သက္ခိုုင္ – ငါလည္းပဲ အခ်စ္ဒဏ္ရာပို
(မိုုးမခ) ေအာက္တိုုဘာ ၆၊ ၂၀၁၅
ျမင္ခ်င္ေနတာေတြ
ဒီျပည္မွာ အကုန္ဆံုးေတာ့
ငါလည္းပဲ အခ်စ္ဒဏ္ရာပို။
စာေပ၊ အႏုပညာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ
ဒါဟာ
လူတို႔ သမိုင္းတခုျဖစ္တယ္။
စာေပပ်က္သုဥ္း
ဘဝေတြအကုန္ဆံုး
လူလံုးမလွတဲ့သနစ္
တို႔ျပည္မွာမွ
ျဖစ္ရက္တယ္။
အႏုပညာ
ေခတ္သံသရာကို မယွဥ္ႏိုင္ေတာ့
လူရိုင္းေျမရိုင္း
ေအာ္
အလွေတြ
ၿပိဳင္း ၿပိဳင္း သြားရတယ္။
တို႔တေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ
သူမ်ားေတြ စံျပဳခဲ့ၾကေပမယ့္
အခုေတာ့ ဘယ္သူမွအေရးမထား
ကေလးဘဝမွာေတာင္၊ အပ်ိဳရည္ ပ်က္သုဥ္း
အဲဒီလို လူညႊန္႔တုန္း ခဲ့ရတယ္။
ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့အရိပ္ေအာက္
ေဖာက္သူကေဖာက္
ေပါက္သူကေပါက္
ေမွာက္သူကေမွာက္
ေအာ္
ေပ်ာက္သူက ေပ်ာက္ၾကရတယ္။
အရင္းအျမစ္ဆိုတာမရွိ
အလင္းႏွစ္ဆိုတာမသိ
ေလွကို
ေလွာ္ရင္းနစ္ေနတာပဲ ရွိေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြသာကုန္ဆံုး
ဘဝမွာ နာက်ည္းခ်က္ေတြကို ပံုသံုး
လူလံုးမလွသူခ်င္း စစ္ခင္း
ခ်စ္ျခင္းေတြလည္း မဲ့ေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ
ဘဲဥအစ ရွာမရသလို
အသည္းတခု အနာရ ညိဳ
ေအာ္ ဘဝတခု (ဟာလည္း) မၾကာ မၾကာခဏ ၿပိဳ။
ဒါေၾကာင့္
ျမင္ခ်င္ေနတာေတြ
ဒီျပည္မွာ အကုန္ဆံုးေတာ့
ငါလည္းပဲ အခ်စ္ဒဏ္ရာပို။
(ေခါင္းစဥ္ မမွတ္မိေတာ့ေသာ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ သီခ်င္းစာသားကို မွီးပါသည္)
သက္ခိုင္
(၂၀း၃၉)
(၅.၉.၂၀၁၅)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
