ေက်ာ္ေမာင္(တုိင္းတာေရး) – အလ်င္
(မိုးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၅
စမိတာက အေဖ့ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အေဖက လမ္းေလွ်ာက္သမား။ မနက္ေစာေစာထကာ လမ္းေလွ်ာက္သည္။ မနက္ငါးနာရီတြင္ အိမ္မွ ပုံမွန္ ထြက္ၿပီး နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ရေသာ ကန္ေပါင္ဖက္သို႔ ေလွ်ာက္သည္။ အစက အေဖ့အတြက္ အေဖာ္ရေအာင္ လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ လမ္းတြင္ေတြ႕ေသာ အေျပးသမားမ်ားကိုေတြ႕ၿပီး သူတို႔လို လိုက္ေျပးၾကည့္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ တကိုယ္ေတာ္ ေျပးျခင္းစတင္ခဲ့သည္။
ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းကဆိုလွ်င္ ညီအကို အေဖာ္အေပါင္းမ်ားႏွင့္ အဖြဲ႔လိုက္ ေျပးၾကသည္။ ေျပးတာနည္းနည္း စကားတေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာ မ်ားမ်ားျဖစ္သည္။ တကိုယ္ေတာ္ ေျပးေသာအခါ စကားေျပာေဖာ္မရွိ။ သူလိုကိုယ္လို ေျပးေနေသာ အေျပးသမားမ်ားကို ၾကည့္ကာ သူတို႔ကဲ့သို႔ ေျပးသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ အေႏွးေျပးေသာသူမ်ား အေတာ္မ်ားသည္။ ထိုမွစကာ အေႏွးေျပးျခင္းကို သေဘာက်ၿပီး သက္ေတာင့္ သက္သာျဖစ္ေသာ ေျပးသည့္နည္း အတိုင္း ေျပးခဲ့ေလသည္။
ေျပးသည္ဆိုေသာအခါ ပုံမွန္ထေျပးရသည္။ မဟုတ္ပါက မေျပးေသာေန႕တြင္ ေျခသလုံး ၾကြက္သားမ်ား နာတတ္သည္။ မနက္ေစာေစာထေျပး၊ အျပန္တြင္ မနက္စာ ၀င္၀ယ္၊ အိမ္ေရာက္လွ်င္ ညီျဖစ္သူကိုႏုိး၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ျပင္။ တေန႔လုံးသည္ လန္းဆန္း တက္ၾကြေနသည္။ ေဆာင္းတြင္းတတြင္းလုံး ေျပးခဲ့သည္။ ေျပးေနစဥ္ကာလတြင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ရသည္။ အေျပးေလ့က်င့္ျခင္း စာအုပ္ျဖစ္သည္။ မေျပးခင္ ျပဳလုပ္ရန္မ်ား၊ ေျပးေနစဥ္ လိုက္နာရန္မ်ား၊ ေျပးၿပီးေနာက္ ေဆာင္ရြက္ရန္မ်ား စသည္တို႔ပါ၀င္သည္။
တာတိုအေျပးကို ရူးသြပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က တာတိုခ်န္ပီယံမွာ ကားလူး၀စ္ (Carl Lewis အေမရိကန္ႏိုင္ငံ) ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၁ တြင္ မီတာတစ္ရာ စံခ်ိန္ ၉.၈၆ စကၠန္႔ တင္နိုင္ခဲ့သည္။ (၁၈)ႏွစ္အၾကာ ၂၀၀၉ တြင္ အူဆိန္ဘို႔ (Usain Bolt ဂ်ေမကာနုိင္ငံ) မွ ၉.၅၈ စကၠန္႔ ျဖင့္ေျပးႏိုင္ခဲ့သည္။၁ တာတိုက်င့္ၿပီး သိပ္မၾကာ၊ အေႏွးေျပးျခင္းကိုပင္ ျပန္လုပ္ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ အေျပးခ်န္ပီယံေတြကို ငယ္ငယ္က အားက်ခဲ့သည္။ ေဆာင္းတြင္း ႏွစ္တြင္းေလာက္ ပုံမွန္ေျပးၿပီးေသာအခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္ခ်က္ ပိုရွိလာသည္။ ငါေျပးႏုိင္တယ္၊ ငါအေမာခံႏုိင္တယ္ဟု။
တႀကိမ္တြင္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ရပ္ကြက္ထဲမွလူႀကီးမ်ား ဦးေဆာင္ကာ အေျပးၿပိဳင္ပြဲလုပ္သည္။ တမိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေျပးရသည္။ မနက္တိုင္း ေျပးေနၾကျဖစ္၍ မၿဖဳံေရးခ် မၿဖဳံ။ ၿပိဳင္ဖက္ေတြက မနက္ပိုင္း ထမေျပးေသာသူေတြ။ စ ေျပးေသာအခါ က်န္ခဲ့ေလသည္မွာ မနက္တိုင္း ေျပးေနၾကအေျပးသမားကၽြန္ေတာ္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔က အားစိုက္ကာ အားကုန္ထုတ္ၿပီးေျပးၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျမန္ခ်င္ေသာ္လည္း ျမန္လို႔မရ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပးေနသည္မွာ မနက္တိုင္း ေျပးေနက် ပုံစံအမွန္။ အေႏွးေျပး ေျပးေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ေျပးႏွဳန္းကို ျမွင့္ၾကည့္သည္။ မရ။ ေျခေထာက္ေတြက မလိုက္ႏိုင္။ ပန္း၀င္ေတာ့ လက္ခုပ္တီးအားေပးၾကသည္။ ပ၊ဒု၊တ ရသူုေတြက ရကုန္ၿပီး ေနာက္ဆုံးပန္း၀င္လာသူကို အားေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တခုရလိုက္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲဆုိသည္ ဆုရေအာင္ ၿပိဳင္ရတာျဖစ္သည္။ ေလ့က်င့္ကတည္းက ၿပိဳင္ပြဲပုံစံေလ့က်င့္ရေပမည္။
အလုပ္၀င္ခ်ိန္တြင္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္သို႔ ကားမီေအာင္ ေျပးရသည္။ မမီက ေစာင့္ေပေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ျဖစ္ျဖစ္ နာရီ၀က္ျဖစ္ျဖစ္။ ကားမမီလွ်င္ ကံမေကာင္းက ရုံးတက္ေနာက္က်ကာ ထိုေန႔တေန႔လုံး အလုပ္လုပ္ရတာ ထိုင္းထိုင္းမႈိင္းမႈိင္း။ ဤတြင္ အေျပးေလ့က်င့္ခဲ့ျခင္းက အက်ိဳးေပးေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကားမွတ္တိုင္သုိ႔ ဆိုက္ေရာက္လာမည့္ကားကို မီရန္ အရွိန္ျမွင့္ကာ ေျပးရေတာ့သည္။ ကားမွတ္တိုင္သို႔ ကားမီရန္ ေျပးသည္မွာ လႊားကနဲ လႊားကနဲ ျဖစ္၏။
အေျပးႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကို နီးစပ္ရာ စာၾကည့္တိုက္တြင္ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေလ့လာျဖစ္သည္။ အေျပးေလ့က်င့္ျခင္းျဖင့္ ရရွိလာႏုိင္ေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားကို မွတ္သားသည္။ အေျပးသည္ အားကစား အားလုံး၏အေျခခံဟုဆိုလွ်င္ မမွား။ မည္သည့္အားကစားလုပ္လုပ္ မလုပ္ခင္ ကြင္း တပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေျပးကာ ေသြးပူေအာင္ လုပ္ရသည္။ တခ်ိဳ႕ အားကစားနည္းမ်ားတြင္ အေျပးကို မ်ားမ်ား ေလ့က်င့္ခိုင္းသည္၊ အေမာခံႏိုင္ရန္ ႏွင့္ အေျပးျမန္လာေစရန္ ျဖစ္သည္။
ျမန္သူမ်ားကို မီခ်င္လွ်င္ သူတို႔အလ်င္ထက္ ပိုျမန္ဖို႔လိုသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႔ေတြက ယုန္ႏွင့္လိပ္ ပံုျပင္ထဲမွ ယုန္ကဲ့သို႔ ေျပးလမ္းတြင္ တေရးႏွပ္ေနသူေတြ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။ သူတို႔ ဘယ္သို႔ဘယ္ပုံ ေျပးေနလည္းၾကည့္ရမည္။ ခ်မ္းသာခ်င္လွ်င္ ခ်မ္းသာသူတို႔ ေဆာင္ရြက္ေသာ ေကာင္းေသာအခ်က္မ်ားကို အတုခိုးဖို႔လိုသည္။ ေကာင္းကြက္ၾကည့္ကာ ဆိုးခ်က္မ်ား ပယ္ရေပမည္။ ကိုယ့္နည္းျဖင့္ကိုယ္ ေျပးေနပါက “ငါ႔ျမင္းငါစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္၊ ငါ႔ေလွ ငါထိုး ပဲခူးေရာက္ေရာက္” ဟု ဆိုရမလိုပင္ ျဖစ္ေခ်မည္။
တိုးတက္ေနေသာႏိုင္ငံမ်ားကို အရွိန္ရေနေသာ၊ သက္လုံေကာင္းေနေသာ၊ ေျပးသက္ရင့္ေနေသာ အေျပးသမားမ်ားဟု ဆိုႏုိင္သည္။ သူတို႕ထက္ မသာေတာင္ တန္းတူလိုက္ႏိုင္ဖို႔ ေျပးမွ ရေတာ့ မည္။ ေျပးရာတြင္လည္း ေသေသေၾကေၾက စိတ္ထားၿပီး ေျပးရမည္။ ေျဖာင့္ျဖဴး မႈန္႔ညက္ေနေသာ ေျပးလမ္းျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။ ခဲမုခဲထစ္ ေပါေသာလမ္းတြင္ ေျပးလွ်င္လည္း ေျပးရမည္။ လမ္းမရွိေသးေသာ အရပ္တြင္ ေျပးေနတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ပုံမွန္ေျပးရာမွ ျမန္ျမန္ေျပးရေပမည္။ ေျပးပါသည္္ ဆိုမွ အဘယ္အေျပးသမား မွ ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ျပန္ေျပးၾကမည္မဟုတ္၊ ေရွ႕ကိုသာ ေျပးေနမည္ျဖစ္သည္။ အေျပးဖိနပ္ ပါခ်င္ပါမည္၊ အေမာေျပေသာက္ဖို႔ ေရဗူး ပါခ်င္ပါမည္၊ အခ်ိန္ၾကည့္ရန္ လက္ပတ္နာရီ (သို႔) လက္ကိုင္ဖုန္း ပါခ်င္ပါမည္၊ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ေျပးမည္ဟု စ လိုက္ပါက ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပးေနဖို႔ လိုသည္။ ေျပးရာလမ္းတြင္ တားေနသူမ်ား ေတြ႕က အရွိန္မတန္႔ဘဲ ဆက္ေျပးရေပမည္။ တြန္းတိုက္လွ်င္လည္း တြန္းတိုက္ပစ္ရေပမည္။
အေရွ႕ကို ေလွ်ာက္ေနရုံျဖင့္ မရေတာ့။ အေရွ႕ကို အေျပးသြားမွ ရမည့္အေျခအေနျဖစ္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ တျခားသူေတြက သူတို႔အလ်င္ႏွဳန္းျဖင့္ တစိုက္မတ္မတ္ေျပးေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပးၾကည့္လိုက္ဖို႔ အမွန္လိုပါသည္။ ေျပးတာမွ အျမန္ေျပးရေပမည္။ ေနာက္က တစုံတေယာက္(သို႔မဟုတ္) တေကာင္ေကာင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေျပးရမည္မဟုတ္။ ေၾကာက္လို႔ ေျပးမွာ မဟုတ္၊ ဦးတည္ရာ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔ ေျပးရမည္ ျဖစ္သည္။ ေရွ႕က ေျပးေနသူေတြကို မီဖို႔ အစြမ္းကုန္ ေျပးၾကမွ ရေပမည္။
အျမင့္ဆုံးႏွဳန္းကို တင္ဖို႔ကိုျဖင့္ မေမ့ရန္ လိုပါေၾကာင္း။
ကဲ ေျပးလိုက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။
ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး)
ကိုးကားခ်က္ – ၁ https://en.wikipedia.org/wiki/Men%27s_100_metres_world_record_progression
Photo credit – http://vincentmars.com/2013/09/23/50-word-tales-117/
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ