ဆလိုင္းေရႊလင္း – အပရ ေစတနာမ်ား
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၅
(၁)
အိႏိၵယအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ မဟတၱမဂႏၵီႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာစမွတ္တြင္ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာအနက္ တစ္ခုမွာ ဤသုိ႔တည္း။
တစ္ရံခါတြင္ ရထားေပၚအတက္၌ မဟတၱမဂႏၵီ၏ ဖိနပ္တစ္ဖက္ ကၽြတ္၍ ေအာက္သုိ႔ က်သြားသည္။ ရထားဘီးက စ၍လိမ့္ေနျပီ။ ဆင္းျပီးေကာက္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ သူေတာ္ေကာင္းၾကီး ဂႏၵီ ဘာလုပ္သည္ ထင္ပါသနည္း။ က်န္ေနေသာ အျခားဖိနပ္တစ္ဖက္ကုိ ျမန္ျမန္ခၽြတ္လိုက္သည္။ ကၽြတ္က်က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဖိနပ္ဆီသုိ႔ မွန္း၍ က်န္တစ္ဖက္ကုိ ျမန္ျမန္ပစ္ေပးခဲ့သည္။ အျခားသူတို႔က သူ႔အျပဳအမူကို အံ့့့ၾသေနၾကသည္။ ဂႏၵီက ရွင္းျပပါသည္။
‘ငါက ဆင္းေကာက္လို႔ မရတာ ေသခ်ာသြားျပီ။ ခုလို အျခားတစ္ဖက္ကုိ ပစ္ခ်ေပးထားခဲ့မွ ဖိနပ္ေကာက္ရသူက ၂-ဖက္စလံုး စီးႏိုင္မွာေလ’
သူသည္ ထိုဖိနပ္ကုိ ေကာက္ရသူအား ေပးလွဴမည္ဟု ၾကိဳိတင္ၾကံရြယ္ခ်က္မရွိခဲ့ပါ။ မလွဴမီျဖစ္ေသာ ေစတနာ (ပုဗၺေစတနာ) မျဖစ္ေပၚခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာ၏။ ဖိနပ္ကုိ ေပးလွဴမည္ဟု မဆံုးျဖတ္ရပါပဲလ်က္ ဖိနပ္တစ္ဖက္ လက္လြတ္ဆံုးရႈံးသြားသည္။ ထိုဖိနပ္ဆံုးရႈံးသြားစဥ္၊ ေပးလွဴေနေသာ ေစတနာ (မုဥၥေစတနာ) လည္း ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္ မဟုတ္ေပ။ ထို ဖိနပ္တစ္ဖက္ ဆံုးရႈံးသြားျပီး ေနာက္တြင္မွ ထိုဖိနပ္တစ္ဖက္ရသူသည္ အျခားတစ္ဖက္ကုိပါ ရရွိလ်က္သံုးေဆာင္ခံစား ခ်မ္းသာပြားႏိုင္ပါေစဟု ဆုံးရႈံးျပီးမွ ျဖစ္ေသာေစတနာ (အပရေစတနာ) ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔သည္ ဆံုးရႈးံမႈမ်ားျဖစ္ေပၚလာသည့္တိုင္ ထိုဆံုးရႈံးမႈမွ အက်ိဳးအျမတ္အျဖစ္ အပရေစတနာမ်ားျဖစ္ေပၚႏိုင္ေၾကာင္း ၾကည္ညိဳအားက်ဖြယ္ ေလ့လာသိရွိရပါသည္။
(၂)
ဇာတ္ေတာ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕အနက္ မဟာဇနကဇာတ္ေတာ္ကို ဖတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ဇနက မင္းသားသည္ သမုဒၵရာ၌ သေဘၤာပ်က္စီး နစ္ျမဳတ္ေသာအခါ ငိုေၾကြးပူေဆြးမေနပဲ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္သင့္သည္ကုိ ျပင္ဆင္၏။ သမုဒၵရာ၌ တေျပာင္းျပန္ျပန္ တလြန္႕လူးလူး ကူးခတ္ေနရစဥ္၌ သီလေစာင့္၏။ အနီးအနား၌ စားေသာက္ႏုိ္င္ေသာ ငါးငယ္ပုဇြန္ငယ္မ်ား ေရာက္လာသည့္တိုင္ ကုိက္သတ္စားေသာက္ျခင္း မျပဳပဲ ေစာင့္ထိန္းႏိုင္ခဲ့သည္။
သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေလာင္းမ်ားသည္ အသက္ေဘးႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳေနရေသာ အေရးေပၚ ကာလမ်ား၌ပင္ ရႏုိင္ေသာ ကုသုိလ္ပါရမီမ်ားကုိ ဆည္းပူးျဖစ္ေအာင္ ဆည္းပူးျဖည့္ဆည္းသြားၾကသည္။
ဇနကၠသည္ အေျပာက်ယ္လွေသာ သမုဒၵရာ၌ စီးေျမာကူးခတ္ရင္းသီလေစာင့္မည္ဟု ၾကိဳတင္ၾကံရြယ္ထားျခင္း မရွိသျဖင့္ ပုဗၺေစတနာ မရွိခဲ့ပါ။ သေဘၤာပ်က္၍ ကူးခတ္စဥ္၌လဲ ထိုသုိ႔ သီလေဆာက္တည္မည္ဟု မုဥၨေစတနာရွိခဲ့မည္မထင္ေပ။ ကူးခတ္စီးေျမာျပီးေနာက္တြင္မွ ထိုသီလကုသုိလ္ကုိ မိမိရရဆည္းပူး လုိက္ႏုိင္သည္။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ အခက္အခဲကုိပင္ အခြင့္အလမ္းအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းရွိၾကပါေပကုန္၏။ သာဓုေခၚ ၾကည္ညိဳဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။
(၃)
လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီး၏ ကပၸိယၾကီးတစ္ဦးသည္ ခိုးယူခံရေသာ ကိစၥတစ္ခုႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာဆိုေနသည္။ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက – ‘ ဟဲ့ … ကပၸိယ၊ ေျပာမေနနဲ႕၊ တိတ္တိတ္ေန၊ တို႔ေတြ ဟုိဘ၀ေတြတံုးက သူခိုးေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ လူသိသြားအံုးမယ္။’ ဟုမိန္႔ပါသတဲ့။
သူမ်ားပစၥည္းခိုးသူသည္ ုကံႏွင့္ ကံ၏ အက်ိဳးေပးတရားေတာ္အရ အက်ိဳးေပးခ်ိန္တန္လာေသာအခါ ျပန္၍ အခိုးခံရတတ္ေၾကာင္း ၀ဋ္လည္တတ္ေၾကာင္း လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီးက ဆံုးမျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ ထုိ႔ထက္ပုိေသာ ေလးနက္သည့္ အေၾကာင္းျခင္းရာ တစ္ရပ္လည္း ရွိေသးသည္ဟု စာေရးသူ ယံုၾကည္ပါသည္။
ရန္သူမ်ိဳး ၅-ပါးေဘးကုိ ၾကံဳေတြ႕ရပါလို၏ ဟု အဘယ္သူမွ်လိုလားၾကသည္မဟုတ္၊ ဆုေတာင္းၾကသည္မဟုတ္။ ထိုေဘး ၅- မ်ိဳးႏွင့္ ဆံုေတြ႕ရေသာ အခါ၌လဲ ၀မ္းနည္းၾက၏။ ေဒါသထြက္ၾက၏။ ေသာကျဖစ္ၾက၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ၾကျခင္းမွာ အဘိဓမၼာသေဘာအားျဖင့္ အကုသုိလ္ျဖစ္ၾကျခင္းပင္။ ရန္သူႏွိပ္စက္ျခင္းလည္း ခံရေသးသည္။ အကုသိုလ္ဲ ျဖစ္ၾကရေသးသည္။ မိေအး ၂-ခါနာျခင္းျဖစ္သည္။ နာလဲနာ၍ နံလည္းနံရျခင္း ျဖစ္သည္။ံ။
အတိတ္ဘ၀၏ အကုသုိလ္ေၾကာင့္ ရန္သူမ်ိဳး ၅-ပါးေဘးရန္ကုိ ၾကံဳရလွ်င္ ထိုအျဖစ္ေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္ ယခုဘ၀တြင္လည္း ထပ္မံ၍ အကုသိုလ္ မျဖစ္သင့္။ ခႏၱီသည္းခံျခင္း၊ သတိသံေ၀ဂပြားမ်ားျခင္းတို႔ျဖင့္ ရန္သူမ်ိဳး ၅-ပါးကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ကုသိုလ္တရားသာ ျဖစ္ပြားသင့္သည္ဟု လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီးက ဆံုးမလုိျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ သတိသံေ၀ဂႏွင့္ ခႏၶီသည္ ပုဗၺေစတနာ၊ မုဥၨေစတနာအားျဖင့္ မထင္ရွား၊ အပရေစတနာအားျဖင့္ကားထင္ရွားမည္ဟု ယူဆပါသည္။
(၄)
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးက စာေရးသူကုိေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။
‘ ေျမာက္ဒဂံုက ကၽြန္ေတာ့္ဂိုေဒါင္ၾကီးအေဖာက္ခံရဖူးတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုးရႈံးသြားတယ္။ သူခိုးေတြကို စိတ္ဆိုးတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ေျပာတယ္။ ဟဲ့ ….. သားငယ္ငယ္ေလးတံုးက ရပ္ကြက္မီးေလာင္လို႔ တို႔တေတြ အ၀တ္တစ္ထည္၊ ကုိယ္တစ္ခုနဲ႕ ထမင္းထုပ္ေတြ စားခဲ့ရတာ မွတ္မိလားတဲ့။ မီးေလာင္တာက အလဟႆျဖစ္သြားတာတဲ့။ သူခုိးခုိးသြားတာက အလဟႆ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ သူခုိးျဖစ္ေစ၊ သူခုိးနဲ႕ပတ္သက္ေနသူေတြျဖစ္ေစ ခုိးရာပါပစၥည္းကို သံုးေဆာင္ခံစားခ်မ္းသာပြားၾကမွာပဲတဲ့။ ငါ့ပစၥည္းဥစၥာေၾကာင့္ သူတို႔ေတြ ခ်မ္းသာၾကပါေစလုိ႔ ေမတၱာပုိ႔ပါတဲ့။ ဆံုးရႈံးရတာခ်င္းတူေပမဲ့ အက်ိဳးရွိပံုခ်င္း မတူဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ အပူမီးေလ်ာ့ပါးသြားတယ္၊ မီးေလာင္တာနဲ႕စာရင္သံုးေဆင္ခံစားသူေတြအတြက္ ေကာင္းပါတယ္ဆိုျပီး ႏွလံုးသြင္းလုိက္ေတာ့ စိတ္ေအးခ်မ္းသြားပါတယ္။’
ထိုသူမွာ သူခိုးအခိုးမခံရမီ၌ျဖစ္ေစ၊ အခုိးခံေနရဆဲ၌ျဖစ္ေစ ေစတနာမေပၚသျဖင့္ ပုုုဗၺေစတနာ မုဥၨေစတနာ မျဖစ္ေပ။ အခိုးခံရျပီးေနာက္၌ ေစတနာေပၚလာသည္။ အပရေစတနာျဖစ္မည္ကား ေသခ်ာ၏။ အေကာင္းထဲက အဆိုး၊ အရႈံးထဲက အျမတ္ဟုဆုိႏုိင္သည္။ ထုိသုိ႔ ဆုိသျဖင့္ သူခိုးေတြကို အားေပးေနျခင္းမဟုတ္ေပ။ သူခုိးခုိးႏိုင္ေအာင္ ေပါ့ေပါ့ဆဆ လက္လြတ္စပယ္ေနၾကပါဟုလဲ ေျပာျခင္းမဟုတ္ေပ။ ပစၥည္းဥစၥာကုိ ကာကြယ္ႏုိ္င္သေလာက္ ကာကြယ္ထားၾကရမည္မွာ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ ကာကြယ္ပါလ်က္ အခိုးခံရေသာအခါ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ အကုသုိလ္ မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္နည္းကုိ သိေစလို၍ ျဖစ္ပါသည္။
(၅)
လူတစ္ဦးသည္ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တစ္ပါးဆြမ္းလာရပ္သျဖင့္ ေစတနာထက္သန္စြာ လွဴဖြယ္မ်ားကုိ လွဴဒါန္း၏။ အတန္ၾကာေသာအခါ – ‘ ငါသည္ ဘာအလုပ္မွ်မလုပ္ေသာ အေခ်ာင္သမား ထုိရဟန္းကုိ လွဴခဲ့သည္မွာ မွားေလစြ၊ ကၽြန္မ်ားကို ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းျခင္းက ပုိ၍ အက်ိဳးရွိႏိုင္ေသး၏’ ဟု ေနာင္တရကာ ႏွလံုးမသာမယာျဖစ္ေလသည္။ အပရေစတနာခ်ိဳ႕ယြင္းျခင္းျဖစ္သည္။
တစ္ခုေသာ ဘ၀၌ ထုိသူသည္ ထုိအလွဴ၏ အက်ိဳးေပးမွဳေၾကာင္ ့သူေဌးစည္းစိမ္ၾကီးကုိ ရသည္။ သို႔ေသာ္ လွဴျပီးျဖစ္ေသာ ေစတနာ (အပရေစတနာ) ခ်ိဳ႕ယြင္းခဲ့သျဖင့္ ေကာင္းေပ့ဆုိေသာ စည္းစိမ္မ်ားကို မခံစားႏုိင္ေသာ စိတၱဇေရာဂါစြဲကပ္သည္။ နတ္သုဒၶါတမွ် အရသာထူးကဲေသာ အစားေကာင္း အစားထူးမ်ားကုိ အလွ်ံပယ္ စားသံုးႏုိင္ပါလ်က္ စားသံုးလုိေသာ ဆႏၵမရွိ၊ အဆင္းရဲဆံုးသူမ်ား စားရေသာ ဆန္ကြဲထမင္းႏွင့္ ပုန္းရည္ဟင္းကုိသာ ျမိန္ေရယွက္ေရစားသံုးေလသည္။
နူးညံ့ေတာက္ေျပာင္ေသာ တန္ဖိုးအၾကီးဆံုးပုိးဖဲကတၱီပါ အ၀တ္အစားမ်ား အလွ်ံပယ္ေပါမ်ားပါလ်က္ ၀တ္ဆင္သံုးစြဲလိုေသာ ဆႏၵမရွိ။ ဆင္းရဲသားမ်ား သံုးစြဲရေသာ ၾကမ္းထမ္းလွေသာ ဂံုနီ္္မွ်င္လုိ အ၀တ္အစားမ်ားသာ ၀တ္ဆင္ေလသည္။
ျမင့္ေသာ ျမတ္ေသာ ေမြ႕ယာကုတင္ၾကီးမ်ားရွိပါလ်က္ ေခြးလို ၾကမ္းျပင္ထက္၌သာ အိပ္စက္၏။ အပရေစတနာခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းကား နစ္နာလွေပစြ။ (ယခုေခတ္၌ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာပါလ်က္ ေရာဂါေ၀ဒနာတစ္ခုခုေၾကာင့္ စားေရး၊ ၀တ္ေရး၊ ေနေရး၊ ၌ပင္ပန္းဆင္ရဲၾကကုန္ေသာသူတို႔လဲ စဥ္းစားဖြယ္ျဖစ္သည္။)
အျငိမ္းစားဆရာမၾကီးေဒၚျမသိန္း(M.Ed)က ဤသို႔ ေျပာျပဖူးသည္။
‘ဆရာမရဲ႕အစ္မၾကီးက ေမျမိဳ႕၊ ေရခ်မ္းအိုးေတာင္ရြာမွာ ေနတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ေငြေၾကးျဖစ္ေစ၊ ပစၥည္းျဖစ္ေစ၊ သီးႏွံျဖစ္ေစ တစ္ခုခုလာေခ်းရင္ ေခ်းႏိုင္သေလာက္ ေခ်းငွားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေခ်းယူသူကုိ တခါတည္း ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ့ ျပန္ဆပ္ႏိုင္ရင္ ျပန္ဆပ္ၾကပါတဲ့။ မဆပ္ႏုိင္ရင္လဲ ကၽြန္မကေတာ့ လွဴတယ္လုိ႔ သေဘာထားပါတယ္တဲ့။ ဘာမွ စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ၾကပါနဲ႕တဲ့။ ကၽြန္မလဲ ျပန္မေပးရေကာင္းလားလို႔ အကုသိုလ္မျဖစ္ခ်င္ဘူးတဲ့။ ေခ်းယူသူေတြလဲ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္သြားေတာ့ သံသရာမွာ ေၾကြးေတြ ပါမသြားေတာ့ဘူးေပါ့တဲ့။ သူတုိ႔ကိုလဲ အကုသုိလ္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေပါ့တဲ့။ အဲသလုိေျပာျပီး ေခ်းေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီေစတနာေတြေၾကာင့္လား မသိဘူး။ အစ္မၾကီးစုိက္ခင္းမွာ သူမ်ားထက္ကို အဆမ်ားစြားအပင္ေအာင္တယ္။ ေဘးျခံေတြေတာင္ အံ့ၾသၾကရတယ္။’
ဆရာမၾကီး၏ အစ္မၾကီးသည္ အပရေစတနာကုိပါ တခါတည္းျပင္ဆင္ျပီးသားျဖစ္သြားသည္။ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးၾကည္ညိဳဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။
(၆)
ေရွးက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဘုရင္မ်ားသည္ ကုသုိလ္ေတာ္မွတ္တမ္းမ်ားကုိ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ေစကာ အခါအားေလ်ာ္စြာ မင္းမႈထမ္းမ်ားအား ဖတ္ၾကားေစၾကေၾကာင္း သိရသည္။ အပရေစတနာကို တိုးပြားသထက္တုိးပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေသာ ႏွစ္လိုဖြယ္၊ကုသုိလ္ အေလ့အထျဖစ္သည္။ ယခုေခတ္၌လဲ ျပဳသင့္ပါ၏။
၁၉၉၈-ခုႏွစ္တြင္ ေဆာျမိဳ႕နယ္၌ ေ၀ဒနာျပင္းထန္စြာခံစားေနရေသာ အဖြားအိုတစ္ဦးသည္ ရပ္ရြာလူၾကီးမ်ားကိုေခၚ၍ အေမြကိစၥ ေျပာသည္။ မည္သည့္ပုိင္ဆုိင္မႈကို မည္သူ႕ကုိ ေပးခဲ့မည္ စသျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ေစသည္။ တရားဓမၼကုိလဲ အတန္အသင့္ ဆည္းပူးထားဟန္တူသည္။ သုိ႔မဟုတ္ ရင့္က်က္ေနဟန္တူသည္။ ‘သူတို႔ေလးေတြ ငါေပးခဲ့တဲ့ဟာေတြနဲ႕ အဆင္ေျပၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္’ ဟု အျပီးသတ္ေျပာခဲ့ရာ အပရေစတနာသေဘာေလးကို ေတြ႕ရသည္။ အေမြေပးရာတြင္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာၾကီးလွ်င္ ၾကီးသေလာက္ ကုသုိလ္ရမည္မွာ မလြဲေပ။ ေပးထားေသာ အေမြပစၥည္းမ်ားျဖင့္ က်န္းမာအဆင္ေျပၾကမွာပါ ဟု အပရေစတနာ ပြားလွ်င္ပြားသေလာက္ ကုသုိလ္ရႏုိင္ပါသည္။
ဂ်ပန္ႏွင့္ ေနာ္ေ၀အပါအ၀င္ ကမာၻ႕ႏုိင္ငံၾကီးအခ်ိဳ႕သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေၾကြးျမီအခ်ိဳ႕ကုိ လြတ္ျငိမ္းခြင့္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ေၾကြးေပးစဥ္က ထုိသို႔ လြတ္ျငိမ္းခြင့္ေပးဖို႔ ေစတနာရွိခ်င္မွ ရွိလိမ့္မည္။ အခက္အခဲမ်ားေျပလည္သြားၾကပါေစဟု ေစတနာထားလွ်င္ ေၾကြးေလ်ာ္ေသာ ကာလေနာက္ပုိင္း၌ အျမဲတမ္း အပရေစတနာျပဌာန္းရာေရာက္၍ ကုသုိလ္ၾကီးမားမည္မွာ အထူးဆုိဖြယ္ မလိုေခ်။
ကြယ္လြန္ခါနီးတြင္ ျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ေကာင္းမႈမ်ားကို သတိရ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖင့္ အပရေစတနာအစြမ္း ေၾကာင့္ သုဂတိဘံုဘ၀ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္းလဲ အေရးတၾကီး ညႊန္ျပၾကပါသည္။
ဆလိုင္းေရႊလင္း
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
