(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၅
ယခုေတြ႕ဆုံေမးျမန္းခန္းအား Myanmar Now မွ ရယူပါသည္။
ေျဖ – ကြ်န္မတို႔က အျပင္ဘက္မွာ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာဘာလဲ၊ အခြင့္အေရးကို ဘယ္လိုမ်ဳိးေတာင္းဆိုရမလဲ ဆိုတဲ့ဟာ ေလာက္ပဲ လမ္းျပလို႔ရတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ့္သူက အစိုးရေလ။ အခု အစိုးရထဲမွာလည္းပဲ သူတို႔ လုပ္ေနတာေတြက ျပည္သူလူထုရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးအတြက္ လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ပံုစံ ရွိမေနဘူး။ ၂ဝဝ၈ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒထဲမွာလည္း နိုင္ငံသားအခြင့္အေရးကို ထည့္ထားတာေတြ ရွိတယ္၊ ကန္႔သတ္ထားတာေတြလည္း ရွိတယ္။ နိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရးကို မထိဘူးဆိုရင္ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ တခ်ဳိ႕ ဥပေဒေဟာင္းေတြကုိ ဘယ္လိုမ်ဳိး ျဖဳတ္ခ်မလဲ၊ ကြ်န္မ အဲဒီဟာေတြကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးရႈေထာင့္ကေန ေျပာင္းခ်င္တယ္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ နိုင္ငံေရးထဲ ဝင္သြားတာ။ေမး – မခ်ယ္ရီ ေရြးေကာက္ပြဲမွာနိုင္သြားတယ္ဆိုရင္ ဘာေတြလုပ္ခ်င္သလဲ။
ေျဖ – အမ်ဳိးသမီးလႊတ္ေတာ္အမတ္အေတြအတြက္ caucus (သေဘာထားတူညီသူမ်ား အစုအဖဲြ႔) လုပ္ခ်င္တယ္။ အခု သူတို႔ အတြင္းေရးမႉး (ဝန္ထမ္း) မရွိဘူး။ ကေလးေတြ ရန္ကုန္မွာထားခဲ့၊ ကခ်င္မွာထားခဲ့၊ ပဲခူးမွာထားခဲ့ အဲဒီလိုမ်ဳိး လႊတ္ေတာ္လာတက္ေနၾကတာ။ တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီ women’s caucus ေအာင္ျမင္ သြားတယ္ဆိုရင္ အမ်ဳိးသမီးအမတ္ ေတြက လႊတ္ေတာ္တက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္းပဲ အေထာက္ အကူျပဳမယ္၊ နယ္ေတြဆင္းတဲ့အခါက်ရင္လည္း အေထာက္ အကူျပဳမွာေပါ့။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးဝန္ႀကီးဌာနမရွိဘူး။ ကြ်န္မ ရွာလို႔မရေသးတာက အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ဝင္ေငြက ပ်မ္းမွ် ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ၊ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ဘယ္ႏွေယာက္ရွိလဲ၊ ကြ်န္မတို႔ မသိဘူး၊ အခ်က္ အလက္ေတြ ရွိမေနဘူး။ ခ်င္းျပည္နယ္မွာလည္း အမ်ဳိးသမီးတိုင္းက ေတာင္ယာသြားတာပဲ၊ အလုပ္လုပ္တာပဲ။ ၿပီးရင္ အိမ္မွာျပန္ၿပီးေတာ့ အိမ္တြင္းေရးကိစၥေတြ သားသမီးကိစၥေတြ၊ လူမႈေရးေတြ လုပ္ေနရတယ္။ မနက္ ၆ နာရီကေန ည ၈ နာရီ ၉ နာရီအထိက အားတဲ့အမ်ဳိးသမီး မရွိဘူး။ နည္းနည္းတတ္နိုင္တဲ့သူေတြကက်ေတာ့ ဆိုင္ဖြင့္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဝင္ေငြကို ပ်မ္းမွ်တြက္လို႔ရတယ္။ အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူ၊ ေတာင္ယာမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူေတြရဲ႕ ဝင္ေငြေတြက ဘယ္လို မွတြက္လို႔မရဘူး။
ေမး – တြက္လို႔မရတဲ့အခါက်ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ပါဝင္မႈက မရွိဘူးလို႔ပဲ လူေတြက ထင္ၾကတာေပါ့။
ေျဖ – ဟုတ္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးက အိမ္တြင္းအလုပ္ လုပ္ေနတယ္၊ သူဝင္ေငြရွိေအာင္ ကြ်န္မတို႔ ဘယ္လိုဝိုင္းလုပ္ၾကမလဲ။ အဲဒါေတြကို အလုပ္သမားဌာနမွာပဲ ေဆြးေႏြးရမွာလား ၊ ဘယ္မွာသြားေဆြးေႏြးမွာလဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ တြန္းခ်င္တာက အမ်ဳိးသမီးဝန္ႀကီးဌာန။ အခု ဝန္ႀကီးဌာန ၃၆ ခု ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကိစၥကို ေဆြးေႏြးရမယ့္ေနရာက ရွိမေနဘူး။
ဒါေတြ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ အမ်ဳိးသားေတြကိုလည္းပဲ အမ်ားႀကီးတိုက္တြန္းရဦးမွာ။ အဲဒါေတြက ကြ်န္မ ေရြးေကာက္ခံရရင္ ပထမ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာေတာ့ ထည့္ေဆြးေႏြး ရမွာဆိုေတာ့ေလ၊ မိတ္ေဆြေတြလိုက္ဖဲြ႔ရဦးမယ္။ ၂၅ ရာခိုင္နႈန္း ထိုင္ေနတဲ့ လူေတြရယ္၊ ပါတီအသီးသီးကတက္လာမယ့္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ အမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ ဝိုင္းဝန္းကူညီမႈေတြ လိုမယ္။ အမ်ဳိးသမီးထုရဲ႕ ဝင္ေငြသာ တိုးျမင့္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕စီးပြားေရးက သိသိသာသာ အမ်ား ႀကီး တိုးတတ္လာလိမ့္မယ္။
ေမး – ဒီ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ၂ဝ၁၅ နဲ႔ ဘာေတြကြာျခားတယ္လို႔ ျမင္လဲ။
ေျဖ – အမ်ားႀကီးကြာတယ္။ ၂ဝ၁ဝ မွာက်ေတာ့ ၾကံ့ခိုင္ေရးကလြဲရင္ က်န္တဲ့ပါတီအေသးေလးေတြက ဟိုဟာလုပ္လို႔မရ ဒီဟာသြားလို႔မရ၊ ကန္႔သတ္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့တယ္။ အခုလည္း အခက္အခဲေတာ့ ရွိေပမယ့္ နည္းနည္း ပိုၿပီး လြတ္လပ္တယ္။ ဥပေဒေတြလည္း ထြက္လာၿပီးၿပီ။ NLD ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကံ့ခိုင္ေရးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒေတြ အကုန္လံုးက ကိုယ္ေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ဟာ။ ဥပမာ အမုန္းစကား မလုပ္ရဘူး၊ လူမ်ဳိးဘာသာကို ခုတံုးလုပ္ၿပီးေတာ့ နိုင္ငံေရးမလုပ္ရဘူး၊ မိဘနွစ္ပါးက နိုင္ငံသား ျဖစ္ရမယ္တို႔။ ၂ဝ၁ဝ မွာေတာ့ အမတ္ေလာင္းရဲ႕ အေဖျဖစ္ျဖစ္၊ အေမျဖစ္ျဖစ္ ဧည့္နိုင္ငံသား ျဖစ္ေနရင္လည္းပဲ စစ္ၾကည့္တဲ့စနစ္က ရွိမေနဘူး။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ပါတီက အရမ္းမ်ားလာတယ္ေလ။ ၂ဝ၁ဝ တုန္းက ကြ်န္မတို႔ပါတီဆိုရင္ အမတ္ေလာင္းျဖစ္ဖို႔အတြက္ လူကို မနည္းလိုက္ရွာရတာ။ အဲဒီတုန္းက ဒို႔ေတြ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးတာနဲ႔ ၁၉၉ဝ တုန္းကလိုမ်ဳိးပဲ အကုန္လံုး အသိမ္းခံရမယ္လို႔ သူတို႔ထင္တာ။
ေနာက္ မီဒီယာေတြက ပိုၿပီးေတာ့ မ်ားတယ္။ ဒီ ဖလမ္းမွာဆိုရင္ ဖလမ္းဘာသာနဲ႔ နွစ္မ်က္နွာ သတင္းစာေလးေတြ ရွိတယ္။ ၿမဳိ႕နယ္အလိုက္ မီဒီယာေတြကလည္း မ်ားလာတယ္ ဆိုေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ျပည္သူလူထုက ပိုၿပီး သိရတာေပါ့။
ေမး – ဖလမ္းမွာ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးနဲ႔ NLD လိုမ်ဳိး ပါတီအႀကီးႀကီးေတြလည္း ဝင္ၿပိဳင္မယ္ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အခြင့္အလမ္း ဘယ္ေလာက္ရွိမယ္လို႔ ထင္လဲ။
ေျဖ – အဲဒီ ၄ ေယာက္ထဲမွာ အမ်ဳိးသမီးက ကြ်န္မ တစ္ေယာက္တည္း။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အခု ဖလမ္းၿမဳိ႕နယ္မွာ ဆိုရင္ ဒို႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ အားေပးၾကမယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး။ ရြာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္မကို သိတယ္ေလ။ လူသာ မျမင္ဘူးတာ၊ ေရဒီယိုမွာ ခဏခဏ နားေထာင္ဖူးတယ္။ သင္တန္းေပးတာ လာတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ ၿပီးရင္ ကြ်န္မတို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြ၊ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္ေတြ ဝယ္ေပးတာမ်ဳိးေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာ ငွားေပးတာမ်ဳိးေတြ၊ အမ်ဳိးသမီး အဖဲြ႔အစည္းထဲမွာတုန္းက လုပ္ခဲ့တာေတြက ရြာတိုင္းလိုလိုမွာ သိေနၾကတယ္။ ၿပိဳင္ဘက္ ၃ ေယာက္စလံုးက ဝန္ထမ္းေဟာင္းေတြ။ အားေတာ့စိုက္ရမယ္။ သတိလြတ္သြားလို႔ မရဘူး။
ေမး – ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက ဒီလိုမ်ဳိး လုပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့စိတ္ ရွိခဲ့တာလား။
ေျဖ – ငယ္ငယ္ကတည္းက နိုင္ငံေရးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကရွိေနတယ္။ အဘိုးက ရြာသူႀကီး ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ အိမ္မွာ အစည္းအေဝးေတြ အျမဲတမ္းထိုင္တယ္ေလ၊ ခိုးမႈကစလို႔ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ပေရာဂ်က္ေတြ၊ ရြာတံတား၊ ရြာေက်ာင္း ၊ တစ္မိသားစုနဲ႔ တစ္မိသားစု ရန္ျဖစ္တဲ့ ကိစၥေတြ ၾကားေနရတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီ လူထုရဲ႕ အေထြေထြ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ကိုယ္က တစ္ေန႔ေန႔ လုပ္ဖို႔လိုလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အသိရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက အမ်ားႀကီး ပံုျပင္ေတြ ေျပာထားတာေတြ ရွိတယ္ေလ။ ခ်င္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲ၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ုပ္ခြင့္ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေနာက္ ဆုတ္ေနရတာလဲ ဆိုတဲ့ဟာမ်ဳိးေတြေပါ့။
ေမး – ခ်င္းျပည္နယ္က အားလံုးထဲမွာ အႏြမ္းပါးဆံုး၊ အဆင္းရဲဆံုးလို႔ ေျပာၾကေတာ့ မခ်ယ္ရီ အေရြးခံရမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ပါတီထဲက အမ်ားႀကီးအေရြးခံရမယ္ဆိုရင္ ဘာေတြလုပ္ခ်င္လဲ။
ေျဖ – ခ်င္းျပည္နယ္ရဲ႕ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ က ၇၃ ရာခိုင္နံႈး။ အရမ္းျမင့္တယ္။ UNDP ၂ဝ၁၁ မွာ လုပ္ထားတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ စာတမ္း အရေပါ့ေနာ္။ အေယာက္ ၁ဝဝ မွာ ၇၃ ေယာက္က တစ္ေန႔ မွာ ဝင္ေငြ က်ပ္ ၂ဝဝဝ မရွိဘူးဆိုေတာ့ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး၊ ဆက္သြယ္ေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အကုန္လံုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ နွစ္က သုညကေန ျပန္စရတဲ့သဘာမ်ဳိး။ ကြ်န္မတို႔ နွစ္ရွည္စိုက္ပ်ဳိးေရးေတြ လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ ဥပမာ ပန္းသီး၊ ေထာပတ္ သီး၊ စပ်စ္သီး၊ လိေမၼာ္သီး၊ ေကာ္ဖီ၊ အျမတ္အျမန္ေပၚနိုင္ေသာသီးနွံေတြ။ တရုတ္ကေန သြင္းစရာမလိုဘူး။ ခ်င္းျပည္နယ္ကေန အကုန္လံုး တစ္နိုင္ငံလံုးကို သြင္းလို႔ရတယ္။ ရင္းနွီးျမုဳပ္နွံျခင္းေတာ့ လုပ္ရမယ္။ အဲဒီဟာေတြ ေစာင့္ဖို႔အတြက္က သံုးေလးငါးနွစ္ဆိုေတာ့ အဲဒီ ငါးနွစ္ အေတာအတြင္းမွာ လူေတြရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ကို ဘယ္လို စီစဥ္မလဲ။ အခု ကြ်န္မတို႔ အဆိုတင္သြင္းထားတာကေတာ့ ဆန္ဂိုေဒါင္ လုပ္ဖို႔အတြက္။ ခ်င္းျပည္နယ္မွာ ဆန္ဂိုေထာင္ မရွိတဲ့ အခါၾကေတာ့ လူေတြက ဆန္နဲ႔ ေျပာင္းဖူး ဒီနွစ္စိုက္မယ္ ေနာက္နွစ္ (စားဖို႔) အတြက္။ အဲဒီဟာနဲ႔ပဲ လူေတြက အသက္ရွင္ေနတာ။ အဲဒီအပင္ကို နွစ္ရွည္အတြက္ကို ဘယ္လိုစိုက္ရမလဲ၊ ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းရမလဲ၊ အဲဒီၾကားထဲမွာ ကိုယ္က ဘာစားမလဲ။ အဲဒီ ငါးႏွစ္ ဆယ္နွစ္ အတြင္းမွာ ဆန္ဂိုေဒါင္ေတာ့ ရွိဖို႔လိုတယ္။
ေမး – မခ်ယ္ရီက လူငယ္လည္းျဖစ္၊ အမ်ဳိးသမီးလည္း ျဖစ္၊ လူနည္းစုတိုင္းရင္းသားလည္း ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုအခက္ အခဲမ်ဳိးေတြ ေတြ႔ရသလဲ။
ေျဖ – ပါတီထဲမွာေတာ့ နိုင္ငံေရးအေထာက္အပံ့က ရာနႈန္းျပည့္ရွိတယ္။ ပါတီထဲမွာ လူႀကီးေတြ ကိုယ့္အေဖအရြယ္ေတြ၊ အဘိုးအရြယ္ေတြ၊ အစ္ကိုအရြယ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္းပဲ သူတို႔က အားကိုးတယ္။ သြက္သြက္လက္လက္ရွိ တယ္၊ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဒီနိုင္ငံေရးထဲမွာ၊ ဒီလူ႔အခြင့္အေရးထဲမွာ နစ္ျမုဳပ္ေနေတာ့ အဲဒီရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳကို သူတို႔ အသိအ မွတ္ျပဳေပးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ (အမ်ဳိးသမီးနဲ႔၊ အမ်ဳိးသားအေပၚမွာထားတဲ့) စံနွစ္မ်ဳိးရွိတယ္။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ရွိေနတဲ့ အမ်ဳိး သမီးေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့စနစ္က လံုးဝမရွိဘူး။ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ရုန္းကန္ေနရတာပဲ။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ ေယာက္ကို ဒီလို ဒီလို သင္ေပးမယ္၊ အားေပးမယ္ဆိုရင္ ျဖစ္လာနိုင္မယ္ဆိုတဲ့ဟာ မိဘေတြမွာလည္း မရွိဘူး၊ ေက်ာင္းမွာ လည္း မရွိဘူး၊ ဘုရားေက်ာင္းမွာလည္း မရွိဘူး။ လူမႈကြန္ရက္တစ္ခုလံုးမွာ မရွိဘူး။
ကြ်န္မ အဲဒါေၾကာင့္ ခဏခဏ ေျပာေနတယ္။ ကြ်န္မအေဖသာ မရွိဘူးဆိုရင္ ကြ်န္မ ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေဖ ေဘာလံုးကန္သြားရင္ လိုက္သြားတာ၊ ေဘာလံုးသမားေတြနဲ႔ အတူတူထိုင္တာပဲ။ ဘုရားေက်ာင္းမွာ တရားေဟာရင္လည္းပဲ ေရွ႕မွာ အေဖနဲ႔ ဝင္ထိုင္ေနရတာပဲ၊ အဲဒီလိုမ်ဳိး အေဖက သြန္သင္ေပးေတာ့ သမီးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ရွက္ရမယ္၊ ေၾကာက္ရမယ္ မသင္ေပးထားဘူး၊ လုပ္နိုင္တယ္ပဲ။
အမ်ဳိးသမီး ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလ၊ မိသားစုကိုယ္တိုင္ကလည္း သမီး အိမ္မွာပဲေန၊ ဒါမေျပာနဲ႔၊ ဒီလိုမလုပ္နဲ႔၊ အဲဒီလိုမ်ဳိးနဲ႔ ၂ နွစ္ေလာက္ အရြယ္ကတည္းက သြင္းထားေတာ့ သူတို႔အတြက္က ေရွ႕ထြက္လာဖို႔ ခက္သြားတာေပါ့။
ကိုယ္က အိမ္ေထာင္မရွိ၊ ငယ္ရြယ္တဲ့အမ်ဳိးသမီးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ သိကၡာက်ေအာင္ ေျပာတာမ်ဳိးေတြေတာ့ ခဏခဏ ခံေန ရတယ္။ ဥပမာ – ဗိုက္ႀကီးတယ္၊ ကေလးဖ်က္ခ်တယ္၊ ဒီလူနဲ႔ ဒီလူျဖစ္တယ္ စသျဖင့္ စြပ္စြဲခံေနရတာနဲ႔။ ဖလမ္းမွာ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ေနတယ္၊ အိမ္မွာလာလည္တဲ့သူေတြ၊ အဖိုးႀကီးေတြ၊ အဖြားႀကီးေတြ၊ ၿပီးရင္ လူငယ္ေတြ လာလည္တယ္၊ အလုပ္ကိစၥပဲ။ အဲဒါမ်ဳိးဆိုရင္ “ဟိုမွာ လူပ်ဳိနွစ္ေယာက္ အိမ္ကိုဝင္သြားတယ္” ဆိုၿပီး သံသယျဖစ္ေအာင္ကို ေျပာခ်င္တဲ့သူေတြက ရွိတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ။ ဥပမာ ထမီပဲဝတ္ရမယ္တို႔၊ တခ်ဳိ႕လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အဲဒါမ်ဳိးေတြက ရွိေသး တယ္။ အထူးသျဖင့္ ခ်င္းျပည္နယ္လိုမ်ဳိးမွာဆိုရင္ ထမီ တစ္ခ်ိန္လံုး ဝတ္လို႔မရဘူး။ ရြံ႕ဗြက္ေတြၾကားထဲမွာ သြားေနရတာ။
ေမး – CPP က ဘယ္သူေတြနဲ႔ မဟာမိတ္လုပ္ထားလဲ။
ေျဖ – ခ်င္းျပည္နယ္အတြက္၊ ခ်င္းလူမ်ဳိးထုအတြက္ ေကာင္းတာလုပ္ခ်င္တဲ့ သူဆိုရင္ တပ္မေတာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကံ့ခိုင္ေရး ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ NLD ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တျခား ခ်င္းပါတီပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အတူ တြဲလုပ္ရမွာပဲ။ ကိုယ့္ပါတီပဲအနိုင္ရမွ ဆိုတာမ်ဳိး မရွိဘူး။ ေနာက္က်ရင္ေတာ့ ရွိရင္ရွိလာမွာေပါ့။ အခုေလာေလာဆယ္မွာ လူတိုင္းက ပါဝင္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ CPP ခ်ည္းကပဲ၊ NLD ခ်ည္းကပဲ၊ ၾကံ့ခိုင္ေရးခ်ည္းကပဲ ေနရာယူထားလို႔ မရဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ကြ်န္မတို႔က ယံုၾကည္တယ္ေလ။ Federal Democracy Alliance ဆိုတာလည္း ရွိတယ္။ CPP က ဦးေဆာင္ေနရတာေပါ့။
ေမး – ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးေနၾကတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ။
ေျဖ – NCA (တစ္နုိင္ငံလံုး အပစ္ရပ္ စာခ်ဳပ္) ထိုးၾကဖို႔ကေတာ့ အလားအလာေတာ့ ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူက နိုင္ငံ ေရးေဆြးေႏြးပြဲ ဆက္တက္လို႔ရတာကိုး။ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္မွာ ျဖစ္နိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိုေတာ့ေကာင္းတာေပါ့။ NCA ထိုးၿပီးၿပီ ဆိုရင္ တပ္မေတာ္ကေရာ၊ လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႔အစည္းေတြကေရာ သူတို႔ထိုးထားတဲ့ လက္မွတ္ကို တကယ္ ေလးစားဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ ထိုးသာထိုးၿပီးေတာ့မွ ေသနတ္သံေတြ ထပ္ၾကားေနရတယ္ဆိုရင္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္လည္း အေနွာက္အယွက္တစ္ခု ျဖစ္သြားနိုင္တယ္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
