ေမာင္လွ – သုံးပြင့္တစ္ခုိင္ (၀တၳဳတုိ)(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၊ ၂၀၁၅
ဟုိတုန္းကေစ်းဆုိင္ရယ္လုိ႔ ရြာမွာမရွိခဲ့ပါေခ်။ သိႏၷီကန္က အရီးေခြးညိဳမတုိ႔သားအမိသာ လွ်င္ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ အေနနဲ႔ ေရာက္လာၾကေလ့ရွိသည္။ အရီးေခြးညိဳမဆုိတာကလည္း ခ်က္ျပဳတ္စရာေတြေလာက္သာ အဓိကထားၿပီးေရာင္းတာပါ။ ကေလးေတြအတြက္ မုန္႔ပဲသြားေရစာရယ္လုိ႔ သိပ္မပါဘူး။ သည္ေတာ့လည္း မုန္႔စားရဖုိ႔က ေတာေနကေလးေတြအတြက္ လြယ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါ တစ္ခါ ေျမာက္ဘက္ရြာႀကီးကေန မရွမ္းဆုိတာက မုန္႔တီလာေရာင္းတတ္သည္။ တစ္ခါ တစ္ရံတြင္ အုိးပုတ္ဂ်ိဳးရုပ္သည္ႏွင့္အတူ မုန္႔ပဲသြားရည္စာပါတတ္သည္။ ထုိထက္ပုိ၍ ေစ်းသည္ဟူသည္မရွိ။ ကုိသိန္းေအာင္ ႀကီး မိန္းမရပါၿပီဆုိသည့္အခါတြင္ေတာ့ တူတူတန္တန္ ေစ်းဆုိင္ကေလးရွိလာသည္။
ကုိသိန္းေအာင္ဆုိသည္ကလည္း မိ္န္းမရၿပီး ရြာျပန္ေရာက္လာမွသာသိခဲ့ရတာပါ။ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ကတည္းက ရြာကေန ထြက္သြားခဲ့သူဆုိေတာ့ ျမင္ဘူးခဲ့ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ရြာျပန္ကပ္ခ်ိန္မွသာ ဦးတုတ္ေပါ ေဒၚခ်စ္ ေမတုိ႔၏ သားအႀကီးဆုံးဆုိၿပီး သိခဲ့ရျခင္းပါ။ ဆပ္ကပ္အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔ႏွင့္ပါသြားခဲ့ၿပီး မိန္းမရကာမွ ရြာသုိ႔ျပန္ေရာက္လာခဲ့သူျဖစ္ သည္။ ကုိသိန္းေအာင္မိန္းမသည္ ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕ေပၚကဆုိတာေလာက္သာသိခဲ့ရသည္။ နာမည္ေလးေတာ့ ေကာင္း ေကာင္း မွတ္မိေနေသးသည္။ ကေလးဘဝက မုန္႔ဝယ္စားေနက်ဆုိင္ေပကုိး။
“အင္း .. မခင္ေငြ။ က်ဳပ္ကုိ ငရုပ္သီးေတာင့္ ခ်ဳိခ်ဥ္ေလးေပး” သည္လုိမုန္႔ဝယ္စားခဲ့ရဖူးသည္ေၾကာင့္ ကုိသိန္းေအာင္၊ မခင္ ေငြတုိ႔၏ ေစ်းဆုိင္ကေလးကုိ မွတ္မိေနရသည္။
ရြာတြင္ အေရွ႕အေနာက္ေဖါက္ထားသည့္ လမ္းသုံးလမ္းရွိသည္။ ေတာင္ဘက္အစြန္းဆုံးလမ္း၏ အလယ္ေလာက္တြင္ ေတာင္ဘက္သုိ႔ခ်ဳိးဝင္သြားသည့္ လွည္းဝင္ရန္လမ္းက်ဥ္းကေလးရွိသည္။ ထုိလမ္း၏အဆုံးတြင္ ဦးတုတ္ေပါ၊ ေဒၚခ်စ္ေမတုိ႔၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ၿခံဝင္းအတြင္းသုိ႔ လွည္းဝင္သည့္အေပါက္ေဘးတြင္ ထန္းရြက္အသစ္မ်ားမုိး၍ ၾကမ္းသေပါက္မ်ား ခင္းထားေသာ အေဆာက္အအုံကေလးသည္ ကုိသိန္းေအာင္မခင္ေငြတုိ႔၏ ေစ်းဆုိင္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ရြာတြင္ ပထမဆုံးျမင္ ရဖူးေသာ ေစ်းဆုိင္ကေလးဆုိေတာ့ ဝယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဝယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ကေလးမ်ားးက ရစ္သီရစ္သီျဖစ္ေနရေလ၏။ လုိခ်င္တပ္မက္စိတ္ျဖင့္ ဟုိေငးသည္ေငးလုပ္ရသည္ကလည္း ကေလးတုိ႔သဘာဝပင္ မဟုတ္ေပလား။
ထုိဆုိင္ကေလးတြင္ မခင္ေငြက ေစ်းထုိင္ေရာင္းရသည္။ ကုိသိန္းေအာင္ႀကီးကေတာ့ ေလးေထာင့္သံပုံးတစ္လုံး၊ ဂလုိင္တစ္ ခုႏွင့္အတူ ေက်ာက္ဆည္သုိ႔တစ္ရက္ျခားေစ်းသြားသည္။ ေရႊမုိး၊ သိႏၷီေမာင္စသည့္ သိႏၷီကန္ရြာကေတာကားႏွစ္စီးကုိ အသုံးျပဳ၍ ေရခဲေခ်ာင္းမ်ားသယ္ယူကာ ရြာတြင္ျပန္ေရာင္းသည္။ ညေနဘက္ေလးနာရီဝန္းက်င္ဆုိလွ်င္ သိႏၷီကန္ ရြာက ေတာကားႀကီးေတြ ေက်ာက္ဆည္ကေနျပန္လာၾကၿပီ။ ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ရြာအေရွ႕ဖ်ားဆီမွ ေက်းဇူးရွင္ ကုိသိန္းေအာင္ႀကီး၏ ဂလုိင္ေခါင္းသံကုိ နားစြင့္ေနရသည္က အလုပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထုိကလုိင္ေခါက္သံကုိၾကားရပါက ေရခဲေခ်ာင္းေလးေတာ့ စားရေပလိမ့္မည္။
ေက်ာက္ဆည္ဘူတာအနီး ကားလမ္းႏွင့္ရထားလမ္းျဖတ္ကူသည့္ေနရာတြင္ တမာပင္ႏွင့္ေျမကြက္လပ္တစ္ခုရွိသည္။ ထုိေန ရာသည္ သိႏၷီကန္ရြာက ေတာကားႀကီးမ်ားစတည္းခ်ရာျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ရြာဘက္ကလူေတြက တမာပင္ကားဂိတ္ဟု ေခၚၾကသည္။ ကုိသိန္းေအာင္၏ ေရခဲပုံးကဘူတာႏွင့္ ထုိတစ္ဝုိက္ကုိလည္း ေရာင္းရေသးသည္။ ျမင္လွည္း ဂိတ္မ်ားတြင္ လည္း ေရာင္းလုိက္ေသးသည္။ သိႏၷီကန္ကေတာကားႀကီးေတြေပၚမွာလည္း ေရာင္းရေသးသည္။ သိႏၷီကန္ရြာတြင္ လမ္း သင့္သလုိေရာင္းၿပီးကာမွ ရြာသုိ႔ေရာက္သည္။ ထုိအခါ တစ္ေနကုန္ေနပူထားသည့္ ေရခဲေခ်ာင္းပုံးအတြင္းမွ ရြာအတြက္ က်န္သမွ်အနည္းအက်ဥ္းသည္ ေအးမေနေတာ့ပါ။ ထုိမေအးေတာ့သည့္ ေရခဲေခ်ာင္းကုိပင္ အလုအယက္ျဖစ္ၾကရေသးသည္။
တစ္ခုေသာညေနခင္းတြင္ ကုိသိန္းေအာင္ႀကီးက ဂလုိင္မေခါက္ပဲရြာတြင္းသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ေရခဲေခ်ာင္းပုံႀကီး ပါလာ ေပမယ့္ ေရခဲေခ်ာင္းကေတာ့ ကုန္ေနၿပီဟုဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ေရခဲေခ်ာင္းမရသျဖင့္ ဂ်ီက်ေနသည့္အတြက္ အေမက ပန္း ကန္ေလးတစ္ခ်ပ္ေပးကာ ကုိယ္တုိင္သြားဝယ္ေစသည္။ ကုိသိန္းေအာင္ကလည္း မယုံၾကည္မည္ကုိစုိးရိမ္၍ ပုံးႀကီးကုိဖြင့္ျပ ေလသည္။ ေရခဲေခ်ာင္းပုံးအတြင္း ေရခဲေရမ်ားကုိ ပန္းကန္ထဲသုိ႔အနည္းငယ္ငွဲ႔၍ ထည့္ေပးသည္။
“မင္းေက်နပ္ေအာင္ အရည္နည္းနည္းေပးလုိက္မယ္။ ေရခဲေခ်ာင္းက မနက္ျဖန္မွျဖစ္ေတာ့မွာကြ၊ မနက္ျဖန္ဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ ဒါေတြကခဲေနေလာက္ၿပီ၊ အဲဒီေတာ့မွ လာဝယ္ေတာ့ေနာ္” ကုိသိန္းေအာင္ေျပာသည့္အတုိင္း အိမ္တြင္ျပန္ေျပာသည့္အခါ အေမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ပါေတာ့သည္။
“ဒီအရည္ေတြက မခဲေတာ့ဘူး လူေလးရဲဲ႕၊ သိန္းေအာင္က မင္းကုိေနာက္တာေနမွာ” အေမကေျပာရင္း ရယ္လုိက္သည္မွာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ထြက္လုိ႔။
ထုိေစ်းဆုိင္ကေလးက တစ္ရြာလုံးကုိပတ္၍ ဒုကၡေပးခဲ့ဖူးေသးသည္။ စတင္ဖြင့္ခါစမွာေတာ့ မိဘမ်ားကုိယ္တုိင္က ဝယ္ ေကြၽးၾကသည္။ ကေလးတုိ႔ကလည္း မၾကာခဏပူဆာတတ္ၾကသည္။ အနည္းငယ္ အသားက်လာေတာ့ အေရာင္းပါးလာ သည္။ ရြာကငယ္ေနသည့္အထဲက ေလစာမ်ားခ်ည္းေရာင္းရသည္ဆုိေတာ့ တြက္ေခ်ကုိက္ဟန္မတူ။ ထုိသုိ႔ျဖင့္ လူကင္းပါး လွေသာ ကုိသိန္းေအာင္သည္ ကေလးမ်ားကုိအသုံးခ်ကာ ေရာင္းေကာင္းမည့္နည္းကုိ ရွာႀကံေတာ့သည္။ ကုိသိန္းေအာင္၏ ေစ်းဆုိင္တြင္ ပုိက္ဆံျဖင့္ မုန္႔ဝယ္စားရန္မလုိေတာ့ပါ။ ပဲ၊ ႏွမ္း၊ ဝါးစသည္ျဖင့္ ဝယ္စားလွ်င္လည္းရလာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာနားဝန္းက်င္ရွိ ယာခင္းမ်ားတြင္ ကေလးမ်ားတစ္အုပ္ႀကီးထြက္၍ ပဲခင္းမ်ားမွ ပဲမ်ားခူးျခင္း၊ ဝါးခင္းမ်ားမွ ဝါေကာက္ျခင္း တုိ႔ကုိ ျပဳၾကေလသည္။ ထုိသုိ႔ျဖင့္ ကုိယ့္မိဘစုိက္ခင္းမ်ားေရာ၊ အျခားေသာစုိက္ခင္းမ်ားပါ မခ်န္ခူးၾက၊ ဆြတ္ၾကျဖစ္ကုန္သည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ မိဘလုပ္သူေတြ သိကုန္သည္။ ထုိအခါ တစ္ရြာလုံးပတ္ခ်ာလည္ကာ ျပႆနာတက္ၾကေလသည္။
မၾကာလွေသာတစ္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထုိေစ်းဆုိင္ကေလးဖ်က္သိမ္းကာ ေစ်းဆုိင္မရွိသည့္ ရြာငယ္ေလးအျဖစ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ သြားေလသည္။ ထုိေစ်းဆုိင္ကေလးခ်ည္းမဟုတ္ပါ။ ကေလးမ်ား မၾကာခဏ ေစ်းဝယ္ေနသျဖင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ေနေသာ မခင္ ေငြဆုိသည့္ ၿမိဳ႕ကလုိက္လာေသာ ကုိသိန္းေအာင္၏မိန္းမသည္လည္း မရွိေတာ့ပါ။ မည္သည့္အေၾကာင္းရယ္ မသိေသာ္ လည္း ကုိသိန္းေအာင္ႀကီးႏွင့္ ကုိသိန္းေအာင္ႀကီးႏွင့္ ကဲြသြားခဲ့ၿပီဟု သိလုိက္ရေလသည္။ မခင္ေငြႏွင့္ ထုိေစ်းဆုိင္ကေလး သည္ တဲြလွ်က္ေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီး အတူတကြေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေလသည္။
မခင္ေငြျပန္သြားေတာ့ ကုိသိန္းေအာင္တစ္ေယာက္ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္က်န္ခဲ့မည္ဟု မထင္ပါေလနွင့္။ အခုမွ ရြာတြင္ေနသား က်၍ အလုပ္ပုိေတြတုိးလာသည္။ လူပ်ိဳဘဝတစ္ခ်ိန္လုံးရြာတြင္မရွိခဲ့ေသာ သူ႔အတြက္ အခုမွ လူပ်ိဳလုပ္ရမည့္သေဘာျဖစ္ ေနသည္။ ရြာက လူငယ္မ်ားကုိဆပ္ကပ္တြင္ ေလ့က်င့္ခဲ့သည္မ်ားကုိ လုပ္ျပရင္း သင္ေပးေနေလသည္။ ညဘက္လသာ သာတြင္ ေယာက်္ားေလးမိန္းကေလးမ်ားကုိ ဆပ္ကပ္ထဲမွ ကစားနည္းမ်ားကုိ သင္ေပးေနသည္။ ကေလးဘဝက သူတုိ႔ ေတြကစားေနသည္ကုိေငးရင္း ကုိယ္တုိင္ဝင္ကစားျဖစ္သည္အထိ ျဖစ္သည္။
တစ္ခုေသာညေနခင္းတြင္ ဘုိဝင္းႏွင့္ကစားေနၾကရင္း တစ္အုံးအုံးတစ္ဘုံးဘုံး အသံမ်ားၾကားရသည္။ ဘုိဝင္းဆုိသည္က ကုိသိန္းေအာင္၏ ညီတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဘုိဝင္းႏွင့္အတူ အသံၾကားရာ သူတုိ႔အိမ္ေနာက္ေဖးသုိ႔ အေျပားသြား၍ ၾကည့္သည္။ ထုိိေနရာတြင္ ဂုန္နီအိတ္စုတ္တစ္ခုကုိ ခင္းထားသည္။ လူပ်ိဳမ်ားက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွအရွိန္ယူကာ ေျပးလာရင္ ထုိအခင္း တြင္လက္ေထာက္၍ ဂြၽမ္းပစ္ေနၾကသည္။ ကုိဥာဏ္ေအာင္ႏွင့္ ကုိေက်ာ္္တင့္တုိ႔က အနည္းငယ္နားနီးသျဖင့္ ရေအာင္လုပ္ ႏုိင္သည္။ ကုိညိဳႀကီးကလည္း မရတစ္ခ်က္ရတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနသည္။ ကုိျမင့္ေအာင္ဆုုိသည္က ဝဝတုတ္တုတ္ျဖစ္ေလေတာ့ ပစ္လုိက္တုိင္းမေအာင္ျမင္။ တစ္အုံးအုံးတစ္ဘုံးဘုံး ျမည္ေနသည္က ပစ္က်သြားေသာခႏၶၶာကုိယ္၏ ေျမႀကီးႏွင့္ ရုိက္မိသံျဖစ္ ေနသည္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကုိသိန္းေအာင္ျပဇာတ္ဒါရုိက္တာလုပ္သည့္ အရပ္ဇာတ္မ်ားတြင္ ထုိအခန္းမ်ားကုိ စင္ေပၚတြင္ ေတြ႔လာရေလသည္။
ညဘက္လာသည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ ေပါေပါဆယ္တုိ႔၏အိမ္ဝင္းအတြင္း ကုိသိန္းေအာင္ႏွင့္ သူ၏ညီဝမ္းကဲြမ်ားျဖစ္ေသာ မမသင္းေဝတုိ႔၊ မမခင္သန္းဝင္းတုိ႔သည္ ဆပ္ကပ္တြင္ၾကည့္ရေသာ ကစားနည္းမ်ား သင္ေနသည္ကုိ ေတြ႔လာရေလသည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ တစ္ရြယ္တည္းျဖစ္သည့္ အပ်ိဳေပါက္အေတာ္မ်ားမ်ားက ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ားတြင္တုိးလာသည္။ ထုိိအခါ ညဘက္ကစားေနက်ျဖစ္ေသာ ကေလးငယ္မ်ားသည္လည္း ထုိအရာကုိေငးေမာရန္ စုေဝးလာၾကသည္။ ကုိသိန္းေအာင္က စိတ္ရွည္လက္ရွည္သင္တတ္သည္။ လက္အေနအထား၊ ခါးအေနအထားကစ၍ စနစ္က်ေအာင္ သင္သည္။ လက္ကုိကုိင္ လုိက္၊ ခါးကုိကုိင္လုိက္ျဖင့္ အပ်ိဳေပါက္မ်ားႏွင့္ တစ္ရုန္းရုန္းျဖစ္ေနသည့္အခါ အေမက နိမိတ္ဖတ္ေတာ့သည္။
“အင္း သိန္းေအာင္ေတာ့မၾကာဘူး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ထင္တယ္” အေမနိမိတ္ဖတ္သည္က မၾကာခင္မွန္လာခဲ့သည္။ အေဖ့တူမ မမခင္သန္းတစ္ေယာက္ ကုိသိန္းေအာင္ႏွင့္ ညားပါေလေတာ့သည္။
မမခင္သန္းႏွင့္ညားသည္ဆုိရာတြင္လည္း အလြယ္ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ေခ်။ အစ္ကုိထြန္းစိန္တုိ႔ညီအစ္ကုိမ်ားက သေဘာမ တူၾကပါ။ လတ္ယားလတ္ယား အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေသာ ကုိသိန္းေအာင္ကုိ ဓါးႀကိမ္းႀကိမ္းေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကုိသိန္း ေအာင္ကလည္း လူပါးျဖစ္သည္။ ထုိညီအစ္ကုိမ်ားခြန္းတုံ႔မျပန္ရဲသည့္ အေဖ့ထံတြင္ တဂ်ီဂ်ီလာ၍ ခ်ည္းကပ္ပါေတာ့သည္။ ထုိသို႔ျဖင့္ ကုိသိန္းေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္သြားခဲ့ျပန္သည္။ သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ သူလုိငါလုိ ေတာင္သူယာလုပ္ဘဝျဖင့္ နားေအးပါးေအးျဖစ္ေနေသးသည္။ နားမေအးသည္က မမခင္သန္းတစ္ေယာက္ ကေလးမီးဖြား သည့္အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သည္။
ေပါေပါဆယ္တုိ႔၏ အိမ္ၿခံဝင္းေထာင့္တြင္ရွိေသာ သူတုိ႔အိမ္ကေလးတြင္ပင္ မမခင္သန္းက မီးမဖြားႏုိင္ျဖစ္ကာ ကြယ္လြန္ခဲ့ ရျပန္သည္။ မမခင္သန္း၏နာေရးတြင္ ကုိသိန္းေအာင္တစ္ေယာက္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ငုိပါေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္းခ်က္ကုိ သိျမင္ေနရေသာအေမကေျပာသည္။
“သိန္းေအာင္ မိန္းမအေတာ္မင္တာပဲ၊ မၾကာဘူးေနာက္တစ္ေယာက္ေနမွာ” ကုိသိန္းေအာင္ႀကီးမွာေတာ့ လက္ထပ္ယူစဥ္က တည္းက အဆင္မေျပခဲ့ေသာ ႏွစ္ဘက္မိဘမ်ားက မမခင္သန္းကြယ္လြန္ေတာ့လည္း ပူညံပူညံျဖစ္ေနေသးသည္။ မမခင္ သန္း ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ကေလးကအသက္ရွင္လွ်က္ က်န္ခဲ့သည္။ ထုိကေလးကုိ သူရသင့္ငါရသင့္ အျငင္း အခုန္ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိအခါေရွးရုိးအစဥ္အလာအရ လိပ္ျပာခဲြရသည့္အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္သြားေလသည္။
လိပ္ျပာခဲြသည္က ကြယ္လြန္သူ၏ ဝိညာဥ္က က်န္ရစ္ေသာကေလးကုိ မည္သူႏွင့္ထားခဲ့ေစမည္ကုိ ေမးရျခင္းျဖစ္သည္။ အေလးခ်ိန္တူညီေသာ ဂြမ္းစမ်ားကုိ ခ်ိန္ခြင္တစ္ဘက္စီတြင္ထည့္၍ ခ်ိန္ရသည္။ အေလးသာေပးေသာဘက္က အႏုိ္င္ရ သည္။ ထုိစဥ္က ဦးတုတ္ေပါ၊ ေဒၚခ်စ္ေမတုိ႔၏ဘက္ကုိအေလးသာခဲ့သျဖင့္ ကုိသိန္းေအာင္မခင္သန္းတုိ႔၏ သမီးေလး မ ဆယ္ကုိ ဦးတုတ္ေပါတုိ႔က ေမြးစားခဲ့ေလသည္။ ဖုိးေလးဆန္၊ အရီးႏွင့္ႏုတုိ႔က ထုိကေလးကုိ ေျမးအျဖစ္ေတာ့ အသိအမွတ္ ထားခဲ့ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြလည္း ထုိစဥ္ကေျမးရွိေသးဟန္မတူ။ ကုိသိန္းေအာင္ႀကီးကေတာ့ မုဆုိးဖုိႏွင့္ တစ္ခုလပ္ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွစ္ခုလုံးပုိင္ဆုိင္ကာ လူလြတ္ျဖစ္လာျပန္သည္။
ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ ကုိသိန္းေအာင္တစ္ေယာက္ ရြာကလူငယ္မ်ားႏွင့္ ဒုိးပတ္ဝုိင္းကေလးကုိ ပ်ိဳးေထာင္ကာ စုစုေဝးေဝး လုပ္ၾကျပန္သည္။ အရပ္ဇာတ္မ်ားကုိလည္း ခင္းက်င္းကာ လူငယ္မ်ားအတြင္ အႏုပညာပုိးကုိသြတ္သြင္းခဲ့သည္။ ရြာဘုရားပဲြ မ်ားနွင့္ အလွဴအတန္းမ်ားတြင္ သူႏွင့္ ေယာက္ဖေတာ္ခဲ့ဖူးသူ ကုိထြန္းၿငိမ္းတုိ႔ ပူးေပါင္းကာ အရပ္ဇာတ္မ်ား ကျပၾကေလသည္။ ကုိသိန္းေအာင္က တစ္ဘက္လူက်ေလာက္ေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ အရပ္ဇာတ္လုပ္သည့္အခါ လုိအပ္ေသာေငြေၾကးကုိ ရြာအေပၚတြင္ ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္ေအာင္ ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။
“က်ဳပ္တုိ႔ လူငယ္ေတြအရပ္ဇာတ္ကႏုိင္ဖုိ႔ ပထမဆုံးအေနနဲ႔ မုဆုိးမျဖစ္တဲ့ ေဒၚရႈက ေငြတစ္ရာေထာက္ပံ့ပါတယ္” သည္ေလ သံမ်ိဳးႏွင့္ ေၾကျငာလုိက္သည့္အခါ က်န္သူမ်ားအတြက္ မေထာက္ပံ့၍ မေကာင္းေတာ့ေခ်။ မုဆုိးမကုိ မရ အရ မထမဆုံး ညႇစ္ထုတ္လာသည္ကုိး။
အရပ္ဇာတ္မ်ား မၾကာခဏျပဳလုပ္လွ်က္ရွိသည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ားအတြင္းတြင္ ကုိသိန္းေအာင္တစ္ေယာက္ မေဆာင္းရင္ႏွင့္ သမီးရည္းစားျဖစ္ၾကျပန္သည္။ မေဆာင္းရင္က ေဒြးေလးပုိက္သမီးျဖစ္သည္။ ေဒြးေလးပုိက္သာမက ေဆြမ်ိဳးအေတာ္မ်ား မ်ားက မုဆုိးဖုိလည္းျဖစ္၊ တစ္ခုလပ္လည္းျဖစ္ေသာ ကုိသိန္းေအာင္နွင့္ လုံးဝသေဘာမတူၾကေခ်။ သမီးျဖစ္သူကုိ အမ်ိဳးမိ်ဳး နားခ်ၾကရင္း မေဆာင္းရင္တစ္ေယာက္ စိတ္လည္ကာ မိဘသေဘာမတူသူကုိ မယူေတာ့ဟု ဆုံျဖတ္လုိက္သည္။ ထုိဆုံး ျဖတ္ခ်က္က အေျပာေကာင္းသည့္ ကုိသိန္းေအာင္လည္း မတတ္ႏုိင္ေတာ့သည္အထိ ခုိင္မာသြားဟန္တူပါသည္။
တစ္ခုေသာနံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ ေပါေပါဆယ္တုိ႔အိမ္မွ ဆူဆူညံညံျဖင့္ အသံမ်ားၾကားရေလသည္။ အိမ္ခ်င္းကပ္ေနသျဖင့္ အေမကၾကားသည္။
“ဟဲ့ေပါဆယ္တုိ႔ ဘာျဖစ္ၾကသတုံး”
အေမ့အသံၾကားေတာ့ မမသင္းေဝကေျဖသည္။ ကုိသိန္းေအာင္တစ္ေယာက္ အဆိပ္ေသာက္ေသရန္ ႀကံစည္ေနျခင္းျဖစ္ ေၾကာင္း သိရေလသည္။ ထုိအခါ အေဖက ဦးခ်စ္ႂကြယ္ေရကန္တြင္ ကန္ဇြန္းရြက္ခူးေစသည္။ ကုိေက်ာ္တင့္ႏွင့္အတူ အစ္ကုိ တစ္ေယာက္ လုိက္သြားေစသည္။ အနီးအပါးကလူေတြေရာက္လာၾကသလုိ ကုိသိန္းေအာင္၏မိခင္ မခ်စ္ေမႏွင့္ ညီမမ်ား လည္း ေရာက္လာၾကသည္။ ေရာက္လာသူမ်ားက မေဆာင္းရင္ေၾကာင့္ဟု တြတ္ထုိးေနၾကသလုိ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေတြေျပာေနၾကသည္။ ကုိသိန္းေအာင္ကေတာ့ မမသင္းေဝတုိ႔အိမ္က တန္းလ်ားေပၚတြင္ ပါးစပ္မွ အျမႇဳတ္မ်ား ေထြးထုတ္ လုိက္၊ ေျခလက္မ်ားက ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္လုိက္ေနသည္။ ညီမျဖစ္သူမ်ားက ငုိၾကယုိၾကသည္။
မၾကာခင္တြင္ ကုိေက်ာ္တင့္ျပန္လာသည့္အခါ အေဖက ကန္ဇြန္းရြက္ကုိေခ်၍ တုိက္ေလသည္။ ကုိသိန္းေအာင္က မ ေသာက္ပါ။
“ဦးႀကီးက်ဳပ္က ေသခ်င္လုိ႔ေသာက္တာဗ်၊ ဦးႀကီး ေဆးေတြတုိက္ေန. ေန” ေျပာရင္း ဇက္က်ိဳးက်သြားသည္။ ထုိအခါတြင္မွ ကုိေက်ာ္တင့္နွင့္ အေပါင္းပါမ်ားက ကုိသိန္းေအာင္ကုိ ဝုိင္းဝန္း၍ခ်ဳပ္လုိက္သည္။ မရ အရ ေဆးတုိက္ၾကသည္။ ထုိအခါတြင္ ေတာ့ ေဝါ့ကနဲအန္ခ်ပစ္လုိက္သည္။ ထုိသုိ႔ျဖင့္ အဆိပ္ေသာက္ခဲ့ေသာ ကုိသိန္းေအာင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည္တုိ႔ကုိ တစ္ရြာလုံး ေျပာၾကဆုိၾကျဖစ္ေနသည္။ စကားဝုိင္းအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ကုိသိန္းေအာင္ႀကီးေတာ့ ေသရြာျပန္ဆုိၿပီး မၿပီးႏုိင္မစီးႏုိင္ျဖစ္ေနၾကေလသည္။
ညေနခင္းအေတာ္မုိးခ်ဳပ္ကာမွ သတင္းတစ္ခုထြက္လာသည္။ ကုိသိန္းေအာင္တစ္ေယာက္ မေဆာင္းရင္ကုိ ခုိုးေျပး သြားၿပီဆုိတာပါ။ ပုိလုိပုိးသတ္ေဆးမ်ားကုိ ႏႈတ္ခမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ သုတ္လိမ္း၍ အဆိပ္ေသာက္သလုိ သရုပ္ေဆာင္ကာ မေဆာင္းရင္ၾကားေလာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ လမ္းတစ္ဘက္သာျခားေသာ ေဒြးေလးပုိက္တုိ႔အိမ္က ယကၠန္း စင္တြင္ မေဆာင္းရင္တစ္ေယာက္ ထုိအသံမ်ားၾကားၿပီး မည္သုိ႔သိရွိခဲ့ေလသည္မသိ။ ကုိသိန္းေအာင္၏ ထိခ်က္ေကာင္းေသာ အလိမ္အညာကုိ မေဆာင္းရင္တစ္ဦးတည္း ခံခဲ့ရသည္ေတာ့ မထင္ၾကေလႏွင့္။ တစ္ရြာလုံးသည္လည္း မေဆာင္းရင္ႏွင့္ ညားၿပီးမွသာ သိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
အခုေတာ့ ကုိသိန္းေအာင္တစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ မေဆာင္းရင္ႏွင့္လည္း ေယာက်္ားေလးတစ္ဦး မိန္းကေလး တစ္ဦး ေမြးထားခဲ့သည္။ ရြာတြင္မိန္းမသုံးေယာက္အထိယူခဲ့သူ ကုိသိန္းေအာင္သည္ သားသမီးသုံးဦးသာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ရြာကလူမ်ားကုိ ဖမ္းစားႏုိင္ခဲ့ေသာသူ႔ကုိ ရြာကလူေတြေမ့ၾကမည္မဟုတ္။ ႏွစ္စဥ္အရပ္ဇာတ္မ်ားထည့္သြင္းၾကသည့္ တန္ေဆာင္မုန္းလ ဘုရားပဲြဆုိလွ်င္ ပုိ၍ပင္တမ္းတမိၾကပါလိမ့္မည္။ အတူကျပခဲ့ၾကဖူးသူမ်ားဆုိလွ်င္ မသိနားမလည္၍ ကုိသိန္းေအာင္ႀကီး ရွင္းျပခဲ့ရေသာ ဇာတ္ညႊန္းစကားလုံးေလးျဖစ္သည့္ မိႈင္ဆုိသည့္ ဇာတ္ဝင္ခန္းကုိေရာက္ ေနသလား ေအာက္ေမ့ေနၾကေပလိမ့္မည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
