ေက်ာ္ကုိကုိ – ဝရမ္းေျပး

ေမေမက စားသံုးသူေတြအတြက္ ကုန္စည္ေတြျဖန္႔ခင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ
သားက ဆိုင္ခန္းေတြၾကားမွာ
ဝရမ္းေျပးျဖစ္ခဲ့ရတယ္ . . . . . . ။

ေဖေဖက ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္က စာအုပ္အခ်ဳိ႕ငွားလာေပးေတာ့
သားက ဗီရိုကိုဖြင့္လိုက္ စာမ်က္ႏွာေတြထဲေျပးဝင္လိုက္နဲ႔ တသက္လံုးေျပးေနေတာ့မယ့္
ဝရမ္းေျပးကေလးေပါ႔ . . . . . . . . ။

သစ္ပင္ေတြေအာက္
အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရွာၿပီး
ေနပူထဲက အာဖရိကကို
လိုက္ရွာၾကည့္တယ္ . . . . .
စိန္တြင္းေတြထဲက
အလုပ္ၾကမ္းသမားတေယာက္ ထြက္ေျပးသလို…ဂ်ံဳခင္းထဲက လူမည္းတေယာက္ထြက္ေျပးသလို…
စာသင္ခန္းထဲက ဦးေႏွာက္ပ်က္လုဆဲဆဲ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ထြက္ေျပးသလို…
စိမ္းကားမုန္းတီးေနသူရဲ႕
ျမင္ကြင္းထဲက ခ်စ္သူရဲ႕
အနမ္းရထားဆီကို ဦးတည္ျပီးထြက္ေျပးသလို သားဟာ ဝရမ္းေျပးဘဝကို
စိတ္ခ်လက္ခ် ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ျပီးျပီ။

“ခဏငယ္တခုမဆံုးခင္ လူလံုးမျပခ်င္ေသးပါ” ဆိုတဲ႔ ေဖာ္ေဝးရဲ႕စာသားတေလွ်ာက္ေျပးရင္း
ေက်ာတခင္းစာေနရာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရွာေနရတာပါ။
ငွက္ေပ်ာေတာထဲကို ျဖတ္ေျပးၿပီး ေရခန္းေျခာက္စျပဳေနတဲ့ ေခ်ာင္းရိုးကေလးကို ေက်ာ္တက္ခဲ့တယ္ …. ။

ကေလးေတြအတြက္ ေဆာ့စရာအရုပ္က လက္ထိပ္မဟုတ္ပါဘူး ေမေမ။
သားတို႔ေခတ္မွာ ပုန္းကြယ္ဖို႔ ခိုေအာင္းဖို႔ အသင့္ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းေတြ ဝပ္က်င္းေတြ လင့္စင္ေတြဟာ တေၾကာင္းခ်င္း အစီအရီေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြပါပဲ။

အင္တာနက္က လိုင္းမေကာင္းေတာ့
ကမၻာၾကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရဘူး။
ေနပါေစ လိုင္ဇာနဲ႔ မိုင္ဂ်ာယန္က ကေလးေတြ ေဘးကင္းလံုျခံဳေနဖို႔က အဓိကပါ။

ညအေမွာင္ထဲမွာ ျခင္ေတြတအားကိုက္ေနတယ္။
ေနပါေစ ပက္ရွ္ဝါနဲ႔ ဘဂၢဒက္က ကေလးေတြ စာေကာင္းေကာင္းသင္ခြင့္ရဖို႔က အဓိကပါ။

သြပ္မိုးကပူလြန္းလို႔ ေခြ်းဒီးဒီးက်ေနျပီ။
ေနပါေစ ႏိုင္ဂ်ာျမစ္ဝွမ္းနဲ႔ ေဗာ္လ္ဂါျမစ္ကမ္းက မိန္းခေလးေတြ လြတ္လပ္စြာ ေတးသီဆိုခြင့္ရွိေနဖို႔ လိုပါတယ္။

ေသြးအားနည္းျပီး ကယ္လ္စီယမ္ဓာတ္ခ်ိဳ႕တဲ႔လို႔ လမ္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။
ေနပါေစ ခ်င္းတြင္းနဲ႔ သံလြင္တဖက္ကမ္းဆီက ညီမေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကစားေနဖို႔ လိုပါတယ္။

ဝရမ္းေျပးဟာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးနဲ႔ ဘဝတူပဲေလ။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္တာၾကာျပီ။

ဘက္ထရီတရိပ္ရိပ္က်ဆင္းေနတဲ့ ဖုန္းတလံုးနဲ႔ စကားေတြေျပာေနတယ္။
အာေခါင္ေတြေျခာက္ၿပီး အသံေတြတိုးဝင္သြားတဲ့အထိ ေျပာေနတယ္။

ဘားေတာ႔ဗ္ဘရက္နဲ႔ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အေၾကာင္းကို (၂၁) ရာစုမွာ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ဝွက္ေျပာေနခဲ့ရတယ္။

ဒါပါပဲ အေမရယ္…လမင္းဆီက ျဖာဆင္းလာတဲ့ ေသြးစက္နီေတြ စိန္ပန္းပင္ေပၚအက်မွာ သားလြတ္လမ္းကို ရွာေဖြရ ခက္ခဲ့ ပါတယ္။

မေန႔တေန႔ကအထိ အလံေတြဝဲပ်ံေနတာကို ျမင္ခဲ့ တယ္။ မေန႔ညက အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ၾကားခဲ့ တယ္။ ခုေတာ႔ သားေနာက္ကို စစ္ေခြးေတြလိုက္လာေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာင္သံေတြက အေၾကာင္းၾကားတယ္။

နာဇီေတြရဲ႕ အေမွာင္ခန္းေတြ အက်ဥ္းခန္းေတြထဲမွာ သားရဲ႕ရဲေဘာ္ေတြ အထပ္ထပ္က်ေရာက္ေနၿပီေလ။
သိပ္ပင္ပန္းေနတဲ့ စိတ္ပင္ပန္းေနတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးတခုလံုးကို ကယ္တင္မယ္ဆိုရင္ ေလာေလာဆယ္ ေက်ာမွီထားတဲ့နံရံေပၚမွာ ေတာ္လွန္ေရးအလံကို ေရးဆြဲလိုက္ပါ။

သားလက္ထဲက ေပ်ာက္ဆံုးစာရင္းဟာ တညၿပီး တည ရွည္လ်ားလာခဲ့ၿပီ။
သားေျခရင္းက ျပာခံခြက္ထဲမွာ စီးကရက္အစီခံေတြလည္း မ်ိဳးပြားႏႈန္းျမန္လာခဲ့ၿပီ။

ေလးဖက္ေလးတန္ အခန္းငယ္ထဲက အသံစူးစူူးေတြထြက္လာတယ္။ မြန္႔ရွ္သာရွိခဲ့ရင္ ၾကားေစခ်င္ပါတယ္။

ဒါ ငါတို႔အလံ ၿပီးေတာ့ ဒါ ငါတို႔အသံေတြေပါ့။ သားခ်စ္သူရဲ႕ တီးတိုးညင္သာရယ္သံေတြကိုပါ တလႊာၿပီး တလႊာ ေပါင္းထည့္ ေပးလိုက္ပါရေစ ေမေမ။

ေတာ္လွန္ေသြးတဝက္ အႏုပညာေသြးတဝက္ ေပါင္းဖက္ၿပီးစအခ်ိန္မွာ မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့ သားအိမ္ၾကီးထဲက ၾကယ္နီေလး တပြင့္ ဝင္းပထြက္ေပၚလာမွာ အေသအခ်ာေပါ့။ ။

ေက်ာ္ကိုကို