(မိုးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၅
လူ႔အေဆာက္အဦ တခုလံုးရဲ႕ စနစ္ယႏၲယား ဖြတ္သ႐ြတ္လိုက္ ယိုယြင္းေနတဲ့ အရင္းခံအေၾကာင္းကို မထိမတို႔ ၀ံ့သူေတြသာ တကိုယ္ရည္ အက်င့္အၾကံ စာရိတၱ တရားမ်ား အားနည္းမႈကို တရားခံ႐ွာ ယိုးမယ္ဖြဲ႕တတ္တယ္။
ပုဂၢလစာရိတၱတရား ျမင့္မားဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုအခ်ိန္ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဴိးမွာမဆို အင္မတန္လိုလားအပ္တယ္ဆိုတာ အျငင္းပြားဖြယ္ မဟုတ္။ သို႔ေပသိ ႏိုင္ငံေရးအယူလြဲသမို႔ စနစ္ယႏၲယား ခြၽတ္ျခံဳက်ၿပီး တကိုယ္ရည္ဘ၀ တခုခ်င္းစီ ေျခမြ ဖ်က္ဆီးခံေနၾကရတဲ့အခါ ႏိုင္ငံေရးနည္းနာနဲ႔သာ လူ႔အေဆာက္အဦသစ္တည္ေဆာက္ၿပီး ေကာင္းမြန္ေသာ စနစ္ ထူေထာင္ ႐ံုက အပ ပုဂၢလ စာရိတၱ တရားသက္သက္အေပၚ ေခတ္ေျပာင္း စနစ္ေျပာင္းပါေစေၾကာင္း ယံု ပံုလို႔ မရဘူး။
ယံု ပံုလို႔မရႏိုင္တဲ့ ပထမအခ်က္က စာရိတၲက်င့္၀တ္ဆိုတာေတြရဲ႕ စံႏံႈးေတြဟာ သမုတိသစၥာ ႏိႈင္းရအမွန္ေတြမွ်သာ ျဖစ္သ မို႔ ေသြးစုပ္ေကာင္ေတြဆီက တိုက္ရာပါပစၥည္း ဆင္းရဲသားကို ေ၀ငွတယ္ဆိုတဲ့ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္၊ က်ဴးေက်ာ္သူ နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ ေၾကးစားစစ္သားကို စီးခ်င္းထိုး အေသသတ္တဲ့ သမိန္ဗရမ္းနဲ႔ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာေရးအတြင္း မသိဘူး မ႐ိွဘူး မုသားထြက္ ဆိုသူေတြဟာ ဇာနည္သူရဲေကာင္းေတြဆိုတာ အထင္အ႐ွားမို႔ က်င့္၀တ္စံမ်ားဟာ က်ဴိးလြယ္ပဲ့လြယ္….၊ သူ႔အသက္ကို သတ္ၿခင္း၊ သူ႔ဥစၥာခိုးၿခင္း၊ မဟုတ္မမွန္ လိမ္လည္ေျပာဆိုၿခင္းေတြအေပၚ သင္ကိုယ္တိုင္ သေဘာတူ ႏွစ္လိုမိလိမ့္မယ္။
ယံုပံုလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ဒုတိယအခ်က္က ပုဂၢလ စာရိတၲတရားဟာ ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲဆိုတဲ့ ေခတ္စံနစ္ရဲ႕ တံဆိပ္ကပ္ တန္ဖိုးအၿဖတ္ ခံရမႈကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။ ဗမာျပည္မွာ ေျဖခဲ့သမွ် စာေမးပြဲ တခါမွခိုးမခ်ခဲ့ဖူးဘူးလို႔ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္သန္႔လည္း ခိုးမခ်ဘဲ နဲ႔ေအာင္ခဲ့တာဟာ ခိုးခ်သူေတြေအာင္တဲ့ ပညာေရးအဆင့္အတန္းနဲ႔ အတူတူပဲ၊ ခိုးမခ်႐ံုနဲ႔ ကိုယ္ေအာင္တယ္ဆိုတဲ့ ပညာ ေရးအဆင့္အတန္း ျမင့္မသြား… အျပင္နဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့အခါ ကိုယ္ေအာင္ခဲ့တဲ့ ပညာေရးကို ႁခြင္းခ်က္ထား အသိအမွတ္ၿပဳမႈ ခံရမွာမဟုတ္၊ ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲအျဖစ္ပဲ အသတ္မွတ္ အဆက္ဆံခံရတယ္။
တကိုယ္ရည္ ဇြဲ လံု႔လ ၀ီရိယ စိုက္ထုတ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေကာင္း… ကိုယ့္အားကိုယ္ ကိုးတတ္တဲ့ အေလအက်င့္ ေကာင္းေတြေႀကာင့္ တကိုယ္ရည္ တိုးတက္ႀကီးပြားမႈ လြတ္ေျမာက္မႈပဲ ျဖစ္ထြန္းႏိုင္မယ္ (ဥပမာ- အဂၤလိပ္စာညံ့တဲ့ ၀န္းက်င္ မွာ ကိုယ့္ရဲ႕အားထုတ္မႈေႀကာင့္ သူမ်ားနဲ႔ယွဥ္ရင္ အႏူေတာမွာ လူေခ်ာၿဖစ္တာမ်ဴိး)၊ စနစ္မေၿပာင္း ေခတ္မေျပာင္းသ၍ေတာ့ အမ်ားသူငါမေကာင္း၊ ဒီပုပ္ထဲကဒီပဲ မၿဖစ္ခ်င္ရင္ ဒီပုပ္ကို ၿဖဳိမွၿဖစ္မယ္။
တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းခ်ဴိ႔ယြင္းခ်က္ကို အျပစ္ဖို႔ တရားခံ႐ွာလိုမႈ အေတြးအျမင္ဟာ အေျခခံကစလြဲတဲ့ အင္မတန္ လူပါး၀ေဖာက္ျပန္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအၿမင္ ႏွစ္ရပ္ကိုလည္း သားေပါက္ေစႏိုင္တယ္။
ေဖာက္ျပန္တဲ့ ပထမအျမင္က လမ္းေဘး ကြမ္းေသြးေထြးလို႔၊ လူကူးမ်ဥ္းၾကားက မကူးလို႔၊ တန္းစီတာ ၾကားျဖတ္လို႔၊ ေဘာ လံုးကြင္းထဲ ဆဲလို႔ လူေတြ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မထိုက္တန္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး တန္ဖိုးအျဖတ္ခံရတာ။ စည္းကမ္းနဲ႔ မယဥ္ပါးတတ္မႈဟာ စည္းကမ္းနဲ႔ ယဥ္ပါးလိုေအာင္ ယဥ္ပါးတတ္ေအာင္ ၀န္းက်င္အေၿခအေန ဖန္တီးထားမႈ ကင္းမဲ့ လစ္လပ္ျခင္းစနစ္ရဲ႕ အျပစ္ သာျဖစ္ၿပီး၊ စစ္သားေတြ ႏိုင္ငံေရးထဲ၀င္စြက္တဲ့ စည္းမဲ့မႈကို လူေတြ ကြမ္းေသြးေထြး လမ္းစည္းကမ္း မလိုက္နာမႈနဲ႔ ေၾကး တန္းတိုက္လို႔မရ၊ လူတိုင္းဟာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ထိုက္တန္တယ္… ဘယ္ေတာ့ထိုက္တန္သလဲဆို အခုခ်က္ျခင္း ထိုက္တန္တယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ လက္ေတြ႔ အက်င့္တရားႀကီးကို ႏိုင္ငံသားမွန္သမွ် ညီတူညီမွ် ၿပိဳင္တူ က်င့္ၾကံသြားၾကမယ္။
ဆင္းရဲသားေတြ ခံစားေနရတဲ့ မတရားမႈက် အသံမထြက္ဘဲ မိုဘိုင္းဖုန္း အလကားေျပာခြင့္နဲ႔ တိုက္မၿဖိဳေရးက်မွ လမ္း ေပၚေရာက္တဲ့ ဘူဇြာအခြင့္အေရး ကာကြယ္လိုစိတ္ထက္စာရင္ လိုလားအပ္တဲ့ ပုဂၢလစာရိတၱတရားနဲ႔ က်င့္၀တ္ဆိုတာ လူအဖြဲ႔အစည္းအတြင္းက ခြင့္တူညီမွ် မ႐ိွမႈ၊ တရားမမွ်တမႈမ်ားအေပၚ အႏိုင္က်င့္ခံ အားနည္းရာဘက္က ရပ္ရဲတဲ့ စာရိတၱ သတၲိပဲ။ ဒီစာရိတၱသတၱိကို အသံုးျပဳၿပီး လူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့အစိုးရပဲ ကိုယ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ဒုတိယေျမာက္ လူပါး၀ ေဖာက္ျပန္တဲ့အျမင္ကို ကာကြယ္ၾကရမယ္။
ဒီပညာ႐ိွစကားလိုလို ေ႐ွးဆို႐ိုးလိုလို ႏိုင္ငံေရးနီတိလိုလို ဘယ္ကမွန္းမသိ ရလာတဲ့ဟာက တပိုင္းေၾကာင္သမားေတြ ပါးစပ္ ဖ်ား အေတာ္ေရပန္းစားၿပီး၊ ဗမာေတြပဲ အသံုးမက်လို႔ စစ္တပ္ေအာက္ပဲ ေနရသလိုလို… စည္းကမ္း ပညာမျပည့္၀ေသး သ၍ေတာ့ စစ္တပ္ရဲ႕ စြက္ဖက္ထိန္းေက်ာင္းမႈကို ဆက္ခံေနရဦးေတာ့မလိုလို။
Toqueville ေျပာတာ ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ လူေတြ ကိုယ့္မွာ႐ိွတဲ့ မဲေပးပိုင္ခြင့္ကို ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ အသံုးခ်ဖို႔၊ တကယ္ေကာင္း မြန္တဲ့ အစိုးရကို ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ဖို႔… ဒါကိုသတိေပးတာ၊ ဘယ္ေလာက္ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ မူတည္ၿပီး ရလာတဲ့ အစိုးရ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္း မေကာင္း ကြာမွာပဲလို႔ ေျပာခဲ့တာ။ ဒါကို စစ္တပ္က လက္နက္နဲ႔ အာဏာသိမ္း အာဏာထိန္းတာကို အာဏာအသိမ္း အာဏာအထိန္းခံရတဲ့ လူေတြ ဒီေလာက္နဲ႔တန္လို႔ ဒီေလာက္ပဲရတာဆိုၿပီး မေျပာတတ္ သံေယာင္မ လိုက္တတ္ေအာင္ အဖိႏွိပ္ခံဘက္က ရပ္ရဲတဲ့ စာရိတၱသတၱိေတာ့ ေမြးျမဴထားမွျဖစ္မယ္။
လင္းထင္ @ Lin Htin
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ