်လိုက္သည့္နည္းလမ္းျဖင့္ ေငြရွာေရးဟူေသာ အႀကံကုိ ေကာင္းျမတ္မုိးအတြက္ ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ဥ္းၾကားတြင္ ယာဥ္တုိက္မႈျဖစ္လွ်င္ ကားသမားအတြက္ အမႈပိုႀကီးတတ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကုိ မည္ဟုလည္း ေျပာလုိက္္သည္။
မုိး ။ ။ ဟာ… ကားသမားက ေၾကာက္ၿပီး ေမာင္းေျပးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ကြၽဲ။ ။ ေသစမ္းကြာ။ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ေနပါတယ္ဆုိမွ ကားသမားက ဘယ္ကုိ ေမာင္းေျပးမွာလဲ။ သူ႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာဘာမွ မရိွဘူး။ မင္းနဲ႔ ညိွႏိႈင္းရံုပဲ။ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြ ဘာေတြ မေရာက္ခင္၊ အနီးအနားက တာ၀န္သိလုပ္သားျပည္သူေတြ ဝုိင္းလာၿပီး ဆြမ္းႀကီးမေလာင္းခင္ မင္းကုိ ညိွႏိႈင္းမွာပဲ။ မေတာ္တဆမႈျဖစ္ၿပီ ဆုိရင္ ေဆးရံုပို႔ရ၊ ရဲစခန္းသြားရတဲ့အလုပ္ ဘယ္ကားသမားမွ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ အေရးႀကီးတာက ညိွႏိႈင္းလာတ့ဲအခါ မင္းက နည္းနည္းေတာ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ျပေပါ့ကြာ။ ခ်က္ခ်င္း ထျပီးမထုိင္နဲ႔။ မတ္တပ္မရပ္နဲ႔။ လမ္းမေလွ်ာက္နဲ႔။ အတြင္းေၾကဒဏ္ရာ ရသြားသလိုမ်ဳိး လုပ္ျပ။ ဒါမွ ေငြေတာင္းလုိ႔ေကာင္းမွာ။ ကားသမား က ေၾကာက္လန္႔ၿပီး အနည္းနဲ႔အမ်ား မင္းကုိ ေလ်ာ္ေၾကးတို႔၊ ေဆးဖုိးတုိ႔ ခ်က္ခ်င္း ေပးမွာပဲ။
ေကာင္းျမတ္မိုး ၾကက္ေသ ေသသြားသည္။ ရန္လိုကြၽဲႏွင့္ အသိေနာက္က်ေလျခင္း၊ ဤသို႔ေသာအႀကံကုိ ယခုမွ ရေလျခင္းဟု ဆင္ျခင္မိၿပီး မွင္တက္မိသြားျခင္းပင္။ ထုိနည္းဗ်ဴဟာျဖင့္ တစ္ႀကိမ္ ကားတုိက္ခံရဟန္ေဆာင္ၿပီးတုိင္း ေငြေသာင္းဂဏန္း သိန္းဂဏန္း ဝင္လာမွာ ေသခ်ာသည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။
မ်ားမၾကာမီ သတင္းေထာက္ ေကာင္းျမတ္မိုးတစ္ေယာက္ ကြမ္းယာဝယ္မလိုလို၊ ရခိုင္မုန္႔တီစားမလုိလုိဟန္ျဖင့္ ရံုးထဲမွ အသာေလး လစ္ထြက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ရံုးေရွ႕လမ္းမေပၚရိွ လူကူးမ်ဥ္းၾကားအနီးသို႔ ေရာက္သြားကာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေငြရွာသည့္ လုပ္ငန္းႀကီးကုိ အလ်င္အျမန္ အစျပဳေလသည္။ ေမာ္ကြန္းမဂဇင္း ဝိုင္းေတာ္သားတုိ႔လည္း ေကာင္းျမတ္မိုးကုိ လံု႔လဝီရိယေကာင္းသူတစ္ဦးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၾက၏။
ေမာ္ကြန္းရံုးသို႔ ရန္လိုကြၽဲ ေရာက္လာတတ္သည္မွာ စာနယ္ဇင္းေလာက၏ အတင္းစကားမ်ား၊ Facebook မွ ေပါက္ကရ သတင္းမ်ားအေၾကာင္း ေလေပါလိုျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရာက္ကတည္းက ေငြရွာနည္း၊ စီးပြားေရးလုပ္ နည္းမ်ားကုိသာ ပို႔ခ်ေနရသည္။ ဗိုက္ကလည္း အေတာ္ဆာလာသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ အေျခအေနတြင္ အႀကံဉာဏ္ေတာင္း သူေနာက္တဦး ခ်ည္းကပ္လာျပန္သည္။ ထိုသူမွာ အယ္ဒီတာ ဉာဏ္လင္းျဖစ္သည္။ “က်ဳပ္လည္း အႀကံရခ်င္သဗ်ဳိ႕” ဟုဆို ကာ ဉာဏ္လင္းတစ္ေယာက္ အတင္းအက်ပ္ ခ်ည္းကပ္လာေလ၏။
(လာမည့္လ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းတြင္ ႀကီးပြားေရး အႀကံေကာင္းဉာဏ္ေကာင္းမ်ား ရရိွသြားၾကေသာ ေမာ္ကြန္းဝိုင္းေတာ္သား ၄ ဦး၏ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ ျဖစ္ထြန္းမႈမ်ားကုိ ဖတ္ရႈၾကရမည္ျဖစ္သည္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဟိုတုန္းက ေရးတဲ႔ သေရာ္စာေတြလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အခု သေရာ္စာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အားလံုး ေကာင္းပါသည္ ခင္ဗ်ား။